Στο Πόρτο γρήγορο πέρασμα σα φλερτ, πρώτες ματιές και νεύματα, θεμέλια κατοπινής σχέσης με τη χώρα, στο Αβέιρο, μες στα κανάλια σαν πρώτη νύχτα παράνομης σχέσης, στην Κοΐμπα με το Πανεπιστήμιό της βάλαμε στη ζυγαριά του ταξιδιού τη γνώση αιώνων, στη Φάτιμα έγινε πάλι θαύμα και ήδη την 3η Ημέρα κατά τας γραφάς 19 μονάδες γίναν ομάδα που νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, στη Λισσαβόνα λυσσομανούσαν τα ΜΜΕ ότι θα πάμε όλοι άκλαυτοι απ’ τη μετάλλαξη «ΔΕΛΤΑ», άλλα πάλι έλεγαν ότι πεθάναμε ήδη και δεν το ξέραμε αλλά όταν ταξιδεύεις με έφηβους (4 είχαμε μαζί μας) κολλάς τόλμη και χαρά για τη ζωή, δεν είναι κολλητικό μόνο το κακό, και το καλό κολλάει… Κι αφήσαμε πίσω του Θαλασσοπόρους, πρόσω ολοταχώς για τη γη που κάποτε έβρεξε πέτρες, τη γη των Κατακτητών, στο Κάθερες, στην οδό τής «Πίκρας» γλύκανε η ψυχή στην πρώτη επαφή με την άγνωστη Ισπανία, στο Τρουχίγιο δώσαμε σιτάρι και πήραμε καλαμπόκι απ’ τον Φρανθίσκο Πιθάρο, στη Σαλαμάνκα υποκλιθήκαμε για μια ακόμα φορά στον «Αρχιεπίσκοπο» Ουναμούνο κι ακούσαμε τη συμβουλή του να μάθουμε να διαβάζουμε με τ’ αυτιά, να μάθουμε ν’ ακούμε, παραμιλήσαμε, ν’ ακούμε περισσότερο, στην Άβιλα είπαμε Άβε μπροστά στα τείχη της, στη Σεγκόβια Άβε μπροστά στο γουρουνάκι της και στο Τολέδο μετά από καιρό είδα να τρέχουν δάκρυα απ’ την ομορφιά γιατί όταν σταθήκαμε εκεί μπροστά στην απίθανη θέα μας έκανε τη χάρη ο Ήλιος κι έδυε και κατακοκκίνησε τα πάντα και τα κόκκινα μάτια απ’ τη συγκίνηση έτρεχαν αρμονικά…
Πρώτη ώρα τής τελευταίας μέρας στο λεωφορείο κάναμε γλώσσα. Και χτίσαμε ζωή ολόκληρη μέσα από 17 λέξεις.
«Γεννιέμαι. Βγαίνω από κει που φύτρωσα τυχαία και προσφέρομαι στο φως»
Με την ελπίδα τής συνέχειας που πρέπει να ‘χει κάθε τέλος. Με φως. Έτσι αποχαιρέτησα 19 ωραίους ανθρώπους που στην πορεία του ταξιδιού δεν έπαψαν να λένε ευχαριστώ στη ζωή για την ομορφιά που μοιραστήκαμε.
Ευχαριστώ και γω από καρδιάς παλιούς και καινούριους φίλους που για 10 ακόμα μέρες σε δύσκολους καιρούς μου δώσαν την ευκαιρία να διηγηθώ ιστορίες που αγαπώ πολύ.
Στις ομαδικές φωτό που κάναμε, πάντα με χέρια ψηλά, πάντα χαρούμενα τα «μέλη της ειδικής μοναδικής ταξιδιωτικής αποστολής». Ποιας αποστολής; Να ταξιδεύουμε για την ψυχή κι όχι για το βιογραφικό. Αυτά είναι όλα κι όλα τα «μέλη», δε λείπει κανένα. Γιατί αν πω ότι κάποια λείπουν θα πρέπει να εξηγήσω και πού πήγαν την «κρίσιμη» στιγμή τής φωτογράφισης.
Ήμασταν λίγοι, ήρθε ο καθένας με την ημερομηνία γέννησής του και φύγαμε όλοι έφηβοι απ’ την ομορφιά που είδαν τα μάτια μας
No comments:
Post a Comment