25η ΜΑΡΤΙΟΥ: Μια Αργία, Τρία ωραία Ταξίδια!

Η 25η Μαρτίου, μια Παρασκευή αργίας, μας έκανε δώρο ένα σωρό μέρες, μια αργία ένα 10ήμερο, δέκα μέρες η μία καλύτερη απ’ την άλλη. 

Το αφιέρωμα στον Δον Κιχώτη και τον Θερβάντες στην Κεντρική Ισπανία μου έδωσε ξανά τη χαρά τής δημιουργίας. Υπήρξαν στιγμές με πολύ μεγάλη συγκίνηση γι’ αυτό και θα το επαναλάβω. 

Το αφιέρωμα στη Χώρα των Βάσκων είναι η κορωνίδα τής κορωνίδας,, αν το 9ήμερο Ταξίδι στη Βόρειο Ισπανία είναι η φρεγάτα οι 5 μέρες στη Χώρα των Βάσκων είναι η Προεδρική Σουίτα τής Φρεγάτας. *(Σας περιμένω, ή όσοι το βιώσατε να στείλετε τους φίλους σας. Στη Φρεγάτα το Πάσχα 18-26 Απριλίου και στη Σουτίτα για Πρωτομαγιά 27/4 – 1/5 ) 

Όμως απ’ αυτή τη σπουδαία Παρασκευή τής 25ης Μαρτίου γεννήθηκε άλλο ένα ταξίδι που ενώ δε συνόδευσα προσωπικά, όσοι είχαν την εμπειρία να το ζήσουν γύρισαν ευτυχισμένοι. «Ο Μπλε Καβαλάρης» , ο μικρός γύρος Βαυαρίας, στη Νυρεμβέργη, το Ρεγκενσμπουργκ,  το Μόναχο… οι Δίκες τής Νυρεμβέργης, η Μουσική τής Γερμανίας, ο πόλεμος και η Τέχνη, το Καλό και το Κακό που τόσο έντομα συνυπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα… 

Χαίρομαι και καμαρώνω κάθε φορά που ένα παιδί που γέννησα, μια ιδέα δηλαδή, το σπέρμα που μετά έγινε κείμενο κι ύστερα, σα να ήταν κείμενο θεατρικό, ανέβηκε στη σκηνή, έγινε ταξίδι με σκηνή το λεωφορεία και σκηνικό τα πάρκα, τα μουσεία, τους ναούς... 

Αυτό συνέβη αυτή την 25η Μαρτίου με τον Μπλε Καβαλαρη. Το ταξίδι στο Μόναχο, τη Νυρεμβέργη, το Ρέγκεσμπουργκ… Ουσιαστικές ξεναγήσεις παντού…Από το Δικαστήριο όπου έγιναν οι Δίκες τής Νυρεμβέργης ως το εκπληκτικό Μουσείο Παιχνιδιών τής πόλης κι από την Πινακοθήκη Lenbachhaus, ως την ανακαινισμένη Γλυπτοθήκη του Μονάχου που είχαμε την τιμή να είναι το πρώτο γκρουπ που ξεναγήθηκε. Ναι, το γκρουπ της Melodrakma ήταν το πρώτο που ξεναγήθηκε στην περίφημη Γλυπτοθήκη του Μονάχου στην οποία έκρινα υποχρέωση να συμπεριλάβω την ξενάγηση.

Τεράστια η χαρά που χαρούμενοι και γεμάτοι επέστρεψαν όσοι πήγαν χωρίς εμένα, χωρίς να ρωτήσουν αν θα είμαι εγώ, με βαθιά εμπιστοσύνη στη δουλειά μου, στη δουλειά όλων των παιδιών στο γραφείο στην Αθήνα, εμπιστοσύνη σε όσα είχαμε ετοιμάσει και επιλέξει.

Διπλό και τριπλό ευχαριστώ γι’ αυτή την εμπιστοσύνη!

Υ.Γ: Η συγκυρία του Πολέμου, έκανε δυστυχώς επίκαιρα τα ταξίδια στη Γερμανία. 

Η συγκυρία του Ψυχρού Πολέμου, έκανε επιβεβλημένο άλλο ένα ταξίδι στη χώρα αυτή. 

Ταξίδι στην πρώην Ανατολική, του Αγίου Πνεύματος, 12-18 Ιουνίου. Στη Γερμανία όμως του Πνεύματος. Του Σίλλερ, του Γκαίτε, του Μπαχ... 

Στο Βερολίνο, τη Δρέσδη, τη Λειψία τη Βαϊμάρη με βασικό ερώτημα, κινητήριο μοχλό και καύσιμο του ταξιδιού: πρέπει η Δημοκρατία να είναι αυταρχική αν θέλει να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να μην καταργηθεί;;;

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ: Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ

Κουράστηκα για να σε αποκτήσω

αρχόντισσά μου μάγισσα τρελή…

Πολλές φορές βάζουμε στόχους χωρίς να ξέρουμε συνειδητά τι ακριβώς είναι αυτό που επιδιώκουμε, το ένστικτο μάς οδηγεί. Στόχος αυτή τη φορά ήταν η χαρά. Ένα τριήμερο-χάπι αντικαταθλιπτικό. 

Μετά από δύο χρόνια πανδημίας δύσκολα, εγκλεισμός, φόβος, ματαιώσεις, απώλειες, πάνω που πήγαμε να πούμε «βλέπω φως», ήρθε και πόλεμος. Και ο αρχικός στόχος έγινε ακόμα πιο επιτακτικός. Τριήμερο-χάπι αντικαταθλιπτικό, τριπλή δόση.

Στο προσκλητήριο ανταποκρίθηκαν 120 άνθρωποι, πολλοί, πάρα πολλοί απ’ αυτούς «πρωτάκια» του τρόπου μου, πρώτη φορά έρχονταν σ’ ένα ταξίδι μαζί μας, σ’ ένα ταξίδι που έχει υποχρεωτικές ώρες επαφής με τον Πολιτισμό και την Τέχνη… Κάτι είχαν ακούσει από κάποιους φίλους και μάλλον είπαν, «ας δοκιμάσουμε εδώ κοντά μαζί τους, ας πάμε ως τη Θεσσαλία… να ‘ναι μικρό το ρίσκο μας…»

Κάπως έτσι μετά από μία πανδημία και μεσούντος ενός πολέμου γίναμε 120 και ξεκινήσαμε ένα ταξίδι που κατηγορηματικά μπορώ να βάλω στο κουτάκι που βάζω όλα τα πολύτιμα γιατί βρήκε το στόχο του: την καρδιά.

Παντού όπου φτάναμε μας περίμενε η μάνα όλων μας, η Μουσική. Και μια φωνή καθαρή σαν το νερό που τρέχει απ’ τον Όλυμπο, η φωνή τής Βικτωρίας Ταγκούλη πότιζε κατ’ ευθείαν την καρδιά κοιτάζοντας που και που τρυφερά το σύντροφό της, τον πιανίστα και συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου. Και πάνω στις νότες, απλώνονταν ο Λόγος, απλώνονταν και πότιζε σαν κόκκινο κρασί πάνω σε λευκό γιορτινό τραπεζομάντηλο ο Λόγος του φίλου μου Περικλή Μοσχολιδάκη που έφτιαξε μια ταπισερί κεντημένη στο χέρι με κλώστες Θεσσαλούς αιώνιους, Μύθους κι Ανθρώπους, τίποτα εφήμερο, Έλληνες-Κλωστές Μίτος Αριάδνης, Δάφνη παντοτινή, Παπαδιαμάντης, Ρήγας, Τσιτσάνης…

Η Λάρισα, να το μάθουν όλοι, έχει ένα σπουδαίο Μουσείο, το Διαχρονικό κι εκεί μας υποδέχτηκε μία σπουδαία κυρία, η Έφορος Αρχαιοτήτων Λάρισας, η κα. Σδρόλια, η οποία δούλεψε πολύ για να χει αυτό το μουσείο η πόλη. Κλασική περίπτωση, η σιωπηλή δουλειά κάποιων ανθρώπων, που ακριβώς επειδή δεν είναι κενοί δεν κάνουν φασαρία κι ίσως δε μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους αλλά είναι αυτοί οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που πάνε κάθε φορά την πατρίδα μας ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτό που θα θέλαμε να είναι. 

Τα Τρίκαλα να το μάθουν όλοι, εκτός απ’ τα Παγκόσμια Μετέωρα που τους τα χάρισε η φύση, παράγουν από μόνα τους Πολιτισμό. Η Δύναμη της Λαϊκής Σοφίας, σαν πίνακας του Θεόφιλου τα Τραγούδια του Τσιτσάνη, τρεις μέρες πότιζαν την ψυχή μας, σα μικρά παιδιά αφεθήκαμε και δώσαμε το χέρι στο Μάνο Χατζιδάκι, τον εμπιστευτήκαμε, ακούσαμε τη συμβουλή του και κάναμε κομματάκια τον μικροαστισμό μέσα μας και τραγουδήσαμε χωρίς φόβο και με πάθος τις ζωγραφιές του Βασίλη Τσιτσάνη. Κι εκεί, στο Μουσείο που φτιάχτηκε γι’ αυτόν, μας υποδέχτηκε άλλος ένας απ’ αυτούς τους σπουδαίους αθόρυβους ωραίους Έλληνες. Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μουσείου, ο κος. Καραγιώργος που μας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες κι εκεί φτιάξαμε άλλη μια ταπισερί, σαν τις πάντες τις παλιές εκείνες, που στα χωριά της Ελλάδας ακουμπάς την πλάτη, ζεσταίνεσαι και ξεκουράζεσαι και νιώθεις «σπίτι», «…είμαι στο σπίτι μου τώρα» με όλα όσα σημαίνει αυτό. 

Και το Πήλιο, ποιος δεν το ξέρει αυτό, ποιος δεν ξέρει το εξοχικό των θεών και τώρα των ανθρώπων, θεοί, Κένταυροι και Άνθρωποι, αιώνες φτιάχνουν φάρμακα απ’ τη φύση, βότανα γιατρικά, αφορμές βάλσαμο, στιγμές-αντισώματα, ομορφιά ελληνική, βουνό με θέα τη θάλασσα που μοιάζει μ’ έναν απέραντο μπλε κάμπο.

Αυτή είναι η Θεσσαλία μου. Αυτό κάναμε τρεις μέρες. Σεβαστήκαμε τον εαυτό μας και του δώσαμε την ευκαιρία να χαρεί με ό,τι μπορεί και στην ίδια στιγμή τη χαρά να δακρύσει από εκείνη τη μαγική αίσθηση που λέγεται Εφήμερη Αλήθεια και Ειλικρίνεια της Στιγμής!

Κι αρχίζουν οι ευχαριστίες με την προκαταβολική συγνώμη προς όσους δεν αναφερθούν ονομαστικά. 

Ευχαριστίες στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας και τον κο. Λιούπα καθώς και στο Πνευματικό Κέντρο Μηλεών Πηλίου και την κα. Ηρώ Μανέ και Πανταζή Γιαννιό. 

Από καρδιάς ευχαριστώ τη Βάνια Τλούπα που μοιράστηκε μαζί μας το φωτογραφικό αρχείο του πατέρα της.

Ευχαριστώ στους συνεργάτες μου όλους, όλους όσους εργάζονται για τη Melodrakma, στο γραφείο στην Αθήνα κι εκτός αυτού. 

Ευχαριστώ και γραπτώς τους ξεναγούς, είμαστε σαν τα σκυλιά των τυφλών οι ξεναγοί, ο ασφαλής τρόπος να φτάσουμε κάπου.

Ευχαριστώ την Ελένη, την Ελένη Παναγιώτου η οποία από τη δική της θέση και στάση κρατάει ως Καρυάτιδα το βάρος ενός οικοδομήματος σε δύσκολους καιρούς.

Ευχαριστώ τον Περικλή, τον Περικλή Μοσχολιδάκη που δέχτηκε ν’ ανέβει στο άρμα του Οράματός μου, το ταξίδι δηλαδή να έχει κι άλλα Ταξίδια μέσα του κι ας είναι ως τη Λάρισα. 

Τέλος να πω πως νιώθω πολύ τυχερός διότι οι άνθρωποι που έρχονται να ταξιδέψουν σε ότι προτείνω, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, φαίνεται πως είναι άνθρωποι που έχουν έτοιμο μέσα τους το Καλό και τη Δίψα να ταξιδέψουν Αλλιώς.

Ευχαριστώ από καρδιάς όσους ήσασταν εκεί και μπόρεσα εγώ να κάνω άλλο ένα μικρό όνειρο μεγάλη πραγματικότητα: ένα ταξίδι αναγέννησης εκεί που γεννήθηκα. 

Καλή αντάμωση όπου μπορέσουμε

El Greco

ΑΝΑΒΟΛΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΑ

Να ενημερώσω κι από δω, πως το ταξίδι που είχαμε προγραμματίσει στη Ρωσία για μετά το Πάσχα (25/4 – 2/5) και που ήδη είχε κλείσει αναβάλλεται για ευνόητους λόγους. Η ελπίδα για άμεση λύση στην κρίση μας έκανε να το προγραμματίσουμε για τον Ιούνιο (15-22 Ιουνίου) 

Αντί του ταξιδιού στη Ρωσία, μετά το Πάσχα (26/4 – 2/5) προγραμματίσαμε ένα ταξίδι στην πρώην Ανατολική Γερμανία, επίκαιρο κι αυτό δυστυχώς, σπουδαία όμως ευκαιρία για να μιλήσουμε για Ιστορία, για τον Ψυχρό Πόλεμο που όπως όλα κάνουν κύκλο ξανάρθε στη ζωή μας, αλλά και για Μουσική γιατί η Γερμανία έχει πολλή Μουσική στο DNA της.

Όσοι επιθυμούν την επιστροφή των προκαταβολών τους (από το ταξίδι σε Μόσχα-Αγία Πετρούπολη)  να επικοινωνήσουν με το γραφείο κι όσοι θέλουν μπορούν να την μετατρέψουν σε προκαταβολή γι’ αυτό ή για άλλο ταξίδι. Η απόφαση πάντως δική σας και τα χρήματα κανενός δε μπορούν να είναι σε ομηρία για ένα ταξίδι που ακυρώνεται για τόσο τραγικό λόγο.

Ελπίζω πραγματικά τον Ιούνιο να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό το εκπληκτικό ταξίδι που πολύ ειρωνικά (όπως αποδείχτηκε) έχει για τίτλο «ΠΟΛΕΜΟΣ και ΕΙΡΗΝΗ». 

Ελπίζω η λαίλαπα του παραλόγου που έχει ξεσπάσει να είναι μια τραγική μεν ήδη, αλλά παρένθεση, τόσο απ’ όσους ξεκίνησαν τον πόλεμο όσο κι απ’ αυτούς που έκριναν ότι ο Τσαϊκόφσκι, ο Τολστόι, ο Τσέχωφ, ο Σαγκάλ, οι Ρώσοι πιανίστες και χορευτές είναι προϊόντα, ίδια με το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο για να τους κάνουν εμπάργκο. Να κατά τη γνώμη μου πού έπρεπε να έχει δείξει την πολιτιστική της ανωτερότητα η Δύση, να έχει τουλάχιστον ξεχωρίσει τί είναι προϊόν για μπίζνες και τί είναι πολιτιστική ανάγκη τής ψυχής στην οποία δεν πρέπει να κόψει το δρόμο. 

Λέω «Ελπίζω», γιατί είναι το μόνο που μπορώ να κάνω αναλογιζόμενος το επίπεδο στο οποίο «παίζεται» ο πόλεμος και η ειρήνη. Φοβάμαι πως αυτό μας έμεινε όλους τους πολίτες, η ελπίδα, η ευχή και η προσευχή, με ό,τι για τον καθένα σημαίνει προσευχή, για ειρήνη.

Φίλοι Ρώσοι είναι αμήχανοι, ντρέπονται. Φίλοι Ουκρανοί εδώ στην Ισπανία κάτω απ’ τη συναισθηματική φόρτιση των γεγονότων, σχεδόν δεν το πιστεύουν ότι εν έτη 2022 γίνεται πόλεμος. Δυστυχώς ο πόλεμος δε σταμάτησε ποτέ, απλά όλοι μας για πόλεμο καταλαβαίνουμε μόνο όταν πέσουν σφαίρες στην αυλή μας. 

Ελπίζω κι ας μην αισιοδοξώ.

Υ.Γ: Χαίρομαι που ο Θόδωρος Κουρεντζής πρόλαβε να γιορτάσει τα γενέθλιά του στην Αθήνα όπως τα είχε ονειρευτεί, με τη την 9η και με τη ρωσική ορχήστρα του  γιατί πολύ φοβάμαι πως αν είχε γεννηθεί Μάρτιο, η δημιουργία του θα θεωρούνταν ρωσικό προϊόν προς εμπάργκο.