Η 11η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΜΟΥ— ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠ’ ΤΗ ΓΡΑΝΑΔΑ

Η είδηση με βρίσκει στο δρόμο προς Γρανάδα. Κυριολεκτικά στο δρόμο, ακριβώς εκεί που δε μπόρεσα να βρω τρόπο, μια πτήση, συνδυασμό πτήσεων κάτι που να με φέρει στη Λάρισα στην ώρα μου, την ώρα της κηδείας.

Η θεία Ιφιγένεια πέθανε.

Κι αναγκαστικά την αποχαιρετώ απ’ τη Γρανάδα.

Λέω στον εαυτό μου, «τουλάχιστον είμαι στη Γρανάδα.» Αν με είχε βρει σε κανένα Λουξεμβούργο; Ή να πρέπει να θρηνήσω βρυξελιώτικα, σε κάνα  μπιστρό. Να με κοιτάζουν όλοι απαξιωτικά επειδή βγαίνω έξω να καπνίσω… 
Πάλι καλά στη Γρανάδα. Δεν είναι  «ντε μοντέ» εδώ ακόμα τα αισθήματα. 

Και πάλι καλά με βρίσκει η είδηση με έλληνες τουρίστες, που αν και τουρίστες, ως έλληνες, ακόμα Αντιλαμβάνονται την έννοια τού Πένθος. 

Όταν με πήρε νωρίτερα η Ειρήνη και μου είπε «πέθανε η θεία Ιφιγένεια», πήρα το μικρόφωνο και στο γκρουπ, «Μου συμβαίνει κάτι προσωπικό, θα ήθελα την κατανόησή σας, για λίγη ώρα δε θέλω να μιλήσω».
Ευτυχώς ήταν έλληνες. Κατ' αρχήν αμέσως κατάλαβαν: «Θάνατος;» ειπαν. Κι σχεδόν όλοι μαζί: «Προς Θεού Γιάννη, αλίμονο!» 
Είναι θαυμαστός ο τρόπος που συνεννοούμαστε οι έλληνες μπροστά στο Θάνατο. Ακόμα τουλάχιστον. Και τουλάχιστον εκεί καμιά παραφωνία, κομψά, χωρίς πολλές πολλές κοβέντες. Το «ΠΑΡΑΓΩ Ο,ΤΙ ΜΑ Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ», δεν είναι το «Ευαγγέλιο» των ελλήνων. Ακόμα τουλάχιστον. Είμαστε κι αυτό οι έλληνες, δεν είμαστε μόνον «πού θα δώσω κι από πού θα πάρω φακελάκι». Καλή είναι η Αυτοκριτική αλλά το «μόνιμο μαστίγωμα» δεν φέρνει την Ανάσταση. Με υπερηφάνεια επιβεβαίωσα ότι για τους έλληνες ΑΚΟΜΑ και στο 2012, το «παράγω», δεν είναι πάνω απ’ το Θάνατο. Χωρίς εξηγήσεις, το μυρίζονται το Πένθος και το Σέβονται οι έλληνες. Και μόνο που σκέφτομαι ότι μπορεί να μου 'χε τύχει με κανένα γκρουπ με άγγλους ή με γερμανούς παρηγορούμε κατ’ ευθείαν.

Μόνος μου μπροστά στον υπολογιτή βάζω στο youtube «Λόρκα», κι όλο θρήνοι μου βγαίνουν. Λες κι είναι «της μόδας» εδώ οι θρήνοι. Ψάχνω έναν ν’ αποχαιρετήσω τη θεία Ιφιγένεια.

. Πριν λίγο γύρισα απ’ το Sacromonte. Εκεί που είχα πάει μαζί της το 2005. Το μοναδικό ταξίδι που έκανε στην Ισπανία. Το μοναδικό που έκανε εκτός Ελλάδος γενικά. Μια ολόκληρη ζωή στο χωριό, αλλά ακριβώς αυτό την έκανε κοσμοπολίτισσα. Είχε «ταυτότητα» και ήταν Ασφαλής. Τριάντα χρόνια δεν την είδα ποτέ να παριστάνει κάτι άλλο απ' αυτό που ήταν. 

Στο Ουρανό κι η θεία Ιφιγένεια. Στη Γη δηλαδή αλλά ας το λέμε Ουρανό για παρηγοριά. Αυτό δεν είναι Ουρανός! Ουρανός-Τέρας είναι! Δράκος Κακός αυτός ο Ουρανός! Μέσα σε ενάμιση μήνα και  Ιφιγένεια και Ντίνα.

Σήμερα, την 11^η Σεπτεμβρίου, για μένα έπεσε ο ένας απ’ τους δύο Πύργους μου. Τυχεροί όσοι μπορούν να πουν ότι είχαν και δεύτερη μάνα. Αυτό ήταν για πολλά χρόνια η Ιφιγένεια για μένα, κάτι σα δεύτερη μάνα. Η πρώτη, η βιολογική μου, δεν είναι Πύργος, είναι η γη όπου πατούν οι Πύργοι μου. Το World Trade Center μου αποτελείται από τη θεία Ιφιγένεια κι απ’ τον Αντόν. Αυτός είναι ο άλλος μου Πύργος, ο Αντόν. (Απολαμβάνω αυτό το «ΕΙΝΑΙ» γιατί το «ΗΤΑΝ» μ’ έχει βάλει στο μάτι τελευταία. Ο Αντόν στέκεται Όρθιος.) Οι δύο μου Πύργοι, Αντόν και Ιφιγένεια που μου έδωσαν τα πυρηνικά μου όπλα για τις δύσκολες στιγμές. Ο Αντόν μου είπε: «The more you struggle the more you loose» και η η θεία Ιφιγένεια το ίδιο με το δικό της τρόπο: «Δεν πειράζει Γιαννάκη, όσο σκας, τόσο χειρότερα, έχει ο Θεός, μη σκας.»

Ώρες-ώρες νοιώθω ότι αυτό το «έχει ο Θεός», θα μπορούσε και να παραλειφθεί όμως ο τρόπος που αντιμετώπισε την αρρώστια της, την ELA, μου κόβει και φόρα και θυμό και τάσεις αθεΐας. Πού να βρει ένας άνθρωπος χωρίς Θεό τόση δύναμη κι αξιοπρέπεια, τόση ηρεμία και τόση γλυκύτητα ν’ αντιμετωπίσει μια ασθένεια που αν και λέγεται ΕΛΑ, ήταν ένα ξερό ΦΥΓΕ; Και μάλιστα φύγε κατ’ ευθείαν για τον Ουρανό. Μέσα σ’ ένα χρόνο, από Πύργος, Σκελετός.

Το 1994 έγραψα το πρώτο μου έργο. «The Virus ή το Μεθύσι του Νώε». Ο Αντόν το διάβασε κι ενθουσιάστηκε. (Από αγάπη, είμαι σίγουρος, γιατί εκείνη η εκδοχή ήταν μέτρια, η επόμενη μάλλον έγινε συμπαθητική.) Αποφάσισε να το ανεβάσει στη σκηνή, στις Φιλιππίνες. Το έργο ήταν βιογραφικό, μιλούσα για το θάνατο του παππού μου. Στη Σκηνή της κηδείας ο Αντόν ήθελε Ψαλμούς του Δαυίδ στα ελληνικά, αυθεντικούς, φωνές με πόνο, όχι, c.d απ’ το Metropolis. Η θεία Ιφιγένεια είχε αμέσως τη λύση: «Γιαννάκη μη σκας» μου είπε, «θα ’ρθει κι η μαμά σου, θα πούμε και τη θεία τη Νίτσα, άα θέλει κι η θεία Αννούλα, θα ψάλουμε εμείς εδώ στο σπίτι και θα μας ηχογραφήσετε. Ουυυ, θα ρίξουμε κι ένα κλάμα… Θα δεις, ωραιότατη κηδεία θα σας κάνουμε»

Κι έτσι έγινε.

Θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί σήμερα, να την αποχαιρετήσω από κοντά, μ’ ένα τραγούδι. Τραγουδήσαμε πολύ με τη θεια Ιφιγένεια απ’ το 1984 που χωρίς ίσως να το 'χει καταλάβει με μεγαλώνει σαν τρίτο της παιδί. Απ’ το 1984 μου δίνει να τρώω, να πίνω, μου μαθαίνει να συγχωρώ, να βλέπω τα πράματα σχετικά… Να στεναχωριέμαι όσο αντέχω. Ποτέ παραπάνω. Πάνω απ' όλα αυτό μου έδωσε, αυτή είναι η μόνη Πυρηνική Κεφαλή που έχω για ν' αντιμετωπίζω όσα πέφτουν στο κεφάλι μου. Να στεναχωριέμαι όσο αντέχω!

Δεν μπορώ όμως σήμερα να της τραγουδήσω. Η Ζωή τα ’φερε έτσι να μην είμαι στο Θάνατό της. Ζωή είναι αυτή, έχει προτεραιότητα, αφού αποφάσισε έτσι…Δεν αντέχω να τα βάλω μαζί της.

Ας πούμε ότι δε σκάω. Ας πούμε ότι θα κάνω αυτό που με συμβουλεύει 30 χρόνια τώρα. Αλλά δεν μπορώ και να την αποχαιρετήσω βρυξελιώτικα. Αφού δεν μπορώ να της τραγουδήσω εγώ, βρήκα άλλον να το κάνει για μένα και σίγουρα καλύτερα. Στη Γρανάδα είμαι, δε θα έβρισκα άνθρωπο και θρήνο; Την Estrella Morente βρήκα, γραναδίνα βέρα, να τραγουδάει πάνω απ’ το φέρετρο τού πατέρα της, να θρηνεί, σα γνήσιο παιδί του Λόρκα, χωρίς κανένα βρυξελιώτικο κόμπλεξ να πενθεί, με εξωστρέφεια να ξερνάει τον πόνο της γιατί αλλιώς θα σκάσει, σκάει εύκολα ο άνθρωπος κι ας είναι τέρας, να θρηνεί όπως πρέπει να θρηνεί ο άνθρωπος όταν χάνεται μια ζωή. Γιατί είναι γλυκιά και λίγη όσο και να κρατήσει. Μόνο όσοι ζουν για να «παράγουν» δικαιολογούνται να  αντιμετωπίζουν το Θάνατο «ψύχραιμα».

 Εγώ απόψε, δεν έχω ίχνος ψυχραιμίας.

Θεία, στο λέω από ’δω, κι αν δεν τ’ ακούσεις, ζήτησα κι απ’ την Ειρήνη να στο πει στ’ αυτί όταν θα σε αποχαιρετάει: Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΟΛΑ.

                                                                        Γρανάδα 11-9-2012 
                                                  
                                                                                            Γιαννάκης