ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ "ΣΕΝΤΟΝΙ": ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΦΕΤΟΣ ΤΑΞΙΔΕΨΑΜΕ ΜΑΖΙ

Τέλειωσε (επαγγελματικά) το πιο δύσκολο καλοκαίρι της τελευταίας 20ετίας. Έκατσα και τα θυμήθηκα ένα-ένα τα τελευταία 20... Αυτό ήταν το δυσκολότερο!

Κατ' αρχάς και μόνο αυτό θα έφτανε σημειολογικά να με τσακίσει. Πήγαμε να βγάλουμε φωτογραφία το "AMOR"  την περσινή νικήτρια φωτογραφία της Μαρίνας και είχαν κλέψει το ίδιο το "AMOR ", λέω εγώ το είχαν κλέψει πάντως έλειπε η "ΑΓΑΠΗ" κι έμεινε μόνο το "ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ"

Κι έπρεπε και γω όλα να τα κάνω απ' την αρχή και χειροποίητα...


Δε θα ρίξω τα βάρη στον Αλέξη, στην τάση του αυτή προς διαδικασίες δημοκρατικές, προς κάλπες, δεν έχω καμία όρεξη να ρίχνω βάρη σε ξένο εκβιασμένο άνθρωπο. Ούτε έχω όρεξη για γκρίνιες καρφιά και κλαψουρίσματα για τις ακυρώσεις,  τα κάπιταλ κοντρόλ, τους φίλους που ήθελαν να 'ρθουν και δε μπόρεσαν, τους άλλους που μπορούσαν αλλά φοβήθηκαν μην μπει πάλι αυτό το δαιμόνιο μέσα του και κάνει εκλογές ΚΑΙ τον Αύγουστο...

Δε θα ρίξω τα βάρη στον Πρωθυπουργό,
να κυβερνούσε αυτός να του τα 'ριχνα αλλά με όλη την ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει  ομολόγησε ότι τίποτα απ' όσα έκανε δεν ήθελε να κάνει, τον ανάγκασαν είπε, τον εκβίασαν και τον ανάγκασαν ΕΙΠΕ κάτι φίλοι και συνέταιροι και σύμμαχοι... είπε.

Οπότε και γω,
αναλαμβάνω μόνος μου όλη την ευθύνη του “δυσκολότερου καλοκαιριού”

Ένας απ' τους  σοβαρότερους λόγους της δυσκολίας είναι που συνειδητοποίησα ΝΕΑ ελαττώματα  λες και δε φτάναν τα παλιά. 

Στα 45 ν' ανακαλύπτεις ότι είσαι ακόμα χειρότερος απ' όσο νόμιζες...
να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι “απλώς ελάττωμα” το να ανιχνεύεις και το τελευταίο γραμμάριο ανθρώπινης τοξικότητας που κυκλοφορεί κάθε φορά μες στο λεωφορείο,
σκοτώνει,
δεν είναι “απλώς ελάττωμα”

Φέτος, επιτέςλους στα 45 τρόμαξα κι είδα να συνειδητοποιήσω ότι αν δεν αλλάξω κάποια πράματα σε μένα
δεν μπορώ να συνεχίσω αυτή τη δουλειά,
πρέπει ν αλλάξω τους στόχους μου τουλάχιστον.

Δεν είναι βέβαια στόχος να θες να μην κοιμούνται με το στόμα ανοιχτό μπροστά σου,
στα μούτρα σου,
καταμπροστά σου,
κατάμουτρα,
όταν εσύ ταξιδεύεις  όρθιος ανάποδα με πλάτη στον προορισμό για να τους κοιτάς στα μάτια,
δεν είναι στόχος, είναι το αυτονόητο
αλλά δεν πρέπει να σε νοιάζει.

Δεν είναι στόχος και φιλοδοξία να θες να ταξιδεύεις με ανθρώπους που δεν έρχονται στο ραντεβού 20 λεπτά ΝΩΡΙΤΕΡΑ, 20 λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα για να 'ναι μπροστά-μπροστά, με το που θ' ανοίξει η πόρτα να πιάσουν θέση μπροστά -μπροστά, καταμπροστά.. (στου οδηγού τα πόδια θα κάτσουν καμιά μέρα και μάλλον αυτό είναι ο στόχος τους...)

Είναι αρρώστια δεν είναι ελάττωμα, να μην μπορείς ν' αδιαφορήσεις
για τον ελεεινό και την κατάπτυστη
τον “ελληνάρα” και την κουτοπόνηρη,
αρρώστια  που αν δεν την αντιμετωπίσω άμεσα
θα πρέπει ν' αφήσω αυτή τη δουλειά.

Μεγάλωσα πολύ φαίνεται για να κάνω τον ακροβάτη.
Να περπατάω πάνω σε σκοινί που κρατούν απ' τη μία πλευρά άνθρωποι που τους βρήκαν τραγωδίες και κείνοι τις κάνανε τραγούδι
και η άλλη άκρη του σκοινιού να 'ναι στα χέρια ανθρώπων που
και τέσσερις
και έξι
και δώδεκα συνεχόμενες ώρες έρωτα να κάνουν,
σε οργασμό δε θα φτάσουν ποτέ ΑΝ στο τέλος δεν αυνανιστούν σε μια γωνία ολομόναχοι.

Είναι ηλίθιο  δεν είναι “απλώς ελάττωμα”,
να σκάω για όσους στην Παραλία των Καθεδρικών το πρώτο και μόνο σχόλιο που έχουν είναι
“Οοοουυυυυ... έχουμε μεις στην Ελλάδα παραλίες σαν κι αυτή 1000...”
λες και πήγαμε σε μπιουτυ κόντεστ παραλιών και βγήκαν τώρα οι παραλίες μία-μία με μαγιό να διαγωνιστούν, να μας δείξουν τον κώλο τους και μεις να τις κρίνουμε.

Δεν είναι ευθύνη μου που δε γίνεται κανενός είδους έλεγχος πριν επιτραπεί η έξοδος απ' τη χώρα, γιατί το παίρνω προσωπικά δεν ξέρω.

Δε γίνεται να συνεχίσω να θλίβομαι για όσους βαριούνται να κατέβουν απ' το λεωφορείο να δουν ένα ηλιοβασίλεμα,

για όσους φοβούνται μην τους βρέξει η θάλασσα όταν πέντε λεπτά πριν άκουγαν ιστορίες για άλλους που δεν τους έβρεξε, τους κατάπιε κατ' ευθείαν και δεν ξανάδαν ποτέ κανέναν αγαπημένο, παιδιά και σύντροφο,

φρίκη ο χαρακτήρας μου να μην μπορώ να αφήσω τίποτα να το πάρει η θάλασσα μέσα μου.

Το χάι λάιτ του καλοκαιριού μου;;;;
Η Γενική μου Ούρων
Αίματος
και Κοπράνων
για να διαγνωστεί ότι δεν είμαι καλά;;;;

Άκουσον άκουσον...

Κατάπτυστη τουρίστρια απαίτησε τη μουσική που έβαλα στο λεωφορείο,  συγκεκριμένο τραγούδι.
Ευγενικά της είπα πως αυτό είναι ένα δώρο-έκπληξη που θέλω να κάνω σε φίλους και δεν επιθυμώ να το μοιραστώ ΠΡΙΝ με κανέναν άλλον...
Ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις,
ως ηλίθιος εγώ τις έδωσα,
είπα πως περιμένω κάτι Σουρεαλιστές και θα το δώσω πρώτα σ' αυτούς και μετά θα της το στείλω και κείνης...

Χαμογέλασε... Σαν τον Λοβέρδο χαμογέλασε σαν τώρα το θυμάμαι κι ας ήταν τέλος της Άνοιξης...
Ή όχι, σαν του πρώην Υπ. Οικ., του κ. Παπαντωνίου ήταν το χαμόγελό της.

Λίγες μέρες μετά χτυπάει το τηλέφωνο... Σταυρούλα και Κική Ορταβασίλογλου...

Έχουμε παράπονα μου λένε... Έχουμε πρόβλημα...

... δέχονται επίθεση στον ΚΥΚΛΟ...

Κατάπτυστη “τουρίστρια” πήρε τον ΚΥΚΛΟ...
ν' απαιτήσει τη Μουσική που δεν της έδωσα,
η πελάτισσα πήρε την εργοδοσία να με πιέσει να της δώσω αυτό που δε θέλω...
για λόγους που της εξήγησα χωρίς να οφείλω εξηγήσεις...

Κράτησα την ψυχραιμία μου και για να μην πω καμιά βαριά κουβέντα είπα επί λέξη στην  Κική να πει στην “πελάτισσα”:

“Το είπαμε στον κύριο Γιάννη και είπε να πάτε άμεσα να γαμηθείτε γιατί είναι αυτό που χρειάζεστε κι όχι μουσική... Και κείνο που σας είχε πει πως θα σας τη δώσει αφού κάνει το γκρουπ των Σουρεαλιστών δεν ισχύει πια, το παίρνει πίσω γιατί σας θεωρεί καθίκι, από την κίνησή σας αυτή και μόνο είναι βέβαιος πως είστε καθίκι, που αντί να περιμένετε να σας το δώσει όταν κρίνει πήρατε να πιέσετε μέσω εργοδοσίας...
Σας θεωρεί απόβρασμα, ελεεινό αλλά και επικίνδυνο υποκείμενο μου είπε να σας πω, θεωρεί ότι είστε απ' αυτούς που για παράδειγμα σ' ένα εργοστάσιο θα έκανε τον καλό με όλους τους απεργούς για να 'χει μετά να “πουλάει”  λεπτομέρειες στην εργοδοσία μέχρι να τον ανταμείψει με κάνα κόκκαλο και να τον κάνει επιστάτη...
Ο κύριος Γιάννης μου είπε να σας πω πως είστε υπεύθυνη που μετανάστευσε και άμεσα συνυπεύθυνη για την παρακμή της Ελλάδος. Κάτι σαν και σας τη φέραν την Ελλάδα ως εδώ και...”

Τα μετέφερες Κική επί λέξη;;;

Να παίρνεις να πιέσεις μέσω εργοδοσίας ώστε να σου δώσουν κάτι που δε σου ανήκει...
Με αφορμή αυτό το περιστατικό τρόμαξα στη σκέψη ότι μπορεί αυτό, της “κυρίας” η απαίτηση ν' αποκτήσει ό,τι γουστάρει έτσι επειδή γουστάρει κι επειδή αυτή το δικαιούται και θα το πάερει έτσι ή αλλιώς... τρόμαξα μήπως δεν είναι μόνον της 'κυρίας” κύτταρο αλλά ολονών μας πια, DNA μας, προσθήκη των τελευταίων 40 χρόνων της Ευμάρειας στην Πομπηία μας.

Αυτή η γυναίκα ψηφίζει στις 20 Σεπτεμβρίου...
Και δε φταίει βέβαια εκείνη. Όπως δε φταίει κι ο Πρωθυπουργός. Ούτε αυτός ούτε κι οι προηγούμενοι.
Εγώ φταίω για όλα.

Αλλά είχε κι ωραίες στιγμές αυτή η ας την πούμε σεζόν. Με κάποιους ωραίους ανθρώπους που άλλοι ήρθαν για μένα ειδικώς και άλλοι που συναντηθήκαμε τυχαία...

Νά ένα ωραίο 4 X 5.

5 Ελληνίδες και 4 Ισπανίδες...

(Εδώ οι 5 ελληνικές συμμετοχές από τη φωτογράφηση που κάναμε στην Πειοδεία του Ιουνίου την ημέρα της Οντισιόν για το ρόλο της Συμπεθέρας )


Είχε και ωραίες στιγμές το καλοκαίρι αυτό.
3 Ομάδες, 3 Γκρουπς ήρθαν φέτος για να κάνουμε μαζί το ταξίδι στο βορρά της Ισπανίας. 92 άτομα, απ' όλα είχε κι αυτή τη φορά ο μπαχτσές.

Είχε εκείνη την ομάδα των ψύχραιμων Γενναίων του Βορρά του Ιουνίου που η πρώτη μέρα του ταξιδιού τους ήταν εκείνη η Δευτέρα, 29η Ιουνίου, η πρώτη με τα κάπιταλ κοντρόλ. Κι αυτοί αντί για πανικούς και υστερίες διψούσαν για ιστορίες. Έγραψα για κείνους εδώ.

Μετά ακυρώθηκαν όλα...

κάπιταλ κοντρόλ

κάπιταλ κοντρόλ...

κάπιταλ κοντρόλ...

περίμενα 3 εβδομάδες στους 43 βαθμούς της Μαδρίτης μήπως έρθει κανένας,

ΤΙΠΟΤΑ όλο τον Ιούλιο

κάπιταλ κοντρόλ...

κάπιταλ κοντρόλ

κάπιταλ κοντρόλ

πήγα στη Θεσσαλονίκη, με ίσιωσε η Σοφία

μετά πήγα  στη Χίο και στράβωσα στην ξαπλώστρα

κάπιταλ κοντρόλ

κάπιταλ κοντρόλ

κάπιταλ κοντρόλ

αλλά ήδη η ζωή είχε αρχίσει να ξαναγίνεται σημαντικότερη απ' το φόβο κι άρχισαν οι άνθρωποι να κάνουν δειλά δειλά και λίγο απ' όσο πόθησαν...

Επέστρεψα στην Ισπανία στις 12 Αυγούστου... την ακριβώς επόμενη, στις 13, των 45ων γενεθλίων μου ανήμερα πέταξα στο Πόρτο και παρέλαβα 43 ανθρώπους που έκαναν ένα ρεκόρ στη δική μου τουλάχιστον καριέρα.

Ποτέ γκρουπ δεν κατούρησε τόσο όσο εκείνοι οι 43,
βάζω μέσα και 55άρια γκρουπς,
τόνοι ούρων,
στα 25 χρόνια που ταξιδεύω τ' ορκίζομαι,
ποτέ άνθρωποι δεν κατούρησαν τόσο!
Και προσπαθώ από τότε,
και φιλοσοφικά
και μεταφυσικά
και ιατρικά
με κάθε τρόπο προσπαθώ να το εξηγήσω
ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ
μια ομάδα ανθρώπων που ταξιδεύει στη ΒΟΡΕΙΙΟ ΙΣΠΑΝΙΑ με θερμοκρασίες μέσο όρο 24 βαθμούς, μπορεί να νιώθει τόση πίεση στην ουροδόχο κύστη της,
τόση που δεν ένιωσε ποτέ κανένας ούτε στην Ανδαλουσία όταν με μέσο όρο 44 βαθμούς θέλοντας και μη πίνεις ακατάπαυστα νερό.

ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ;

Ιδού η απορία και μ' αυτή θα μείνω νομίζω γιατί και η ζωή κι η Επιστήμη έχουν σοβαρότερα ν' ασχοληθούν.

Εγώ όμως, το πήρα προσωπικά,
πώς είναι δυνατόν σκεφτόμουν να μην μπορώ να ολοκληρώσω τίποτα,
κανένα θέμα απ' όσα κι αν ανοίξω,
ΙΣΤΟΡΙΑ ΙΙ,
ΙΣΤΟΡΙΑ ΙΙΙ
ΙΣΤΟΡΙΑ 13
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΕΤΑ,
ΝΕΤΑ ΣΚΕΤΑ
Τίποτα!
Πάντα κάποιος θα διακόψει γιατί θέλει να κατουρήσει...
Το πήρα σπίτι για το χειμώνα το ερώτημα,
είναι το χομ γουορκ. μου,
να εξηγήσω το "γιατί"

Α) Γιατί έτυχε να υπάρχει πραγματικά πρόβλημα, μια σύμπτωση συνεύρεσης ευαίσθητων ουροδόχων κυστών;;;


Β) Για να σπάσουν οι στιγμές σε μόρια, να μην υπάρξει Ολόκληρη Στιγμή καμία, όλες να είναι ενωμένες με μια λεκάνη και έναν νιπτήρα;;;

Γ) Για να ΜΗΝ οδηγήσουν οι Στιγμές σε καμιά Σκηνή Αναγνώρισης με το Κενό που ενίοτε  ταξιδεύουμε ή με τη θάλασσα ή και με ολόκληρο ωκεανό Μέσα μας;


Δ) Μήπως δεν υπήρξαν καν Στιγμές γιατί εγώ απέτυχα να τις δημιουργήσω;;;


Χωρίς δεύτερη σκέψη το γκρουπ αυτό ονομάστηκε Ουρικό Χταπόδι (με αεροβάπτισμα το βάφτισα γιατί φοβόμουν μην πνιγεί στα ίδια του ούρα...)

Στο Ουρικό Χταπόδι λοιπόν είχε και κάτι διαμάντια με ουροδόχο κύστη μπετόν αρμέ, κυμπάρισσα, πρόθυμη να υποφέρει προκειμένου να μην σπάσουν οι Στιγμές!
Κάποια απ' τα παιδιά του Ουρικού Χταποδιού ήρθαν αποκλειστικά για μένα, με δώρα φορτωμένα για τα γενέθλιά μου, μπαίνοντας σε ταλαιπωρίες και ξενύχτια ορισμένα από Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη... και άλλα που τυχαία συναντήθηκαν οι δρόμοι μας κρίναμε τελικά ότι ήταν Τύχη Καλή.

ΝΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΤΟ 

ΟΥΡΙΚΟ ΧΤΑΠΟΔΙ 

ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ

Με την άφιξη, με το καλημέρα η Μαρία μάζεψε το παντελόνι προς τα πάνω, δίπλωσε τις μπότες προς τα κάτω, έτοιμη να πάει για τουαλέτα αλλά σταμάτησε και για μια φωτό στο ξενοδοχείο του Πόρτο... Οι δυο Μαρίες με την Ελένη στη μέση... Άγνωστες μέχρι πρόσφατα μεταξύ τους, γνωρίστηκαν σε άλλο ΜΑΣ ταξίδι φέτος και ήρθαν να κάνουμε γενέθλια και γιορτές μαζί...

Αμέσως μετά βγήκαν και νά πάλι οι δυο Μαρίες με την Ελένη... Εννοείται με διαφορετικές μπότες την ίδια μέρα, την πρώτη, το απόγευμα όμως...

Και πήραμε σιγά-σιγά τους δρόμους... Όσοι δε φαίνονται στη φωτογραφία κατά πάσα πιθανότητα θα μπήκαν σε κάποιο μπαρ για το γνωστό λόγο...

Στο δρόμο που άνοιξε η περσινή νικήτρια του διαγωνισμού φωτογραφίας η Μαρίνα Τσοπούρογλου, τότε που φωτογράφησε για πρώτη φορά το Πολιτικό Χταπόδι στο “Τριαντάφυλλο των Ανέμων”, με τις κέλτικες φυλές, δίπλα στο Φάρο, στην Κορούνια... Έκτοτε όλοι όσοι περνούν απ' τα χέρια μου, υποχρεωτικά φωτογραφίζονται εκεί, όπως περίπου το είχε στήσει η Μαρίνα. Άλλοι είναι πιο εύπλαστοι ως "ηθοποιοί" πες πιο παιδιά και παίζουν ευκολότερα και άλλοι, νομίζουν ότι θα χάσουν την προσωπικότητά τους αν κάνουν για τις ανάγκες της φωτογράφησης αυτό που τους ζητάω...
Φαντάσου προσωπικότητα να εξαρτάται από μια σκηνοθετική οδηγία!!!!

Στην αγαπημένη μου Γκερνίκα... Αγαπημένη κλασική φωτογραφία κι αυτή... Κατάφερε η Γκερνίκα και ξέχασαν την κύστη τους για μια στιγμή και αμέσως τους βγήκε η αγωνιστικότητα, με τη γροθιά ψηλά... Πιο ψηλά απ' όλες του Ευτύχη και της Κατερίνας... Καταχαίρομαι να βλέπω τόσο ερωτευμένα ζευγάρια μετά από 40 τόσα χρόνια μαζί... Τους κάναμε και Πάρτι Επετείου και το βράδυ τους έβαλα υποχρεωτικά να κάνουν έρωτα... Κανένας απ' τους δυο δεν το είδε για αγγαρεία και ήταν απόλαυση το βλέμμα τους την άλλη μέρα...
Και μου φέραν και τη Μαρίνα με την Άρτεμη...

Σηκωθείτε βρε... λες και θα είστε κι αύριο στη Γκερνίκα... Πιο ζωντανοί λίγο... .

Κάπως καλύτερα...

Ο Γιώργος 12 χρόνων... Της Αλεξίας και του Νίκου απ' τα πιο έξοχα παιδιά που έχω ταξιδέψει ποτέ. Μου έκανε ερωτήσεις που και το δικό μου πνεύμα ξυπνούσαν και για το μέλλον άφησαν υπόνοιες ότι "υπάρχει ελπίδα".

Εδώ ο Γιώργος με την Ειρήνη... Απ' τα πιο αγαπημένα αδέρφια που γνώρισα και δη σε τέτοια ηλικία και διαφορετικού φύλου... Μπράβο Αλεξία και Νίκο!!!!

Άλλη κλασική φωτό... Σηκώστε το χέρι βρε...
Χαιρετήστε το Σαν Σεμπαστιάν τουλάχιστον,
πότε θα το ξαναδείτε;;;;;

Έτσι μπράβο... Κάπως καλύτερα αλλά... με τη δεύτερη πάλι.

Ακολουθούν σε 4 πλάνα ντέντεκτιβ... Απ' αυτά που τραβιούνται όταν ο ένας σε μια σχέση που βουλιάζει θέλει να μάθει την αλήθεια σαν τον Οιδίποδα και προσλαμβάνει άνθρωπο να παρακολουθεί το "καμάρι" του... Εδώ όμως είναι πλάνα αγαπημένων φίλων και νόμιμου ζευγαριού... του Στάθη και της Άννας που για τα γυρίσματα αυτής της σκηνής ήρθαν απ' την Αλεξανδρούπολη...

Και νά το φετινό προξενιό μου... Η Θέλγη κι η Μαρία... Η μαρία και η Θέλγη... Τις έβαλα να μοιραστούν δωμάτιο... και η μία να μην είναι σε τρίκλινο και ποδοπατιούνται και η άλλη να γλιτώσει την επιπλέον επιβάρυνση του μονόκλινου.

Φέτος διασταύρωσα χήρα με δεσποινίδα ετών "39" και μου βγήκε θαύμα και γεύση και σχέση.

Τραβάω ένα πιο μακρινό των ιδίων όοοοχι για να ξαναφανούν τα πόδια της Μαρίας αλλά για να δώσω μια στιλιστική συμβουλή στη Θέλγη...  Πράσινο σκουλαρίκι, πράσινο κολιέ, πράσινα βραχιόλια και άλογα και το νύχι;;; Κόκκινο της φωτιά το νύχι Θέλγη;;; Τί παριστάνει το κόκκινο το νύχι μες στα πράσινα Θέλγη μου, τη σημαία των βάσκων;;;; Αυτά τα πράματα τα προσέχουμε Θέλγη, ξέρω ότι δε θες να με φέρνεις σε δύσκολη θέση γι' αυτό άλλη φορά να τα προσέχεις κάτι τέτοια γιατί μετά σε συζητάει όλο το λεωφορείο...  

Νά εδώ η άλλη Μαρία στο στο Δέντρο-Γιο στη Γκερνίκα... Ωραίο παράδειγμα στάσης για να εξηγήσω τί εννοώ όταν λέω ότι δεν είναι ηλίθια ούτε η φωτογραφική ούτε αυτός που κοιτάζει τις φωτογραφίες... Δείτε πως προς το τέλος πια του ταξιδιού μετά από χίλια πίντσιος, δείτε πως ενστικτωδώς στρίβει λοξά στη φωτογράφηση, όχι της Μαρίας μόνο, το κάθε κορμί μετά από χίλια πίντσιος στρίβει λοξά για να μην το δει καλά η κάμερα... Λες κι είναι ηλίθια η κάμερα... Δε βλέπει ψωμιά πάνω σε μπάρα αραδιασμένα να γίνονται μετά ψωμάκια.... (Αν έχουμε πρόχειρο κανένα φυλλάδιο το βάζουμε κι αυτό μπροστά όπως ακριβώς η Μαρία... ) Ευχαριστώ Μαρία μου που ερήμην σου έγινες ωραίο παράδειγμα και χρήσιμο για όλους... Παράδειγμα λοξής φωτογράφισης. (Και το Τολέδο, βγαίνουν πολλοί έτσι)

Εδώ πρωταγωνιστεί η Ελένη που σωριάστηκε αλά Γιάννα -Αγγελοπούλου σε οδηγού όμως αγκαλιά... Γραβατωμένου μεν αλλά όχι βιομηχάνου... Κι ο Νίκος, ο πατέρας του Γιώργου και της Ειρήνης, αυτός με τη γαλάζια μπλούζα δεξιά, γαλάζια τη μέρα που ήταν να φοράει μωβ ή γκρι... Τον καταράστηκα λόγω ανυπακοής στο Ντρες Κόουντ να χάσει 20 κιλά αλλά τώρα βλέπω ότι πάλι λίγα θα είναι... Με την ευκαιρία να πω και γραπτώς -στα προφορικά κουτσομπολιά του λεωφορείου- ότι ότι η Κατερίνα, η Κατερίνα που ταξίδευε με την οικογένεια του Νίκου δεν ήταν το 3ο πρόσωπο στη σχέση του Νίκου και της Αλεξίας (επίσημα τουλάχιστον) αλλά απλώς αγαπημένη φίλη και η νονά του γιου τους, του Γιώργου... Δεν καταπίνεται... Να είσαι στις Κορυφές της Ευρώπης και να σε τρώει σαράκι αν αυτοί οι τρεις είναι τρίο... Πως να μη θες να πας τουαλέτα μετά... Απ' την αγωνία σου ν' ανακαλύψεις πράματα που δε σε αφορούν...

Γεωργία και Βάσια, άλλα δυο αγαπημένα αδέρφια

Βάσια και μαμά Αθηνά... Άκουμε προσεκτικά Αθηνά, έφυγες τρέχοντας, τώρα αμέσως που διαβάζεις ετούτη τη δημοσίευση, τρέχοντας για τη Σοφία τη φίλη μου να σου κάνει καλά το πόδι... ΤΩΡΑ!!!!! 

Επιτέλους και με τα 4/4 της πολύ αγαπημένης οικογένειας Φραγιαδάκη... Από Θεσσαλονίκη ήρθαν κι αυτοί κι απ' την πολύ διακριτικότητα λίγο έλειψε να μη βγούμε ούτε μια φωτό...  

Θεά η Πίτσα... Θεά και το έργο της ζωής της, η κόρης της η Αντιγόνη... Μορφωμένες, όχι απλώς εγγράμματες, μορφωμένες, ευγενικές, χαλαρές, καλοπροαίρετες... Τί άλλο να ζητήσει ένας (πάνω-κάτω) νορμάλ ξεναγός;;;;

Χαιρετήστε βρε τη Λα Κορούνια... πότε θα την ξαναδείτε;;;; Σηκώστε λέω τα χέρια σας ψηλά...

Έι Πειρατή!!!!!!! Η Θέλγη... Η χήρα της διασταύρωσης... Αστέρι! Όταν τη γνώρισα τη Θέλγη ήταν 69. Τώρα αρχίζει η ζωή για σένα της λέω και έκτοτε δεν έχασε ταξίδι και πάρτι ούτε ένα...

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων αναφέρομαι μόνον σε όσους ανθρώπους ήρθαν συνειδητά για να κάνουμε το ταξίδι μαζί. Μην αρχίσω τα σχόλια για άλλους και διαλυθεί η σχέση πριν καλά καλά την κάνουμε...

               

Κι αμέσως μετά ήρθε το...

ΠΗΔΗΧΤΟ ΧΤΑΠΟΔΙ.

Με αεροβάπτισμα το πήραν τ' όνομα κι αυτοί αλλά ετούτοι επειδή ήταν συνέχεια στον αέρα.
Αλήθεια, λες και είχαν βάλει καθετήρα ετούτοι... μια φορά δεν είπε ένας θέλω να πάω στην τουαλέτα...
Κι έκανα ένα Πείραμα μ' αυτούς... τους ζητούσα να πηδάνε συνέχεια,  (στη φωτογράφηση) και νά το αποτέλεσμα...

Πηδήξτε ρε...

Πηδήξτε είπα...

Ξαναπηδήξτε...

Ξανά Τασούλα, ας έχεις οσφυαλγία... Πιο ψηλά Χρήστο...

Πηδήξτε...

Πηδήξτε γιατί χανόμαστε

Και παίξτε...

Σκηνές απ' το λεωφορείο...

Σοβαρότατος μέχρι εκείνη την ημέρα φίλος έκανε ρόλο διπλό, τριπλό και τεραπλό... Και του Ταρικ του Άρβα και του Γότθου Βασιλιά Ντον Ροντρίγκο που είχε ψώρα ανάμεσα στα σκέλια του και τον καθάριζε με χρυσή καρφίτσα η μικρή Φλορίντα μέχρι που τον φούντωσε και δεν άντεξε άλλο κι έγινε... Χαμός και στο λεωφορείο και στην Ιβηρική έγινε...  Στο βάθος στη γαλαρία του λεωφορείου φαίνονται τα κορίτσια που έκαναν οντισιόν για να πάρουν το ρόλο της μικρής Φλορίντας που θα καθάριζε την ψώρα...

Στην Αστούριας όπως είναι λογικότατο ανεβάσαμε το βουκολικό δράμα 

"Η ΑΣΤΟΥΡΩ", 

την ιστορία μιας φτωχής κοπέλας με ροδαλά μάγουλα που νόμιζε ότι θ' αλλάξει τον κόσμο...  

Αλλά,

πικρές οι βουλές του Ταρίκ...

Πηδήξτε...

Πηδήξτε είπα...

Έτσι μπράβο!

Εδώ φαίνεται καθαρά η αγωνιστική ορμή του Πηδηχτού Χταποδιού... Πάμε να πάρουμε κάποια πόλη με το χαμόγελο στα χείλη... Τους παρακαλούσα να σταματήσουμε να τους βάλω να κάνουν τσίσια τίποτα αυτοί... Τραγούδι-Θέατρο- Χορό

Στη Λα Κορούνια. Η Βενετία κι ο Βασίλης που είχαμε κάνει μαζί το γαμήλιο ταξίδι τους κι άφησαν πίσω τώρα δυο παιδιά κι ήρθαν να κάνουμε και το ταξίδι της 10ης Επετείου...

Στο Μπιλμπάο μου χάρισαν μια κάρτα με τούτη την αράχνη και μια υπέροχη αφιέρωση.

Μένουν τα γραπτά και γω τα κρατάω όλα...

Και στο Σαν Σεμπαστιάν  ο Βασίλης ζήτησε απ' τη Βενετία άλλα 50 χρόνια μαζί...

Η Ειρήνη κι ο Δημήτρης... Φίλοι που μου έστειλε το Χριστινάκι

Και δω με τη Μελίνα... Την Αγία Μελίνα... Τί έχει ακούσει αλλά και τί έχει δει αυτό το παιδί στο γκρουπ που του λαχε στα 10 του μόλις χρόνια... Μπράβο και στο Γιώργο και στη Γεωργία (τους γονείς) αλλά τα πιο πολλά μπράβο στο Γιώργο το νονό της που της έβαλε το λάδι  που είναι και καραλατρεμένος φίλος μου κι από κείνον έγινε το προξενιό, γι' αυτό τα πιο πολλά μπράβο στο νονό της που της έβαλε το λάδι παντού αλλά ειδικά στ' αυτιά έπρεπε ν' αφήσει το βαμβάκι και στα μάτια σαμπουάν για να μην ακούσει και να μη δει όλα αυτά που την περίμεναν στο λεωφορείο όταν ο Ντον Ροντρίγκο γνώρισε τη μικρή Φλορίντα και την έβαλε να του καθαρίζει επί 88 χιλιόμετρα την ψώρα ανάμεσα στα σκέλια του ή όταν στο Γκουγκενχάιμ ο Μικρός Κουνς γνώρισε τη Μεγάλη Τσιτσιολίνα ακριβώς μια μέρα μετά τη μέρα  που η Τσιτσιολίνα είχε γνωρίσει το Άλογο...  

Το πιο ωραίο είναι ότι όλα αυτά τα παιδιά γνωρίστηκαν εκεί, δυο-δυο είχαν έρθει...

Πηδηχτό και Γλετζέδικο γκρουπ... Χωρίς ντροπές νάζια και σοβαροφάνειες... "Πήδα" έλεγα... Πηδούσαν... "Σήκω χώρεψε κουκλί μου" έλεγα... Χαμός στην πίστα

Οι δυο πρωταγωνιστές... Ο Γιώργος με τον διπλότριπλο το ρόλο και η περίφημη Ποπίτσα που κέρδισε τελικά την Οντισιόν και ως 12χρονη Φλορίντα καθάριζε την ψώρα του Ντον Ροντρίγκο (επί 88 χιλιόμετρα)

Εδώ, η ίδια, η Φλορίντα, στη φυσιολογική πορεία του βίου της... Άμα στα 12 καθαρίζεις (επί 88 χιλιόμετρα) την ψώρα ανάμεσα απ' τα σκέλια μεσήλικων αντρών να τι κάνεις στα 47...
Πάνω με τον Βασίλη... Κάτω με τον Κώστα

                                Εδώ με τον Μεν

Και δω με μένα... Σιγά να μην της ξέφευγα εγώ...

Επιτέλους και μία με τον άντρα της τον Γιώτη

Δεν είναι η Φλορίντα αυτή που φιλάει ο Μεν, είναι η Κατερίνα, έρωτας κεραυνοβόλος, και μεταξύ τους και μαζί μου αμοιβαίως

Νά εδώ σ' ένα πιο κοντινό, σε στοά της παραλίας των Καθεδρικών... Και για να γελάει έτσι ο Μεν κάτι της κάνει και κείνης της αρέσει 

= LOVE

Πηδήξτε...

Ανεμίστε... Είμαστε στο Σαν Χουάν Ντε Γκαστελουγκάτσε, κάτω απ' το δάσος της Μάγισσας Μάρις, με ομίχλη... μπροστά στη θάλασσα... Και πριν λίγο ήμασταν στη Γκερνίκα...

Ναι ήμασταν στη Γκερνίκα και ψηφίσαμε πάλι.
όσες ψηφοφορίες ούτε από βάσκους δεν είδε φέτος η Γκερνίκα. Και οι Γενναίοι του Βορρά ψήφισαν εκεί την ημέρα του Δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου και το Πηδηχτό Χταπόδι λόγω των επικείμενων εκλογών αποφάσισε να ψηφίσει μετά από ιδέα του Παναγιώτη (της Φλορίντας)

Και στήθηκε η Κάλπη μπροστά στο Δέντρο το Ιερό, μπροστά στη Βελανιδιά των Βάσκων και ανέλαβε ρόλο εξαπλό η Ποπίτσα-Φλορίντα.

Και την Πρόεδρο της Βουλής έκανε, και την Εφορευτική έκανε (όλα τα μέλη και το καθένα χωριστά) αλλά κυρίως έκανε την ΚΑΛΠΗ. Και πέρασαν όλοι και την άγγιξαν...

Ανοίγω το χορό και της δείχνω εδώ πωςνα φιλάει τον κάθε ψηφοφόρο αν δει και πάει να λοξοδρομήσει η ψήφος...

                                   Ο Δημήτρης

Ο ΣτέρΓιος

Ο Γιώτης, το Καμάρι της Κάλπης (γιατί η Πόπη εδώ κάνει την Κάλπη)

                                   Ο Βασίλης

                                Η Κακτερίνα

                                 Η Κατερίνα του Μεν...

Ο Γιάννης, ανήλικος. Η κυρία Κάλπη όμως έδωσε δικαίωμα ψήφου και στ' ανήλικα και καλά έκανε γιατί είδαμε τί έγινε και που ψήφιζαν μόνον ενήλικες.

                                              Ο Αντώνης...

Η Δέσποινα... Πολύ χάρηκα που σας είχα εκεί Δέσποινα κι Αντώνη... Και ρουφούσα απ' την αγάπη και τη διακριτικότητά σας...

Η Μελίνα της Γεωργίας και του Γιώργου με νονό πάλι Γιώργο μη χειρότερα.

Ο Γιώργος εδώ αλλά άλλος πάλι αυτός, τέταρτος, ή για να μη μπερδευόμαστε ο Ντον Ροντρίγκο ντυμένος Ικουρίνια, βάσκικη σημαία αυτή τη φορά

                                                    Η Ειρήνη

Η Κωνσταντίνα. (Ήξερε ν' ακούει.)

Ο Διονύσης

Η Γεωργία της Μελίνας που είναι παντρεμένη με Γιώργο και κανάνε και Γιώργο κουμπάρο... Αφού δεν είπαν και τη Μελίνα κάνα "Τσιώρτζια"...  Φιλιά πολλά Γεωργία μου!

Η Γεωργία, άλλη πάλι αυτή, σε Γεωργία 2η, απ' την Πάτρα την οποία γνώρισα εκεί και που υποψιάζομαι μάλιστα και τι ψήφισε... Για βάλτε με το νου σας... Πάτρα... Πάτρα...Πάτρα... Βρέθηκε 1 τέτοιο ψηφοδέλτιο όταν μετά ανοίξαμε την κάλπη στο λεωφορείο... Και νομίζω πάλι 1, το ίδιο  θα βρεθεί κι όταν ανοίξει η πραγματική... Πάτρα...

Ο Κώστας, προσωπικός μου αναισθησιολόγος, ειδικός στη μέθη.

Ο Κώστας (άλλος αυτός αλλά γιατροί κι οι δυο. Ήξερε κι αυτός ν' ακούει όπως και η Κωνσταντίνα του.)

Η Ελένη

Η Κάτια η θεά που ξέρω και πού έριξε την ψήφο της γιατί την έριξα και γω στο ίδιο Κόμμα και κάναμε διασταύρωση στοιχείων μετά... Δυο ψήφους είχε όλες κι όλες το κόμμα που ψήφισε η Κάτια και γω... Ποιο είναι;;;;

Η Βενετία

Η Ιωάννα

Ο Αντρέας...

Η Τασούλα και κάτω ο Χρήστος... Γονείς του φίλου μου του Μιχάλη που μου τους εμπιστεύτηκε κι αποδείχτηκαν αστέρια, κι έγιναν πιο φίλοι κι απ' το φίλο

Κι ο Μεν. ή κατά κόσμον Μάκης απ' το Μενέλεος (poor boy να σε φωνάζουν από μικρό παιδάκι "Μενέλαε... Μενέλαε... έλα να φας τα φρούτα σου...” για παράδειγμα ή “Μενέλαε Μενέλαε έλα να φας το πουρέ σου” Κι αν είχε κι αδερφό... “Αγαμέμνωνα... Αγαμέμνωνα... βάλε το ζακετάκι...”  poor boys... Μια μέρα παίξαμε ονόματα νεοελλήνων... απ' τα διπλά απ' τα αυτά που συνδυάζουν συνήθως μια γιαγιά και μια μαλακία... “Τριανταφυλλιά-Ευτέρπη...  Τριανταφυλλιά-Ευτέρπη... τηλέφωνο” ή
Δανάη-Σπυριδούλα... Δανάη-Σπυριδούλα...  να πας στο διάολο...”
ή
 “Αλέξανδρε-Σωτήρη... Αλέξανδρε-Σωτήρη... το θερμοσίφωνο τον έκλεισες;;;”
  Και δώστου κι άλλους συνδυασμούς ονομάτων... password γέλιου και  αυτοκριτικής της νεοελληνικής μας αμηχανίας. Και τί δεν παίξαμε μ' αυτόν το θίασο.)

Τέλειωσε η ψηφοφορία και την κάλπη την πήρα στο δωμάτιό μου... Τέτοια και χειρότερα έχουν γίνει σε κανονικές Εκλογές, σε "εκδρομικές" δε θα γίνουν;;; Μου παρέδωσε η Πόπη-Φλορίντα  την κάλπη και γω την έφερα την άλλη μέρα και την ανοίξαμε στο λεωφορείο...


Ταρατατάν....

Ταρατατάν....

Υπάρχει βίντεο ντοκουμέντο από την καταμέτρηση -πάρτι αλλά δυστυχώς λόγω μεγέθους είναι αδύνατον να δημοσιευθεί εδώ...

Γι' αυτό και συνεχίζω με απλές καθημερινές στιγμές...

Η Πόπη και γω...

Ο Μεν και γω...

Η Πόπη εγώ κι ο Παναγιώτης που φωτογραφίζει γιατί μέσα του βαθιά πιστεύει ότι τελικά θα τη σπρώξω και θέλει ν' απαθανατίσει τη Στιγμή!

Η Πόπη κι η Ρεχέντα

Λίγη σίδρα για να επανέλθει το μάτι του καλλιτέχνη στο βάθος... Τύχαμε και στο Φεστιβάλ της Σίδρας στη Χιχόν

Οι δυο σκληροί του θιάσου, οι σωματοφύλακές μου... Μπιλ και Μεν

Τύχαμε και στο Φεστιβάλ του Μπιλμπάο

Και στο Φεστιβάλ του Μυδιού...

Κι όπου δεν είχε Φεστιβάλ το φτιάχναν άρον-άρον μόνα τους αυτά τα παιδιά...

Πηδήξτε...

Πηδήξτε...

Τελιώσαμε...

Απ' το πολύ το πήδημα, απ' την πολύ χαρά ίδρωσα και κρύωσα κι αρρώστησα κι εκθρονίστηκα κι έχασα και το μικρόφωνο απ' τα χέρια, ψήθηκα στον πυρετό, δε μπόρεσα να συνοδεύσω το θίασο στο Μπιαρίτζ αλλά νάτος πάλι ο Γιώργος, ο Χόρχε, ο Ταρίκ, ο Ντον Ροντρίγκο με την ψώρα, τώρα στο ρόλο του Γιάννη του Πυρακτωμένου... Άξια με αντικατέστησε στην εκδρομή στη Γαλλία γιατί ουδείς αναντικατάστατος. Και πέρασαν πραγματικά καλά, πολύ καλά αυτοί... Κι έδωσαν τη σκυτάλη στους Σουρεαλιστές  για να προσπαθήσουν να περάσουν καλύτερα... Γιατί από μας εξαρτάται πως θα περάσουμε.

Μέσα στον πυρετό μου οι 

οι Σουρεαλιστές του Ιουλίου ήταν ήδη Σουρεαλιστές Σεπτεμβρίου 

και ήταν ήδη 2 Σεπτεμβρίου κι έφταναν και γω είχα ακόμα πυρετό...

“Άλμπα, θα ρθεις τελικά μαζί μου να κάνουμε το Σουρεαλιστικό που σου είπα ή φοβάσαι μην κολλήσεις;;"

"Δε φοβάμαι μπαμπούλη." 

Φύγαμε. 

 Μπιλμπάο - Μαδρίτη -Βαρκελώνη... Φτάσαμε.

Ντυμένοι κανονικά.

Αλλάζουμε ρούχα στο αεροδρόμιο, ντυνόμαστε όπως ορίζει ο Σουρεαλισμός συναντάμε και τη Γκαλαρίνα, περιμένουμε ν' ανοίξει η πόρτα των αφίξεων...

Αλλά αυτό είναι άλλο, ξεχωριστό "σεντόνι...

Διπλώνω ετούτο λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συνταξιδέψαμε και φέτος, όλο και κάτι έμαθα, απ' όλους κυριολεκτικά. 

Ένα ειδικό όμως, Ειδικότατο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα παιδιά που μ' έψαξαν στο Νοσοκομείο της Βιτόρια, 

με ΕΨΑΞΑΝ γιατί ανησύχησαν κι αντί να κάνουν τουρισμό πήραν τους δρόμους και ρωτούσαν, 

"πόσα νοσοκομεία έχετε εδώ;", 

"ποιο είναι το κοντινότερο;" και λίγο επαγωγή λίγο λογική λίγο αγάπη με βρήκαν... 

Και μετά το εξιτήριο, στο λεωφορείο πρότειναν να μην πάμε στην Παμπλόνα, γιατί εγώ γι' αυτούς ήμουν σημαντικότερος απ' την Παμπλόνα. Άσχετα που πήγαμε τελικά  με απόφαση δική μου γιατί δε γεννήθηκα χθες και μέτρησα 5-6 βλέμματα που είχαν την Παμπλόνα για σημαντικότερη. Αλλά αυτό δε με στεναχωρεί γιατί πάντα υπάρχουν τύποι που βάζουν κάτι άλλο πάνω απ' τον άνθρωπο. Αλλά και πάντα υπάρχουν και οι άλλοι που κάνουν ακριβώς το αντίθετο, που 10ήμερο ολόκληρο να χάσουν, ό,τι και να χάσουν τίποτα δε βάζουν πάνω απ' τον Άνθρωπο.

Καλό Χειμώνα και Καλή Αντάμωση. Νομίζω μια τουλάχιστον ακόμα ευκαιρία σε ταξίδι θα την έχουμε. Μπορεί βέβαια να κάνω σαν τον Πάριο που αποσύρονταν 20 χρόνια και 20 χρόνια έδινε την τελευταία συναυλία του... Στην  “Πάριος Case” εννοείται θα 'χουμε ευκαιρίες μπόλικες.

Υ.Γ: Και σε όσους έφτασαν ως εδώ, μέχρι το τέλος, μέχρι το υστερόγραφο, μέχρι την τελευταία γωνία του "σεντονιού" προσφέρω την Άχρηστη Πληροφορία της Ημέρας. Έρχομαι στην Ελλάδα και πολύ θα ήθελα να σας δω όλους όσους τουλάχιστον φτάσατε ως εδώ και μαθαίνετε τα νέα αλλά, 

αλλά για πάρα πολλούς λόγους θα είναι ταξίδι αστραπή, ένα γεια κι ένα Adiós δηλαδή. 

Και άρα δε θα μαζευτούμε όπως υπολόγιζα. Θα γίνει αυτό αργότερα, σε Μεγάλο Γκαλά και θα προσπαθήσω να φέρω απ' τη Βαρκελώνη και τη Γκαλαρίνα, τη Φαίδρα μας, σε μία και μοναδική Ειδική Εμφάνισή της στην Αθήνα σ' ένα ρόλο γραμμένο μόνον γι' αυτή...

El Greco