Χταπόδι και Σπέρμα το είπαμε το Ταξίδι.
Λένε ότι ίσως το ιδανικότερο υποκατάστατο του Σεξ είναι το φαί.
Διάλεξα να τα 'χουμε και τα δυο απ' τον τίτλο του ταξιδιού κιόλας.
Το 2014 πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά αυτό το ταξίδι,
Το Χταπόδι και το Σπέρμα.
150 άτομα, σε 4 Ομάδες,
Το 1ο το Πειραματόζωο,
μετά το Θηλυκό Χταπόδι
το Πολιτικό
και τέλος το Λυρικό.
Όταν τέλειωσε,
το Φθινόπωρο του 2014 σκέφτηκα
να κάνουμε έναν διαγωνισμό,
για να συνεχίσει κάπως πες το ταξίδι.
Ένα Διαγωνισμό Φωτογραφίας,
με ηλεκτρονική ψηφοφορία θα βραβεύαμε την καλύτερη φωτογραφία που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού
κι ένα Διαγωνισμό Κειμένου,
κείμενο που θα έγραφαν όσοι θα έγραφαν απ' τους 150.
Κι έτσι έγινε.
Το Έπαθλο -μεταξύ άλλων ήταν ένα δίκλινο δωμάτιο 4άστερου ξενοδοχείου στη Μαδρίτη, προσφορά του ΚΥΚΛΟΣ Τράβελ.
Το 1ο Βραβείο Φωτογραφίας “ΧΡΥΣΟ ΧΤΑΠΟΔΙ” κέρδισε η η Μαρίνα Τσοπούρογλου
με τη φωτογραφία της με τίτλο
“AMOR, Τί Άλλο;”
Και το 1ο Βραβείο κειμένου “ΟΛΟΧΡΥΣΟ ΣΠΕΡΜΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ” η Άννα Μιχαηλίδου
(Η Άννα στα κίτρινα σε άλλη φωτογραφία της Μαρίνας)
Πέρασε ένας χρόνος απ' τον οκτώβριο του '14 που ανακοινώθηκαν τ' αποτελέσματα αλλά όλοι κράτησαν το λόγο τους και τον Οκτώβριο ήρθε το 1ο Βραβείο Φωτογραφίας,
η Μαρίνα
Σήμερα, κλείνει ο κύκλος που είχε ανοίξει με την πρόταση αυτού του Ταξιδιού,
ήρθαν ην περασμένη Παρασκευή και οι δυο νικήτριες,
του 1ου Βραβείου Χρυσού Λογοτεχνικού Σπέρματος,
η Άννα Μιχαιλίδου
και του 2ου
η Ελίζα Γιαννακαρόνη
και σήμερα έφυγαν.
Κάναμε πράματα πολλά, όσα μπορέσαμε,
κάναμε επίσκεψη στο Reina Sofía και σταθήκαμε μπροστά στη Γκερνίκα του Πικάσσο πια,
όχι αντίγραφα κι απομιμήσεις,
φάγαμε σε καστεγιάνικη αγαπημένη ψησταριά Chuletón de Buy
φάγαμε σε βάσκικη αγαπημένη ταβέρνα alcachofas, chipirones encebollados και άλλα
είδαμε πολύ καλό φλαμένκο,
και στο Πάρκο Retiro λιώσαμε παπούτσια,
είδαμε την κραυγή του MUNCH στο Μουσείο Thyssen
το Φως του Joaquín Sorolla στο σπίτι του
Kadinsky στην Αίθουσα Εκθέσεων του Ταχυδρομείου της Μαδρίτης
patxarán αρκετόν...
Κατ' αρχάς Ευχαριστώ τον Κύκλο και τον Γ. Καλαμπαλίκη που κράτησε το λόγο του και δεν είπε
“ααααα αυτό το είχαμε προσφέρει πέρυσι το '14... τώρα είναι σχεδόν '16... έληξε” αντιμετωπίζοντας τον Λόγο και την Υπόσχεση των ανθρώπων ως ληγμένο γιαούρτι.
Κι ευχαριστώ και τα κορίτσια,
τη Μαρίνα, την Άννα και την Ελίζα που ήρθαν.
Και περπατήσαμε, και μιλήσαμε και μοιραστήκαμε στιγμές.
Γιατί το ότι είχαν εξασφαλισμένο το ξενοδοχείο δε σημαίνει ότι θα αποφάσιζαν κιόλας να ξανάρθουν,
είχαν ήδη έρθει, κι ένα ταξίδι δεν έχει ως μόνο έξοδο τη διαμονή.
Ευχαριστώ κορίτσια.
Κι ελπίζω να είδατε με τα μάτια σας πόσα και πόσα έχει να προσφέρει η Μαδρίτη,
κι ας είναι και 5η και η 10η φορά,
μόνον νεόπλουτη βλαχάρα θα πει
“εκεί πήγα, δεν ξαναπάω”
για να προσθέτει πόλεις καινούριες στο βιογραφικό.
Μακάρι όλοι όσοι μοιραστήκαμε στιγμές σε ταξίδι να ήσασταν και την ερχόμενη Παρασκευή εδώ.
Θα πηγαίναμε ν' ακούσουμε τον Ara Malikian.
Είναι ο αγαπημένος της Άλμπας.
Θα τον ξαναδούμε και θα τον ξαναακούσουμε την Παρασκευή.
Λιβανέζος, μεγάλωσε κι έμαθε βιολί μες στον πόλεμο, αρμένικης καταγωγής που έχουμε όμως ένα κοινό.
Το μοναδικό. Διάλεξε κι αυτός τη Μαδρίτη να μεταναστεύσει,
γείτονας πια.
Ειδικά όταν είναι καλά, στη σκηνή είναι εκστατικός.
Το τελευταίο ευχαριστώ στους Μαδριλένιους, που έχουν μια πόλη που δε σε κάνει να νιώθεις ξένος και που δεν πλήττεις ποτέ.
ARA MALIKIAN 1
ARA MALIKIAN 2
Η φωτογραφία της Μαρίνας
Αξιοθέατο είχε γίνει. Αξιοθέατο την έκανες την Αγάπη Μαρίνα.
Το έψαχναν, με ρωτούσαν πού είναι εκείνη η φωτογραφία που...
Η Μαρία τη βρήκε μόνη της,
Τη φωτογράφισε και φωτογραφήθηκε μπροστά στο "αξιοθέατο" τον Ιούνιο, στο Ριμέικ του '15, στο "Σπέρμα και Χταπόδι-2015"
"Α, ρε, χρόνε αλήτη π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς..."
Το Αύγουστο κι άλλοι πήγαν να φωτογραφηθούν στην Αγάπη της Μαρίνας αλλά έλειπε.
Την είχαν κλέψει;;
Είχε μείνει μόνον η συνοδευτική πινακίδα που έλεγε "Φτιαγμένα στο χέρι"
Η "Άλλη" μέσα στην τριάδα του "Η Μαρίνα η Ελίζα και η Άλλη.", η Αννούλα
«Στη ζωή μου δε στάθηκαν μεγαλύτεροι ευεργέτες από τα ταξίδια και τα ονείρατα.»
Ν. Καζαντζάκης
Όνειρα κάνω από παιδί, ταξίδια από το 1993 με τις πρώτες μου οικονομίες και το επίδομα του ΟΑΕΔ - αριθμός τετραψήφιος σε δρχ.-
Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα: «Πόσα θέλω για ψυχοθεραπεία μετά από μια τόσο δύσκολη χρονιά; Πόσα για επιμελητή Dress Code; Πόσα μοναχικά βράδια διαβάσματος για να γνωρίσω τη Β. Ισπανία σφαιρικά και σε βάθος; Πόσα;»
-Πολλά!
Και ακολούθησα Εκείνον!
Τον Dr Yan El Greco Ι. Λ. Λυμτσιούλη, τον Γιάννη του θυμόσοφου λαού μας!
Τον ακολουθώ από το 2009, τυφλά, πιστά, υπάκουα, με πίστη, θαυμασμό και αγάπη. Και Παντού!
Με έκανε καλά το 2009.
Με έκανε «πλούσια» το 2014!
Γιατί γεννήθηκα φτωχή, οικονομικά και κοινωνικά, τότε το 1968 κοντά στη Δραπετσώνα. Σήμερα που σας γράφω έχω «ΕΝΦΙΑ» πολύ υψηλό!
Μου υποσχέθηκε πολλά, μου έδωσε περισσότερα, του πήρα κι άλλα, 2 ζευγάρια φιλιά από τον πεθερό του, 3 χαμόγελα της κόρης του, 2 φιλικές κουβέντες της αγαπημένης του… .
Βλέπετε σαν μου γνώρισε και την Κική (βλ. κ. Κ. Δημουλά) κατάλαβα «πως έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς» μα δεν πρέπει «να σκοτώνω τ΄ άστρα!». Μαζί του Δημιουργώ τον Γαλαξία μου. Γιατί μου έβγαλε ο Dr, σωρούς απωθημένων.
Μη σας κουράσω, διαλέγω από τον σωρό και «Βγαίνω!»:
Τα γενέθλια του Προέδρου (σ.σ. της επιτροπής του παρόντος διαγωνισμού) είναι ως γνωστό στις 13 Αυγούστου και τότε ταξίδευε το 3ο Χταπόδι, Τυχερό Χταπόδι, και ήθελα κάτι για τη μέρα που «να έχει παιχτεί» μόνο μια φορά! Και είχα μια μάσκα, της θρυλικής ξανθιάς, της μοιραίας Marilyn, Τυχερό το γκρουπ. Η αποδοχή τους με απογείωσε, “Happy Birthday Mr President”, πιο Τυχερή – Εγώ!!!
Άννα – Απωθημένα: 1 – 0.
Ήταν κι εκείνο το τραγούδι που η ψυχή ήθελε να το πει το 2009, αλλά να! το είπε το ΄14 στον «βράχο» του σκανδάλου: «Να τη χαίρεσαι την καινούργια σου αγάπη!», 2 – 0.
Εκτός από απωθημένα έχω και εμμονές: με τη γνώση!!!
Δύσκολος ο δρόμος της, κοπιαστικός, ναι! παράδεισος το τέρμα. Μα πόνεσαν τα μάτια, έβαλα κιόλας εκείνα τα γυαλιά της μυωπίας για κοντά, κορίτσι πράμα! Αναζητούσα επειγόντως εναλλακτική μορφή μάθησης: Dr Yan.
Ταξιδεύοντας «πλουτίζεις» - αν δεν κοιμάσαι στις ξεναγήσεις - , «μαθήματα» πολλά, γεμάτα 6ωρα, ύλη τεράστια, αξιολόγηση απαιτητική, βαθμολογία αυστηρότατη. Μα μια μάθηση με κίνητρα, στόχους, υψηλούς και ωραίους, σαν κι αυτόν εδώ, που με ωθεί ξανά να θυμηθώ, να νιώσω, να εκφραστώ, άρτια! γιατί ο Dr εκτιμά πολύ τα σωστά ελληνικά!
Πιστέψτε το ή όχι: πέρασα δύο εισαγωγικά μαθήματα χάρη σε Εκείνον και μια ανάλυσή του τότε στο Prado μπροστά σε έναν πίνακα του Goya «Η 3η Μαΐου 1808», όπως φέτος μπροστά στη «Γκερνίκα» του Πικάσο. Μα τα -800σέλιδα- βιβλία της Ιστορίας της Τέχνης ( λ.τ. 96 euros ) σταματούν στο 1989 και ο Dr μού σύστησε το Guggenheim – έτος κτίσεως 1997- ακριβώς απέναντι από την εστία μου στο Μπιλμπάο – φιλοξενούσα και τον Jean Paul Gautier εκείνο το διάστημα-.
Εκεί κοίταξα κατάματα και τον Μπρακ, να τον αγγίξω απαγορευόταν, μόνο τη Γιοκο Όνο μπορούσα …,
στη Γκερνίκα τον Μουρ – αυτόν τον άγγιξα και νομίζω πως με χάιδεψε και εκείνη η τεράστια φιγούρα του στο καταφύγιο – “No Pasaran!” …
Εκεί (δε γίνεται να σας ομολογήσω πώς) ξεχώρισα και την Άννα, την άλλη Άννα, την καλλιτέχνη και προχθές μου μίλησε για κάτι νέο. “Livres des artistes” λέγεται, και για την Τέχνη του χαρτιού και την Τέχνη της φιλίας. Γιατί με την Άννα γίναμε σε αυτό το ταξίδι «Οι Άννες» όπως εκείνες «Οι Μαρίες», αν μού επιτρέπεται η μεταφορά …
Λίγο αργότερα και πιο ορεινά, στα 2.000μ. γνώρισα τον άντρα της ζωής μου - τον μπαρμπαρόσα Ισπανό με το ρώσικο όνομα Ivan - προφέρεται /iban/ σαν τραπεζικός λογαριασμός, ναι ήταν όλα τα λεφτά!- μα η Ελένη από το πίσω κάθισμα φώναζε φοβισμένη «Μην του μιλάς, μην του μιλάς! Γκρεμός!…», μα ο λόγος είναι το “όπλο μου”, Ελένη, άσε που μάθαινα και τη γλώσσα: στάνη στα ισπανικά της Αστούρια = “casa de mououou!”.
Ο Dr υποσχόταν Χταπόδι και Σπέρμα. Λατρεύω το χταπόδι σε κάθε συνταγή του, και σπέρμα κάθε χρόνο τόνους παραγγέλνω ευλαβικά στη Θεά της Γονιμότητας πριν μπω σε μια τάξη, πριν Διδάξω, διδάσκεις χωρίς σπέρμα;;;
Και να! είχα κι εγώ πρόσφατα οργωμένο το «χωράφι» της ύπαρξής μου, βροχή μάς έστελνε η Μάρι των Βάσκων ψιλή ποτιστική, ό,τι έπρεπε, και ο Dr έσπερνε: μουσικές, γνώσεις, αισθήματα, φιλίες, ΑΞΙΕΣ. Έχω αρχίσει ν΄ ανθίζω, το κατάλαβαν και οι γύρω μου. Το ταξίδι τούς είπα, ήταν με φίλο, με φίλους, όχι, με γκρουπ ήταν αλλά αλλιώτικο, γιατί βρήκα “Diamonds”, την Ελίζα, την Έλενα & “Pearls” την Εβίτα, τη Νίκη, τη Νάντια , θησαυρούς πειρατικούς. Συνέχισα να βρίσκω και αφότου γύρισα, από τα άλλα «Χταπόδια», πάλι με συνταγή του Dr. Γι΄ αυτό του είπα στους Καθεδρικούς «Είμαι καλά!» ενώ τότε στο Capo Da Roca «…».
«Είμαι καλά» κι ας έχασα το βραβείο!
Εγώ έχω τον Βαγγέλη με μια σακούλα σοκολάτες μαύρες – πώς μάντεψε σωστά;- «Για τη φίλη μου», είπε και εγώ έκατσα στο μπράτσο της πολυθρόνας του στο κοινοβούλιο των Βάσκων σαν να καθόμουν δίπλα στην «ιερή βελανιδιά, την 1η, τον Πατέρα», έκατσα και στο τραπέζι της οικογένειάς του, στον δερμάτινο! καναπέ του σπιτιού του, έκανα τράκα από το πακέτο του, έμαθα πως Vangellis has kept walking … ό,τι κι αν είχε συμβεί πρότερα.
Έχω – ποιος είπε Μόνο μια φορά- έχω για Δεύτερη φορά την Κατερίνα και τον Άρη που αθόρυβα μοιράζουν «ανάσες σε όσους ασθμαίνουν», μαζί με Bonus - για τη Δεύτερη φορά- τη Θεοδώρα, όνομα και πράμα κάτι σαν τον Βαγγέλη, Theodora, keep walking! …
… και τον Δημήτρη που θα με δοξάσει με την κινηματογράφηση τού «Χταποδιού Νο 3», αυτόν του κόμματος που δε με άφηνε να ξεχνάω πως είμαι από τη Δραπετσώνα και πως «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Και θα ταξιδεύουμε, Δημήτρη!!!
Έχω και εγώ χώρο στον ώμο της Αλέκας το ξέρω, όπως όταν η πείνα μάς κατέβαλε στο Πόρτο αλλά μας έκανε ταυτόχρονα και photo promo του Διαγωνισμού, ουδέν κακόν αμιγές …
Νιάου! Είχα και τον Ζουάου που σαν νιαούριζα πεινασμένη δίπλα στην πόρτα του, άνοιγε το μυστικό πορτάκι του οχήματος και μοιραζόμασταν chips & crackers. «Obregado senior Zuaou. Να φοράς τη ζώνη σου και να προσέχεις!»
Τόση περιουσία πώς να τη διαχειριστώ;;; Πώς;;;
Γι΄ αυτό έχω την Τερέζα , «Η συμβολαιογράφος» και έχω κάτι ακόμα δικό της :
« Οι φιλοσοφίες σας να ταιριάζουν με τον άνθρωπο της Ζωής σου, Άννα μου,
οι φιλοσοφίες σας!. Τίποτε άλλο!»…
Μπορώ να γράφω για ώρες, από μικρή κι αυτό, αλλά θα έχω ποινή, το ξέρω, είναι και αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι της Επιτροπής! Αν «Λακωνίζουν» πιστεύοντας ότι Φιλοσοφούν ;;;
Εδώ έχω τους 4 Νομικούς: Ελένη (με συγχώρησε που τη λαχτάρησα με τον Iban!) & Αλέκος co, Νίκη, Χριστίνα! Ετυμηγορία «Όχι ένοχη!», «Πολυλογού!», στην πυρά σαν μάγισσα !!!
Μην μου πικραίνεστε οι υπόλοιποι και πιστέψετε ότι μετά το Oscar “of the best spontaneously acting on tour in a bus” «ψιλοκοιτάω», γιατί έχω γράψει για όλους σας … αλλά κόπηκε. Θα σας το διαβάσω στην τελετή απονομής των βραβείων, αρκεί να είστε όλοι παρόντες και … να είμαι στο μικρόφωνο!
Το «Κάστρο» που έχτισα κατόπιν συμβουλής του Φερνάντο Πεσόα από τις «πέτρες που έχω σκοντάψει», Σας χωρά Όλους!!! Μη με αφήσετε μόνο μόνη μου στα τόσα του δωμάτια… .
Σας ευχαριστώ,
η Άννα, το μικρό κορίτσι με τις ρυτίδες που επιμένει να ονειρεύεται και να ταξιδεύει!!!
Άννα Μιχαηλίδου
Και το κείμενο της Ελίζας
Κοίτα Ψηλά!
Ήταν Τετάρτη. Είχαν ήδη περάσει 6 μέρες, γεμάτες με εικόνες, γέλια και κυρίως εκείνο το αίσθημα της έκπληξης και του ενθουσιασμού που έχουν οι ταξιδιώτες μπροστά στο αναπάντεχα όμορφο. Η μέρα είχε ξεκινήσει κάπως ανάποδα. Βλέπετε ήταν η σειρά του Γιάννη να νιώσει και έκπληξη και ενθουσιασμό από όσα του είχαμε ετοιμάσει για τα γενέθλιά του. Είχε πολύ γέλιο και αγάπη εκείνο το πρωί μέσα στο πούλμαν και ας ψιχάλιζε και φυσούσε και ο καιρός μας έδειχνε τα δόντια του. Όλα αυτά θα άλλαζαν, μόλις θα φθάναμε στην παραλία των καθεδρικών.
Μια παραλία – καναπές ψυχανάλυσης. Μια παραλία που σου ανοίγει την αγκαλιά της και της ανοίγεις την ψυχή σου. Μια παραλία για σκέψη και ανασυγκρότηση. Εκεί μας ζήτησε ο Γιάννης να μιλήσουμε. Εκεί ανάμεσα στους λαξευμένους βράχους ζήτησε να εξομολογηθούμε. Δεν είχα ξανατύχει σε τέτοια κουβέντα ανάμεσα σε αγνώστους. Ακούσαμε όσες μίλησαν, δώσαμε και το βραβείο – δώρο κι ύστερα μας έδωσε χρόνο. Έμεινα μόνη. Ήθελα να τα πω με τον εαυτό μου.
Στράφηκα προς τη θάλασσα κι άρχισα να περπατώ και να απομακρύνομαι όλο και περισσότερο. Να μην ακούω ελληνικά. Να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τα κύματα. Περπατούσα, η θάλασσα μου είχε βρέξει ήδη το παντελόνι και τα πόδια μου όλο και βούλιαζαν μέσα στην άμμο. Έπιασα τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει. Ο αλατισμένος αέρας μου χτυπούσε απαλά το πρόσωπο και εγώ σκεφτόμουν τι τυχερή που είμαι. Έξι μέρες τώρα το μυαλό μου είχε αδειάσει από κάθε αρνητική σκέψη και συναίσθημα. Είχα ξεχάσει τους πάντες και τα πάντα, όλα αυτά που με έκαναν νευρική και αγχωμένη. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν είχα πάρει. Έτσι ένιωθα, έτσι έκανα.
Ώσπου ξαφνικά έκανε την εμφάνισή του ο ήλιος, το τοπίο ομόρφυνε περισσότερο και σήκωσα το κινητό για μια selfie…τότε μόνο σχημάτισα το νούμερο του σπιτιού. Τώρα που είμαι εντελώς χαρούμενη, τώρα πήρα να σου πω ότι περνάμε τέλεια. Γι’ αυτό δεν σας είχα πάρει. Τώρα που σου μιλάω, έχω μπροστά μου μια απέραντη γαλάζια θάλασσα. Ακούς τα κύματα; Το μυαλό μου είναι γεμάτο όμορφες πόλεις, ανθρώπινες. Καταπράσινες, ήρεμες, πολιτισμένες. Με παραλίες απερίγραπτες, με πλατείες, με δάση και τοπία πανέμορφα. Ξέρεις αυτά που μου αρέσουν. Πού μου άρεσε πιο πολύ; Στο Σαν Σεμπαστιάν. Αλλά και η νυχτερινή μας βόλτα με τα κορίτσια γύρω από το Γκουγκενχάιμ. Και οι μικρότερες πόλεις, όπως η Santillana del Mar κοντά στο σπήλαιο της Αλταμίρα, το χωριό που συναντήσαμε τα συμπεθέρια, η Mundaka με ξεναγό τη γλυκιά Άλμπα. Στη γιορτή των Βάσκων που τύχαμε μέσα στους δρόμους της Vitoria. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου. Έχουμε κάνει στάσεις σε τόσα μέρη… Ώχου μην επιμένεις, δεν τα θυμάμαι κι όλα… Α! ξέχασα. Χθες πήγαμε στα Picos de Europa, ένα απίθανο μέρος. Ψηλά βουνά με λίμνες και αμέτρητες αγελάδες! Είμαστε και τυχεροί. Όπου πάμε, ο καιρός φτιάχνει. Έχουμε ακόμη κι άλλα να δούμε… Ξέρεις κάνουμε πολλή ιστορία και λαογραφία μέσα στο πούλμαν. Μη γελάς καθόλου. Ας ήσουν εδώ μαζί μας προχθές να κάνεις το μεσημέρι εντατικό 2ωρο την ιστορία της ΕΤΑ και να θες να κλείσεις λίγο τα μάτια σου και θα σου λεγα εγώ, αν θα γλύτωνες την κουλούρα. Μη γελάς, σου λέω, δεν καταλαβαίνεις…
Όποιος δεν ταξιδεύει, δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει ότι ένα ταξίδι σε μια όμορφη χώρα και μια καλή παρέα μπορεί να του δώσει πολλά περισσότερα από όσα περιμένει. Δεν είναι μόνο όσα θα δει, θα ακούσει, θα φάει, θα αγοράσει. Δεν είναι μόνο αυτά. Είναι η ατμόσφαιρα, η μουσική, η αύρα των ανθρώπων, οι ατυχίες που θα του τύχουν ή τα γέλια που θα κάνει σε μια αμήχανη στιγμή. Είναι η έκπληξη που θα αισθανθεί ξαφνικά, ο ενθουσιασμός για κάτι που είδε ή δοκίμασε, για οτιδήποτε ξένο και καινούριο που θα γνωρίσει. Είναι όλα αυτά που θα του τύχουν, τα αναπάντεχα, που θα τα θυμάται για μια ζωή.
Απ’ αυτό το ταξίδι γύρισα πίσω με αυτό το συναίσθημα που όλοι σχεδόν έχουμε καταχωνιάσει στο πίσω μέρος της καρδιάς. Του ενθουσιασμού και της χαράς που έχουν τα παιδιά κάθε μέρα, όταν ανακαλύπτουν κάτι για τον κόσμο, τους άλλους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί τα παιδιά συνηθίζουν να κοιτούν γύρω τους και να ανακαλύπτουν τη ζωή. Σαν τη μικρή Μαρία που κοίταξε ψηλά και αποκάλυψε στους ανθρώπους την ομορφιά των πρωτόγονων. Το έχουν πει και ποιητές και συγγραφείς. Αλλά τόσο απλά κανείς. Όσα κι αν σου συμβούν στη ζωή, Κοίτα Ψηλά. Πάντα.
No comments:
Post a Comment