Μέχρι που το Βερολίνο μου ΄στειλε γράμμα σε μπουκάλι, τα ποτάμια ενώθηκαν, ρεύματα υπόγεια συγκινονούντα, Σπρε-Πηνειός-Μανθανάρες, Βερολίνο-Λάρισα-Μαδρίτη κι έφτασε σε έντονο προσωπικό ύφος η Επιστολή του Βερολίνου:
« ... Εγώ δεν είμαι ό,τι κι ό,τι… Εδώ, στην παλάμη μου γράφτηκαν μερικά απ’τα σημαντικότερα κεφάλαια του 20ου αιώα. Κι αν θες να πάμε και πιο πίσω να πάμε, να πάμε όσο πίσω θες αλλά εγώ, δεν είμαι κανένα τσουλάκι-πόλη να μου κάνεις οντισιόν στο πόδι και να με απορρίψεις. Εμένα με ισοπέδωσαν ξανά και ξανά, με υποβάθμισαν, με απαξίωσαν, μ’ έβαλαν να πουλάω κουλούρια στη Βόνη αλλά επανήλθα κι είμαι και πάλι Πρωτεύουσα, και στα επόμενα 20 χρόνια θα είμαι πρωταγωνιστής σ’ ένα έργο γραμμένο για μένα… Εγώ δεν είμαι καμιά πόλη-τσουλάκι να με ξεπετάξεις με μια οντισιόν στο πόδι, είμαι το Βερολίνο.
Υ.Γ: Πρώτα ο Θεός-Κέρδος, όντως θα είμαι πρωταγωνιστής αν δεν πάθει πάλι κάποια σοβαρή επιληπτική κρίση ο αδερφός μου, το Μόναχο που πάσχει από ακραίο σύνδρομο καταστροφής και αυτοκαταστροφής.
Με εκτίμηση
Βερολίνο »
Αυτή ήταν η Επιτολή που μου ‘γραψε η πρωτεύουσα της Γερμανίας, αυτή έλαβε και συνέλαβε πέρυσι η συνείδησή μου κι αποφάσισα να ρίξω γέφυρα κατασκόπων προς τα κει, να οργανώσω έστω πιλοτικά ένα ολιγοήμερο ταξίδι στις όχθες του Σπρε.
Και ήρθε η ώρα κι έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα μου επί Γερμανικού Εδάφους. Χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς διαφήμιση, με εμπιστοσύνη αλλά και με Κριτική Σκέψη και Συγκριτική Ανάλυση όλων των προγραμμάτων της αγοράς, άνθρωποι σκεπτόμενοι πια οι ταξιδιώτες στους οποίους θέλω να απευθύνομαι, διάβασαν κι αποφάσισαν να κατακλύσουν την «πλατεία του θεάτρου μου»! 48 άνθρωποι, σε κατάμεστο λεωφορείο κι η παράσταση άρχισε…
Σκοπός πρωταρχικός δικός μου, να βγάλω το απόστημα που λέει πως στη Γερμανία μόνο εγκεφαλικά μπορούμε να κινηθούμε, το συναίσθημα θάψτο κάτω απ’ τα ερείπια της Ιστορίας, στόχος μου ήταν να πιέσω κι ας πονέσει, να βγει όλο το πύον της δίκαιης Ιστορικής Κραυγής μας…
Προς αυτή τη κατεύθυνση δούλεψα σκληρά, καιρό κι ας πει η εμπειρία του καθενός κι ο χρόνος τί κατορθώθηκε.
Η Λειψία μας έδωσε τη Μουσική.
Η Δρέσδη τη ζωγραφική και τη νύχτα της.
Και το Βερολίνο… μέρα νύχτα Πόλεμο και Ειρήνη!!!
Πόλεμος και Ειρήνη κι ο συνεργάτης που επέλεξα, ο Γιάννης, που μέσα σε καταρρακτώδη βροχή ιστορικών κεραυνών και λαθών δε σταμάτησε στιγμή να θέλει να προσφέρει κάτω απ’ τους στίχους και τη μουσική του Χατζιδάκι,
"είσαι καλός είσαι κακός, δεν ξέρω, πώς σε λεν Ορφέα…και μένα Ευρυδίκη".
«΄Έτσι όπως είναι το Βερολίνο Γιάννη, πώς να τα δεις και πώς να τ’ ανακαλύψεις όλα αν δεν έρθεις με τον τρόπο που σχεδίασες το ταξίδι;»
Σε πόσες χώρες έχετε πάει κορίτσια;
Σε 110… (είπαν στο Γιώργο και το Λεώ)
(Μου επιτρέπω καμιά φορά ένα δημόσιο «χάδι», να χαρώ δηλαδή δημόσια, για τον καλό λόγο και τη χαρά στο πρόσωπο ανθρώπων που έχουν ταξιδέψει σε 110 χώρες του κόσμου! )
Τρία πράματα βρήκα για να είναι το ταξίδι αυτό, όχι πιλοτικό πρόγραμμα Κατάδυσης στην Ιστορία αλλά υποχρέωση προς το εαυτό μας, υποχρέωση να ταξιδέψουμε όλοι εκεί όπου διαδραματίστηκαν τα σημαντικότερα επεισόδια του 20ου αιώνα: στο Βερολίνο.
Ποια είναι αυτά τα τρία που θα απογειώσουν ένα έτσι κι αλλιώς δοκιμασμένο πια με επιτυχία πρόγραμμα;
Α) Πιο έντονη Πολιτιστική και Επιστημονική προσέγγιση. Μέσα απ’ την Τέχνη και τις Επιστήμες δηλαδή ν' ανακαλύψουμε την Ιστορία. Πιο πολύ και Γκαίτε και Μπρεχτ και Βαιλ και Σίλερ και Ρόμπερτ Κωχ και Άινστάιν...
Β) Πιο υπογραμμισμένη την θετική συνεισφορά της Γερμανίας στον κόσμο (η Αρνητική έτσι κι αλλιώς είναι γνωστή και παροιμιώδης).
Γ) Λίγο περισσότερος ελεύθερος χρόνος.
Προς αυτή την κατεύθυνση θα κινηθεί το επόμενο γκρουπ 25-29 Μαΐου 2018.
(…) Εμένα με ισοπέδωσαν ξανά και ξανά, με υποβάθμισαν, με απαξίωσαν, μ’ έβαλαν να πουλάω κουλούρια στη Βόνη αλλά επανήλθα κι είμαι και πάλι Πρωτεύουσα, και στα επόμενα 20 χρόνια θα είμαι πρωταγωνιστής σ’ ένα έργο γραμμένο για μένα… Εγώ δεν είμαι καμιά πόλη-τσουλάκι να με ξεπετάξεις με μια οντισιόν στο πόδι, εγώ είμαι το Βερολίνο!
Ευχαριστώ και τους 48 που μ’ άφησαν να πειραματιστώ μαζί τους.
El Greco
No comments:
Post a Comment