Κι οι δυο τους ήταν εκεί μέρα νύχτα, ρωτώντας πάντα, την Αλάιτζ και μένα, «τί θες, πώς το θες»… κι όσο επέτρεπε η απόσταση προσπάθησα να το κάνω εύκολο…
«Στο χώρο υποδοχής θέλω αυτό…»
«Στο κυρίως γραφείο ετούτο…»
«Στο δικό μου σίγουρα αυτό…hecho a mano con amor… στο γραφείο μου θέλω τον κόσμο φτιαγμένο στο χέρι με αγάπη, όπως είναι κάθε ταξίδι, στο χέρι, με αγάππη…
«Α…και να βάλετε εγκατάσταση για Μουσική… Καμιά έκπτωση στη Μουσική… Ν΄ακούγεται Dolby Stereo η αγάπη για τη ζωή.» με τέτοια τους ζάλισα…
Ειρήνη, Θύμιο, είναι στιγμές που εκτός απ’ τα ιδιωτικά οφείλουμε και δημόσια κάποια ευχαριστώ κι αυτό σας λέω τώρα. Ευχαριστώ κυρίως για το χρόνο που ξέρω πως στερήσατε απ’ τα παιδιά σας για να είστε στον 7ο όροφο ενίοτε μέχρι και τα ξημερώματα.
Κι έτσι εγώ σήμερα μπορώ να υποδεχτώ φίλους και φίλους φίλων, καινούριους και παλιούς, για ένα κρασί, για μια φωτογραφία, με θέα το Λυκαβηττό και φόντο ένα μικρό όνειρο για το σεργιάνι μας στον κόσμο.
Τιμή μου ο λίγος χρόνος που θα βρει κάποιος να περάσει από κει, έστω για μια στιγμή. Τιμή μου γιατί όσο μεγαλώνω ξέρω πως κάθε στιγμή που δίνουμε σε κάποιον από κάποιον άλλο τη στερούμε.
Αλάτζ, Άλμπα, σας αγαπάω και σας είμαι ευγνώμων για όσα ξέρετε κι όσα ίσως όχι.
Πάνω στο γραφείο μου έχω αφήσει κι ένα τετράδιο για να γράψει ο καθένας από σας ό,τι θέλει κι ό,τι νιώθει αλλά κυρίως με νοιάζει να ‘χω την ανάμνηση… Γι’ αυτό και τίτλο στο τετράδιο έβαλα: «Η Ανάμνηση του Αισθήματος: το εντονότερο απ’ όσα ένιωσα στο ταξίδι μας»
Σας περιμένω στην Πλατεία Κλαυθμώνος, Παλαιών Πατρών Γερμανού 7, στον 7ο όροφο, μετά τις 7.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Γιάννης
http://www.melodrakma.com/travel/
No comments:
Post a Comment