Απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90, από τότε που δούλευα ως φοιτητής στο περίφημο ταξιδιωτικό γραφείο «Manos Travel» ως συνοδός/ξεναγός, έκανα τα πάντα να ξεφύγω απ' αυτή τη δουλειά.
Πάνω από 25 χρόνια τώρα κάθε τόσο κάνω ό,τι μπορώ για να ξεφύγω απ’ αυτή τη δουλειά.
Όχι γιατί δε μ’ αρέσει, το αντίθετο μάλλον κι επιπλέον, γιατί θεωρούσα παντα ότι είναι τεράστια ευθύνη οι διακοπές των ανθρώπων,
αυτές οι λίγες μέρες που κατάφερε να ξεκλέψει ο καθένας για ταξίδι,
σκέπτομαι πάντα πως αυτές τις λίγες μέρες κάποιοι μπορεί να τις περίμεναν ένα χρόνο ολόκληρο για να φορτίσουν τις μπαταρίες της ψυχής τους, ένας χρόνος σκληρής δουλειάς να εξαρτάται από 8-10 μέρες… κι από μένα.
Τεράστια ευθύνη.
Κι ακόμα χειρότερα,
να μην είναι μόνο οι μέρες για να γίνει η απόσβεση του κόπου ενός χρόνου αλλά κάτι πολύ περισσότερο, να είναι το όνειρο μιας ζωής!
Έχω γνωρίσει υπέροχους, υπερευαίσθητους ανθρώπους που το πιο μεγάλο τους όνειρο ήταν να κάνουν κάποιο ταξίδι, η μόνη απαίτηση μιας συγκαταβατικής κατά τ’ άλλα ψυχής, σα να ‘χει μνήμες η ψυχή από κάποιον τόπο μακρινό, σα κάποτε να έκανε ταξίδι με ενδιάμεσο σταθμό, και τράνζιτ δεν πρόλαβε να δει και να νιώσει και τα απαιτεί τώρα όλα απ’ το σώμα που κατοικεί.
Έτσι νιώθω την έντονη επιθυμία κάποιων ανθρώπων να γνωρίσουν έναν τόπο και γι’ αυτό πολλαπλασιάζεται μέσα μου η αίσθηση της ευθύνης.
Απ’ την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω ως συνοδός εκδρομών, ήταν πεντακάθαρο μέσα μου πως η δουλειά τόσων και τόσων ανθρώπων πριν να φτάσουν στα «χέρια» μου, μπορούσε να πάει στράφι…
Ο άνθρωπος που έκανε την όποια επένδυση για ν’ ανοίξει ένα ταξιδιωτικό γραφείο,
οι εργαζόμενοι στο γραφείο,
οι εργαζόμενοι εκτός αυτού,
τα παιδιά που απαντούν στο τηλέφωνο,
τα άλλα ή τα ίδια που ύστερα εξηγούν από κοντά,
αυτά που κάνουν και τον πωλητή αλλά και λίγο τον ψυχαναλυτή,
ο άνθρωπος που θα κλείσει τα εισιτήρια,
ο άλλος που θα τα εκδώσει,
εκείνος που θα κλείσει τα ξενοδοχεία,
εκείνος με τα μεηλ που θα πάρει και τα μεηλ που θα στείλει, όσοι είναι στις εισπράξεις όσοι στις πληρωμές, ο άνθρωπος που θα τσεκάρει στο αεροδρόμιο και θα δώσει την κάρτα επιβίβασης…
Αλυσίδα τεράστια, ζωή ολόκληρη η οργάνωση ενός ταξιδιού, όλα αυτά ένας κακός ξεναγός μπορεί να τα γκρεμίσει σε τρεις ώρες, όχι μέρες τρεις, ώρες και μάλιστα χωρίς τη δύναμη να τα ξαναχτίσει…
Νομίζω από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως ο καταλύτης του ταξιδιού, αυτός που θα κάνει κάποιον να πει «πέρασα καλά» ή όχι στο οργανωμένο ταξίδι ήταν ένας άνθρωπος: ο ξεναγός.
Τεράστια ευθύνη, κι έκανα τα πάντα να ξεφύγω...
Σκεφτόμουν ένα σωρό περιπτώσεις ανθρώπων απέναντί μου…εγώ με το μικρόφωνο στο χέρι κι απέναντι μπορεί να στέκεται κάποιος που μια ζωή ονειρεύονταν ετούτη τη στιγμή, πέρασε μια ζωή αναβάλλοντας το ταξίδι του, γιατί πάντα έδινε προτεραιότητα στους άλλους και στα άλλα, στα φροντιστήρια των παιδιών, στη φροντίδα των γονιών, στ'απρόβλεπτα… Εγώ με το μικρόφωνο στο χέρι κι απέναντί μου κάποιος ίσως να σκέφτεται:
«πότε κιόλας πέρασε μια ζωή… όλο έλεγα να πάω στη Γρανάδα… ήμουν φοιτήτρια ακόμα… στο υπόγειο του Κουν πρώτη φορά είπα να πάω στη Γρανάδα και νά, 40 χρόνια μετά είμαι εδώ τώρα…»
Πάλι καλά που ήταν κι ο Κουν και στο υπόγειό του έκρυβε το Λόρκα μην τον βρουν οι φασίστες,
εκεί ήταν η Γρανάδα για πολλούς, και κει έμεινε, όχι σε λόφο,
σε υπόγειο,
σε υπόγεια φυλαγμένα τα όνειρα για ένα ταξίδι τόσων και τόσων ανθρώπων,
ένας γάμος ματωμένος σε μια αφίσα,
μια Λισσαβόνα σε πρόσκληση κάπου σε μια στοά ενός βιβλίου του Πεσσόα,
μια Ρώμη ανοχύρωτη σε μια αίθουσα Σινεμά,
τέτοια όλα κι όλα τα ταξίδια για πολλούς ώσπου επιτέλους…ήρθε η ώρα, για μια φορά ούτε φροντιστήρια ούτε φροντίδες, τώρα εγώ, θα πάω ταξίδι... Σαράντα-πενήντα χρόνια από τότε που τ'ονειρεύτηκα, δεν είναι αργά αφού το θέλει ακόμα η ψυχή...
σαν την πραγματοποίηση του ονείρου μιας ζωής,
έτσι το ’νιωθα κι ας μην ήταν έτσι τις πιο πολλές φορές,
εγώ 25 χρόνια τώρα ένοιωθα την ευθύνη να κάνω το ταξίδι ωραίο,
να χω κάτι ενδιαφέρον να διηγηθώ, να μοιραστώ και να προσφέρω γιατί αν για έναν, έστω και μόνον για έναν ήταν το ταξίδι όνειρο μιας ζωής, δεν έχω εγώ δικαίωμα να το καταστρέψω, απομυθοποιώντας το, κάνοντάς το απλή διαδικασία διεκπεραίωσης.
25 χρόνια έκανα τα πάντα να ξεφύγω απ' αυτή τη δουλειά, να μην έχω την ευθύνη τής καταστροφής του ονείρου κανενός. Κι όσο προσπαθούσα να φύγω τόσο πιο βαθιά έπεφτα.
Κι έτσι έφτασα ως εδώ, και σήμερα, λίγο πριν τη βραδιά τής Αναστάσεως, εδώ από την Σαλαμάνκα της Ισπανίας, μετά την ξενάγηση στο σπουδαίο Πανεπιστήμιο που φέτος κλείνει 800 χρόνια, μετά την Αίθουσα Ουναμούνο και την Αίθουσα Φράυ Λουίς Ντε Λεόν έκατσα να γράψω αυτήν εδώ την πρόσκληση, να σας καλέσω στα εγκαίνια των γραφείων της Melodrakma, της εταιρείας που ’φτιαξα για άλλους λόγους που θα διηγηθώ μια μέρα, κι αυτά που ήτανε να γίνουν δε γίνανε ποτέ, κι αυτά που γίνανε δε ήταν για να γίνουν και η Δύναμη του Πεπρωμένου αέρας 10 μποφόρ τα πάει όλα εκεί που θέλει.
«Θες να ξεφύγεις απ’ την ευθύνη του ξεναγού;» λέει η ζωή… Πάρε τώρα την ευθύνη των πάντων!
Κλασική τρίπλα της ζωής να μας δίνει ό,τι πιο πολύ θέλουμε ν’ αποφύγουμε.
Κι αφού δηλώσω δημόσια πως δε θα αποφύγω ποτέ πια τίποτα τόσο πολύ, με χαρά σας καλώ στα εγκαίνια μιας πρότασης για έναν καινούριο τρόπο να ταξιδεύει κανείς.
Μια αρχική σκέψη ήταν να γίνονται όλα διαδικτυακά, προς τα κει εξάλλου πάει το μέλλον όμως…
-Γιάννη, το λέμε στους φίλους μας, πολλοί όμως είναι επιφυλακτικοί, ρωτούν… «πού έχει γραφείο αυτός ο Γιάννης…», θέλω να βάλω το δάχτυλο για να πιστέψω…
Παλαιών Πατρών Γερμανού 7,
Πλατεία Κλαυθμώνος και Πλ. Αγίων Θεοδώρων.
στον 7ο όροφο.
Το Σάββατο 21 Απριλίου στις 7 το απόγευμα.
Πάρτε τους φίλους σας κι ελάτε…
Προσπάθησα να φτιάξω έναν χώρο ανθρώπινο, για όποιον έρχεται αλλά και για όποιον δουλεύει εκεί. Έναν χώρο που δεν θα είναι απλά σημείο διεκπεραίωσης μιας αγοραπωλησίας αλλά που θα επιτρέπει κατά καιρούς να γίνονται κι άλλα πράματα. Είπα, αφού θα κάνουμε κάτι, να το κάνουμε ωραία, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, τίποτα να μη μας κόβει τη θέα απ'τον ορίζοντα που ονειρευτήκαμε, με αέρα, με φως, να είναι η ευκαιρία στην ψυχή ολόκληρη. Έτσι είναι ο χώρος που προσπάθησα να φτιάξω.
Τιμή μου ο κόπος που θα κάνει κάποιος να έρθει ως εκεί για ένα κρασί και μια φωτογραφία με θέα ο Λυκαβηττό!
Κι ενώ εγώ όλο αυτό το διάστημα είμαι στην Ισπανία προετοιμάζοντας το Βερολίνο, την Πορτογαλία, τη Βόρειο Ισπανία, τη Σικελία, την Τοσκάνη, τα έργα στην Παλαιών Πατρών Γερμανού προχωρούσαν. Χάρη στην αδερφή μου, χάρη στην Ειρήνη και το Θύμιο, τον συνεταίρο της στο Harvest που στάθηκε σ'αυτή τη φάση σαν αδερφός.
Τους είμαι ευγνώμων όσο ίσως δε θα μπορέσω να εκφράσω ποτέ!
Το ίδιο είμαι και προς εσάς, Αλάιτζ και Άλμπα! Για όλους τους λόγους που εσείς ξέρετε.
Ραντεβού λοιπόν στο κέντρο της Αθήνας,
Metro Πανεπιστήμιο,
στην οδό Παλαιών Πατρών Γερμανού 7,
Πλατεία Κλαυθμώνος και Πλ. Αγίων Θεοδώρων.
στον 7ο όροφο και στον 7ο ουρανό η χαρά και η ευθύνη, για να 'ναι τα ταξίδια πάρτυ-τάιμ της ψυχής
Το Σάββατο 21 Απριλίου (να ’χουμε και κάτι πιο ευχάριστο να θυμόμαστε απ’ αυτή την επέτειο). Σάββατο απόγευμα είναι, άνοιξη είναι, ωραία αφορμή να βγείτε απ’ το σπίτι, να παρασύρετε και τους φίλους σας, να ’ρθουν μαζί σας κι ύστερα, κάπου εκεί στο κέντρο βόλτα, φαγητό, κουβέντα, μακριά απ’ την τηλεόραση.
Σας ευχαριστώ πολύ για το ως εδώ. Ελπίζω τα επόμενα 25 χρόνια να γράψουμε μαζί Ιστορία γιατί το Ταξίδι δεν είναι πολυτέλεια.
Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη και Καλή αντάμωση
Γιάννης Λυμτσιούλης.
www.melodrakma.com
Υ.Γ: Υπόσχομαι ποτέ να μην ξαναποφύγω άλλο πράμα τόσο για να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω τη LA FORZA DEL DESTINO (Όπερα του Βέρντι).
No comments:
Post a Comment