Άλμπα μου,
ούτε που το κατάλαβα και φέτος, μια ανάσα και φτάσαμε να γίνεσαι σήμερα 13.
Pura Adolescencia!
Εφηβεία Pura ξαφνικά. Σαν χθες εγώ σου έδωσα λούτρινο γάτο-θεό Απόλλωνα να κοιμάσαι τα βράδια και σήμερα ξύπνησες με τη φωτογραφία θνητού στην οθόνη του κινητού σου, Ιδέα Εφήβου στο μαξιλάρι σου.
Δεν ξέρω πια αν είμαι εγώ που τρέχω πιο πολύ ή ο Χρόνος, τρέχω, λείπω, χάνω… δεν ξέρω πόσα επεισόδια απ’ τη ζωή σου χάνω, θα τα κρίνεις όλα όταν έρθει η ώρα, για την ώρα τρέχουμε πολύ κι οι τρεις. Δουλειά, Σχολείο Μουσική...
Πάει κι η πρώτη τάξη Γυμνασίου.
Θυμάσαι πού είμαστε στη φωτογραφία αυτή; Στο σπίτι στη Γκερνίκα. Και τί κρατάς στ' αριστερό σου χέρι το βλέπεις;
Θυμάσαι την πρώτη-πρώτη μέρα στο σχολείο, στα προνήπια;
Θυμάσαι, τότε που ήταν όλες οι σελίδες άγραφτες και το πιο σημαντικό ήταν το χέρι μου;
Δεν είναι πια, το ξέρω, ούτε του λούτρινου Απόλλωνα είναι.
Τον ξεπεράσαμε τον κίνδυνο πατέρας και θεός να ταυτιστούν και να σε καταπιούν.
Λες θα γίνεις Μουσικός και στη χρονιά που πέρασε, σα να μην έφτανε ο κόπος σου με το φλάουτο, έβαλες και τσέλο στη ζωή σου. Τον Ιανουάριο μας έπεισες και τη μάνα σου και μένα με επιχειρήματα ότι θες ν' αρχίσεις κι άλλο όργανο. Κάναμε τα πάντα να σε μεταπείσουμε, και για σένα και για μας:
«…η μουσική απαιτεί πιο πολλά κι απ’ το γάμο… θέλει κάθε μέρα επαφή… σκέψου τον εαυτό σου Άλμπα… θα ‘χεις μαθήματα πολλά τώρα στο Γυμνάσιο… θα πάρεις χρόνο απ’ τον ελεύθερό σου χρόνο τον λιγοστό… μείνε με το φλάουτο…πώς θα το κουβαλάμε το τσέλο… τρεις είμαστε και δε θα χωράμε πουθενά… θα πάρεις χρόνο απ’ το τάμπλετ σου…μη…»
Και συ ακλόνητη.
Αλήθεια στο λέω, ήμασταν αποφασισμένοι για ένα ολοστρόγγυλο ΟΧΙ αλλά μας έπεισες. Να το θυμάσαι αυτό. Όταν θες κάτι πάρα πολύ, να μην περιμένεις κανένα Σύμπαν. Εσύ μόνη σου τα κατάφερες!
Στα γράφω Άλμπα μου γιατί θα ξεχαστούν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα σού γράφω, μπορεί μια μέρα να βρουν Χώρο και Χρόνο στη ζωή σου όλα αυτά όταν οι ιλιγγιώδεις ταχύτητες σταματήσουν σα σκόνη στα άσπρα μαλλιά σου κι ίσως τα διαβάσεις κάποτε αντί για παραμύθια στα εγγόνια σου. Πες ότι είναι ένα Power Point του Χρόνου μας, της χρονιάς που συμπληρώνεις σήμερα και γίνεσαι 13.
Θυμάσαι την πρώτη-πρώτη μέρα στο σχολείο, στα προνήπια το 2008;
Με το που πέρασες απ’ την εξώπορτα στην αυλή άπλωσες το χέρι προς τα μπρος, όχι προς εμάς πίσω… προς ένα κοριτσάκι που στέκονταν μπροστά σου κι έκανες την πρώτη φίλη, την καλύτερή σου φίλη, την Πατρίσια. Άφησες το χέρι του μπαμπούλη και της amaς και το δωσες στη Φιλία, δώσατε τα χέρια μωρά κι οι δυο για να μη νιώθετε την απουσία των ως τότε θεών-γονιών.
Την 1η Ιουλίου Άλμπα μου η Πατρίσια έμεινε χωρίς το ένα χέρι που την πήγε ως το σχολείο, πέθανε ο μπαμπούλης της, τον ρήμαξε ο καρκίνος μέσα σε λίγους μήνες, όσο πιο νέος λένε, βρίσκει τη χαρά του ο καρκίνος, 48 χρονών έφυγε ο Jose Mari…
Τί άλλο σημαντικό έγινε φέτος, κάτσε να σκεφτώ…
Ξεκίνησες σ' ένα καινούριο σχολείο κι απ' τη δεύτερη κιόλας μέρα έκανες φίλους και πας κάθε μέρα με χαρά απίστευτη, ούτε μια φορά δε βαρυγκώμησες να πεις "δε θέλω να πάω σήμερα σχολείο".
Τί άλλο…
Στάθηκες δίπλα μου και συ και η ama στην πρεμιέρα του " The Virus¨στην Αθήνα, ένα θεατρικό αυτοβιογραφικό που είχα γράψει νέος, πρεμιέρα δηλαδή από τινάγματα του μέσα βίου έξω όπως ετούτα εδώ τα γράμματα κάθε χρόνο Άλμπα μου.
Τί άλλο…
Α ναι,
και μου έκανες σπουδαίο δώρο τις Απόκριες, ήρθες μαζί μου στην Εκδρομή μας στη Μακεδονία. Το βράδυ που γυρίσαμε απ' τη Βεργίνα, ντύθηκες Μαύρος Κύκνος, κι έπαιξες μπροστά σ’ ένα σωρό κόσμο, το πιο αγαπημένο μου απ' όλα, τα " Δακρυσμένα Μάτια". Δες το βίντεο που έγραψε εκείνο το βράδυ η Πέπη, του Γιωργάκη η μαμά... Δες στο τέλος, το τελευταίο δευτερόλεπτο και θα καταλάβεις, σού κόλλησα βίντεο στο τέλος των ευχών μου... δες πώς με το που τελειώνεις γυρίζεις κομψά να ευχαριστήσεις τον άλλο μουσικό, τον Παναγιώτη με το κλαρίνο που μόλις πριν λίγο είχες γνωρίσει… Καμαρώνω γι’ αυτή σου την κίνηση Άλμπα μου, να είσαι πάντα κομψή και γενναιόδωρη με όποιον μοιράζεσαι τη Σκηνή των Στιγμών σου.
Αυτά πάνω κάτω έγιναν φέτος αγάπη μου.
Καινούριο σχολείο,
καινούριοι φίλοι,
έχεις πια κινητό για τα γενέθλιά σου κι έτσι έπαψες να είσαι η δακτυλοδεικτούμενη, η μοναδική σ’ όλο το σχολείο μην πω στη Μαδρίτη ολόκληρη χωρίς κινητό,
δίπλα σου είναι πια άνθρωποι αντί για θεοί,
σάρκα και οστά αντί για λούτρινες ψευδαισθήσεις,
ήσουν δίπλα μου στο θέατρο,
δίπλα μου και τις Απόκριες Κομψός Μαύρος Κύκνος ντύθηκες να μου θυμίσεις άθελά σου την ταινία, μην ξεχαστώ και σου κάνω κακό «λόγω αγάπης»,
άρχισες τσέλο με αγάπη,
συνεχίζεις φλάουτο με αγάπη,
κάνεις κάθε μέρα φίλους καινούριους,
αγαπάς τους παλιούς...
Άλμπα μου,
όποτε χρειαστεί το χέρι σου η Πατρίσια να της δώσεις.
Όποτε χρειαστεί να μιλήσει για όσα τώρα θάβει στη βαθιά σιωπή της να την ακούσεις.
Όσο φριχτό κι αν είναι, να βάλεις σιγά σιγά και το θάνατο μέσα στο «έργο» αυτό, σαν ένα ακόμα γεγονός, απόλυτα φυσικό του υπέροχου κύκλου που λέγεται Ζωή. Ούτε παραπάνω ούτε λιγότερο.
Για να σκεφτώ, τί άλλο έγινε φέτος στον Κόσμο, να μη μιλάμε μόνο για τον κόσμο σου Άλμπα μου…
Α ναι… Στην Ταϊλάνδη, για μέρες πολλές χάθηκαν παιδιά, άλλα λίγο μικρότερα άλλα μεγαλύτερα από σένα… 12 παιδιά, προχωρούσαν με τον προπονητή τους και ξαφνικά ξέσπασε βροχή, κατακλυσμός, ανέβηκε η στάθμη του νερού, πήγαν ν’ αφανιστούν τα κύλησε η Μοίρα σε μια σπηλιά… 18 μέρες χαμένα, απελπισμένα, τρομαγμένα, πεινασμένα…
Σκέφτομαι στη θέση τους 12 παιδιά «Άλλης Πραγματικότητας», Παιδιά απ’ την Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Ελλάδα, την Αμερική…
Εσείς, τα παιδιά του Πρώτου Κόσμου δεν ξέρω Άλμπα μου αν θα σωζόσασταν και μάλιστα όλα όπως τα παιδιά του λεγόμενου Τρίτου... Σκέφτομαι πως ίσως σας κατάπινε το ένστικτο, ίσως να τρώγατε το ένα το άλλο από φόβο και πείνα… Τα παιδιά της Ταϊλάνδης περίμεναν υπομονετικά λέει και προσεύχονταν…
Άλμπα μου, σου εύχομαι να βρεις κάτι να προσεύχεσαι, κάτι να ελπίζεις στα δύσκολα, ό,τι θες εσύ, θεό ή άνθρωπο, ό,τι θες αλλά να ‘ναι Κολώνα της Ελπίδας σου.
Τί άλλο να σου ευχηθώ…
Να φτάνει η Μουσική σου ως τον Ουρανό, να την ακούν όσοι δεν είναι πια εδώ κι όσοι είναι, να δακρύζουν τα μάτια τους από χαρά.
Σ’ αγαπώ πολύ εφηβάκι
Μπαμπούλης
