ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΙΑΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ... ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Χρόνια Πολλά Κική μου! Όσο πιο πολλά γίνεται.

Και μη σκας για όσους προσπαθούν να κλέψουν Ενός Λεπτού διασημότητα βάζοντας εσένα να διώχνεις τάχα μετανάστες απ' τα παγκάκια. Μη σκας, το παθαίνει αυτό συχνά ο ετερόφωτος, κάθε τρεις και λίγο γίνεται βαμπίρ.


Εγώ, ο μετανάστης, σε υπουργοποίησα. Σε καίριο υπουργείο για μας τους μετανάστες.

http://elgrecomadrid.blogspot.com.es/2013/05/blog-post_29.html

Α, και να μη ξεχάσω να σου πω πως έκοψα και το τσιγάρο.

Ναι ναι! Ποιος εγώ!

Από Φόβο Μεγάλο. Αυτόν που εσένα σ’ έκανε να γράψεις τόσα και τόσα σπουδαία για να τον ξορκίσεις. Αν είχα και ’γω τα όπλα σου,

αν είχα πει:

"...Οι λέξεις φταίνε. Αυτές
ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά
σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν.

Πρωτύτερα ο θάνατος τι ήταν;
Μια στάθμευση πολύωρη μαυρίλας
πάνω στις ράγες του φωτός..."

"...Λέξεις ζηλότυπες κρυμμένες στην εκδίκηση
της Μήδειας κατασφάξανε Χρυσόμαλλο
το μητρικό της φίλτρο
με λέξεις τύφλωσε ο Οιδίποδας
τη μάνα ενοχή του
-λες και δεν είναι εκ γενετής
τυφλός ο πόθος

λέξεις θεάρεστες θάψανε κρυφά
νύκτωρ τον αδελφό τους, έκθετον
στα όρνια της ατίμωσης
-λες και θαμμένος  παύει
να είναι ατίμωση ο θάνατος..."

αν είχα πει:

«δεν είναι λέξη ο καιρός, είναι ο κακοήθης όγκος της στιγμής»

ίσως να ’χα οικοδομήσει άλλη σχέση με το Χρόνο και με τη Μανία του να λήγει
αλλά μόνο σε μας.

Ίσως,

μάλλον,

-μην πω σίγουρα και ξέρω, ξερνάς με τις σιγουριές-

ακόμα θα ’ψαχνα για κανένα καφέ που να επιτρέπει το κάπνισμα νομίζοντας πως μου εξασφάλισε μια Σχετική Αθανασία το Έργο μου.

Όμως εσύ, Σοβαρός και κυρίως Άνθρωπος που είσαι, πόσες φορές δεν το 'πες, μάλλιασε η γλώσσα κι η προσευχή σου:

Να πέθαινε το Έργο κι αντ' αυτού, Αθάνατος ο Δημιουργός του, ο Άνθρωπος!

Να πέθαινε το Έργο κι αντ' αυτού, Αθάνατος ο Δημιουργός του, ο Άνθρωπος!

Να πέθαινε το Έργο κι αντ' αυτού, Αθάνατος ο Δημιουργός του, ο Άνθρωπος!

     Για την ώρα παριστάνω τον «γαλήνιο» πρώην καπνιστή δίπλα σε φίλους  που χωρίς να ’χουν κερδίσει την Αθανασία όπως εσύ, (στη δική μου συνείδηση τουλάχιστον) συνεχίζουν να φυσούν τον καπνό στα μούτρα του φόβου τους.

                     Χρόνια Πολλά, Ευχαριστώ Πολλά και σ’ Αγαπώ Πολύ

                                                                                                                            El Greco

Υ.Γ.:  Φυλλάδιο από το έργο που έγραψα για την Κική Δημουλά "Το Μπάσταρδο του Τσέχωφ" που ανέβηκε στη Βαλένθια με τον τίτλο "COMO UN BLUES"

ΚΑΡΤΟΥΝ

Πρέπει νὰ θυμηθῶ ἐκεῖνο τὸ πακέτο Camel
Τὴν καμήλα ποὺ ἀποτελεῖ γι᾿ ἀπόψε ἐγγύηση
Τῆς διαπιστωμένης μου ἀνασφάλειας

Μαρία Κυρτζάκη, Ἡ γυναίκα μὲ τὸ κοπάδι

Ἀκόμη αὐτὰ καπνίζεις; Πάρε Κάμελ.

Ὄχι πῶς διαφημίζω νέα πίσσα
ποὺ ἀφαιρεῖ τοὺς δύσκολους λεκέδες τοῦ θανάτου
μήτε ὅτι πιστεύω ἀκόμα στὴν ἀλλιώτικη
γεύση τοῦ ἀδοκίμαστου, σὲ νέα ἀντοχή του.
Κάθε φιλὶ ποὺ ἀνταλάσσει ἡ γηραιὰ ἡδυπαθὴς
συνήθεια μὲ τοὺς ἑκάστοτε ζιγκολὸ καπνοὺς
ταχείας καύσεως εἶναι.
Βραδύτερη ποιότης ἐρώτων δὲν εὑρέθη.

Κάμελ ἐπειδὴ
ὅσο καλὰ κι ἂν τὰ κατάφερες ὡς τώρα
μόνος σου πεζὴ νὰ τὴν προχωρεῖς τὴν ἔρημο
ἀκολουθώντας ἀπὸ τὰ μύρια μονοπάτια της
τὸ δύσκολο ἐκεῖνο ποὺ σὲ βγάζει στὴν ἐξάλειψη
παντὸς συνοδοιπόρου

τώρα ὅπως βλέπεις ἐπαναστάτησε τὸ κλίμα
σήκωσε κεφάλι ἡ ἄμμος ἔγινε ἀμμοθύελλα
τὸ φορτίο χρόνου ποὺ κουβαλᾶς ἔγινε δριμύτερο
μολύβι καθὼς τὸ μούσκεψε ἡ βροχὴ ραγδαίων ἀριθμῶν.

Θέλεις νὰ φταίει τὸ ὄζον, νὰ παραμεγάλωσε
ἐκείνη ἡ μαύρη τρύπα τῆς ψυχῆς
θέλεις ν᾿ ἀπέτυχε ἡ στείρωση ποὺ ἔκανες
σὲ ὄνειρα νὰ μὴ γεννιοῦνται ἄλλα
τώρα παλεύεις, βογκᾶς, σκούζεις
ὅπως σκούζει ὄνειρο ποὺ παρὰ τὴ στείρωση
ὄνειρο συντρόφου σοῦ γεννᾶ.

Δέξου λοιπὸν τὶς νουθεσίες τῆς ταπείνωσης
κι ἀνέβα στὴν καμπούρα εὐκαιρία τῆς καμήλας
ποὺ σοῦ προσφέρει ἐτούτη ἡ διερχόμενη
φελλάχα νικοτίνη.

Ἀνέβα, παραδέξου το
στὴν αὐτάρκειά σου μπῆκαν συνεταῖροι φόβοι
(ἤδη τὶς προάλλες ἐθεάθης στοὺς καθρέφτες
τῆς ἡλίασης μὲ παρέα).

Ἂς μὴ γελιόμαστε ὅμοιέ μου.
Αὔταρκες εἶναι μοναχὰ τὸ μάταιον.


Κικὴ Δημουλᾶ - Αὐτο-βιογραφικό

«Ἕνα βιογραφικὸ σημείωμα πρέπει, ἀφοῦ γραφτεῖ, νὰ μείνει ἐπ᾿ ἀρκετὸν καιρὸ κρεμασμένο στὸν ἀέρα ἀπὸ ἕνα τσιγκέλι αὐστηρότητας, ὥστε νὰ στραγγίξουν καλὰ τὰ στερεότυπα, οἱ ὡραιοποιήσεις, ἡ ρόδινη παραγωγικότης καὶ ὁ πρόσθετος ναρκισσισμός, πέραν ἐκείνου ποὺ ἐνυπάρχει στὴ φύση μιᾶς αὐτοπαρουσίασης. Μόνον ἔτσι βγαίνει τὸ καθαρὸ βάρος: τὸ ἦθος ποὺ ἐπέβαλες νὰ τηρεῖ ἡ προσπάθειά σου.

Τὰ πόσα βιβλία ἔγραψε κανείς, πότε τὰ ἐξέδωσε, ποιὲς μεταφράσεις τὰ μεταναστεύουν σὲ μακρινὲς ξένες γλῶσσες καὶ ποιὲς διακρίσεις τὰ χειροκροτοῦν εἶναι τόσο τρέχοντα, ὅσο τὸ νὰ πεῖς ὅτι μέσα σ᾿ ἕναν βαρύτατο χειμῶνα ὑπῆρξαν καὶ κάποιες μέρες μὲ λαμπρὴ λιακάδα.

Ὡστόσο, ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι τὸ ὑλικό της πεπατημένης, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσει τὴ χάραξή της μὲ συνεσταλμένες καινοτόμες ἐπιφυλάξεις.

Γεννήθηκα στὴν Ἀθήνα τὸ 1931. Ἡ παιδικὴ ἡλικία πέρασε χωρὶς νὰ ἀναδείξει τὸ «παιδὶ θαῦμα». Τὸ 1949, τελειώνοντας τὸ Γυμνάσιο, ὑπέκυψα εὔκολα στὸ «πρέπει νὰ ἐργαστεῖς», καὶ ἐργάστηκα στὴν Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος εἴκοσι πέντε χρόνια.

Ἀνώτερες σπουδές: ἡ μακρὰ ζωή μου κοντὰ στὸν ποιητὴ Ἄθω Δημουλᾶ. Χωρὶς ἐκεῖνον, εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ εἶχα ἀρκεστεῖ σὲ μιὰ ρεμβαστική, ἀμαθῆ τεμπελιά, πρὸς τὴν ὁποίαν, ἴσως καὶ σοφά, ἀκόμα ρέπω. Τοῦ ὀφείλω τὸ λίγο ἔστω ποὺ τῆς ξέφυγα, τὴν ἀτελῆ ἔστω μύησή μου στὸ τί εἶναι ἁπλῶς φωνῆεν στὴν ποίηση καὶ τί εἶναι σύμφωνον μὲ τὴν ποίηση, τοῦ ὀφείλω ἀκόμα τὴν πικρότατη δυνατότητα νὰ μπορῶ σήμερα, δημόσια, νὰ τὸν μνημονεύω εἰς ἐπήκοον τῆς πολυπληθοῦς λήθης.

Αὐταπαρνητική, παραχωρήθηκα στὸ ρόλο τῆς μητέρας καὶ μὲ τρυφερὴ γενναιότητα ἄκουσα νὰ προσφωνοῦμαι «γιαγιά». Κυλῶ τώρα μὲ ψυχραιμία καὶ χωρὶς βλέψεις διαιωνίσεως μέσα σ᾿ αὐτὲς τὶς νέες παρακαμπτήριες τοῦ αἵματός μου. Κυλῶ καί, ὅσο πλησιάζω στὶς ἐκβολές, ὅλο καὶ ὀνειρεύομαι ὅτι θὰ μοῦ πετάξει ἡ ποίηση ἕνα σωσίβιο ποίημα.

Δὲν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ὅτι εἶμαι ἕνας ἔμπιστος στενογράφος μίας πολὺ βιαστικῆς πάντα ἀνησυχίας, ποὺ κατὰ καιροὺς μὲ καλεῖ καὶ μοῦ ὑπαγορεύει κρυμμένη στὸ ἡμίφως ἑνὸς παραληρήματος, ψιθυριστά, ἀσύντακτα καὶ συγκεκομμένα, τὶς ἀκολασίες της μὲ ἕναν ἄγνωστο τρόπο ζωῆς. Ὅταν μετὰ ἀρχίζω νὰ καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ᾿ ἀνάγκην: ὅπου λείπουν λέξεις, φράσεις ὁλόκληρες συχνὰ καὶ τὸ νόημα τοῦ ὀργίου, προσθέτω ἐκεῖ δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, τὸ δικό μου ὄργιο στὸ νόημα, ὅτι τέλος πάντων ἔχει περισσέψει ἀπὸ δικές μου ἀκολασίες μὲ ἕναν ἄλλον, ἄγνωστο τρόπο ζωῆς.

Τόσο μεταχειρισμένη καὶ ὑπηρεσιακὴ εἶναι ἡ ἀνάμειξή μου στὴ δημιουργία. Φύσει ὀλιγογράφος, ἐξέδωσα ὀκτὼ ποιητικὲς συλλογὲς μέσα σὲ σαράντα πέντε χρόνια. Ἡ σημασία τους εἶναι ἀκόμα συμβατική. Εἶναι γραμμένη στὴ λίστα ἀναμονῆς τῶν μεγάλων ἐπερχόμενων κυμάτων τοῦ μετα-κριτῆ χρόνου.»


Η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΥΣΤ

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Είναι δύο πάμπλουτες λέξεις που αιώνες ονειρεύονται να συνεταιριστούν και δεν τα κατάφεραν.

Τί σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Επειδή δεν είναι για μακρά και μοναχική χρήση το κρεβάτι.

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Όταν κάποιος με υπολόγισε 15 χρόνια πιο λίγο απ΄ όσο είμαι. Σπάνιο λάθος.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Ότι είναι ο ίδιος.

Το βασικό ελάττωμά σας;

Η ανυπομονησία. Αλλά αυτό το ελάττωμα μόνον η αθανασία δεν το έχει.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Σε ΄κείνα που εκ των υστέρων αποδεικνύονται λάθη. Εκεί δεν φταίμε. Λειτουργεί πια η αυτοσυντήρηση των λαθών.

Η τελευταία φορά που κλάψατε;

Δεν υπάρχει αρίθμηση. Είναι συνεχόμενη.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Θα ήταν ιστορικό, αν επιχειρούσα να ταυτιστώ με κάποια προσωπικότητα.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Οι άνθρωποι που δεν φοβούνται τον θάνατο.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Σε ένα καφενείο, τη “Στοά”, στην οδό Βουλής, όπου επιτρέπεται το κάπνισμα, πρωί, με έναν- δυο ακόμα θαμώνες: ιδανικά νοθευμένο και άδειο.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Με κυρίευσε ο Σελίν και το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας και πρόσφατα οι σπαρασσόμενες Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ. Επίσης ο Πεσόα και ο Προυστ- δεν τον κολακεύω.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Την ευγένεια. Κι αν η εξυπνάδα είναι αρετή, θα μου άρεσε πολύ ο συνδυασμός. ...

Και σε μια γυναίκα;

Τη γνησιότητα. Στην ηλικία βέβαια που η αρετή αυτή συνιστά στοιχείο ταυτότητας. Στους υπερήλικες είναι πια φανερή η γνησιότητά τους.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Ο Μπαχ με τα «Βραδεμβούργια Κονσέρτα» του και ο «Ύμνος της Χαράς» του Μπετόβεν. Υμνώ και τον Μάλερ.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Το λάλον ύδωρ.

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Μεγάλη κουβέντα το «σημάδεψε», αλλά πάντως ο Μόμπι Ντικ- η φάλαινα ήταν ένα μεγάλο ταξίδι στον θαυμασμό.

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ με τα «Χρυσάνθεμα» και ο Ζορζ Μπρακ με το «Γαϊδουράγκαθο».

Το αγαπημένο σας χρώμα;

Το λιλά και το φθινοπωρινί.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Ότι δεν λαχάνιασα να κυνηγάω καμιά επιτυχία. Θα ήθελα όμως να με κυνηγάει.

Το αγαπημένο σας ποτό;

Αν και η μία σταγόνα αλκοόλ δεν μου έφερνε μεγάλο πονοκέφαλο, ίσως να ήμουν αλκοολική. Η εύκολη οδός προς τη μέθη.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι» για να πω τελικά τόσα «ναι» που με μαχαίρωσαν.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ΄ όλα;

Την έπαρση. Προσβάλλει το ταπεινό τέλος όλων μας.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Δεν έχω σταθερή αντικαταστάτρια ευχαρίστηση, αλλά συχνά μου αρέσει να μιλάω με κάτι φυτά που έχω στη βεράντα, μια γαρδένια, κάτι χρυσάνθεμα, κρίνους, μιλώντας έτσι και με τους δωρητές αυτών των λουλουδιών.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Η γελοιοποίηση. Όσο κι αν αγρυπνάς, ευδιάκριτη δεν είναι πάντα.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Όποτε θέλω να ωφελήσω κάποιον εμποδίζοντας την αλήθεια να τον πονέσει- το ασκεί αυτό η ειλικρίνεια, με το δικαίωμα της αρετής τάχα. Επίσης, ευχαρίστως ψεύδομαι αν είναι να ομορφύνει λίγο καμιά αράδα, κανένας στίχος ή και κάποια πολύ άσχημη συμπεριφορά μου.

Ποιο είναι το μότο σας;

Χθες.

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Τη στιγμή που θ΄ ακούω τα παιδιά μου να μου λένε «ουουουου, έχεις πολλά χρόνια ακόμα να ζήσεις».

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να του πείτε;

Ε!, ούτε σε ΄κείνον θα έλεγα την αλήθεια. Για να μην τον πονέσω.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Δεν παραπονούμαι. Εξακολουθώ να περιεργάζομαι και να απορώ. Άρα καλά μου φέρθηκε ο Θεός.

Ποια είναι η ταινία που σας σημάδεψε;

Το "Οκτώμισι" του Φρεντερίκο Φελίνι και το "Κραυγές και ψίθυροι" του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

*[συνέντευξη της ποιήτριας που κυκλοφόρησε στις 27 Φεβρουαρίου 2010 στα Νέα]