Η περσινή μου απόφαση να είναι το νέο ταξίδι του 2018 αφιέρωμα στο Δάντη, απ’ τη Βερόνα ως τη Ρώμη και με βασικό και κύριο χώρο και χρόνο κίνησης την Τοσκάνη, αποδείχτηκε ένα μεγάλο δώρο προς τον εαυτό μου.
(Φωτογραφίζοντας στη Σκάλα του Μιλάνου)
Στα δύο πρώτα γκρουπ, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που εξ αιτίας της περιπέτειας της υγείας μου (διπλό κάταγμα της κάτω γνάθου και τα γνωστά για όσους τα ζήσανε) στεκόμουν βουβός μπροστά σε ανθρώπους που είχαν έρθει ακριβώς για το αντίθετο, ν’ ακούσουν μεταξύ άλλων και τις δικές μου ξεναγήσεις.
Εκεί είδα την αγάπη.
Με πυρετούς 40 σχεδόν στα 50 μου γιατρεύτηκα άρον-άρον απ’ την άνευ όρων αγάπη και την ηχώ της Λίνα Νικολακοπούλου να επαναλαμβάνει σε όλο το ταξίδι πως Ἡ Σωτηρία της Ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράμα».
Κι ήρθε η 3η Κάθοδος στην Κόλαση του Δάντη, του Σεπτεμβρίου τα παιδιά, ένα λεωφορείο αστέρια μού έδωσαν την ευκαιρία να κάνω απ’ την αρχή ως το τέλος αυτό για το οποίο δούλευα όλο το χρόνο. «Στα Δόντια του Δάντη» απ’ την αρχή ως το τέλος, βγήκα και ξαναβγήκα στη Σκηνή μου σ’ αυτό το μισό τετραγωνικό ανάμεσα στη πρώτη θέση και ο διάδρομο, όρθιος εκεί είχα πάντα στο μυαλό τους Πρώτους και τους Δεύτερους, τα «Πειραματόζωα ή Κολασμένοι του Ιουνίου» και τους «Κολασμένους» του Ιουλίου, όλους όσους δεν μπόρεσα να κοιτάξω στα μάτια όσο θα ‘θελα όρθιος απ’ το μισό τετραγωνικό που μου αναλογεί σε κάθε λεωφορείο…
(φωτο του Marco)
Μια βδομάδα έγινε κάτι συναρπαστικό, , έβλεπα κάθε μέρα 144 ανθρώπους μέσα στο ίδιο λεωφορείο, ξανακάναμε το ταξίδι όλοι μαζί και πλημμύρισα από αγάπη.
Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την τρυφερότητα. Όλα τ’ άλλα τα ξεχνάω εκτός απ’ την τρυφερότητα. Κάθε φορά που άκουγα, «Γιάννη μη μιλάς… ξεκουράσου…» κι ας είχατε πληρώσει ακριβώς για το αντίθετο, το «Γιάννη μη μιλάς…» έπαιρνε μέσα μου διάσταση Ελπίδας για τη Σωτηρία της Ψυχής ολόκληρου του ανθρωπίνου γένους, ναι, τόσο μεγάλο και τόσο πομπώδες αντηχούσε στην καρδιά το Αυτονόητο. Γιατί πριν λίγα χρόνια, σε αντίστοιχη περίπτωση κυρία εκ Λαρίσης -ειρωνεία της τύχης- ορμώμενη, ξεστόμισε το περίφημο: «εγώ πληρώνω για να κάθομαι και να μου μιλάνε… τι με νοιάζει εμένα… (…) ».
Ανεξάρτητα απ’ όλα, ο «Δάντης» αποδείχτηκε σπουδαίο ταξίδι, και για τη Ψυχή και για το μυαλό και για τα μάτια… Γι’ αυτό και α επαναληφθεί του χρόνου, χαλαρώνοντας λίγο τους ρυθμούς για ν’ απολαύσουμε την Ομορφιά και την Ποίηση.
«Πειραματόζωα ή Κολασμένοι του Ιουνίου»
«Κολασμένοι του Ιουλίου»
«Κολασμένοι του Σεπτεμβρίου»
Υ.Γ: Ένα καταπληκτικό ποίημα με τίτλο:
«Η Κόλαση του Γιάννη: τα Απόκρυφα» καθώς και στίχους που γράψανε οι «Κολασμένοι του Σεπτεμβρίου» θα τα δημοσιεύσω με την πρώτη ευκαιρία.
Αγκριτζέντο, 9/9/2018
El Greco
