Η ΚΟΥΔΟΥΝΙΣΤΡΑ

Είναι καιρός τώρα που απ’ τη δουλειά την προσοχή μου αποσπούν λίγα πράματα, μόνον ό,τι φτάνει στην καρδιά.

Και να ακόμα μια ιστορία της Ιστορίας εκείνης που λέγεται Ισπανικός Εμφύλιος.

Βασικότερη αιτία που κυριολεκτικά ξεθάφτηκε η ζωή κι θάνατος κάποιων ανθρώπων, είναι η ενεργοποίηση του Νόμου Περί Ιστορικής Μνήμης (αυτό ήταν και το θέμα της ομιλίας μου τον περασμένο Φεβρουάριο μετά από πρόσκληση του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Κηφισιάς)

Είναι ο Νόμος που επιχειρεί να ξεθάψει την αλήθεια και να θυμίσει στους πολίτες την υποχρέωσή τους να γνωρίζουν, να είναι σε επιφυλακή για να μην επαναληφθούν ίδια λάθη.

Ο Αντίλογος λέει «άστα να παν στην ευχή… να ξεχάσουμε αρκετά πονέσαμε» αλλά ο Νόμος, ο μέχρι πριν λίγα χρόνια άγραφος και πια γραμμένος φωνάζει:

«ΟΧΙ» ! Αν ξεχάσουμε ή θα ξεχαστούμε ή θα γίνουμε γελοίοι πρωταγωνιστές σε κάποιο ριάλιτυ.

«ΟΧΙ» δεν τον σκότωσε ένα καθίκι εραστής το Λόρκα, φρανκικοί τον εκτέλεσαν, τί θα πει «και ας παν στην ευχή τα παλιά…;» Πώς αφήνεις ένα ψέμα να είναι η Ιστορία σου;

ΟΧΙ αποφάσισαν στην Ισπανία! Θα κάνουμε εκταφές. Θα ξεθάψουμε την αλήθεια!

Κι έτσι βρήκαν και το Φεδερίκο στο χωριό Βιθνάρ σε τάφο ομαδικό και με το DNA της αδερφής του μπόρεσαν να ξαναγραφτούν κάποια βιβλία. Αλλά ο Φεδερίκο είχε προλάβει να γίνει ο Λόρκα, ποιητής γνωστός! Τί γίνεται με χιλιάδες άγνωστους που δεν πρόλαβε η ζωή τους να πάρει το σχήμα και το χρώμα των ονείρων τους;

Επειδή οι εκτελέσεις που πραγματοποίησαν οι φρανκικοί ήταν πολλές, οι εκταφές που επέτρεψε ο Νόμος συνεχίζονται κι έτσι, πρωτοσέλιδο προχθές σε όλες τις εφημερίδες που σέβονται τον εαυτό τους και την Ιστορία η είδηση και μια φωτογραφία.

Αύγουστος 1936, ένα μήνα μετά την έναρξη του Πολέμου. Στην Παλένθια. Πήραν την Catalina Muñoz, 37 χρόνων με 4 παιδιά, την πυροβόλησαν γιατί παραδέχτηκε ότι πήγαινε σε διαδηλώσεις των Κόκκινων, την πυροβόλησαν 22 Σεπτεμβρίου του 1936, ήταν 36 χρόνων.

Η εκτέλεση έγινε στις 5:30 το πρωί λεν τα αρχεία που βρέθηκαν. Και την πέταξαν σε τάφο ομαδικό. Το μόνο που τους ζήτησε ήταν να πάρει μαζί της την κουδουνίστρα του Martín, του νεογέννητου που έπρεπε άρον άρον ν’ αποχαιρετήσει. Τα παιδιά τα μεγάλωσε μια θεία γιατί ο πατέρας ήταν στη φυλακή με την κατηγορία ότι είχε σκοτώσει έναν φρανκικό.

Τα παιδιά δεν πήγαν ποτέ σχολείο κι ο Μαρτίν άρχισε να δουλεύει στα χωράφια όταν έγινε 8 κι αυτό έκανε σ’ όλη του τη ζωή ως τη στιγμή που δεν μπορούσε πια.

Και βρήκαν τώρα την Catalina με την κουδουνίστρα στο χέρι. Κι έφεραν τα νέα στο γιο της, τον Martín που ζει και είναι 83 χρόνων…

Και ζει και μια αδερφή του, η Lucía 94 χρονών, ήταν 11 αυτή όταν εκτέλεσαν τη μάνα της και θυμάται και το πρόσωπό της, αυτή το περιέγραφε στον αδερφό της, στο μωρό…

«Η μαμά ήταν έτσι… τα μάτια της…τα μαλλιά της… η φωνή της… Η φωνή…» Θυμάται και την ημέρα που τη συνέλαβαν…» Ήρθαν στο σπίτι να την πάρουν οι αστυνομικοί και το βαλε στα πόδια με το μωρό, με τον Μαρτίν στην αγκαλιά… Μετά από λίγα μέτρα σκόνταψε κι έπεσαν Την έπιασαν και μετά… δεν ξέρω τί έγινε μετά…»

Αλήθεια, είναι ένας δίκαιος και σοφός Νόμος; 
Να θυμόμαστε κι ας πονάει ή να ξεχάσουμε κι ας επιβιώσουν μόνον όσοι κερδίσουν το survivor;

Κοιτάζοντας τη φωτογραφία, είπα να τη γράψω την ιστορία και να τη μοιραστώ. Ξεράθηκε το στόμα μου στη συνειδητοποίηση ότι μια πλαστική κουδουνίστρα έμεινε όπως ήταν ενώ το χέρι της μάνας που την κρατούσε…

83 χρόνων ο Μαρτίν, 94 η Λουθία…  Κάτι τους χρωστούσε η ζωή, ζουν και  για τη μάνα τους που δεν πρόλαβε!

Και ζουν κι οι δυο στο ίδιο χωριό 400 κατοίκων που είχε γεννηθεί και κείνη κάποτε, και τώρα πια έχουν και τον τάφο της.

                (Ο Μαρτίν, το μωρό τότε, με τη γυναίκα και την κόρη του)

Όταν ο πατέρας τους βγήκε απ’ τη φυλακή πήγε να δουλέψει στο Μπιλμπάο, δούλεψε μια ζωή εκεί στα ορυχεία και γύρισε στο χωριό να πεθάνει. 8 χρόνια έζησε εκεί και τα παιδιά δεν τον ρώτησαν ποτέ τίποτα. Τίποτα απολύτως. Σα να μην είχαν γίνει όσα έγιναν. Συνδυάζοντας πολλά και διάφορα, λένε πως η Καταλίνα σκότωσε τον φρανκικό αλλά ανέλαβε την ευθύνη ο άντρας της, γιατί ήταν πολύ ερωτευμένος…

Μια κουδουνίστρα ένας εμφύλιος πόλεμος ολόκληρος. Να δούμε ποιος θα συμπληρώσει μια μέρα τα κομμάτια που λείπουν απ’ το παζλ της ζωής μας.

El Greco