ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΠΟΛΩΝΙΑΣ: ΑΠΟΦΩΝΗΣΗ

Μια βδομάδα στην Πολωνία, μια βδομάδα στο Μεγάλο σχολείο που λέγεται Ταξίδι! Νιώσαμε το παερελθόν τής πατρίδας τής Μαρί Κιουρί, είδαμε πώς απ’ την εποχή του Φρεδερίκ Σοπέν η Πολωνία διώχνει τα παιδιά της, φεύγουν για να επιβιώσουν, φτάσαμε και στα πολωνάκια που πήραν τους δρόμους μετά το 1989, ελαιοχρωματιστές των σπιτιών των Ελλήνων για κάποια χρόνια, τώρα βάφουν τα δικά τους σπίτια και το μέλλον τους σε αποχρώσεις του πορτοκαλί, ασορτί με του McDonald´s τα χρώματα.

(Απ' την ειδική έκθεση που εγκαινιάστηκε πριν λίγο καιρό στους χώρους του Άουσβιτς)

Όμορφα μωρά, πολωνάκια με καταγάλανα μάτια στις αγκαλιές των μανάδων τους παντού, καταπράσινα πάρκα παντού,
γερανοί, εργοτάξιο, παντού,
σαν τρένο, υπεραταχεία, τρέχει η Πολωνία προς το μέλλον της.
Το παρόν κάνει μικρές στάσεις και ξεδιψάει με βότκα.
Το παρελθόν, λύσσα δάκρυα αλμυρά, αλατωρυχεια ολόκληρα στα μάτια... Δεν είναι μια ακόμα μαύρη σελίδα της Ιστορίας μας το Άουσβιτς. Είναι το πιστοποιητικό της διαστροφής που μπορεί να εκδηλώσει ο άνθρωπος αν οι πολλοί τού το επιτρέψουν.

Με εκλογές πήρε την εξουσία ο μεγαλύτερος εγκληματίας του 20ου αιώνα.

(Ζωγραφιές παιδιών έγκλειστων στο Άουσβιτς, χαραγμένα στους τοίχους κάποια στιγμή θα ξέχασαν από ανάγκη και ένστικτο πού βρίσκονταν και ζωγράφισαν...)

Πήγαμε στην Πολωνία κι επιστρέψαμε εγκαίρως, συνεπείς στην υποχρέωσή μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να ψηφίσουμε.

Για μια ακόμη φορά ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου τα «Πειραματόζωα», την καταπληκτική αυτή ομάδα αιώνιων εφήβων που όλο ανανεώνεται με νέο αίμα, καινούριες φιλίες κι αγκαλιές. Τους ευχαριστώ γιατί πάλι έβαλαν πλάτη να πειραματιστώ και να τελειοποιήσω το ταξίδι στη Χιονάτη-Πολωνία. Μόνο εκείνο το χιλιοτραγουδισμένο απ’ όλους κάποια στιγμή, το «Τί γλυκό να σ’ αγαπούν και να σου το λένε...» μπορεί να εκφράσει αυτό που νιώθω.

(Με την άφιξη στο Ελ Βενιζέλος και λίγο πριν τον αποχαιρετισμό)

Νάνοι σαν το Βαλέσα, γίγαντες σαν το Σοπέν και τη Μεγάλη Κυρία Κιουρί είναι τώρα μέρος τής Ιστορίας μας. 14-20 Ιουλίου ξανά εκεί. Κι ύστερα τον Αύγουστο πάλι.

Εύχομαι 2-3 λεπτά πίσω απ’ το παραβάν χωρίς ίχνος φόβου και ιδιοτέλειας.

El Greco