Αυτό το ταξίδι κυοφορείται μέσα μου απ’ το 1994, από τότε που ζούσα στη Μοσχονησίων, στην Πλατεία Αμερικής, τη χρονιά που έγραψα το πρώτο θεατρικό μου, το «The Virus», το αυτοβιογραφικό εκείνο με αφορμή το θάνατο του παππού μου που είχε μεγάλη αδυναμία στο κρασί…
1994. Η Άνοιξη εκείνης της χρονιάς ήταν Άνοιξη του Αντόν, τα ιδρύματα:
Hitachi Foundation, Kyoto,
Kita School of Noh Yokohama,
και το
Kazuo Ohno Institute of Butoh
του προσέφεραν μια Υποτροφία ώστε να πάει στο Κιότο να μαθητεύσει δίπλα σ’ ένα σπουδαίο Άνθρωπο, τον Δάσκαλο, τον Sensei και δημιουργό του χορού Butoh, τον Kazuo Ohno!
24άρων χρόνων ήμουν τότε και δε ντρεπόμουν να ρωτάω όσα δεν ήξερα. (Ακόμα δε ντρέπομαι)
-Τί είναι Butoh Αντόν;
Μου πε πολλά που δεν αποκαλύπτονται, έκανε τα πάντα να καταλάβω αλλά θυμάμαι μόνο τί ένιωσα… Ένιωσα πως αυτό το πράμα θα πάρει χώρο και χρόνο μέσα μου.
- Τί είναι Butoh Αντόν;
Έψαξα μόνος μου να βρω ν’ ανακαλύψω…
Είναι ο Χώρος και ο Χρόνος της Μνήμης. Ο Χώρος και ο Χρόνος που χρειάζεται η ανάμνηση να διανύσει αποστάσεις και να οικοδομήσει φανταστικές πραγματικότητες. Είναι το αποτέλεσμα του πολέμου Αντόν, αυτό είναι, Πόλεμος Πατήρ Πάντων, όπως μετά τον Α’ Π.Π ο άνθρωπος έψαξε να βρει τρόπο να εκφράσει την ανείπωτη φρίκη που είχε ζήσει κι ο Φρόιντ άπλωσε το χέρι στον Μπρετόν σα στη Δημιουργία του Μικελάντζελο και του ‘ δειξε τη Μαύρη Τρύπα του Υποσυνείδητου και γεννήθηκε εκεί μέσα ο Σουρεαλισμός έτσι και τώρα Αντόν… Μετά τον Β’ Π.Π… Ναγκασάκι, Χιροσίμα, φρίκη ανείπωτη πώς να μη γεννηθούν καινούριοι Τρόποι, έχει ανάγκη να ξεχάσει ο άνθρωπος και ειρωνικά ο μόνος τρόπος είναι να κάνει reset στη Μνήμη, να γίνει χάκερ του υποσυνείδητου.
Μάιος του 1994. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο Αντόν απ’ το Κιότο… Όσα μου είπε σε κείνο το τηλεφώνημα κατάλαβα αμέσως ότι θα μ’ ακολουθούν σε όλη μου τη ζωή…
Yan, χθες την ώρα του μαθήματος ο Δάσκαλος Κάζουο Όνο, μπήκε στην αίθουσα, μας χαιρέτησε, τοποθέτησε μια καρέκλα στο κέντρο καθίσαμε όλοι κυκλικά γύρω-γύρω της και μας ρώτησε πόσο απέχει η καρέκλα απ’ τη θέση μας… Yan, φοβάμαι, έγινε κάτι terrible… δεν ξέρω αν μπήκε πνεύμα μέσα μου αλλά άρχισα να θυμάμαι πράματα που δεν έζησα, ο Χώρος και ο Χρόνος μου ήταν άλλος, ήταν μιας κοπέλας που δολοφόνησαν οι Γιάκουζα…οι η μαφία της Ιαπωνίας…
-Τί λες Αντόν;
-Αλήθεια… Οι γιάκουζα είναι απ’ τις πιο επικίνδυνες μαφίες του κόσμου… είναι decadent σαμουράι χωρίς αρχές πια, μόνο το σπαθί έμεινε απ’ το παρελθόν τους και δολοφονούν τελετουργικά με το σπαθί των Σαμουράι νεαρά κορίτσια… Παίρνουν πολλά από τις Φιλιππίνες, τα μαζεύουν στις φτωχές γειτονιές, τα κάνουν για ένα διάστημα prostitute και μετά τα δολοφονούν τελετουργικά… και τότε…στο Β’ Παγόσμιο έκαναν τρομερά πράματα οι Γιαπωνέζοι στην πατρίδα μου, άδειασαν τη Μανίλα από…
-Τί λες Αντόν;
-Αλήθεια Yan… μπήκε το πνεύμα μιας τέτοιας κοπέλας μέσα μου… ξεκίνησα και γράφω ένα έργο…
-Αντόν…
-Κλείνω… Απόψε θα πάω σ’ ένα τέτοιο μπαρ που πουλάνε ανήλικα κορίτσια και συχνάζουν γιάκουζα… Θέλω να κάνω research εκεί που… Σκότωσαν και την κόρη μιας φίλης μου Yan… Θα σε ξαναπάρω αλλά αν γίνει κάτι ήθελα να ξέρεις…
-Αντόν… ΑΝΤΟΝ!!!!!
Ο Αντόν έγραψε το έργο. Κι ευτυχώς δεν τον είχε καταλάβει κανένα πνεύμα, έμπνευση ήταν και ανάγκη να γράψει μια ιστορία για να ζήσει λίγο παραπάνω μια νέα κοπέλα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζούμε, μέσα απ’ τις ιστορίες.
Ο Αντόν έγραψε το έργο. Tuko! Tuko! The Princess of the Lizard Moon.
To 1997 το Ίδρυμα Ωνάση τον βράβευσε γι’ αυτό του το έργο, παρέλαβε το Βραβείο από τον τότε πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο και δεν πίστευε ούτε ο ίδιος την εξέλιξη εκείνης της μεταφυσικής εμπειρίας που είχε 3 χρόνια πριν στην Ιαπωνία.
Το 1999 ανεβάσαμε το Tuko! Tuko στη σκηνή! Στο Θέατρο Χώρα με τη Θέμιδα Μπαζάκα να ξυρίζει το κεφάλι και να παίζει τον άντρα Φιλιππινέζο μέσω του οποίου το πνεύμα μιας δολοφονημένης κοπέλας, τής Cherry θ αναζητήσει εκδίκηση και κάθαρση. Το δολοφόνο μαφιόζο τον έκανε ο Αλέκος Συσσοβίτης.
Και να τώρα εδώ, 20 χρόνια μετά, αναζητά ξανά ζωή εκείνη η Ιστορία, σα να ήταν σε καταστολή μέσα μου και τώρα ξύπνησε και θέλει να γίνει ταξίδι με Νέα Σκηνή το λεωφορείο μου.
Πιστεύω ακράδαντα πως ένα ταξίδι κυρίως πρέπει να έχει ψυχή, κι αυτό μόνο οι ανθρώπινες ιστορίες μπορούν να το προσφέρουν, αυτές έχουν ψυχή και στα λεωφορεία του κόσμου δίνουν κάθε μέρα το φιλί της ζωής και της νιότης σ’ όσα γερνάνε μέσα μας. Η Μνήμη είναι το Concept.
Το ταξίδι στην Ιαπωνία, θα έχει Μνήμες, Διηγήσεις και Αναμνήσεις από, Γκέισες, Σαμουράι, Emo, Kamikaze, Πριγκίπισσες, θα έχει Κάστρα Παλάτια, Καλύβες, Ηφαίστεια, Λίμνες, Δράκους, Μύθους, Πραγματικότητες, Toshiba, Fujitsu, Karaoke, Θέατρο, Φυσική Ομορφιά, Τεχνητή Νοημοσύνη, Ιστορία αλλά κυρίως Ανθρώπους και τις μικρές παγκόσμιες ιστορίες τους.
Το ταξίδι στην Ιαπωνία είναι ένα ταξίδι μακρινό, απ’ αυτά που λέμε ταξίδι ζωής και γι’ αυτό, ένας λόγος παραπάνω να κάνω τα πάντα ώστε να έχει υπεραξία ανεκτίμητη. Αυτό συμβαίνει μόνον όταν αγγίζει την καρδιά, με τέτοιους ανθρώπους αγαπάω να ταξιδεύω, με καρδιά. Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας, θα συναντηθούν με τις αναμνήσεις ενός Σαμουράι και μαζί με τις αναμνήσεις του καθενός από μας θα φτιάξουμε Νέο Κεφάλαιο στη ζωής μας για να το διηγηθούμε στη Μαντάμ Μπατερφλάι.
Για 12 μέρες, θ’ ανακαλύπτουμε έναν κόσμο μακρινό, θ’ απολαμβάνουμε όσα θα βλέπουν τα μάτια μας και θ’ ακούν τ’ αφτιά μας αλλά παράλληλα θ’ αναζητήσουμε τη Σιωπή, το Χώρο και το Χρόνο της Μνήμης του καθενός.
Σας ευχαριστώ και καλή αντάμωση
No comments:
Post a Comment