Ημέρα 1: Ελλάδα – Τόκυο (Μέσω Ντουμπάι)
Σπουδαία μέρα, σπουδαία περιπέτεια ξεκινάει! Απ’ τις 8 Νοεμβρίου το μεσημέρι έως το μεσημέρι της 19ης θα επιχειρήσουμε να καταλάβουμε αλλά πιο πολύ νιώσουμε άλλες πραγματικότητες.
こんにちは！
Το τί θα πει αυτό είναι πασιφανές.
Καλημέρα!
Konnichiwa! Κονίτσιουά είναι η καλημέρα στα γιαπωνέζικα αλλά πρώτα… السلام عليك
Τί θα πει αυτό πάλι;
Salaam alaikum… Ειρήνη υμίν
Σαλά Μαλέκουμ, συνάντηση στο Ελ. Βενιζέλος στο γκισέ τής Emirates και πτήση για Τόκυο. Οι γυναίκες φορούν κομψή μαντήλα ώστε τα όμορφα (;;) κεφάλια τους να μην είναι προκλητικά ασκεπή και κρατούν τσεκ επιταγών στο χέρι. Είναι γιατί στην πορεία μας προς Τόκυο έχουμε για ενδιάμεσο σταθμό το αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Τσεκ επιταγών λοιπόν κρατούν όλες. Άλλες στο δεξί άλλες στο αριστερό χέρι. Για τρεις (3) μάλιστα από τις γυναίκες εκδρομείς, ρόλο για την απόφαση να κάνουν αυτό το ταξίδι έπαιξε και το γεγονός ότι θα είχαν κάποιες ώρες χαθούν και να κξεχαστούν μέσα στις ατέλειωτες μπουτίκ του αεροδρομίου του Ντουμπάι, να ξεφύγουν λίγο απ’ τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Τρεις αλλά δε θα αποκαλύψω (;;) ποιες.
Οι άντρες, απλοί, δωρικοί, φορούν ήδη το ολομέταξο κιμονό τους.
Κάρτες επιβίβασης, έλεγχοι ανθρώπων και χειραποσκευών και ξεκινάμε. Έχουμε καθίσει, έχουμε δεθεί, πάντα κάνω την ίδια σκέψη, τί οξύμωρα έχει η ζωή, να πρέπει να δεθώ για να μπορώ να πετάξω…1,2,3… Είμαστε στον αέρα!
Για πολλούς είναι όνειρο ζωής αυτό το ταξίδι. Πολλοί θυσίασαν ένα σωρό άλλα, εξίσου σημαντικά πράματα με το Ταξίδι στη ζωή για να μπορέσουν να ταξιδέψουν ως τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Φτάσαμε στο Ντουμπάι, αλλαγή αεροπλάνου, προχωρούμε γρήγορα, στην επιστροφή τα ψώνια, τώρα απλά μια ματιά, επιβιβαζόμαστε και πάλι, ξανακαθόμαστε, ξαναδενόμαστε ξαναπετάμε…
Flight EK 318 Destination Tokyo!
Αλήθεια Ιαπωνία, ανατέλλει ο ήλιος στα πόδια σου ή δεν έχει αρχή και τέλος το Φως;
Κατεβάζουμε το κουρτινάκι του παραθύρου μας…τα φώτα της καμπίνας χαμηλώνουν ύστερα ξαναδυναμώνουν, οι αεροσυνοδοί περνούν και ξαναπερνούν δίπλα μας και σερβίρουν σχετικότητα χρόνου ωμή, σούσι… Είναι μέρα; Είναι νύχτα ; Τί είναι;
Η φωνή του πιλότου ανακοινώνει την προσγείωση...
Ημέρα 2: Τόκυο
Τελικά πρέπει να είναι αλήθεια, η γη γυρίζει, ο χρόνος τρέχει, η ώρα αλλάζει, φτάνουμε… Φτάνουμε στο Ναρίτα και μάλλον είναι απόγευμα…
-Κοίτα…
-Το Τόκυο είναι αυτό κάτω;;;;
Ήλιε μου Φως δως μου και εξήγησέ μου…Πώς είναι δυνατόν μια πόλη τόσο μοντέρνα να κρατάει όρθια και ζωντανά τα μυστικά μυθικών εποχών!!!!
Άφιξη.
Εντυπωσιακότατο το αεροδρόμιό τους… Και δυο βήματα απ’ το κέντρο του Τόκυο, 60 χιλιόμετρα μόνο… Μεγάλη ευκαιρία τα χιλιόμετρα αυτά…Θα μπουν τα θεμέλια και οι κανόνες της Εμπειρίας αυτών των ημερών.
Στο λεωφορείο…
Μουσική…
Καλωσόρισμα. Τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα προς τα έξω. Προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν από τις πρώτες εικόνες τον διαφορετικό κόσμο που περιμένει να γίνει το σκηνικό των επόμενων ημερών.
- Να σας συστήσω τους συναδέλφους μου που ο καθένας θα βάλει το λιθαράκι του ώστε όταν θ’ αναχωρούμε, η Ιαπωνία να μην είναι μία ακόμα ωραία εξωτική ταξιδιωτική εμπειρία αλλά να έχει καταλάβει χώρο στην καρδιά.
Είναι ο/η … (Χειροκρότημα. Θ’ αποκαλύψω το όνομα όταν έρθει η ώρα) έχει δουλέψει πολύ στην Ιαπωνία, την κατέχει και την αγαπάει και για τη Melodrakma αυτά είναι δυο θεμελιώδη κριτήρια για την επιλογή συνεργατών: γνώση και αγάπη.
Παίρνει το μικρόφωνο για το δικό του/της καλωσόρισμα.…
(Χειροκρότημα.)
- Να είστε γενναιόδωροι στο χειροκρότημα, είναι προς όφελός σας τελικά γιατί αλλιώς ανθίζει όποιος νιώθει ότι βρίσκεται σε περιβάλλον αγάπης και εμπιστοσύνης)
Να σας συστήσω όμως κι ένα πρόσωπο κλειδί το οποίο θα βλέπετε και θ’ ακούτε καθημερινά εφόσον έχετε ανοιχτά τα μάτια της ψυχής.
Είναι η Sakurahime! Σάκουραχίμε… (χειροκρότητα). Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού θα είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μαζί μας, ξεναγός τόσο στα Αρχαία Μνημεία ετούτου του τόπου όσο και στην υπό ανοικοδόμηση Παντοτινή Ανάμνηση Μέσα μας.
Είναι γιαπωνέζα, δουλέψαμε ατέλειωτες νύχτες και μέρες μαζί για να γραφτεί ετούτο το 10ήμερο έργο της ζωή μας. Sakurahime… (Παραδίδω το μικρόφωνο και θεωρώ δεδομένο ότι όλοι μιλάμε και καταλαβαίνουμε γιαπωνέζικα.…)
- Arigatou… Yōkoso… Καταλαβαίνετε γιαπωνέζικα ή να συνεχίσω στα ελληνικά; (Σιωπή)
Είμαι η Sakurahime, η ξεναγός σας όλες αυτές τις μέρες κι αυτό που μου ζητήθηκε να κάνω είναι να σας ξεναγήσω στα Άδυτα Ανείπωτων Ιστοριών… Είναι δύσκολο για σας το ξέρω, είναι δύσκολο να καταλάβετε την πατρίδα μου, είναι ένας ολόκληρος άλλος κόσμος η Ιαπωνία αλλά, θα σας πω έναν τρόπο για να κόψετε δρόμο. Να δεχτείτε από ετούτη την πρώτη στιγμή ότι υπάρχουν άλλες πραγματικότητες, να μην συγκρίνετε τίποτα, απλά να δείτε και κυρίως να νιώσετε.
Κάθε μέρα, εκτός από τις ξεναγήσεις, θα σας λέω κι ένα μυστικό, ιστορίες που συνήθως δε λέμε εμείς οι ξεναγοί.
Ακούστε λοιπόν την πρώτη… Μια φορά κι έναν καιρό, κοντά στο ηφαίστειο Φούτζι ζούσε ένας ιερέας… (Ακούμε την ιστορία τής Sakurahime και στο τέλος χειροκρότημα με καρδιά και συγκίνηση…)
- Καλώς ήρθατε. Yōkoso
(Χειροκρότημα)
- Arigatou… Ευχαριστώ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, κάνουμε τη γνωστή «τακτοποίηση», λίγος χρόνος για ξεκούραση και ραντεβού στο λόμπυ για μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Πάμε βόλτα κι ύστερα δείπνο. Θα τρώμε κάθε μέρα μαζί. Ας είναι κοινή η εμπειρία ενός γεύματος την ημέρα σ’ αυτή την Άλλη και Γαστρονομική Πραγματικότητα. (Να μην ανησυχεί κανείς, τα γεύματα και τα δείπνα θα είναι τέτοια που δε θα πεινάσει όποιος δεν του αρέσει η γιαπωνέζικη κουζίνα. Έχουμε ήδη φροντίσει γι’ αυτό, να καλυφθούν όλα τα γούστα.)
Κοιτάξτε τον Πύργο του Τόκιο… σα φαλλός σύμβολο δύναμης και έπαρσης και ονείρου και φιλοδοξίας, καλό και κακό χέρι-χέρι αιώνες τώρα… 13 μέτρα ψηλότερος από τον Πύργο του Άιφελ… είναι στη φύση μας ο ανταγωνισμός και τον εμφυσούμε και στα έργα μας… Κοιτάξτε και τον Tokyo Skytree… Το 2012 ήρθε και εκθρόνισε απ’ τη θέση του ψηλότερου κτηρίου τής χώρας τον Πύργο του Τόκιο… Όπως ακριβώς είχε κάνει αυτός το 1958 στον Πύργο του Παρισιού… Δεν υπάρχει πιο εφήμερο πράμα απ’ την κάθε πρωτιά και είναι φύση μας να θέλουμε πάντα λίγο ψηλότερα... Καλό είναι αυτό αλλά να να μη μαθαίνουμε με τίποτα απ' τα παθήματα των άλλων, να πρέπει να πάθουμε και μεις τα πάντα...τί κατάρα! Συγχώρεσέ αμς Ίκαρε, πώς να πάμε κόντρα στη φύση μας… Κοιτάξτε...Πύργοι, Ουρανοξύστες παντού... Αν συνεχίζαμε όλο ευθεία θα φτάναμε στο Shinjuku, το Μουσείο Σαμουράι αλλά φτάσαμε…
(Στο εστιατόριο)
Φέρε σάκε, φέρε…
- Μισό λεπτό… Sakurahime… Ποιος είναι αυτός που μας κοιτάζει τόση ώρα; Εκεί στο μπαρ… με τα τατουάζ…
- Ξέρεις τί σημαίνει το τατού στην αριστερή πλευρά του λαιμού του;;; Σκύψε να σου πω στ’ αυτί…
Διανυκτέρευση.
El Greco
No comments:
Post a Comment