Ειλικρινά, ίσως επειδή δεν είμαι πια νέος, δέχτηκα αδιαμαρτύρητα, σχεδόν με ηττοπάθεια πολλά απ’ τα παράλογα που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό.
Ορισμένα όμως προκαλούν πέρα από τα όρια. Αδυνατώ να συλλάβω το μέγεθος της κοροϊδίας, αυτή τη χωρίς ντροπή παρωδία: γιατί στα θέατρα κολλάει ο ιός ενώ στα αεροπλάνα όχι;;;
Και το ρωτάει ένας άνθρωπος που κερδίζει τη ζωή του από τα ταξίδια, τις μετακινήσεις, τις μετακινήσεις με αεροπλάνα, τις μετακινήσεις γενικά…
Κοιτάζω τις φωτό και μου φαίνεται θέαμα θλιβερό. Σαν ξεδοντιασμένο στόμα! Οι φωτό είναι από το Μέγαρο Μουσικής του Πόρτο κι από δυο θέατρα στη Γερμανία, ένα εξ αυτών το περίφημο Μπερλίνερ Ανσαμπλ του Μπέρτολ Μπερχτ. Έτσι λέει, με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες αποστάσεις ετοιμάζονται για το χειμώνα και τα θέατρα στην Ελλάδα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες και σκέφτομαι την αίσθηση εκείνη του γεμάτου, του κατάμεστου θεάτρου, του ασταμάτητου ζεστού χειροκροτήματος, πλήθος ανθρώπων μοιράζεται κάτι σπουδαίο… Κι οι παραστάσεις που χρειάζονται πολλούς ηθοποιούς θα γίνονται με λίγους; Κι ο Κλαρκ Γκέιμπλ πώς θα φιλάει την Βίβιαν σ’ αυτή την περίφημη «Νέα Κανονικότητα». Κι Νουρέγιεφ με τη Μαργκότ πώς θα γίνουν Κύκνοι, τί θα τους δώσει φτερά μέσα στο θέατρο, μπροστά σε ξεδοντιασμένη πλατεία;
Αν παγιωθεί αυτό, αν δεν είναι απλά για μια περίοδο αυτό το μέτρο, από μέτρο προστασίας της δημόσιας υγείας θα γίνει η πιο ελιτίστικη παρέμβαση όλων των εποχών. (με το γάντι με το βαμβάκι και με αφορμή έναν ιό.)
Πολλά θέατρα θα κλείσουν και χιλιάδες καλλιτέχνες, άνθρωποι που δουλεύουν κυρίως με την ψυχή τους θα χρειάζονται ψυχίατρο και δε θα έχουν λεφτά να πάνε. Δεν είναι μόνον οι ηθοποιοί και οι μουσικοί. Είναι χιλιάδες οι άνθρωποι που εργάζονται στην περιφέρεια αυτών των επαγγελμάτων. Κι εκτός των εργαζομένων είναι και οι χιλιάδες των θεατών.
Φοβάμαι ότι παίρνουν πολύ ελιτίστικη τροπή τα πράματα. Αν πρέπει να μπουν λίγοι στο χώρο, αναγκαστικά θα αυξηθεί το εισιτήριο. Κι αν αυξηθεί το εισιτήριο ένα σωρό κόσμος θα βγάλει αναγκαστικά κι αυτός και θέατρο και μουσική και σινεμά απ’ τη ζωή του.
Γιατί και πώς να γίνουν ταινίες αν σε κάθε 10 θέσεις κάθονται 2;
Κι αν φύγει και το θέατρο κι η μουσική και το σινεμά απ’ τις ζωές μας, από πού θα μαλακώνει η αγωνία μας που γερνάμε; Περαστικοί κι εφήμεροι άνθρωποι σ’ αυτή τη ζωή, από πού θα παρηγορηθούμε, απ’ το σουβλάκι και τη χωριάτικη;
Τον Τρόπο που νιώθει τη Μουσική και που διευθύνει την ορχήστρα ο Κουρεντζής, το μονόλογο του Σαλιέρι στο Αμαντέους, την Αντιγόνη, τη Σόφι και την Εκλογή της, τον Αλμοδόβαρ και τον Μορικόνε, «αυτά που θα τα βρεις στη Σατραπεία και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάνεις;»
Να απαιτηθεί απ’ την κυβέρνηση κάτι πολύ απλό, -από όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου γιατί αυτό δεν είναι ευκαιρία για εύκολη αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη, - να απαιτηθούν γραπτώς υπεύθυνες και επιστημονικές εξηγήσεις για το γεγονός ότι ο ιός σε 1.5 ώρα παράσταση κολλάει ενώ σε 3 ή 13 ώρες πτήση όχι.
Υ.Γ: Μη απαραίτητη (νόμιζα) διευκρίνηση: Θα ήθελα ΚΑΙ τα θέατρα στο 100% ΟΧΙ ΚΑΙ τα αεροπλάνα στο 50%
El Greco
No comments:
Post a Comment