Αυτό αποδείχτηκε η σημερινή ξενάγηση, μια φρεγάτα να καμαρώνει κανείς.
Κάναμε σήμερα πρεμιέρα μια νέα ξενάγηση στην Ιστορία της Φιλοσοφίας. Ξεκινήσαμε από το Λύκειο του Αριστοτέλη παρατηρώντας βλέποντας με τα μάτια μας το πώς τελικά η Ύλη που τόσο πίστεψε τον πρόδωσε, Άυλα όλα όσα έμειναν απ’ αυτόν, μεγάλη ειρωνεία. Από το Λύκειο, στον Εθνικό Κήπο, Περίπατο και Κουβέντα, κλασικά πράματα, περίπατο μιλώντας ως την Αίγλη του Ζαπείου την οποία είδαμε ως νέα «φιλοσοφική στοά» με τόσους νεοέλληνες που φιλοσόφησαν εκεί με καφέ και πορτοκαλάδα μέσα στον 20ο αιώνα. Κι από κει στην Ακαδημία Πλάτωνος, με την ειλικρίνεια της συντριπτικής πλειοψηφίας πως δεν είχαν έρθει ποτέ. Φαίνεται πως είμαστε όλοι πνιγμένοι στη δουλειά, οικοδομούμε όλοι τη δική μας Ιδανική Πολιτεία μέσα στον μικρόκοσμό μας και δεν έχουμε χρόνο να πάμε σε μέρη μ’ αυτή τη Μυθική Διάσταση, αλλιώς δεν εξηγείται.
Και καταλήξαμε στο Καμπαρέ Βολταίρ, όπου μ’ ένα πιάνο, μια κιθάρα και τη δύναμη τής Ειλικρίνειας της Στιγμής που έχει η Ειρήνη, μπήκε τάξη στο χάος που είχε δημιουργηθεί μέσα μας συνειδητοποιώντας πόσα δε γνωρίζουμε και πόσα ξεχάσαμε.
Από τον κύκλο των ξεναγήσεων στην Αθήνα και τα πέριξ που οργάνωσε τελευταία η Melodrakma, η σημερινή ήταν το διαμάντι! Ως αφορμή είδα όλο αυτό τον κύκλο των ξεναγήσεων. Αφορμή για δουλειά στο σπίτι!
Δεν είναι λίγο να συνειδητοποιείς μέσα σ’ ένα απόγευμα το Άπειρο της Γνώσης και της Άγνοιας.
Μόνο ένα πράμα με λύπησε σήμερα. Που δεν ήσασταν όλοι εκεί. Όλοι! Γιατί ήταν ωραία. Είχε πολλή δουλειά, προετοιμασία και σκηνοθεσία αλλά στην ίδια στιγμή ήταν αυθόρμητο, ελεύθερο και ειλικρινές στη Στιγμή.
Αύριο στο Δαφνί με θέμα την Τρέλα και την Αγιοσύνη.
Ευχαριστώ πολύ την Ειρήνη και το Καμπαρέ Βολταίρ για την αυθεντικότητα της συνεργασίας
No comments:
Post a Comment