ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ: Ταξιδιωτικός Οδηγός Ναργιλέ.

     Κυριακή σήμερα θα πάω στο Ράστρο. Είναι το Παζάρι της Μαδρίτης που γίνεται κάθε Κυριακή. Τύφλα να ’χει το Παζάρι της Λάρισας στις δόξες του! Χαμός, κόσμος πολύς. 

    Σκέφτηκα να «σας κάνω» μια βόλτα από κει, είναι ιδανική η Κυριακή για βόλτες. Να ξεκινήσουμε απ’ το σπίτι μου στην Πουέρτα Ντε Τολέδο, ν’ ανεβούμε προς τη Λα Λατίνα και να πάρουμε τους δρόμους και τα δρομάκια ανάμεσα σε μικροπωλητές με πραμάτεια όλη φτιαγμένη στην Κίνα ή στις Ινδίες. (Ώρες-ώρες νοιώθω ότι και γω εκεί «φτιάχτηκα», εκεί έγινε η «σύλληψή» μου αλλά διαβατήριο η μάνα μου κι ο πατέρας μου έβγαλαν το 2005, όταν γεννήθηκε η Άλμπα, κι έτσι το αποκλείω.) Έλεγα να σταματούσαμε και για ένα κρασάκι σ’ ένα πολύ ωραίο και πάμφθηνο ταπάδικο, μετά να πάμε μέχρι το Μερκάδο Σαν Μιγκέλ για ένα βερμούτ, ναι, πίνουν πολύ βερμούτ οι ισπανοί και ειδικά τελευταία. («ΤΟ ’60 ΕΙΝΑΙ ’ΔΩ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟ ΔΥΝΑΤΟ». Όταν πάω στο Σαν Μιγκέλ και τους βλέπω, νοιώθω ότι ανα πάσα στιγμή θα βγει πίσω από τον πάγκο ο Κωνσταντάρας με την Αρώνη να…) 

     Δε θα κάνουμε όμως αυτή τη βόλτα σήμερα. Άλλη Κυριακή. Σήμερα θ’ αφήσω να σας ξεναγήσει ένας καλός φίλος (και πολύ γενναιόδωρος μαζί μου) ο Χάρης Τρουβάς. Θα σας ξεναγήσει στην Αθήνα. «ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ» λέγεται το «οδοιπορικό» του που λένε και οι δημοσιογράφοι. Δε θέλω να κάνουμε σήμερα τη βόλτα στη Μαδρίτη μη σκεφτεί και κανένας μέρες που ’ναι ότι το κάνω κι από κακία, με τόσα Νέα Σωτήρια Μέτρα να σας μιλάω για Ταξίδια. Ωραία είναι κι η Αθήνα μας. Τώρα ειδικά που θα την ξανανακαλύψουμε. 

     Μη φοβηθείτε κατά τη διάρκεια της βόλτας. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στο Φόβο. Ούτε στην «Ασφάλεια» που προσφέρει η Χρυσή Αυγή. Ξέρω πολύ καλά ότι πριν ένα χρόνο περίπου ένας πακιστανός σκότωσε έναν άνθρωπο την ώρα που συνόδευε τη γυναίκα του να πάει να γεννήσει, ξέρω και για το κοριτσάκι στην Πάρο, ξέρω ότι η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους ξένους, αλλά ξέρω κι ότι αυτοί θα προτιμούσαν να είναι στην Πατρίδα τους. Ποιος τους έφερε είναι το θέμα. Ποιος τους ξεσπίτωσε. Αυτός είναι ο αίτιος και της δικιάς τους και της δικιάς μας δυστυχίας.  

Αιώνες τώρα έρχονται ξένοι στην Ελλάδα. Και πριν να γεννηθεί το πρώτο τους εγγόνι, καμάρωναν ήδη πως είναι έλληνες. 

     Αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να 'χουν λόγο να ξανακαμαρώσουν... Κι αυτούς θα τους συνέφερε. Θα ξεχνιόταν λίγο με την καινούρια τους και θα ξεχνούσαν για λίγο την παλιά τους την πατρίδα. Και θα λυτρώνονταν. Κι αυτοί και μεις. 

     Σε μια τέτοια Ελλάδα, δεν έχει θέση καμιά Χρυσή Αυγή. Πέντε γραφικοί θα μείνουν.

     Αν μπορούσαμε να κανουμε κάτι, γρήγορα όμως, πριν να βγει απ' το "φούρνο" η καινούρια φουρνιά από λαμόγια. Γιατί θα βγει σίγουρα. Ειδικά αν αργήσουμε. 

     Το πιο δύσκολο έχουμε να κάνουμε: Να μην κάνουμε αυτό που ελπίζουμε να κάνουν οι ξένοι "μας". Να μη μηρυκάζουμε, να μην καμαρώνουμε σα βλαχάκια για την καινούρια μας πατρίδα: την Ευρώπη.  Φέροντες Δοκοί της σύγχρονης Ελλάδας, απ' τον Μακρυγιάννη μέχρι τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον Τσαρούχη και τον Χατζιδάκι, το Σεφέρη και τον Ελύτη, τους άκουσε ποτέ κανείς να καμαρώνουν για το πόσο ευρωπαίοι είναι;  Με την ταυτότητά τους την ελληνική γίναν και ευρωπαίοι και παγκόσμιοι. 

     Να κόβαμε τη ντρόγκα του μηρυκασμού, την ευκολία του μεταπράτη!

     Αλλά είναι να μην τ' αρχίσεις τα ναρκωτικά. Και οι παρέες, παίζουν μεγάλο ρόλο οι παρέες! Με τον κ. Κουβέλη, - είδος πια, σ' όλα τα κόμματα μπορείς να το βρεις, - πώς να κοπεί η ντρόγκα; Κόβεις το τσιγάρο άμα βγαίνεις κάθε βράδυ έξω με τη Μελίνα και τη Μαλβίνα;

Καλή Κυριακή.

Υ.Γ.: Ένας σπουδαίος Ισπανός φιλόσοφος ο Ουναμούνο είπε ότι: «Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ»

                                                                       EL GRECO

Απόγευμα στην Αθηναϊκή Αραβία 

ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΤΡΟΥΒΑΣ

     Δοκιμάσαμε όλα τα ναργιλεδάδικα του κέντρου, σε μια βόλτα με μπόλικο καπνό, λουλά και τουμπεκί.

     Μ΄ αρέσουν πολύ τα ναργιλεδάδικα της Αθήνας. Για τρεις λόγους: ο ένας, γιατί μου δίνουν μια ψευδαίσθηση ταξιδιού, τόσο  χρήσιμη κι απαραίτητη τώρα που όλο και πιο δύσκολα πια θα μπορώ να ταξιδεύω. Ο άλλος, γιατί νιώθω μεγάλη συγγένεια με τους μετανάστες: μετανάστης κι εγώ – εσωτερικός, έστω – μισή ζωή στην Αθήνα, κι ακόμα ξένος. Καμιά ιδιοκτησία δε με δένει μ’ αυτό τον τόπο, και το μόνο που έχω καταφέρει είναι να αυτοσυντηρούμαι – κι αυτό με πολλή τσιγκουνιά, πια. Κι ο τρίτος - ή πρώτος; - λόγος: επειδή μ’ αρέσει ο ναργιλές.

      Τα ναργιλεδάδικα της Αθήνας είναι σκορπισμένα σε τρεις γειτονιές: Πατήσια, Μεταξουργείο και Καλλιθέα. Καθεμιά από τις γειτονιές αυτές έχει το δικό της χαρακτήρα, το δικό της χρώμα, τους δικούς της ανθρώπους και τα δικά της μαγαζιά.

     Ξεκινάω απ’ τα Πατήσια. Βγαίνοντας από το σταθμό «Άγιος Νικόλαος» του ηλεκτρικού, βρίσκομαι στην ομώνυμη πλατεία. Εφαπτόμενη στην Αχαρνών, η πλατεία είναι φυσικό να συγκεντρώνει πολλούς μετανάστες της περιοχής και αρκετές φορές, δυστυχώς, να βρίσκεται στο στόχαστρο των φασιστών.

     Πρώτο μαγαζί που βρίσκω μπροστά μου είναι η «Σουλτάνα», με επιγραφή «παραδοσιακό ανατολίτικο καφενείο». Τη δουλεύει εδώ και δύο χρόνια ο Μισέλ, που στις αρχές του `90 ήρθε από την πόλη του Καβάφη. Εκτός από ναργιλέ, τσάι, καφέ και ποτά, φέτος ετοιμάζεται να δουλέψει και την κουζίνα. Λίγο παρακάτω, ο Αμπλατίφ Αλαουίς από τη Συρία, έχει το «Aleppo». Το μαγαζί βρίσκεται στο πλάι τ’ Αη Νικόλα, κι όταν η τηλεόραση παίζει μπάλα, πολλοί κάθονται στα σκαλάκια της εκκλησίας και βλέπουν, στήνοντας έτσι ένα πρόχειρο θερινό σινεμά.

      Η πελατεία αυτών των δύο μαγαζιών είναι ένα κράμα, Άραβες, Βαλκάνιοι κι Έλληνες. Αυτό, καθώς και το ότι αυτά είναι τα μόνα ναργιλεδάδικα που βγάζουν τραπέζια πάνω σε πλατεία, τα κάνει εντελώς ξεχωριστά και ιδιαίτερα.

     Παίρνω το τρένο, και επόμενη γειτονιά, το Μεταξουργείο. Βγαίνω απ’ το σταθμό και πιάνω τη Λεωνίδου από την αρχή της. Βρίσκω στ’ αριστερά μου τη «Lilalina» (προφέρεται «Λαϊλαλίνα»), που στα αιγυπτιακά σημαίνει «η δική μας νύχτα». Ο Αιγύπτιος Άχμετ έχει διαμορφώσει το χώρο έτσι ώστε να παραπέμπει περισσότερο σε καφετέρια παρά σε καφενείο, στοχεύοντας σε ένα κοινό πιο νεανικό. Εδώ, μια βραδιά του περασμένου χειμώνα, ήμασταν μεγάλη παρέα και κάποια στιγμή πεινάσαμε. Το μαγαζί δε σερβίρει φαγητό, «συνεργάζεται» όμως με σουβλατζίδικο της γειτονιάς, κι ο Άχμετ μας έδωσε προσπέκτους να κάνουμε την παραγγελία. Είναι το πιο πρωτότυπο ντελίβερι που παράγγειλα ποτέ: από μαγαζί σε μαγαζί!

  

       Λίγο παρακάτω, Λεωνίδου και Κολωνού, βρίσκονται οι «Πυραμίδες της Αιγύπτου». Γωνία με μπουρδέλο, είναι από τα πιο hard core σημεία της Αθήνας, και ένα από τα πιο αυθεντικά ναργιλεδάδικα. Το μαγαζί το έχει εδώ και δεκαπέντε χρόνια ο Ιμέτ από τη Μανσούρ της Αιγύπτου και μαζί του δουλεύει κι ο ανιψιός του, ο Μουστάφα. Ο Ιμέτ φέρνει καπνό από την Αίγυπτο και το Ντουμπάι. Παλιά είχε και αλκοόλ, αλλά πριν πέντε χρόνια το `κοψε επειδή το θεωρεί αμαρτία, αλλά και για να μην κάνουν φασαρίες οι πιωμένοι πελάτες.

     Έχω πολλά ν’ αφηγηθώ απ’ αυτό το μαγαζί, αφού κατά κάποιο τρόπο είναι στέκι μου. Άκουσα πολλή αράβικη μουσική εδώ  μέσα κι ιστορίες αρκετών ανθρώπων. Κάποτε έκατσα παρέα με έναν Παλαιστίνιο, που μου μίλησε για την ομορφιά της Μεσοποταμίας και για τα ποιήματα του Νταρουίς. Εδώ γνώρισα και τον Άχμετ, έναν Ιρακινό φοιτητή. «Κάποιες νύχτες ο ουρανός της Αθήνας μού θυμίζει τον ουρανό της Βαβυλώνας», μου είπε μια τέτοια νύχτα που περπατήσαμε μαζί φεύγοντας.

  

       Έζησα και διάφορες καταστάσεις εδώ, άλλες για γέλια, άλλες για κλάματα. Ένα απόγευμα, κι ενώ το Α13 «Ομόνοια – Κηπούπολη» κατέβαινε τη Λεωνίδου κι ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το μπουρδέλο τού έκλεινε το δρόμο, βγήκε ένα παιδί από το μαγαζί και, σκασμένο στα γέλια, φώναξε στον οδηγό, που κόρναρε εκνευρισμένος: «Γκαμάει τώρα!». Αλλά και τον καιρό της επιχείρησης «Αρετή» την περασμένη άνοιξη, είδα μπάτσους να μπουκάρουν στο σπίτι με τα λαμπάκια, να τις μαζεύουν, να τις χώνουν στο περιπολικό και να φεύγουν.

     Έχει πολλή ζωή και πολύ ενδιαφέρον αυτή η γειτονιά της Αθήνας. Λες και βγήκε από το «Σοκάκι της αμαρτίας» του Μαχφούζ.  

     Φεύγοντας, λέω στον Ιμέτ ότι μια από τις επόμενες μέρες θα περάσω με ένα φωτογράφο για να τραβήξει φωτογραφίες για ένα περιοδικό και μου λέει χαμογελώντας: «Μαγαζί δικό σου είναι. Ό,τι θέλεις κάνε».

     Αφήνω πίσω μου τις «Πυραμίδες της Αιγύπτου» και βγαίνω στην παράλληλη της Λεωνίδου, τη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στο νούμερο 85 βρίσκεται η «Νούρα», που στα συριακά σημαίνει «Φωτεινή». Τη «Νούρα» την άνοιξε το 2006 ο Ηλίας Αντύπας, Έλληνας εκ Συρίας, δισέγγονος του θρυλικού επαναστάτη Μαρίνου Αντύπα! Ο συνονόματος παππούς του Ηλία – γιος του Μαρίνου – εγκαταστάθηκε τον προηγούμενο αιώνα στη Συρία, στην πόλη Αλέπο (ή Χαλέπι). Ο Ηλίας πριν έξι χρόνια αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα του παππού και του προπάππου του για οικονομικούς λόγους αλλά και για να μάθουν τα παιδιά του ελληνικά, αφού στη Συρία δεν υπάρχουν ελληνικά σχολεία.

     Η «Νούρα», εκτός από τους ναργιλέδες της, φημίζεται και για την κουζίνα της, και ιδίως για τα φαλάφελ, που ο Γιάννης, ο γιος του Ηλία, παινεύεται ότι είναι τα καλύτερα της Αθήνας. Όπως οι «Πυραμίδες της Αιγύπτου», έτσι και η «Νούρα» βγάζει τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο και είναι ό,τι πρέπει για τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού. Από πελατεία έχει και Άραβες και Έλληνες, και άντρες και γυναίκες, σε αντίθεση με τα δύο άλλα μαγαζιά της γειτονιάς, όπου Έλληνες και γυναίκες σπανίζουν.

      Δε βλέπω τόσην ώρα τον πάντα παρόντα Γιάννη και ρωτάω τον Ηλία πού είναι χαμένος. Μου λέει ότι αρχές Σεπτέμβρη έφυγε για το Λονδίνο, όπου θα παρακολουθήσει ελληνικό σχολείο και θα ακολουθήσει κατόπιν σπουδές εκεί. Ο  Γιάννης ήταν η ψυχή του μαγαζιού – και αυτό το χειμώνα θα λείπει.

     Κατεβαίνοντας τη Μεγάλου Αλεξάνδρου, σκέφτομαι πόσο περίεργο είναι που τα μαγαζιά αυτά συνυπάρχουν στην ίδια γειτονιά με τους πιο εναλλακτικούς και ψαγμένους καλλιτεχνικούς χώρους της Αθήνας, αλλά πάλι λέω ότι και τα καλύτερα ναργιλεδάδικα της Πόλης δίπλα στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης βρίσκονται. Οι μεγάλες πόλεις χωράνε τα πάντα.

       Από τον Κεραμεικό παίρνω το μετρό, μετεπιβίβαση στον ηλεκτρικό του Μοναστηρακίου και κατεβαίνω στην Καλλιθέα. Μόλις βγω από το σταθμό, στην αριστερή μεριά βρίσκεται το «Άρωμα Ανατολής», που το άνοιξε πριν δύο χρόνια ο Σύριος Μπάσιμ Χαντίντ.  Το μαγαζί λειτουργεί όλο το εικοσιτετράωρο και από πελατεία έχει και μετανάστες και Έλληνες. Φέρνει καπνό fakher από το Ντουμπάι και ο Σάκης από τη Συρία περιποιείται «φυσικούς» ναργιλέδες σε μπανάνα, ανανά, πεπόνι, καρπούζι και μήλο – από τους καλύτερους «φυσικούς» που έχω δοκιμάσει. Του Σάκη του αρέσει να κάνει κάτι θεαματικά κόλπα περιστρέφοντας το μαγκάλι με τα κάρβουνα κι εμένα μ’ αρέσει που σ’ ένα πεζοδρόμιο της Καλλιθέας μπορείς να πετυχαίνεις τέτοιες εικόνες.

     Μετά βγαίνω Θησέως και την κατεβαίνω με τα πόδια μέχρι το εκκλησάκι της Αγίας Ελεούσας. Εδώ βρίσκονται μαζεμένα τρία μαγαζιά.

     Απέναντι από το εκκλησάκι και πάνω στη Θησέως είναι η «Αl Sokareia», που στα αιγυπτιακά σημαίνει «Ζαχαρένια» και τη λειτουργεί εδώ και πεντέμισι χρόνια ο Μάγκντι. Το μαγαζί, που εκτός από ναργιλέ προσφέρει και αλκοόλ και φαγώσιμα, ξενυχτάει ως τις 5 τα ξημερώματα.

      Ο Αντρέας, που ετοιμάζει τους ναργιλέδες και δουλεύει τα κάρβουνα, μου λέει ότι παλιά σε τέτοια μαγαζιά πήγαιναν κυρίως ξένοι, αφού οι Έλληνες είχαν μια προκατάληψη με το ναργιλέ, ταυτίζοντάς τον με τους τεκέδες και τα χασίσια. Οι νεότερες γενιές όμως κάνουν ναργιλέ απενοχοποιημένα. Γι’ αυτό, οι Έλληνες που μαζεύονται στο μαγαζί είναι κάτω των 30. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει με τη γειτονιά κι έχει τρία ναργιλεδάδικα μαζεμένα και ο Αντρέας με πληροφορεί ότι από τους 300.000 κατοίκους της Καλλιθέας, περίπου 40.000 είναι Άραβες, που ήρθαν στην Ελλάδα από το 1980 και μετά.

Από την άλλη μεριά της Θησέως, πίσω από το εκκλησάκι, συναντώ το «Cairo Coffee», που το άνοιξε ο Αιγύπτιος Ναμπίλ πριν δύο χρόνια. Ο ίδιος εκτιμά ότι κατά 95% οι πελάτες του είναι Έλληνες, κάτι που επεδίωξε άλλωστε εξ αρχής. «Οι μετανάστες», μου λέει, «δε βγαίνουν έξω, δεν ξοδεύουν». Έτσι εξηγείται λοιπόν γιατί  εδώ δεν έχω ακούσει ποτέ τα ατέλειωτα φωνήεντα της Φεϊρούζ, αλλά κυριαρχεί το πρόγραμμα του μουσικού καναλιού MAD. Το μαγαζί σφύζει από νεανικότητα και λαϊκότητα τύπου Μπουρναζίου.

      Βγαίνοντας από το «Cairo Coffee» μπαίνω στο στενό που είναι παράλληλο στη Θησέως - Μεγαλουπόλεως λέγεται - και βρίσκομαι στις «Πυραμίδες». Το μαγαζί αυτό το άνοιξαν πριν έντεκα χρόνια δυο φίλοι από την Αίγυπτο, ο Άντελ και ο Άκραμ. Εδώ παίζει πότε ΜAD και πότε αράβικη μουσική και οι θαμώνες είναι μισοί – μισοί, με τους Άραβες να υπερτερούν κατά τη δική μου εκτίμηση. Εκτός από τους ναργιλέδες και τα φαγώσιμα σερβίρονται και πολύ ξεχωριστά γλυκίσματα και εδώ έχω πιει το ωραιότερο σαλέπι – με διαφορά.

Μαθαίνω ότι υπάρχουν και Πυραμίδες Νο 2 στις Τζιτζιφιές, στην οδό Πεισιστράτους 87, αλλά δεν προλαβαίνω να πάω απόψε. Είναι περασμένες 11 πια κι εγώ πρέπει να γυρίσω στους Αμπελόκηπους – την αλεξανδρινή «Μαχμουντία». Μετά τις 12, που σταματά η συγκοινωνία, δεν κυκλοφορεί φτωχός στην Αθήνα – ούτε χούντα να είχαμε. Εσείς, αν έχετε όχημα ή αν σας περισσεύουν χρήματα για ταξί, μπορείτε να συνεχίσετε για Τζιτζιφιές, Τουρκολίμανο, Καμίνια, Κορυδαλλό, Νίκαια, Ψυρρή, Πλατεία Εξαρχείων κι όπου αλλού σας αρπάξει απ’ τα ρουθούνια η ράθυμη μυρουδιά του ναργιλέ – ο Αντρέας που δουλεύει στην «Αl Sokareia» μου μαρτύρησε ότι υπάρχουν τριάντα ναργιλεδάδικα σε όλη την Αττική.

Και μην ξεχνάτε: κάποτε ο Τσαρούχης είπε ότι το σπίτι του Χρονά στην οδό Πανός στην Πλάκα ήταν «το μεγαλύτερο σαλόνι της Μέσης Ανατολής». Βέβαια κι ο Σαββόπουλος είπε «εδώ είναι Βαλκάνια», κι ο Καραμανλής «ανήκομεν εις την Δύσιν», κι ο Παπανδρέου «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» - το ίδιο λένε τώρα κι οι φασίστες. Διαλέγετε ό,τι σας κάνει.

Φωτο: Νίκος Κατσαρός.

ΠΗΓΗ: Ο Χάρης και http://www.ough.gr/index.php?mod=articles&op=view&id=1060

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ: Ένας Δημοσιογράφος φτιαγμένος απ’ τα υλικά που φτιάχνονται οι Ποιητές. 

     Τον Διονύση Μαρίνο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τράβηξε την προσοχή μου στο facebook. (Έχει και τα καλά του το facebook.)  

     Λόγω της σεμνότητας των σχολίων του και της εύστοχης επιλογής φωτογραφιών (γιατί νοιώθω ότι είναι απίθανος ο «βομβαρδισμός» με φωτογραφίες και φράσεις της «Φιλοσοφίας της Παντόφλας») ασχολήθηκα λίγο παραπάνω μαζί του.

     Και βρήκα έναν συγγραφέα φτιαγμένο κυρίως από τα υλικά που φτιάχνονται οι Ποιητές.

     Έχω την αίσθηση ότι στο μέλλον, από κει θα περάσει ο «δρόμος» του, από την Ποίηση.

     Ο EL GRECO, που και που θα βγαίνει απ’ τον δικό του δρόμο, (την Υποκειμενική Ενημέρωση περί Ισπανίας ) για να μοιράζεται τη γνώμη του, την Υποκειμενική πάντα, για έλληνες που προσπαθούν να Δημιουργήσουν κι ας μη βοηθάει το «περιβάλλον». Να προτείνει τη δουλειά τους έστω και απλώς για να κριθεί. Η δουλειά του Διονύση Μαρίνου αξίζει να φτάσει σε πολλούς κι από πολλούς να κριθεί. Δε θα αναλύσω τίποτα εδώ απ’ το συγγραφικό του έργο. Αυτό ας το κάνουν οι «ειδικοί» κι ακόμα καλύτερα οι αναγνώστες του. Εγώ θέλω μόνο να πω ότι διαβάζοντας πράματα δικά του, μου έδωσε την αίσθηση ενός ανθρώπου με Ήθος και Αρχές (άντε να τα βρεις αυτά εύκολα σε μια εποχή που ο μέχρι ο Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής,  κ. Μεϊμαράκης δηλώνει δημόσια «Είμαι ένας άνθρωπος με Ήθος που προσαρμόζεται κάθε φορά ανάλογα με τον συνομιλητή μου»- λες και είναι λαστέξ το Ήθος, απ’ αυτά τα παλιά, για τις χοντρές, τα «ευπροσάρμοστα»)

     Η ευαισθησία του, μου θύμισε εκείνη της Μπλανς Ντιμπουά στο «Λεωφορείον ο Πόθος», όταν ξεσπάει μπροστά στον Στάνλευ και του φωνάζει «I DON’T WANT REALITY, I WANT MAGIC!», κι ας γράφει για την πιο σκληρή πραγματικότητα, την Ανθρώπινη Φύση. (και δη σε συνθήκες πολέμου).

    Τέλος, κυρίως μου έδωσε την αίσθηση ότι είναι ένας ακόμα σαραντάρης (τελικά δεν είναι τόσο λίγοι όσο φαίνονταν) που γλύτωσε και δεν έγινε «παιδί του Κωστόπουλου» για να είναι «in». Αυτό κι αν φαίνεται στα γραπτά του!

     Τον Διονύση δεν τον γνωρίζω προσωπικά, μπορεί σε τίποτα απ’ όλα αυτά να μην ευστοχώ, πάντως, χάσιμο χρόνου δε θα είναι η ανάγνωση της δουλειάς του.

                                                                                                          EL GRECO

Τίτλος :  Χαμένα κορμιά
Συγγραφέας: Διονύσης Μαρίνος
Εκδόσεις Τετράγωνο

Περιγραφή:
Ό,τι διαβάσεις σε αυτό το βιβλίο είναι αλήθεια… ή περίπου.
Αν το επιλέξεις, αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη των πράξεών σου… ή περίπου.
Κάποιο πρωί ένας άντρας χάνεται. Θα μπορούσε να είναι μια κοινή ιστορία αν την επόμενη ημέρα κάτω από επίσης αδιευκρίνιστες συνθήκες δεν χανόταν και μια φοιτήτρια και αν την επομένη δεν χανόταν και ο εκπρόσωπος της αποκαλυπτικής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Ως εδώ καλά; Όχι! Γιατί σε ρυθμούς καταιγιστικούς αρχίζουν να χάνονται ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι του δρόμου. Αδιακρίτως. Πλούσιοι, φτωχοί, άσχημοι, όμορφοι. Κάποια ρουφήχτρα τους καταπίνει.
Προκαλείται κοινωνικός σάλος. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει δράση. Που σημαίνει ότι μπαίνουν στο κόλπο ο στρατός, οι παρακρατικοί, οι «κίτρινοι» δημοσιογράφοι, παραψυχολόγοι, μάντεις, ξεματιάστρες, κολ γκερλς και στο τέλος το πρόβλημα διεθνοποιείται. Φτάνει μέχρι τον πλανητάρχη που αποφασίζει με βαριά καρδιά να ασχοληθεί με μια μικρή χώρα στον πάτο της μεσογείου που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δημιουργεί προβλήματα.
Τι γίνεται λοιπόν; Που πάνε όλοι αυτοί; Ποιος τους παίρνει; Που τους πάει; Θα επιστρέψουν ποτέ; Και αν ναι θα μπορούν να πουν που πήγαν και τι έκαναν;
Όλα εδώ πληρώνονται και όλα εδώ χάνονται.
Φυλάξου… γιατί την επόμενη φορά μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα χαθεί…
Ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσα ιδέα και ενδιαφέρουσα γραφή. Το κείμενο είναι σκοτεινό, κυνικό, ανησυχητικό, αλλά και με χιούμορ. Σαν μια φανταστική, μελλοντολογική ιστορία του παρόντος. Σε αναγκάζει να περιμένεις τι θα συμβεί. Πώς θα εξελιχθεί. Είναι από τα βιβλία που θα τα «ρουφήξετε» με απόλαυση και χαμόγελο. Ένα μυθιστόρημα παράδοξο, καυστικό, αιρετικό, ένα απολαυστικό ανοσιούργημα.

ΠΗΓΗ: http://ithaque.gr/best-books-of-2011/



Τίτλος :  Τελευταία Πόλη
Συγγραφέας: Διονύσης Μαρίνος
Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Στον δρόμο (μιας χώρας που κάποτε έλεγαν Γιουγκοσλαβία)
Σε αυτό το απύθμενο άγνωστο, που στην αρχή του ταξιδιού μόνο φαρμακερό πόνο τούς προκαλούσε, αλλά, καθώς χανόταν ακόμα πιο βαθιά στην πρησμένη γη και κατατρώγονταν από την τοκογλυφία του χρόνου, ο δρόμος έγινε ο σιαμαίος αδερφός τους. [σ. 23]
Στον δρόμο: σπάνια μια φράση έχει τόσα διαφορετικά εννοιολογικά φορτία – περιπλάνηση, διαφορετική κοσμοθεωρία ζωής, οικείωση με τον κόσμο, έξοδος από τον αστικό εγκλωβισμό του ιδιωτικού σπιτιού αλλά και κατάσταση αστέγων, εκδίωξη, προσφυγιά και ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Σε μια από τις χειρότερες εκδοχές του δρόμου ωθείται ένα νεαρό ζεύγος μαζί με το μικρό του παιδί, την εποχή του πολέμου στη Βοσνία. Από τις αρχικές προφορικές τους φράσεις – Μας είπαν πρόσφυγες. Μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Και αυτοί που μας ονόμασαν έτσι πρόσφυγες θα γίνουν μια μέρα – , αν άτυπο προφητικό επίγραμμα, μέχρι το ατέλειωτο σιωπηλό τους περπάτημα, γινόμαστε μάρτυρες της πορείας τους, μιας πορείας που αποτελεί πλέον κοινό συλλογικό ευρωπαϊκό υποσυνείδητο.
 Αυτά τα τρία κεφάλια περπατούν σκυφτά χωρίς συγκεκριμένο προορισμό· τα μέλη τους μοιάζουν να έχουν προσαρμοστεί τυχαία και ακαθόριστα πάνω στα κυρτωμένα τους κορμιά. Μπροστά τους ανοίγεται ένας ορίζοντας σας πάτος βαρελιού γεμάτου φρέσκια πίσσα, χωρίς ψυχή ζώσα. Προορισμός τους και ενσάρκωση ύστατης ελπίδας η παλιά θάλασσα, έστω και γεμάτη τώρα με πολτώδη βρωμιά, έστω και με νερό σταχτί σα βλέννα, με την βέβαιη σχεδόν υποψία της οριστικής της μόλυνσης. Η αναχώρηση τους έμοιαζε δηλητηριασμένη με κινδύνους, αλλά και οι τέσσερις τοίχοι ήταν αβάσταχτοι όσο ποτέ. Γύρω τους σφύριζαν σπαράγματα ειδήσεων για εχθροπραξίες και σηκωνόταν ο αχός των (πόσο μακρινών;) γεγονότων. Μέχρι χθες έβλεπαν τα ράφια του σούπερ μάρκετ να αδειάζουν, το ρεύμα να κόβεται, τον δρόμο έξω απ’ το παράθυρό τους να ερημώνει, τα γραφεία να κατεβάζουν ρολά από το φόβο της επίταξης.
 Η ελπίδα ότι στον δρόμο προς την θάλασσα ίσως αργήσουν να τους βρουν, εκτός κι αν κι αυτή αποτελεί ένα ψεύδος ζωτικό, υπερίσχυσε της επιλογής να μείνουν «με δική τους ευθύνη». Η φυγή με την πόρτα αφημένη ορθάνοιχτη ήταν θέμα χρόνου – και πιθανώς ενός υπόκωφου πανικού. Ο γείτονάς τους έχει ήδη φύγει αλλά τους αρνήθηκε κάθε κοινή πορεία. Είχε δίκιο ο Ζάρκο. Κανείς δεν αντέχει το διπλανό του, γιατί είναι σαν να βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό στον καθρέφτη. Και πώς να πορευτείς όταν η  πεπερασμένη αλήθεια του κουρασμένου τοπίου, έτσι ήσυχο όπως τους αγκάλιαζε, έδειχνε να είναι η τέλεια παγίδα;Όταν το περπάτημα γίνεται αβάσταχτο με το καύκαλο στην πλάτη τους, τα σακίδια με τα πράγματα που διάλεξε ο καθένας, τα μοναδικά που τους ανήκουν σε έναν κόσμο που κανείς δεν θα έχει τίποτα για κάμποσο (πόσο;) καιρό; Πόσο μάλλον όταν η προγενέστερη δημόσια ζωή τους ήταν ανύπαρκτη:
 Ο Νικόλα δεν είχε βγει ποτέ πέρα από το τετράγωνο που όριζε το σπίτι του και το άλλο που τον περιχαράκωνε στο εργοστάσιό του. Πήγαινε και ερχόταν κουβαλώντας το βάρος των επιθυμιών του, που ποτέ δεν έβρισκαν κάπου αλλού να ξαποστάσουν. με τον καιρό, απέκτησε, σαν τσίχλα που δεν ξεκόλλαγε, εκείνη τη συναισθηματική ανικανότητα να θαυμάσιε κάτι καινούργιο, να ξανοίξει το βλέμμα του, να γευτεί το άγνωστο. Τώρα αναγκάστηκε να το χάφτει με τις παλάμες του γεμάτες από τον πικρό καρπό του άτακτου φευγιού. [σ. 17]
 Ο Νίκολα και η Κάλι στο δρόμο χάνουν τα ονόματά τους, γιατί δεν έχουν καμία σημασία. Το κουδούνισμα των ξεχασμένων κλειδιών στην τσέπη ακούγεται ειρωνικό, Ακόμα και οι σκέψεις της παλιάς τους ζωής αφαιρούνται από το μυαλό, «σαν ρούχο περιττό». Πώς θα φύγει όμως ολόκληρο το παρελθόν που τρυπάει ακόμα και τα πλευρά, όταν το παρόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μαύρο αρχιπέλαγος σκόνης και ρύπων, μια κρούστα υποτυπώδους ζωής; Βαδίζοντας προς το τίποτα μετατρέπονται σε «ανθρώπινα σαρκώματα, λεπιασμένα από τη σκόνη και τον ιδρώτα», με πνευμόνια «σαν ξεραμένα ασκιά χωρίς αέρα», μονοδιάστατες λωρίδες κρέατος, σκελετοί που αναπνέουν από συνήθεια, σκιές σπασμένες κι ακανόνιστες, κυνηγημένες απ’ τη φλόγωση του δρόμου και την ρυπαρότητα της ίδιας τους της ύπαρξης. Περνούν από γειτονιές σπαρμένες με λιμνάζοντα φόβο, με χαμόσπιτα έρημα σαν άδεια μνήμη. Και ποιο μέρος είναι άραγε ασφαλέστερο, τα άγνωστα σπίτια ή ο έκθετος δρόμος;
Γύρω τους ένας κόσμος απονεκρωμένος, με σκόρπιες μαριονέτες, «που έχει σπάσει ολότελα σε κομμάτια και κανένα σκοινί δεν μπορεί να τον κρατήσει στη θέση του». Οι άδειες χαμοκέλες με τα χάσκοντα παράθυρα – τρύπες μοιάζουν εφιαλτικότερες απ’ τον δρόμο· ακόμα κι σόμπα στο εσωτερικό τους, μαύρη και ακίνητη, μοιάζει σαν εσταυρωμένος. Στις καχύποπτες ερωτήσεις των οπλισμένων για το ποιοι είναι απαντούν: «Διωγμένοι από τα  σπίτια μας, αυτό είμαστε μόνο» και μπροστά στην επιμονή των ξεχασμένων τρωγλοδυτών που οικειοποιούνται τα εγκαταλειμμένα σπίτια και τους προτείνουν επίμονα την πώληση του παιδιού τους δεν μπορούν παρά να συνεχίσουν την πορεία τους. Ελπίζοντας να μην καταλήξουν απόβλητοι σαν κι αυτούς, που απλώς ζουν περιμένοντας, ορισμένες φορές ούτε καν αυτό.
Η μυρωδιά του δάσους ήταν ταγκή και αποκρουστική ακόμα και για τα δικά τους ρουθούνια, που είχαν συνηθίσει να οσμίζονται τις βρομιές σαν κάτι το φυσιολογικό. Λες και οι ίδιοι είχαν ενδυθεί πλέον αυτή την ανυπόφορη μπόχα, τόσο, που άρχισαν να πιστεύουν (και πιο πολύ αυτός) ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από τη φύση του σαν ένα σφουγγάρι ή μια αχόρταγη καταβόθρα, που υπό συνθήκες μπορεί να καταπιεί τα πάντα: από ροδόνερο μέχρι περιττώματα. [σ. 28 – 29]
 Έξω στο δρόμο λοιπόν οι πολίτες γίνονται πρόσφυγες, οι κάτοικοι μετανάστες, οι φίλοι αντίπαλοι, όπως άρχισαν να γίνονται οι αντίπαλοι τις μέρες που έπεσε η πρώτη σφαίρα και οι μάχες γίνονταν πέρα απ’ τα βουνά, όταν η κουβέντα πήγαινε στον ποδοσφαιριστή της ομάδας που είχε γεννηθεί από την άλλη πλευρά του παραπετάσματος και τώρα ήταν κανονικός εχθρός. Πάμε, δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε από το να προχωρήσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε λέει κάποια στιγμή η Κάλι. Συνεχίζουν προς τον εφιάλτη του κατεστραμμένου λιμανιού, μ’ έναν βαθύ φόβο για την πορεία προς την αποκτήνωση. Συνεχίζουν…μέχρι;
Η νουβέλα δεν ισορροπεί μόνο ανάμεσα σε λεπτότατο σκοινί πάνω από το αβυσσαλέο της θέμα αλλά και ανάμεσα στην υπόκωφη σκληρότητα της συγκυρίας και τον διογκωμένο, σχεδόν πρησμένο εσωτερισμό των χαρακτήρων. Ρεαλισμός βρώμικος και λυρικός ταυτόχρονα. Αλλά, υπάρχει και μια άλλη ισορροπία, στο μέσον της οποίας βρέθηκα ως ανάγνωσης. Από τη μία, ο ίδιος ο μύθος με προέτρεπε να διατρέξω όσο γινόταν γρηγορότερα το τραγικό οδοιπορικό των χαρακτήρων για να είμαι εκεί στην σωτηρία τους (που ήλπιζα) ή στο χαμό τους (που απευχόμουν), – κάποιες φορές μάλιστα και από την φευγαλέα αίσθηση πως κι ο ίδιος έπρεπε να επιταχύνω το βήμα, υπό τον φόβο της απειλής εκείνων που ακολουθούν. Από την άλλη, οι ίδιες οι παράγραφοι  με κρατούσαν δέσμιο, για να δω ευρύτατα πλάνα εξωτερικών εικόνων αλλά και εσωτερικών σκέψεων (σε μια ομολογουμένως δύσκολη αντίστιξη) και οι ίδιες οι λέξεις απαιτούσαν την στάση μου πάνω στην ποιητική τους αλλά και την ποικιλία τους. Πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς το εξαιρετικά λεπτό, αβυσσαλέο (και εντελώς ανεπιθύμητο από τους έλληνες λογοτέχνες) επίκεντρο της Τελευταίας Πόλης.


ΠΗΓΗ: http://pandoxeio.com/2012/05/31/marinos/

ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΜΑΛΑΚΙΝΣΗΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ

(Έρωτας ΝΑΙ. Το μόνο που δικαιολογείται παντού.)

Ακολουθεί το περίφημο βίντεο διαμαρτυρίας:

     Αυτόν τον τρόπο βρήκαν κάποιοι σεβιλλιάνοι για να διαμαρτυρηθούν για την Μεγάλη Απάτη που λέγεται BANKIA. Μπαίνουν μέσα σ’ ένα υποκατάστημα της Σεβίλλης, ένας τσιγγάνος με έξοχη φωνή αρχίζει να τραγουδάει, και σιγά-σιγά, τσιγγάνες και μπαλαμές αρχίζουν να χορεύουν μπροστά «στα έκπληκτα μάτια των υπαλλήλων» όπως θα έλεγε ένας «σοβαρός» δημοσιογράφος.

     Τον τρόπο αυτό κάποιοι τον λένε «Πρωτότυπο». Άλλοι λένε «Επιτέλους μια Κίνηση με Φαντασία». Κι άλλα τέτοια «κουλά» ακούω κα διαβάζω. Και λέω «κουλά» για να μην πω Ύποπτα.

     Φανταστείτε τους ακροβάτες του Τσίρκου του Ήλιου να μπουκάρουν στα κεντρικά της DEUTSCHE BANK και να «τα δίνουν όλα». Τους χορευτές των BOLSHOI μέσα στη BARCLAYS και ούτω καθεξής. Κιόλα αυτά ως διαμαρτυρία στην κλοπή που υφίστανται.

     Είναι αλήθεια ότι η στιγμή στο βίντεο είναι πάρα πολύ ωραία. Και φαντασία έχει, και πρωτοτυπία και θα ήταν μια υπέροχη κίνηση αν όλοι αυτοί, τσιγγάνοι και μπαλαμοί, έμπαιναν σ’ ένα ορφανοτροφείο, σ’ ένα γηροκομείο, σ’ ένα νοσοκομείο… Έτσι, για μια νότα χαράς. Αλλά τρόπος διαμαρτυρίας και δη Αντίστασης μπροστά στον Απόλυτο Παραλογισμό τού να μας ζητιέται Κομμουνιστικά να σώσουμε τον Καπιταλισμό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.! Αυτό το «ελάτε ωρέ αδέρφια όλοι μαζί να χορέψουμε για να διαμαρτυρηθούμε που πρέπει να καταπατηθούν Συντάγματα ολόκληρα ώστε να σωθούν Τράπεζες Ιδιωτικές», δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. Μπερδεμένα είναι όλα. Έχω την αίσθηση, ότι η παρακμή μας είναι τόσο βαθιά, που αβίαστα βαφτίζουμε τη Μαλακία, Πρωτοτυπία.

      Δεν μπορώ να φανταστώ τους γάλλους πεινασμένους του 1789 να μπαίνουν στα Ιδιαίτερα διαμερίσματα της Μαρίας Αντουανέτας και να της τραγουδούν μια παραδοσιακή γαλλική μπαλάντα.

     Ούτε τους Μπολσεβίκους τους φαντάζομαι να χορεύουν κοζάκικους χορούς μπροστά στους Ρομανώφ με την ελπίδα να στείλουν «ένα μήνυμα διαμαρτυρίας».

     Δεν είναι τυχαίοι οι συνειρμοί αυτών των δυο στιγμών της Ιστορίας. Σε Αντίστοιχη Ιστορική φάση πιστεύω πως είμαστε. Απλά στον Προθάλαμο ακόμα.

     Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δυο τουλάχιστον βασικές διαφορές μεταξύ του σήμερα και των δυο αυτών στιγμών:

     Δεν πεινάμε ακόμα αρκετά ΟΛΟΙ

και

     Παραείδαμε T.V τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται στο βοιδίσιο βλέμμα μας και στον ενθουσιασμό μας μπροστά σε «χορευτικές διαμαρτυρίες».


Υ.Γ.: Σκέφτομαι αν δουν το βίντεο οι Ιδιοκτήτες και τα Μεγαλοστελέχη της BANKIA, θα ξεραθούν στα γέλια. «Να κλέψουμε κι άλλο» θα λένε, «για να ’ρχονται οι μαλάκες να διασκεδάζουν τζάμπα τους υπαλλήλους μας. 30 ευρώ και πληρώνει ο τουρίστας να δει φλαμένκο κι οι υπάλληλοι «το κάψανε» τζάμπα.

                                                                                                    Μαδρίτη

                                                                                                            EL GRECO

25-S  ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

(Όλες οι φωτογραφίες είναι σημερινές, 25-S και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.)

     Σήμερα, από τις 18:00, ξεκίνησε η αποκαλούμενη επιχείρηση 
25- S, (25 Σεπτεμβρίου). Με σκοπο την Κατάληψη του Κοινοβουλίου. 

     Οι "Αρχές", εδώ στην Ισπανία μιλούν για Πραξικοπηματική Ενέργεια. (Δεν περνά απ' το μυαλό των "Αρχών" -ακόμα τουλάχιστον- ότι μπορεί Πραξικόπημα να είναι το να εκλέγεται μια Κυβέρνηση προτείνοντας ένα πρόγραμμα και μετά να κάνει ακριβώςτα αντίθετα γιατί ανακάλυψε ότι η Κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη απ' ό,τι φανταζόταν. Δεν αλλάζουν και λίγο το "Σενάριο", λένε σε όλες τις χώρες το ίδιο.)

     Οι "Αρχές" συγκέντρωσαν απίστευτες Αστυνομικές Δυνάμεις έξω από το Κοινοβούλιο για να προστατεύσουν τη Δημοκρατία από τους "εχθρούς" της. 

     Η Ισπανία δεν είναι η μόνη χώρα που εχθρό τής Δημοκρατίας θεωρεί το Λαό. 

     Δεν είμαι αισιόδοξος γι' αυτή την ισπανική απόπειρα. Για 3 λόγους.

1) Γιατί οι "Διοργανωτές" ονόμασαν εκ των προτέρων την Κατάληψη "ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ". (Καλά κρασιά δηλαδή εκ των προτέρων επίσης.)

2) Οι "Αρχές" ρίχνουν πολύ ξύλο και δω. (Πιστεύουν ακόμα ότι προστατεύουν τη Δημοκρατία. Σύμπτωση, δεν έγιναν μειώσεις στους μισθούς των "Αρχών" ακόμα στην Ισπανία.)

3) Όσοι δεν έχασαν ακόμα τη δουλειά τους, δε στηρίζουν τέτοιες "ακραίες" κινήσεις. (Άσε που νομίζουν ότι η Κριση είναι Οικονομική.)

     Αύριο στην Ελλάδα έχουμε την Επιχείρηση 26-S. Μία ακόμα Γενική Απεργία. Στο μεταξύ, οι "Δημοκρατικές" και "Προοδευτικές" και "Δυνάμεις" της "Χώρας" (μέχρι τη ΧΩΡΑ βάζω πια σε εισαγωγικά) κόπτονται, ιδρώνουν και θλίβονται βαθιά με τον στραγγαλισμό" της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ λόγω της σύλληψης του νεαρού/"πατέρα" του "Πατέρα Παστίτσιου".

Εκεί σύμφωνα με τον κ. Κουβέλη π.χ, την καταλαβαίνεις τη Δημοκρατία. Όλα τ' άλλα πάνε ρολόι.

                                                                                                     Μαδρίτη, 25 Σεπτεμβρίου

                                                                     EL GRECO

ΤΟ ΛΑΘΟΣ--EL ERROR

    Μια ταινία μηκρού μήκους που θεωρώ ότι δεν είναι χάσιμο χρόνου. (Κι αν είναι, σιγά μη δεν το έχουμε χάσει για αναξιότερους λόγους.)

    Κάνει επιτυχία εδώ στην Ισπανία. Έχει κάτι απ' αυτή την ειρωνική αλμοδοβαρική υπερβολή.

    Εμένα μου άρεσε γιατί μ' έκανε να σκεφτώ σε πόσο δύσκολη θέση, βρίσκονται όσοι (όχι όλοι ακόμα γιατί η Μαλάκινση δεν είναι σαν τον πυρετό που βάζεις θερμόμετρο και τον μετράς) φίλοι μου ήδη θέλουν να κάνουν αυτό που κάνει στο τέλος της ταινίας η πρωταγωνίστρια. Μιλώ για εκείνους τους φίλους που ψήφισαν ένα από τα τρία κόμματα που μας κυβερνούν. Όσο για τους άλλους που δεν το κάνανε, φοβάμαι ότι το ίδιο πάνω κάτω θα νοιώσουν αν πρώτα δε γίνει Συνταγματική Συνέλευση, αλλαγή του Συντάγματος, σύλληψη των υπευθύνων της καταδίκης σε Ανεργία του 1/4ου τού ενεργού πληθυσμού και Καταδίκη της Κομματοκρατίας.

Μακάρι να ήταν Μηκρού Μήκους η Τραγωδία μας.

     Un cortometraje que no considero pérdida de tiempo. Seguramente hemos perdido tiempo en maneras mucho más estúpidas.

     Tiene algo de esta irónica exageración almodovariana.   

     A mi, simplemente me hizo pensar en lo mal que deben sentir mis amigos, los que en las últimas elecciones en Grecia, votaron los que ahora gobiernan mi país. Con todo el respeto temo que en España, todavía no vino la Consciencia de lo que Aristóteles llama ERROR TRÁGICO. Todavía no encontré muchos que quieren hacer lo que hace la protagonista cuando toma ¨Consciencia¨... Por eso, la "Reforma" y los "Ajustes" seguirán. (Aunque sin Esperanza A.) 

     A lo mejor, será muy tarde cuando los  españoles se den cuenta que han sido "unos griegos": ENGAÑADOS, GILIPOLLAS o "BORRACHOS" la noche antes de las elecciones, da igual. Porque el resultado será lo mismo: ... 

Ojala fuera un "Corto" nuestra Tragedia. 

Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΥΣΟΣ

Εξαιρετικά επίκαιρο ερώτημα: ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;

Ανέκδοτο:

     Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους
πιλότους. Σύντομα, δύο άνδρες μπαίνουν στον αεροπλάνο, με στολή πιλότου.
Φορούν μαύρα γυαλιά.
Ο ένας από τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο
άλλος βρίσκει το δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.
Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.

     Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται με μία
έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο ή τον σκεπτικισμό.

     Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους.

     Μερικά λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και το
αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα.

     Τρέχει όλο και πιο γρήγορα και μοιάζει σα να μην πρόκειται να απογειωθεί ποτέ.

     Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο
κατευθύνεται ίσια σε μια λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου απογείωσης.

      Το αεροπλάνο τώρα τρέχει πολύ γρήγορα στην πίστα και πολλοί επιβάτες
διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να απογειωθούν ποτέ και ότι όλοι θα πέσουν στην λίμνη.

     Οι φωνές των έντρομων επιβατών γεμίζουν το αεροπλάνο, αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή,
το αεροπλάνο απογειώνεται γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

      Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν, νιώθοντας λίγο ανόητοι που πίστεψαν
σε αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός ξεχάστηκε.

     Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα, βρίσκει
το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία. Λέει μετά στον συγκυβερνήτη.

-Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, απαντά ο άλλος.

-Ρε συ καμιά μέρα, θα βάλουν τις φωνές πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι μας.!



Ξαναρωτώ: ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ;;

LA «MAJA» GRECIA, DESNUDA.

(Yiannis y Alaitz, han robado La Maja Desnuda. Con buenas Intenciones por supuesto.)
 
 En estos momentos duros para mi país, me gustaría acordarme y recordaros unas cosas. Igual ayudarán, a los que quieren entender, (claro, a los demás, a los que no quieren, NO), el Por Qué Grecia ha sido «LA ELEGIDA», el Laboratorio Europeo. 

     Grecia es el único país al que Alemania NO pagó NADA de la Indemnización de la Segunda Guerra Mundial. (Lo aclaro la SEGUNDA, porque han hecho también una Primera.) 

     Grecia resistió a los Nazi, murió un millón de griegos (mi abuelo Yiannis Lymtsioulis también cuando mi padre era bebé de 5 meses), murieron tanto durante la Ocupación alemana, como también durante «Los Días Felices» de Posguerra. 

     Después del Plan Marshall (denominado oficialmente European Recovery Program o ERP), Grecia, se vio obligada por los EE.UU a aceptar, por el «Bienestar» de Europa y la Recuperación de una de las Alemanias, aceptar y NO EXIGIR la Indemnización que le correspondía. Además, como a los EE.UU no les gustan las injusticias pusieron una condición: Que si las DOS (2—hasta el 3 de Octubre de 1990) Alemanias se unieran en algún momento, la una, unida y única, Alemania, TENDRÍA que pagar la deuda a Grecia. La deuda aquella, supera muchísimo (hasta hoy 21 de Septiembre de 2012) la deuda que aparece que tiene Grecia hoy en día.

     Con el dedo de la señora Merkel levantado permanentemente (el dedo no la deuda) supongo, que ya TODOS nos enteramos que las Alemanias son UNA! Pero sin cumplir la condición y obligación hacia Grecia. Condición escrita, en el Plan Marshall y Ética según el Juicio de Nuremberg. 

(Una de las que faltan está en el Mueso Británico también.)

     También quiero recordaros, que Grecia tiene otro alfabeto, y a lo mejor otra manera de «Pensar». (Eso, aunque no oficialmente todavía, la «otra», la «distinta» manera en general, está considerada si no crimen, pecado.) Por eso, los empleados del Nuevo Orden para hacer el papel de «Gobierno griego», han decidido modificar la gramática griega, y quitar letras del alfabeto. Hasta la Y griega quitamos. Por modernizarnos y estar más cerca al los europeos. http://elgrecomadrid.blogspot.com.es/2012/09/normal-0-21-false-false-false_14.html

     Sí, claro, el gobierno se ha elegido vía «elecciones democráticas». Ésta es l información que oficialmente tengo yo también. Pero si uno no vive en Grecia, no puede saber «La Operación Triunfo» que se montó allí durante el mes antes de las elecciones. Hasta mi madre casi, (Digo CASI y HASTA porque no me lo perdonaría a mi mismo) les votó (por supuesto que NO al final) por Miedo, por todo el Ataque Terrorista Mediático que se había sometido. Hasta que les van a quitar las casas los «Comunistas que vienen» ha tenido que oír. ¿Cuánta Resistencia al Terrorismo puede tener un pensionista? De los pensionistas no se espera Resistencia. Lo que han podido resistir, ya lo han hecho los que pudieron en sus días de juventud. Ahora sólo quieren vivir sus últimos años de vida sin «sorpresas». No aguanta el corazón del pensionista grandes emociones de Cambios. 

     Por último, querría comunicaros el trabajo de un griego que vive en Alemania. (De una de las generaciones que han tenido que emigrar. Del señor Alexis Mantheakis y de sus amigos.) Es sobre el ROBO de los Mármoles del conde Elgin. 

(Imagen del momento del ROBO. Se fotografiaba encima el sinvergüenza.)

     Los Mármoles de Elgin es el nombre popular con el que se conoce a una extensa colección de mármoles procedentes del Partenón griego.
La colección llegó a Gran Bretaña entre 1801y 1805 de manos de Thomas Bruce conde de Elgin, un oficial británico residente en la Atenas otomana, quien ordenó que se retiraran estas piezas del Partenón. Desde 1939, los mármoles se exponen en una sala habilitada especialmente dentro del Museo Británico de Londres.
Contenido de la colección
En total, la colección representa más de la mitad de las esculturas decorativas del Partenón: 75 metros de los casi 160 que tenía el friso original; 15 de las 92 metopas; 17 figuras parciales de los pedimentos así como otras piezas de arquitectura. 

…Los mármoles no son piezas independientes sino fueron arrancadas, desmembradas de un único monumento.

     Todo eso lo puede ver y averiguar cualquiera hasta en la Wikipedia.

     El ROBO, supuestamente se hizo para salvar los Mármoles de la contaminación. Así por lo menos dijo el Conde y lo mismo deenden hasta hoy los ingleses. ¿Quién no puede imaginar la contaminación que tenía Atenas entre 1801 y 1805?

     Y si todo eso parece Antiguo para un mundo Moderno de Mercados, podría contar todo lo que los últimos 30 años ha hecho SIEMENS en Grecia. Y si alguien piensa "menuda victima, que lo permitieran", le digo que no sólo no conoce Historia sino tampoco Geografía. Si alguien entre vosotros que realmente piensa "menuda víctima..."le propongo a mirar un poco en el mapa (de hoy porque mañana no sabemos) y verá quienes son los vecinos de Grecia. 

!NO! Nuestros vecinos no son malos. Simplemente digamos son distintos. Por lo menos que los portugueses y los franceses. La Península Balcánica es distinta. 

     !En definitiva, Grecia NO ha sido Victima! 

     !Ha sido Chantajeada! 

     Si no se endeudara comprando Armas por Alemania, Francia y EE.UU, tendría Guerra. Podrían usar a Turquía, o algún país de la Ex Yugoslavia, los millones de inmigrantes de países musulmanes que ya han invadido Grecia por ser l primer Territorio de Unión Europea que pisan... Tendríamos Guerra. Y tampoco hoy puedo decir que no la amos a tener. Solamente espero que no sea civil. No sé si todos los hispanohablantes pero, los españoles seguro que entienden esta tontería de tener preferencias entre Guerras.

     No voy a contaros más. Como buen griego, voy a confiar en el Deus Ex Máquina porque en la Era de los Mercados no puedes esperar mucho de Vecinos y Aliados. 

 CONCLUSIÓN: En el Mundo de Hoy, si tienes Frentes abiertos con ingleses y alemanes, muy buen futuro no te espera. 

P.S.: Gracias a Alaitz que me ayudó a «ROBAR» la maja desnuda, porque yo sólo, soy muy malo en photoshop.  Y por supuesto la Desnuda íbamos a robar. Porque da menos trabajo. No hay que desvestirla. Y además, todo ya «Desnudo» tiene que quedar.

OS PRESENTO EL TRABAJO DE ALEXIS MANTHEAKIS: Cómo quedarían unos cuantos monumentos del mundo, si el conde Elgin hubiera decidido a «protegerlos de la contaminación.»

                                                                            ELGRECO

«Αυτά που ήτανε να γίνουν, δε γίνανε ποτέ. Κι αυτά που γίνανε, δεν ήταν για να γίνουν»

Μήδεια, Ευριπίδης.

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα Μίλγκραμ --Το "Πείραμα" επαναλαμβάνεται σε Ελλάδα Ισπανία και Πορτογαλία.

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσιεφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία.
Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.

Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση -πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη -κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών.

Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή -που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών.

Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και -μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»  Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος.

(Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ.
Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει.
15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ' όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ.
«Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.»
Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο.
Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί.
Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας 'τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ' αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν -συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή.
Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ.
Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο».
Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν.
Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».

Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει -ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί -αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».

Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ' ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.

Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής -αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του.

Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.

Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας -με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ.
Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο.
Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

Πηγή: sanejoker.blogspot.gr

Υ.Γ. 1: Ανυπακοή! Και στο μέσα και στο έξω τέρας.

Υ.Γ. 2: Στους Ανηπάκουους φίλους μου Δημήτρη και Τάνια που με γενναιότητα έφεραν στον κόσμο, τον συγκεκριμένο μάλιστα, και τρίτο παιδί, τον Άγγελο.

                                                                                                       EL GRECO