Υ.Γ.: 2-10-2013: ... «Él que no llora, no mama» λένε οι ισπανοί μαμά. Δηλαδή, «Όποιος δεν κλαίει, δεν τρώει». (...) Θα τα ’μαθες, για την Ανάπτυξη (την Πράσινη και την Άλλη) κάτι της έτυχε και το ανέβαλε πάλι. Για το καλοκαίρι του ’14 λέει
Ακολουθούν οι περσινές ευχές και λίγες ακόμα φετινές:
Με τα παλιά όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, από σήμερα η μάνα μου θα ήταν μια συνταξιούχος. Κλείνει τα 65 σήμερα.
Δεν είναι ότι την «βρήκανε» τα Νέα Μέτρα Σωτηρίας τής Ελλάδας και δε θα πάρει σύνταξη, όχι, άλλα τη βρήκαν στη ζωή τη μάνα μου. Να πρέπει να παίρνει σύνταξη αναπηρίας απ’ τα 22 της που γέννησε εμένα. Μια σύνταξη που ποτέ δεν της επέτρεψε να κάνει αυτό που είναι η δουλειά του συνταξιούχου: να μη δουλεύει. Κι έτσι αναγκάστηκε να βγει στην παρανομία. Παράνομη απ’ τα 22 της. Συνταξιούχος του ΟΓΑ και «εργαζόμενη». Και ’γω, γιος παράνομης μάνας!
Συνταξιούχος, αλλά όταν δεν της έκοβαν τη σύνταξη για κάνα δυο χρόνια. Τόσο χρόνο χρειάζονταν για να «περάσει» από την επιτροπή, για να ελέγξουν αν το ένα νεφρό που της είχε μείνει πολλαπλασιάστηκε, αν η αναιμία της άλλαξε χρώμα, αν όλα τ’ άλλα που αντιμετώπιζε ήταν αρκετά χάλια. Στη Λάρισα λειτουργούσε το Σύστημα, γίνονταν έλεγχοι, δεν ξέρεις ποτέ πως θα φερθεί ένα αριστερό νεφρό, μπορεί ν’ αρχίσει τα χαϊδολογήματα με το συκώτι και ν’ ανακτήσει το χαμένο του ταίρι,
το δεξί.
(Έπρεπε να ζουν στη Λάρισα όλοι εκείνοι οι «τυφλοί» της Ζακύνθου και θα «βλέπαν» αυτοί! Αν βέβαια δεν ανήκαν σε συγκεκριμένο κόμμα.)
Κι αφού κάθε τόσο της έκοβαν τη σύνταξη για δυο χρόνια, βγήκε στην παρανομία. Τί θα έτρωγε αυτά τα δύο χρόνια μέχρι να συνεδριάσει η επιτροπή του ΠΑΣΟΚ; «Πέτρες;», που λέει και κείνη.
Και κοπτά έφτιαχνε, κουρτίνες, τραπεζομάντηλα, σεμέν, καρέ…
και να ράβει έμαθε (πολύ ταλέντο εκεί δεν είχε, στριφώματα και φόδρες κάπως τη βγαίναν πιο καλά)
και στη ντομάτα με το τελάρο
και στο βαμβάκι (και άρεμα και μάζεμα)
και επιδείξεις τάπερ έκανε
και χάρτινα λουλούδια είχε μάθει να φτιάχνει και πλαστικά όταν το πλαστικό έγινε μόδα...
Και τώρα ακόμα, έχει δυο σκάλες στη Λάρισα. Μία στην πολυκατοικία της κυρίας Αμαλίας και μία στου Δημήτρη.
Μια παράνομη και μισή απ’ τα 22 της. Μια ολόκληρη ζωή παράνομη.
Φοβάμαι, τρέμω που τα λέω αυτά αλλά δεν τα ’πα και ποτέ. Φοβάμαι μην πέσουν στα χέρια και στα μάτια κανενός «Σωτήρα». (Έχω την αίσθηση ότι κοιμούνται και ξυπνάνε με δυο συγκεκριμένες αγωνίες: τί καινούριο φόρο θα βάλουν, και ποιον έλληνα θα κατηγορήσουν ότι κάτι δεν έκανε καλά. Είναι καλός μπαμπούλας η Ενοχή, μπορεί και ο καλύτερος. Σε χώρα Καθολική ζω τόσα χρόνια κάτι έχω μυριστεί.)
Ας φοβάμαι!
Ό,τι έχω να πω θα το πω. Δεν είναι καλό να μένουν άγραφες οι ιστορίες των ανθρώπων. Δεν είναι δίκαιο να γράφονται μόνον των άλλων, των «ηρώων» και των «προδοτών». Σαν τη μάνα μου, είναι γεμάτη η Ελλάδα. Γεμάτη τέτοιους ήρωες που και τώρα, που πάλι πρέπει να «Σωθεί», πάλι αυτοί οι ήρωες τη σώζουν.
Μαμά, σου εύχομαι να κάνει καλό καιρό φέτος, να μην είναι σκληρός ο χειμώνας. Δεν μπορούμε ούτε η Ειρήνη ούτε εγώ φέτος να σε βοηθήσουμε να πάρεις πετρέλαιο. Χειμώνας είναι θα περάσει. Κι ύστερα έχεις και το μπαμπά. Πάλι καλά που έχεις και το μπαμπά. Και η Ενοχή μας δεν είναι τόση να σε νοιώθουμε μόνη κι αλλιώς ζεστένεται ένα κρεβάτι από δυο.
Σου εύχομαι να μην στεναχωριέσαι που φέτος δε θα μπορείς ν’ αγοράζεις απ’ τη θεία Βαγγελίτσα πιτζάμες και κανένα φορμάκι για την Άλμπα.
Εύχομαι να σε βοηθήσει αυτός ο Θεός που τόσο πιστεύεις να μείνεις όπως είσαι, με ένα νεφρό, γιατί αλλιώς, αν γίνει κανένα θαύμα όπως το φοβούνται στις "Επιτροπές" και στα καλά καθούμενα σου φυτρώσει δεύτερο, θα σου τα κόψουν οριστικά κι αυτά τα 300 ευρώ που παίρνεις.
Τέλος σου εύχομαι να μη βρεις και τρίτη σκάλα γιατί είσαι 65 πια και δεν αντέχεις.
Χρόνια πολλά μαμά κι ευχαριστώ που δεν μου κλάφτηκες ποτέ για όσα κάνεις. Σχεδόν μου τα ’κρυβες, όπως κάνουν όλοι οι πραγματικοί ήρωες: δεν κομπάζουν για τις θυσίες και τα κατορθώματά τους.
Γιάννης
Υ.Γ.: 2-10-2013, ένα χρόνο μετά:
Μαμά, δεν ξέρω αν ήταν καλό αυτό με τη σκάλα που σου ευχήθηκα πέρυσι.
Το ξέρω. Το βλέπω. Ένα χρόνο μετά όλα λύγισαν κι άλλο.
Γόνατα,
πλάτη,
υπομονή.
Ένα χρόνο μετά το Μητρικό Πάρτυ των 65.
66 πια. Ένα 6 σου λείπει για να σε ρίξουν στην Πυρά. (Αμάν και πότε θα λέμε όλοι, να μας ρίξουν όλους σε κάποια πυρά να τελειώνουμε. Ειδικά με το χειμώνα που υπόσχονται. Ο πιο κρύος χειμώνας των τελευταίων 100 χρόνων λέει.)
Τα ίδια και φέτος θα σου ευχηθώ. Ίδιες με τις περσινές και φέτος οι ευχές μου.
Να πέσουν έξω στις προβλέψεις τους και να 'ναι ελαφρύς χειμώνας,
όχι θαύματα στο θέμα της υγείας σου και τέτοια... Έμαθες εσύ μ’ ένα νεφρό. Και τα 300 ευρώ που σου δίνουν,
είναι αυτά που θα δίνουν σε λίγο και στα νέα παιδιά για 10-12 ώρες δουλειάς.
Ώρα ήταν να γίνεις και συ προνομιούχος μαμά.
Μόνο την ευχή με τη σκάλα θ' αλλάξω. Μάλλον θα χρειαστείς και 3η. Δεν παν καλά τα πράματα. Γιατί θα τα ’μαθες, για την Ανάπτυξη (την Πράσινη και την Άλλη) κάτι της έτυχε και το ανέβαλε πάλι. Για το καλοκαίρι του ’14 λέει. Θα άκουσε ότι στην Ελλάδα είναι καλά για διακοπές μόνο και θα το προγραμματίζει έτσι. 15 μέρες το καλοκαίρι του '14.
Την αλλάζω λοιπόν την ευχή με τη σκάλα. Κι επειδή σε σχολείο δεν το βλέπω, σου εύχομαι Ολοήμερη Σκάλα, Ολοήμερη προβλέπω, Ολοήμερη Σκάλα μάς περιμένει όλους μαμά.
Θα χρειαστεί να ξαναβγείς στις Αγορές.
Της Σκάλας θα γίνει. Και γενικά του ακινήτου.
Αλήθεια μαμά, τα σπίτια που είχες και καθάριζες, τι απέγιναν; Δεν τα καθαρίζουν πια και δε σε χρειάζονται;
Ή το κάνουν μόνοι τους;
Και τα νύχια;
40 χρόνια τώρα τα φτιάχνανε αυτά τα νύχια. Πάει το όνειρο του Μανικιούρ;;;;
Τί άλλο να σου πω… Καλό καιρό κάνει εδώ αλλά κάθε τόσο λένε ότι έχει 6.000.000 άνεργους και η Ισπανία. Λες να τους έχει πραγματικά ή κόλπο κι αυτό;
Μήπως το λένε έτσι,
για να φοβούνται οι άλλοι,
οι εργαζόμενοι και να μην προβάλουν αντίσταση όταν τους περικόπτουν;
Γιατί
"πού θα βρω σουλειά με 6.000.000 άνεργους" θα σκέφτονται.
Τί άλλο να σου ευχηθώ…
Είναι αργά να σου ευχηθώ
να μην είσαι Ζυγός,
να μην τα ζυγίζεις όλα,
να μη σκας για όλα,
να διεκδικείς περισσότερο,
περισσότερα,
πιο επιθετικά,…
«Él que no llora, no mama» λένε οι ισπανοί μαμά. Δηλαδή, «Όποιος δεν κλαίει, δεν τρώει». (Δε θα του δώσουν στήθος να θηλάσει.) 66 χρόνια δε βρέθηκε κανένας να στο πει εσένα αυτό;
Είναι αργά τώρα να σου ευχηθώ να γίνεις μάνα σαν της Νάταλυ Πόρτμαν στον «Μαύρο Κύκνο».
Σου ’λαχε να είσαι ακριβώς το αντίθετο και δε με συμφέρει να σ’ αλλάξω ούτε στο ελάχιστο.
Χρόνια Πολλά μαμά.
Ακολουθούν οι περσινές ευχές και λίγες ακόμα φετινές:
Με τα παλιά όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, από σήμερα η μάνα μου θα ήταν μια συνταξιούχος. Κλείνει τα 65 σήμερα.
Δεν είναι ότι την «βρήκανε» τα Νέα Μέτρα Σωτηρίας τής Ελλάδας και δε θα πάρει σύνταξη, όχι, άλλα τη βρήκαν στη ζωή τη μάνα μου. Να πρέπει να παίρνει σύνταξη αναπηρίας απ’ τα 22 της που γέννησε εμένα. Μια σύνταξη που ποτέ δεν της επέτρεψε να κάνει αυτό που είναι η δουλειά του συνταξιούχου: να μη δουλεύει. Κι έτσι αναγκάστηκε να βγει στην παρανομία. Παράνομη απ’ τα 22 της. Συνταξιούχος του ΟΓΑ και «εργαζόμενη». Και ’γω, γιος παράνομης μάνας!
Συνταξιούχος, αλλά όταν δεν της έκοβαν τη σύνταξη για κάνα δυο χρόνια. Τόσο χρόνο χρειάζονταν για να «περάσει» από την επιτροπή, για να ελέγξουν αν το ένα νεφρό που της είχε μείνει πολλαπλασιάστηκε, αν η αναιμία της άλλαξε χρώμα, αν όλα τ’ άλλα που αντιμετώπιζε ήταν αρκετά χάλια. Στη Λάρισα λειτουργούσε το Σύστημα, γίνονταν έλεγχοι, δεν ξέρεις ποτέ πως θα φερθεί ένα αριστερό νεφρό, μπορεί ν’ αρχίσει τα χαϊδολογήματα με το συκώτι και ν’ ανακτήσει το χαμένο του ταίρι,
το δεξί.
(Έπρεπε να ζουν στη Λάρισα όλοι εκείνοι οι «τυφλοί» της Ζακύνθου και θα «βλέπαν» αυτοί! Αν βέβαια δεν ανήκαν σε συγκεκριμένο κόμμα.)
Κι αφού κάθε τόσο της έκοβαν τη σύνταξη για δυο χρόνια, βγήκε στην παρανομία. Τί θα έτρωγε αυτά τα δύο χρόνια μέχρι να συνεδριάσει η επιτροπή του ΠΑΣΟΚ; «Πέτρες;», που λέει και κείνη.
Και κοπτά έφτιαχνε, κουρτίνες, τραπεζομάντηλα, σεμέν, καρέ…
και να ράβει έμαθε (πολύ ταλέντο εκεί δεν είχε, στριφώματα και φόδρες κάπως τη βγαίναν πιο καλά)
και στη ντομάτα με το τελάρο
και στο βαμβάκι (και άρεμα και μάζεμα)
και επιδείξεις τάπερ έκανε
και χάρτινα λουλούδια είχε μάθει να φτιάχνει και πλαστικά όταν το πλαστικό έγινε μόδα...
Και τώρα ακόμα, έχει δυο σκάλες στη Λάρισα. Μία στην πολυκατοικία της κυρίας Αμαλίας και μία στου Δημήτρη.
Μια παράνομη και μισή απ’ τα 22 της. Μια ολόκληρη ζωή παράνομη.
Φοβάμαι, τρέμω που τα λέω αυτά αλλά δεν τα ’πα και ποτέ. Φοβάμαι μην πέσουν στα χέρια και στα μάτια κανενός «Σωτήρα». (Έχω την αίσθηση ότι κοιμούνται και ξυπνάνε με δυο συγκεκριμένες αγωνίες: τί καινούριο φόρο θα βάλουν, και ποιον έλληνα θα κατηγορήσουν ότι κάτι δεν έκανε καλά. Είναι καλός μπαμπούλας η Ενοχή, μπορεί και ο καλύτερος. Σε χώρα Καθολική ζω τόσα χρόνια κάτι έχω μυριστεί.)
Ας φοβάμαι!
Ό,τι έχω να πω θα το πω. Δεν είναι καλό να μένουν άγραφες οι ιστορίες των ανθρώπων. Δεν είναι δίκαιο να γράφονται μόνον των άλλων, των «ηρώων» και των «προδοτών». Σαν τη μάνα μου, είναι γεμάτη η Ελλάδα. Γεμάτη τέτοιους ήρωες που και τώρα, που πάλι πρέπει να «Σωθεί», πάλι αυτοί οι ήρωες τη σώζουν.
Μαμά, σου εύχομαι να κάνει καλό καιρό φέτος, να μην είναι σκληρός ο χειμώνας. Δεν μπορούμε ούτε η Ειρήνη ούτε εγώ φέτος να σε βοηθήσουμε να πάρεις πετρέλαιο. Χειμώνας είναι θα περάσει. Κι ύστερα έχεις και το μπαμπά. Πάλι καλά που έχεις και το μπαμπά. Και η Ενοχή μας δεν είναι τόση να σε νοιώθουμε μόνη κι αλλιώς ζεστένεται ένα κρεβάτι από δυο.
Σου εύχομαι να μην στεναχωριέσαι που φέτος δε θα μπορείς ν’ αγοράζεις απ’ τη θεία Βαγγελίτσα πιτζάμες και κανένα φορμάκι για την Άλμπα.
Εύχομαι να σε βοηθήσει αυτός ο Θεός που τόσο πιστεύεις να μείνεις όπως είσαι, με ένα νεφρό, γιατί αλλιώς, αν γίνει κανένα θαύμα όπως το φοβούνται στις "Επιτροπές" και στα καλά καθούμενα σου φυτρώσει δεύτερο, θα σου τα κόψουν οριστικά κι αυτά τα 300 ευρώ που παίρνεις.
Τέλος σου εύχομαι να μη βρεις και τρίτη σκάλα γιατί είσαι 65 πια και δεν αντέχεις.
Χρόνια πολλά μαμά κι ευχαριστώ που δεν μου κλάφτηκες ποτέ για όσα κάνεις. Σχεδόν μου τα ’κρυβες, όπως κάνουν όλοι οι πραγματικοί ήρωες: δεν κομπάζουν για τις θυσίες και τα κατορθώματά τους.
Γιάννης
Υ.Γ.: 2-10-2013, ένα χρόνο μετά:
Μαμά, δεν ξέρω αν ήταν καλό αυτό με τη σκάλα που σου ευχήθηκα πέρυσι.
Το ξέρω. Το βλέπω. Ένα χρόνο μετά όλα λύγισαν κι άλλο.
Γόνατα,
πλάτη,
υπομονή.
Ένα χρόνο μετά το Μητρικό Πάρτυ των 65.
66 πια. Ένα 6 σου λείπει για να σε ρίξουν στην Πυρά. (Αμάν και πότε θα λέμε όλοι, να μας ρίξουν όλους σε κάποια πυρά να τελειώνουμε. Ειδικά με το χειμώνα που υπόσχονται. Ο πιο κρύος χειμώνας των τελευταίων 100 χρόνων λέει.)
Τα ίδια και φέτος θα σου ευχηθώ. Ίδιες με τις περσινές και φέτος οι ευχές μου.
Να πέσουν έξω στις προβλέψεις τους και να 'ναι ελαφρύς χειμώνας,
όχι θαύματα στο θέμα της υγείας σου και τέτοια... Έμαθες εσύ μ’ ένα νεφρό. Και τα 300 ευρώ που σου δίνουν,
είναι αυτά που θα δίνουν σε λίγο και στα νέα παιδιά για 10-12 ώρες δουλειάς.
Ώρα ήταν να γίνεις και συ προνομιούχος μαμά.
Μόνο την ευχή με τη σκάλα θ' αλλάξω. Μάλλον θα χρειαστείς και 3η. Δεν παν καλά τα πράματα. Γιατί θα τα ’μαθες, για την Ανάπτυξη (την Πράσινη και την Άλλη) κάτι της έτυχε και το ανέβαλε πάλι. Για το καλοκαίρι του ’14 λέει. Θα άκουσε ότι στην Ελλάδα είναι καλά για διακοπές μόνο και θα το προγραμματίζει έτσι. 15 μέρες το καλοκαίρι του '14.
Την αλλάζω λοιπόν την ευχή με τη σκάλα. Κι επειδή σε σχολείο δεν το βλέπω, σου εύχομαι Ολοήμερη Σκάλα, Ολοήμερη προβλέπω, Ολοήμερη Σκάλα μάς περιμένει όλους μαμά.
Θα χρειαστεί να ξαναβγείς στις Αγορές.
Της Σκάλας θα γίνει. Και γενικά του ακινήτου.
Αλήθεια μαμά, τα σπίτια που είχες και καθάριζες, τι απέγιναν; Δεν τα καθαρίζουν πια και δε σε χρειάζονται;
Ή το κάνουν μόνοι τους;
Και τα νύχια;
40 χρόνια τώρα τα φτιάχνανε αυτά τα νύχια. Πάει το όνειρο του Μανικιούρ;;;;
Τί άλλο να σου πω… Καλό καιρό κάνει εδώ αλλά κάθε τόσο λένε ότι έχει 6.000.000 άνεργους και η Ισπανία. Λες να τους έχει πραγματικά ή κόλπο κι αυτό;
Μήπως το λένε έτσι,
για να φοβούνται οι άλλοι,
οι εργαζόμενοι και να μην προβάλουν αντίσταση όταν τους περικόπτουν;
Γιατί
"πού θα βρω σουλειά με 6.000.000 άνεργους" θα σκέφτονται.
Τί άλλο να σου ευχηθώ…
Είναι αργά να σου ευχηθώ
να μην είσαι Ζυγός,
να μην τα ζυγίζεις όλα,
να μη σκας για όλα,
να διεκδικείς περισσότερο,
περισσότερα,
πιο επιθετικά,…
«Él que no llora, no mama» λένε οι ισπανοί μαμά. Δηλαδή, «Όποιος δεν κλαίει, δεν τρώει». (Δε θα του δώσουν στήθος να θηλάσει.) 66 χρόνια δε βρέθηκε κανένας να στο πει εσένα αυτό;
Είναι αργά τώρα να σου ευχηθώ να γίνεις μάνα σαν της Νάταλυ Πόρτμαν στον «Μαύρο Κύκνο».
Σου ’λαχε να είσαι ακριβώς το αντίθετο και δε με συμφέρει να σ’ αλλάξω ούτε στο ελάχιστο.
Χρόνια Πολλά μαμά.
Χρόνια Πολλά! ακόμα μαμά... και ας είναι και δύσκολα...σίγουρα δεν σε πτοεί αυτό, άλλα σε βασανίζουν εσένα... γιατί? να είναι δύσκολα για τα παιδιά (μου). Φτου σου! και είσαι και κούκλα!
ReplyDeleteΜε αγάπη Κατερίνα.
Γειάσου Κατερινάκι μου Ζυγέ κι ας είσαι Ταύρος. Φιλάκια.
Delete