Σερφάροντας έπεσα πάνω σ΄ ένα βίντεο μ’ ένα μωρό που κλαίει.
Δέκα μηνών το μωρό.
Ακούει,
φαίνεται ότι Νοιώθει,
μάλλον δεν ξέρει τί
αλλά νοιώθει
και αντιδρά.
(Η Αγγελική και η Θάλεια μεγάλες πια, βάζουν στόχους και τους σημαδεύουν με πέτρες.)
Δέκα μηνών. Εκεί, σ’ αυτή περίπου την ηλικία πρέπει ν΄ αρχίζει η Μουλαροποίηση μας.
Η Άλμπα άργησε λίγο ν΄ αναπτύξει αυτή την επίστρωση μουλαριάς. Μέχρι 2,5 χρονών, 30 μηνών μουλάρα δηλαδή κι ακόμα έκλαιγε γοερά κάθε φορά που άκουγε τον Ύμνο στη Χαρά του Μπετόβεν.
Η νταντά της τότε,
η Αγία Κάρμεν η φιλιππινέζα που μας βοηθούσε για να μπορούμε να δουλεύουμε,
το παρατήρησε
και έντρομη έσπευσε να μας ειδοποιήσει μετά τα απαραίτητα ¨δοκιμαστικά¨.
(Μια μέρα λέει της το έβαλε 7 φορές και έκλαψε και τις 7)
Αυτομάτως, με το που έβαζε το c.d στο 14, -εκεί ήταν ο Ύμνος στη Χαρά- έτρεχαν τα μάτια της.
Και τι εξήγηση δε δώσαμε τότε με την Αλάιτζ!
Ως πιανίστα εκείνη,
μέχρι την πιθανότητα να είναι μετενσάρκωση του Μπετόβεν σκέφτηκε.
¨Σιγά μην είναι μετενσάρκωση του Μότσαρτ¨ είπα εγώ ¨και κλαίει από ζήλια γιατί θα ήθελε να το είχε συνθέσει εκείνος¨ .
Στα οχτώ της χρόνια πια και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως
η Άλμπα
δεν είναι μετενσάρκωση κανενός.
Ο εαυτό της είναι.
Τουλάχιστον αυτόν προσπαθεί να βρει και να φτιάξει.
Και δόξα το Θεό ούτε Παιδί Φαινόμενο είναι,
σε τίποτα,
να μου λείπει και το βύσσινο και το παιδί φαινόμενο.
Τέτοιο παιδί,
ίσως
είναι καλό για την ανθρωπότητα
αλλά
για τους γονείς του,
Σταυρός μάλλον είναι!
Ένα κανονικό παιδί όπως άλλα εκατομμύρια παιδιά είναι η Άλμπα μου.
Και είναι σε καλό δρόμο. Μουλαροποιείται σε κανονικούς ρυθμούς.
Λίγα κλάματα,
πολλά γέλια,
και χαζόγελα αρκετά...
Καλύτερα έτσι.
Αυτό που την περιμένει, δεν αντέχεται από άνθρωπο.
Ευαίσθητο άνθρωπο.
Ούτε καν από Σκέτο άνθρωπο.
Μόνον Μουλαροάνθρωπος θα τα καταφέρει.
Ο Μουλαράνθρωπος είναι το Μέλλον!
Ο ¨Άνθρωπος¨ σκέτο δεν έχει ελπίδα.
Αυτά πίστευα μέχρι χθες βράδυ.
Χθες όμως έβαλα στην Άλπμα ν’ ακούσει μια φωνή που εγώ αγαπάω πολύ.
Του Χρόνη Αηδονίδη.
Και θυμήθηκε τη μάνα μου,
κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα θυμήθηκε
από τότε που ήταν τριών μηνών,
από το πρώτο της ταξίδι στη Λάρισα
μέσα στο καλάθι που τη σέρναμε,
όταν πρωτάκουσε στο σπίτι της γιαγιάς της αυτή τη φωνή...
και χθες,
οχτώ χρόνια μετά,
έγιναν τα μάτια της υγρά από μια φωνή
που φαίνονταν ότι ανήκε στο παρελθόν.
Δεν είμαι πια σίγουρος.
Μπορεί,
μπορεί
το Μέλλον να μην ανήκει αποκλειστικά στο Είδος Μουλαράνθρωπος.
Επ’ αυτοφώρω το ΄πιασα το Μέλλον
με τη σύριγγα στο χέρι
να κάνει χρήση Ουσίας Παρελθόντος.
Υ.Γ.: Μπορεί η Νέα Γενιά,
από τα Ίμο
μέχρι την Άλμπα και το μωρό στο βίντεο
μπορεί να έχουν μέσα τους μια κάψουλα που προστατεύει την ανθρωπιά τους
και την ενεργοποιεί αυτόματα
όταν βλέπει πως κινδυνεύουν να γίνουν
ένας Πάγκαλος και μισός.
El Greco
(Το βίντεο είναι του Alain Leroux)
Κι Χρόνης...
Δέκα μηνών το μωρό.
Ακούει,
φαίνεται ότι Νοιώθει,
μάλλον δεν ξέρει τί
αλλά νοιώθει
και αντιδρά.
Δέκα μηνών. Εκεί, σ’ αυτή περίπου την ηλικία πρέπει ν΄ αρχίζει η Μουλαροποίηση μας.
Η Άλμπα άργησε λίγο ν΄ αναπτύξει αυτή την επίστρωση μουλαριάς. Μέχρι 2,5 χρονών, 30 μηνών μουλάρα δηλαδή κι ακόμα έκλαιγε γοερά κάθε φορά που άκουγε τον Ύμνο στη Χαρά του Μπετόβεν.
Η νταντά της τότε,
η Αγία Κάρμεν η φιλιππινέζα που μας βοηθούσε για να μπορούμε να δουλεύουμε,
το παρατήρησε
και έντρομη έσπευσε να μας ειδοποιήσει μετά τα απαραίτητα ¨δοκιμαστικά¨.
(Μια μέρα λέει της το έβαλε 7 φορές και έκλαψε και τις 7)
Αυτομάτως, με το που έβαζε το c.d στο 14, -εκεί ήταν ο Ύμνος στη Χαρά- έτρεχαν τα μάτια της.
Και τι εξήγηση δε δώσαμε τότε με την Αλάιτζ!
Ως πιανίστα εκείνη,
μέχρι την πιθανότητα να είναι μετενσάρκωση του Μπετόβεν σκέφτηκε.
¨Σιγά μην είναι μετενσάρκωση του Μότσαρτ¨ είπα εγώ ¨και κλαίει από ζήλια γιατί θα ήθελε να το είχε συνθέσει εκείνος¨ .
Στα οχτώ της χρόνια πια και μπορώ να πω με βεβαιότητα πως
η Άλμπα
δεν είναι μετενσάρκωση κανενός.
Ο εαυτό της είναι.
Τουλάχιστον αυτόν προσπαθεί να βρει και να φτιάξει.
Και δόξα το Θεό ούτε Παιδί Φαινόμενο είναι,
σε τίποτα,
να μου λείπει και το βύσσινο και το παιδί φαινόμενο.
Τέτοιο παιδί,
ίσως
είναι καλό για την ανθρωπότητα
αλλά
για τους γονείς του,
Σταυρός μάλλον είναι!
Ένα κανονικό παιδί όπως άλλα εκατομμύρια παιδιά είναι η Άλμπα μου.
Και είναι σε καλό δρόμο. Μουλαροποιείται σε κανονικούς ρυθμούς.
Λίγα κλάματα,
πολλά γέλια,
και χαζόγελα αρκετά...
Καλύτερα έτσι.
Αυτό που την περιμένει, δεν αντέχεται από άνθρωπο.
Ευαίσθητο άνθρωπο.
Ούτε καν από Σκέτο άνθρωπο.
Μόνον Μουλαροάνθρωπος θα τα καταφέρει.
Ο Μουλαράνθρωπος είναι το Μέλλον!
Ο ¨Άνθρωπος¨ σκέτο δεν έχει ελπίδα.
Αυτά πίστευα μέχρι χθες βράδυ.
Χθες όμως έβαλα στην Άλπμα ν’ ακούσει μια φωνή που εγώ αγαπάω πολύ.
Του Χρόνη Αηδονίδη.
Και θυμήθηκε τη μάνα μου,
κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα θυμήθηκε
από τότε που ήταν τριών μηνών,
από το πρώτο της ταξίδι στη Λάρισα
μέσα στο καλάθι που τη σέρναμε,
όταν πρωτάκουσε στο σπίτι της γιαγιάς της αυτή τη φωνή...
και χθες,
οχτώ χρόνια μετά,
έγιναν τα μάτια της υγρά από μια φωνή
που φαίνονταν ότι ανήκε στο παρελθόν.
Δεν είμαι πια σίγουρος.
Μπορεί,
μπορεί
το Μέλλον να μην ανήκει αποκλειστικά στο Είδος Μουλαράνθρωπος.
Επ’ αυτοφώρω το ΄πιασα το Μέλλον
με τη σύριγγα στο χέρι
να κάνει χρήση Ουσίας Παρελθόντος.
Υ.Γ.: Μπορεί η Νέα Γενιά,
από τα Ίμο
μέχρι την Άλμπα και το μωρό στο βίντεο
μπορεί να έχουν μέσα τους μια κάψουλα που προστατεύει την ανθρωπιά τους
και την ενεργοποιεί αυτόματα
όταν βλέπει πως κινδυνεύουν να γίνουν
ένας Πάγκαλος και μισός.
El Greco
Κι Χρόνης...
No comments:
Post a Comment