Με αφορμή τα νέα που μου 'ρθαν σήμερα από την Αθήνα: πρώτα λενας φίλος, μετά ένας άλλος, τώρα και η αδερφή μου. Αποφάσισαν λέει "να στερηθούν τα πάντα" και θα στείλουν και τα δύο τους παιδιά σε ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. "Δεν πάει άλλο" μου είπε...
(Του προσφέρουμε την καλύτερη παιδεία λέει η μάνα. Το στέλνουμε σε δίγλωσσο σχολείο... Η απάντηση του παιδιού είναι σα να ήταν στα ελληνικά για μας καθώς είμαστε δίγλωσσος λαός.)
Σε Ιδιωτικό γιατί αλλιώς δε μπορούν να δουλέψουν λέει. Έτσι όπως το ΕΚΑΝΑΝ να λειτουργεί το Δημόσιο Σχολείο, σαν τα μούτρα τους.
Η Ειρήνη και ο Παναγιώτης θα στείλουν τα κορίτσια σε ιδωτικό σχολείο. Δε μιλώ για καμιά Μεσαία Τάξη. Για ΠΛΕΜΠΑ μιλάω. Απλώς μη πεινασμένη πλέμπα .(Μέχρι τώρα Μη Πεινασμένη.) Να δούμε πως ο Ιστορικός του Μέλλοντος θα εξηγήσει το φαινόμενο. Η "Πλέμπα" να στέλνει τα παιδιά της σε ιδωτικά σχολεία. Να δούμε πόσο καιρό θ' αντέξει να το κάνει.
Αυτός κι αν είναι Θάνατος.
Θάνατος μικροαπολαύσεων που ίσως να ονειρεύτηκαν οι γονείς,
όχι τίποτα σπουδαίο,
μκρά πράματα,
να φάνε όλοι μαζί έξω καμιά Κυριακή,
ίσως καινούρια γυαλιά ηλίου χωρίς γρατζουνιές,
άντε κι ένα ταξιδάκι 8ήμερο το πολύ-πολύ...
Να τα ξεχάσουν αυτά που ήξεραν.
1ον) Φαί στο σπίτι,
2ον) αυτά τα μετροσεξουάλ με τα γυαλιά
κομμένα!
και 3ον)
τα ταξίδια ξεμυαλίζουν,
να τα κάνουν αυτοί που τα 'καναν και κάποτε,
σαν πολύ αέρα πήραν τα μυαλά της "μεσαίας τάξης",
ξεμυαλίζονταν εύκολα
η συγχωρεμένη.
Μέχρι εδώ φτάνει η μυρωδιά Θανάτου τής Ελπίδας.
Ήταν μια Ελπίδα το να σπουδάσουν τα παιδιά.
Να πάνε πρώτα σε Δημόσιο Σχολείο,
ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
και σ' αυτά χρόνια,
να κάνουν το κουμάντο τους οι γονείς,
να βάλουν κάτι στην άκρη για να τα σπουδάσουν στα καλύτερα Πανεπιστήμια του Κόσμου.
Κομμένα κι αυτά.
Ντελίριο ήταν και πέρασε.
Κομμένα και τα Μεταπτυχιακά,
και τα Πανεπιστήμια
μην πω κομμένα και τα γυμνάσια.
Ένα Δημοτικό,
κι αυτό Ιδιωτικό.
Να μάθουν τουλάχιστον να συλλαβίζουν:
Α-ΝΑ-ΠΤΥ-ΞΗ.
Μέχρι εδώ φτάνει η μυρωδιά Θανάτου τής Ελπίδας.
Ελπίδα είναι τα παιδιά.
Ποιος όμως θα κάνει παιδιά μέσα σ' αυτή την "ατμόσφαιρα";;
Σίγουρα θα βρεθούν ιστορικοί του Μέλλοντος να αμφισβητήσουν κι αυτήν τη Γενοκτονία.
Εκτός κι αν την προλάβει η "Άνοιξη"... ο Θυμός, όχι των φυλακισμένων. Των άλλων, των πολλών, των ελεύθερων πολιορκημένων που καμιά σχέση δεν έχουν καμιά οργάνωση, κανένα κόμμα και κανένα φαγοπότι.
Είχε δίκιο ο Στάθης όταν έγραφε:
"Σε διαθεσιμότητα η ηθική.
Σε κινητικότητα η λογική. Ωσπου να σαλέψει τελείως.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία η προπαγάνδα."
Παν και Σχολεία παν και Νοσοκομεία κι από πάνω Έρευνα λέει, έδειξε ότι η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα οφείλεται στο ότι οι έλληνες αντέδρασαν και μαζεύτηκαν σε πλατείες να διαμαρτυρηθούν. Αν ήταν λίγο περισσότερο "ψεκασμένοι" και κάθονταν μακάριοι στο σπίτι τους, ο φασιμός θα έμενε σε χαμηλά επίπεδα.
Συμπέρασμα: Τουμπεκί κι ας κλείσουν και τα ιδιωτικά σχολεία. Καθόλου σχολεία, ούτε πλατείες, σπίτι όλοι γιατί αλλιώς θ' ανέβει κι άλλο ο φασισμός.
Υ.Γ.2: Να δεις που κάποτε, εκτός από Μαλάκες, θα μας πουν πως όλα αυτά τα κάνανε για να χτυπήσουν την παραπαιδεία.
Μέχρι την Ισπανία φτάνει η μυρωδιά Θανάτου τής Ελπίδας στην Ελλάδα.
EL GRECO
Ένα κείμενο του καθηγή Λιαντίνη. Περί Θανάτου.
«Η καθοριστική επίδραση του θανάτου στη δομή της ανθρώπινης πράξης φανερώνει τη σπουδαιότητα, που έχει το πρόβλημα σε σχέση με τη ζωή. Τη γνησιότητα ή μη της ζωής προσδιορίζει η παράλληλη συνοδεία της μνήμης ή της λήθης του θανάτου. Αγρυπνία θανάτου σημαίνει κατάσταση εξόδου από τον ύπνο της ζωής. Ό,τι φαίνεται σαν υπόθεση των πεθαμένων αποτελεί το ανεπιτέλεστο χρέος των ζωντανών.
Η μέριμνα θανάτου καταργεί την ακηδία της ζωής, στο βαθμό που η αμεριμνησία θανάτου οικονομεί και κατασκευάζει την κηδεία της. Ο ολοφυρμός των ζωντανών μπροστά σ’ ένα νεκρό εκφράζει την οδυνηρή τους γνώση για την απουσία της ζωής από το πτώμα, στο βαθμό που εκφράζει την οδυνηρή του άγνοια για την παρουσία θανάτου στον ίδιο τον εαυτό τους. Η αναγνώριση ή η αγνόηση του θανάτου καταντά να συμπίπτει αντίστοιχα με την αναγνώριση ή την αγνόηση της ζωής. Το παράλογο συμπέρασμα, ότι ο θάνατος είναι της ζωής η ζωή, φαίνεται αναπότρεπτο.
Εάν ο θάνατος ενσκήπτει σαν γεγονός βίαιο και τραχύ (factum brutum) και αποσβολώνει την ανθρώπινη εμπειρία, τούτο δεν οφείλεται στη φύση του θανάτου, αλλά στη στάση του ανθρώπου. Δεν είναι βάναυσος ο θάνατος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται ο άνθρωπος τη ζωή είναι αδέξιος και σκαιός.
Είναι φανερό πλέον ότι το φαινόμενο του θανάτου αποτελεί τη βάση, το πλαίσιο νόμου της ανθρώπινης ζωής. Και η σπουδαιότητα του προβλήματος γίνεται για τον άνθρωπο αυτόχρημα νομοθετική, γιατί ο θάνατος συσχετίζεται με τους ζωντανούς και επηρεάζει μόνο τη ζωή*.
Ό,τι ενδιαφέρει δεν είναι η οντική πραγματικότητα του θανάτου αλλά η οντολογική του επεξεργασία από τον άνθρωπο. Ακριβώς στο σημείο τούτο επισημαίνεται η αρχή της παιδαγωγικής του θανάτου, η οποία ανοίγει στα ερευνητικά όργανα του ανθρώπου ένα πεδίο του επιστητού νέον με ανυπολόγιστη ευρύτητα και σημασία.
Είναι περίεργο ότι ο άνθρωπος προκειμένου να κατακτήσει το φαινόμενο της ζωής του, ίδρυσε πλήθη επιστημών και παράλειψε να προχωρήσει στην οργάνωση της πιο σημαντικής, της επιστήμης του θανάτου.
Πώς ημπορεί να κατανοηθεί το ότι ομάδες ατελείωτες ερευνητικών δραστηριοτήτων μελετούν διασπασμένα και πενιχρά τα ασυνάρτητα τμήματα της ζωής** και δεν υπάρχει ακόμη ως επιστήμη η μελέτη θανάτου, της οποίας η έρευνα αναγκαία αναφέρεται στην ολότητα της ζωής;
Η πρώτη πληροφορία του ανθρώπου κατά την έξοδό του από τη φύση και την είσοδό του στην ιστορία ήταν η γνώση θανάτου***, και όλες οι υπόλοιπες γνώσεις ακολούθησαν σαν συνέπεια αυτής. Κάτω από τέτοια σύσταση πραγμάτων είναι απίστευτο ότι ο άνθρωπος ασχολήθηκε με τα πολλά και τα δευτερεύοντα και αγνόησε εκείνο, του οποίου ακριβώς είχε κατεξοχήν τη χρεία.
Δεν ημπορεί παρά να εξοργίσει η διαπίστωση ότι ανατρέφονται και παιδαγωγούνται μακάρια οι ηλικίες του ανθρώπινου γένους με τα φθοροποιά πρότυπα μιας αντιστρεμμένης πραγματικότητας. Ο απόλυτος χαρακτήρας της απόλυτης πλάνης είναι εξωφρενικός. Και μένει κανείς κατάπληκτος από οδύνη και αγανάκτηση, από αδυναμία και σύγχυση και χλεύη μπροστά σε αυτό το παράδοξο σύνταγμα της ιστορικής ζωής. Ο ατελείωτος και μοχθηρός αγώνας του ανθρώπου, που εκάλυψε ολόκληρες χιλιετίες, φαίνεται να ομοιάζει με κωμική αψιμαχία εναντίων σκιών.
Έχει κανείς στην ιδιοκτησία του το θάνατό του, ένα μεταλλείο πολύτιμης ουσίας και αιωνιότητας και το αφήνει να οξειδώνεται στην αργία.
Ο Πλάτων ορίζοντας τη φιλοσοφία σαν "μελέτη θανάτου"**** κατανόησε ότι ο άξονας συγκλίσεως της φιλοσοφίας και πάσης επιστήμης έπρεπε να συμπέσει με τη ζωοφόρο κοίτη του θανάτου. Διαπίστωση που στην Ελλάδα λόγω γενικώτερου πνευματικού κλίματος αποτελούσε πραγματικότητα. Γιατί τον ελληνικό βίο προήγε σε υγιά ενότητα η μέτρια σύνθεση θεωρητικών προτύπων και πρακτικού τρόπου*****.
Οι έλληνες ετήρησαν πιστά τη συνθήκη ενός είδους εχθρικής φιλίας, κατά την οποία η λύπη του Μηδενός μετέβαλλε τη χαρά της ματαιότητας σε χάρη της ζωής. Ο τρόπος αυτός, στον οποίο περιεχόταν η επιστήμη, η ηθική και η τέχνη των ελλήνων******, υψωμένος σε κοσμοθεωρητική στάση συνοψίζοταν στην έννοια της αρετής και θεωρητικά αποδίδοταν με τη λέξη φιλοσοφία. Το γεγονός αυτό εξηγεί, γιατί δεν παρουσιάσθηκε στην Ελλάδα η ανάγκη της επινόησης των επιστημών******* με τη σημερινή τους έννοια. Την οντολογική ενότητα εξέφραζε η ενική θεωρία. Η φιλοσοφία ήταν αρκετή να καλύψει τις αξιώσεις όλων των θεωρητικών και πρακτικών επιστημών και να αποτρέψει την πλουραλιστική διάσπαση του πνεύματος.
Εάν στα σημερινά πανεπιστήμια του κόσμου δεν υπάρχει ούτε μία έδρα διδασκαλίας του θανάτου, της επιστήμης που θα την ονομάζαμε θ α ν α τ ο λ ο γ ί α, και εάν η σημερινή πανεπιστήμη είναι ancilla της ειδωλικής ζωής, «ειδωλοποιεί τα είδωλα» όπως θα έλεγε ο Πλάτων, στα παιδευτήρια του μετα-ιστορικού ανθρώπου είναι βέβαιο ότι όλες οι επιστήμες θα μελετούν και θα θεραπεύουν το θάνατο. Αυτού του είδους η πνευματική ενέργεια θα αποτελέσει την εγγύηση για την υγεία της ιστορίας.»
Δημήτρης Λιαντίνης – Έξυπνον Ενύπνιον, 1977 (αποσπάσματα από το κεφ. "Θανατολογία")
______________________________________
* Η έρευνα θανά του, που ξεκινά από την πίστη ότι ο θάνατος αναφέρεται μόνο στο εκείθεν και είναι πρόβλημα καθαρά υπερβατικό, δεν έχει σχέση με το σοβαρό στοχασμό. Τέτοιοι περί θανάτου λόγοι είναι νεκρές νεκρολογίες, που βατταρίζουν στα κοιμητήρια μαυροντυμένοι ρήτορες δορυφορούμενοι από νεκροθάφτες.
** Λ.χ. η Υποβρύχιος Αρχαιολογία ή η Επιδημιολογία.
*** Γεν. 3, 19. ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης!
**** Πλάτ., Φαίδ. 81α.
***** Πρβλ Nietzsche III, 355: ό,τι εμάθαιναν ήθελαν και να το ζουν.
****** Αναφέρουμε τρεις μαρτυρίες σημαντικές της παιδαγωγικής του θανάτου στους έλληνες. α. Τη διδασκαλία θανάτου του Σόλωνα στην αυλή της Λυδίας. β. Το επιτάφιο επίγραμμα του Αισχύλου. γ. Την επιτύμβια στήλη του Δεξίλεω.
******* Η εμφάνιση της επιστήμης κατά την εποχή του Αριστοτέλη συμπίπτει με την παρακμή της φιλοσοφίας.
(Του προσφέρουμε την καλύτερη παιδεία λέει η μάνα. Το στέλνουμε σε δίγλωσσο σχολείο... Η απάντηση του παιδιού είναι σα να ήταν στα ελληνικά για μας καθώς είμαστε δίγλωσσος λαός.)
Σε Ιδιωτικό γιατί αλλιώς δε μπορούν να δουλέψουν λέει. Έτσι όπως το ΕΚΑΝΑΝ να λειτουργεί το Δημόσιο Σχολείο, σαν τα μούτρα τους.
Η Ειρήνη και ο Παναγιώτης θα στείλουν τα κορίτσια σε ιδωτικό σχολείο. Δε μιλώ για καμιά Μεσαία Τάξη. Για ΠΛΕΜΠΑ μιλάω. Απλώς μη πεινασμένη πλέμπα .(Μέχρι τώρα Μη Πεινασμένη.) Να δούμε πως ο Ιστορικός του Μέλλοντος θα εξηγήσει το φαινόμενο. Η "Πλέμπα" να στέλνει τα παιδιά της σε ιδωτικά σχολεία. Να δούμε πόσο καιρό θ' αντέξει να το κάνει.
Αυτός κι αν είναι Θάνατος.
Θάνατος μικροαπολαύσεων που ίσως να ονειρεύτηκαν οι γονείς,
όχι τίποτα σπουδαίο,
μκρά πράματα,
να φάνε όλοι μαζί έξω καμιά Κυριακή,
ίσως καινούρια γυαλιά ηλίου χωρίς γρατζουνιές,
άντε κι ένα ταξιδάκι 8ήμερο το πολύ-πολύ...
Να τα ξεχάσουν αυτά που ήξεραν.
1ον) Φαί στο σπίτι,
2ον) αυτά τα μετροσεξουάλ με τα γυαλιά
κομμένα!
και 3ον)
τα ταξίδια ξεμυαλίζουν,
να τα κάνουν αυτοί που τα 'καναν και κάποτε,
σαν πολύ αέρα πήραν τα μυαλά της "μεσαίας τάξης",
ξεμυαλίζονταν εύκολα
η συγχωρεμένη.
Μέχρι εδώ φτάνει η μυρωδιά Θανάτου τής Ελπίδας.
Ήταν μια Ελπίδα το να σπουδάσουν τα παιδιά.
Να πάνε πρώτα σε Δημόσιο Σχολείο,
ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
και σ' αυτά χρόνια,
να κάνουν το κουμάντο τους οι γονείς,
να βάλουν κάτι στην άκρη για να τα σπουδάσουν στα καλύτερα Πανεπιστήμια του Κόσμου.
Κομμένα κι αυτά.
Ντελίριο ήταν και πέρασε.
Κομμένα και τα Μεταπτυχιακά,
και τα Πανεπιστήμια
μην πω κομμένα και τα γυμνάσια.
Ένα Δημοτικό,
κι αυτό Ιδιωτικό.
Να μάθουν τουλάχιστον να συλλαβίζουν:
Α-ΝΑ-ΠΤΥ-ΞΗ.
Μέχρι εδώ φτάνει η μυρωδιά Θανάτου τής Ελπίδας.
Ελπίδα είναι τα παιδιά.
Ποιος όμως θα κάνει παιδιά μέσα σ' αυτή την "ατμόσφαιρα";;
Σίγουρα θα βρεθούν ιστορικοί του Μέλλοντος να αμφισβητήσουν κι αυτήν τη Γενοκτονία.
Εκτός κι αν την προλάβει η "Άνοιξη"... ο Θυμός, όχι των φυλακισμένων. Των άλλων, των πολλών, των ελεύθερων πολιορκημένων που καμιά σχέση δεν έχουν καμιά οργάνωση, κανένα κόμμα και κανένα φαγοπότι.
Είχε δίκιο ο Στάθης όταν έγραφε:
"Σε διαθεσιμότητα η ηθική.
Σε κινητικότητα η λογική. Ωσπου να σαλέψει τελείως.
Σε διατεταγμένη υπηρεσία η προπαγάνδα."
Παν και Σχολεία παν και Νοσοκομεία κι από πάνω Έρευνα λέει, έδειξε ότι η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα οφείλεται στο ότι οι έλληνες αντέδρασαν και μαζεύτηκαν σε πλατείες να διαμαρτυρηθούν. Αν ήταν λίγο περισσότερο "ψεκασμένοι" και κάθονταν μακάριοι στο σπίτι τους, ο φασιμός θα έμενε σε χαμηλά επίπεδα.
Συμπέρασμα: Τουμπεκί κι ας κλείσουν και τα ιδιωτικά σχολεία. Καθόλου σχολεία, ούτε πλατείες, σπίτι όλοι γιατί αλλιώς θ' ανέβει κι άλλο ο φασισμός.
Υ.Γ.1: Αλίμονο στα φροντιστήρια!!! Προβλέπω νέο κύμα ανέργων από κει. Άμα μέχρι η Ειρήνη και ο Παναγιώτης στέλνουν τα παιδιά τους σε Ιδιωτικό Σχολείο... Δε φαντάζομαι να τα στέλνει και φροντιστήριο μετά...
Υ.Γ.2: Να δεις που κάποτε, εκτός από Μαλάκες, θα μας πουν πως όλα αυτά τα κάνανε για να χτυπήσουν την παραπαιδεία.
Μέχρι την Ισπανία φτάνει η μυρωδιά Θανάτου τής Ελπίδας στην Ελλάδα.
EL GRECO
Ένα κείμενο του καθηγή Λιαντίνη. Περί Θανάτου.
«Η καθοριστική επίδραση του θανάτου στη δομή της ανθρώπινης πράξης φανερώνει τη σπουδαιότητα, που έχει το πρόβλημα σε σχέση με τη ζωή. Τη γνησιότητα ή μη της ζωής προσδιορίζει η παράλληλη συνοδεία της μνήμης ή της λήθης του θανάτου. Αγρυπνία θανάτου σημαίνει κατάσταση εξόδου από τον ύπνο της ζωής. Ό,τι φαίνεται σαν υπόθεση των πεθαμένων αποτελεί το ανεπιτέλεστο χρέος των ζωντανών.
Η μέριμνα θανάτου καταργεί την ακηδία της ζωής, στο βαθμό που η αμεριμνησία θανάτου οικονομεί και κατασκευάζει την κηδεία της. Ο ολοφυρμός των ζωντανών μπροστά σ’ ένα νεκρό εκφράζει την οδυνηρή τους γνώση για την απουσία της ζωής από το πτώμα, στο βαθμό που εκφράζει την οδυνηρή του άγνοια για την παρουσία θανάτου στον ίδιο τον εαυτό τους. Η αναγνώριση ή η αγνόηση του θανάτου καταντά να συμπίπτει αντίστοιχα με την αναγνώριση ή την αγνόηση της ζωής. Το παράλογο συμπέρασμα, ότι ο θάνατος είναι της ζωής η ζωή, φαίνεται αναπότρεπτο.
Εάν ο θάνατος ενσκήπτει σαν γεγονός βίαιο και τραχύ (factum brutum) και αποσβολώνει την ανθρώπινη εμπειρία, τούτο δεν οφείλεται στη φύση του θανάτου, αλλά στη στάση του ανθρώπου. Δεν είναι βάναυσος ο θάνατος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται ο άνθρωπος τη ζωή είναι αδέξιος και σκαιός.
Είναι φανερό πλέον ότι το φαινόμενο του θανάτου αποτελεί τη βάση, το πλαίσιο νόμου της ανθρώπινης ζωής. Και η σπουδαιότητα του προβλήματος γίνεται για τον άνθρωπο αυτόχρημα νομοθετική, γιατί ο θάνατος συσχετίζεται με τους ζωντανούς και επηρεάζει μόνο τη ζωή*.
Ό,τι ενδιαφέρει δεν είναι η οντική πραγματικότητα του θανάτου αλλά η οντολογική του επεξεργασία από τον άνθρωπο. Ακριβώς στο σημείο τούτο επισημαίνεται η αρχή της παιδαγωγικής του θανάτου, η οποία ανοίγει στα ερευνητικά όργανα του ανθρώπου ένα πεδίο του επιστητού νέον με ανυπολόγιστη ευρύτητα και σημασία.
Είναι περίεργο ότι ο άνθρωπος προκειμένου να κατακτήσει το φαινόμενο της ζωής του, ίδρυσε πλήθη επιστημών και παράλειψε να προχωρήσει στην οργάνωση της πιο σημαντικής, της επιστήμης του θανάτου.
Πώς ημπορεί να κατανοηθεί το ότι ομάδες ατελείωτες ερευνητικών δραστηριοτήτων μελετούν διασπασμένα και πενιχρά τα ασυνάρτητα τμήματα της ζωής** και δεν υπάρχει ακόμη ως επιστήμη η μελέτη θανάτου, της οποίας η έρευνα αναγκαία αναφέρεται στην ολότητα της ζωής;
Η πρώτη πληροφορία του ανθρώπου κατά την έξοδό του από τη φύση και την είσοδό του στην ιστορία ήταν η γνώση θανάτου***, και όλες οι υπόλοιπες γνώσεις ακολούθησαν σαν συνέπεια αυτής. Κάτω από τέτοια σύσταση πραγμάτων είναι απίστευτο ότι ο άνθρωπος ασχολήθηκε με τα πολλά και τα δευτερεύοντα και αγνόησε εκείνο, του οποίου ακριβώς είχε κατεξοχήν τη χρεία.
Δεν ημπορεί παρά να εξοργίσει η διαπίστωση ότι ανατρέφονται και παιδαγωγούνται μακάρια οι ηλικίες του ανθρώπινου γένους με τα φθοροποιά πρότυπα μιας αντιστρεμμένης πραγματικότητας. Ο απόλυτος χαρακτήρας της απόλυτης πλάνης είναι εξωφρενικός. Και μένει κανείς κατάπληκτος από οδύνη και αγανάκτηση, από αδυναμία και σύγχυση και χλεύη μπροστά σε αυτό το παράδοξο σύνταγμα της ιστορικής ζωής. Ο ατελείωτος και μοχθηρός αγώνας του ανθρώπου, που εκάλυψε ολόκληρες χιλιετίες, φαίνεται να ομοιάζει με κωμική αψιμαχία εναντίων σκιών.
Έχει κανείς στην ιδιοκτησία του το θάνατό του, ένα μεταλλείο πολύτιμης ουσίας και αιωνιότητας και το αφήνει να οξειδώνεται στην αργία.
Ο Πλάτων ορίζοντας τη φιλοσοφία σαν "μελέτη θανάτου"**** κατανόησε ότι ο άξονας συγκλίσεως της φιλοσοφίας και πάσης επιστήμης έπρεπε να συμπέσει με τη ζωοφόρο κοίτη του θανάτου. Διαπίστωση που στην Ελλάδα λόγω γενικώτερου πνευματικού κλίματος αποτελούσε πραγματικότητα. Γιατί τον ελληνικό βίο προήγε σε υγιά ενότητα η μέτρια σύνθεση θεωρητικών προτύπων και πρακτικού τρόπου*****.
Οι έλληνες ετήρησαν πιστά τη συνθήκη ενός είδους εχθρικής φιλίας, κατά την οποία η λύπη του Μηδενός μετέβαλλε τη χαρά της ματαιότητας σε χάρη της ζωής. Ο τρόπος αυτός, στον οποίο περιεχόταν η επιστήμη, η ηθική και η τέχνη των ελλήνων******, υψωμένος σε κοσμοθεωρητική στάση συνοψίζοταν στην έννοια της αρετής και θεωρητικά αποδίδοταν με τη λέξη φιλοσοφία. Το γεγονός αυτό εξηγεί, γιατί δεν παρουσιάσθηκε στην Ελλάδα η ανάγκη της επινόησης των επιστημών******* με τη σημερινή τους έννοια. Την οντολογική ενότητα εξέφραζε η ενική θεωρία. Η φιλοσοφία ήταν αρκετή να καλύψει τις αξιώσεις όλων των θεωρητικών και πρακτικών επιστημών και να αποτρέψει την πλουραλιστική διάσπαση του πνεύματος.
Εάν στα σημερινά πανεπιστήμια του κόσμου δεν υπάρχει ούτε μία έδρα διδασκαλίας του θανάτου, της επιστήμης που θα την ονομάζαμε θ α ν α τ ο λ ο γ ί α, και εάν η σημερινή πανεπιστήμη είναι ancilla της ειδωλικής ζωής, «ειδωλοποιεί τα είδωλα» όπως θα έλεγε ο Πλάτων, στα παιδευτήρια του μετα-ιστορικού ανθρώπου είναι βέβαιο ότι όλες οι επιστήμες θα μελετούν και θα θεραπεύουν το θάνατο. Αυτού του είδους η πνευματική ενέργεια θα αποτελέσει την εγγύηση για την υγεία της ιστορίας.»
Δημήτρης Λιαντίνης – Έξυπνον Ενύπνιον, 1977 (αποσπάσματα από το κεφ. "Θανατολογία")
______________________________________
* Η έρευνα θανά του, που ξεκινά από την πίστη ότι ο θάνατος αναφέρεται μόνο στο εκείθεν και είναι πρόβλημα καθαρά υπερβατικό, δεν έχει σχέση με το σοβαρό στοχασμό. Τέτοιοι περί θανάτου λόγοι είναι νεκρές νεκρολογίες, που βατταρίζουν στα κοιμητήρια μαυροντυμένοι ρήτορες δορυφορούμενοι από νεκροθάφτες.
** Λ.χ. η Υποβρύχιος Αρχαιολογία ή η Επιδημιολογία.
*** Γεν. 3, 19. ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης!
**** Πλάτ., Φαίδ. 81α.
***** Πρβλ Nietzsche III, 355: ό,τι εμάθαιναν ήθελαν και να το ζουν.
****** Αναφέρουμε τρεις μαρτυρίες σημαντικές της παιδαγωγικής του θανάτου στους έλληνες. α. Τη διδασκαλία θανάτου του Σόλωνα στην αυλή της Λυδίας. β. Το επιτάφιο επίγραμμα του Αισχύλου. γ. Την επιτύμβια στήλη του Δεξίλεω.
******* Η εμφάνιση της επιστήμης κατά την εποχή του Αριστοτέλη συμπίπτει με την παρακμή της φιλοσοφίας.
No comments:
Post a Comment