Τα Δάκρυα του Αγίου Σκλάβου

Είπα ν' αλλάξω το “προφίλ” μου με αφορμή τις Εκλογές,

αυτό νιώθω κι αυτό είμαι
με τόσες υποσχέσεις και απειλές.

Αλυσοδεμένο με σέρνει το παράλογο
στα πόδια αρχηγού “νεοσύστατου”
βιντάζ κομματίδιου

και μου κουνάει το δάχτυλο
και μ' απειλεί πως πολλάκις θα με μαστιγώσει αν
δε στεφθεί Αυτοκράτειρα ο ίδιος,
με τόγες και δαχτυλίδια και χρυσάφια κι άλλα στολίδια Εξουσίας.
Αλυσοδεμένο με σέρνει το Παράλογο
μέχρι μέχρι την Αίθουσα του Θρόνου του,
και με πετάει στα πόδια Υπουργού
που υπουργεύει της Πνευματικής μου Υγείας,
κομπάρσα φιγούρα του Παλατιού κάποτε,
Νάνος,
γελωτοποιός τότε στου Βελάθκεθ τα χέρια,
Υπουργός τώρα.

Και δεν μπορώ να ισχυριστώ

“... δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.”

Δεν μπορώ να πω

“...Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.”

Και κρότο άκουσα και κραυγή έβγαλα
αλλά αλυσοδεμένο με είχε το Παράλογο από τότε,
Αιώνες αλυσοδεμένο με σέρνει
και μου ζητάει να Λογικευτώ
και να κοιτάζω μόνο το “σπιτάκι μου”.

Πάλι κάτω απ' τη βάση έγραψα στη Λογική.

Ξεράθηκε το στόμα μου,
ντομάτες λιαστές οι λέξεις,
πήρα στυλό-μανταλάκι
κρεμάστηκα ολόκληρος
έκθετος σε Ήλιο Σκοτάδι και Μάτια,
στέγνωσα,
έτοιμος,
μόνο τα μάτια κρατάνε λίγο ακόμα,
καλύτερα θα σιδερωθούν τα μάτια αν είναι λίγο υγρά.

Μοναδική μου Ελπίδα τώρα
τα υγρά μάτια.
Ζητούνται Υγρά Μάτια.
Άνθρωπος με Βλέμμα Υγρό θα ξαναχτίσει το Ναό.
Τον γκρεμισμένο βέβαια.
Στα γκρεμίσματα είμαστε ακόμα.

Σάμος,
Συρία
Ουκρανία...
“κι άλλες προβιές γδαρμένης Ιστορίας”.

69 χρόνια σήμερα από την επίσημη Λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου,
8 Μαΐου 1945,
69 χρόνια μετά
και το Παράλογο ακόμα στο Θρόνο του.
69 χρόνια μετά,
σα στάση ανέραστων υποκειμένων μοιάζει η Ακινησία μας.

Είναι το “The Captive Slave” του John Philip Simpson.
Έτσι όπως το φωτογράφισα τον περασμένο Απρίλιο στο Art Institute of Chicago.
Μεχρι στο κινητό μου έφτασαν τα Δάκρυα του Αγίου Σκλάβου.

Λες κι είναι ακόμα 1827,
τότε που ζωγραφίστηκε
ο Σκλάβος με τον Πορφυρό Μανδύα και τα Υγρά Μάτια.

Γεμάτα σκλάβους αλυσοδεμένους τ' αμπάρια,
ακόμα,
λες και δεν πέρασε μια μέρα από τότε,
ακόμα καράβια,
ακόμα σκλάβοι,
ακόμα δήμιοι...
Ένα κτήριο πυρπολείται στην Ουκρανία,
ένας άνθρωπος πέφτει στο κενό με φλόγες-γλώσσες πίσω του,
άλλος απέναντι καταγράφει με το κινητό του την πτώση,
την απόσταση μεταξύ Ζωής και Θανάτου
κι άλλος,
κάτω,
περιμένει με λοστό ν' αποτελειώσει ό,τι άφησε
φωτιά, φόβος και πτώση.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα κι απ' το 1827 κι απ' το '45.
Μόνη διαφορά η Ταχύτητα της Πτώσης μας,
η Παρακμή μας πια εξαρτάται
από RAM και  GIGA,
κατά τ' άλλα,
Ζήτω το 1827.

Υ.Γ: Είναι Δυνατόν, η Ιερή κάποτε Ελιά, να ποδοπατιέται σα σταφύλι,
με το στανιό να βγει απ' αυτή κρασί,
κρασί απ' την Ελιά μεταλλαγμένο,
κι από Σύμβολο Ειρήνης κάποτε,
Φορέας Απειλών και Εμπορίου Ελπίδας τώρα;