ΤΣΙΓΑΡΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΟΡΓΑΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ...

Απ' τη Μαδρίτη πια, έστω και τρεις μέρες μετά βρίσκω μια στιγμή να κάνω ένα
νοητό τσιγάρο μαζί σας,
σαν αυτά μετά το σεξ,
και να σας πω και γραπτώς

ένα ευχαριστώ,
κυρίως σε όσους έσπευσαν να συνευρεθούν μαζί μου
στο κάλεσμα Οργασμού
που τελικά έμελλε να μην έρθει.

Γιατί δεν ήρθε;;;

Γιατί δεν είναι ο Οργασμός, Χρισμός,
δεν είναι σαν το Χωρισμό δηλαδή,
που ξέρεις φταίνε κι οι δυο.
Στο Οργασμό μπορεί να φταίει
ο ένας
ή κανένας.
Μπορεί για παράδειγμα να φταίει η χύτρα,
άσχετο δηλαδή,
να φταίει που ξέχασες να σβήσεις την ηλεκτρική και έσκασε η χύτρα,
τί θα κάνεις ακούγοντας το μπαμ,
θα συνεχίσεις,
θα αλλάξει απλώς στάση; (Είναι κι αυτό μια στάση ζωής πάντως, να συνεχίζεις κι ας σκάνε χύτρες κι ας σκάσει ό,τι κι όποιος θέλει...)

Στην προκειμένη περίπτωση,
σ' αυτή την τέταρτη απόπειρα Δημοσίας Συνεδρίας ώστε να βγάλω ένα ακόμα Απωθημένο,
αυτό του Ομαδικού  (συναισθηματικού πάντα) Οργασμού,
έγιναν άλλα,
κι αυτά που ήτανε να γίνουν δεν έγιναν ποτέ.

Δεν ήρθε ο Οργασμός,
Απωθημένο έμεινε το Απωθημένο,
το απώθησα και 'γω λίγο ακόμα,
βαθύτερα, ακόμα βαθύτερα,
πάνω που έλεγα πως αφού δεν μπορούμε να κατακτήσουμε συλλογικά τα Έλλογα
θα το επιχειρήσουμε με επιστροφή στα Ένστικτα,
πάνω που ήμουν σίγουρος ότι γίνεται
ήρθε το Τυχαίο,
το Απρόβλεπτο,
κι έκανε όπως πάντα Το Δικό Του.

Σα χύτρα έσκασε στις 4 το απόγευμα η είδηση
πως η Σολεδαδ είναι στην εντατική και παλεύει για τη ζωή της.

Είχα περάσει απ' το γραφείο, απ' τον Κύκλο να επιβεβαιώσω την Έκπτωση
σε έναν ταξιδιώτη από κάθε ταξίδι όπως είχα υποσχεθεί.
15% μου είπαν,
και πριν φύγω βγήκα στη βεράντα με τη Σοφία να κάνει εκείνη ένα τσιγάρο,
(σιγά μην κάνω υστερίες,
επειδή δεν καπνίζω εγώ να μην κάνω παρέα στο τσιγαράκι φίλων,
ειδικά φίλων σαν τη Σοφία που...
αν σας βγάλει ο δρόμος απ' τον Κύκλο να περάσετε απ' το γραφείο της, να τη γνωρίσετε,
σπάνιου Ήθους και Ικανοτήτων άνθρωπος,
εγώ αν είχα επιχείρηση δικιά μου,
Golden Girl θα την είχα),
τσακ,
ανάβει το τσιγάρο η Σοφία στη βεράντα,
μπίπ,
στο κινητό μου ένα μήνυμα,
μπαμ
μέσα μου:
η Σολεδαδ στην εντατική.

Αφήνω αυτό θέμα,
γιατί με θλίβει πολύ και δεν έχω και δικαίωμα να πω παραπάνω.

Πάω μόνον στο πρακτικό κομμάτι.
Ήδη υπήρχαν 100 κρατήσεις για το βράδυ,
συν καμιά πενηνταριά φίλοι που με ειδοποίησαν ότι θα περάσουν έστω και στο όρθιο,
για ένα κρασάκι...

“Το και το η Σολεδάδ Σοφία μου... Τί κάνω τώρα;;”

“Πες στον κόσμο που θα 'ρθει την αλήθεια” μού λέει. (Αυτό σκέπτονται πρώτο όλοι οι τίμιοι άνθρωποι, την αλήθεια.)

Καλή είναι η Αλήθεια αλλά,
δεν είναι και Θεά!
Πότε η Αλήθεια έκανε το τελευταίο θαύμα της; (Σκέφτηκα εγώ.)

“Την αλήθεια θα πω όμως...
Κάτι πρέπει να δώσω σ' αυτούς τους ανθρώπους  Σοφία...”

“Για σένα ερχόμαστε έτσι κι αλλιώς...” έτοιμη την είχε πάλι την ατάκα.

“Ναι αλλά... έστω κι αν δεν υπάρξει κανένας που να μη με πιστέψει,
που να πει “μας έφερε μέχρι εδώ για τάνγκο και για οργασμούς και τάχα στις 4 το ίδιο απόγευμα...” (Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως κάποιος θα σκεφτεί ότι του λέω ψέματα..)
έστω κι αν δεν έχω φίλους κακοπροαίρετους
όμως,
ακόμα και σ' αυτή, την ιδανική περίπτωση,
τί κάνουμε όλη νύχτα έξω απ' το HARVEST ρε Σοφία;
Προκαταρκτικά όλη νύχτα;
Τί σόι δουλειά είν' αυτή;
Μπορώ να “πάω” εγώ με 160 άτομα,
να τους προσφέρω όλη νύχτα προκαταρκτικά;
Τί είμαι, η Τζούλια είμαι;
Πρέπει να βρω μια λύση Σοφία...”

Σε φίλο πάλι απευθύνθηκα να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά.
Στον Μιχάλη Μιλλιαράκη,
τον άνθρωπο που έφτιαξε το ispania.gr
κι ενημερώνει από κει έξοχα τον κόσμο περί Ισπανίας,
εκείνος μου έδωσε το τηλέφωνο του Αλεχάνδρο απ' το Κάντιθ,
του τηλεφωνώ αμέσως,
το ίδιο τσιγάρο κάπνιζε ακόμα η Σοφία...
Πόσο θες;
Τόσο.
Έχεις και μια χορεύτρια Αλεχάνδρο;
Ναι.
Πόσο;
Τόσο.
Το λέω στην Ειρήνη,
προχώρα μου απαντάει,
δε θα γίνεις ρεζίλι στους ανθρώπους σου...

Άρον άρον όλα...
Αυτοσχέδια όλα...
Ήρθε κι ο Αλεχάνδρο,
έφερε και την Αλεξάνδρα τη χορεύτρια...
κι ενώ έμεινε το ένα μου απωθημένο
στη θέση του,
στ' αυγά του,
έβγαλα άλλο εγώ,
κι έκανα προξενιό πάνω στο σανίδι,
αρραβώνιασα
φλαμένκο με  ζεμπέκικο...

Παγκόσμια πατέντα το τσαλαπάτημά μου,
δικιά μου κοπής,
της Στιγμής.

Εν μέσω δύο Εκλογικών Αναμετρήσεων
αναβλήθηκε για άλλη μια φορά το Συλλογικό
και βγήκε και κυβέρνησε  βραδιά ολόκληρη
Ατομικό απωθημένο πάλι:

“Ο ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ ΧΟΡΕΥΤΗΣ, 

(εκ του ασφαλούς βέβαια, γιατί είμαι σίγουρος ότι το μπλογκ ετούτο εδώ, δεν το διαβάζει ούτε ο Δ. Παπαϊωάννου και ακόμα πιο σίγουρος είμαι για τον Νουρέγιεφ,  
αποκλείεται να συγχυστούν παρανοώντας τον αυτοσαρκασμό μου,
περνώντας τον για έπαρση.)

Αν κάτι έκανα στα σίγουρα εκείνη τη βραδιά, ήταν ότι εκπλήρωσα την υπόσχεση,
εκτός από τα δύο δείπνα για όλους στο Ταξίδι,
ένα στο Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλα
ένα στη Χιχόν,
είχα υποσχεθεί να κάνει το γραφείο και μια έκπτωση σε ένα άτομο ανά 10ήμερο,
κατόπιν κληρώσεως του El Greco.

Έφερα λοιπόν εκεί πάνω στο σανίδι ένα πιάτο απ' την κουζίνα,
έριξα μέσα ψιλοκομμένα χαρτάκια με αριθμούς γραμμένους πάνω,
ήρθε και η κ. Ειρήνη σε ρόλο Συμβολαιογράφου,
τράβηξε το πρώτο νούμερο...

ΚΑΡΑΜΠΑ ΜΑΡΙΑ... Για το 10ήμερο 26 Ιουνίου μέχρι 5 Ιουλίου.
Τραβάει και το δεύτερο

ΞΕΝΑΡΙΟΥ ΠΕΠΥ, κατά κόσμον Καλλιόπη για το άλλο, αυτό που μπροστά στα μάτια μου καρδιοχτυπούσε να να το κερδίσει η Νέτα.

Ούτε η Μαρία, ούτε η Πέπυ ήταν εκεί.

Η μία γιόρταζε την Επέτειο του γάμου της (απ' ό,τι έμαθα)
και η άλλη εκτός Αθηνών, στο νησί της.

Κι οι δύο θα έχουν έκπτωση από 150 ευρώ. Η κάθε μία. 

(Εδώ στο Οβιέδο πριν 15 μέρες, έλεγα στον Γούντυ τα σχέδια που έχω για το 2ο απόγευμα στη Χιχόν.)

Και συνεχίστηκε η βραδιά...
έβαλα και τη φωνή της Λυδίας Φωτοπούλου ν' ακουστεί της Γκόλφως το Συμπέρασμα για το
τί είναι Αγάπη,
μέχρι το Μοναστηράκι και την Κλαυθμώνος ακούστηκε ότι
“Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα,
αγάπη είναι να μιλάς
στα δέντρα,
στους τοίχους 
στα ταβάνια...”
Αυτό ήθελα ν' ακουστεί πρώτα-πρώτα για να το πιάσουμε το πράμα
από κει που το είχαμε αφήσει τον περασμένο Δεκέμβρη, απ' της Γκόλφως τη Σύνακη,
μετά,
αποκάλυψα στους παρόντες και ποιο θα είναι το πρώτο τραγούδι που θ' ακουστεί στο Ταξίδι,
μόλις πάρετε τις θέσεις σας στο λεωφορείο,
όσοι θα είστε σ' αυτό το Λεωφορείο-Μιούζικαλ με τίτλο
Χταπόδι και Σπέρμα...

Και συνεχίστηκε η βραδιά,
τραγούδησαν και τα παιδιά
άλλους καημούς ισπανικούς,
φλαμένκο η Γκόλφω εκείνη τη βραδιά,
βγήκε και Ζωή Απειρανθήτου και μου κανε και πάλι τη χάρη και ήρθε με τον Χάρη της
και την τιμή
να τραγουδήσει
να κατεβάσει στο πεζοδρόμιο του Χάρβεστ την Κάρμεν τη Σεβιγιάλα
για να δει  η Γκόλφω πόσο κοσμοπολίτικη είναι η Τραγωδία της,
μετά ξανάβαλα μουσική,
μετά ξαναχορέψανε οι σπανιόλοι...

Δεν επεδίωξα όμως αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν του έδωσα τον Κωδικό
“Ομαδικός Οργασμός”.
Ούτε τον επεδίωξα ούτε κι από μόνος του ήρθε.
Ο Οργασμός ΔΕ ματαιώθηκε οριστικά,
αναβλήθηκε απλώς,
για άλλη φορά.
Κι αυτό το γράμμα που σας γράφω τώρα,
είναι σαν το τσιγάρο στο κρεβάτι μετά από μια ας πούμε Ανολοκλήρωτη απόπειρα.

“Αυτά που ήτανε να γίνουν, δε γίνανε ποτέ,
κι αυτά που έγιναν
δεν ήταν για να γίνουν.”
Έγιναν άλλα γιατί,
είναι κάτι άνθρωποι που δεν φτιάχτηκαν απ' τα γνωστά υλικά,
αυτά που φτιαχτήκαμε οι περισσότεροι,
αυτά που χύνονται μέσα στο καλούπι και τη φτιαξιά του καθενός μας,
ψήνονται ύστερα σε χαμηλή φωτιά προσδοκιών κι ονείρων
και στο τέλος,
περιχύνεται πάνω μας η Προστατευτική Επίστρωση,
αυτή που μας σώζει υποτίθεται από πολλά,
μείγμα Σοφής ή Διεστραμμένης Αλχημείας,
Μαγικό Φίλτρο που φτιάχτηκε ειδικά γι' ανθρώπους
ώστε να σώζονται και να γίνονται μουλάρια:
Αδιαφορία,
Φιλαυτία
και Πολλές Σκοτούρες στο Κεφάλι του για να μην προλαβαίνει να κοιτάξει γύρω του,
αυτά τα τρία χρειάζεται ο Άνθρωπος
για να γίνει Μουλάρι και να μην υποφέρει.

Λάθος του Αλχημιστή;

Λάθος της Φύσεως;

Πάντως τη Σολεδάδ δεν την περιέλουσε κανένα απ' τα τρία
και βρίσκεται ακόμα στην Εντατική.
Γι' αυτό βρίσκεται στην Εντατική.

Σολεδαδ ,
εύχομαι περαστικά,
κυριολεκτικά περαστικά να είναι όλα όσα συνέβησαν,
από καρδιάς στο εύχομαι κι από καρδιάς ζητώ το ίδιο να ευχηθούν όλοι οι φίλοι μου,
κι όσοι πιστεύουν σε κάτι,
σ' ό,τι κι αν πιστεύουν,
να προσευχηθούν για έναν πολύ νέο και ωραίο άνθρωπο.

(Παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά στην Αφρική.) 

Δυστυχώς έτσι όπως ήρθαν τα πράματα Σολεδάδ μου,
αν θέλω να 'μαι ρεαλιστής και να σου δώσω μια χρήσιμη ευχή, αυτό έχω να σου πω:

“Καλή μουλάρα να γίνεις Σολεδαδ μου, σ' ορισμένα τουλάχιστον 
Καλή Μουλάρα 
εδώ και τώρα γιατί αλλιώς 
δεν αντέχεται...”

Έμεινε ο Συλλογικός ο Οργασμός Απωθημένο.
Ελπίζω όμως ν' ακουστεί μέχρι την Ισπανία μια πρώτη
Συλλογική Οργασμού Βούλησης Κραυγή 
την Κυριακή,
σ' αυτές τις Ευρωεκλογές.
Γιατί η Αποχή νομίζω,
συμφέρει μόνον όσους εκ θέσεως και φύσεως
καίγονται μόνον για το Συμφέρον τους.


Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και δεν ξεχνώ ότι χρωστώ έναν Οργασμό. 

Υ.Γ: Ευχαριστώ και τον Αλέξανδρο, άλλος Αλέξανδρος αυτός, ο αδερφός της Σολεδαδ που είχε
την καλοσύνη,
την ψυχραιμία 
και την γενναιοψυχία 
σε μια πολύ δύσκολη στιγμή του, να με σκεφτεί και να με ειδοποιήσει.

                                                                                                      El Greco