45 ΚΑΡΑΤΙΑ

Χθες επέστρεψα στην Ισπανία απ' την Ελλάδα. Σήμερα Πορτογαλία.

                                       
Μαδρίτη-Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική-Θεσσαλονίκη-Λάρισα-Αθήνα-Χίος-Αθήνα-Μαδρίτη- Πόρτο...

Πόρτο σήμερα.

Έφθασαν 43 “Γενναίοι του Βορρά”, για να κάνουμε το ταξίδι στη Βόρειο Ισπανία ξεκινώντας όμως απ' το Πόρτο.
Πόρτο - Σαντιαγκο Ντε Κομποστέλα - Ρίας Μπάχας – Κορούνια – Ρίας Άλτας – Χιχόν – Οβιέδο – Κοβαδόνγκα - Λίμνες στις Κορυφές της Ευρώπης – Σανταντέρ - Σαν Σεμπαστιάν – Μπιαρίτζ – Βιτόρια – Παμπλόνα - Βιλμπάο... Γκερνίκα...

Περσινός τοκετός αυτό το ταξίδι αλλά τ' αγάπησα πολύ γι' αυτό και το επαναλαμβάνω.

Για φέτος σχεδίασα ένα συλλεκτικό “κομμάτι”-ταξίδι,
μόνο δύο 6ήμερα Σουρεαλιστικά Σουαρέ, στα μέρη του Νταλί για ενδοσκόπηση με φίλους.

Και για του χρόνου, είναι σχεδόν αποφασισμένο το νέο θεματικό ταξίδι:

Θαλασσοπόροι και Κονκισταδορες! (Και μόνον από σκηνικά και κοστούμια υπερπαραγωγή)

Ειδικό ταξίδι του χρόνου (λες και τ' άλλα δεν ήταν ειδικά),
θα ξεκινήσουμε απ' την Πορτογαλία...
απ' τη Λισσαβόνα,
απ' τη θάλασσα,
από κει που ξεκινούν όλα, απ' το νερό
και θα περάσουμε στον κάμπο με τις κερασιές,
στην Ιαπωνία της Ευρώπης,
στην ισπανική Εξτρεμαδούρα,
στη Γη των Κατακτητών για να εξετάσουμε εκτός από εγκλήματα στην Ιστορία
επίσης το αν κατακτιέται μια καρδιά παρά τη θέλησή της
κι ύστερα απ' το Κάθερες και το Τρουχίγιο
θ' αλλάξουμε πορεία και θα κάνουμε ένα ΔΙΚΟ μας Δονκιχωτικό προσκύνημα στα Σύννεφα και στην έρημο του Ανεκπλήρωτου... (Έχετε εμπιστοσύνη και λεπτομέρειες προσεχώς... είναι έτος Θερβάντες το 2016, 400 χρόνια απ' το θάνατό του...)

Και γω κλείνω 45 ζωντανός σήμερα.
Κοιτάζοντας πίσω ευγνωμονώ σαν τον Πεσόα την κάθε πέτρα που σκόνταψα.

Κοιτάζοντας μπροστά, βλέπω ανηφόρα. (Δεν είναι απαραίτητα κακή η ανηφόρα αν αναλογιστεί κανείς την ταχύτητα της πτώσης σε μια κατηφόρα)

45 χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι, απ' τα 16, παντόφλες στο μυαλό για ν' αερίζεται, περιέργεια για όλα και βαλίτζα στο χέρι...

Χάλκη-Λάρισα – Θεσσαλονίκη – Αθήνα – Οχρίδα – Ζάγκρεμπ - Βελιγράδι πριν τον πόλεμο- Παλέρμο- Αγκριτζιέντο – Μανίλα - Ρώμη- Σίδνεϊ – Λίμα - Αθήνα-Νέα Υόρκη - Νέα Σμύρνη – Αβάνα - Πέτρα - Νάπολι - Μανίλα- Μανίλα – Μανίλα - Κάιρο -Ναύπλιο - Μάτσου Πίτσου – Ελσίνκι - Μπανκ Κονγκ – Καβάλα- Καζαμπλάνκα – Παρίσι – Αζόρες – Στοκχόλμη – Αλεξάνδρεια – Σικάγο – Τύνιδα – Οαχάκα – Κοπεγχάγη - Χιούστον – Πάρος- Πόλη του Μεξικού – Πλαταμώνας – Σιάτλ – Χάλκη- Κωνσταντινούπολη- Ουάσινγκτον Ντι Σι -  Όσλο – Αμμάν – Ιερουσαλήμ - Βηρυτό πριν τον πόλεμο - Δαμασκό πριν τον πόλεμο-Παλμύρα πριν τον πόλεμο-Μαδρίτη Αλάιτζ Σεβίλη Ποτάμι Γρανάδα Τσιγγάνοι Τσιγγάνοι Τσιγγάνοι ριζώνουν - εγώ ταξιδεύω - Πόρτο – Άλμπα Άλμπα Άλμπα...

         (Πέτρα-Ιορδανία-1996)

Όχι, δεν κλείνω τα 45, τους δρόμους που δεν περπάτησα κλείνω μέσα μου σήμερα.  Είμαι όσο και η θάλασσα που δεν κολύμπησα στο Boracay των Φιλιππίνων πριν 25 γιατί ψηνόμουν στον πυρετό κι έμεινα αβάφτιστος εκεί. Είμαι όσο το βουνό του Μάτσου Πίτσου και τα αρχαία γιατροσόφια των ιθαγενών που με σήκωσαν όρθιο κι ανάστησαν τα πνευμόνια μου, είμαι το φιλί της ζωής που μου έδωσε ένα παιδί, η Μπεατρίθ, η κόρης της Μπεθ που με ξανανάστησε και μ' έβαλε πάλι στον ίσιο δρόμο προς τα 45. Είμαι η Μπεθ, που ούτε η κόρη της η ίδια δεν μπόρεσε να την κρατήσει με τη φόρα που 'χε πάρει ο καρκίνος και της κατάπιε τα πνευμόνια στα 47 της. Είμαι οι εκκρεμότητες που έχω. Χρωστάω στη Μπεθ και στη Ντίνα ταξίδια και όνειρα, δικά τους, δικά μου δικά μας. Είμαι η Ντίνα που έπαιζε τους όγκους της στα δάχτυλα και τους περιγελούσε για 10 ολόκληρα χρόνια μέχρι που βρήκε τη στιγμή και κομψά, μόνη της, γενναια και γενναιόδωρη μην προκαλέσει πόνο σε κανέναν ο αποχαιρετισμός, μόνη της, χωρίς αρχαία γιατροσόφια φίλων έφυγε σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Είμαι η αγάπη που πήρα κι ας είμαι μόνος σήμερα. Δεν κλείνω χρόνια σήμερα, Ανθρώπους κλείνω μέσα μου. Αυτούς που μ' άφησαν να τους αγαπήσω, τους άλλους που έφυγαν νωρίς, αυτούς που έρχονται και κάπου στο αχνά αλλά είναι εκεί οι φιλίες που πέθαναν,
μόνος μου σήμερα κοιτάζω απ' το παράθυρο του ξενοδοχείου τη βροχή που πέφτει στο Πόρτο και γίνεται η θάλασσα του Boracay που δεν κολύμπησα, κι ο Αύγουστος γίνεται χειμώνας,
και μεγαλώνω
και ήρθαν ήδη φίλοι, Γενναίοι του Βορρά,
βγήκαν απ το αεροδρόμιο με δώρα φορτωμένοι,
για τα γενέθλιά μου,
και συνεχίζω,
ως γνήσιο σλαμντογκ όπως με βάφτισε ο Αντόν,
συνεχίζω,
επιβιώνω,
ως γνήσιο παιδί του δρόμου βρίσκω και “τρώω”
έχεις δίκιο Αντόν,
είμαι σλαμντογκ,
επιβιώνω όπως να 'ναι,
μέχρι και τη δουλειά, σε οντισιόν υποψήφιων φίλων την έχω μετατρέψει.

Υ.Γ: Μες στις πολλές ανηφόρες που βλέπω πια μπροστά μου,
φέτος ανέβηκα την πιο αγαπημένη.
Στο νησί, στη Χίο, ξεντύθηκε η Άλμπα μου Ν' αλλάξει το μαγιό της και...
Δυο μικρές ανηφόρες μπροστά μου,
στο στήθος της Άλμπας μικροί λοφίσκοι ήδη,
όμορφοι,
ομαλοί
10 χρόνων λόφοι
δυο,
σαν τους αμμόλοφους που είδα κάποτε στην Παλμύρα,
στο στήθος τής Άλμπας η Παλμύρα,
στο στήθος τού μέχρι χθες μωρού τα χρόνια κι ο χάρτης του χώρου και του χρόνου μου  χαραγμένα.

                                          (Πόρτο, 13-8-2015)

Απ' το Πόρτο σας χαιρετώ και σας ευχαριστώ πολύ και για τις ευχές και για ΟΛΑ.

Γιάννης και El Greco