Ο στόχος φέτος ήταν να φτιάξω ένα ταξίδι εκτός Ισπανίας. Ένα ταξίδι βέβαια που να 'χει μέσα άλλα πολλά ταξίδια και συγχρόνως ένα ταξίδι θεατρικό.
Εφήμερο είναι και ταξίδι και θέατρο.
Το ταξίδι δεν έχει καμιά σχέση με το βίντεο του ταξιδιού
όπως και το θέατρο, είναι η Στιγμή,
καμιά σχέση με το σινεμά.
Για όλα αυτά που ήθελα η Σικελία μου φάνηκε ο ιδανικότερος προορισμός
Και μόνον η αφορμή που σου δίνει να ξανακοιτάξεις πίσω, στο χρόνο, στον Πόλεμο και την Ειρήνη, τα Έργα και τις Ημέρες των τότε Ελλήνων, και μόνον αυτό είναι αρκετό, τα 'κανες τα 7 ταξίδια σε ένα.
Ώρες μετά το τέλος του Ταξιδιού Πρεμιέρα στη Σικελία νιώθω να δικαιώθηκαν όλες οι βασικές μου επιλογές.
1) Διαλέξαμε το σωστό προορισμό, αν όχι όλοι οι περισσότεροι νιώσαμε εκεί πως είναι αλήθεια εκείνο το: “όταν η Ελλάδα κλαίει, η Σικελία δακρύζει”
2) Για δεύτερη χρονιά λειτούργησε απόλυτα η επιλογή μου εκτός του να δημιουργήσω δουλειά για φίλους και συναδέλφους να υποστηριχθεί το ταξίδι μας από δεύτερο “Ηθοποιό”. Μετά τη Φαίδρα πέρυσι στην Καταλονία, φέτος ο Marco με συγκίνησε, με τον τρόπο που βρήκε να είναι ΚΑΙ ο εαυτός του αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι της πνεύματος της σκηνοθεσίας που είχα κάνει στο ταξίδι.
Ευχαριστώ από καρδιάς Μάρκο. Σε περιμένουν άλλα 100 παιδιά, Αύγουστο και Σεπτέμβριο, παιδιά στην κυριολεξία αλλιώς δε θα κατοικούσαν στη Grecoland.
Πειραματικό ταξίδι με Πειραματόζωα, έχοντας δηλαδή για βασικό κορμό την ομάδα εκείνη που πάντα πρώτη προσφέρεται να πειραματιστώ μαζί τους, την ομάδα εκείνη που ρισκάρει τα λάθη και το άγχος της Πρεμιέρας κάθε ταξιδιού για να απολαύσει τη χαρά της ανακάλυψης αλλά και να μου προσφέρουν την Ασφάλεια της Αγάπης, λέγοντάς μου:
“κάνε ό,τι θες, κάνε όσα λάθη θες, εμείς εκεί θα είμαστε”.
Κι έδωσαν Θεοί και Δαίμονες, Ναοί κι Ερείπια και Δίας και Ήρα και Ηρακλής και Παντοκράτορας κι ούτε ένα Λάθος δεν έγινε. Όλα πήγαν καλύτερα κι απ' την πιο αισιόδοξη πρόβλεψή μου.
Ένα Μενού είναι να διορθώσω μόνο και να γίνει αλλιώς η ξενάγηση στην Piazza Armerina ώστε ν' ακούνε όλοι. Αυτά όλα κι όλα.
Τη Ρώμη την είδαμε τόσο πολύ και τόσο καλά που φύγαμε στη σωστή στιγμή χωρίς κανείς να θέλει περισσότερο ή λιγότερο κι ας έκανε ζέστη Λαρίσης.
Στο Παλέρμο άστραψε και βρόντηξε, απ' τα χρόνια μου στις Φιλιππίνες είχα να δω έναν ουρανό να φωτίζεται με τέτοιες αστραπές, ξεπλύθηκε το αίμα που έχυσε η Μαφία και είδαμε τον απείρου Κάλους Ψηφιδωτό Παντοκράτορα στον Καθεδρικό να στέκεται στο ύψος Πραγματικού Θεού.
Μπήκαμε και στις κατακόμβες μην και περάσει μέρα και δεν αναμετρηθούμε με τον μεγαλύτερο φόβο μας.
Και στην Τσεφαλού το μεσημέρι κάναμε τυχαία γνωριμία εφήμερη που κράτησε όμως μέχρι το βράδυ, δυο μουσικοί που προσέθεσαν, σα να ήρθαν απ' το πουθενά να ανταμείψουν το ρίσκο των Πειραματόζωων.
Στο Έριτσε “κλάψαμε” και “γελάσαμε”, στον Σελινούντα χαρήκαμε που πατήσαμε όλοι για πρώτη φορά ΜΕΣΑ σε αρχαίο Ναό και στο Αγκριτζέντο μόνο “κλάψαμε” και ήταν από χαρά και Ομορφιά. Το βράδυ ειδικά...
Στη Βίλα τη Ρωμαϊκή έγιναν όργια εφήμερης ασυνεννοησίας στο δάπεδο με τα θεϊκά ψηφιδωτά.
Στις Συρακούσες... Μαγική η πρώτη βραδιά, μαγική κι η δεύτερη, Άρον άρον τον έκλεψε η Ορτυγία τον Τίτλο τής “Μις Σικελία” απ' την Ταορμίνα.
Δυο νύχτες αλλά και η μέρα... Με τον μονόλογο του Αντόν Χουάν από την κ. Άννα Μιχαηλίδου, την Άννα, τη ΣιτσιλιΆννα, την Αννούλα, μέσα στα Λατομεία των Συρακουσών, στο Αυτί του Διονύσιου μέσα, δίπλα στο αρχαίο θέατρο, που σε λίγη ώρα θα παίζονταν η Φαίδρα του Σενέκα η Άννα με αφορμή μια καρέκλα έσκυψε κάτω απ' το τραπέζι και είδε τα πόδια του πατέρα της 40 χρόνια νεκρός τώρα.
Μαγική στιγμή.
Ευχαριστώ Αννούλα
Και στο Νότο, εκεί στο Νότο, και τι δεν βγήκε στη φωτογράφηση μέσα στην πόλη που μοιάζει με σκηνικό υπερπαραγωγής της Τσινετσιτά.
Άλλες Άννα Μανιάνι, άλλες Μόνικα Βίτι άλλες Ατιμασμένη Σοφία Λόρεν...
(Θα 'ρθει η ώρα και θα δείτε τί εννοώ.)
Και την άλλη μέρα στην Ταορμίνα,
η πρώτη πια αναπληρωματική Μις μετά την Ορτυγία,
πήρε εκδίκηση η Ταορμίνα που της αφαιρέσαμε τον τίτλο,
θέατρο με τέτοια θέα ίσως και να μην υπάρχει στον κόσμο,
κι εκεί η κ. Βιβή Ζαφείρη
η Βιβή μου,
έκανε σε μένα την τιμή να παίξει τον μονόλογό μου
“Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΓΛΑΡΟΣ”
έκανε τα υπόλοιπα 47 Πειραματόζωα να σωπάσουν για 40 ολόκληρα λεπτά
κι έκανε και ξένους, τουρίστες περαστικούς να χάσουν 40 λεπτά απ' την ξενάγησή τους αλλά
να κερδίσουν μια Εφήμερη Στιγμή Θεάτρου
στιγμή που μπορεί να τη θυμούνται όμως για πάντα κι ας μην κατάλαβαν λέξη απ' τη γλώσσα μας την κάποτε διεθνή,
σα Μνημόσυνο στον Αισχύλο η Στιγμή,
ευχαριστώ Βιβή.
Και στην Κατάνια επιβεβαιώθηκε η επιμονή μου αντί για 6 δείπνα της σειράς για κάτι τουρίστες και μισούς,
4 πολύ καλά εκ των οποίων τα δύο σε ευστοχότατα όπως αποδείχτηκε επιλεγμένα ιταλικά εστιατόρια.
Κι ήρθε κι η Στιγμή να σταθούμε μπροστά στην Απόλυτη Ομορφιά δυο ανδρών, των δυο Πολεμιστών του Ριάτσε και ν' ανακαλύψουμε τί είναι αυτό που το λένε Αγάπη και τί Τέχνη!
Και το βράδυ,
ποτέ δεν έγινε τέτοιο πράμα,
σαν για χατήρι των δυο ανδρών 24 νύφες ντυμένες να λάμπουν,
μια ντουζίνα για τον κάθε Πολεμιστή,
έτοιμες ν' ανεβούν στο βουνό σα μαινάδες,
να φτάσουν ψηλά στο χωριό που οι πινακίδες των δρόμων του μετά από 3.000 χρόνια είναι γραμμένες ακόμα στα ελληνικά...
και κάναμε γάμο εκεί, σα “Ποσειδωνιάται”,
αρχαίο έθιμο και τελετουργικό ένωσης 50 ανθρώπων
όχι δύο, πενηνταδυό ανθρώπων,
γλέντι γαμήλιο με ορχήστρες ζωντανές και με D.j και ταραντέλες και κυκλικούς χορούς...
Για κάποιο λόγο τόσο κέφι, πολλοί πια, όλο και περισσότεροι γάμοι πραγματικοί δεν έχουν,
ίσως γιατί το αρχέγονο το μετρούν πια ως υποχρέωση μέχρι κι υποχώρηση για ένα φακελάκι.
Θα κρατήσω για πάντα στη μνήμη μου τις Νύφες της Γκρεκολαντ στη Γη των Γκρεκών. Σαν αγριοκάτσικα σκαρφαλωμένες στα βράχια, να σκαρφαλώνουν μέχρι τα 1200 μέτρα για να μπουν στη “Σπηλιά των Ερωτευμένων”.
Μου γραψε πριν λίγο στον in box η Ελίζα...
“...πάω χθες νυσταγμενη pilates...σκεφτομουν πόσο θα πονάω από τις αμαρτιες του ταξιδιου.Και γυρναει η γυμναστρια την ωρα που μου πιανει την πλατη και ολα τα παΐδια που συνηθως ειναι πιασμενα κ μου λεει:γιατρευτηκες, ξεπιάστηκες!!!Πρεπει να πήρες μεγάλη χαρά στο ταξίδι! ...”
Τελικά άλλα μας κουράζουν.
Και κάτι ακόμα.
Είχα ζητήσει απ' την κ. Μ. Καράμπα, τη Μαρουτσέλα, να φέρει πράματα που θα βοηθούσαν να βγει και του πιο συνεσταλμένου η ψυχή έξω, να πετάξει, να ελευθερωθεί η ψυχή κι όποιου ενδεχομένως για λόγους που κείτονται στην παιδική του ηλικία δε θα τολμούσε ποτέ να φτιάξει βαλίτζα και να βάλει μέσα κι ένα βέλο για να ντυθεί Μαρία Κάλλας, κι ένα κορσέ σετ με καπέλο για τη Σοφία Λόρεν κι ένα όπλο για το Μαστρογιάννη, άλλο για τη Μόνικα Βίτι, ένα μαχαίρι για τη Λολομπρίτζιτα κι ένα κι ένα κι άλλο...
Υπέρβαρη η Μαρία...
Έσερνε κάθε μέρα 3 βαλίτζες, σακίδιο υπέρβαρο στην πλάτη της οι χάρες που της ζήτησα, ούτε μια στιγμή δε δίστασε ν' αφιερώσει χρόνο να ετοιμάσει όποια το θέλησε,
- “έλα Μαρία και συ”,
- “όχι, την τελευταία βραδιά εγώ, μου φτάνει, ελάτε να ετοιμάσω εσάς”
Την τελευταία βραδιά. Στο γάμο. Είχε φέρει νυφικό, στέφανα, βέλο για κείνη...
Ξεφορτώνουμε στο τελευταίο ξενοδοχείο στο Ρήγιο, κάνουμε και το ραντεβού για το γαμήλιο γλέντι, με πλησιάζει η Μαρία...
“Γιάννη, δε βλέπω τις βαλίτζες μου”
Κοιτάζουμε μαζί...
-”Τις φόρτωσες στην Κατάνη;” τη ρωτάω.
- “Τις άφησα εκεί στο λόμπυ που ήταν μαζεμένες όλες.. (χαμογελάει) νομίζω δεν τις φόρτωσα... έμειναν εκεί...”
- “Και τώρα;;; Το βράδυ εσύ;;;” της λέω
- “Είναι μακριά να πεταχτούμε;” μου λέει.
- Σύνελθε Μαράκι... 3 ώρες δρόμο... Καράβι, να περάσουμε πάλι τα Στενά της Σκύλας και της Χάρυβδης, να να να...
- Άστο, δεν πειράζει.
- Μα σε σένα έτυχε...;
- Είναι μάλλον γιατί έκανα καλό γάμο στη ζωή μου, με καλό άντρα και δεν πρέπει να ξαναπαντρευτώ ούτε στα ψέματα.
Καλή ξεκούραση.
Μ' άρεσε για φινάλε αυτή η κουβέντα της κι έφυγα για το δωμάτιό μου.
Δεν προλαβαίνω ν' ανοίξω τη βαλίτζα να βγάλω το γαμπριάτικό χτυπάει το τηλέφωνο.
Η Πέπη και η Νέτα, πρώτα φορά ταξιδεύουν με τούτη την ομάδα, γοητεύτηκαν όμως που η Μαρία αντί να κοιτάξει πώς θα περάσει προσωπικά εκείνη καλά χωρίς να σέρνει 3 βαλίτζες, τις σέρνει αγόγγυστα κι αφιερώνει χρόνο του ταξιδιού της σε άλλους, τις θύμωσε τη Νέτα και την Πέπη όπως και κάθε παρορμητικό καλό άνθρωπο τον θυμώνει η ειρωνεία της ζωής... Αυτή που κουβαλάει 3 βαλίτζες ρούχα για όλους να πάει στο γάμο τώρα σα “φτωχός συγγενής”...
- “Ρώτησα πόσο θα πάρει το ταξί να πάει και να τα φέρει... 340 ευρώ” μου λέει η Πέπη...
- 48 άνθρωποι είμαστε ρε Γιάννη...
Εγώ βούρκωσα αλλά δεν είπα τίποτα. Μόνο: “Κάντε ό,τι νομίζετε και υπολογίστε και σε μένα, 49 είμαστε.”
Κατέβηκα στη ρεσεψιόν, βρίσκω το Μάρκο, μού λέει “δεν το 'χω ξαναδεί αυτό 20 χρόνια που ταξιδεύω... να νοιάζονται τόσο πολύ ο ένας για τον άλλο.”
Ήθελα να τον προσγειώσω, να του πω “σίγουρα όχι όλοι” αλλά άφησα τη γλύκα του Καλού στο στόμα του.
Μπορείς να επιβάλεις κάποιον να πληρώσει 7 ευρώ γιατί η Καράμπα ξέχασε τις βαλίτζες;
Όχι.
Όχι βέβαια.
Υπάρχουν άλλες λύσεις πρακτικότερες και οικονομικότερες απ' το να ξοδέψουμε 340 ευρώ;
Ασφαλώς!
Π.χ να ξοδέψουμε 50 ευρώ βάζοντας από 1 κι όχι 7 ο καθένας και να της πάρουμε ένα άσπρο φουστανάκι κι όξω απ' την πόρτα.
Πρακτικά πράματα.
Το μόνο που έχω να πω είναι ότι καμία μεγάλη χαρά δεν ήρθε στη ζωή μου λόγω πρακτικών επιλογών μου. Ίσως γι' αυτό δεν έκατσα και ποτέ στη θέση μου, γι' αυτό δε γύρισα ποτέ την πλάτη μου σε ανθρώπους την ώρα που τους μιλάω ταξιδεύοντας, γιατί δεν είμαι πρακτικός.
Καμαρώνω που οι βαλίτζες ήρθαν άρον άρον κι όσοι ένιωσαν Χαρά για την ασήμαντη και καθόλου πρακτική ομολογουμένως αυτή κίνηση, η ζωή θα τους την πολλαπλασιάσει.
Όταν καμιά φορά συναντηθούν, η Χαρά με την με την Ανιδιοτέλεια, πλαγιάζουν μαζί και Γονιμοποιείται και Πολλαπλασιάζεται και Διαστέλλεται και Λάμπει εκείνο το καθόλου πρακτικό πράμα που λέγεται Ψυχή.
Είναι το μόνο που μπορεί να σε πάει για καφέ με τον Εμπεδοκλή και τον Πυθαγόρα.
Είναι αυτό το Καθόλου Πρακτικό πράμα που φώλιασε στο μυαλό του Βέρντι και τον Καλούσε όλη νύχτα...”Πέτα πέτα Χρυσόφτερη Σκέψη...” έλα μέχρι τη Βαβυλωνία σε περιμένει ο Ναμπούκο.
Είναι αυτό, το Καθόλου Πρακτικό πράμα που έκανε τη Θέλγη χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καμία πρακτική λογική κι από πάνω με κόστος προσωπικό την έκανε όμως να πάει στο αεροδρόμιο και να περιμένει με ρακή, ξηρούς καρπούς, λουκούμια, 1:00 τα ξημερώματα στο Ελ Βενιζέλος να περιμένει να βγουν άνθρωποι που θα φωτίσει το πρόσωπό τους από Χαρά γονιμοποιημένη απ' τον Δία και το Παράλογο.
Ευχαριστώ Θέλγη και που το σκέφτηκες και που το 'κανες,! Μ' έναν περίεργο τρόπο ήσουν μαζί μας αυτές τις μέρες κι άκουσα πολλούς να μιλούν με αγάπη για σένα.
Τί να πρωτοκρατήσω απ' αυτό το ταξίδι;
Που είδα την Αννούλα χαρούμενη, νύφη, στην επέτειο της πιο σκληρής μέρας της ζωής της, τη μέρα που μικρό παιδάκι τη φώναξαν για να της πουν:
“Αννούλα, ο μπαμπούλης έφυγε για πάντα, πάει στο ουρανό...”
είχε ετοιμάσει σιτάρι και κονιάκ για τον πατέρα της η Αννούλα, για όλους σιτάρι και κονιάκ σε σχήμα σελιδοδείκτη, 50 σελιδοδείκτες μ' ένα απ' τα ωραιότερα γλυπτά του ελληνισμού.
Και τώρα τί.
Τώρα Πετάω σα Χρυσόφτερη Σκέψη στη Χώρα των Βάσκων, στην Αστούριας, στη Γαλικία...
Μεσολαβούν δυο μέρες στο σπίτι.
Κενό.
Για μια-δυο μέρες το απόλυτο κενό.
Κενό μες στην ψυχή.
Δουλεύεις μήνες για μια πρεμιέρα,
αγωνιάς,
και τούτο και κείνο,
ξέχασα,
πρέπει να μιλήσω και γι' αυτό,
πρέπει να βάλω ν' ακούσουν και τούτο...
μέχρι που φτάνει η μέρα,
και γίνονται τότε όλα με την ταχύτητα του Φωτός,
χωρίς να το καταλάβεις τέλειωσε,
αυτό ήταν,
και μετά;
Μετά κενό.
Δεν υπάρχει τίποτα,
εφήμερη,
θνησιγενής κάθε στιγμή του ταξιδιού σαν το θέατρο,
σα μάσκα που γελάν τα χείλη και κλαιν τα μάτια της,
τίποτα δεν είναι ένα ταξίδι,
η Στιγμή που περνάει και χάνεται,
εκτός κι αν μου πει κάποιος ότι οι Στιγμές είναι από ξύλο και θα φουσκώσουν απ' τα υγρή Μνήμη σαν τα ξύλινα δοκάρια στα Λατομεία των Συρακουσών που φούσκωναν απ' τα πηγάδια και σπάζαν την πέτρα, κι από εφήμερη πέτρα φτιάχναν θέατρα Αιώνια!
Ευχαριστώ όλους όσους είναι αιτία κι αφορμή να κάνω τα δικά μου, κατάδικά μου εφήμερα ταξίδια.
Αν προλάβω, στις 18 Ιουλίου, στα γενέθλια της Άλμπας αλλιώς στα δικά μου γενέθλια στις 13 Αυγούστου γιατί και γω δικαιούμαι ένα δώρο, θα ανακοινωθούν πράματα καινούρια, τρόποι καινούριοι που θα συναντιόμαστε, από εφήμερη πέτρα όλα φτιαγμένα.
Καλό Μήνα και Καλό Καλοκαίρι
Υ.Γ: Παρακαλώ πολύ όλα τα Πειραματόζωα να προστατεύσουν τους συνταξιδιώτες τους όταν δημοσιεύουν βίντεο, (ρωτώντας πρώτα) και κυρίως να προστατεύσουν τη χαρά του Νέου και του Αναπάντεχου για όσους θ' ακολουθήσουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο μην αποκαλύπτοντας παραπάνω απ' όσα θα θέλατε κι οι ίδιοι να ξέρατε πριν το ταξίδι...
Για την ώρα γράψτε ότι σχετικό με το ταξίδι γονιμοποιήσει η μνήμη κι ψυχή. Τώρα που είναι όλα φρέσκα και υγρά. Και διαλέξτε και τις 3 καλύτερες φωτογραφίες σας. Θα γίνει διαγωνισμός βράβευση και απονομή σε μέρος που ούτε που πάει ο νου σας...
Η φωτογραφίες της δημοσίευτσης είναι ελάχιστες από τις ελάχιστες που έλαβα μέχρι στιγμής. Μέχρι το διαγωνισμό θα δούμε πολλές εικόνες.
Ευχαριστώ Μάρκο,
ευχαριστώ
Στέλλίνα, Ελένη, Χριστίνα, Βαγγέλη, Στέλλα, Λίλλυ, Γιάννη, Κατερίνα, Φανή, Δημήτρη, Κική, Γιώργο, Νεκταρία, Μαρία, Αργυρώ, Γιούλα, Κάτια, Μπάμπη, Βίκυ, Βίκτωρα, Βάσω, Ειρήνη, Δώρα, Γιώργο, Ελίζα, Αννούλα, Φλώρα, Κυριάκο, Τασία, Παναγιώτη, Ιωάννα, Σωτηρία, Κυριακή, Αργυρώ, Σοφία, Διονύση, Ευγενία, Βασίλη, Γιάννη, Νίνα, Μανώλη, Ρουλάκι Κώστα, Μαρία, Νέτα, Πέπη, Γιώργο, Βιβή...
El Greco
