ΣΙΚΕΛΙΚΑ ή ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Αυτό το ποίημα του Καβάφη ήταν η αφορμή για να οργανώσω με τον συγκεκριμένο τρόπο το ταξίδι στη Σικελία:

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί·
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Σε ανύποπτη στιγμή μίλησε στην καρδιά μου αυτό το ποίημα,
πήρα τις λέξεις του,
-μία και μία μάρμαρο πεντελικό οι λέξεις τού Καβάφη, όχι πωρόλιθος -
και μ' αυτές προσπάθησα να χτίσω Εμπειρία μιας βδομάδας.

Φαντάστηκα κολόνες εκεί που έλειπαν,
σα μολύβι παιδικό τις είδα μπροστά μου, μολύβι που το 'φαγε η ξύστρα,
Χρόνος-Ξύστρα που αφήνει όλο και λιγότερο από μένα,
μια μυτούλα που έμεινε και μ' αυτή τώρα πρέπει να γράψω Ιστορία και Γεωγραφία απ' την αρχή.

Δύσκολο το ταξίδι στη Σικελία,
δύσκολο γιατί ο προορισμός έχει μεγάλες παγίδες και ειδικά στις μέρες μας.

Πρόθεσή μου κατ' αρχάς ήταν
να δούμε ότι δεν ήμασταν πάντα σε παρακμή,
ότι ήταν μια φορά κι έναν καιρό που ο Πλούτος δε συνδέονταν με τον Πλούτο
όπως στις μέρες μας αλλά
με την Τέχνη και ειδικά με το Θέατρο,
οι Πλούσιοι δεν ενδιαφέρονταν μόνον να γίνουν πιο πλούσιοι,
είχαν στόχο να γίνουν και καλύτεροι Άνθρωποι και,
προς τα κει θεωρούσαν πως τους πάει η επαφή τους με την Τέχνη.

Και νά τα Θέατρα και τα Σχολεία και οι Σχολές,
ήταν είδη πρώτης ανάγκης, απαραίτητα στη ζωή και την καθημερινότητά τους,
ό,τι του είναι απολύτως αναγκαίο κουβαλάει μαζί του όποιος αφήνει τον τόπο που τον γέννησε,
συνήθως παίρνει μαζί του το θεό του κι ένα-δυο ακόμα,
αν το σουβλατζίδικο κι η μάσα γενικά τούς ήταν ζωτικής σημασίας,
θα βρίσκαν τώρα οι αρχαιολόγοι ένα σωρό σουβλατζίδικα και ταβέρνες αντί για ναούς και θέατρα...

Με το ταξίδι αυτό είχα πρόθεση να καμαρώσουμε και λίγο, έστω για μια στιγμή για τα σπουδαία πράματα που μοιράστηκε κάποτε ο ελληνισμός με την ανθρωπότητα χωρίς όμως να πέσουμε στην παγίδα κουφιοκέφαλου αυνανισμού και χρυσαυγήτικης τοξικότητας.

Δύσκολος στόχος γιατί σε κάθε γωνιά πια καραδοκεί
ο στόκος ελληνάρας
αυτός που μιλάει για τον Πυθαγόρα και στην καλύτερη περίπτωση ξέρει απλά πως είναι απ' τη Σάμο, στις περισσότερες όμως περιπτώσεις τον θεωρεί τον καλύτερο στιχουργό, μακράν καλύτερο απ' τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.

“...Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή...”

Απ' όλο το ποίημα του Καβάφη αυτό μου 'χε κολλήσει...

Δεν είναι εύκολος ο βιωματικός τουρισμός και γι' αυτό χιλιοευχαριστώ όλους όσους ήρθαν για να χτίσουμε επί 7 μέρες Εμπειρίας και την 8η,
αντί να ξεκουραστούμε,
να βιώσουμε μια Ελληνική Γιορτή,
αυτό που λέει ο Καβάφης,
αυτό τουλάχιστον που καταλαβαίνω εγώ,
μπορεί ακόμα και η γλώσσα να χαθεί αλλά μαρτυράει ποιος είσαι
ο τρόπος που χαίρεσαι,
 ο τρόπος που τους πενθείς,
ο τρόπος που αποχαιρετάς τους αγαπημένους σου,
ο τρόπος που γλεντάς όταν ενώνουν τις ζωές τους τα παιδιά σου,
ο τρόπος βίου μας δηλαδή...

αυτό ήθελα με το ταξίδι ετούτο στη Σικελία,
να μεταγγίσουμε ελληνικότητα όχι με λόγια με μπουρ μπουρ και μεγαλοστομίες,
ούτε με θεωρίες και κείμενα άλλων,
μετάγγιση ελληνικότητας στην πράξη ήθελα και σκέφτηκα γιορτή, γάμο, κι έστειλα προσκλητήριο, να ρθείτε νύφες και γαμπροί την τελευταία μέρα ώστε όταν ανεβούμε στο βωμό του ελληνόφωνου χωριού, να μην έχουμε μια γελοία ή έστω διεκπεραιωτική συνάντηση με τις “αρχές του τόπου”.

Ακούω κατά καιρούς... πήγαμε στο τάδε λέει χωριό το ελληνόφωνο, και μας χόρεεψαν και μας υποδέχτηκαν... και και και...Και φαντάζομαι εγώ, ακούω από μόνος μου διάλογο στ' αυτιά μου:


(Αρχές του Τόπου με χαρτί στο χέρι διαβάζουν) -Καλός ίρτατε Έλινες

(Τουρίστρια ) - Ευχαριστούμε, καλώς σας βρήκαμε. Καλά είστε;;;

- Κάλα. Εσίς κάλα;;;;

- (Στον εαυτό της σχεδόν η τουρίστρια) Τέλος πάντων, κάλα και μεις... που να στα λέω τώρα...

(Οι Αρχές του Τόπου χαζογελούν εδώ γιατί δεν κατάλαβαν τίποτα) Εγκό Ελάντα αγκαπάω και πενσέο Ελάντα...

Εγκό πενσέο άντρα μου πάει άντρα μου πάει κι άστα να παν άστα να παν...

Αυτό μπορεί να συνεχιστεί... μισή, μία ώρα, μιάμιση... να μιλάμε χωρίς να λέμε τίποτα...

Δεν ήθελα αυτό!

Μουσείο είναι ρε τα ελληνόφωνα χωριά;;;

Μουσείο θα τα κάνουμε αν τ' αντιμετωπίζουμε έτσι.
Λες κι είναι κάτι ξεχασμένοι Ινδιάνοι,
φυλή απομονωμένη στη ζούγκλα και πάμε για επίσκεψη τουριστική οι πρωτοκοσμικοί.

Αποφασίζω να μην ακούσω κανέναν, θ' ακούσω λέω μόνον τη συμβουλή του Καβάφη, κανέναν άλλον...

“...Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή...”

Και κει ακριβώς πετιέται κι ο Anton Juan, δάσκαλος στο θέατρο και φίλος μου σπουδαίος, φωνάζει χρόνια κι αυτός μες στα αυτιά μου...

“Show it Yan, Show it Don't say!!!!”|

Mη μου λες πώς μ' αγαπάς, αγκάλιασε με,
μη μου λες να μη φοβάμαι, κράτα μου το χέρι,
δε θέλω λόγια,
μη μου περιγράφεις μια, δυο, τρεις ώρες τί είναι χαρά, κάνε με να χαρώ,
μη μου λες πως γλεντάτε στην Ελλάδα όταν παντρεύονται τα παιδιά σας,
κάνε γλέντι γαμήλιο, πάρε με να χορέψω, κάνε με να τραγουδήσω και μπορεί έτσι,
να μην είναι στο “Μουσείο” η αγάπη μου για το Ελλάντα και να τη βγάζω σεργιάνι μόνο κάθε που έρχονται τουρίστες.

Που ακούμπησες στον ώμο μου όταν χορεύαμε θα θυμάμαι... όχι όσα μου 'πες...ούτε λέξη απ' όσα μου 'πες... μόνο που χορέψαμε και ιδρώσαμε και χαρήκαμε θυμάμαι...

Δύσκολο ταξίδι.
Με το μυαλό μου γκρέμισα πολυκατοικίες για να βρω υπόλοιπα θεάτρου,

έχτισα σύμπλεγμα ολόκληρο ναών,

μπήκα σε λατομεία, σε υπόγειες πόλεις και υπόγειες διαδρομές της ψυχής,

κατέβηκα και σε κρατήρες και στο βυθό της θάλασσας κατέβηκα,
είχα εκεί ένα ραντεβού με δυο πολεμιστές,

ονειρεύτηκα στιγμές,

τις σχεδίασα,

τις πέρασα πρώτα απ' το μυαλό στην ψυχή,

μετά στο χαρτί,

μετά πάλεψα να γίνουν ζωή πραγματική, κι ήθελα μετά από 7 μέρες, την 8η, απ' όλα αυτά να έχει μείνει ένας Δεσμός, λίγη αγάπη, κι ένας χορός...

Προσπάθησα ν' ανοίξω και φέτος χαραμάδες στο Χρόνο και την Ιστορία,

έφτιαξα νέο μπουκέτο με ιστορίες και τις τραβούσα μέρα με τη μέρα να τις προσφέρω,

ετοίμασα και τη μουσική του ταξιδιού κάθε στιγμή τη δικιά της μελωδία,

πήρα φόρα να ρίξω έναν ψευδότοιχο που κρύβει την ομορφιά του είδους που λέγεται Όπερα,
ακούσαμε ξανά και ξανά τη φωνή της Μαρίας Κάλλας να προσεύχεται στη Σελήνη για ειρήνη,

έπαιξα στην κονσόλα μου μπαλάντες και ταραντέλες

κι είδα να βγαίνει απ' τον Φωτισμένο Ναό της Ομονοίας κατάμαυρη Ιέρεια η Νίνα Σιμόν και να τραγουδάει ανάμεσα στις κολόνες

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life

είδα το Μέλλον κάτω απ' τα πόδια της Σικελίας, την Αφρική, να κολυμπάει με την ελπίδα να φτάσει απέναντι,
να βρει μια Καινούρια Μέρα μια Καινούρια Ζωή,
είδα την Αφρική ολόκληρη ν' ακουμπάει κάθιδρη πάνω στην πεσμένη κολόνα αρχαίου ναού
και να ζητά Ψωμί και Δικαιοσύνη στη Νέα Τραγωδία που γράφεται καθημερινά στα νερά της Μεσογείου,
Ψωμί και Δικαιοσύνη να τα πάει κατεπειγόντως δίπλα, στο νησάκι δίπλα στη στο Αγκριτζέντο,
στη Λαμπεντούσα,
εκεί που πνίγονται καθημερινά απελπισμένοι.

Άκουσα προσεχτικά και τις συμβουλές του Αισχύλου,

έβαλα δεύτερο Ηθοποιό και στο φετινό “έργο”,
δεύτερο ξεναγό μαζί, δίπλα-δίπλα με τον Μάρκο

ούτε που φανταζόμουν το πόσο θα βοηθούσε το ότι είμαστε δυο αντίθετοι πόλοι
με κοινή όμως βάση, κοινή αφετηρία τον σεβασμό προς τους ανθρώπους που στέκονται απέναντί μας
και κοινό στόχο να γίνει το Ταξίδι βίωμα και όχι ένα ακόμα 8ήμερο.

Στα τέλη Ιουνίου ήρθαν πρώτα τα Πειραματόζωα,
48 Διαμάντια, το καθένα έλαμπε με τον τρόπο του,
μοιραστήκαμε το άνοιγμα κι αυτού του νέου δρόμου προς τη Σικελία,
μπήκαν μπροστά ασπίδα δωρική όπου χρειάστηκε,
αγκάλιασαν όλα τα λάθη της Πρεμιέρας,
χειροκρότησαν τα απρόοπτα,
με προστάτευσαν από κακοτοπιές,
μην τύχουν τ' απρόοπτα μιας πρεμιέρας σ' άλλους που δε μ' αγαπάνε και ζητάνε ευθύνες και ρέστα σαν καλοί πελάτες...
μπαίνουν αυτοί πάντα μπροστά, τα Πειραματόζωά μου!

Ήρθαν, έφυγαν, κανένα απρόοπτο, κανένα δυσάρεστο!

Και μετά ήρθαν άλλα 49 Διαμάντια, άνετα παίρνουν κι αυτοί την ασπίδα και μπαίνουν μπροστά για να πειραματιστώ μαζί τους γιατί μ' αγαπάνε και μ' εμπιστεύονται.

Αν πρέπει ν' ακριβολογήσω,  Ακροβάτες αυτή η ομάδα,
Ομάδες Ακροβατών, άσχετοι μεταξύ τους, αγαπημένοι όλοι ψάχνουν στον αέρα το συγχρονισμό τους,
να βγει το "Νούμερο" ωραίο, ομαδική δουλειά όχι σόλο καριέρα,
Ακροβάτες που δεν κρέμονται απλώς ο καθένας απ' το σχοινί του,
να μην είναι ο ένας πάνω ο άλλος κάτω, να μην έρθουν τα πάνω κάτω στα αισθήματα...

και περπατήσαμε πάνω στο σχοινί κρατώντας για μπάρα στα χέρια τον Καινούριο Τρόπο,
τον καινούριο Μάρκο,
να μην είναι τα φώτα όλα στραμμένα στο Γιάννη,
να πρέπει να ισορροπήσει κι αυτός ανάμεσα σε πολλές διαφορετικές ομάδες που αγαπάει,

ομάδες που πέρυσι και πρόπερσι αγαπηθήκαμε πολύ στο Βορρά της Ισπανίας και κάναμε φέτος πρόβα σε Κοινό Βηματισμό και Καινούρια Νούμερα,
Ακροβάτης κι ο Γιάννης ισορροπεί,
βήμα βήμα,

συγχρόνως είναι εκεί και η γυναίκα του αυτή την εβδομάδα,

εκεί και η κόρη του,

ακροβάτης κι αυτός...

Περάσαμε Απέναντι Έξοχα με δίχτυ από κάτω τη βαθιά Εκτίμηση και την Αγάπη!

Ωραίοι άνθρωποι,
ωραίες κουβέντες,
υπέροχες σιωπές,
σιωπηλές διεκδικήσεις, από αγάπη πάντα,
δάκρυα,
κομψές χωρίς ίχνος Εγώ παρεμβάσεις,

της Δέσποινας της Σμυρνιάδου,

και της Κατερίνας της Παπατζανάκη

δυο απ' τις Δασκάλες μεταξύ κι άλλων που βρίσκονταν ανάμεσα μας, Δασκάλων που αγαπάνε να μαθαίνουν καινούρια πράματα και να μοιράζονται ό,τι ξέρουν.

Πορευτήκαμε κι αυτή την εβδομάδα με στιγμές μοναδικές, κουβαλώντας μαζί μας και το Μέλλον.
7 παιδιά, 10 έως 14 χρόνων, την Αγγελική, την Έλενα, τη Σοφία, την Ειρήνη, τον Νικόλα, το Γιώργο κι την Άλμπα η δικιά μου.

Την τελευταία μέρα ζήτησα κι απ' τα 7 παιδιά συγνώμη που 7 μέρες ούτε ένα θέμα δεν είχα παιδικό... Προφανώς αυτά τα παιδιά μ' αγαπάνε πολύ γιατί όσο κι αν τους μάλωσα στην πορεία του ταξιδιού για φυσιολογικές παιδικές φασαρίες, στο τέλος στη Γιορτή μας την Ελληνική μου έκαναν την τιμή και χόρεψαν μαζί μου... 

“Μόνο δίκιο θα έχετε παιδιά ό,τι και να πείτε”

έτσι ξεκίνησα στην αποφώνηση του αποχαιρετισμού...
Είναι ο Εμπεδοκλής, “Η Αγάπη και το Μίσος” του,
είναι οι αγωνίες του Αρχιμήδη, του Πυθαγόρα και του Αισχύλου αγωνίες για παιδιά;;;

Κι όμως... Άφηναν τα τάμπλετ τους στην άκρη κάθε φορά που τους το ζητούσα κι άκουγαν,
και προσπαθούσαμε μαζί να κάνουμε να μοιάζει παραμύθι παιδικό η Ιστορία,
ανάμεσα σ' αυτούς τους έφηβους να βρούμε τους επόμενους Εισαγγελείς που θ' αναμετρηθούν με τη Μαφία,
τη μέσα και την έξω μας.

Ευχαριστώ παιδιά! Κι ευχαριστώ κι όλους όσους κάποια στιγμή ανέχτηκαν το παιδικό τους πάρτι!

Αυτή ειδικά την εβδομάδα ευχαριστώ επίσης όσους αγκάλιασαν με αγάπη την παρουσία της Αλάιτζ και της Άλμπας.

(Είναι φανερό πως ήδη αλλού κοιτάζουν οι γονείς κι αλλού η κόρη) 

Ως αντίδωρο σ' αυτή την "αγκαλιά" που προσφέρατε, σκέφτηκα να ζητήσω δυο χάρες απ' την Άλμπα.

Τη μία στα Λατομεία, εκεί που οι Νικητές, Συρακούσιοι και Σπαρτιάτες, έριξαν χιλιάδες ηττημένους Αθηναίους αιχμαλώτους να μετρούν τις ώρες μέχρι να πεθάνουν...

Εκεί στα Λατομεία των Συρακουσών κάναμε το τεστ του DNA μας ώστε κανείς να μη μπορεί ν' αμφισβητήσει πως είμαστε Έλληνες που ερχόμαστε κατ' ευθείαν από κείνους τους αρχαίους.
Νά, από τότε μέχρι σήμερα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, τί άλλο αποδεικτικό στοιχείο θέλουν οι αμφισβητίες;

Εκεί μέσα, 2.500 χρόνια μετά, έπαιξε η Άλμπα πες μια επιμνημόσυνη δέηση, σα Μνημόσυνο σε τόσους πολεμιστές σαν εκείνους του Ρηγίου που δεν κατάφεραν να πεθάνουν τουλάχιστον στο πεδίο της μάχης όπως ταιριάζει σε πολεμιστές! 

Κι η 2η χάρη που της ζήτησα ήταν στην Ταορμίνα... Να συνοδεύσει τον Μάρκο και τη Στιγμή με τη Μουσική της...

Η Κατερίνα κι ο Ευτύχης μοίρασαν 50 μαγνητάκια που είχαν φτιάξει για όλους, με χαραγμένη πάνω στο ξύλο μαντινάδα...

“Οι φίλοι οντέ σμίξουμε
πάντα περνούν ωραία
αρκεί να έχουνε ρακή
και όμορφη παρέα”

μοίρασαν εννοείται και ρακή, είχαν φέρει κι απ' αυτή κι έφυγαν με μια αγκαλιά οι Ακροβάτες!

Ήρθαν, έφυγαν, κανένα απρόοπτο, κανένα δυσάρεστο!

Την επομένη, ερχόταν άλλα 51 Διαμάντια. Έτσι ξεκινώ εγώ πάντα, διαμάντια λέω θα είναι όλα κι ας ξέρω ότι μπορεί να υπάρξει και λίγη φύρα.

(Σα πεθερές οι συμπεθέρες που περιμένουν τις νύφες τους...) 

(Εδώ με τους άντρες της προσωπικής μου φρουράς να ζητούν έγκριση ώστε να προχωρήσουν σε βιαιοπραγίες αν χρειαστεί.) 

Μεγάλο γκρουπ μου 'παν κάποιοι...

Μακάρι να υπήρχε λεωφορείο 100άρι, θα το 'παιρνα... Γιατί σ' αυτό το ταξίδι, ξαναλέω, γλέντι ήθελα να κάνω, γάμο και γλέντι ελληνικό, όχι γάμο και γλέντι νορβηγικό, με τους γονείς μόνον παρόντες.

Η τελευταία ομάδα είχε κι αυτή πολλούς αγαπημένους φίλους αλλά και πολλούς φίλους φίλων, άγνωστους σε μένα που ή απλώς τους έστελναν ή και τους συνόδευαν κιόλας κάποιοι.
Πάντα θεωρούσα πολύ τιμητικό να συστήνουν τη δουλειά σου και να φέρνουν φίλοι, τούς φίλους τους.

Βγήκαμε τη βόλτα μας στη Ρώμη, ώριμη βόλτα πια, καμία σχέση με την ταλαιπωρία και το ατέλειωτο περπάτημα που “φάγανε” τα Πειραματόζωο, (γι' αυτό εξάλλου είναι και Πειραματόζωα)

κάναμε τη φωτογράφησή μας ως προλεταριάτο του “1900” του Μπερτολούτσι, έτσι κι αλλιώς το ότι μπορούμε να κάνουμε ένα ταξίδι δε μας αλλάζει τάξη και είναι σχεδόν βέβαιο ότι προς το 1900 βαδίζουμε ολοταχώς.

Πετάξαμε για Παλέρμο, φάγαμε σε αξιοπρεπέστατο εστιατόριο μπροστά στην Όπερα αντί για εκείνον τον μέτριο μπουφέ που έφαγαν τα “Πειραματόζωα” και οι “Ακροβάτες”,

την άλλη μέρα είδαμε τα 6.500 τ.μ ψηφιδωτών ένα προς ένα στον Καθεδρικό του Μονρεάλε,

μετά κατεβήκαμε στην Όπερα, τύχη μεγάλη, γίνονταν πρόβα αλλά μας άφησαν να μπούμε, ακούσαμε για μια στιγμή αποσπάσματα απ' την Μαντάμ Μπάερφλάυ που θα έκανε πρεμιέρα στις 16 Σεπτεμβρίου...

η ξεναγός που μας συνόδευε συνέχισε προς το Βασιλικό Πάλκο... μετά προς την αίθουσα του χορού... ο Μάρκο μετέφραζε, η ξεναγός έλεγε,

“...Και υπάρχει κι ένας θρύλος που λέει πως εδώ μέσα, μέσα και σ' αυτή την Όπερα ζει ένα φάντασμα κι όποιος το αμφισβητεί αυτό κατεβαίνοντας τώρα που τελειώσαμε τη σκάλα... στο τελευταίο σκαλί σωριάζεται...”

"Καλά κρασιά" φαντάζομαι σκέφτηκαν όλοι.

Ξεκινάμε, κατεβαίνουμε γιατί μας επριμένει και η Τσεφαλού με τον τόνο της τον φρέσκο...

Ακούω ένα ουρλιαχτό...

Όχι, δεν είναι η σοπράνο μέσ απ' την πρόβα... δεν είναι ο Πόνος της Προδοσίας της Μαντάμ Μπατερφλάυ... Τρέχω... Στο τελευταίο σκαλί η Ελένη που μόλις χθες τη γνώρισα...
Αίματα παντού...
Άνοιξε το κεφάλι της...

Γιατρός η ίδια, γιατρός κι ο Στάθης... τη σήκωσε, την περιποιήθηκε... την πήγε στο φαρμακείο... έβαλε κλιψάκια κι ό,τι άλλο έκρινε να κλείσει η πληγή, καινούρια του κουτιού την έκανε και φύγαμε για Τσεφαλού...

Βάζω μουσική... ακούγεται η Μαρία Κάλλας όχι στο Μαντάμ Μπατερφλάυ, στο Σικελικό Εσπερινό...

Δεν έχει τελειώσει ακόμα η Μαρία ώστε να βγω εγώ κι ακούγεται φωνή γυναικεία αγανακτισμένη στα ιταλικά...

Basta Ya!

Φτάνει πια;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Ταρατατάν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Βγαίνω άρον άρον πριν την ώρα μου, πριν τελειώσει η Μαρία, με το μικρόφωνο σα γκλοπ στο χέρι...

Ποιος το είπε αυτό;;;;

Δειλά μετά από 13 δευτερόλεπτα σιωπής κυρία σπουδαγμένη στην Ιταλία κατά δήλωσή της, φίλη φίλης, ανέλαβε την ευθύνη της αγανάκτησης, αγανάκτηση που άκουσε ολόκληρο σχεδόν τραγούδι που δεν της άρεσε...

Στην Πολιτική σίγουρα έχει άλλα κριτήρια, άλλη υπομονή και ανοχές απ' ό,τι στην Όπερα σκέφτηκα.

Ακόμα και σήμερα που γράφω ετούτο  εδώ το κείμενο, δεν ξέρω αν εκείνη η φωνή της “αγανάκτησης” καταφέρονταν:

Α) εναντίον της μαλακίας που είχε γράψει ο Verdi ;

Β) εναντίον της ατάλαντης Μαρίας Κάλλας ;

ή Γ)  εναντίον της άστοχης δικής μου επιλογής στη Σικελία να βάλω τον “Σικελικό Εσπερινό” του Βέρντι;

Παραμένει το μυστήριο μετά από κείνο το 2ο ατύχημα της ημέρας, ποιος ήταν τελικά ο στόχος;;;

Ο Βέρντι, η Κάλλας ή εγώ;;;

Προχωρούμε όμως.
Όλα καλά,
φτάσαμε στη Τσεφαλού,
φάγαμε,
περπατήσαμε
και στην επιστροφή ξαναέβαλα την ατάλαντη να τραγουδάει, τη γνωστή Μαρία και ζήτησα απ' όλους να προσευχηθούν,
με τον τρόπο του ο καθένας, όποιον έχει αν έχει τρόπο και προσευχή ο καθένας,
για να πάνε όλα καλά στην αδερφή αγαπημένης φίλης,
της Πόπης μου,
που η αδερφή της εκείνη ακριβώς τη μέρα έδινε μάχη για τη ζωή της μετά από από πολύωρη εγχείρηση.

Ποιος ξέρει ποιου ξένου, άγνωστου η προσευχή μπορεί μια μέρα να βοηθήσει κι εμάς...

Το βράδυ φάγαμε στο αγαπημένο εστιατόριο του Μάρκο, στου Τζίτζι,

φίρμα της βραδιάς έγινε ο Μενελάους της Κατερίνας, ο αρχιμπράβος μου, (με τέτοιο όνομα λογική η καριέρα της φίρμας, ούτε οι μαφιόζοι δεν πίστευαν στ' αυτιά τους ότι τον λένε Μενελάους)

ήρθαν οι μουσικοί, ήρθαν και τα φαγητά του αρραβώνα, τα Ανελέτε,

χτυπάει το τηλέφωνο, βγαίνω έξω ν' ακούω καλύτερα...

Νέα.
Απρόσμενα.
Δυσάρεστα.

Την άλλη μέρα Έριτσε... Σελινούντα... όλα κυλούν ωραία,

φτάνουμε στο Αγκριτζέντο... "λείπουν 4 δωμάτια" λέει... "Πρέπει να πάτε αλλού, δίπλα σε 4άρι πάλι ξενοδοχείο αλλά δίπλα, αλλού..."

Όταν ακούω εγώ "4άρι πάλι αλλά..." καταλαβαίνω ότι θα είναι κατώτερο.

Διαλέγω ποιοι θα παν μαζί μου. Ο Αρχιμπράβος της προσωπικής μου φρουράς ο Μενελάους με την Κατερίνα του,

η άλλη Κατερίνα η ξεναγός με τον Σήφη της (πολλά ευχαριστώ Κατερίνα για την προσφορά τής Άδειάς σου που μας επέτρεψε να ξεναγηθούμε μέχρι και σε σημεία που δεν προβλέπονταν)

και τους προσωπικούς μου γιατρούς, την Άννα και τον Στάθη μην έχω νυχτιάτικα κανένα άλλο τηλεφώνημα και χρειαστώ ανάνηψη.

Εκείνη την ημέρα, χωρίς να εξηγήσω πολλά πολλά για την επιλογή του ποιοι θα πάνε "δίπλα", άρχισαν να κουνιούνται λίγο οι σχέσεις. Υποτιθέμενη φίλη, πλησιάζει τον άντρα της προσωπικής μου φρουράς, τον Μενέλαο, ένα απ' τα πιο ανεπιτήδευτα και γενναιόδωρα παιδιά που γνωρίζω και του λέει...

“Μη νομίζεις ότι σας διάλεξε για να πάτε σε καλύτερο...”

Όχι βέβαια αγαπητή μου... Για χειρότερο τους διάλεξα!

Κριτήριό μου πάντως ήταν να μη χωρίσω παρέες και να πάρω μαζί μου 3 ζευγάρια πες βολικά, ανάμεσα σε πολλούς βολικούς ανθρώπους που είμαι σίγουρος πως θα προσφέρονταν.

Όλα καλά όμως.
Προχωρούμε.
Ες αύριον τα σπουδαία γιατί έτσι κι αλλιώς γι' αύριο κανόνισε η ζωή την αναμέτρηση.

Το τηλεφώνημα που δεν ήθελα να έρθει ήρθε το βράδυ αλλά δεν ξύπνησα το Στάθη.

Πρωί-πρωί κάνουμε την ξενάγηση στο Αρχαιολογικό Πάρκο του Ακράγαντα,
πάμε και στη Βίλλα Αρμερίνα και μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις Συρακούσες.

Έγιναν όλα όσα έπρεπε στην πορεία της ημέρας,
ανεπηρέαστα,
με τη χαρά ή όποιο συναίσθημα είχε ο καθένας για τούτο το ταξίδι...

Αφήνω να κυλήσουν όλα κανονικά... βγαίνω... μιλώ για την κατάρα να σκοτωνόμαστε από τότε, απ' το 415 π.Χ,
μιλώ για το Χάρισμα του Αλκιβιάδη,
βγαίνει κι ο Μάρκο, μας παρουσιάζει τις Συρακούσες μέσα απ' τα μάτια του συμπατριώτη του του Κικέρωνα...

Αφήνω να κυλήσουν όλα κανονικά.

Πλησιάζουμε στις Συρακούσες.

Αναρωτιέμαι μέσα μου... Θα γίνει πάλι Έκλειψη Σελήνης;

Παίρνω το μικρόφωνο,

"...έχω κάτι σημαντικό να σας πω... Το ξέρω απ' τη 2η βραδιά στο Παλέρμο που τρώγαμε στου Τζίτζι και χτύπησε κάποια στιγμή το τηλέφωνό μου...  Ήλπιζα ότι βρεθεί λύση έστω και την τελευταία στιγμή... κι έκρινα να σας το ανακοινώσω τώρα... τελευταία στιγμή... για να μην κλέψουμε τίποτα απ' το ταξιδι... για να μην έχουμε από προχθές αγωνία κι αναστάτωση... 

Στις Συρακούσες έγινε κακή διαχείριση ή απατεωνιά από τον πράκτορα, - θα το μάθω κάποια στιγμή τί ακριβώς έγινε -  κι ενώ από το Κύκλος Τράβελ είχαν πληρωθεί όλα, όλες οι υπηρεσίες, το ξενοδοχείο μας εδώ στις Συρακούσες δεν πληρώθηκε και δεν το έχουμε."

Όλοι ακούν προσεχτικά. Συνεχίζω...

"Η ευθύνη είναι δικιά μου. Εγώ επέλεξα με ποιους θα συνεργαστώ, και κείνοι με τη σειρά τους τούς δικούς τους συνεργάτες πάντως, η αρχική επιλογή κι ευθύνη είναι δικές μου. 
Δεν έχουμε το 4άστερο ξενοδοχείο που αναγράφεται στο ενημερωτικό που σας δώσανε.

Τί έχουμε τώρα, τί μπόρεσα να διαπραγματευτώ;

Κατ' αρχάς στο Ρήγιο την τελευταία μέρα να μείνουμε στο κέντρο του Ρηγίου και όχι έξω όπως προβλέπεται στο ενημερωτικό σας.

Στην Κατάνια επίσης.

Και στις Συρακούσες τί;;;

Δε υπάρχει τίποτα γι' αυτές τι δύο μέρες, ούτε 4άστερο ούτε 5άστερο.
Πρέπει να υποβαθμιστούμε σε 3άρι... "

- "...Κάντε προσπάθεια -είπα αυτές τις μέρες σε όσους έπρεπε - κάντε προσπάθεια μέχρι την τελευταία στιγμή κι αν δεν βρείτε κάτι... τότε θα πάμε σε 3άρι αλλά μέσα στην Ορτυγία, τουλάχιστον στην Ομορφιά μέσα, όχι 3άρι στα 13 χιλιόμετρα, εκεί που ήταν το 4άρι που δεν πληρώσατε..."

- ΟΚ.

-...Και κάτι άλλο. Τα δυο αυτά βράδια, να κανονίσετε δείπνο.

- Ένα βράδυ.

- ΔΥΟ.

"... Οφείλω να σας πω ότι σε όλη την πορεία αυτών των δύο ημερών απ' τη μέρα που μου το 'παν και σ' όλη τη διαπραγμάτευση είχα την 100% υποστήριξη του Κύκλου μέσω του Γ. Καλαμπαλίκη."

( Όφειλα να το πω αυτό στο μικρόφωνο γιατί είναι η αλήθεια. Αν κατάφεραν να με ξεγελάσουν και μένα και να νομίζω ότι είχα υποστήριξη χωρίς να έχω, θα φανεί στην πορεία του χρόνου. )

"... Κυρίες και κύριοι, αυτό είχα να σας πω. Η ευθύνη είναι δικιά μου. Δυστυχώς από λάθος επιλογές μου δε θα έχουμε το 4άστερο ξενοδοχείο που προβλέπονταν και θα έχουμε ό,τι σας είπα."

Πώς να μη με ασφαλίσει η τόση αγάπη όταν εκείνη τη στιγμή 42 άνθρωποι απ' τους 51 χειροκρότησαν,
όχι για κανέναν άλλο λόγο, δεν είναι ανόητοι, δε χάρηκαν,
χειροκρότησαν γιατί η Ειλικρίνεια της Στιγμής έχει τη δική της δύναμη, και στη ζωή και στο θέατρο,
χειροκρότησαν για να πουν σε μένα

“μη βασανίζεσαι παραπάνω Γιάννη” γι' αυτό το κάνανε, είμαι σίγουρος,

για να μου πουν ότι δεν αμφισβητούν ούτε μια λέξη απ' όσα λέω,

και για να μου πουν ίσως...

“μην παίρνεις πάνω σου ευθύνες που δεν έχεις”

για να μου πουν...

“πρόσεχε, μην και χρησιμοποιούν την αγάπη και την εμπιστοσύνη που σου 'χουμε, μην την εκμεταλλεύονται, σου λέει αυτοί με τον Γιάννη δεν θ' αντιδράσουν, ας βγάλουμε κάνα ευρώ παραπάνω...”

Άκουσα όλα τα μηνύματα που μου στείλατε με τον πιο κομψό τρόπο: με αγάπη!

Και θα είμαι για πάντα ευγνώμον στην εμπιστοσύνη και στην ωριμότητα της αντίδρασης.
ΟΛΩΝ!
Και των 51!
Εάν ανακαλύψω και εξακριβώσω δόλο, να είστε σίγουροι ότι θα το μάθετε.

Εκείνο το βράδυ όταν πήγα τελικά 3άστερο κρεβάτι μου, σκεφτόμουν έναν άλλο άνθρωπο στη θέση μου, λιγότερο τυχερό από μένα, που η ζωή δε του 'χει δώσει τόσο γενναιόδωρα αγάπη και εμπιστοσύνη, έναν άλλο αρχηγό σ' ένα γκρουπ κανονικό που πρέπει να ανακοινώσει υποβάθμιση στα συμφωνηθέντα ανάμεσα σε γραφείο και πελάτη, υποβάθμιση των παροχών...

Τί θα γινόταν αν δεν υπήρχε ο βασικός πυρήνας αυτής της Σχέσης;;;

Δεν το ξέρω.

Φασαρίες,
κακό,
απειλές,
ευκαιρία ίσως και για ρόλους "πρωταγωνιστικούς", κάποιοι μπορεί να 'βγαιναν μπροστά... να ηγηθούν εναντίον απατεώνων... να να να...

"θα μηνύσουμε, θα γκρεμίσουμε, θα ποδοπατήσουμε..."

Δεν το ξέρω.

Αυτό που ξέρω είναι ότι σταθήκατε όλοι στο ύψος των περιστάσεων μιας δύσκολης στιγμής.
Μπορεί κάποιος να πει: δυο νύχτες είναι, θα περάσουν, και δε σας άφησαν και στο δρόμο, άλλους τους βομβάρδισαν το σπίτι, άλλους τους...

Ναι αλλά ταξίδι ξεκινήσαμε όχι πόλεμο...
Αν πρέπει να παρηγορούν κάποιον που κάνει τουρισμό τα χειρότερα που 'χει ο πόλεμος, τότε να μην πληρώνει... ας πληρώσει κι ο τουρίστας μία και καλή όταν υπογραφεί ειρήνη και διευθετηθούν όλα...

Φτηνά επιχειρήματα και δημαγωγίες δε χρειαζόμαστε στη Grecoland.

Σπάσαμε σε δυο ξενοδοχεία ... δυο 3άρια...
Το ένα καλό έως πολύ καλό και δη για 3άρι,
μπροστά στο Λιμάνι της Σικελικής Καταστροφής,
πάνω στην Ορτυγία,
έχει μέλλον αυτό,
λίγο το περιποιηθούν, θα γίνει 4άρι όταν "μεγαλώσει" ...

Το άλλο, δίπλα ακριβώς,
αίσχος,
το πολύ να πεις "σχεδόν" αίσχος,
ειδικά η είσοδός του... Ζήνωνος...Φυλής...,
στενά, σκοτεινά,
αίσθηση κινδύνου,
χωρίς ασανσέρ,
σαν υπόγειο της Βάθης κλαριτζίδικο
μ' ένα γαρίφαλο στ' αυτί καρικατούρα εγώ
κουβάλησα βαλίτζες πάνω, στον 2ο και στον 3ο,
σλάμντογκ και αχθοφόρος,
ε και τί;;;

Έκανα το καλύτερο που μπορούσα στις συνθήκες που βρέθηκα,
αυτό μου έμαθαν οι Φιλιππίνες,

απαράδεκτο το 2ο ξενοδοχείο,
αλλά αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσε να βρεθεί σε κείνη τη στιγμή.

Και βγήκαμε απ' τη "Βάθης" για βραδινή ξενάγηση
όχι μόνο στην Πάνω Ορτυγία αλλά και στην Κάτω,
ξενάγηση κάτω στην Υπόγεια Πόλη με τα Λατομεία,
και φάγαμε τις δυο βραδιές και χαρήκαμε όσοι μπορούμε να χαιρόμαστε και στα δύσκολα.

                             (Ο Μενέλαος κι η Πίτσα, Ηφαίστειο Αγάπης και οι δυο.)

Γενικά, με κατηγορηματικό τρόπο λέω πως επικράτησε το Καλό!
Και νομίζω επικράτησε το Καλό γιατί στα ταξίδια της Grecoland υπάρχει κάτι που λέγεται Δεσμός, Σχέση!

Είναι το μόνο στο κάτω-κάτω που έχει η Grecoland,
η Δέσμευση ότι θα κάνει το καλύτερο που μπορεί στα δύσκολα γιατί στα εύκολα, όλοι καλοί είμαστε,
η Δέσμευση κι ο Δεσμός ανάμεσα σε ανθρώπους,
αυτός το Δεσμός που σε κάνει να συμπεριφέρεσαι και να αντιδράς ως άνθρωπος κι όχι ως “πελάτης”.
Σ' όσα κι αν μπορεί να διαφωνούμε σε επί μέρους θέματα και με τον καθένα ξεχωριστά, αυτό το αναγνωρίζω σε όλους,
στους 51,
στο απρόοπτο συμπεριφέρθηκαν ως άνθρωποι κι όχι ως πελάτες και τους ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση.

Δεν έγινε Έκλειψη Σελήνης στις Συρακούσες.

Σε κάποιους λίγους, άφησε ίσως γεύση πικρή, ίσως και να έγινε αφορμή να δημιουργηθεί κανένα μικροπηγαδάκι αλλά,
είναι ζωή, και το λεωφορείο μου είναι ένα χωριό κάθε φορά κι έχει απ' όλα.

Κάποιες προσωπικές απογοητεύσεις δεν έχουν θέση εδώ.
Κι επειδή είναι και αμοιβαίες, είναι ακόμα καλύτερα κι ακόμα ευκολότερα, το πρόβλημα θα ήταν να θέλει ο ένας να συνεχιστεί η σχέση κι άλλος όχι.
Όποια σχέση πέθανε με αφορμή αυτό το Έμβολο που ταρακούνησε το καράβι ή εξ αιτίας άλλων, διαφορετικών προσδοκιών,
κοινή συναινέση τη θάψαμε.
Τα 'χουν αυτά οι ανθρώπινες σχέσεις, άλλες μένουν στο δρόμο από καύσιμα, κι άλλες γίνονται καύσιμο οι ίδιες και σε βοηθάν να φτάσεις ως το τέλος πάνω που έλεγες τα παρατάω.

Λυτρωτικό το γλέντι του Γάμου. Έμειναν κάποιες θέσεις άδειες αλλά σε ποιον γάμο δεν υπήρξαν απουσίες;
Γλέντι γάμου πραγματικού η τελευταία μας βραδιά με τόσες νύφες.

(Η Πίτσα χορεύει Πίτσα. Ποιήτρια, πραγματικά διανοούμενη, ασφαλής, με αγάπη για την ουσία και ειλικρίνεια στη στιγμή ούτε δευτερόλεπτο δεν πέρασε από τεστ ποιότητας "διανοουμένου" τη χαρά και σηκώθηκε στην πίστα.)

Και την άλλη μέρα, κοιτάξαμε κατάματα τους δυο γαμπρούς Πολεμιστές
και Γέροντα και Νέο,

και υποθέσαμε τί ζωή τους,
τί να ήταν άραγε πριν γίνουν Άγαλμα,
ποιανού πολεμιστή ζωή πραγματική κίνησε το χέρι του Γλύπτη θεού,
ποια είναι τα όνειρα τα παιδικά κάποιου πριν καταλήξει Άγαλμα ή όνομα δρόμου;

Φτάσαμε στην Κατάνια, στο αεροδρόμιο.
Τσεκάραμε.
Μπήκαμε στο αεροπλάνο.
Πετάμε προς Ρώμη.
Εγώ κάθομαι μπροστά μπροστά γιατί έχω μόνο 25 λεπτά για την άλλη πτήση για Μαδρίτη, πρέπει να τρέξω...

Απογειωθήκαμε.
Μετά από τρεις εβδομάδες στη Σικελία, μετά απ' την Εμπειρία με 150 ανθρώπους νιώθω πως το πείραμα πέτυχε.
Ο El Greco μπορεί να κάνει ωραία ταξίδια κι εκτός Ισπανίας κι ας το αμφισβήτησαν μερικοί.
Με τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα θα πάμε παντού.
Πέρυσι στην Καταλονία η Γκαλαρίνα, η Φαίδρα, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Φαίδρα,
φέτος ο Μάρκο με τα πολλά του πρόσωπα, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Μάρκο,

στην Κούβα άλλος...

στη Γουατεμάλα άλλος

άλλος στην Ιαπωνία κι άλλος στην Αργεντινή,

στη Ρωσία και κει ο καλύτερος/η θα είναι δίπλα μας...

Θα πάμε παντού, με τους καλύτερους να υποστηρίζουν το “Παίζω και Μαθαίνω” μας,
με τους καλύτερους να υποστηρίζουν τα ταξίδια έτσι όπως εγώ τα ονειρεύομαι. Κι όποιος ενδιαφέρεται γι' αυτό, θα βρει μόνον ανοιχτή αγκαλιά...
Σε κάθε τόπο ο Γιάννης θα κάνει καλά αυτό που μπορεί κι αυτό που δεν μπορεί να κάνει καλά θα το κάνει άλλος, ο καλύτερος κάθε φορά, τόσοι άξιοι άνθρωποι χρειάζονται δουλειά...

Σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι...

Πετάμε προς Ρώμη ακόμα.
Σκέφτομαι ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος να κλείσω αυτό τον κύκλο των ταξιδιών,
πώς ν' αποχαιρετήσω το τελευταίο γκρουπ και μαζί όλα τα προηγούμενα,
μαζί και τις ώρες τις ατέλειωτες της προετοιμασίας απ' το χειμώνα μέχρι ετούτη τη στιγμή στο αεροπλάνο...

Ένας τρόπος είναι να μην αποχαιρετήσεις.
Σπιράλ, όχι κύκλος που κλείνει.

Σηκώνομαι, κάνω μια βόλτα ως το τέλος του αεροσκάφους.
Σταματώ, μιλάω με κάποιους, άλλοι κοιμούνται, σε κάποιους χαμογελώ, σε άλλους σηκώνω το χέρι, κάποιους τους αποχαιρετώ μ' ένα βλέμμα, άλλα βλέμματα ήταν γραφτό να μη συναντηθούν, έχω εμπιστοσύνη στη ζωή, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές ξέρει τι κάνει.

Είναι αλήθεια ότι θυσίασα πολλές, πάρα πολλές ζεστές αληθινές αγκαλιές αποχαιρετισμού για να υπακούσω στο ένστικτό μου...
Σα δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου ο αποχαιρετισμός...

Δεν είναι εύκολος ο βιωματικός τουρισμός.
Έχει δύναμη ακαταμάχητη η Ειλικρίνεια της Στιγμής,
το Ανεπιτήδευτο είναι Ερωτικό,
γίνεται Μπρούτζινο Άγαλμα η Σχέση που περνάει απ' τη φωτιά και δε λιώνει,
σαν τα γλυπτά του Riace η σχέση μας αυτό το καλοκαίρι.

Θα το επαναλάβουμε του χρόνου αυτό το ταξίδι, είναι πολλοί οι φίλοι που το θέλουν και δε χώρεσαν ή δε μπόρεσαν φέτος.
Ελπίζω σύντομα να είναι έτοιμη η Ιστοσελίδα τής Melodrakma Universal όπου θα αναρτηθεί όλο το πρόγραμμα των ταξιδιών αλλά και τα γενικότερα σχέδια τής Grecoland.

Προχωρούμε.

Ευχαριστώ από καρδιάς για την πολλή αγάπη που εισέπραξα και φέτος, και στο Βορρά της Ισπανίας και στο Νότο της Ιταλίας.

Ελπίζω κάποιος να εισέπραξε και τη δική μου.

Προχωρούμε!

Έχουμε ραντεβού σε εκκρεμότητα.
Κι έχουμε και μια Αλλαγή σχεδίων.

Η Melodrakma Universal δε θα γιορτάσει το κλείσιμο της χρονιάς όπως σκόπευε και ανακοίνωσε κάποια στιγμή, με μια μια εκδήλωση στην Παλιά Βουλή, με κάποιες ομιλίες-αφιέρωμα στον Θερβάντες.

Θα του το κάνουμε του χρόνου το αφιέρωμα του Θερβάντες,
βιωματικό κι αυτό,
μετά την Πορτογαλία θα περάσουμε στην Ισπανία,
θ' αποτίσουμε πρώτα φόρο τιμής στον Μιγκέλ Ντε Ουναμούνο, θα πάμε στη Σαλαμάνκα δηλαδή, ζήτησα ήδη άδεια για Ομιλία μέσα στην Αίθουσα Τελετών του Παλαιότερου Πανεπιστημίου του Κόσμου και μετά,
μετά θα περάσουμε από Σεγκόβια, γλέντι εκεί και μετά...
Μετά θα πάμε στο Σπίτι που γεννήθηκε ο Μιγκέλ Ντε Θερβάντες, στο  Alcalá de Henares
και μετά...

Πολλά έχουμε να κάνουμε παλιοί φίλοι που έμειναν και καινούριοι που ανέβηκαν ετούτη τη χρονιά στο τρένο που το ακολουθούν γλάροι.

Πού θα είναι φέτος το Ραντεβού μας αφού ματαιώνεται η ομιλία στην Παλιά Βουλή;;;;

Εκεί που μας πρέπει φέτος!

Εκεί που μπορεί να βρίσκαμε τον Καβάφη και τον Πεσόα να πίνουν, σ' ένα χαμαιτυπείο, σ' ένα υπόγειο της Βάθης φέτος! Εκεί θα φέρω και τα c.d που σας υποσχέθηκα,
και για Βόρειους και για Νότιους.

Αλήθεια. εκεί θα βρεθούμε, ψάχνω,
"υπόγειο στη Βάθης κλαριτζίδικο, μεσοτοιχία να βρωμάει το σουβλατζίδικο"
για να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε στη Μπόβα, σε κείνο το ελληνόφωνο χωριό της Κάτω Ιταλίας όπου μεταγγίσαμε χαρά ελληνική αντί να τους αντιμετωπίσουμε ως ιθαγενείς που δέχονται τουριστική επίσκεψη,
σ' ένα υπόγειο της Βάθης θα επισημοποιήσουμε το γάμο μας με την Ουσία,
όλοι μαζί,
οι τρεις τριήρεις με τους Σικελούς,
οι Ινδιάνοι και Μη του Βορρά της Ισπανίας,
παλιοί και καινούριοι φίλοι...

Μόλις έχω πιο συγκεκριμένα πράματα γι' αυτή τη συνάντηση, θα το γράψω εδώ. Στα μέσα Νοεμβρίου το βλέπω.

Βιβή, Βιβή Ζαφείρη ετοιμάσου, θέλω να είσαι εκεί, να φέρουμε την Τέχνη στα χαμαιτυπεία, θέλω να επαναλάβουμε την Πρόβα μας,
στην πίστα υπόγειου κλαριτζίδικου της Βάθης θα επαναλάβουμε για όλους πια τον Κόκκινο Γλάρο.

Αυτή θα είναι η πρώτη δημόσια εμφάνιση της Melodrakma στην Ελλάδα, ούτε σε Παλιά ούτε σε καινούρια Βουλή,
μετά τους γάμους του καλοκαιριού, αυτό θα είναι το Γαμήλιο Ταξίδι μας
στους Υπόγειους Κήπους του Χειμώνα!

Σας αποχαιρετώ με τον τελευταίο χορό που χόρεψα με την Άλμπα μου σ' ένα απ' τα τρία γλέντια μας.

“...Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή...”


                      El Greco