Καθαρή σύμπτωση απ’ τη μία να δημοσιευθεί σήμερα στο site ΑΣΣΟΔΥΟ η κουβέντα που κάναμε με τον Χάρη στο Harvest της Ειρήνης παραμονές της πρεμιέρας κι απ’ την άλλη στις 4 το απόγευμα να είμαι τηλεφωνικά φιλοξενούμενος στην ΕΡΤ και στην εκπομπή της Κας Ζέτας Καραγιάννη «Η Φωνή της Ελλάδας»
Με αφορμή όλα αυτά είπα να πω δυο κουβέντες για τις δυο παραστάσεις τού «Virus» που πρόλαβα να δω, την πρεμιέρα και το Σάββατο 20 Ιανουαρίου. Δεν είπα τίποτα σχετικό από τότε, ούτε καλό ούτε κακό.
Ήμουν εκεί στην πρεμιέρα, και γέμισα χαρά και αγάπη μέσα στο κατάμεστο θέατρο, πολλή αγάπη. Ήσασταν όλοι όσοι μπορέσατε κι όσοι χωρέσατε εκεί και σας ευχαριστώ πολύ
Κι έσβησαν τα φώτα…
Και παρακολούθησα την τίμια προσπάθεια του Δημήτρη Παραδείση στην πρώτη του σκηνοθεσία, με αγάπη και σεβασμό προς το κείμενο που είχα γράψει 24 χρόνια πριν… αλλά είδα και μια παράσταση με το άγχος της κάθε πρεμιέρας, επιπλέον όμως είδα και πράματα που ήθελαν πολύ δουλειά κατά τη γνώμη μου. Γι’ αυτό και όταν προσκλήθηκα στη σκηνή θυμήθηκα το δάσκαλό μου, τον Anton Juan και κείνο που μου είπε κάποτε, ένα απόγευμα στη Μανίλα λόγω των παρεμβάσεών μου κατά της διάρκεια μιας πρόβας για το «Πάρις και Αλέξανδρος»:
«Ο καλύτερος θεατρικός συγγραφέας, είναι ο πεθαμένος θεατρικός συγγραφέας» μου είχε πει στ’ αυτί ο Αντόν! Εκφράζοντας την αγανάκτησή του ως σκηνοθέτης για τις παρεμβάσεις μου.
Κι όταν ξανάναψαν
Δεν το ξέχασα ποτέ αυτό κι έτσι κρατήθηκα μακριά από τούτη την παραγωγή, για καλό και για κακό πάντως μακριά, στην Ισπανία, χωρίς καν μια ανάγνωση, ούτε μια πρόβα με την παρουσία μου…
Ο Δημήτρης Παραδείσης δε μπορεί να πει αυτό που ξεστόμισε ο Αντόν κάποτε γιατί ήρθα απλά για την πρεμιέρα.
Κι έσβησαν τα φώτα… Η παράσταση αρχίζει…
Οι αρρυθμίες, οι απειρίες, τα τεχνικά προβλήματα σε συνδυασμό με το κλασικό άγχος της πρεμιέρας μού άφησαν παράξενη γεύση στο στόμα.
Και τότε θυμήθηκα κάτι άλλο που μου ‘χε ψιθυρίσει ο Αντόν με αφορμή μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Ότι δεν είναι κονσέρβα ούτε ζωή ούτε το θέατρο, δεν είναι κάτι σταθερό και τελειωμένο, είναι αυτό που μπορει να γίνει κάθε φορά.
Και μίλησα με το Δημήτρη. Κι έχω την αίσθηση σήμερα, πως όλα τα προβλήματα που είχα εντοπίσει είχαν τελικά γιατρειά γιατί στη βάση υπήρχε πολλή αγάπη για το έργο. Ο Δημήτρης αποδεικνύεται ένας έξυπνος άνθρωπος που ξέρει ν’ ακούει κι έχει φίλτρα για να κρατήσει εκείνο που χρειάζεται χωρίς να τον τυφλώνουν εγωισμοί, ξέρει τί θα κάνει καλό στον δικό του πρώτα απ’ όλα κόπο…
Δουλειά δουλειά δουλειά… Δημήτρη, κι αυτό και κείνο… και το άλλο…Πέτα στα σκουπίδια τη γνώμη μου αλλά θέλω να την ξέρεις!
Κι η Μηχανή της Αγάπης για το έργο φαίνεται ότι έκανε ένα μικρό θαύμα… Έβαλε σιγά σιγά μπρος τον ρυθμό της παράστασης, αντίγια λόγια που λέει ο ένας στον άλλο έγιναν σχέσεις, κόπηκαν διαλείμματα, εξαφανίστηκαν τα 300 περιττά μπλακ άουτ, ο θάνατος άλλαξε πρόσωπο κι έγινε ένας ύμνος για τη ζωή, κι ένας φίλος που είδε το περασμένο Σάββατο την παράσταση μου τα «σφύριξε» όλα αυτά…
Θα τη δω και γω ξανά την παράσταση όταν επιστρέψω στην Αθήνα και νομίζω τότε ανεπιφύλακτα θα πω σε όλους ό,τι έχω να πω.
Ευχαριστώ Δημήτρη που μου έδωσες την ευκαιρία να δω πως 24 χρόνια μετά δεν αλλάξαμε ούτε στο ελάχιστο. Σ’ ευχαριστώ και για τη γενναιότητα ν’ ακούσεις τη γνώμη και την κριτική μου. Πάνω απ' όλα για τη γενναιότητα ν' ανεβάσεις ζωντανό συγγραφέα.
Ευχαριστώ και σένα Χάρη που μου κανες τόσες χάρες για να μπορέσουμε να συντονιστούμε και να κάνουμε αυτή τη συνέντευξη
Ευχαριστώ και την Κα. Ζέτα Καραγιάννη για την σημερινή φιλοξενία στην ΕΡΤ. Την ευχαριστώ κυρίως για τις ωραίες συνθήκες που δημιούργησε ώστε να γίνει ουσιαστική κουβέντα τόσο για το «Virus» όσο και για τα ταξίδια που ετοιμάζω με τη Melodrakma. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση, πάρα πολύ καλά προετοιμασμένη δημοσιογράφος όχι ξεπετουά.
