ΤΟΣΚΑΝΗ 2018: Ιδιοφυία Versus Μετριότητα.

Κάθε χρόνο στη Melodrakma εγκαινιάζουμε ένα καινούριο ταξίδι. Σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, όπως μεγαλώνει ένα παιδί.
Το 2018, είπαμε να κάνουμε διπλό βήμα: ένα Συλλεκτικό 5ήμερο στο Βερολίνο, τη Δρέσδη τη Λειψία και το Ποτσνταμ κι ένα ακόμα…

Οι «φιναλιστ» στο μυαλό και στην επιθυμία μου να τα οικοδομήσω (πολύ αγαπημένο αυτό το δημιουργικό κομμάτι αν και εξουθενωτικό έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι το «οικοδομώ») ήταν τα εξής ταξίδια:



Μαρόκο

Ρωσία

Σκωτία

Κούβα

Περού

Ιαπωνία

Καμπότζη-Βιετνάμ

Τοσκάνη

Άγιοι Τόποι-Ιορδανία (ειδικό Προσκύνημα σε Θεούς και, Δαίμονες καθώς και στη Μυθική Πέτρα)



Τη νικήτρια για φέτος την ξέρουν πια σχεδόν όλοι: Η ΤΟΣΚΑΝΗ.

Τα υπόλοιπα ταξίδια-φιναλίστ προγραμματίζονται για την επόμενη 8ετία τής Melodrakma , με ίσως κάποια επιπλέον ακόμα εμβόλιμα. (Επομένως πια ξέρουν, όσοι ονειρεύτηκαν αυτά τα ταξίδια συμπίπτουν οι προθέσεις μας. Όσοι θέλουν να γνωρίσουν  κάποιον απ’ αυτούς τους 8 «φιναλίστ» με τον τρόπο τής Melodrakma, ας το βάλουν στα σχέδιά τους, θα πάμε!)


Γιατί τώρα κέρδισε η Τοσκάνη; Πού ξεχώρισε σ’ αυτή την πασαρέλα των προθέσεων και των ονείρων. Στη συνέντευξη; Στο μαγιό; Στην εμφάνιση με βραδινή τουαλέτα; Αλήθεια σα σε πασαρέλα ομορφιάς περνούσαν πάνω-κάτω στο μυαλό μου οι χώρες… Η μία είχε γκέισες, η άλλη μπούρκα  και χρώματα και μυστήριο, η επόμενη πολύ χορό κι ατέλειωτη πολιτική κουβέντα, η άλλη στέκοντα αγέροχη ψηλά, σαν σε ψηλά τακούνια αγναντεύοντας χώρο και χρόνο απ' το πιο κάτω το Μάτσιου-Πίτσιου, πιο πέρα τα χάιλαντς, το Ερμιταζ, την Πέτρα…

Ένα από τα κριτήρια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο για να επιλέξω την Τοσκάνη ήταν κατ’ αρχάς το ότι βγαίνει λίγο φθηνότερη απ’ το Περού και την Ιαπωνία.

Άλλο;

Η ασύλληπτη ομορφιά της εξοχής.

Χρόνια τώρα σα στοιχειωμένος απ’ τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, εκείνα «Της εξοχής τα πρωινά θα τα βρούμε ξανά αγκαλιά στο κρεβάτι…» απ’ το «Η Σωτηρία της Ψυχής», της εξοχής τα πρωινά μού ψιθυρίζουν μουσικές απ’ το σινεμά και τη ζωή μου κι είπα Τοσκάνη!


Άλλος λόγος που τη διάλεξα;

Έκρινα πως είναι οικείο ιδανικό σκηνικό για να κάνω ένα θεατρικό εγχείρημα. Ταξίδι γραμμένο σα θεατρικό έργο. Το ετοιμάζω, σ’ αυτή τη φάση είμαι, γράφω τους Μονολόγους, τους Διαλόγους με τον Marco Balestrazzi, τις Σιωπές, ναι και τις Σιωπές κι αυτές τις γράφω, δε θέλω ν’ αφήσω τίποτα στα χέρια της τύχης πέραν των ανθρώπων που θα συμπέσουν στην κάθε μία απ’ τις τρεις αναχωρήσεις που προγραμμάτισα. Μόνον αυτό θα μείνει στην Τύχη: ποιοι θα συνταξιδέψετε με ποιους.

Το Ταξίδι στην Τοσκάνη και όχι μόνο στην Τοσκάνη θα είναι σαν ένα οδοιπορικό ακολουθώντας τα βήματα του Δάντη.

Σ’ ό,τι ο Μέγας Ποιητής συναντά σε Κόλαση και Παράδεισο.

Κι όπως ανέφερα το φετινό Ταξίδι θα έχει Θεατρική Δομή. Με δυο πρωταγωνιστές.

Συνέβη στο μυαλό και στον χωροχρόνο μου μια Μυθική συνάντηση: μια σπάνια Ιδιοφυία συναντά μια ιδιοφυή Μετριότητα.

Ο Δάντης θα συναντηθεί με το Σαλιέρι.

Πόσες και πόσες φορές δεν ένιωσα πως θα ήθελα να συναντηθώ με ανθρώπους που έζησαν σε άλλη απ’ τη δική μου Εποχή. Κι αν η Πραγματικότητα λέει πως είναι αδύνατον τί θα μου το απαγορεύσει στο μυαλό; Θεός το μυαλό κάνει ό,τι θέλει. Τί θα απογορεύσει στην Τέχνη να κλείσει ραντεβού ανάμεσα σε σπουδαίους που έτυχε να γεννηθούν σε διαφορετικές εποχές; Είναι κι αυτό πιστεύω μέρος τής Τέχνης του Ταξιδιού: να συναντιέσαι με το Ωραίο, το Απροσδόκητο και καμιά φορά το Αδύνατο.

Για λίγο το Μυαλό παίρνει τη θέση του Θεού Δημιουργού κι έχει 7 μέρες να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει Κόλαση και Παράδεισο απ' την αρχή.

Άχρονα και σε ανύποπτη στιγμή,  ο Δάντης περιδιαβαίνοντας στην Κόλαση θα πέσει πάνω στο Μότσαρντ,  ο οποίος σπρώχνει την αναπηρική καρέκλα τού Σαλιέρι πάνω-κάτω, πάνω-κάτω Κόλαση-Παράδεισο...

Ο Δάντης θα συναντηθεί με τον Σαλιέρι του Πίτερ Σάφερ στο «Αμαντέους» αλλά και με τον Σαλιέρι της δικής μας ζωής. Όλοι έχουμε μια Μετριότητα που πριονίζει τη ζωή μας.  Ή είμαστε εμείς οι ίδιοι ο Μέτριος τής ίδιας μας της ζωής.

Πόσες φορές στη ζωή η Μετριότητα δεν επιβλήθηκε στην Ιδιοφυία. Ειδικά στην Ελληνική πραγματικότητα, φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στην Πολιτική Σκηνή, φτάνει να σκεφτεί κανείς πόσο αποφεύγουν την Πολιτική οι Πραγματικά ευφυείς άνθρωποι.

Δυο Κλασικές έννοιες θα αναμετρηθούν με φόντο την εξοχή της Τοσκάνης: Ιδιοφυία Versus Μετριότητα.



Στο ρόλο του Ιδιοφυούς Δάντη ο Marco Balestrazzi.

Στο ρόλο της Μετριότητας Σαλιέρι ο Γιάννης Λυμτσιούλης

Κάθε μέρα, σαν επεισόδια ταξιδιού, 7 μέρες σε 7 πράξεις. Κάθε μέρα θα συνεχίζει από κει που έμεινε την προηγούμενη.

Σκηνή το λεωφορείο.

Σκηνικό το έξω απ’ το παράθυρο, η Τοσκάνη.

Και κάθε μέρα θα υπάρχει κρασί. Παντού κρασί. Κάθε μέρα επίσκεψη σε κάποιο κελάρι της. 7ήμερο Σαφάρι κρασιού. Κρασί Τοσκάνης μέχρι να γίνει ο Παράδεισος λίγο γοητευτικότερος, ν’ ανταγωνίζεται την Κόλαση σε όλα τ’ ανθρώπινα.

Απ’ τη Βερόνα ως τη Ρώμη κρασί.

Γράφω την κάθε μέρα του ταξιδιού, σ’ αυτή τη φάση είμαι. Όποιος θέλει μπορεί ήδη να κάνει κράτηση στο


τηλ: 6985 – 66 2014

gr@melodrakma.com  (κος: Θανάσης Μπανούσης)



21 – 27 Ιουνίου

28 Ιουνίου – 4 Ιουλίου

30 Αυγούστου – 5 Σεπτεμβρίου


Φιλοδοξώ κάτι σπουδαίο μ’ αυτό το ταξίδι. Να ζήσουμε ιστορικές στιγμές γι’ αυτό το κεφάλαιο που λέγεται ΤΑΞΙΔΙ. Όχι πια διεκπεραίωση. Ανεβάζουμε τον πήχη στο ύψος της Κριτικής Σκέψης και του Αισθήματος. Ας παρασυρθούν όλοι απ’ το καλό κι ας καλυτερεύσουν. Δεν είναι μικρό πράμα να έχουμε  συμβάλει έστω και ελάχιστα στο να καλυτερεύσει ο τρόπος που θα σας ταξιδεύουν κι άλλοι ας πούμε ανταγωνιστές. Από σας εξαρτάται, απ’ το να διψάτε για το Ωραίο, απ’ το να μην συνηθίσετε στο Μέτριο.

                   El Greco

Υ.Γ: Στο επόμενο διάστημα θα δημοσιεύεται το Ταξίδι μέρα-μέρα...

Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΟΥ "VIRUS"

Μετά την πρεμιέρα του «Virus» στις 18 Ιανουαρίου στην οποία παραβρέθηκα, εξέφρασα την επιφύλαξή μου για το πόσο έτοιμη ήταν η όλη δουλειά ώστε να ξεκινήσει δημόσιες παραστάσεις.

Όπως πολλά στη ζωή, έτσι και το θέατρο δεν είναι αυτό που είναι σε μια δεδομένη στιγμή αλλά αυτό που μπορεί να γίνει. Έτσι ζω εγώ τη ζωή μου, ως Εξέλιξη. Όλα αυτό είναι, ό,τι μπορούν να γίνουν αν δε χτίσουμε τείχη, αν δε βάλουμε ωτοασπίδες στην κριτική και φρένο σ' ό,τι μας εξελίσσει. Όπως ο έφηβος κι η έφηβη με τον καιρό καταλαβαίνουν πως τα 69 σκουλαρίκια και τα μεγάλα λόγια δε θα τους στέψουν βασιλιάδες του κόσμου. Κι ούτε να αλλάξουν τον κόσμο θα τους βοηθήσει υπερβολή και θυμός κι ας είναι απόλυτα υγειές σ’ εκείνη τη φάση να υπερβάλλουν και να θυμώνουν. (Αν όταν μεγαλώσουν πια δεν το καταλάβουν, δικαίωμά τους κι αυτό αλλά μπαίνουν πλέον στην ειδική κατηγορία του γραφικού). Σ’ έναν έφηβο δε βλέπεις την ακμή στο πρόσωπο και το πατινάρισμα της φωνής που γλιστράει, κοιτάς και φαντάζεσαι αυτό που μπορεί να γίνει αν δε ρημάξει τη ζωή του κλείνοντας πόρτες και παράθυρα.

Αυτό νομίζω συνέβη και συμβαίνει στην παράσταση του «Virus». Ωριμάζει, φεύγουν τα περιττά «πλουμίδια», τα πλαστικά σκουλαρίκια μεταμφιεσμένα σε 69 κουραστικά αλλεπάλληλα μπλακ άουτ. Προς τιμήν του κυρίου Παραδείση, δεν έκλεισε την παράσταση, δεν είπε αυτό είναι και σ όποιον αρέσει. Άκουσε, ένιωσε και παρενέβη. Κι επέτρεψε και σε μένα να κάνω μια πρόβα και να κουρδίσω -στα περιθώρια που επιτρέπει μια πρόβα – το ρυθμό της παράστασης.

Είχε πολλές στιγμές καλές την τελευταία φορά που είδα το έργο, την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου. Εκείνη τη βραδιά παρακολούθησε την παράσταση και η κυρία Λένα Σαββά και μπήκε στον κόπο να γράψει μια μικρή κριτική την οποία παραθέτω πιο κάτω.
Και πάνω που ωριμάζει η παράσταση, τελειώνει... Αυτό είναι το Θέατρο: απ’ τα εφήμερα ίσως το ωραιότερο.

Όποιος θέλει να δει «την ενηλικίωσή της», θα είναι εκεί μέχρι 10 Μαρτίου. Κάθε Πέμπτη στις 21:00 και κάθε Σάββατο στις 18:00 στο θέατρο Altera Pars στη Μεγάλου Αλεξάνδρου 123 (κρατήσεις στο: viva.gr ή στα τηλ. 6983042463, 6983782678  ) 

Υ.Γ: Την κριτική μου έστειλε ένα παλιός φίλος, ο Δημήτρης Κοτσίφης που διαχειρίζεται ένα site, το All4fun.gr  που εμπεριέχει πολλή αγάπη για το Θέατρο και πολλές προσκλήσεις. Ευχαριστώ Δημήτρη.

                                       El Greco

Κριτική: Λένα Σαββά

«THE VIRUS Ή Το Μεθύσι του Νώε» του Γιάννη Λυμτσιούλη

Σκηνοθεσία Δημήτρης Παραδείσης

«Παρακολουθώντας τη ζωή σ' ένα χωριό της Θεσσαλίας, ένα χωριό από λάσπη και βαμβάκι ξετυλίγεται η ιστορία τριών οικογενειών. Ήθη και έθιμα, συνήθειες και πεποιθήσεις, η υποκριτική ηθική των μικρών χώρων. ΄Ενα έργο με γρήγορη και ζωντανή πλοκή, ντυμένο με υπέροχη μουσική κι εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Τα σκηνικά λιτά αλλά πολύ εκφραστικά ζωντανεύουν κομμάτια της ιστορίας τους όταν πέφτει επάνω τους το φως. Μετά αποσύρονται στη σιωπή τους. Παρά τους έντονους διαλόγους, αρκετές φορές ''είδα'' Αγγελοπουλικά τοπία. Θες η μουσική που θύμιζε Καραίνδρου, θες η σιωπή που έβγαινε απ' τις ηχηρές κουβέντες τους, θες τα βλέμματα με το άδειο από πίσω, σ' έκαναν να νοιώθεις πέρα απ' τη φασαρία, την αγωνιώδη προσπάθειά τους ν' αντιμετωπίσουν τη ζωή. Το φόβο τους μπροστά στο ξαφνικό που θα τους βρει απροετοίμαστους. Να «ψήσουν» τον παππού να τους γράψει το κτήμα, να εξασφαλίσουν τα ρούχα της κηδείας πριν το θάνατο, να βρουν μια θέση ανάμεσα στους συγχωριανούς τους. Τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας, δυο ποιητικά πρόσωπα. Ο μέθυσος παππούς κι ο τρελός του χωριού. Ο παππούς, η ειρηνική φιγούρα του χωριού με μια άπλετη τρυφερότητα για τους άλλους και μια ικανότητα επικοινωνίας που στερούνται οι νηφάλιοι. Ο παππούς θέλει τίποτα. Μόνο κρασί, επικοινωνία και τρυφερότητα. Ο τρελός είναι ο αντίποδάς του, το παιδί που τα θέλει όλα. Και το ποδήλατο και τη φωτογραφία κι όλα. Κορύφωση, η τελετή της κηδείας όπου όλα τα καταπιεσμένα «θέλω» όλα τα απωθημένα εκρήγνυνται για να ξαναφορέσουν σε λίγο τα υποκριτικά τους χαμόγελα και να συνεχιστεί η συνήθεια. Μια λέξη που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στη διάρκεια του έργου κι εδώ ισοδυναμεί με τον τρόπο να αντέχω τη ζωή. Η παράσταση έχει κι αποκορύφωμα. Ο παππούς επιστρέφει και χορεύει βαλς με την γυναίκα του ''γιού'' του. Η ζωή με το επέκεινα κοιτάζονται στα μάτια. Υπάρχει άραγε διαφορά; Υπάρχει διαχωρισμός ή τον βάζουμε εμείς επειδή -θύματα της συνήθειας- φοβόμαστε τις αλλαγές; Μια πολύ όμορφη, γεμάτη παράσταση με φίνα ''ρούχα'' [μουσική, σκηνοθεσία, σκηνικά, φωτισμούς]. Να μη ξεχάσω, οι ηθοποιοί δεν ήταν ηθοποιοί. Ήταν αγρότες της Θεσσαλίας που ήρθαν να παίξουν τον εαυτό τους. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες.....»

.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΠΟΚΡΙΑΣ: ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΕΣ

Απ’ το «Στρατηγείο τής Μαδρίτης» πια κοιτάζω πίσω τις προηγούμενες μέρες, αυτές τις τρεις μέρες της Αποκριάτικης εκδρομής στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πώς έγινε όλο αυτό… Ποιο Σύμπαν συνωμότησε (γιατί σίγουρα του Κοέλιο δεν ήταν) και 150 άνθρωποι επέστρεψαν χαρούμενοι με το μυαλό και την καρδιά γεμάτα; Ποιο Σύμπαν συνωμότησε (γιατί σίγουρα του Κοέλιο αδιαφορεί για μένα όσο και γω γι’ αυτό) κι έγιναν όλα κάτω απ’ τις Αλάνθαστες Εντολές του Βιώματος, της Συνύπαρξης και του Αισθήματος, το Τριαδικό αυτό Σύμπαν που όταν συνωμοτεί όσοι και να ‘ναι οι άνθρωποι που έρχονται σ’ επαφή υπνωτίζεται, πέφτει κώμα το «Εγώ» τους.

Λένε πως το να μαζευτούν άνθρωποι πολλοί μαζί οι κίνδυνοι αυξάνουν, τα προβλήματα βρίσκουν τη χαρά τους, ντύνονται κι αυτά μασκαράδες, ότι δήθεν είναι προβλήματα πραγματικά και παίρνουν τους δρόμους και τα μυαλά των ανθρώπων.
Κοιτάζοντας πίσω, τις τρεις αυτές μέρες της Αποκριάς καμαρώνω!
Με σεμνότητα λέω τη λέξη καμαρώνω για το ότι μαζευτήκαμε 150 άνθρωποι κάθε ηλικίας, από 2 ετών ως 83, και για τρεις μέρες ήμασταν μαζί κι όλοι γυρίσαμε στη ρουτίνα μας με τη γεύση εκείνη που πάντα επιδιώκω να μείνει: «εδώ κάτι συνέβη».
 Όλοι.

Απ’ το «Στρατηγείο τής Μαδρίτης» πια κάθομαι να δω πως θ’ απαντήσω σ’ όσους φίλους δε μπόρεσαν να ρθουν μαζί μας το τριήμερο αυτό αν και το ήθελαν, και τώρα με ρωτούν από προχθες με ρωτούν τί και πως και πότε… Τί ν’ απαντήσω.
Έγιναν πολλά.
Μέσα στο λεωφορείο.
Έξω απ’ αυτό.
Οι ξεναγήσεις μέσα στα λεωφορεία κι έξω απ’ αυτά.
Η Μουσική.
Οι ξεναγήσεις στα Μοναστήρια. Η Ορθοδοξία στα βράχια χωρίς ενοχή.
Οι ξεναγήσεις στα Μουσεία της Πέλλας και της Βεργίνας.
Ο Τάφος του Φιλίππου. Ο Θάνατος του Μεγαλέξανδρου μέσα μας. Η αναγέννησή του σαν άλλος Διόνυσος.
Η ουσιαστική απόπειρα γνωριμίας με τον τόπο μας.

Με ρωτούν πολλοί φίλοι τί έγινε, πώς τα περάσατε πώς ήταν;

Έγιναν όλα εκτός από το Σεμινάριο Ηχητικής Αίσθησης του Αντόν. Έμεινε για την επόμενη φορά. Γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά και θυμάμαι πολύ καλά τα χρέη μου, αλίμονο σ' όποιον χρωστάει και κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Χρωστάω αυτό το Σεμινάριο. Αλλά δεν ήρθε άδικα απ' το Σικάγο. Ζήσαμε το μονόλογο του έργου του. Σ’ ευχαριστώ Αντόν για την κατανόηση.

Τί κάναμε λέει αυτές τις μέρες...

Πριν απ' όλα να πω σε όλους τα νέα τής Melodrakma! Οι ημερομηνίες τού νέου ταξιδιού της χρονιάς στην Τοσκάνη είναι:


21-27 Ιουνίου

28 Ιουνίου - 4 Ιουλίου

30 Αυγούστου - 5 Σεπτεμβρίου

Το αναλυτικό πρόγραμμα θα το δημοσιεύσω σύντομα αλλά όποιος θέλει μπορεί ήδη να κάνει κράτηση και χωρίς αυτό... Σαν Αξονική Εμπιστοσύνης θα το δω! (gr@melodrakma.com και στο τηλ.  6985 66 2014 )

Αποκάλυψα και το σπουδαίο για μένα νέο, ότι η Melodrakma νοίκιασε γραφεία στο κέντρο της Αθήνας και σύντομα θα προσκληθείτε για τα εγκαίνια.

Με ρωτάτε "τί έγινε;"

Πριν μιλήσω άκουσα. Άκουσα πολλούς, όλους όσους μπόρεσα.

Ο Μπάμπης της Κάτιας μου είπε ίσως το πιο αυστηρό: « Ήρθαμε γιατί σ’ αγαπάμε αλλά το φοβόμασταν πολύ. Έχουμε κάνει άπειρα ταξίδια στην Ελλάδα Γιάννη, άπειρα τέτοια τριήμερα και είναι σχεδόν όλα ξεπέτες και ευκαιρία για αρπαχτές. Σε μεταφέρουν κάπου και κάπου σε παρκάρουν. Ετούτο εδώ όμως ήταν κάτι άλλο... Κατάφερες να… (…)» 

Δε σου απάντησα εκείνη την ώρα Μπάμπη, δε σου είπα πως ένιωθα εγώ γιατί κάποιος με φώναξε και χάθηκε η στιγμή.
Κατ’ αρχάς το σωστό είναι «Καταφέραμε», όχι «κατάφερα».
Φαντάσου έναν διευθυντή ορχήστρας να διευθύνει με χέρια και ψυχή, να μοιάζει πως θ’ απογειωθεί μέσα στην αέναη κίνηση τξς αγάπης του για τη Μουσική αλλά απέναντι, πρώτα βιολιά και tutti να κρατούν στα χέρια μπύρες…

«Καταφέραμε» είναι το σωστό!

Καταφέραμε να είναι η κάθε στιγμή με σφραγίδα Αισθήματος. Αυτό το τόσο Ντε Μοντέ για κάποιους «Αισθάνομαι» αποδεικνύεται έως και τελευταίας τεχνολογίας καπιταλιστικό εργαλείο. Ναι, η επιτυχία του να συνυπάρξουν 150 άνθρωποι για 3 μέρες χωρίς προβλήματα, χωρίς παράπονα, χωρίς «εγώ», χωρίς όλα εκείνα τα νάζια και τα καπρίτσια που κάνουμε καμιά φορά για να πούμε «είμαι και γω εδώ, πρόσεξέ με λίγο, μη με αναγκάζει να ανακαλύψω πρόβλημα για να με προσέξεις…»

Τίποτα απ’ όλα αυτά τα φροϋδικά και μη φροϋδικά Μπάμπη μου και ξέρεις γιατί;

Γιατί εμπιστεύτηκα το Ένστικτο και βάσισα τη Σκηνοθεσία στο «Αισθάνομαι».

Αποφάσισα να μην παρακάμψω το DNA των Ελλήνων, εκείνο που κάνει κυκλώματα και γράφει Ιστορία  μια παρέα, εκείνο που χορεύει ακόμα χορούς κυκλωτικούς, που ζητάει στρωμένο τραπέζι, να κάτσουν όλοι γύρω, να φάνε, να πιούνε, να μιλήσουν, να γνωρίσουν ή να το προσπαθήσουν, ν’ ακούσουν αποσπάσματα απ’ τις ζωές των άλλων και να γίνει αυτό αφορμή για ενδοσκόπηση στη δική μας ζωή. Αυτός ήταν ο κι Στόχος κι ο Οδηγός στη Σκηνοθεσία αυτών των ημερών.
Εμπιστεύτηκα το Κριτήριο του Αισθήματος κι έφερα Μουσική στα βράχια των Μετεώρων να παίξει το Δακρυσμένα Μάτια.

Εμπιστεύτηκα εκείνο που θα πρέπει να είναι το ΟΛΟΝ μέσα μας, τη ζωή σε όλες της τις εκφράσεις, η ζωή και το τέλος της δηλαδή κι έτσι πάνω στη χαρά του χορού των Μετεώρων, σάς ζήτησα να κάνουμε Μνημόσυνο και να πιούμε ένα κρασί στη Μνήμη τής Καίτης Χατζηαναγνώστου που έφυγε πριν λίγες μέρες και που θα ήταν εκεί μαζί μας, γιατί ήταν μία από μας ώσπου αποφάσισε ο καρκίνος να βάλει το χέρι του και να τη σαρώσει σε χρόνο μηδέν.

Εμπιστεύτηκα το αλάνθαστο Κριτήριο του προσωπικού δρόμου, εκείνου που δεν αντιγράφεται με τίποτα και ζήτησα απ’ την Αγγελική και την  Άλμπα την ανηψιά και την κόρη μου να παίξουν Μουσική μπροστά σε 600 συνδαιτημόνες. Τσέλο και φλάουτο.

Εμπιστεύτηκα στον "Μαύρο Κύκνο", στην Άλμπα την αποστολή να κάνει για όλους εσάς έναν μουσικό διάλογο με το Κλαρίνο του Παναγιώτη, να συναντηθούν οι Δύο Κόσμοι της Melodrakma, ο Κλασικός και ο Μοντέρνος, σαν τις δυο γέφυρες στο logo της… Φλάουτο και Κλαρίνο, να παίζουν το All of Me του John Legent και το «Δακρυσμένα Μάτια» του Μίκη Θεοδωράκη, δακρυσμένα από χαρά.

Εμπιστεύτηκα το ρίσκο του αυθεντικού αντί για τη σίγουρη, την πεπατημένη. Πήγαμε δηλαδή στην παγκοσμίως Άγνωστη Χάλκη Λαρίσης, στο χωριό μου αντί για τον δυο βήματα πιο κει περίφημο Τύρναβο με τα περίφημα έθιμά του ειδικά αυτές τις μέρες. Μουσική μάς περίμενε και στη Χάλκη, παντού μουσική αυτές τις μέρες κι όταν σίγησε, βγήκε α καπέλα η Ειρήνη Δασκαλάκη κι έβαλε σφραγίδα στη στιγμή και μου ‘πε με τον τρόπο της πως καλά έκανα κι εμπιστεύτηκα ό,τι εμπιστεύτηκα. Α καπέλα η Ειρήνη τραγούδησε πορτογαλικά fado για τις γυναίκες του χωριού μου που μπορεί να μην αποχαιρετούν συζύγους ναυτικούς αποχαιρετούν όμως τη ζωή τους σιγά-σιγά, τη ζωή που περνάει και χάνεται μέσα σ’ αυτόν τον κάμπο το Θεσσαλικό που μοιάζει με θάλασσα από βαμβάκι μέσα στη ροθτίνα της επανάληψξης της ζωή ενός χωριού οπουδήποτε στον κόσμο. Ave Ειρήνη που ύστερα συνέχισες α καπέλα και χάρισες σε όλους «της τριανταφυλλιάς τα φύλλα» απ’ την ελληνική παραδοσιακή Μουσική.


Μουσική και Άνθρωποι μαζί. Ο Θάνος και η Ανθή, απ’ τον Πολιτιστικό Σύλλογο Χάλκης, ο Κώστας, Πρόεδρος του Χωριού κι εκπρόσωπος του Δήμου Κιλελέρ, τα χέρια που σερβίρανε ακούραστα, τα γυναικεία χέρια του Συλλόγου Γυναικών Χάλκης, ευγνώμων σε όλους. Κι ο Δάσκαλος του χωριού, ο κύριος Στέλιος Τσιλιάκος, δάσκαλος απ’ αυτούς που θα μπορούσε να γράψει μυθιστόρημα ολόκληρο ο Ισίδωρος Ζουργός ήρθε και σεμνά μας μίλησε για το Παγκοσμίως άγνωστο χωριό του και χωριό μου, αυτό που έδωσε τη δική του προσφορά σε αίμα τόσο σε Ιταλούς όσο και σε Γερμανούς κατακτητές. Και κει που μιλούσε ο Δάσκαλος για πόλεμο έκρινα που είναι η καταλληλότερη στιγμή να κάνω την κλήρωση για το ταξίδι στη Γερμανία, για να χτίσουμε αντί να γκρεμίζουμε συνέχεια. Κι έλαχε σε άνθρωπο που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου σ’ αυτό το ταξίδι… Φίλη φίλου φίλης… Έτσι μεγαλώνει το «χωριό μου» η Grecoland και σας είμαι ευγνώμων. Πάντα τυχερή Ευδοκία Φιλίππου.

Εκτός απ' το Δάσκαλο, εμπιστεύτηκα και μια Δασκάλα, την Άννα Μιχαηλίδου,  την αγάπη για δημιουργία, για μη διεκπεραίωση. Υπάρχουν σπουδαίοι δάσκαλοι στην Ελλάδα κι ας λένε τα κανάλια άλλα όταν θέλουν να διχάσουν σε βόρειο και νότιους σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπάλληλους

Παρόντες και 5 Ισπανοί βιώνοντας εμπειρία μοναδική κατά δική τους ομολγία. Αυτό που όταν κάνουμε τουρισμό λέμε πως είναι το μέγιστο, να γίνεις ένα με τους ντόπιους… Αυτό βίωναν οι 5 φίλοι Ισπανοί για 3 μέρες κι μου ‘παν φεύγοντας: «γι’ αυτό αντέχετε στις κρίσεις, υπάρχουν ακόμα σχέσεις ανθρώπων στην Ελλάδα»

Τί άλλο εμπιστεύτηκα Μπάμπη μου αυτές τις τρεις μέρες;

Εμπιστεύτηκα και την παρουσία της Εκκλησίας γιατί εκπροσωπήθηκε από παπά- άνθρωπο που ήρθε με αγάπη να μας υποδεχτεί, και χωρίς να θέλει μικρόφωνο, πιάστηκε απ’ όλους και μπήκε σε χορό κυκλωτικό και χόρεψε μαζί μας κι ύστερα αποσύρθηκε στην εκκλησία του και μας περίμενε. Μπήκαμε στις εκκλησίες και τους Καθεδρικούς του κόσμου όλου, γιατί να μη μπούμε εδώ, στην εκκλησία του χωριού μου, εδώ που βάφτισα την Άλμπα, που είδα την Ειρήνη νύφη, που αποχαιρέτησα για πάντα τη Ντίνα…

Μπήκαμε στις εκκλησίες του κόσμου όλου ως πότε θα σνομπάρουμε τις δικές μας; Και κει μέσα, έκπληξη και για μένα τεράστια το ότι ο παπα-Νικόλας είχε ετοιμάσει λειτουργία για μας, ένα-ένα τα ονόματα όλων μας να φύγουμε «διαβασμένοι».

Εμπιστεύτηκα το στομάχι μου Μπάμπη που έλεγε πήγαινε και στη Μακρακώμη, ας είναι μεγάλη η παράκαμψη, πήγαινε, όπου σε περιμένουν με αγάπη πήγαινε…Εκεί ήταν η Βιβή!!! Ave Βιβή που με αγάπη κι από αγάπη έφερες την Αστυνομία να μας ανοίγει δρόμο, να διασχίζουμε το πλήθος κορνάροντας, ξεσηκώνοντας τον κόσμο και στράφηκαν όλα τα μάτια πάνω μας και γίναμε για μια στιγμή πρωταγωνιστές της ζωής μας.

Μπάμπη, εμπιστεύτηκα αυτό που εμπιστεύομαι πάντα: την πολλή δουλειά και την αγάπη.

Και είμαι ευτυχισμένος σήμερα νιώθοντας πως αυτό έφτασε σε όλους. Ζητώ συγνώμη απ'  όσους φίλους δεν επέμεινα να ‘ρθούνε. Ήταν το πρώτο εγχείρημα στην Ελλάδα και δεν ήθελα να επιμείνω σε τίποτα μην και κάτι δε λειτουργήσει. Τώρα ξέρω. Του χρόνου, οπωσδήποτε, όλοι οι φετινοί κι άλλοι τόσοι. Θα βρω το κατάλληλο μέρος, θα βρω και το θέμα μας και φύγαμε... Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να γνωρίσουμε τον τόπο μας. Όπως ένα κλασικό έργο το βλέπεις και το ξαναβλέπεις σε διαφορετικές σκηνοθεσίες. Αυτό θα κάνουμε πια μια φορά το χρόνο.

Ευχαριστώ τις τρεις έξοχες ξεναγούς Ειρήνη, Μελίνα και Κατερίνα που η κάθε μία προσέφερε με το δικό της τρόπο στην οικοδόμηση τής Ανάμνησης αυτών των ημερών. Ευχαριστώ και τους τρεις έξοχους οδηγούς, Γιάννη, Ηλία και Μύρωνα. Έξοχοι επαγγελματίες και είναι καθολική η ομολογία. Υπάρχουν έξοχοι επαγγελματίες στην Ελλάδα φτάνει να τους αφήσουμε να δουλέψουν και να τους πληρώνουμε.

Ευχαριστώ όλους όσους ήταν εκεί αυτές τις τρεις μέρες αλλά και όσους ήθελαν αλλά δε μπόρεσαν.

Για την εμπιστοσύνη ευχαριστώ, που μου δίνετε λευκή επιταγή να κάνουμε πράματα που είναι εκτός «ύλης».

Υ.Γ: Ευχαριστώ τον πατέρα μου που ήταν εκεί, όπως και όσο μπόρεσε αλλά πιο πολύ απ’ όλους ευχαριστώ τη μάνα μου που ήταν 12 χιλιόμετρα πιο πέρα, σε κέντρο αποκατάστασης, εγχειρισμένη με βαθιά επιθυμία να με δει όμως για μια ακόμα φορά Ορθόδοξη, χωρίς ενοχές και παιχνίδια τύψεων, έτσι όπως με μεγάλωσε δηλαδή, μου ‘πε: «…μην έρθεις, δεν πειράζει, να είσαι με τον κόσμο εσύ, εκεί πρέπει να είσαι, για να γίνουν όλα ωραία.»

Ευχαριστώ

El Greco

Όποιος έχει υλικό, βίντεο και φωτό ας στείλει.

ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΓΕΝΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

17 – 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ : «LA VIDA ES UN CARNAVAL»!

Για τρεις μέρες τέσσερα (4) λεωφορεία της Melodrrakma Universal θα κινούνται στους δρόμους της Ελληνικής Ιστορίας!

Κεντρική Ιστορική Λεωοφόρος των ημερών με ιστορικά «διόδια» παρελθόντος: Μετέωρα, Πέλλα, Βεργίνα, Βέροια...

Κι ύστερα, θα βγούμε στον περιφερειακό της Ιστορίας, στο «χωματόδρομο» της σύγχρονης αγωνίας μας να συνεχίσουμε να υπάρχουμε: Χάλκη Λαρίσης και Μακρακώμη Φθιώτιδας.

Μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλη τιμή η εμπιστοσύνη ανθρώπων που χωράνε σε 4 λεωφορεία!

 Ήταν τον περασμένο Ιούλιο όταν τριμελής ελληνοβασκική οικογένεια, -μαμά, μπαμπάς παιδάκι- βρίσκονταν στην Κρήτη για διακοπές, και η μαμά-Alaitz έριξε στο τραπέζι πρόταση μεγαλειώδη (όπως αποδείχτηκε) : να κάνει η Melodrakma το πρώτο της εγχείρημα στην Ελλάδα.

Ο μπαμπάς-Γιάννης κοίταξε με βλέμμα καλοκαιρινό (70-75% αποβλάκωσης) και ψέλισε το κλασικό όλο βάθος: «τί εννοείς;», (αυτό που λέμε όταν θέλουμε να κερδίσουμε χρόνο ώσπου ν’ απαντήσουμε.)

- «Να κάνει η Melodrakma κάτι και στην Ελλάδα... μια εκδρομή... η Melodrakma... στην Ελλάδα...
εκδρομή...»

είπε η Γενική Κληρονόμος έφηβη-Άλμπα με βλέμμα Τεσσάρων Εποχών αγανάκτησης για την αντίληψη της προηγούμενης γενιάς.

Έγιναν όλες οι διαβουλεύεσεις, 5-6 Γενικές Συνελεύσεις του τριμελούς Διοικητικού Συμβουλίου κι ο μπαμπάς-Πρόεδρος στα γενέθλιά του, 13 Αυγούστου, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να κάνει κάτι και στην Ελλάδα, κάτι γενικά στα Βαλκάνια, κάτι που θα βγάλει ρίζες και θ’ ανθίσει γιατί κάθε χρόνο θα είναι αφορμή κατ’ αρχάς να συναντηθούν άνθρωποι και κατά δεύτερον να γνωρίσουμε ή να ξαναδούμε αλλιώς τόπους και ιστορίες τής Ιστορίας.

Από την πρώτη-πρώτη στιγμή και προς αποφυγή παρεξηγήσεων ξεκαθάρισα και τόνισα πως εδώ ο ρόλος ο δικός μου θα ήταν άλλος, όχι του ξεναγού αλλά του σκηνοθέτη και του Γενικού συντονιστή, του ανθρώπου που θ’ αποφασίσει όσα χρειάζεται ν’ αποφασιστούν ώστε ένα τριήμερο να μην είναι "πήγα, κι όπως πήγα γύρισα", απλά «κατανάλωσα τουρισμό» δηλαδή χωρίς ούτε μια στιγμή της καρδιάς. Το ξεκαθάρισα αυτό διότι θεωρώ ότι στην Ελλάδα υπάρχουν σπουδαίοι επαγγελματίες επίσημοι ξεναγοί και θα είναι καλύτερα για τον κόσμο που αγαπάω και μ’ αγαπάει ν’ αφήσω εκείνους να κάνουν τη δουλειά τους σε διαδρομές και μνημεία που κινούνται συνέχεια απ’ το να παριστάνω εγώ τον Μεγάλο Ναπολέοντα που όλα τα μπορεί.

Απ’ τον Αύγουστο ήδη διάλεξα τον Τόπο λες και ήξερα ότι τέτοια εποχή, θα χρειαστεί ο Μάθιου Νίμιτς να δικαιολογήσει τα μιστά του, σχεδόν 30 χρόνια τώρα αμοίβεται να λύσει ένα θέμα κι ακόμα άλυτο το ‘χει.
Κοιτάζοντας το επονομαζόμενο «Μακεδονικό», σφαιρικά και μακροπρόθεσμα, έχω την αίσθηση πως το ΝΑΤΟ, θα λύσει τελικά αλλιώς το θέμα των συμμαχιών και των συμφερόντων του στην περιοχή, θα του είναι πια παντελώς αδιάφορο το πώς θα λέγεται ο τόπος με πρωτεύουσα τα Σκόπια κι ο Μάθιου ακόμα θα πληρώνεται να βρει λύση στο ζήτημα του ονόματος. Και μεις βέβαια οι Έλληνες, κλασικά στην ίδια θέση και στην ίδια στάση και τότε: μισοί από δω και μισοί από κει, όποιο κι αν είναι πάλι τότε το νέο «από δω κι από κει» που θα ‘χει δημιουργήσει η ανάγκη τής διεθνούς ανισορροπίας στην περιοχή.

Τη Μακεδονία θα έχουμε ως έδρα αποφάσισα τον Αύγουστο.

Κι ως concept ήθελα τον τρίποδα της Πυθίας μην και μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε... Τα τρία πόδια της Ελλάδας, το Αρχαίο, το Βυζαντινό και το Σύγχρονο.
Για πρωταγωνιστή σ’ αυτό το Ταξίδι ήθελα τη Γυναίκα!
Τρεις γυναίκες θα είναι λοιπόν οι τρεις ξεναγοί μας: Η Ειρήνη, η Μελίνα και η Κατερίνα!
Να δούμε ποια θα τύχει στο κάθε λεωφορείο...

Σ’ όλα πάντως όταν δε θα μιλά ο ξεναγός θ’ ακούγεται τη μουσική που ετοίμασα. Ίδια για όλα τα λεωφορεία.

Πρακτικές τώρα Πληροφορίες.

Η MELODRAKMA UNIVERSAL: Travel with Art παρουσιάζει:

Σ’ ό,τι αφορά στο κομμάτι του TRAVEL:

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ:  ΣΥΝΤΑΓΜΑ (Φιλελλήνων 12 & Ναυάρχου Νικοδήμου, στο ανοιχτό πάρκινγκ.)

ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ: 07:45 (7:30 παρακαλείσθε όλοι να βρίσκεστε εκεί.)

Τα τρία λεωφορεία από Αθήνα θα αναχωρήσουν τελικά από το Σύνταγμα, (και όχι απ’ το Πεδίον του Άρεως όπως ήταν η αρχική πρόθεση) ώστε να γίνει για όλους λίγο πο εύκολο λόγω του κεντρικότατου σταθμού του Μετρό. (Ραντεβού λοιπόν ακριβώς στο πάρκινγκ που υπάρχει στην οδό Φιλελλήνων 12 & Ναυάρχου Νικοδήμου.)

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 

1) ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ (γήπεδο Απόλλωνα, στην οδό Χιλής, στην πιάτσα των ταξί)

και

2) ΚΕΝΤΡΟ. (στο Άγαλμα του Βενιζέλου στην Πλ. Αριστοτέλους επί της Εγνατίας.)

ΩΡΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ: 07:30 απ' την Καλαμαριά και 08:00 απ' το Κέντρο.

Θυμίζω πως έχει οριστεί συγκεκριμένο θέμα για την αποκριάτικη αμφίεση: Το Cinema!
Όλοι για λίγο Σταρ του Σινεμά! Hollywood, Bollywood, Cineccitá, Ισπανικό ή και Ελληνικό Σινεμά!

ΣΕΝΑΡΙΟ/ΔΙΔΑΚΤΕΑ ΥΛΗ: Βυζαντινή, Ελληνιστική και Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Γυναίκες. Αφιέρωμα στη Γυναίκα και στη θέση της στην Κοινωνία στις παραπάνω 3 περιόδους.

ΞΕΝΑΓΟΙ: Ειρήνη Δασκαλάκη, Μελίνα Ζαράνη, Κατερίνα Γκιόκα

ΜΟΥΣΙΚΗ: Παναγιώτης Μπόρας, Άλμπα Λυμτσιούλη

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννης Λυμτσιούλης

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ/ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ: Μετέωρα, Πέλλα, Βεργίνα, Βέροια

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΕΣ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ: Χάλκη Λαρίσης, Μακρακώμη Φθιώτιδας

DRESS CODE για το Travel: Αμφίεση που να παραπέμπει ευκρινώς σε σταρ του Σινεμά.


Σ’ ο,τι αφορά στο κομμάτι του ART:

Η Άννα Μιχαιλίδου και η Melodrakma Univrsal παρουσιάζουν:

Α) Η «καρεκλα» στην Τέχνη και στη ζωή μας. Η καρέκλα μπροστά στο θρανίο, εκείνη που καθήσαμε να γράψουμε τις πρώτες μας λέξεις ως την τελευταία, τη σχεδόν αναπηρική δίπλα στο καλοριφέρ σχεδόν πάντα σβηστό πια.

Β) Θα παρουσιαστεί ο Μονόλογος της Καρέκλας  από το θεατρικό έργο τού Anton Juan «Tuko Tuko: Η Πριγκίππισσα του Φεγγαριού της Σαύρας», βραβευμένο με Βραβείο Ωνάση 1997.

Γ) Ο Anton Juan θα παραβρεθεί για ένα mini σεμινάριο Ηχητικής Αίσθησης.

DRESS CODE για το Art: ένα κολάν κι ένα χαλάκι/κουβερτάκι για να στρωθεί στο πάτωμα κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου (για όποιον αποφασίσει να παρακολουθήσει το σεμινάριο)

Ανακεφαλαίωση, day by day και πρακτικά τί θα κάνουμε.

1η ΜΕΡΑ:

Το Σάββατο το πρωί 17 Φεβρουαρίου θα ξεκινήσουμε από Αθήνα και Θεσσαλονίκη την ώρα και στα σημεία που πιο πάνω ορίσαμε.

Συνάντηση Βορείων και Νοτίων στα Μετέωρα.

Τελετή υποδοχής. (Γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε έναν δικό μας τρόπο να ταξιδεύουμε, γι’ αυτο έγινε η Melodrakma, για να υπάρχουν Τελετές Υποδοχής όπου κι αν πάμε, για να είμαστε για μια Στιγμή Πρωταγωνιστές της ζωής μας, για να είναι όλα φτιαγμένα στο χέρι και πάνω μας «ραμμένο» το ταξίιδι.)

Επίσκεψη σε κάποιο απ’ τα Μοναστήρια κι αμέσως μετά γεύμα. Θα φάμε όλοι μαζί μετά Μουσικής, εκπλήξεων και θέας συγκλονιστικής! (Επιλεγμένο μενού)

Νωρίς το απόγευμα αναχώρηση για τη Λεπτοκαρυά.

Άφιξη, τακτοποίηση κι ύστερα, σε ώρα και χώρο που έχει κλείσει η Melodrakma αποκλειστικά γι’ αυτό το σκοπό θα συναντηθούμε για να περάσουμε μετά το Travel στο Art. 

1) «Η Καρέκλα στη Ζωή μας και στην Τέχνη».

2) Μονόλογος.

3) Θα μετακινηθούμε εν συνεχεία σε άλλη αίθουσα που δεσμεύσαμε για το Σεμινάριο Ηχητικής Αίσθησης. Όσες και όσοι επιθυμούν να είναι παρόντες και σ’ αυτή τη στιγμή να έχετε μαζί σας μια φόρμα ή έστω ένα κολάν (δηλαδή μια πρώην φόρμα φαρδιά αλλά λόγω κιλών κολάν πλέον.)

Μετά κι απ’ αυτό, πάμε για δείπνο!

Διανυκτέρευση.

2η ΜΕΡΑ:

Πρωινό κι αναχώρηση για Πέλλα. Ξενάγηση.

Αμέσως συνεχίζουμε για τη Βεργίνα. Ξενάγηση.

Μετά το τέλος και της ξενάγησης στον Τάφο του Φιλίππου θα πάμε για φαγητό.

Αρχικά είχα στο μυαλό μου κάτι απλούστερο για σήμερα, δεδομένου ότι έχουμε το καλό μας δείπνο το βράδυ, είχα σκεφτεί να πάρουμε απ’ το πρωί μαζί μας σακουλάκι χάρτινο πικ-νικ που θα μας ετοίμαζε το ξενοδοχείο αλλά τελικά, γίναμε πολλοί και στη Melodrakma, φιλοσοφία και Αρχή είναι όταν αυτό συμβαίνει, να μετατρέπεται σε κοινό καλό/παροχή προς όλους. Έτσι αποφάσισα και το σημερινό να είναι γεύμα κανονικό κι ωραίο δίπλα σε μια απ’ τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις τού 20ου αιώνα.

Τί θα φάμε εκείνο το μεσημέρι;

Τέσσερις σαλάτες για πρώτο και μετά, σχεδόν ό,τι τραβάει η ψυχή του καθενός. Κανόνισα να έχουμε πολλές διαφορετικές επιλογές σε μαγειρευτά αλλά ΚΑΙ της ώρα. Πρέπει να φάμε καλά σήμερα γιατί είμαι βέβαιος πως όλοι απ' την επομένη θα νηστεύουμε για 40 μέρες.

Θα φάμε και μετά, βήμα-βήμα θα πάμε να περπατήσουμε στα βήματα του Αποστόλου Παύλου. Θα πάμε στη Βέροια για μια μικρή βόλτα και θα έχουμε χρόνο για καφέ.

Επιστροφή νωρίς το απόγευμα στο ξενοδοχείο μας.

Ξεκούραση και πριν το δείπνο σάς περιμένω για μια στιγμή δικιά μας.

Διαλέξτε όλοι ήρωα και ηρωίδα του Σινεμά, δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να παίξουμε μέσα σε ατμόσφαιρα οικογενειακή. Κι έτσι όπως θα μαστε όλοι λαμπεροί Σταρ θα σας παρουσιάσω τα ταξίδια και τα σχέδια τής Melodrakma, για το 2018 και όχι μόνο. Σε κείνη τη στιγμή θα ανακοινωθεί και κάτι πολύ σημαντικό για τη σχέση μας.

Κι ύστερα, θα περάσουμε για Δείπνο και Γλέντι!!! Εκεί, παρότι θα παραβρίσκονται κι άλλοι εκδρομείς του τριημέρου, η Melodrakma ζήτησε και πήρε μια στιγμή της όλης βραδιάς για να σας προσφέρει ένα αντίδωρο: ο Παναγιώτης Μπόρας και η Άλμπα Λυμτσιούλη θα προλογίσουν μουσικά το δείπνο.

Κι ύστερα φαγητό και χορό.

3η ΜΕΡΑ:

Ξημέρωσε και μεις Σταρ του Σινεμά ντυμένοι ακόμα, πάλι... Με τα ίδια ρούχα που γλεντήσαμε χθες βράδυ Κυριακή της Αποκριάς θα κατεβούμε για πρωινό και την Καθαρά Δευτέρα.

Και μετά το πρωινό αναχώρηση, θα πάμε για γυρίσματα στην Τσινετσιτά των παιδικών μου χρόνων. Εκεί σκηνοθέτησα κάποιες στιγμές με το Κριτήριο του αισθήματος κι άλλες τις άφησα στην ειλικρίνεια του Αυθόρμητου.

Σε συνεργασία λοιπόν με τον ιστορικό Δήμο Κιλελέρ, την Κοινότητα Χάλκης και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Χάλκης θα ξεκινήσουμε τη μέρα με γλέντι ειδικά οργανωμένο για μας!
Το ελληνκό Σινεμά θα μας περιμένει στη Χάλκη!
Τρέμε Καρναβάλι του Τυρνάβου, έγινες ρουτίνα και εστάμπλισμεντ...

Αφού γίνουμε δεκτοί απ’ τον δάσκαλο, τον πρόεδρο, τον παπά, και το χωροφύλακα του χωριού, θα φάμε την παραδοσιακή φασολάδα, τις ελιές, τον ταραμά, τη λαγάνα, θα πιούμε και κρασί και τσίπουρο Λαρίσης κι ύστερα θα αναχωρήσουμε για τη Μακρακώμη Φθιώτιδας.

Συμπληρώνονται 60 χρόνια φέτος για το Καρναβάλι της Μακρακώμης... Το να πας σ’ ένα Καρναβάλι και να είσαι ένας ακόμα μες στο πλήθος είναι ένα πράμα... Το να πας όμως και να υπάρχει Τελετή Υποδοχής...!!! 
Τρέμε Καρναβάλι του Ρίο Ντι Τζανέιρο, έγινες ρουτίνα και εστάμπλισμεντ!
Το Καρναβάλι του Rio φεύγει, της Μακρακώμης έρχεται...

Άφιξη στη Μακρακώμη, Τελετή Υποδοχής, ποτό, χορός και τελικά...

Επιτροφή στην Αθηνα.

Σας ευχαριστώ πολύ που για μια ακόμα φορά «αφεθήκατε» να γίνουν όλα teilor made.


El Greco