ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΧΗ

Λίγες ώρες πριν να τελειώσει μια ακόμα χρονιά είπα να γράψω δυο λόγια, απ’ τη μία να ευχηθώ σε όλους γιατί σε έναν-έναν χωριστά μου είναι αδύνατον αυτές τις μέρες κι απ’ την άλλη, να θυμηθώ τί έγινε, σαν μια προσωπική ανασκόπηση.

Κάθομαι και σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι: έγινε φέτος κάτι στη μικρή ζωή μου απ’ αυτά που θα άξιζε μετά από χρόνια να θυμάμαι;

Απ’ τα πρώτα που σκέφτομαι είναι το επαγγελματικό βήμα να νοικιάσω γραφεία στο κέντρο της Αθήνας, τον Ιανουάριο νοικιάστηκαν και τον Απρίλιο τα εγκαινίασα με την αγάπη και την παρουσία 600 ανθρώπων, το λέω και συγκινούμαι, λίγο είναι αυτό, πώς να μην το θυμάμαι χρόνια;

Κι ύστερα αναρωτιέμαι, τόλμησα τίποτα καινούριο για μένα, κάτι που να με βγάζει έξω απ' τα νερά και τη σιγουριά μου και λέω ναι, 5 ταξίδια καινούρια σε άγνωστους για μένα προορισμούς.

Εγκαινίασα καινούριο ταξίδι στη Γερμανία: Βερολίνο-Λειψία-Δρέσδη-Πότσνταμ, είπα να κάνουμε ένα ταξίδι στους ιστορικούς εχθρούς και με γενναιοδωρία ψυχής να εστιάσουμε στα θετικά που προσέφεραν, υπάρχει Γερμανία πριν και μετά το ελεεινό υποκείμενο που λέγεται Χίτλερ, Γερμανοί Φιλόσοφοι, Γερμανοί Συνθέτες εκπληκτικής Μουσικής, ο ίδιος ο Ύμνος στη Χαρά Γερμανού είναι, γιατί πρέπει να εστιάσω στα θλιβερά της όψης του.

Και 2ο ταξίδι, «Στα Δόντια του Δάντη» το είπα, αφιέρωμα στον πατέρα της γλώσσας των Ιταλών, αφιέρωμα στην Πολιτική, το Κρασί και την Ποίηση, η προσωποποίηση του Κομψού Ταξιδιού!

Ήρθε και το 3o,  λόγω αγάπης και εμπιστοσύνης του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζακύνθου «ΠΛΑΤΥΦΟΡΟΣ» που μου ανέθεσαν την οργάνωση του ταξιδιού στην Πολωνία. Αναμετρήθηκα με το Άουσβιτς μέσα μου φέτος.

Κι ύστερα, 4ο, οργασμός φέτος, οο καινούριο ταξίδι, ¨Puro Castizo¨, Καθαρόαιμη Καστίλλη, στην Παλιά Ισπανία, στο σπέρμα που τη γέννησε, Σαλαμάνκα, Άβιλα, Σεγκόβια, Μαδρίτη, Τολέδο,

Τέλος και στην Ελλάδα μαζευτήκαμε φέτος για πρώτη φορά. Τέσσερα λεωφορεία σα συμφωνική ορχήστρα, 4 σα να ήταν 1, έξοχα συντονισμένα, 150 άνθρωποι από διάφορα ταξίδια βρέθηκαν για 3 μέρες μαζί στη Μακεδονία. Εγκαινίασα Απόκριες Μαζί στην Ελλάδα, για να βρισκόμαστε μια φορά το χρόνο όσο πιο πολλοί μαζί... Και φέτος θα το επαναλάβουμε αυτό στην Ελλάδα, στην Ήπειρο αυτή τη φορά, θα κάνουμε κάτι μοναδικό φέτος, ψάχνω χρόνο να τοτελειώσω στο μυαλό για να μπορέσω να το μοιραστώ με όλους...

Για μισή ώρα σκέφτομαι 12 μήνες ολόκληρους, χωράει το μεγάλο στο μικρό, το μυαλό είναι ελαστικό, συνηθισμένο στα αδύνατα, μόνον αυτό έτσι κι αλλιώς τα μπορεί όλα, το μυαλό, πάω πίσω στο 1973, την πρώτη Πρωτοχρονιά που θυμάμαι καθαρά, ύστερα στο 1987, Πρωτοχρονιά στο σπίτι της Ντίνα στη Λάρισα, από κει πετάει πετάει η χρυσόφτερη σκέψη στο 1991, Πρωτη Πρωτοχρονιά στο σπίτι της Μπεθ στις Φιλιππίνες,  ήττες, ισοπαλίες, μερικές νίκες, ζωή κανονική, όλα καλά λέω, ας έπαθα διπλό κάταγμα της κάτω γνάθου φέτος, άλλοι δεν μπορούν ν’ ανοίξουν το στόματους από φόβο, ας κινδύνευσα με παράλυση και απώλεια ομιλίας φέτος, πάλι καλά λέω, τί να πει ο Jose Mari που πέθανε 1η Ιουλίου στα 48 του, τί να πει η Ντίνα που έκλεισε 6 χρόνια ήδη ζωντανή στη μνήμη μου, τί να πει η Μπεθ που έκλεισε κι αυτή 8 ολόκληρα χρόνια ζωντανή, μόνο στη μνήμη μου ζωή κι αυτή, όλα καλά λέω, θα σκέφτομαι όσα έχω όχι όσα έχασα, η Άλμπα μου κοντεύει τα 14 και λάμπει, οι άνθρωποι που θέλουν να ταξιδέψουν πολλαπλασιάζονται, οι άνθρωπο που θέλουν να ταξιδέψουν με τον τρόπο που προτείνω παρασέρνουν μαζί τους και τους φίλους τους, όλα καλά, η Αλάιτζ μ’ αγαπάει και την αγαπάω, η Άλμπα αγαπάει…
Αγάπη εύχομαι σε όλους σας, αγάπη και ευρηματικότητα, να βρίσκεται πάντα λύση στα προβλήματα γιατί προβλήματα δε θα πάψουν να υπάρχουν, αυτό να μένει πάντα απ’ το πρόβλημα, η Λύση του, αγάπη και ευρηματικότητα στο πώς θα ταξιδέψετε κι ας λείπουν τα λεφτά, δημιουργική λογιστική και μεις, μαγείρεμα τέτοιο που πάντα να περισσεύουν δυνάμεις για όλα τα όνειρα.
Τον Ιούλιο έφυγε ο Jose Mari, Ιούλιο είχε φύγει και η Ντίνα, κι ήρθαν χθες το βράδυ μαζί με τη Beth, μαζί και η γιαγιά μου η Κατίνα κι έσκυψαν στ’ αυτί και μου ψιθύρισαν σαν καλοί και έμπηροι πια νεκροί πως η Ζωή είναι ωραία.

Ωραία ζωή εύχομαι σε όλους. Έστω και σκέτο ζωή. Ζωή και Χρόνο για όσους αγαπάμε.

Γιάννης και El Greco

2019-Η ΕΥΧΗ

Αγαπημένοι φίλοι,

Σ’ αυτές  τις γιορτές η Ισπανία βρήκε και πάλι έναν τρόπο να φτάσει στην καρδιά. Μ’ ένα διαφημιστικό βίντεο 4,5 λεπτών. Μερικές φορές, έτσι όπως κάναμε τη ζωή μας, 4.5 λεπτά φαίνονται αιώνας, να κάτσω να δω 4,5 λεπτά βίντεο με τόση δουλειά που έχω. Το Θέμα του χρόνου, μεταξύ άλλων πολλών, απασχόλησε τον Νταλί,  όχι μόνο στο έργο του "Μαλακά Ρολόγια ή Η Επιμονή της Μνήμης", σε χίλιες περιπτώσεις, ειδικά σ’ ένα συνέδριο που είχε οργανώσει στο Φιγκέρας προς το τέλος της ζωής του.

Υπάρχει χρόνος ή είναι ιδέα; Τρέχει τόσο γρήγορα όσο λέει ο καθρέφτης ή σέρνεται όπως τον νιώθουμε κάθε φορά που μας καθηλώνει η θλίψη; Είναι αυτό που θυμόμαστε σα χθες  κάθε φορά που νιώθουμε παιδί μπροστά σ' έναν Άγιο-Βασίλη ή η ατέλειωτη αναμονή όσων ποθήσαμε και δεν έρχονται.

Ακριβώς αυτό είναι το θέμα και στο βίντεο: ο χρόνος και η διαχείρισή του. Πού τον ξοδεύουμε, σε ποιους τον προσφέρουμε κι από ποιους τον στερούμε. Στο βίντεο εμφανίζονται φίλοι, μάνες με παιδιά, αδέρφια, εραστές… Ο καθένας μ’ έναν απ’ τους σημαντικότερους ανθρώπους τής ζωής του. Μιλούν για τη σχέση τους κι ύστερα έρχεται ο «λογαριασμός». Τους ρωτάει ο οικοδεσπότης του βίντεο «με βάση όσα μας είπατε, θέλετε να ξέρετε πόσο χρόνο θα περάσετε μαζί σε όλη την υπόλοιπη σας;»

Θέλει κανείς να το υπολογίσει;

Εκτός από υγεία σε όλους, φίλους και εχθρούς (αν υπάρχουν και τέτοιοι) Ευχή-Πρωταγωνίστρια για το 2019, να βρίσκει ο καθένας 4,5 λεπτά την εβδομάδα για τον κάθε ένα που αγαπάει.

Υ.Γ: Το βιντεάκι μέχρι γλυκανάλατο το λες αλλά την ουσία του όχι. Συν την ουσία που θα βάλει ο καθένας με αφορμή αυτό.

El Greco

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: SOLD OUT !

Ό,τι και να πω θα είναι λίγο.

Το ταξίδι για Ψυχοθεραπεία στην Όαση της Σίβας έκλεισε μέσα σε μια βδομάδα. Πολύ τιμητικό 5 μήνες πριν να δίνει κανείς τέτοια προτεραιότητα και κυρίως τόση εμπιστοσύνη στη δουλειά που θα κάνουν μια σειρά ειδικών (στο Ψυχόδραμα, την Ορθοφωνία, τη Yoga κτλ )  που επέλεξε η Ψυχοθεραπεύτρια κα. Φωτού.


Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι πως, μετά απ’ αυτή την ψευδοαραβική άνοιξη που αποδείχτηκε χειμώνας καταχείμωνο, η Αίγυπτος, εξακολουθεί να ασκεί γοητεία και μάλλον ξαναμπαίνει δυναμικά στα σχέδια ανθρώπων και γραφείων.

Ένα 2ο συμπέρασμα είναι ότι είμαστε πολλοί αυτοί που "δεν είμαστε καλά". (Καλό σημάδι που το αναγνωρίζουμε.) Με το που ανακοινώθηκε το:

«Ψυχοθεραπεία στην Όαση της Σίβας: Καβάφης Vs Φρόιντ στον καναπέ της Κλεοπάτρας» έγιναν ουρές. Ήδη όμως η κα. Φωτού είχε τις δικές της ουρές.

Αυτό που θέλω να πω είναι ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ καθώς κι ότι το εγχείρημα θα επαναληφθεί. Στην Αίγυπτο ή όχι.
Πάντως σκέπτομαι μια φορά το χρόνο η Melodrakma να φτιάχνει ένα Συλλεκτικό Ταξίδι για τη Σωτηρία της Ψυχής που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μεγάλο πράμα. Ένας απ' τους σταθμούς που θέλω μια μέρα να στήσουμε τον «καναπέ» είναι η Παραλία των Καθεδρικών στη Γαλικία. Στα χέρια ουρανού και θάλασσας ανάσκελα ν’ αναζητά κανείς το δικό του συνώνυμο για τη λέξη ΕΙΜΑΣΤΕ τη λέξη ΑΣΤΡΑ και τόσες άλλες σωσίβιες λέξεις.

Τέλος, με αφορμή το ταξίδι στην Αίγυπτο, η κα. Φωτού και γω, σκεπτόμαστε να οργανώσουμε ένα διήμερο,  μια ψυχοθεραπευτική συνάντηση στην Αθήνα με τη συμμετοχή ειδικών και θέμα τις Ευεργετικές Συνέπειες του Ταξιδιού στην Ψυχική μας Υγεία. Ώρα είναι να πάρει το Ταξίδι τη θέση που του αρμόζει στη συνείδηση των ανθρώπων.

Περισσότερα προσεχώς.

El Greco

CONCHA BUIKA: Ξυπόλυτη με φόρεμα σχεδιαστή

Είναι πολλές οι ώρες που λέω ευχαριστώ στη ζωή για πολλά πράματα. Ένα απ’ αυτά είναι που ζω στη Μαδρίτη. Κι ένας απ’ τους λόγους κάτι βράδια σαν του περασμένου Σαββάτου, που μπόρεσα ν’ ακούσω ζωντανά στο Teatro de Zarzuela την Concha Buika.

Κάθε φορά και καλύτερη. Και Τζαζ, και Σόουλ, και Μπλουζ, και Φλαμένκο, και Κόπλας…

Μετά από μια πρόσφατη εμφάνισή της στο Λος  Άτζελες έγραψαν οι Times:
«Αν και έχει συγκριθεί με τη Nina Simone, τη Billie Hollyday, την Edith Piaf, η Cocha Buika είναι  τελικά  απλά ο εαυτός της.»

Φωνητικά σε σπουδαία στιγμή. Με 4 σπουδαίους μουσικούς στη Σκηνή κι ένα ποτό μόνιμα στο χέρι. Με το πνεύμα και τη σκιά της Amy Winehouse στους προβολείς και στο πάτωμα και στις φωνητικές χορδές, τραγούδι με τραγούδι, γουλιά-γουλιά το ποτό, με Μέτρο, με το δικό της Μέτρο, πως να καταθέσεις «ξενέρωτος»   τόση αλήθεια μπροστά σε 1200 ανθρώπους, στο 2ο κιόλας τραγούδι τα μάτια τρέχουν, κοιτάζω δίπλα την Αλάιτζ, τα μάτια της τρέχουν, κοιτάζω αδιάκριτα τους δυο διπλανούς, γυρίζω και πίσω, τρέχουν τα μάτια μπρος πίσω, δίπλα, ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν είμαι τρελός ή ότι δεν είμαι σε βαριά κατάθλιψη και γι’ αυτό με το παραμικρό τρέχουν τα μάτια μου στο 2ο κιόλας τραγούδι, τελειώνει, κλαίει με λυγμούς και η ίδια, μας εξηγεί το γιατί της, λέει την ιστορία του τραγουδιού, πώς το ‘γραψε…

Αλήθεια τί έχει συμβεί και ένα θέατρο ολόκληρο, 1200 άνθρωποι έχουν συντονιστεί στη συχνότητα του ίδιου αισθήματος; Είναι θεϊκό ή ανθρώπινο αυτό που συνέβη και τόσοι άνθρωποι διεμβολίστηκαν απ’ την ίδια Αλήθεια της Στιγμής;

Δραματική, Λυρική, κυρίως Αυτοσαρκαστική, ανάμεσα σε κάθε τραγούδι μια ιστορία, για τα δύσκολα παιδικά χρόνια, για το ότι φοράει τώρα φόρεμα σχεδιαστή, για τότε που ήταν ξυπόλητη αλλά και τώρα, απόψε σ' αυτή τη Σκηνή ξυπόλυτη βγήκε, ξυπόλυτη με φόρεμα σχεδιαστή, ιστορίες, για το πως μπροστά σε κάθε θέατρο με φώτα τη χαιρετούν όλοι «Hola Concha, gracias…» όλοι και μόλις στρίψει στο σκοτάδι οι ίδιες κυρίες κρατούν σφιχτά την τσάντα τους μην τους την αρπάξει η μαύρη,  «κατάμαυρη», ιστορίες, για τον αδερφό της που κι απ’ αυτόν φυλούν τη τσάντα τους σφιχτά κάθε φορά που πλησιάζει, για τη μάνα της που ήταν μάνα και πατέρας, για τον πατέρας της που τους εγκατέλειψε όταν ήταν παιδί, για τις προσευχές της να γυρίσει, για τον πόνο τής απουσίας που την έκανε να γράψει τραγούδια, για την απουσία του πόνου όταν έφτασαν τα νέα πως ο απόντας πατέρας πέθανε, που δεν την ένοιαξε καθόλου, ιστορίες για τον πόνο που την έκανε δημιουργική και την απουσία του τώρα… Καλύτερα να πονάς άδικα για μια απουσία παρά να είναι απών ο πόνος, πώς και τί να γράψεις χωρίς αυτόν…

Σπουδαία βραδιά, απ’ αυτές που λες ήμουν και γω εκεί. Απ’ αυτές που σκέφτεσαι όσους αγαπάς και λες… «…να ήταν εδώ και η... και ο…»

Κάτι τέτοιες ώρες λες, Gracias a la vida που ήμουν και γω εκεί! Gracias Concha Buika!

El Greco

VIDEO: Buika - Jodida pero contenta 

Κι ένα βίντεο απ' τη περί ου ο λόγος βραδιά.