ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ
El Greco
29 Mar 2019
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ MELODRAKMA ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της Άρτας και την κα. Βικυ Καινούριου. Όχι μόνο για τα ωραία, ευγενικά και γενναιόδωρα λόγια τους αλλά κυρίως γιατί είδαν το εγχείρημα όπως ακριβώς το εμπνευστήκαμε, σαν περίπατο πάνω σε τοξωτό γεφύρι που οι άκρες του ακουμπούν σε δυο Δωρικές Κολόνες: το Θέατρο και το Ταξίδι μαζί.
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ
El Greco
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ
El Greco
28 Mar 2019
3 D : Το Τρισδιάστατο και Τρισυπόστατο του Ταξιδεύειν!
Δυο πολύ αγαπημένα ταξίδια άφησαν πίσω τους απ’ τη μια φίλους καινούριους κι απ’ την άλλη έγιναν ευκαιρία ν’ ανανεωθούν «όρκοι» βαθιάς αγάπης και εκτίμησης για σπουδαίες παλιές φιλίες.
Το ταξίδι στο ξερό άγονο οροπέδιο της Καστίλλης, αποκάλυψε κατ’ αρχάς σε μένα τον ίδιο για άλλη μια φορά ότι υπάρχει ομορφιά παντού γύρω…
Οι 5 πόλεις αυτού του ταξιδιού, η Άβιλα, η Σαλαμάνκα, η Σεγκόβια, το Τολέδο κι η Μαδρίτη αποδείχτηκαν 5 αστέρων εμπειρία.
Το σημαντικότερο, άφησαν πίσω τους ερωτήσεις:
¿Antes la verdad que la paz?
Είχε δίκιο ο Ουναμούνο; Πρώτα η αλήθεια και μετά η ησυχία μας;
Έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσουμε τις ήρεμες μέρες της ζωής, πρέπει να δοθεί χώρος και προτεραιότητα στην Αλήθεια;
Ή είμαστε άσχημοι χωρίς ψέματα;
Σα να ‘γινε θαύμα στο οροπέδιο, μπροστά σε τείχη κι ανεμόμυλους το ακρωτηριασμένο χέρι του μυαλού κινήθηκε, πήρε πρωτοβουλία κι άγγιξε το πληγωμένο χέρι του Θερβάντες.
*(Φωτό Λ. Βιδάλη)
Πεντάστερη η αίσθηση και στο Βερολίνο, τη Δρέσδη, τη Λειψία με φινάλε στο κόσμημα που λέγεται Πότσνταμ!
Περάσαμε τη γέφυρα των κατασκόπων κι εκεί συναντηθήκαμε με τον χωρισμένο στα δυο εαυτό μας κι αναρωτηθήκαμε:
Είναι καθυστέρηση να κοιτάς πίσω;
Το να τραβάς μπροστά, μόνο μπροστά στο όνομα του «δεν ξύνω πληγές» μήπως είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για νέες βαθύτερες πληγές στο μέλλον;
Μιλήσαμε ξανά για Πολιτική, για Πολιτικές, για όλα όσα γίνονται στη ζωή μας ερήμην μας και στην καλύτερη περίπτωση τα μαθαίνουμε με 30-40 χρόνια καθυστέρηση, μπήκαμε σε ερείπια και βίλες του παρελθόντος, δε βρήκαμε ούτε μια λύση μπροστά στο παράλογο που λέγεται «Τελική Λύση» και εξολόθρευση κομμουνιστών, εβραίων, ομοφυλόφιλων, τσιγγάνων, ανθρώπων με νοητικά ή άλλα προβλήματα, 14.500.000 άνθρωποι, μπήκαν κάτω από το τίτλο «Τελική Λύση».
Μιλήσαμε για αγώνες προδομένους, δολοφονημένους αγώνες, πνιγμένους στα κανάλια του Βερολίνου ν’ αναζητούν καθαρά νερά και κάθαρση, τί με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο; Ναι, αν δεν το κατάλαβες, αν δεν καταλαβαίνουν από χρόνο οι νεκροί στο λέω εγώ, 15 Ιανουαρίου του 2019, τώρα, δυο μήνες περίπου πριν απ’ τη μέρα που σου γράφω έκλεισαν 100 χρόνια απ’ τη δολοφονία σου, περάσαμε δίπλα απ’ το κανάλι που σε πέταξαν, κάποιοι αναρωτήθηκαν,
«αφού είναι μία όλη κι όλη η ζωή που ζούμε αξίζει να τη θυσιάσουμε για κάτι πέρα απ’ την προσωπική χαρά;»
Κι ο άλλος, ο χωρισμένος μας εαυτός αμέσως απάντησε μέσα μας: «τι χαρά είναι αυτή αν λιμνάζει στα βρωμόνερα της αποκλειστικά προσωπικής ευδαιμονίας; Τι χαρά κρύβει μια ζωή που δεν μοιράζεσαι;»
Ρόζα, συγχώρα αν δεν καταλαβαίνω αλλά αποχαιρετήσαμε την πατρίδα σου με την Ωδή στη Χαρά της 9ης του συμπατριώτη σου. Η Χαρά η υποτιμημένη! Δεν είναι μόνο η Λύπη κολλητή της Δημιουργίας, έχει κι η χαρά μυστικά πολλά ν’ αποκαλύψει.
*(Φωτό Σ. Εξάρχου)
Ένας πίνακας φτιαγμένος απ’ το πληγωμένο χέρι του μυαλού, ένας τεράστιος Χριστός στα κόκκινα ντυμένος, ένας άλλος άντρας στα λευκά υψώνει τα χέρια και μεις τον κοιτάζουμε και προσπαθούμε να διαβάσουμε τί λέει το βλέμμα του μπροστά στις υψωμένες κάνες των όπλων που τον σημαδεύουν, άλλος καμβάς αιώνιος μπροστά μας, δυο μικρά κορίτσια αριστερά και δεξιά και πίσω τους ο ζωγράφος κι ο καθρέφτης μας καλούν να μπούμε στον τρισδιάστατο χώρο της Τέχνης και της Ιστορίας του Ανθρώπου, μια αίθουσα πανεπιστημίου 800 χρόνων γνώσης, τείχη άμυνα κι επίθεση 1000 χρόνων, πόλεμος και ειρήνη και μουσική και ζωγραφική και φύση κι η πόλη της Περγάμου να ζωντανεύει μπροστά μας σε 3D χάρη σ’ όσα καταφέρνει ο Άνθρωπος όταν δεν κάνει πόλεμο, ο Ναός της Περγάμου έτοιμος σαν τότε μπροστά μας, η φωτιά στο βωμό έχει ήδη ανάψει και περιμένει να θυσιάσουμε τον καταστροφικό μας εαυτό… There is so much beauty in the world!
Ευχαριστώ τους Ποιητές και τους Μουσικούς του Κόσμου, Έλληνες, Ισπανούς, Γερμανούς… Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν και εξακολουθούν να μου δίνουν την πρώτη ύλη για να φτιάχνω ταξίδια. Ευχαριστώ κι όσους τα μοιραστήκαμε με την καρδιά μας κι αυτή τη φορά, όλους όσους κι αυτή τη φορά δεν άφησαν τα δυο ταξίδια στο χαρτί και τα κάναν Ιστορία μας.
There is so much beauty in the world!
Γ.Λ
Το ταξίδι στο ξερό άγονο οροπέδιο της Καστίλλης, αποκάλυψε κατ’ αρχάς σε μένα τον ίδιο για άλλη μια φορά ότι υπάρχει ομορφιά παντού γύρω…
Οι 5 πόλεις αυτού του ταξιδιού, η Άβιλα, η Σαλαμάνκα, η Σεγκόβια, το Τολέδο κι η Μαδρίτη αποδείχτηκαν 5 αστέρων εμπειρία.
Το σημαντικότερο, άφησαν πίσω τους ερωτήσεις:
¿Antes la verdad que la paz?
Είχε δίκιο ο Ουναμούνο; Πρώτα η αλήθεια και μετά η ησυχία μας;
Έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσουμε τις ήρεμες μέρες της ζωής, πρέπει να δοθεί χώρος και προτεραιότητα στην Αλήθεια;
Ή είμαστε άσχημοι χωρίς ψέματα;
Σα να ‘γινε θαύμα στο οροπέδιο, μπροστά σε τείχη κι ανεμόμυλους το ακρωτηριασμένο χέρι του μυαλού κινήθηκε, πήρε πρωτοβουλία κι άγγιξε το πληγωμένο χέρι του Θερβάντες.
Πεντάστερη η αίσθηση και στο Βερολίνο, τη Δρέσδη, τη Λειψία με φινάλε στο κόσμημα που λέγεται Πότσνταμ!
* (Φωτό Περ. Μοσχολιδάκης)
Είναι καθυστέρηση να κοιτάς πίσω;
Το να τραβάς μπροστά, μόνο μπροστά στο όνομα του «δεν ξύνω πληγές» μήπως είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για νέες βαθύτερες πληγές στο μέλλον;
Μιλήσαμε ξανά για Πολιτική, για Πολιτικές, για όλα όσα γίνονται στη ζωή μας ερήμην μας και στην καλύτερη περίπτωση τα μαθαίνουμε με 30-40 χρόνια καθυστέρηση, μπήκαμε σε ερείπια και βίλες του παρελθόντος, δε βρήκαμε ούτε μια λύση μπροστά στο παράλογο που λέγεται «Τελική Λύση» και εξολόθρευση κομμουνιστών, εβραίων, ομοφυλόφιλων, τσιγγάνων, ανθρώπων με νοητικά ή άλλα προβλήματα, 14.500.000 άνθρωποι, μπήκαν κάτω από το τίτλο «Τελική Λύση».
Μιλήσαμε για αγώνες προδομένους, δολοφονημένους αγώνες, πνιγμένους στα κανάλια του Βερολίνου ν’ αναζητούν καθαρά νερά και κάθαρση, τί με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο; Ναι, αν δεν το κατάλαβες, αν δεν καταλαβαίνουν από χρόνο οι νεκροί στο λέω εγώ, 15 Ιανουαρίου του 2019, τώρα, δυο μήνες περίπου πριν απ’ τη μέρα που σου γράφω έκλεισαν 100 χρόνια απ’ τη δολοφονία σου, περάσαμε δίπλα απ’ το κανάλι που σε πέταξαν, κάποιοι αναρωτήθηκαν,
«αφού είναι μία όλη κι όλη η ζωή που ζούμε αξίζει να τη θυσιάσουμε για κάτι πέρα απ’ την προσωπική χαρά;»
Κι ο άλλος, ο χωρισμένος μας εαυτός αμέσως απάντησε μέσα μας: «τι χαρά είναι αυτή αν λιμνάζει στα βρωμόνερα της αποκλειστικά προσωπικής ευδαιμονίας; Τι χαρά κρύβει μια ζωή που δεν μοιράζεσαι;»
Ρόζα, συγχώρα αν δεν καταλαβαίνω αλλά αποχαιρετήσαμε την πατρίδα σου με την Ωδή στη Χαρά της 9ης του συμπατριώτη σου. Η Χαρά η υποτιμημένη! Δεν είναι μόνο η Λύπη κολλητή της Δημιουργίας, έχει κι η χαρά μυστικά πολλά ν’ αποκαλύψει.
Ένας πίνακας φτιαγμένος απ’ το πληγωμένο χέρι του μυαλού, ένας τεράστιος Χριστός στα κόκκινα ντυμένος, ένας άλλος άντρας στα λευκά υψώνει τα χέρια και μεις τον κοιτάζουμε και προσπαθούμε να διαβάσουμε τί λέει το βλέμμα του μπροστά στις υψωμένες κάνες των όπλων που τον σημαδεύουν, άλλος καμβάς αιώνιος μπροστά μας, δυο μικρά κορίτσια αριστερά και δεξιά και πίσω τους ο ζωγράφος κι ο καθρέφτης μας καλούν να μπούμε στον τρισδιάστατο χώρο της Τέχνης και της Ιστορίας του Ανθρώπου, μια αίθουσα πανεπιστημίου 800 χρόνων γνώσης, τείχη άμυνα κι επίθεση 1000 χρόνων, πόλεμος και ειρήνη και μουσική και ζωγραφική και φύση κι η πόλη της Περγάμου να ζωντανεύει μπροστά μας σε 3D χάρη σ’ όσα καταφέρνει ο Άνθρωπος όταν δεν κάνει πόλεμο, ο Ναός της Περγάμου έτοιμος σαν τότε μπροστά μας, η φωτιά στο βωμό έχει ήδη ανάψει και περιμένει να θυσιάσουμε τον καταστροφικό μας εαυτό… There is so much beauty in the world!
Ευχαριστώ τους Ποιητές και τους Μουσικούς του Κόσμου, Έλληνες, Ισπανούς, Γερμανούς… Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν και εξακολουθούν να μου δίνουν την πρώτη ύλη για να φτιάχνω ταξίδια. Ευχαριστώ κι όσους τα μοιραστήκαμε με την καρδιά μας κι αυτή τη φορά, όλους όσους κι αυτή τη φορά δεν άφησαν τα δυο ταξίδια στο χαρτί και τα κάναν Ιστορία μας.
There is so much beauty in the world!
Γ.Λ
17 Mar 2019
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ: THE MAKING OF ΕΝΟΣ ΟΡΑΜΑΤΟΣ
Ήμουν στην Τοσκάνη, τον περασμένο Αύγουστο όταν σαν μια κυριολεκτικά έκλαμψη, σα σε μια δυσλειτουργία του μυαλού πέρασε σαν ταινία μπροστά απ’ τα μάτια μου ένα ταξίδι από θέατρο σε θέατρο, με ξενάγηση και παράσταση, ξενάγηση και παράσταση…
«Να πεις στο γιατρό να σου αλλάξει την αγωγή» είπε το άλλο μου μισό στον «ονειροπόλο» αλλά ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι τελικά γίνεται με το στανιό του ξεροκέφαλου.
Έκατσα και τα σκέφτηκα όλα λογικά, και δεν έβγαινε ο λογαριασμός.
Πώς;
Ποιος;
Πώς, ποιος και γιατί θα σου ανοίξουν εσένα τα θέατρα, Αρχαία Θέατρα σπουδαία ν’ ανοίξουν για να κάνεις εσύ μέρα μεσημέρι παραστάσεις μετά τις ξεναγήσεις σου;
Λογικότατα αυτό έλεγε η Λογική.
Ποιος να τα βάλει όμως με την ορμή του οράματος;
Απ’ τον Αύγουστο ως το Μάρτιο το μόνο που μεσολάβησε ήταν δουλειά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά που είναι και η μόνη τέχνη που ξέρω.
Μέρος της Δουλειάς ήταν να εντοπίσω πρώτα τα κλειδιά που θα άνοιγαν τις πόρτες. Με κοίταζε αραγμένη στον καναπέ της η Λογική, έτρωγε ποπ-κορν και γελούσε ειρωνικά μ’ όσα σχεδίαζα.
Εγώ, δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Κι είδα να γίνεται μπροστά στα μάτια μου κάτι που βαθιά πιστεύω από παιδί: πως τα ωραία πράματα γίνονται μ’ εύκολο τρόπο, ρέει, κυλάει σα νεράκι το Καλό και βρίσκει να περάσει και να φτάσει.
Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη ξανά και ξανά, πέτα, βρες τρόπο, φτάσε εκεί που θες…
Η Ρένα, μίλησε στο Σταύρο, ο Σταύρος στην Περιφέρεια Ηπείρου και τις Εφορείες Αρχαιοτήτων, οι Προϊστάμενοι των Εφορειών σε ξεναγούς αρχαιολόγους…
Στο ραντεβού με τον κο. Σταύρο Μπένο, εξήγησα το Όραμά μου, όσα είχε σχεδιάσει το μυαλό σχεδόν ερήμην μου κι ο Πρόεδρος του Διαζώματος είπε Ναι, θα βοηθήσω όπου μπορώ γιατί αυτό που θες να κάνεις, βοήθεια προς όσα κάναμε και μεις ως τώρα θα είναι, να μη φυτρώσουν αγκάθια στο δικό μας όραμα επειδή δεν πάτησε πόδι ανθρώπου κανονικού, μην είναι μόνο για φορείς και επισήμους η δική μας δουλειά. Αυτό ένιωσα να λέει με άλλα λόγια. Κι είπα μέσα μου, «αυτός είναι ένας σοβαρός, ευφυής και αποτελεσματικός άνθρωπος»!
«Να κάνεις την Άρτα έδρα» με συμβούλευσε ο Σταύρος, εκεί είναι το κέντρο βάρους για να κάνεις αυτό που θες να κάνεις.
Ευχαριστώ Σταύρο για όλα. Ευχαριστώ ΔΙΑΖΩΜΑ.
Οκτώβριος 2018.
Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη…
Οκτώβριο μπαίνει στο έργο ο Περικλής. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Είμαι στο Μπιλμπάο, είναι Οκτώβριος, του τηλεφωνώ και συνεννοούμαστε για όλα τα επί της ουσίας και μη μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. 30 χρόνια είχα να κάνω τόσο εύκολα φίλο. Φίλος είναι πια ο Περικλής.
Το Νοέμβριο έρχομαι στην Αθήνα, πάω στο Σταυρό του Νότου να δω και ν’ ακούσω τη Χριστίνα. Τη Χριστίνα Μαξούρη, πολύ αγαπημένη απ’ τον καιρό της Γκόλφως του Καραθάνου. Περνάει το κάρο το μυαλού μου για την Ήπειρο Χριστινάκι , έρχεσαι μαζί μας… Θα ναι εκεί πολλοί άνθρωποι που μ’ αγαπάνε και θ’ αγαπήσουν και σένα, μόνο όταν τη μοιράζεσαι τη χαρά που δίνει η αγάπη, μόνο τότε πολλαπλασιάζεται.
Ανεβαίνει κι η Χριστίνα.
Κι ύστερα ζήτησα απ’ την Άλμπα μου να ετοιμάσει δυο-τρία αγαπημένα, σα χέρι που σε κρατούσε παιδί και σε ασφάλιζε ορισμένα τραγούδια, Άλμπα μου θέλω το «Ω καλή μου Ξανθιά» από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, το «Ήταν καμάρι της Αυγής» απ’ το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, θέλω και το Χάρτινο το Φεγγαράκι του Χατζιδάκι και το Hungarian Pastoral Fantasy του Franz Doppler.
Όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο τους, έμενε απλά το 99% να γίνει.
Στη στροφή αυτή μπαίνει στο έργο κι η Σοφία, η Σοφία Εξάρχου αγαπημένη φίλη και μόνιμη κάτοικος Άρτας ανέλαβε production manager και κυνηγός ταλέντων.
Έβαλε τόσο χρόνο, τόση δουλειά και κυρίως τόση αγάπη, μέχρι τη μάνα της έβαλε κι έφτιαξε μαρμελάδα με τα χέρια της δώρο για όλους, όλα στο χέρι φτιαγμένα, con Amor. Έτσι όπως κάνουν αιώνες οι Έλληνες τα πράματα στην επαρχία, με τα χέρια τους όλα, μαρμελάδα νεράτζι σε μικρά βαζάκια για 170 ανθρώπους…
Κοίταζε η Λογική απ’ τον καναπέ της ανάστατη κι έτρωγε τα νύχια της νευρωτικά. Δε μπορούσε να καταλάβει, δε μπορούσε να χωνέψει πως μια συμβολαιογράφος, μορφωμένος σοβαρός άνθρωπος ζητάει απ’ τη μάνα της να κάνει μαρμελάδα για να την προσφέρουν σε κάτι τουρίστες που θα ρθουν, να βρει ο καθένας τους το βαζάκι του στο δωμάτιό του δώρο…
Μέσα στα πάμπολλα που προσέφερε η Σοφία ήταν και ο εντοπισμός του Μαύρου Χρυσού που λέγεται Ηλίας Αγγέλου! Ένα θαυμάσιο παιδί, μισό ελληνάκι μισό τζαμαϊκανός και κλαρινίστας… Μ’ έφτιαξε η ιδέα: στο κλαρίνο…ο Τζαμαϊκανός!
- «Θα ρθεις απ’ την Άρτα για πρόβες στην Αθήνα» του λέω.
«Βεβαίως, ό,τι χρειαστεί…» Κι ήρθε κι αντηχούσε το κλαρίνο μπροστά στη Gernika του γραφείου μου στην καρδιά της Αθήνας κι οι γέφυρες άρχισαν να χτίζονται να παίρνουν την καμπύλη του χαμόγελου, πήρα και την Αγγελική σε μια πρόβα, της αδερφής μου την κόρη 11 χρονών και ως ευφυής άνθρωπος ο Περικλής εφηύρε ρόλο και γι’ αυτή… «Θα κάνεις την Ιερή Βελανιδιά» της λέει, έβγαλε γέρικο αιώνων ήχο απ’ την ψυχή ενός παιδιού, πρόβα τζενεράλε την βραδιά πριν την αναχώρηση…
«Ηλία, αύριο το πρωί θέλω να υποδέχεσαι τον κόσμο στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων με κλαρίνο…» Ξημέρωσε, Σάββατο, 9 Μαρτίου 2019, στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων αντηχεί το κλαρίνο και το καραβάνι ξκεκινάει…
Τον περασμένο Αύγουστο, κάπου στην Τοσκάνη, σε μια έκλαμψη, σα σε μια δυσλειτουργία του μυαλού μου σα σε επιληψία Δημιουργίας πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου ταξίδι από Αρχαίο Θέατρο σ’ Αρχαίο Θέατρο, με ξενάγηση και παράσταση, ξενάγηση και παράσταση…
Κι είμαι τώρα εδώ, στη Μαδρίτη, στο σπίτι μου, απ’ το μικρό παρόν μου αγναντεύω όσα είναι πλέον παρελθόν.
Ξαναζώ τη στιγμή που στο Ρωμαϊκό Ωδείο Νικοπόλεως άρχισε να κοκκινίζει στη Δύση του ήλιου, ένα κλαρίνο κι ένα φλάουτο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, δυο νέα παιδιά ακροβολίστηκαν σ’ ανατολή και δύση της πέτρας και της Ιστορίας παίζοντας ύμνο στην Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου κάθε φορά που πάει να τον γονατίσει μια Απώλεια.
Ξαναζώ τη στιγμή που στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης οι θεατές γίνανε Χορός Αρχαίας Τραγωδία υμνήσανε τον Έρωτα και δείξανε τα δόντια τους στο Μέλλον χορεύοντας αγκαλιασμένοι μέσα στην ορχήστρα του θεάτρου το Ηπειρώτικο παραδοσιακό «Δόντια Πυκνά»
Ξαναζώ τη στιγμή που στην Κασσώπη, κατέβηκαν τα σύννεφα κι έφτιαξαν σκηνικό ιδανικό κάτω απ’ το βράχο της θυσίας του Ζαλόγγου, με θέα το γλυπτό του Ζογγολόπουλου ανοίξαμε μονοπάτι προς την καρδιά και σε καιρούς παράξενους και ύποπτους αρθρώσαμε χωρίς φόβο τη λέξη Πατρίδα, χωρίς ίχνος τοξικότητας πατριδοκάπηλης λαγνείας, Πατρίδα, Πέτρα, Φως, Χορτάρι, ο Τόπος μου, αφήνοντας να πέσει ένα δάκρυ στο χώμα που έλαχε να φυτρώσαμε.
Ποτίστηκε η ψυχή 3 μέρες. Και τώρα, έκατσα εγώ τώρα στον καναπέ της Λογικής, δίπλα της και προσπαθώ να την παρηγορήσω, της εξηγώ πως δεν έχασε, δεν είναι ήττα να τη νικήσει τ’ Όνειρο, επιβεβαίωσή της είναι, Λογικό είναι η ορμή του Ονείρου να γκρεμίζει εμπόδια.
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν να μετατραπεί μια απλή τριήμερη εκδρομή σε Πολιτιστικό Γεγονός. Ευχαριστώ Καλλιτέχνες, φορείς, φίλους και εχθρούς( κι αυτοί βοηθούν καμιά φορά πολύ με τα εμπόδια που ορθώνουν, μας δυναμώνουν). Ευχαριστώ πάνω απ’ όλα εσάς, τους 170 ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, ήθελα πολλούς και πολλοί ανεβήκατε στο στο κάρο, ένα θέατρο γεμάτο φορτίζει αλλιώς την ατμόσφαιρα, 5 καλλιτέχνες και 4 λεωφορεία γεμάτα ωραίους ανθρώπους χωρίς ούτε μια στιγμή έντασης και ρήξης. Η Δύναμη της Τέχνης, της Φιλοξενίας, της Αλήθειας και της Ομορφιάς του Τοπίου έβγαλε το Καλό απ’ την ψυχή του καθενός κι ελπίζω πως όλοι κάτι καλό βρήκαν να πάρουν μαζί τους. Ραντεβού στου χρόνου με όσα η ζωή, η έμπνευση και η αγάπη μάς επιφυλάσσει.
Η Τραγωδία, το τραγούδι, η χαρά, το θέατρο, το Ταξίδι απ’ του Οδυσσέα ως σήμερα το δικό μας, οι Μύθοι κι η ανάγκη μας να τους διηγηθούμε, οι Μύθοι κι η αδυναμία μας να διδαχθούμε απ’ αυτούς, ο έρωτας, η απώλεια, η θυσία ξανά έρωτας και ξανά ελπίδα μέχρι να φτάσουμε όλοι στο Μυαλό του Θεού.
Γιάννης Λυμτσιούλης
Πατήστε εδώ για να δείτε το ρεπορτάζ-οδοιπορικό των 3 ημερών, την έξοχη δουλειά της κας. Μαρίας Παπαθεοδώρου
«Να πεις στο γιατρό να σου αλλάξει την αγωγή» είπε το άλλο μου μισό στον «ονειροπόλο» αλλά ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι τελικά γίνεται με το στανιό του ξεροκέφαλου.
Έκατσα και τα σκέφτηκα όλα λογικά, και δεν έβγαινε ο λογαριασμός.
Πώς;
Ποιος;
Πώς, ποιος και γιατί θα σου ανοίξουν εσένα τα θέατρα, Αρχαία Θέατρα σπουδαία ν’ ανοίξουν για να κάνεις εσύ μέρα μεσημέρι παραστάσεις μετά τις ξεναγήσεις σου;
Λογικότατα αυτό έλεγε η Λογική.
Ποιος να τα βάλει όμως με την ορμή του οράματος;
Απ’ τον Αύγουστο ως το Μάρτιο το μόνο που μεσολάβησε ήταν δουλειά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά που είναι και η μόνη τέχνη που ξέρω.
Μέρος της Δουλειάς ήταν να εντοπίσω πρώτα τα κλειδιά που θα άνοιγαν τις πόρτες. Με κοίταζε αραγμένη στον καναπέ της η Λογική, έτρωγε ποπ-κορν και γελούσε ειρωνικά μ’ όσα σχεδίαζα.
Εγώ, δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Κι είδα να γίνεται μπροστά στα μάτια μου κάτι που βαθιά πιστεύω από παιδί: πως τα ωραία πράματα γίνονται μ’ εύκολο τρόπο, ρέει, κυλάει σα νεράκι το Καλό και βρίσκει να περάσει και να φτάσει.
Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη ξανά και ξανά, πέτα, βρες τρόπο, φτάσε εκεί που θες…
Η Ρένα, μίλησε στο Σταύρο, ο Σταύρος στην Περιφέρεια Ηπείρου και τις Εφορείες Αρχαιοτήτων, οι Προϊστάμενοι των Εφορειών σε ξεναγούς αρχαιολόγους…
Στο ραντεβού με τον κο. Σταύρο Μπένο, εξήγησα το Όραμά μου, όσα είχε σχεδιάσει το μυαλό σχεδόν ερήμην μου κι ο Πρόεδρος του Διαζώματος είπε Ναι, θα βοηθήσω όπου μπορώ γιατί αυτό που θες να κάνεις, βοήθεια προς όσα κάναμε και μεις ως τώρα θα είναι, να μη φυτρώσουν αγκάθια στο δικό μας όραμα επειδή δεν πάτησε πόδι ανθρώπου κανονικού, μην είναι μόνο για φορείς και επισήμους η δική μας δουλειά. Αυτό ένιωσα να λέει με άλλα λόγια. Κι είπα μέσα μου, «αυτός είναι ένας σοβαρός, ευφυής και αποτελεσματικός άνθρωπος»!
«Να κάνεις την Άρτα έδρα» με συμβούλευσε ο Σταύρος, εκεί είναι το κέντρο βάρους για να κάνεις αυτό που θες να κάνεις.
Ευχαριστώ Σταύρο για όλα. Ευχαριστώ ΔΙΑΖΩΜΑ.
Οκτώβριος 2018.
Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη…
Οκτώβριο μπαίνει στο έργο ο Περικλής. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Είμαι στο Μπιλμπάο, είναι Οκτώβριος, του τηλεφωνώ και συνεννοούμαστε για όλα τα επί της ουσίας και μη μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. 30 χρόνια είχα να κάνω τόσο εύκολα φίλο. Φίλος είναι πια ο Περικλής.
Το Νοέμβριο έρχομαι στην Αθήνα, πάω στο Σταυρό του Νότου να δω και ν’ ακούσω τη Χριστίνα. Τη Χριστίνα Μαξούρη, πολύ αγαπημένη απ’ τον καιρό της Γκόλφως του Καραθάνου. Περνάει το κάρο το μυαλού μου για την Ήπειρο Χριστινάκι , έρχεσαι μαζί μας… Θα ναι εκεί πολλοί άνθρωποι που μ’ αγαπάνε και θ’ αγαπήσουν και σένα, μόνο όταν τη μοιράζεσαι τη χαρά που δίνει η αγάπη, μόνο τότε πολλαπλασιάζεται.
Ανεβαίνει κι η Χριστίνα.
Κι ύστερα ζήτησα απ’ την Άλμπα μου να ετοιμάσει δυο-τρία αγαπημένα, σα χέρι που σε κρατούσε παιδί και σε ασφάλιζε ορισμένα τραγούδια, Άλμπα μου θέλω το «Ω καλή μου Ξανθιά» από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, το «Ήταν καμάρι της Αυγής» απ’ το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, θέλω και το Χάρτινο το Φεγγαράκι του Χατζιδάκι και το Hungarian Pastoral Fantasy του Franz Doppler.
Όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο τους, έμενε απλά το 99% να γίνει.
Στη στροφή αυτή μπαίνει στο έργο κι η Σοφία, η Σοφία Εξάρχου αγαπημένη φίλη και μόνιμη κάτοικος Άρτας ανέλαβε production manager και κυνηγός ταλέντων.
Έβαλε τόσο χρόνο, τόση δουλειά και κυρίως τόση αγάπη, μέχρι τη μάνα της έβαλε κι έφτιαξε μαρμελάδα με τα χέρια της δώρο για όλους, όλα στο χέρι φτιαγμένα, con Amor. Έτσι όπως κάνουν αιώνες οι Έλληνες τα πράματα στην επαρχία, με τα χέρια τους όλα, μαρμελάδα νεράτζι σε μικρά βαζάκια για 170 ανθρώπους…
Κοίταζε η Λογική απ’ τον καναπέ της ανάστατη κι έτρωγε τα νύχια της νευρωτικά. Δε μπορούσε να καταλάβει, δε μπορούσε να χωνέψει πως μια συμβολαιογράφος, μορφωμένος σοβαρός άνθρωπος ζητάει απ’ τη μάνα της να κάνει μαρμελάδα για να την προσφέρουν σε κάτι τουρίστες που θα ρθουν, να βρει ο καθένας τους το βαζάκι του στο δωμάτιό του δώρο…
Μέσα στα πάμπολλα που προσέφερε η Σοφία ήταν και ο εντοπισμός του Μαύρου Χρυσού που λέγεται Ηλίας Αγγέλου! Ένα θαυμάσιο παιδί, μισό ελληνάκι μισό τζαμαϊκανός και κλαρινίστας… Μ’ έφτιαξε η ιδέα: στο κλαρίνο…ο Τζαμαϊκανός!
- «Θα ρθεις απ’ την Άρτα για πρόβες στην Αθήνα» του λέω.
«Βεβαίως, ό,τι χρειαστεί…» Κι ήρθε κι αντηχούσε το κλαρίνο μπροστά στη Gernika του γραφείου μου στην καρδιά της Αθήνας κι οι γέφυρες άρχισαν να χτίζονται να παίρνουν την καμπύλη του χαμόγελου, πήρα και την Αγγελική σε μια πρόβα, της αδερφής μου την κόρη 11 χρονών και ως ευφυής άνθρωπος ο Περικλής εφηύρε ρόλο και γι’ αυτή… «Θα κάνεις την Ιερή Βελανιδιά» της λέει, έβγαλε γέρικο αιώνων ήχο απ’ την ψυχή ενός παιδιού, πρόβα τζενεράλε την βραδιά πριν την αναχώρηση…
«Ηλία, αύριο το πρωί θέλω να υποδέχεσαι τον κόσμο στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων με κλαρίνο…» Ξημέρωσε, Σάββατο, 9 Μαρτίου 2019, στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων αντηχεί το κλαρίνο και το καραβάνι ξκεκινάει…
Τον περασμένο Αύγουστο, κάπου στην Τοσκάνη, σε μια έκλαμψη, σα σε μια δυσλειτουργία του μυαλού μου σα σε επιληψία Δημιουργίας πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου ταξίδι από Αρχαίο Θέατρο σ’ Αρχαίο Θέατρο, με ξενάγηση και παράσταση, ξενάγηση και παράσταση…
Κι είμαι τώρα εδώ, στη Μαδρίτη, στο σπίτι μου, απ’ το μικρό παρόν μου αγναντεύω όσα είναι πλέον παρελθόν.
Ξαναζώ τη στιγμή που στο Ρωμαϊκό Ωδείο Νικοπόλεως άρχισε να κοκκινίζει στη Δύση του ήλιου, ένα κλαρίνο κι ένα φλάουτο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, δυο νέα παιδιά ακροβολίστηκαν σ’ ανατολή και δύση της πέτρας και της Ιστορίας παίζοντας ύμνο στην Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου κάθε φορά που πάει να τον γονατίσει μια Απώλεια.
Ξαναζώ τη στιγμή που στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης οι θεατές γίνανε Χορός Αρχαίας Τραγωδία υμνήσανε τον Έρωτα και δείξανε τα δόντια τους στο Μέλλον χορεύοντας αγκαλιασμένοι μέσα στην ορχήστρα του θεάτρου το Ηπειρώτικο παραδοσιακό «Δόντια Πυκνά»
Ξαναζώ τη στιγμή που στην Κασσώπη, κατέβηκαν τα σύννεφα κι έφτιαξαν σκηνικό ιδανικό κάτω απ’ το βράχο της θυσίας του Ζαλόγγου, με θέα το γλυπτό του Ζογγολόπουλου ανοίξαμε μονοπάτι προς την καρδιά και σε καιρούς παράξενους και ύποπτους αρθρώσαμε χωρίς φόβο τη λέξη Πατρίδα, χωρίς ίχνος τοξικότητας πατριδοκάπηλης λαγνείας, Πατρίδα, Πέτρα, Φως, Χορτάρι, ο Τόπος μου, αφήνοντας να πέσει ένα δάκρυ στο χώμα που έλαχε να φυτρώσαμε.
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν να μετατραπεί μια απλή τριήμερη εκδρομή σε Πολιτιστικό Γεγονός. Ευχαριστώ Καλλιτέχνες, φορείς, φίλους και εχθρούς( κι αυτοί βοηθούν καμιά φορά πολύ με τα εμπόδια που ορθώνουν, μας δυναμώνουν). Ευχαριστώ πάνω απ’ όλα εσάς, τους 170 ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, ήθελα πολλούς και πολλοί ανεβήκατε στο στο κάρο, ένα θέατρο γεμάτο φορτίζει αλλιώς την ατμόσφαιρα, 5 καλλιτέχνες και 4 λεωφορεία γεμάτα ωραίους ανθρώπους χωρίς ούτε μια στιγμή έντασης και ρήξης. Η Δύναμη της Τέχνης, της Φιλοξενίας, της Αλήθειας και της Ομορφιάς του Τοπίου έβγαλε το Καλό απ’ την ψυχή του καθενός κι ελπίζω πως όλοι κάτι καλό βρήκαν να πάρουν μαζί τους. Ραντεβού στου χρόνου με όσα η ζωή, η έμπνευση και η αγάπη μάς επιφυλάσσει.
Η Τραγωδία, το τραγούδι, η χαρά, το θέατρο, το Ταξίδι απ’ του Οδυσσέα ως σήμερα το δικό μας, οι Μύθοι κι η ανάγκη μας να τους διηγηθούμε, οι Μύθοι κι η αδυναμία μας να διδαχθούμε απ’ αυτούς, ο έρωτας, η απώλεια, η θυσία ξανά έρωτας και ξανά ελπίδα μέχρι να φτάσουμε όλοι στο Μυαλό του Θεού.
Γιάννης Λυμτσιούλης
Πατήστε εδώ για να δείτε το ρεπορτάζ-οδοιπορικό των 3 ημερών, την έξοχη δουλειά της κας. Μαρίας Παπαθεοδώρου
6 Mar 2019
ΑΘΗΝΑ & ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΠΑΝΕ ΗΠΕΙΡΟ: Ωράρια και σημεία αναχώρησης.
Αθήνα και Θεσσαλονίκη πάνε Ήπειρο!!! Είναι όλα έτοιμα. Ακόμα και το οφειλόμενο άγχος να είναι όλα ανθρώπινα και ωραία!
Η ώρα και το σημείο της αναχώρησης για την Αθήνα όσο και τη Θεσσαλονίκη είναι:
ΑΘΗΝΑ: 07: 15 (το πρωί, μη μου ρθει κανένας μετά τον εσπερινό) στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων με Ναυάρχου Νικοδήμου, στο Σύνταγμα.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 7:30 (επίσης το πρωί) στο Πάρκινγκ του Αρχαιολογικού Μουσείου, Μανόλη Ανδρόνικου 6.
Φαίνεται ότι πάνε όλα πρίμα και θα έχουμε καλό καιρό. Παρόλα αυτά για τις ανάγκες της φωτογράφισης να έχετε όλοι μαζί σας ομπρέλες. Επίσης ψηλά τακούνια όλοι για να διευκολύνουμε την ανάβαση κι ακόμα περισσότερο την κατάβαση ειδικά στην Κασσώπη!
SUPER EXCITED!
El Greco
Η ώρα και το σημείο της αναχώρησης για την Αθήνα όσο και τη Θεσσαλονίκη είναι:
ΑΘΗΝΑ: 07: 15 (το πρωί, μη μου ρθει κανένας μετά τον εσπερινό) στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων με Ναυάρχου Νικοδήμου, στο Σύνταγμα.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 7:30 (επίσης το πρωί) στο Πάρκινγκ του Αρχαιολογικού Μουσείου, Μανόλη Ανδρόνικου 6.
Φαίνεται ότι πάνε όλα πρίμα και θα έχουμε καλό καιρό. Παρόλα αυτά για τις ανάγκες της φωτογράφισης να έχετε όλοι μαζί σας ομπρέλες. Επίσης ψηλά τακούνια όλοι για να διευκολύνουμε την ανάβαση κι ακόμα περισσότερο την κατάβαση ειδικά στην Κασσώπη!
SUPER EXCITED!
El Greco
1 Mar 2019
Σπαλομπριζόλα versus Μνήμη: 0 -3 !
Πάει κι αυτό κι άφησε αίσθηση ολόκληρη και γλυκιά. Τελικά, είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να πάνε ως την Κηφισιά μια Τσικνοπέμπτη όχι για κάποιο εστιατόριο που ένας φίλος που ξέρει από καλό φαΐ τους σύστησε, για μια ομιλία με τίτλο " Η Επιμονή της Μνήμης". Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη είπα όταν είδα την αίθουσα κατάμεστη... Και προσπάθησα να θυμηθώ και να θυμίσω και λόγο στο λόγο να κάνουμε ένα ταξίδι και στο τέλος να πάρουμε σπίτι μας σε τάπερ όλο κι όλο ένα δίλημμα: είναι τοξικότερο να θυμάσαι κι αυτό να μη σ' αφήνει να προχωρήσεις ή να ξεχνάς και να είναι η αιτία να μη μαθαίνεις απ' τα λάθη σου;
Ευχαριστώ και το Δήμο Κηφισιάς και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου για την πρόσκληση, ευχαριστώ τους Φίλους του Μουσείου Γουλανδρή που ήταν εκεί, τους φίλους μου τους παλιούς αλλά και όσους για πρώτη φορά έβλεπα κι ήρθαν ως τη Βίλλα Δροσίνη ν' ακούσουν περί Επιμονής της Μνήμης. Σήμερα, πολύ ειδικά, ένιωσα την ασφάλεια που νιώθει ένα μωρό που κοιμάται ξέγνοιαστο δίπλα στη μάνα του. Γι' αυτό, με τον πιο αγαπημένο μου πίνακα απ' όλους του Sorolla λέω ευχαριστώ απ' την καρδιά μου. Σπαλομπριζόλα versus Μνήμη: 0 -3 !
El Greco
Ευχαριστώ και το Δήμο Κηφισιάς και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου για την πρόσκληση, ευχαριστώ τους Φίλους του Μουσείου Γουλανδρή που ήταν εκεί, τους φίλους μου τους παλιούς αλλά και όσους για πρώτη φορά έβλεπα κι ήρθαν ως τη Βίλλα Δροσίνη ν' ακούσουν περί Επιμονής της Μνήμης. Σήμερα, πολύ ειδικά, ένιωσα την ασφάλεια που νιώθει ένα μωρό που κοιμάται ξέγνοιαστο δίπλα στη μάνα του. Γι' αυτό, με τον πιο αγαπημένο μου πίνακα απ' όλους του Sorolla λέω ευχαριστώ απ' την καρδιά μου. Σπαλομπριζόλα versus Μνήμη: 0 -3 !
El Greco
Subscribe to:
Posts (Atom)