Η ΑΓΚΑΛΙΑ

Άλμπα μου,
Πιστός και φέτος στην απουσία μου τη μέρα των γενεθλίων σου. Φέτος σου γράφω απ’ την Πολωνία.
Πώς είσαι; Η ama;
Συνήθισες φαντάζομαι να σβήνεις τα κεράκια χωρίς ν’ ακούγεται από πάνω σου η φωνή μου «φύσα…φύσα δυνατά, φύσα αγάπη μου… Να ζήσεις Αλμπάκι και χρόνια πολλά…»

Μόλις έφτασα στη Βαρσοβία, έχω 20 λεπτά κι έκατσα να σου γράψω, να χεις μια μέρα τα γράμματα του πατέρα σου αφού δεν έχεις τον ίδιο.
Τέτοια μέρα κάθε χρόνο σκέφτομαι πολλά Άλμπα μου και κάθομαι και μετράω το πόσα μου μαθες και φέτος.
Κι απ’ τα πολλά αναζητώ το ένα, της χρονιάς το πιο μεγάλο μάθημά σου….

Το βρήκα Άλμπα μου,
είναι η δύναμή σου ν’ αλλάξεις πορεία, η αποφασιστικότητά σου να πας προς τα κει που λέει η καρδιά σου.

Μου ‘κανες δώρο την παρουσία σου στα Θέατρα της Ηπείρου φέτος, έπαιξες φλάουτο στην κορυφή του θεάτρου της Νικόπολης, στην πλατεία του θεάτρου της Δωδώνης κι ύστερα στο Ζάλογγο, δίπλα στο Θέατρο της Κασσώπης, στους πρόποδες της θυσίας των Σουλιωτισσών η μουσική σου ήταν σα να συνόδευε τον πέτρινο χορό των γυναικών.
Κι ύστερα είπες…  «μπαμπούλη, δεν είμαι ευτυχισμένη με το φλάουτο, θέλω να γίνω τσελίστα»

Κι απ’ τη Δωδώνη το Μάρτιο, δούλεψες όσο δεν έχω δει ποτέ κανέναν να  δουλεύει, ετοίμασες ό,τι αγαπούσες ζήτησες να εξεταστείς σε ό,τι θέλουν, σα να ‘σουν μια ζωή αγκαλιά με όργανο-εραστή και σου ‘παν ένα μεγάλο ΝΑΙ!
Καμαρώνω Άλμπα μου, ας είμαι μακριά καμαρώνω.
Συνέχισε να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου.
Συνέχισε να διεκδικείς αυτό που θες.
Συνέχισε να θεωρείς προτεραιότητα αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη.
Δώσε ένα φιλί στην ama γιατί όσο εγώ λείπω, εκείνη κάνει ό,τι μπορεί για να πας εσύ πιο κοντά στα όνειρά σου.

Την Τρίτη πήγαμε στο Άουσβιτς Άλμπα μου. Μπροστά στην θρυλική πύλη εισόδου με τη περίφημη επιγραφή «Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ», στέκονταν οι μουσικοί κάποτε κι έπαιζαν, και ξεγελούσαν το φόβο του θανάτου γιατί το θάνατο που έρχονταν κανείς δε μπορούσε να τον ξεγελάσει.
Αλλά είναι λίγο να ξεγελάς το φόβο;

Άλμπα μου,
Η μουσική σου να διώχνει το φόβο απ’ τις ψυχές,
Όσοι σ’ ακούνε να παίζεις να κάνουν Όνειρα Μεγάλα,
Όσοι σε γνωρίζουν να θέλουν να ναι κοντά σου γιατί τους ξυπνάς το ένστικτο της Χαράς.
Ναι είναι η αγκαλιά σου πάντα γεμάτη, με τσέλο και με άνθρωπο.
Να παίζεις μουσική ως τα βαθιά γεράματα κι ούτε ψίθυρος να μην ακούγεται ώσπου ν’ αφήσεις το δοξάρι, κομμένη η ανάσα να μη χαθεί ούτε στιγμή απ’ τη μαγεία της μουσικής σου.
Ό,τι και να γίνε, θα χεις πια γεμάτη αγκαλιά, το τσέλο σου.

Σ' αφήνω Άλμοα μου, με περιμένουν στη ρεσεψιόν...

Σ’ αγαπάω,

Μπαμπούλης.