Κάθομαι και μετράω και κάθε απολογισμός έχει κίνδυνο μεγάλο, αλήθεια αιρετική μπορεί να εμφανιστεί στο δεφτέρι.
Είναι εκπληκτικό να βγαίνουν περισσότερα όσα χρωστάω σε αγνώστους μου παρά σε αγαπημένους κοντινούς. Για τους στόχους που έβαλα, για τα μέσα που θα τους επιδιώξω, για τα μέσα που δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ, για την Ανάγκη για κριτική σκέψη, για την μεγάλη επιδίωξη κατανόησης του νοήματος της ζωής, ακόμα και τα όνειρα που έκανα, πολλά απ' αυτά, σε ξένους ανθρώπους τα χρωστάω.
Και σκέφομαι κι αυτούς τους σπουδαίους άγνωστους, ίσως καημένοι κι αυτοί όσο και γω, αν κάτσουν και κάνουν απολογισμό, ίσως να βρουν πως πιο πολλά προσέφεραν σε άγνωστούς τους παρά στα παιδιά τους τα ίδια.
Αποχωρείτε κύριε Bertolucci. Ευγνώμων και μόνο για το 1900. Με κάνατε ν' αγαπήσω την Ιστορία και να πρωτουποψιαστώ πως, κι όμως, είναι δυνατόν το Άδικο να νικήσει το Δίκιο.
Ευγνώμων και μόνο γι' αυτή τη Σκηνή που έγινε οδηγός στο φετινό ταξίδι, στα «Δόντια του Δάντη» όταν περνούσαμε την κοιλάδα του Πάδου προς Εμίλια-Ρομάνα, προς την Κόκκινη Πόλη, τη Μπολόνια, και βλέπαμε απ’ τα παράθυρα του λεωφορείου τις γυναίκες της Ιστορίας με τα μάτια της Ψυχής.
Ευχαριστούμε κύριε Bertolucci. Βοηθήσατε πολλούς άγνωστούς σας. Αιώνιος και σεις!
El Greco
No comments:
Post a Comment