ΟΙ ΝΑΟΙ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Όταν αποφάσισα να οργανώσω κάποια ταξίδια στη Ρωσία, δε μου περνούσε απ’ το μυαλό ότι αυτό θα εξελίσσονταν σε Έρωτα. 

Η χώρα αυτή, εκτός από μεγαλύτερη σε έκταση στον κόσμο, είναι και στην κορυφή της λίστας με τις χώρες που γενναιόδωρα μοιράστηκαν με την οικουμένη ολόκληρη παγκόσμιους θησαυρούς και επιτεύγματα. 

Αυτό είναι που έκανε 30 ανθρώπους να κρατήσουν όρθια, ακλόνητη την απόφασή τους να κάνουν το ταξίδι εν μέσω βομβαρδισμού φόβου και ανησυχίας. Τίποτα δεν πρέπει και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει όπως αποδείχτηκε, ένα ταξίδι στη Ρωσία! Γιατί αυτά που έχει να σου δώσει είναι ανεκτίμητα και μ’ έναν περίεργο τρόπο, από ένστικτο μάλλον οι άνθρωποι που έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν εκεί, το ξέρουν! Έκλεισαν δρόμοι, άλλαξαν πτήσεις, απαγορεύτηκαν διελεύσεις, μπήκαν καινούρια και παλιά τεστ, χύθηκε φόβος πάνω στην ήδη κουρασμένη μας ψυχή κι όμως… Το Ταξίδι έμεινε ζωντανό!

Ο «Ναός» του Ερμιτάζ μας περίμενε ξανά. Από το Leonardo Da Vinci μέχρι τα ελληνικά αγγεία της Κριμαίας στάσεις προσευχής παντού.

Το Πετερχοφ μας έκανε δώρο τον ήλιο και την ομορφιά.

Κατέρρευσε η ψυχή μπροστά στο βίντεο με τις 900 μέρες πολιορκίας ακούγοντας τη μουσική του Σοστακόβιτς. 

Το Κοιμητήριο είχε και πάλι ολοζώντανα δώρα να μας δώσει. Αυτή τη φορά διαβάσαμε εκεί το ημερολόγιο μιας 12χρονης. Το ημερολόγιο που κρατούσε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. 

Το Παλάτι του Λαού, το περίφημο Μετρό της Μόσχας απέδειξε για μια ακόμα φορά πως ο Δημόσιος Χώρος μπορεί να είναι έργο τέχνης. 

Οι Ναοί του Κρεμλίνου δίπλα σε καμπάνες «ορθόδοξης ερημίας».

Ο Ναός του Αγίου Βασιλείου πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ναό όπου αναπαύεται ο Άγιος Άθεος Λένιν.

Η Κόκκινη Πλατεία από μόνη της ένας Ναός στη συνείδησή μας.

Ο Ναός του Μέλλοντος, το Μουσείο Κοσμοναυτών θύμισε ειδήσεις της ΥΕΝΕΔ και μίλησε για το Μέλλον που έχει αυτός ο λαός κοιτάζοντας τη Γη απ’ το Σταθμό ΜΗΡ.

Ο Ναός της Ρωσικής Τέχνης, η Πινακοθήκη Τριετιακόφ άνοιξε όλες της τις αίθουσες και ήταν ένα προσκύνημα στους αιώνες Ρωσικής Τέχνης, τα πορτραίτα, οι γυναίκες, οι άνθρωποι, οι άγιοι, οι Άγιοι του Ρουμπλιόφ, οι «άγιοι» του Ντοστογιέφσκι, η Ορθοδοξία ως εργαλείο κατανόησης ενός λαού, ο Τσέχωφ, ο Τολστόι κι ο Στανισλάβσκι, για ώρες συνταξιδιώτες μαζί μας στο τρένο μετέτρεψαν την Τέχνη σε θρησκεία, Ναοί Πνεύματος Ρώσοι ποιητές, λογοτέχνες, ζωγράφοι, χορευτές, μουσικοί, άγιοι άνθρωποι…

Απ’ όλους, όλους, όλους όμως τους Ναούς που έχτισε και μοιράστηκε η Ρωσία με τον Κόσμο, οι σημαντικότεροι, είναι εκείνοι που τώρα μπροστά στα μάτια μας γκρεμίζονται, ερήμην της δύναμής μας ν’ αντισταθούμε.

Ο Ναός του 8ωρου.

Ο Ναός της σύνταξης 

Ο Ναός της περίθαλψης των αδυνάμων

Της Υγείας

Της Παιδείας.

Μέσα στη λαίλαπα, την ταχύτητα και την ευκολία των καιρών μας και ανεξάρτητα με την τραγική κατάληξη του Ονείρου, να μην ξεχνάμε πως αν για μια περίοδο του 20ου αιώνα δε δουλεύαμε όσες ώρες πει ένας κάποιος αφέντης αλλά απλά 8, για να έχουμε άλλες 8 για ζωή κι 8 για ξεκούραση, αν η σύνταξη μετά από χρόνια και χρόνια δουλειάς έγινε δικαίωμα και όχι προαιρετική ευεργεσία κάποιου καλού αφέντη, αν ένα σωρό κατακτήσεις του ανθρώπου με στόχο η μικρή ζωή του να μην είναι μεσαιωνική, είναι γιατί στις αρχές του 20ου αιώνα, σ’ αυτή τη σπουδαία χώρα που λέγεται Ρωσία έγινε μια σπουδαία απόπειρα οικοδόμησης δίκαιης κοινωνίας…

Για μια ακόμη φορά ευλογήθηκα να ταξιδέψω με ανθρώπους που προσέφεραν το βλέμμα τους απλόχερα για να έχω ν’ ακουμπήσω όταν μιλάω. 

Έναν – έναν θέλω να τους ευχαριστήσω που σ’ αυτή την πολύ δύσκολη καμπή σε σχέση με την πανδημία ήταν παρόντες με χάρη, αγάπη και αυτοσαρκασμό. Και το σημαντικότερο γυρίζουμε όλοι υγιείς και πιο πλούσιοι. 

Ευχαριστώ 

Κώστα, Ευτύχη, Σοφία, Κατερίνα, Γιώτα, Νέλλυ, Χριστόφορε, Λένα, Γιάννη, Αναστασία, Στέλλα, Ντίνα, Ζωή, Σοφία, Δημήτρη, Χρύσα, Φοίβη, Ελένη, Ιωάννα, Βίκυ, Μαρία, Ήρα, Νίκο, Σωκράτη, Ευγενία, Χριστίνα, Σταυρούλα, Πέπυ, Αναστασία, Αναστασία, Ναταλία, Αλέξανδρε.

Αυτό το ταξίδι για φέτος θα έχει άλλη μια αναχώρηση. 27 Αυγούστου – 4 Σεπτεμβρίου και είναι ένα σπουδαίο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του. Αποδεδειγμένα πια!

Υ.Γ: Δυο φωτό των Κομάντος τής Ομάδας ΔΕΛΤΑ της Melodrakma και κάποιες αφίσες από παραστάσεις έργων του Τσέχωφ που βρήκα σε θέατρο στην Αγία Πετρούπολη 

El Greco

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ 16...

 Άλμπα μου, 

κάθε χρόνο τέτοια μέρα, σπουδαία για μένα, η σπουδαιότερη γιατί είναι η μέρα που γεννήθηκες, απ’ όπου βρίσκομαι σου γράφω για να σου ευχηθώ. 

Λέγαμε η πανδημία θα μας πάρει πολλά όμως θα μας δώσει κιόλας, θα μας δώσει «χρόνο μαζί», μέχρι «γενέθλια μαζί» σκεφτόμουν μπορεί να κάνουμε αλλά έλα που η ανάγκη του ανθρώπου να ταξιδέψει είναι τεράστια, το βλέπω με τα μάτια μου, τον κάνει να αψηφά κινδύνους, του δίνει το σθένος να δραπετεύσει απ’ τον πιο σκληρό και πιο άγρυπνο δεσμοφύλακα, το Φόβο! 

Ο Φόβος νικήθηκε απ’ το  Πόθο Άλμπα μου, απ’ τη δίψα για χαρά, απ’ την ανάγκη για κανονική ανθρώπινη ζωή κι έτσι  φέτος σου γράφω από την Αγία Πετρούπολη.

Την Αγία Πετρούπολη με το Ερμιταζ. 

Την Αγία Πετρούπολη με το Πολεμικό «Αβρόρα». 

Την Αγία Πετρούπολη της Επανάστασης. 

Την Αγία Πετρούπολη της Αντίστασης.

Θέλω να ρθούμε μια μέρα μαζί σ’ αυτήν πόλη.

Χθες πήγαμε στο Μουσείο της Πολιορκίας. Οι Γερμανοί την πολιόρκησαν 900 ολόκληρες μέρες.  Είναι σχεδόν τρία χρόνια οι 900 μέρες Άλμπα. 

900 μέρες βομβαρδίζονταν. 

900 μέρες πεινούσαν. 

Σε 900 μέρες συνήθισαν να χορταίνουν με 125 γραμμάρια ψωμί τη μέρα, συνηθίζει ο άνθρωπος. 

Όταν έλειψε κι αυτό έφαγαν σκουπίδια.

Και αρουραίους έφαγαν όταν εκείνοι δεν έτρωγαν τους ανθρώπους. Όλα μπορεί να τα φάει ο άνθρωπος όταν πεινάσει.

Κάποιοι λιγοι φάγανε κι ανθρώπους, όσους δεν είχαν πια ελπίδα να επιβιώσουν, τους έτρωγαν οι άλλοι, κανιβαλος η απελπισια Αλμπα μου, είσαι 16 πια, δε χρειάζεται να σου λέω ψέματα.

3.000.000 για 900 ημέρες υπερασπιζόταν ζωή, ελευθερία και αξιοπρεπεια.

Είναι παγκόσμιο το παράδειγμα ετούτων των ανθρώπων, 900 μέρες ζούσαν για τη μία και μοναδική, για τη μέρα της Νίκης, αυτός ήταν ο στόχος, να μη νικήσει το Κακό!

Να αντιστέκεσαι Άλμπα μου.

Να αντιστέκεσαι σου εύχομαι φέτος.

Να αντιστέκεσαι στις βεβαιότητες που κλείνουν πόρτες και κρύβουν θέες. 

Να αντιστέκεσαι σε ό,τι επιδιώκει να σε υποβιβάσει από άνθρωπο σε αρουραίο.

Να αντιστέκεσαι στα δαιμόνια όταν σου τάζουν για δώρο την «Ελευθερία». Η Ελευθερία κερδίζεται δε δωρίζεται.

900 μέρες πολιορκίας αλλά τα σχολεία λειτουργούσαν Άλμπα μου γιατί έπρεπε τα παιδιά να νιώθουν πως υπάρχει Μελλον, πως δε θα νικήσει το Κακο. Και τα θέατρα, κι αυτά λειτουργούσαν γιατί η Ζωή και η ελπίδα πρέπει να είναι πιο δυνατή απ’ το θάνατο. Τι άλλο να εφεύρισκε ο άνθρωπος για να αντιμετωπίσει τη Μοίρα του, ευφύβρε την Ελπίδα.

Alba μου,

πάντα θα υπάρχει κάτι που πρέπει να του αντισταθείς. Για να μη Νικάει το Κακό, για να μην γίνουμε από άνθρωποι πρώτα ανθρωπάκια και μετά ποντίκια στους υπονόμους τής ύπαρξής μας.

Και γω αντιστέκομαι όσο μπορώ. 

Αντιστέκομαι στα δαιμόνια που ήδη κάθε φορά που πέφτω, μου λένε να μην ξανασηκωθώ. Ομολογω, ειναι ωρες που λεω κουραστηκα Αλμπα, σε κοιτάζω όμως  πεσμένος κάτω και είσαι ο λόγος που σηκώνομαι.

Αντιστέκομαι όσο μπορώ στον κακό μου εαυτό για να είμαι, όσο μπορώ, ένας πατέρας που θα θες μια μερα να διαβάζεις τα γράμματα που χρόνια τώρα σου γράφω στα γενέθλιά σου. 

Να μην αντιστέκεσαι μόνο στη χαρά τής Σχέσης. Σ' αυτό υπάκουσα κι εγώ κι έφερα τον Χάικου στη ζωή μας και σε βλέπω κάνεις και συ, σε βλέπω χαρούμενη, τον αγκαλιάζεις και σ’ αγκαλιάζει με την πιο ανιδιοτελή αγάπη. 

Σ’ αγαπάω Άλμπα μου, 

μπαμπούλης

Αγία Πετρούπολη,

18-07-2021

Α GAY (χαρούμενο) GROUP : ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

Στο Πόρτο γρήγορο πέρασμα σα φλερτ, πρώτες ματιές και νεύματα, θεμέλια κατοπινής σχέσης με τη χώρα, στο Αβέιρο, μες στα κανάλια σαν πρώτη νύχτα παράνομης σχέσης, στην Κοΐμπα με το Πανεπιστήμιό της βάλαμε στη ζυγαριά του ταξιδιού τη γνώση αιώνων, στη Φάτιμα έγινε πάλι θαύμα και ήδη την 3η Ημέρα κατά τας γραφάς 19 μονάδες γίναν ομάδα που νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, στη Λισσαβόνα λυσσομανούσαν τα ΜΜΕ ότι θα πάμε όλοι άκλαυτοι απ’ τη μετάλλαξη «ΔΕΛΤΑ», άλλα πάλι έλεγαν ότι πεθάναμε ήδη και δεν το ξέραμε αλλά όταν ταξιδεύεις με έφηβους (4 είχαμε μαζί μας) κολλάς τόλμη και χαρά για τη ζωή, δεν είναι κολλητικό μόνο το κακό, και το καλό κολλάει… Κι αφήσαμε πίσω του Θαλασσοπόρους, πρόσω ολοταχώς για τη γη που κάποτε έβρεξε πέτρες, τη γη των Κατακτητών, στο Κάθερες, στην οδό τής «Πίκρας» γλύκανε η ψυχή στην πρώτη επαφή με την άγνωστη Ισπανία, στο Τρουχίγιο δώσαμε σιτάρι και πήραμε καλαμπόκι απ’ τον Φρανθίσκο Πιθάρο, στη Σαλαμάνκα υποκλιθήκαμε για μια ακόμα φορά στον «Αρχιεπίσκοπο» Ουναμούνο κι ακούσαμε τη συμβουλή του να μάθουμε να διαβάζουμε με τ’ αυτιά, να μάθουμε ν’ ακούμε, παραμιλήσαμε, ν’ ακούμε περισσότερο, στην Άβιλα είπαμε Άβε μπροστά στα τείχη της, στη Σεγκόβια Άβε μπροστά στο γουρουνάκι της και στο Τολέδο μετά από καιρό είδα να τρέχουν δάκρυα απ’ την ομορφιά γιατί όταν σταθήκαμε εκεί μπροστά στην απίθανη θέα μας έκανε τη χάρη ο Ήλιος κι έδυε και κατακοκκίνησε τα πάντα και τα κόκκινα μάτια απ’ τη συγκίνηση έτρεχαν αρμονικά…

Πρώτη ώρα τής τελευταίας μέρας στο λεωφορείο κάναμε γλώσσα. Και χτίσαμε ζωή ολόκληρη μέσα από 17 λέξεις. 

«Γεννιέμαι. Βγαίνω από κει που φύτρωσα τυχαία και προσφέρομαι στο φως»

Με την ελπίδα τής συνέχειας που πρέπει να ‘χει κάθε τέλος. Με φως.  Έτσι αποχαιρέτησα 19 ωραίους ανθρώπους που στην πορεία του ταξιδιού δεν έπαψαν να λένε ευχαριστώ στη ζωή για την ομορφιά που μοιραστήκαμε.

Ευχαριστώ και γω από καρδιάς παλιούς και καινούριους φίλους που για 10 ακόμα μέρες σε δύσκολους καιρούς μου δώσαν την ευκαιρία να διηγηθώ ιστορίες που αγαπώ πολύ.

Στις ομαδικές φωτό που κάναμε, πάντα με χέρια ψηλά, πάντα χαρούμενα τα «μέλη της ειδικής μοναδικής ταξιδιωτικής αποστολής». Ποιας αποστολής; Να ταξιδεύουμε για την ψυχή κι όχι για το βιογραφικό. Αυτά είναι όλα κι όλα τα «μέλη», δε λείπει κανένα. Γιατί αν πω ότι κάποια λείπουν θα πρέπει να εξηγήσω και πού πήγαν την «κρίσιμη» στιγμή τής φωτογράφισης. 

Ήμασταν λίγοι, ήρθε ο καθένας με την ημερομηνία γέννησής του και φύγαμε όλοι έφηβοι απ’ την ομορφιά που είδαν τα μάτια μας

El Greco