«3/4 σε ρυθμό 5/8»; Η Ιστορία τής
Θεσσαλίας μέσω τής Μουσικής
5-7 ΜΑΡΤΙΟΥ!
Παίρνουμε τα πράματα από κει που
τ’ αφήσαμε…Ήταν Απόκριες του 2020, πήγαμε 3ήμερο στην Πελοπόννησο, κάναμε
εκείνο το αφιέρωμα στην επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση που θα
γιορτάζονταν την επόμενη χρονιά, το ’21, γυρίσαμε Καθαρά Δευτέρα στην Αθήνα και
σαν τυφώνας η πανδημία πήρε και σάρωσε και το 2020 και μεγάλο κομμάτι του 2021,
πήρε πολλά όνειρα ανθρώπων και τα κομμάτιασε, το χειρότερο πήρε τους ίδιους
τους ανθρώπους, πολλούς, δυο χρόνια τώρα συνηθίσαμε στο «τέρας», μας έγινε
ρουτίνα να μετράμε νεκρούς και «τραυματίες», κρούσματα και διασωληνωμένους,
διχασμένοι πάλι όπως πάντα, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι,
συνωστισμός πληροφόρησης, παραπληροφόρησης υπερπληροφόρησης, ασυμπτωματικοί και συμπτωματικοί
και το χειρότερο απ´
όλα, άνθρωποι με έντονα
συμπτώματα απανθρωπιάς, άνθρωποι που μέσα σ’
όλη αυτή την πορεία ανέπτυξαν
ανοσία στη Καλό… Κάποιοι εμβολιασμένοι με απροσδιόριστη ευχαρίστηση ακούν την είδηση
πως ανεμβολίαστος πέθανε, κι αντίστροφα, πολύ το ευχαριστιούνται κάποιοι
ανεμβολίαστοι όταν νοσήσει και μάλιστα σοβαρά ένας εμβολιασμένος… Αρένα άγριων
θηρίων το διαδίκτυο και επιβεβαιωμένο πολλάκις πια: άβυσσος η ψυχή μας.
Παίρνουμε τα πράματα από κει που
τ’ αφήσαμε…Ήταν Απόκριες του 2020, χαθήκαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε με
την πρώτη ευκαιρία για να γιορτάσουμε που το Καλό ακόμα μπορεί και
αντιστέκεται.
Απόκριες 2022: την Καλλιτεχνική
επιμέλεια για τα δρώμενα του τριημέρου θα έχει και πάλι ο φίλος, ηθοποιός και
σκηνοθέτης Περικλής Μοσχολιδάκης και μαζί μας, όπως πάντα κι άλλοι καλλιτέχνες
που θα μετατρέπουν τους ταξιδιώτες σε θεατές, ακροατές και μύστες.
Έξοχοι επαγγελματίες ξεναγοί-επιστήμονες,
θα είναι μαζί μας όπως η κα. Σκουμπουρδή, η κα. Δασκαλάκη, ο κος. Ζαχαράκης κι
όποιος άλλος χρειαστεί ν’ ανεβεί στο λαρισαϊκό μας Άτι. Όχι προχειρότητες και
φτήνιες σ’ αυτά τα πράματα. Πρέπει ν’ αφήσουμε τους επαγγελματίες του κάθε
χώρου να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και όχι να βάζουμε στο λεωφορείο παραδίδοντας
μικρόφωνο στα χέρια σε αυτοσχέδιους μηχανισμούς καταστροφής τριημέρων.
Διεκπεραίωσης στην καλύτερη περίπτωση. «Σήμερα θα πάμε εδώ. Κι αύριο θα πάμε
εκεί.» ΟΧΙ!
Φέτος τις Απόκριες θα πάμε στη
Θεσσαλία, έδρα μας θα είναι η πρωτεύουσά της, η Λάρισα, εκεί που γεννήθηκα και
που τώρα θέλω να κάνω ένα τριήμερο πάρτι.
«3/4 σε ρυθμό 5/8»; Η Ιστορία τής
Θεσσαλίας μέσω τής Μουσικής. Αυτόν το τίτλο έδωσα κι αυτό θα είναι το ταξίδι μας.
Δίπλα στους άξιους ξεναγούς θα είναι και η συνάδερφός τους Μουσική, να πει κι
αυτή τις ιστορίες της, όσα ξέρει, όσα θυμάται κι όσα κυρίως κοντεύει να ξεχάσει.
Είναι ένα ταξίδι στον τόπο που
γεννήθηκα γι’ αυτό και το έγραψα απ’ την αρχή ως το τέλος σε πρώτο πρόσωπο και τόνο
προσωπικό. Είναι ένα τριήμερο στον τόπο που με μεγάλωσε, μας καθορίζει η γη που
φυτρώσαμε, θέλουμε δε θέλουμε.
Θα βρεθούμε και θα γιορτάσουμε
στη Θεσσαλία φέτος! Σ’ έναν αρχαίο τόπο, αρχαία η ψυχή του, απ’ τον Ασκληπιό
και τον Κένταυρο Χείρωνα, λίγο πιο κει η Θέτιδα κι ο Αχιλλέας, ο Ρήγας κι ο Τσιτσάνης,
ο κάμπος που περπατούσαν κι ο ορίζοντας ως το άπειρο, ο Όλυμπος και η χαρά τής
κορυφής, ο Κίσσαβος και η αποδοχή του 2ου ρόλου, το Πήλιο και η
Ομορφιά, το Αρχαίο θέατρο σα φωλιά στην καρδιά μιας πόλης περιμένει να γεννηθεί
μέσα του το Μέλλον, τα Αμπελάκια και η ψευδαίσθηση πως οι άνθρωποι μπορούν να
συνεταιριστούν αρμονικά κι αυτό να μην είναι εφήμερο, τα Μετέωρα, το αναπάντεχο
θαύμα του κόσμου στο μέσον του πουθενά, το πολύ κρύο, η πολλή ζέστη, η ομίχλη,
η ξαστεριά, ο Πηνειός, η αποξηραμένη Κάρλα, ένα κοπάδι πρόβατα διασχίζει το
δρόμο, ένα τρακτέρ τα τρομάζει, είναι Ψυχοσάββατο, μια γυναίκα κρατάει πρόσφορο
και πάει στην εκκλησία, ένα καντηλάκι αναμμένο στην άκρη του δρόμου, μνήμη και
κατάρα στη δολοφόνο άσφαλτο, ένα κοιμητήριο στο μέσον του κάμπου σαν άλμπουμ με
παλιές φωτογραφίες μόνο που κανένας δεν είναι πια εδώ, κι εγώ, με μια σάκα στην
πλάτη και το κουδούνι που χτυπάει, αρχίζω 3η Δημοτικού και κάνω ήδη μεγάλα
όνειρα, θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής τής Ρεάλ Μαδρίτης…
Λόγος, Τόπος, Μουσική, Τσίπουρο
και για τρεις μέρες αθάνατοι όλοι με την ίδια αχίλλειο πτέρνα, το ψέμα τής
αθανασίας.
Υ.Γ-: «3/4 σε ρυθμό 5/8» ο
τίτλος του ταξιδιού. Εξηγώντας, μιλώ για τα ¾ τής Θεσσαλίας, τους τρεις απ’ τους
τέσσερις νομούς της που θα επισκεφτούμε, καθώς ο νομός Καρδίτσας έμεινε για άλλη
φορά ώστε να μη γίνει τίποτα βιαστικά, επιπόλαια, επιφανειακά, για το «βιογραφικό».
Τα 5/8 είναι ένας λαϊκός ρυθμός,
ο ρυθμός του ταξιδιού.
Υ.Γ-2: Αυτό το ταξίδι ήθελα πάντα
να το φτιάξω, από τότε που είδα πόσο εκπληκτικά παντρεύεται η ουσιαστική διανόηση
με την λαϊκή χαρισματική σοφία, τότε στη «Στέλλα» του Κακογιάννη όταν ο Βασίλης
Τσιτσάνης έπαιξε σόλο μπουζούκι τη θεία μουσική που είχε γράψει ο Μάνος
Χατζιδάκις. Αυτοί οι δυο κόσμοι που με μεγάλωσαν, αυτοί έφτιαξαν και το ταξίδι
ετούτο.
Γιάννης Λυμτσιούλης
Αυτή την εβδομάδα θα ανακοινωθούν
και τα κόστη.
Δε θα είναι απεριόριστες οι
θέσεις φέτος για ευνόητους λόγους, για λόγους πανδημίας κι όλα συνεπάγεται.
ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ:
210-524 1960, κιν. 6985 66 2014, & 6980 99 23 23 ,
email: gr@melodrakma.com
, groups@melodrakma.com
1η ΜΕΡΑ: Αθήνα – Μετέωρα – Τρίκαλα -Λάρισα
Συγκέντρωση κάτω απ’ τα γραφεία
τής Melodrakma στην Πλατεία Κλαυθμώνος
και αναχώρηση…
Ένα σωρό ιστορίες λεωφορείου
σβήνουν τα χιλιόμετρα, δίνουν χαρά και γνώση στη διαδρομή, κάνουμε μια στάση
για πρακτικούς λόγους, συνεχίζουμε και φτάσαμε σ’ ένα απ’ τα εκπληκτικότερα
σημεία, τολμούμε να πούμε του πλανήτη!
Είναι γνωστό πως ότι το ‘χουμε
στα πόδια μας δεν το εκτιμούμε αλλά επίσης γνωστό πως όποιος δει τα Μετέωρα,
δύσκολα να μη διεμβολίσουν την ψυχή του. Από την εμπειρία και την επαφή μου με ξένους,
ρωτώντας τί σου άρεσε στην Ελλάδα, ό,τι και όσα κι αν έχουν δει, αν έχουν πάει
και στα Μετέωρα αυτά αναφωνούν πρώτα με ενθουσιασμό! Oh my God… METEORA!!!
Πράγματι, τί άλλο να πει κανείς
μπροστά σ’ αυτό το απόκοσμο τοπίο, όσο κι αν έχεις εξοικειωθεί, όσες φορές κι
αν είδες, όσες κι αν επισκέφτηκες τα Μετέωρα, πάντα κάτι θείο επικαλείσαι
μπροστά σ’ αυτή την ομορφιά.
Η Melodrakma πάντα θα πηγαίνει στα Μετέωρα και
πάντα θα υπάρχει κάτι διαφορετικό να μοιραστεί με τους φίλους της. Το 2018
είχαμε επισκεφτεί τις Μονές του Μεγάλου Μετεώρου και Αγίου Στεφάνου.
Σε τούτο το ταξίδι θα
επισκεφτούμε τις λιγότερο ας πούμε εμπορικές, τη Μονή Αναπαυσά και Ρουσάνου!
Τριώροφη ομορφιά ειδικού βάρους ίπταται
μπροστά στα μάτια μας, τώρα μπήκαμε και μέσα, Καθολικό, Αρχονταρίκι, κελιά…
Σε πόσες και πόσες τραγικές
περιπέτειες του έθνους, οι μονές αυτές δεν αποτέλεσαν καταφύγιο κατατρεγμένων
Ελλήνων.
Εκπληκτικές Αγιογραφίες δια
χειρός Θεοφάνη! Για πρώτη φορά στη μεταβυζαντινή ζωγραφική μπαίνει υπογραφή
ανθρώπινου χεριού!: Θεοφάνης Στρελίτσας ο Κρης… Ναι, ο καλλιτέχνης έχει
δικαίωμα να πει ποιανού το χέρι υπάκουσε στη θεία έμπνευση. Ο Καλλιτέχνης θα
διεκδικήσει από κει και πέρα τη θέση του. Ο μαθητής του Θεοφάνη στο Τολέδο λίγο
αργότερα, θα υπερασπιστεί τον απανταχού Καλλιτέχνη, ο Ελ Γκρέκο πήρε προίκα
σπουδαία απ’ το δάσκαλό του, μπροστά σε έργα του οποίου θα σταθούν σήμερα τα
μάτια μας…
Μοναστική ζωή, μοναξιά, σχέση με
τη μοναξία, σχέση με το θείο, αγώνας με το συνύπαρξης, αγώνας με τον εαυτό μας τον
ίδιο, η Τέχνη για αποκούμπι, σύντροφος και παρηγορία, όπλο έναντι του
αμείλικτου χρόνου, ζωγραφική σπουδαίων δασκάλων που έβγαλαν σπουδαιότερους
μαθητές και μοιράστηκαν με τον κόσμο δάκρυα αγίων, σταυρούς δυσβάσταχτους και διστακτικές
αναστάσεις ψυχής!
Όμορφη και παράξενη πατρίδα!
Όταν τελειώσει η επίσκεψη στις
Μονές θ’ αρχίσει ο λόγος που ταξιδεύουμε μαζί! Καλλιτέχνες και ταξιδιώτες μαζί.
Τώρα ξεκινάει η διήγηση τής
Ιστορίας τη Θεσσαλίας μέσα απ’ τη Μουσική! Ναι, έτσι θα γίνει βίωμα το ταξίδι
στη Θεσσαλία, μέσω μουσικής…
Παντού διάσπαρτοι μουσικοί σα βράχια.
Κατάσπαρτος ο κάμπος νότες.
Από μακριά ακούγεται για πρώτη φορά κάτι καθαρά…
Φίλοι μ’ καλωσορίσατε
Ροδούλα μου Ροδούλα μ’
Πλησιάζουμε… Άλλη φωνή πίσω μας κι άλλης γυναίκας
αφιέρωμα…
Της θάλασσας τα ψάρια Ζωίτσα μου,
Της θάλασσας τα ψάρια…
Απ’ τον ορίζοντα έρχονται τραγούδια απ’ τη Ρούμελη
τραγούδια για να συναντηθούν ντόπια τής Θεσσαλίας… έτσι παντρεύεται η Ελλάδα κι
αποκτά ομοιογένεια…
…Δε σε 'χω να δουλεύεις
αμάν να βασανίζεσαι
μελαχρινούλα μου,
σε 'χω να τρως να πίνεις
αμάν και να στολίζεσαι
μελαχρινούλα μου.
Πίσω απ’ τα βράχια ακαθόριστα ακούγεται φωνή …
Βγήκα ψηλά στον Όλυμπο…
Κι αγνάντεψα τριγύρω
Διάσπαρτοι παντού μουσικοί σα βράχια.
Κατάσπαρτος ο κάμπος νότες…
ΝΑΙ! Υπερπαραγωγή! Κι άλλοι μουσικοί, κι άλλοι, κι άλλοι…Η
Melodrakma αυτό το τριήμερο θέλει να το γεμίσει με μουσική και
χαρά απ’ όση χάθηκε στην πανδημία.
Ένα κλαρίνο στο βάθος κλαίει, ένα
μπουζούκι κάνει χώρο για τον εαυτό του, λέει έχω και γω θέση εδώ, με άγγιξαν τα
χέρια του Τσιτσάνη, ένα κρουστό σαν καμπάνα αιώνια στα δεξιά μας, ένα λαούτο κι
ένα σαντούρι μιλάει για άλλους κατατρεγμένους Έλληνες που μες στο χαμό δε
μπόρεσε κανένα μοναστήρι να τους προστατεύσει, 100 χρόνια απ’ τη Μικρασιατική
μας Τραγωδία, 3.000 χρόνια Ελληνικής παρουσίας στην Ιωνία τελειώνουν άδοξα…
Δόξα στη Μουσική που ως καθαρμός κάνει το θαύμα δια χειρός ανθρώπινου, δια
χειρός Μουσικών.
ΔΡΩΜΕΝΟ Νο 1 (Περικλής
Μοσχολιδάκης)
Κι ύστερα αναχώρηση για τα
Τρίκαλα…
Αντιλαλούνε τα βουνά
Σαν κλαίω εγώ, τα δειλινά…
Δε ρώτησες τόσο καιρό για
μένα
Πώς πέρασα τρελή στην
ξενιτιά
Αχ στης ζωής τη στράτα, αργοσβήνεις
μόνη
δίχως να ‘χεις καμιά
συντροφιά μαυρομάτα
Κουράστηκα για να σε
αποκτήσω
Αρχόντισσά μου μάγισσα
τρελή
Το ξερα μια μέρα πως θα ρθεις και
τις τρέλες σου θα βαρεθείς
Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου,
μείνε, μες στην αγκαλιά μου…
Χρόνος ελεύθερος για φαγητό κι
ύστερα περιήγηση στην πόλη-πρότυπο τα τελευταία χρόνια. Όλοι ακούμε κάτι καλό
για τα Τρίκαλα τελευταία. Είναι ωραίο που μας έμειναν δυνάμεις ν’ ακούμε ακόμα
το καλό, η πόλη των Τρικάλων με τη σοβαρή δουλειά των ανθρώπων της τα τελευταία
χρόνια, βγήκε απ’ την επαρχιακή μοναξιά και κοιτάζει με βλέμμα καθαρό τον
σύγχρονο κόσμο.
Απ’ τον Ασκληπιό ως τον Τσιτσάνη,
πόσοι δεν έχουν πατήσει αυτή τη γη… Ναι, κι οι δυο Τρικαλινοί ήταν… Βότανα ο
Ασκληπιός, τραγούδια ιαματικά ο πατριώτης του…
Δεν ήρθαμε σε μια πόλη όποια κι
όποια. Την τιμά κι ο Όμηρος, συμμετείχε κι αυτή λέει στον Τρωικό Πόλεμο. Είναι καλό
ή κακό αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, πάντως βρισκόμαστε σε πόλη αρχαία, στην Αρχαία
Τρίκκη! Νερά αρχαία τρέχουν στο ποτάμι της,
έχει και κάστρο Βυζαντινό, έχει και Μουσείο Τσιτάνη, εκπληκτικός πολιτιστικός μετασχηματισμός,
από ποινικές φυλακές κάποτε Μουσείο του πιο μεγάλου τώρα, σύντομα θα
λειτουργήσει αλλά η πόλη ετοιμάζει τιμή και για τους άλλους σπουδαίους
Τρικαλινούς: «Το Σπίτι των Δημιουργών» το βάφτισε, για τον Κώστα Βίρβο, τον Απόστολο
Καλδάρα, το Χρήστο Κολοκοτρώνη, το Δημήτρη Μητροπάνο…
Τα Τρίκαλα έχουν ανθρώπους και
γειτονιές… Έχουν το Βαρούσι, την ιστορικότερη συνοικία, έχουν το αρχαιότατο και
επιφανέστατο Ασκληπιείο, πάμπολλες βυζαντινές εκκλησίες, το Τζαμί Κουρσούμ, στη
λίστα τής Unesco αυτό,
παγκόσμια κληρονομιά, τα Οθωμανικά Λουτρά…
Πίσω στα πυκνά τα καφάσια σαν τη δαιμονισμένη γυρνά.
Χρόνια το γλυκό παλικάρι περιμένει τη Σεράχ κι
αγρυπνά.
Αστράφτει το σπαθί του καβαλάρη σαν τη φωτιά, σαν
φωτιά.
Τα σίδερα λυγίζουν και σπαράζονται τα κορμιά, τα
κορμιά.
Και αρπάζει τη Σεράχ κι όλες λεν Αλλάχ, Αλλάχ,
έι γκιουλέ ολσούν...
Κλαίνε στα χαρέμια οι σκλάβες, τρέμουν την οργή του
Πασά.
Κλαίνε στο Σαράι οι αγάδες. Ποθούσαν της Σεράχ την ομορφιά.
Ο Ληθαίος ποτίζει την πόλη πριν
να χυθεί στον Πηνειό, τον ακολουθούμε, προς τα κει πάμε και μεις τώρα.
Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται
μονάχο τη γη…
Αναχώρηση για την πρωτεύουσα τής Θεσσαλίας. Δεν έχει καμιά σχέση
η Λάρισα του ’80 και του ’90 με τη σημερινή.
Μάνα μη λυπάσαι, μάνα μη
με κλαις…
Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,
ούτε φως για να διαβάσω
Το δικό σου δράμα ωχ
μανούλα μου
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
Ένα μέτρο επί δύο
Είναι το κελί μου ωχ
μανούλα μου…
Μα γω δε ζω γονατιστός…
Άφιξη τακτοποίηση στα δωμάτιά μας,
χρόνος για ξεκούραση, δείπνο κι όποιος θέλει μπορεί να βγει για νυχτερινή ζωή στη
μόνη πόλη που σ’ αυτό τουλάχιστον μπορεί να κοιτάξει τη Μαδρίτη κατάματα.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ
ΖΩΗ
ΛΑΡΙΣΑ-ΜΑΔΡΙΤΗ: 3-3
Διανυκτέρευση.
2η ΜΕΡΑ: ΑΜΠΕΛΑΚΙΑ –
ΛΑΡΙΣΑ
Συννεφιασμένη Κυριακή
Μοιάζεις με την καρδιά μου
Που έχει πα΄ντα συννεφιά
Χριστέ και Παναγιά μου
Κι όμως είναι Κυριακή τής Αποκριάς
κι ο ήλιος λάμπει, ούτε ένα σύννεφο κύριε Βασίλη…
΄
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή
που ‘χασα τη χαρά μου
συννεφιασμένη Κυριακή
ματώνεις την καρδιά μου
Κι όμως, λάμπει ο ήλιος στον κάμπο
τής Θεσσαλίας αυτή την Κυριακή τής Αποκριάς, ο ουρανός για μια μέρα στις προσταγές
τής επιθυμίας των ανθρώπων
Οι θεοί του Ολύμπου περιμένουν, θα
πάμε απέναντί τους, θα υψώσουμε το κινητό και σέλφι, μπροστά εμείς πίσω στο
βάθος εκείνοι, δώδεκα, ο ένας δίπλα στον άλλο μας κάνουν σήμερα τη χάρη κι ήρθαν
για φωτογράφηση, …
Πρωινό και αναχωρούμε… Φύγαμε για
την πηγή τής ζωής!
Νερό! Ο Πηνειός στους πρόποδες
του Ολύμπου...
Είμαστε στην κοιλάδα των Τεμπών, στα
πόδια των θεών,
Στην είσοδο της κοιλάδας και στις
πλαγιές της Όσσας, τα θρυλικά Αμπελάκια.
‘Άφιξη στο ιστορικό χωριό. Διατηρητέα
αρχοντικά με την υπογραφή ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής φινέτσας απ’ τον 18ο
αιώνα, λιθόστρωτα σοκάκια, οξυγόνο, ορίζοντας, ευεξία, σε έναν τόπο που γνώρισε
σπουδαία οικονομική άνθηση κάποτε κι ας είναι τώρα ένα χωριουδάκι…
Εδώ, οι ντόπιοι πρώτοι απ’ όλους
τους Ευρωπαίους, έκαναν πραγματικότητα την συνεργατική ιδέα! Το 1778 παρακαλώ!
Επίσκεψη στο χωριό, χρόνος για καφέ
κι ύστερα κατηφορίζουμε…
Γύρω μας παντού πλατάνια, δρυς,
ιτιές, οι φυσικές πηγές της Δάφνης και της Αφροδίτης, Αγία Παρασκευή συστήνεται
πια στους απογόνους των ίδιων πιστών με
άλλη πίστη, συνωστισμός θεών κι αγίων, κοιλάδα αφιερωμένη και στην λατρεία του
Απόλλωνα, του καθαρμού και της μαντικής λατρείας Απόλλωνας και της Αρτέμιδος τόπος,
της κυνηγέτιδος και του Ποσειδώνα των νερών… αδιαχώρητο θεών στη Θεσσαλία!
Επιστροφή στη Λάρισα!
Είναι ώρα τώρα να γνωρίσουμε την
πόλη που μας φιλοξενεί.
Τη μοναδική πόλη στον κόσμο που
ενώ έχει ποταμό, μέχρι πρόσφατα του είχε γυρισμένη την πλάτη!
Απ’ την πλατεία Ταχυδρομείου ο
Γλυπτός Ποταμός «διατρέχει» το άστυ ως τον αιώνιο Πηνειό.
Το Αλκαζάρ, παρακολουθεί από ψηλά
και ψελλίζει κάτι στα καταλανικά.
Το Γενί Τζαμί, η Βυζαντινή
οχύρωση στην πλατεία Αγ. Μπλάνα, ο ρωμαϊκός δρόμος στην οδό Νίκης, ο βυζαντινός
Ναός και τα παλαιοχριστιανικά λουτρά στην Πλατεία Λαμπρούλη, το Μπεζεστένι κάτι
λέει στο Φρούριο στα τούρκικα αλλά κανείς πια δεν το καταλαβαίνει, ο Άγιος Αχίλλειος
κάνει ό,τι μπορεί ως πολιούχος, ο Μύλος του Παπά, λευκός αιώνας από αλεύρι,
ψωμί και όνειρα που κάηκαν στη μεγάλη πυρκαγιά του 1920, η Συναγωγή, μάρτυρας
σπουδαίας εβραϊκής κοινότητας στην πόλη, λαϊκή παράδοση στο λαογραφικό μουσείο
και στις καρδιές των ανθρώπων κι ύστερα… Το Διαχρονικό Μουσείο… με μια
κουβέντα: ΕΞΟΧΟ!
Ξενάγηση στο Διαχρονικό Μουσείο!
8.000 χρόνια Ιστορία έχει αυτή η πόλη! Σεβασμός!
Συνεχίζουμε το οδοιπορικό στην
πόλη…
Μπροστά στα μάτια μας τώρα κάτι
που ούτε με τη φαντασία του δε θα μπορούσε να το τοποθέτησε εκεί όποιος ήταν
παιδί στη δεκαετία του ’70…
Ούτε παιδί που χει φαντασία ωκεανό
δε θα μπορούσε να τοποθετήσει αυτό το εκπληκτικό αρχαίο θέατρο στην καρδιά της πάλαι
ποτέ τσιμεντούπολης. Ας μη γκρινιάζουμε συνέχεια και για όλα, οι πόλεις μας αλλάζουν,
ομορφαίνουν κι αποκαλύπτουν θαμμένα δώρα τους παρελθόντος τους.
Μπροστά μας το Ά Αρχαίο Θέατρο…
Το αρχαίο Ελληνικό θέατρο της
Λάρισας, άλλαξε το DNA τής
πόλης!
Προχωρούμε τώρα προς το Β’ Αρχαίο
Θέατρο…
Ναι η Λάρισα έχει δυο αρχαία
θέατρα και ασφαλώς το Θεσσαλικό!
Συνεχίζουμε…
Σαν πομπή, σα λιτανεία, οι μουσικοί
μπροστά, ταξιδιώτες και ντόπιοι ακολουθούν, σαν αγιασμός τής πόλης, τη ραίνει η
μουσική, ο λόγος, η αγάπη, ώσπου φτάνει
η στιγμή τής κορύφωσης που δεν αποκαλύπτεται ασφαλώς γιατί είναι άχραντα του Εφήμερου
που θα ζήσουν οι παρόντες.
ΔΡΩΜΕΝΟ Νο 2 (Περικλής
Μοσχολιδάκης)
Κι ύστερα θα καταλήξουμε στον
ποταμό, στον Πηνειό για κάθαρση!
Είναι μεσημέρι και ο χρόνος πλέον
είναι ελεύθερος για να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Να ανακαλύψει ας πούμε τα μυστικά, τις χάρες τις κρυφές
τής Λάρισας, όσες οι ξεναγοί υπαινίχθηκαν και μας άφησαν να τις συναντήσουμε μόνοι
μας.
Το πρώτο κοινό βέβαια μυστικό και
χάρη φήμης παγκόσμιας θα το αποκαλύψω εδώ…
Fredo Λαρίσης!
Όποιος θέλει, όποιος τολμάει ας οργώσει
την Ιταλία ολόκληρη, απ’ το Φρίουλι ως το Αγκριτζέντο και την Λαμπεντούσα…
όποιος αμφιβάλλει ας το κάνει… Καλύτερο φρέντο απ’ της Λάρισας δε θα βρει…
Είναι ήδη ώρα φαγητού… Κάποιοι
μπορεί ν’ αφήσουν το φρέντο για επίγευση… Οι ντόπιοι το πίνουμε και ως χωνευτικό
λικέρ μετά το φαγητό.
Φέρτε μια κούπα με κρασί
Συ μου χάραξες πορεία
Ελεύθερο απόγευμα στη Λάρισα.
Όποια και να σαι, ό,τι και
να σαι,
Κάνε μου απόψε συντροφιά
Μην περιμένεις πια, όλα
τελειώσανε, αφού τα χείλη σου αχ με προδώσανε…
Η αγορά τής Λάρισας είναι ιδανική
και για window shopping, είναι
περίφημη… Σαράφης στα Τρίκαλα, Σαράφης στη Λάρισα, Σαράφης τώρα και στο Παρίσι…
Είπα να σβήσω τα παλιά, να
σβήσω τα δεφτέρια
Βρε ζωή φαρμάκια στάζεις,
σε βαρέθηκα
Κι αν χρυσά παλάτια τάζεις
Είναι ψεύτικα…
Κι αν αλλάξαμε λόγια
βαριά,
Γύρνα πίσω και ξέχαστα πια
Θα σου κλείσω το στόμα με
χίλια φιλιά
Και ας παν στην ευχή τα
παλιά…
Ποιος δεν τα τραγούδησε όλα αυτά;
Ένας προς ένα από καρδιά θεσσαλού
βγαλμένα! Κάτι έχουν προσφέρει και τα παιδιά τής Θεσσαλίας στα βράδια των
Ελλήνων, σε κάτι δάκρυα χωρισμών και επανασυνδέσεων, ουίσκυ και δάκρυα
Θεσσαλίας.
Ραντεβού το βράδυ…
Δείπνο Αποκριάτικο και βραδιά
ειδική. Υψωμένο το ποτήρι. Στη μνήμη των Θεσσαλών δημιουργών, στα βράδια που τραγουδήσαμε,
χαρήκαμε και κλάψαμε με τα τραγούδια τους…
Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια
φιλιά…
Ακολουθεί Πάρτυ Μασκέ. Θέμα, ο κόσμος που ταξιδέψαμε κι αυτός που
ακόμα μας περιμένει. Βρισκόμαστε στην καρδιά τής Ελλάδος, στη Θεσσαλία, βρισκόμαστε
στο κέντρο του κόσμου απόψε και γύρω μας η επιθυμία να τον γνωρίσουμε
Η Μαρία κι ο Αλέκος, ντύθηκαν φλαμένκος,
απ’ τη Σεβίλλη. Η ουρά του φορέματος τής τουλάχιστον 5 μέτρα και σκόνταψαν ήδη
σ’ αυτή τουλάχιστον 15 άτομα.
Η Σοφία απ’ την Άρτα, χορεύτρια
του τάνγκο… αρζεντίνα με κολλητό μάξι και σκίσιμο απερίγραπτο…θου Κύριε…
Η Κατερίνα απ’ την Κρήτη κι απ’
τα Τρίκαλα λες και μόλις έφτασε με τον υπερσιβηρικό ακριβώς και αποκλειστικώς
γι’ αυτή τη βραδιά.
Η Ελένη Μεξικάνα όλο χρώματα και
η Νέτα τί άλλο, Φρίντα!
Η Πέπυ έκπληξη… δεν κατέβηκε ακόμα.
Η Αννούλα κι η Ελίζα Γαλλιδούλες χορεύτριες
καμπαρέ βγαλμένες από πίνακα του Τουλούζ Λωτρέκ
Η Βάσω και η Ειρήνη Γερμανίδες
τουρίστριες που διψάνε για γνωριμίες.
Ο Δημήτρης και η Φανή χορευτές απ’
το Τιρόλο.
Ο Μανώλης και η Νίνα, τα κρητηκάτσια
ντύθηκαν με κρητικές παραδοσιακές στολές. Είναι πολύ δύσκολο για έναν Κρητικό
να είναι κάτι άλλος.
Η Κική κι ο Γιώργος, οι δυο
τελευταίοι ιθαγενείς ινδιάνοι απ’ το Άλμπανυ, έξω απ’ τη Νέα Υόρκη,
Η Κατερίνα και ο Γιάννης
Γιαπωνέζοι κλασικοί με το τσάι στο χέρι.
Η Σοφία απ’ τη Θεσσαλονίκη
Μοσχοβίτισσα, μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.
Ο Ευτύχης και η Κατερίνα, βορειοβιετναμέζος
ο ένας, του νοτίου η άλλη κι οι δυο όμως με ρύζι στο χέρι.
Αμπορίτζιναλ τής Αυστραλίας ο
Κυριάκος και η Φλώρα.
Οι δυο Αμαλίες, Περουβιανές με
κοτσίδες πουλάνε σκουφιά πολύχρωμα καβάλα σ’ ένα λάμα
Ο Γιάννης και η Τάνια, Φαραώ
διεκδικούν τον ίδιο θρόνο!
Εκείνα τα δώδεκα κορίτσια μπράβο
που συνεννοήθηκαν και ντύθηκαν όλες μπαλινέζες… ή απ’ την Ταϊτή …ή κάτι τέτοιο…Πεντακάθαρα,
απόψε ο Πωλ Γκωγκέν γλεντάει στη Λάρισα!
Η Κατερίνα του Κυριάκου… OMG!!!!!
Βραζιλιάνα απ’ αυτές του Ρίο που
κάθε χιλιοστό τής σάρκας της τρέμει στην παραμικρή κίνηση,
ορίζει κάθε κύτταρο του κορμιού της καθώς χορεύει, προς στιγμήν όλοι πίστεψαν
πως είναι η Σακίρα αλλά η βραζιλιάνικη σημαία πάνω στο στήθος της ξεκαθάρισε το
τοπίο…
Δίπλα της στωικά Κυριάκος (τής
Κατερίνας) Σαμάνος του Αμαζονίου κάτι μασουλάει συνέχεια και το βλέμμα του φεύγει
μακριά καθώς χοροπηδάει προς τιμήν των θεών του…
Επιτέλους…
Νά και η Κάτια με το Μπάμπη σχεδόν
γυμνοί ολόγυμνοι έρχονται κατ’ ευθείαν απ’ την καρδιά τής Αφρικής… Πόσα να
κρύψει ένα ελάχιστο πανάκι, ένα φύλλο συκής κι ένα κόκκαλο στο κεφάλι…
Κι όλοι οι άλλοι, εμείς που δεν
αναφέρω ονομαστικά, ό,τι τραβάει η ψυχή μας, είναι μικρός ο κόσμος αλλά το
ξέρουμε πια, δεν προλαβαίνουμε να τον δούμε ολόκληρο, ας κάνουμε τέτοια κόλπα πονηρής
ψευδαίσθησης…ας μετατρέψουμε απόψε τη Λάρισα στον κόσμο όλο, έρχεται από μεγάλη
ταλαιπωρία η ψυχή, χαίρεται εύκολα πια.
Ο Κόσμος, ο πλανήτης, η ομορφιά κι
ο πλούτος του διαφορετικού, η τύχη να είμαστε διαφορετικοί παρελαύνει μπροστά
στα μάτια μας… είναι ώρα να χαρούμε ξανά…
Party
Time!
Διανυκτέρευση.
3η ημέρα: Λάρισα- Πήλιο
- Βόλος – Αθήνα
Ας μη ξημέρωνε ποτέ
Ας μη φύγει αυτό το βράδυ, πού 'μαστε μαζί
Γιατί μέσα στο σκοτάδι Ω...
η αγάπη ζει
Πόσα δεν έχω να σου πω
Να σε κάνω να με νιώσεις
μεσ΄τη σιγαλιά
να σου δώσω να μου δώσεις
χάδια και φιλιά
Ας μη ξημέρωνε ποτέ
Και οι δυο θα πικραθούμε
θά 'ρθει το πρωί
τέτοιο βράδυ δε θα βρούμε
σ΄όλη τη ζωή
Φτερά Ινδιάνων, πούπουλα Βραζιλιάνων,
κομφετί, σερπαντίνες, παντού στο μυαλό.
La
Vida es Un Carnaval, ξανά και ξανά το διαπιστώνουμε, η στιγμή περνάει
και χάνεται και τρέξε μετά από πίσω της να τη βάλεις σε ράφι που να το φτάνεις,
ν’ απλώνεις το χέρι και να θυμάσαι, ναι ήταν τότε που είχαμε πάει Απόκριες…τα χρόνια περνάνε, όλα πονάνε, με
δυσκολία τα χέρια σηκώνονται ψηλά, μην τη βάζεις την ανάμνηση «στο πάνω-πάνω
ράφι που δε φτάνεις» !
Αφύπνιση, πρωινό και αναχώρηση…
Σαν αστραπή πέρασαν οι μέρες, παίρνουμε το δρόμο τής επιστροφής αλλά θα επιστρέψουμε
στη βάση μας τελετουργικά.
Αφού ζητήσουμε συγνώμη από απ’
τον έναν εκ των τεσσάρων νομών τής Θεσσαλίας, το νομό Καρδίτσας, δε μπόρεσα να
χωρέσω κομψά και με σεβασμό 4 νομούς σε 3 μέρες… Θα επιστρέψουμε κάποια στιγμή.
Για την ώρα αναχωρούμε για ένα εκπληκτικό
κομμάτι τής Θεσσαλίας. Τη Μαγνησία…Και τί δεν έχει.
Το Πήλιο με τους Κένταυρους και
τα όμορφα χωριά αλλά και το Βόλο που έγινε Πύλη Τραγικής Εισόδου πριν ακριβώς
100 χρόνια. Δέχτηκε και η Θεσσαλία κάποιους απ’ τους τραγικούς εκείνους
ανθρώπους που σε μια νύχτα έπρεπε να αφήσουν την Ιωνία των 3.000 χρόνων και να
κάνουν Νέες Ιωνίες από δω κι από κει.
Μια έγινε εδώ στο Βόλο κι απ’
αυτή σήμερα θα πάρουμε μόνο το μουσικό της στίγμα, μικρή προσφορά μνήμης στα
100 χρόνια απ’ τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Ο Θεσσαλός Απόστολος Καλδάρας
έγραψε τη Μικρά Ασία και η Χαρούλα την έκανε υπόθεση όλων κι ας ήταν οι
κατατρεγμένοι στην αρχή ανεπιθύμητοι σε πολλές περιπτώσεις…
Πήρε φωτιά το Κορδελιό
Καίγονται τα μορτάκια
Μεθάνε στο καφέ Αμάν
Ρωμιοί και χανουμάκια
Ναι, η μουσική και το αυθεντικό λαϊκό
τραγούδι λειτούργησαν ως μετασχηματιστής, ο φόβος κι η απέχθεια για τον ξένο
που ήρθε -κι ας ήταν Έλληνας-, μαλάκωσαν με τη μουσική, η μουσική και τα τραγούδια έβαλαν πλάτη να δημιουργηθεί
συνείδηση Ιστορίας κοινής και πόνος όλων που ζητάει κάθαρση ή λήθη μέσα σε
υπόγεια με τσιγάρα, τσιγαριλίκια και ταπεινό κρασί…
Είμαστε στο λεωφορείο, οι ξεναγοί
στο μικρόφωνο…
Έστειλα δυο πουλιά Στην κόκκινη
μηλιά που λένε τα γραμμένα
Το ένα σκοτώθηκε το άλλο
λαβώθηκε, δε γύρισε κανένα…
Για το μαρμαρωμένο
βασιλιά, ούτε φωνή ούτε λαλιά
Τον τραγουδάει όμως στα
παιδιά, σαν παραμύθι η γιαγιά
Άφιξη στο Βόλο… Θα περάσουμε απ’
το λιμάνι, το μυαλό (όποιου θέλει) θα φανταστεί εκείνες τις «καταπληκτικές»
αφίξεις,
Η Σμύρνη μάνα καίγεται…
Θα κάνουμε μια βόλτα πανοραμική
στο Βόλο και θ’ ανηφορίσουμε προς τις Μηλιές. Είναι σπουδαίο χωριό οι Μηλιές κι
είχαν το ρόλο τους στην Επανάσταση του ‘21. Από εδώ κατάγονταν ο Γρηγόριος
Κωνσταντάς και ο Άνθιμος Γαζής, ιδρυτές της σχολής «Ψυχής Άκος»,
Ναι, αρρωσταίνει η ψυχή και θέλει
τη θεραπεία της… Ένα βάλσαμο η μουσική, ένα άλλο η περίφημη βιβλιοθήκη του
χωριού, στα ράφια της σπάνιο ιστορικό υλικό της Ελληνικής επανάστασης. Τριγύρω,
πλατείες και κτίρια, όμορφα όλα, όμορφα αντικειμενικά αλλά βοηθάει πολύ που κι εμείς
όμορφα νιώθουμε… νά και το Λαογραφικό μουσείο, το Ευδόξειο Πνευματικό Κέντρο, η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, περίφημη
για την ακουστική της, θα δούμε γιατί, ομορφιά παντού, νερό παντού, πράσινο παντού…
Νά κι ο παλιός σταθμός του
περίφημου «μουτζούρη». Καπνός στα χρόνια, θολή η μνήμη… Το 1975 ο γράφων, εγώ,
ήμουν 5 χρονών κι έφτασα με τούτο το τρενάκι… και… νομίζω… μπορεί και όχι…
ΔΡΩΜΕΝΟ Νο.3
Βρε μη
φοβηθείς τον άνθρωπο, Λούλα μου,
ωρέ όσο θεριό
και να'ναι λέλε ναι κουρμπάν
Ωρέ και να μασά τα σίδερα, Λούλα μου, ωρέ Λούλα μου,
Ωρέ και να τα καταπίνει, λελε ναι Κουρμπάν
Άιντε, άιντε, Μπάρμπα Γιαννακάκη…
Περικλή, βγαίνεις…
Ακολουθεί ό,τι σχεδίασε, ετοίμασε
και σκηνοθέτησε ο κος. Μοσχολιδάκης που ασφαλώς δε θα αποτυπωθεί εδώ.
Με το Τέλος θα χουμε λίγο χρόνο
για μια βόλτα στο χωριό που διάλεξαν πολλοί για δεύτερο σπίτι τους… Εδώ και το
καφέ τής κας. Τάνιας Τσανακλίδου. Και μόνο για κείνο το «Μαμά…γερνάω » πως να
μην την αναφέρω…
Κι αναχωρούμε…
Ανάβαση…
Εκπληκτικό το Πήλιο… βλάστηση
παντού, πανύψηλες καστανιές, θεόρατα πλατάνια, οπωροφόρα δέντρα, αρχοντικά,
εκκλησίες, πλατείες, τα Χάνια, η Τσαγκαράδα, η Μακρινίτσα, η Πορταριά…
Τί να πρωτοδιαλέξεις;
Πορταριά!
Μικρή ξενάγηση, βόλτα και καφέ. Εκπληκτική
η θέα τής πόλης του Βόλου από δω… Σχεδόν βλέπουμε και τα τσιπουράδικα που θα καθίσουμε
μετά για το νηστίσιμο γεύμα…
Λάβετε, φάγετε…
Λάβατε θέσεις. Θέσεις… Ώρα για
τσίπουρο! Θρύλος τα τσιπουράδικα του Βόλου. Μυθική η φήμη τους. Και δη Καθαρά
Δευτέρα ποιος δε θα θελε…;
Χρόνος για φαγητό. Υψωμένο ποτήρι.
Στην υγειά των Θεσσαλών που έγιναν αυτές τις μέρες πέτρες ν’ ακουμπήσουμε, να γνωρίσουμε,
να περάσουμε στην απέναντι όχθη του ποταμού… όποιο κι αν είναι για τον καθένα
το ποτάμι κι ό,τι και να σημαίνει «απέναντι».
Μη μου χαλάς τα γούστα μου
Και πάρε μου τα ούλα,
Φτάνει να ειπείς πως μ’αγαπάς
Παρτα με τη σακούλα
Γιαφ, γιουφ, δε σε θέλω πια
Στη μαμάκα σου να πας
Αντε σύρε στη δουλειά σου,
Κι από μένα δε θα φας
Ούζο, μαυράκι και σεβντάς
Με κάναν να χτικιάσω
Eικοσιδυό χρονών παιδί
Tα νιάτα μου να χάσω
Γιαφ γιουφ τι κακό είναι αυτό
Tόσο να σε αγαπώ
H μαμά σου να μη θέλει
Kινδυνεύω να χαθώ
Στην υγειά του Χείρωνα
Και του Ασκληπιού,
Και του Ρήγα Φεραίου
Και του Γαζή
Και του Τσιτσάνη
Και του Καλδάρα…
Επιστροφή στην Αθήνα
Σαν απόκληρος γυρίζω
Στην κακούργα ξενιτιά
Περιπλανώμενος,
δυστυχισμένος
Μακριά απ’ της μάνας μου
την αγκαλιά…
Το Άτι τής Λάρισας ξεκίνησε και
καλπάζει..
Άφιξη στην Αθήνα και επιστροφή τους
καθενός στη ζωή του.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσους θα
μοιραστούμε αυτό το πολύ ιδιαίτερο για μένα ταξίδι στον τόπο που γεννήθηκα. Πολλές
φορές λέω στους ανθρώπους που ξεναγώ πως μ’ έχει στοιχειώσει μια φράση του Όρσον
Ουέλς όταν λίγο πριν το τέλος του, φώναξε την κόρη του και της ανακοίνωσε πως
θέλει να ταφεί στη Μάλαγα τής Ισπανίας, λέγοντάς της: «Παιδί μου, είναι κανείς από
κει που αποφάσισε να ταφεί κι όχι από κει που έτυχε να γεννηθεί»
Σκέφτομαι συχνά πως αυτά τα δυο,
το «έτυχε» και το «αποφάσισα» και βαθιά μέσα μου, θα ήθελα να είναι ο ίδιος τόπος
όταν έρθει η ώρα να κλείσουν των ημερών μου τα μάτια και η Άλμπα αυτό το ξέρει.
Καλή αντάμωση.
Γ.Λ
