Μετά το καλωσόρισμα και όσα άλλα, είχα αποφασίσει να μπούμε στην πόλη και να κάνουμε τον περίφημο γύρω, με τη φωνή που δεν ξέρω τί είναι αυτό από μένα που συντονίζεται μαζί της και βουρκώνουν τα μάτια μου όταν την ακούω. Τη φωνή της Ελένης Βιτάλη σε Ύμνους της Μ. Παρασκευής.
Πολύ ειρωνικά σήμερα, αυτή, η θλιβερότερη μέρα της χριστιανοσύνης, είναι για μένα η πιο γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Ακόμα και τώρα, έγκλειστος μες στο διαμέρισμα της Μαδρίτης μυρίζω το χωριό, το χώμα στο προαύλιο της Εκκλησίας, τα λουλούδια του Επιταφίου των παιδικών μου χρόνων. Τόσες μυρωδιές μέσα σ’ ένα διαμέρισμα. Η Μνήμη σώζει.
Καλή Ανάσταση σε όλους.
El Greco
No comments:
Post a Comment