Χθες, Σάββατο βράδυ δόθηκαν τα Βραβεία Γκόγια, τα βραβεία κινηματογράφου, τα αντίστοιχα Όσκαρ τής Ισπανίας.
Το πιο ωραία απ’ όλα ήταν κατ’ αρχάς ότι μετά από δύο χρόνια έγινε κανονικά όπως πάντα το Γκαλά, η μεγάλη τελετή απονομής, σε κατάμεστη αίθουσα στη Βαλένθια (κάθε χρόνο σε άλλη πόλη) με μόνο πράμα που θύμιζε την πανδημία, τη μάσκα. (όχι στη σκηνή)
Ξεχωριστή στιγμή η τιμητική απονομή Γκόγια στην Κέητ Μπλάνσετ που βγήκε στη σκηνή και αφού αποθεώθηκε με την αίθουσα όλη όρθια να τη χειροκροτεί γενναιόδωρα και να την ευχαριστεί για τη δουλειά της όλα αυτά τα χρόνια, πήρε το αγαλματάκι Γκόγια από τα χέρια τής Πενέλοπε και του Αλομοδόβαρ ανακοινώνοντας ότι για του χρόνου ετοιμάζουν ταινία μαζί.
Αυτή για τον Πέδρο, ήταν και η ωραιότερη στιγμή τής βραδιάς γιατί απ’ όλες τις υποψηφιότητες τής ταινίας του με την Πενέλοπε, «Παράλληλες Μητέρες» δεν πήρε ούτε ένα.
Καλύτερης ηθοποιού για την ταινία «MAIXABEL», πήρε μια σπουδαία, τεράστια, η Blanca Portillo για το ρόλο μια χήρας Βάσκας που τής δολοφόνησε τον άντρα η ΕΤΑ.
Και το «Mediteraneo» πήρε κάποια Γκόγια, με θέμα τους μετανάστες απ’ την Αφρική που προσπαθούν να περάσουν απέναντι και οι μισοί πάνε για πάντα στον πάτο τής θάλασσας.
Σάρωσε όμως η ταινία «EL BUEN PATRÓN», με το Χαβιέρ Μπαρντέμ να παίζει τον πολύ δύσκολο ρόλο ενός αφεντικού που βασανίζεται για να απολύσει έναν εργαζόμενό του που ίσως και να σημαίνει ότι δε μπορεί να είναι αφεντικό γιατί καλό αφεντικό υπάρχει; Απ’ την άλλη τίθεται επίσης το ερώτημα: υπάρχει εργαζόμενος που είναι ποτέ ευχαριστημένος; Αυτή η ταινία σάρωσε τα Γκόγια φέτος. Και η απονομή έγινε 3 μέρες μόνο μετά από την ψήφιση στη Βουλή του νόμου που κατοχυρώνει ως κατώτατο μισθό σε όλη την Ισπανία τα 1.000 ευρώ.
Παρών στην αίθουσα και ο πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ χωρίς πολλά-πολλά, τον έδειξε μια δυο φορές η κάμερα να κάθεται ανάμεσα σ’ όλους κι αυτό ήταν όλο κι όλο. Αποδεικνύεται ένας πολύ ικανός άνθρωπος ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να κερδίσει και Γκόγια και Όσκαρ. (Με ό,τι αυτό σημαίνει και ό,τι υπαινίσσομαι.)
Ήταν πολύ ωραία η βραδιά. Πολύ ωραία γιατί ξαναέγινε, γιατί ο κόσμος τής Τέχνης ξαναμαζεύτηκε να γιορτάσει και να τιμήσει τη δουλειά του, ωραία γιατί η Κέητ Μπλάνσετ έδωσε τη δική της κομψή αίγλη, ωραία γιατί είδαμε πως παρά την τρομερή κρίση των τελευταίων δύο ετών το Ισπανικό Σινεμά είναι ολοζώντανο, με την ευαισθησία και την αγωνία να μιλήσει για θέματα κοινωνικά που καίνε τους ανθρώπους.
Υ.Γ: Σπουδαία στιγμή όταν η Λουθ Κασάλ βγήκε στη σκηνή και ξανανίκησε τον καρκίνο της τραγουδώντας ζωντανά το «Negra Sombra» τής Rosalia De Castro αφιερωμένο σε όσους καλλιτέχνες έφυγαν τη χρονιά που πέρασε κι ενώ πίσω της, στη γιγαντοοθόνη, εμφανίζονταν μία-μία η μορφή των εκλιπόντων… Ανάμεσά τους και η μάνα του Χαβιέρ, η Πιλάρ Μπαρντέμ.
Ένιωσα χαρά χθες γιατί ξαναείδα τον κόσμο όλο μαζί σε μια αίθουσα και ξαναείδα αυτό που αγαπάω πολύ στους Ισπανούς, να τιμά τους καλλιτέχνες. Ζωντανούς και νεκρούς
El Greco
No comments:
Post a Comment