ΚΛΑΣΙΚΗ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΓΗ. ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΜΙΑΣ ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΠΕΜΠΤΗΣ. 

ΟΥΡΕΣ ΑΣΤΑΚΟΥ AL CURRY:

ΥΛΙΚΑ: 

4 ουρές αστακών, (εννοείται διαφορετικών, μην προσπαθείτε να βγάλετε 4 απ’ τον ίδιο.)

1 κιλό γαρίδες (έστω και κατεψυγμένες) 

6 κρεμμύδια μεγάλα, τεράστια. (τουλάχιστον εκεί κιμπάρηδες)

3 σκελίδες σκόρδο. (και στ σκόρδο μπορείτε να φανείτε largue)

Μισό ποτήρι λάδι. (όχι της βότκας)

1 ματσάκι βότανα. (κατά προτίμηση αλλά ΟΧΙ τσουκνίδες.)

2 κουταλάκια curry. (μετά από τόσο εκσυγχρονισμό δε νομίζω να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι.)

200 cl λευκό κρασί. (Και χύμα να είναι με τόσο curry, δεν το καταλαβαίνεις)

250 γρ. γάλα εβαπορέ. (Νομίζω υπάρχει ακόμα το Βλάχας, αλλά τώρα με τον Χατζηδάκη υπουργό θα εκσυγχρονιστεί κι αυτή η καράβλαχα.)

Αλάτι. (προσοχή αν έχετε «πληγές»)

Πιπέρι. (όχι στη γλώσσα)

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:

     Αφαιρέστε το «κέλυφος» απ’ τις ουρές (Αν είναι πρώτη φορά που βλέπετε αστακό στα μάτια σας, ΝΑΙ έχει ουρά και ας πούμε επενδυμένη με κάτι σκληρό γύρω της) και κόψτε τες μικρά κομματάκια. (Πιανούμενα όχι κινέζικα γιατί η συνταγή είναι AL CURRY όχι ΑΣΤΑΚΟΣ ΓΛΥΚΟΞΙΝΟΣ.)

     Ρίξτε τες στο τηγάνι με το λάδι, και περιμένετε μέχρι να «χρυσίσουν». Μόλις καταφέρουν να χρυσίσουν, δεν τις βγάζετε και τις βάζετε στη θυρίδα, απλώς ρίχνετε το σκόρδο, το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, το ματσάκι (όχι τσουκνίδες), και περιλούστε όλα αυτά με το curry). Ανακατέψτε, προσθέστε το αλάτι και το πιπέρι, αμέσως το κρασί που έχετε στο μπουκάλι της Κόκα Κόλας. Μόλις αρχίσει να πήζει η σάλτσα, αφαιρέστε απ’ το τηγάνι τα βότανα και τις ουρές. (του αστακού πάντα, δεν γίναμε ακόμα Μεσολόγγι.)

     Τελευταία ρίχνετε το γάλα Βλάχας. (Μια χαρά ήμασταν μες στη βλαχιά μας, αυτά τα al curry και τα γλυκόξινα μας έφαγαν.)

     Τέλος, τοποθετείστε τις ουρές στο Κόστα Μπόντα και περιχύστε τες μ’ αυτό το πράμα που φτιάξατε. Αν δεν τις λυπάστε. Και τις ουρές και τον κόπο σας. Το λέω διότι η μητέρα στη Λάρισα τον αστακό πάντα τον σερβίριζε σκέτο, με ντομάτα σαλάτα και φέτα.

Υ.Γ.: Σε κάθε περίπτωση η συνταγή, οι αναλογίες και όλα είναι πραγματικά. Για όποιον εκσυγχρονίστηκε πολύ και δε λυπάται ούτε τον αστακό ούτε τόσους πεινασμένους. Και δε μιλάω πια για εκείνη την παλιά μικρή Αντουανέτα απ’ την Αιθιοπία.

                                                                                                                            EL GRECO