ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ 

                                         ΥΠΟ ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ.

                                                              ή

                                                    Mammy Bleu

                                        (στη λεζάντα: ΟΠΛΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ)

     Πρώτη Δευτέρα του Ιουλίου, κι άιντε να ξυπνήσεις να πας στη δουλειά. Όποιος έχει βέβαια. Όμως επειδή είναι πολλοί και γίνονται όλο και περισσότεροι αυτοί που δεν έχουν, σκέφτηκα μια λύση για τον πολύ ελεύθερο χρόνο, δοκιμασμένη, σίγουρη, που λειτουργεί και ως αντικαταθλιπτικό. SEX! Έστω και χωρίς αισθήματα. Όπως ο αλκοολικός που θέλει δε θέλει, μια δυο βότκες θα τις πιει. (Φίλη ειδική, μού είπε ότι είναι το «ιδανικό» για αλκοολικούς γιατί δε μυρίζει.)

     Σκέφτηκα λοιπόν να προτείνω SEX υπό ισπανική μουσική.

     Το πρώτο τραγούδι που ανεπιφύλακτα προτείνω είναι για αφύπνιση. Για την περίπτωση που κάποιοι θέλου να ξεκινήσουν πρωί πρωί το «χαμό». Έχει μια τάση προς τον ύπνο ο καταθλιπτικός, για να μη σκέφτεται.

                                               Το Mammy Bleu απ' το José Mercé.

     Είναι ένα τραγούδι που εκτός από την γενιά που σημάδεψε στην αυθεντική του εκδοχή, «σημάδεψε» και μια «γενιά» ανθρώπων που ταξίδεψαν μαζί μου τα τελευταία χρόνια. Γελούσε η Άλμπα κάθε φορά που τ’ άκουγε, της φαινόταν αστείο, υπέβαλα κι εγώ τους καημένους τους ταξιδιώτες μου στο μαρτύριο του José.

     Παίρνω τα πράματα απ’ την αρχή, ας πούμε απ’ την «προηγούμενη» βραδιά. Κατεβάστε το απ’ το youtube, -όσο ακόμα μπορούμε και «κατεβάζουμε», προγραμματίστε το ως τη μουσική της αφύπνισης, ξαπλώστε, πείτε δυο μισοκοιμισμένες κουβέντες με το έτερον ήμισυ (εννοείται όσοι έχουν και όσοι απ’ αυτούς το θεωρούν ως τέτοιο.) Τα τελευταία λόγια δεν έχουν σημασία γιατί έτσι κι αλλιώς δεν τα θυμάστε ούτε εσείς που τα ’πατε. Φίλοι, μού λένε πως είναι πολύς ο «ψεκασμός» από κάθε άποψη για να ’χεις όρεξη και για παραπάνω περιπτύξεις το βράδυ. Κοιμηθείτε επομένως. (Αφού βέβαια επιβεβαιώσετε ότι έχετε βάλει το ξυπνητήρι.) 

Κοιμάστε...

Κοιμάαστε…

Κοιμάααστε…

Κοιμάστε κι άλλο, ήταν 2 παρά 10 όταν χάσατε επαφή.

Κοιμάστε…

(Ένας Θεός ξέρει το χαμό που γίνεται εκεί μέσα.)

Ακούγεται λίγο η θάλασσα στην αρχή και

Ξαφνικά….

                                                             Η φωνή του José…

                                    «Mammy, mammy, mammy Bleu oh mammy bleu…»

     Σηκώνεστε, σε στάση ορθής γωνίας. Απ’ τη λαχτάρα εκείνη που νομίζεις ότι κάπιος μπήκε σπίτι να σου κάνει κακό. Την πρώτα φορά ξυπνάτε πάντα λίγο ενοχλημένοι. Mala leche το λένε οι ισπανοί αυτό το «ξύπνησα στραβά» που λέμε εμείς. «Κακό γάλα» είναι η πιστή μετάφραση αλλά η ουσιαστική έχει να κάνει με τις ορμόνες και κείνη τη αίσθηση που σε κάνει νοιώθεις ότι  μάλλον δεν είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή σου αλλά για την ώρα δε θα εμβαθύνεις παραπάνω. Σε απειλούν οι αποφάσεις όταν εμβαθύνεις.

     Σε στάση ορθής γωνίας ακόμα, (απ’ τη λαχτάρα) κοιτάζετε γύρω σας. (Το βλέμμα συνήθως είναι βοδίσιο αλλά δικαιολογείται το πρωί.) 

     Κοιτάζετε προς το ξυπνητήρι που είναι κάτω, στο πάτωμα, όχι στο τραπεζάκι με τη λάμπα να ’ρχετε η ακτινοβολία όλοι νύχτα στο εγκέφαλο. (Μπορεί εν μέρει το «βοδίσιο» να οφείλεται κι εκεί, στην πολύ τεχνολογία αλλά νομίζω βασικά, έχει βαθύτερα αίτια.) 

Ο Jose Merche εξακολουθεί… 

                                  Mammy, mammy, mammy Bleu oh mammy bleu…

     Όσο βίαιο κι αν είναι, μάλλον χαμογελάς γιατί δεν πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να ωρύεται έτσι και δη πρωί πρωί. 

     Αυτή είναι η πρώτη Μεγάλη Επιτυχία. Το ότι ξεκινάει η μέρα μ’ ένα έστω και αυτοσαρκαστικό χαμόγελο. Κοιτάζετε δίπλα, η άλλη (σε κάποιες περιπτώσεις ο άλλος) κοιμάται ακόμα. Προσπαθεί δηλαδή. Το κεφάλι είναι καλυμμένο με το μαξιλάρι λόγω  José ίσως και άλλων δαιμονίων αλλά όλο το υπόλοιπο σώμα, ακάλυπτο. Λίγο που το πρωί, ενίοτε, από τη φύση υπάρχει μια διέγερση, λίγο που λες «δεν μπορεί να κοιμάται η αναίσθητη με το μαλάκα να ουρλιάζει έτσι!»… Απλώνετε το χέρι. Η αντίδραση, ή η μη αντίδραση, δεν είναι αποθαρρυντική. (συνήθως είναι σφαλιάρα στο χέρι) Ενώ ο  José συνεχίζει το χαβά του, το σώμα δίπλα αρχίζει και κουνιέται ράθυμα αλλά και φιδίσια. Μπορεί απ’ το άγγιγμα, μπορεί από κάποιο άσχετο με σας όνειρο, -δεν είναι ώρα τώρα για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών»- η επαφή παίρνει σιγά-σιγά το δρόμο της…

              Μμμμμ

                         Αααααααα

                                         Ααααχχχχχχχχ

     Απλώνετε το χέρι προς άσχετη φαινομενικά κατεύθυνση. Προς το τραπεζάκι. Εκεί που δεν πρέπει να είναι το κινητό. Παίρνετε το κουτί με τα προφυλακτικά. Ο José μπορεί να ανέλαβε την επαφή, δε θα αναλάβει και τη διατροφή. Και οι δυο άνεργοι (γι’ αυτό και είστε ακόμα δευτεριάτικα στο κρεβάτι) δεν είναι ώρα για τεκνοποιήσεις. Η κίνηση προς το τραπεζάκι δεν είναι σαν αυτές τις εκδρομές τις έξτρα, τις προαιρετικές. ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ. 

     «Το φοράτε» ή σας «το φοράνε», αυτό το αφήνω προαιρετικό, κι επειδή ο José δε λέει να το βουλώσει, χαμηλώνεται λίγο την ένταση.

Συνεχίζετε… 

     Κι ας μην είναι το «φόρτε» σας η πρωινή επαφή συνεχίστε. Είναι σημαντικό να ολοκληρωθεί λυρικά αυτό που άρχισε ως φάρσα. Θα βρω μουσική πιο λυρική για μετά, για το βράδυ.

     Είναι σημαντικό να ολοκληρωθεί η επαφή. 

     Είναι σημαντικό γιατί αλλιώς περνάει η μέρα για τον ανέραστο. 

     Είναι σημαντικό να μην κατορθώσει η κρίση να μας κάνει ανέραστους. Κι ας μην είναι το «φόρτε» μας «το πρωινό».

                                                         Ολοκληρώσατε…

Ο ένας απ’ τους δυο τουλάχιστον. 

     Και μιλώ πάντα για την περίπτωση των «δύο» γιατί για πάνω από δύο είναι άλλες οι «μουσικές και οι καταστάσεις».

     Κι αν το πρωί, παρά τις παραινέσεις μου και την καλή σας θέληση «δεν», να που είναι και το βράδυ. Το βράδυ οπωσδήποτε όμως! Κλείστε την τηλεόραση, ή καλλίτερα μην την ανοίγετε καθόλου. Ας πούμε ότι φάση ήταν κι αυτή με την τηλεόραση να είναι πάντα  ανοιχτή έστω και χαμηλωμένη. Φάση και πέρασε. Τι θα χάσουμε δηλαδή; Το ότι μας «ξανασώσανε»; Το ότι θύμωσε η Τρόικα ως άλλη Θυμιώ και δε θα ’ρθει ούτε αυτή τη Δευτέρα; Έχει Δευτέρες μπροστά της η Τρόικα! Μια ζωή έχει μπροστά της εδώ που επιτρέψαμε να φτάσουν τα πράματα. (Χωρίς να αποκλείω «εκπλήξεις» γιατί σύντομα δε θα ’χουμε τίποτα να χάσουμε και ξέρουμε τι κάνουν όσοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα.) 

     Κλείστε και τον υπολογιστή. Καμιά διαδικτυακή επαφή δεν μπορεί να αντικαταστήσει την επαφή την άλλη. Κανένα Blog δεν μπορεί να προσφέρει την ηδονή ενός ή γιατί όχι και δύο συνεχόμενων οργασμών. 

     Το «πρωινό» το τακτοποιήσαμε. 

Για μεσημέρι, πριν τη σιέστα (που οι ισπανοί αν και μπορεί να την εφεύραν δεν την απολαμβάνουν πια γιατί δουλεύουν 8 με 8 το βράδυ, τουλάχιστον) προτείνω: Antonio Banderas. (τραγουδάει καλλίτερα απ’ ό,τι παίζει.) : «LA BELLA MARÍA» «Η Όμορφη Μαρία».

Για μετά τη σιέστα, κάτι πιο light, τον Enrique ως προετοιμασία αλλά και ως υπόσχεση ή και δέσμευση (αγγλόφωνος λαός είμαστε πια, καταλαβαινόμαστε): “TONIGHT I’M FUCKING YOU” λέει η τελευταία του «Μεγάλη Επιτυχία».

Και για βραδινό, για «δείπνο», χωρίς δεύτερη σκέψη: Buika: «LA Niña de Fuego». («Το Κορίτσι της Φωτιάς»). Εδώ πάνε κεριά, τζάκι (αν υπάρχει), κρασί, Ribera de Duero «χρησιμοποιώ» εγώ. (Ακόμα μπορώ να τ’ αγοράζω.)

     Επίσης για το βράδυ, πάνω στην «ένταση», αν έρθει δε και υπερένταση ακόμα καλλίτερα, λειτουργεί και η Ana Belén. «Derroche». «Ξόδεμα ή Λιώμα»

     Τώρα, ίσως και με το δίκιο του κάποιος μπορεί να μου πει: "αν μπορούσαμε να το κάνουμε πέντε φορές την ημέρα, θα το κάναμε επάγγελμα, άνεργοι που είμαστε..." Έστω μία όμως;

                                                                                             Καλό Μήνα.

Υ.Γ.: Για όσους δεν έχουν ούτε «έτερον ήμισυ» ούτε και κάτι άλλο πρόχειρο, υπάρχει λύση, παλιά, δοκιμασμένη. Και σ’ αυτή την περίπτωση δε χρειάζεται καν μουσική. Σιωπή. Αυτό ταιριάζει. Ούτε μουσικές ούτε τυμπανοκρουσίες. Γιατί δεν είναι γιορτή να μην έχεις κάποιον ν’ αγγίξεις. Κι ας μας πουλάνε χρόνια τώρα, ανέραστη, αυνανιστική αυτάρκεια. Είναι πιο παλιός ο Έρωτας απ’ το Σύστημα και ξέρει καλλίτερα. Θέλει δύο. Ούτε παραπάνω ούτε λιγότερους. Το ν’ αγγίζεις απλώς το εαυτό σου, δεν είναι αυτάρκεια. Είναι η καραμέλα που επιτρέψαμε να μας ρίξουν στην «Κόκα Κόλα» μας. 

                                                                                                                 EL GRECO