Μια ιστορία ανάμεσα σ' έναν καταλανό κι έναν μαδριλένιο.
Και δεν είναι ότι δεν ξέρουν από εμφύλιο στην Ισπανία.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία που πιθανόν λίγοι άνθρωποι την έχουν ακούσει.
Πρόκειται για 2 από τους 3 τενόρους: τον Πλάθιντο Ντομίνγκο και τον Χοσέ Καρέρας.
Ακόμα και γι' αυτούς που δεν έχουν ποτέ επισκεφτεί την Ισπανία γνωρίζουν τον ανταγωνισμό (την αντιπαλότητα) μεταξύ των Καταλανών και των Μαδριλένιων. Οι Καταλανοί θεωρούν ότι "καταπιέζονται" από την κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης, ότι τους εκμεταλεύονται, ότι, ότι... Παλιά ιστορία όμως και δεν είναι το θέμα στην παρούσα στιγμή.
Ο Πλάθιντο Ντομίνγκο είναι από την Μαδρίτη και ο Χοσέ Καρέρας καταλανός. Για πολιτικούς λόγους το 1984 Καρέρας και Ντομίνγκο έγιναν εχθροί.
Σπουδαίοι τενόροι κι δυο, παγκόσμιας φήμης, περιέλαβαν στα συμβόλαιά τους τον όρο πως θα τραγουδούσαν σε παράσταση μόνον εάν ο άλλος δεν ήταν προσκεκλημένος. Το 1987 ο Καρέρας αντιμετώπισε έναν πιο αδυσώπητο εχθρό από τον ανταγωνιστή του στο τραγούδι. Έμεινε "άφωνος" στην διάγνωση της ασθένειάς του: λευχαιμία.
Η μάχη εναντίον του καρκίνου ήταν οδυνηρή. Υποβλήθηκε σε πολλές θεραπείες και εκτός της μεταμόσχευσης μυελού των οστών και μεταγγίσεις αίματος αναγκάστηκε να ταξιδεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες μια φορά τον μήνα. Ανίκανος να εργαστεί κάτω από τέτοιες συνθήκες, αν και είχε στην διάθεση του μια σεβαστή περιουσία, τα έξοδα αυτών των ταξιδιών και οι θεραπείες τον έφεραν σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ήταν η στιγμή που έψαχνε λύσεις οικονομικότερες και τότε ανακάλυψε ένα ίδρυμα στην Μαδρίτη του οποίου σκοπός ήταν η οικονομική υποστήριξη θεραπείας εκείνων που έπασχαν από λευχαιμία.
Χάρη στη στήριξη του ιδρύματος "FORMOZA", ο Καρέρας νίκησε την ασθένεια και επέστρεψε στο τραγούδι.
Αποφάσισε να γίνει μέλος του ιδρύματος. Διαβάζοντας το καταστατικό ανακάλυψε ότι ο ιδρυτής, ο κύριος δωρητής και πρόεδρος του ιδρύματος ήταν ο Πλάθιντο Ντομίνγκο.
Αργότερα ανακάλυψε ότι ο Πλασίντο Ντομίνγκο δημιούργησε αυτό το ίδρυμα για να τον βοηθήσει, αλλά επέλεξε να μείνει ανώνυμος μην τυχόν και από "υπερηφάνεια" ο Καρέρας, αρνηθεί τη βοήθεια του "εχρού" του
Αλλά ίσως απ' τα σημαντικότερα αυτής της ιστορίας είναι ο τρόπος της συνάντησης τους.
Ο Καρέρας, απροειδοποίητα, εμφανίστηκε σε μια συναυλία του Ντομίνγκο στη Μαδρίτη, διέκοψε την παράσταση και ταπεινά γονάτισε μπροστά του και τον ευχαρίστησε δημοσίως.
Ο Ντομίνγκο τον βοήθησε να σηκωθεί και με μια αξέχαστη αγκαλιά σφράγισαν το ξεκίνημα μιας σπουδαίας φιλίας.
Σε μια συνέντευξη τού Ντομίνγκο, ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε το λόγο που είχε δημιουργήσει το ίδρυμα "FORMOZA", καθώς είχε βοηθήσει στην επιστροφή ενός σπουδαίου ανταγωνιστή του στις Παγκόσμιες Σκηνές.
Η απάντηση τού Ντομίνγκο ήταν ολιγόλογη και ακριβής.
«Δεν μπορούμε να χάσουμε μια τέτοια φωνή!»
Εδώ, στη θρυλική "AMAPOLA", Carreras, Domingo και ο απών πλέον Pavarotti.
Με ευχαριστίες στη Δώρα που μου θύμισε την ιδιότυπη αυτή ιστορία "Ισπανικού Εμφυλίου". Με τις θερμότερες ευχές μιας και μετράει αντίστροφα κι απ' ό,τι φαίνεται το "πάει" για να γεννήσει στις 18 Ιουλίου, την ημέρα που το 1936 ξεκίνησε ο Ισπάνικός Εμφύλιος, την ίδια μέρα που γεννήθηκε η Άλμπα μου.
Το "ιστορικό" στα ισπανικά σε μια εκδοχή ολίγον "διαβητική".
No comments:
Post a Comment