(Με καθυστέρηση ενάμιση χρόνου)
Μια εβδομάδα και πλέον μετά τις δεύτερες, τις για τετράμηνο περίπου αποφασιστικές εκλογές, με τον νέο Πρωθυπουργό να βγαίνει Μονόφθαλμος από το Νοσοκομείο (τουλάχιστον πήγε σε Κρατικό κι ελπίζω να μην εγχειρίστηκε για ν’ αποδείξει ποιος βασιλεύει στους τυφλούς) οι έλληνες πια ξένοιαστοι και παρασυρόμενοι από το γενικότερο κλίμα ευφορίας που επικρατεί στη χώρα, σπεύδουν κατά χιλιάδες μην πω κατά εκατομμύρια σε όποιο τουριστικό γραφείο βρουν μπροστά τους, (το ψείρισμα, «να δω κι εδώ, να πάρω τιμή κι από κει» δεν συνάδει με την ευημερία που ήδη παρατηρεί κανείς στα πρόσωπα των ελλήνων έστω και μόνο λίγες μέρες μετά τις εκλογές) σπεύδουν να
προγραμματίσουν τις διακοπές και τα ταξίδια τους. Αυτός είναι και ο λόγος της συγκεκριμένης Ταξιδιωτικής Οδηγίας.
Θα ήθελα να ενημερώσω (με καθυστέρηση ενάμιση χρόνου) τους ενδιαφερομένους να επισκεφθούν την Ισπανία ότι:
Από τη 2α Ιανουαρίου του 2011
Απαγορεύεται το Κάπνισμα
σε όλους τους Κλειστούς Χώρους.
(Και μόνο που το ’βάλαν απ’ τις 2 κι όχι απ’ την 1η Ιανουαρίου, μαρτυράει ότι και οι ίδιοι το θεωρούν απόλαυση και την επέτρεψαν για την ημέρα της γιορτής.)
Όμως,
ενημερώνω επίσης, ότι στους Ανοιχτούς,
-ένα Patio (Αυλή) είναι όλη η Ισπανία-
σχεδόν Επιβάλλεται.
Ειδικώς μετά την τελευταία Μεγάλη Επιτυχία (όπως θα έλεγε η Βιβή) του Πρωθυπουργού κ. Ραχόι να ΠΕΙΣΘΕΙ από τη Γερμανική Κυβέρνηση ότι πρέπει να δεχθεί τη βοήθεια τους, βλέπω – όχι προβλέπω, Βλέπω – αύξηση των καπνιστών. (Ειδικώς από αύριο, 26 του μηνός Ιουνίου που η Ισπανία επίσημα και ταπεινωμένα θα ΖΗΤΗΣΕΙ να τη «Σώσουν», ακόμα περισσότερο.)
Επιπόλαιες αναλύσεις το αποδίδουν στο Άγχος και τη Συνειδητοποίηση όλο και περισσοτέρων ότι τελικά, όσα έβλεπαν εδώ και δύο χρόνια να συμβαίνουν στην Εξωτική Περιοχή του Βαλκανικού Νότου, δεν είναι απλώς ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ και πολύ περισσότερο δεν είναι Αποκατάσταση Νομιμότητας και Απόδοση Δικαιοσύνης προς λαό «διεφθαρμένο», «κακομαθημένο», «φοροφυγά» «απατεωνίσκο», λαό τέλος πάντων Βαλκανικής Παιδικής Χαράς που μόνο τον ενδιέφερε η «τσουλήθρα» και η «τραμπάλα».
Βλέπω, δυστυχώς δεν είναι εκείνο το ΠΡΟΒΛΕΠΩ που αφήνει και την πιθανότητα του λάθους, βλέπω έξω από τα μπαρ, εντελώς έξω αλλά και ακριβώς μπροστά στην είσοδο, να μαζεύονται όλο και περισσότεροι, στρίβοντας όλο και περισσότεροι (βγαίνει φτηνότερο το στριφτό αλλά να δούμε πότε θα το «μυριστούν» κι αυτό) και σε κάθε ρουφηξιά ν’ αναρωτιούνται:
Τι έγινε;
Μέχρι προχθές, ακούγαμε τη Δήμαρχο της Μαδρίτης και σύζυγο του πρώην Προθυπουργού Αθναρ, κυρία Αννα Μποτέγια να δηλώνει: «Nosotros somos serios, no somos griegos. Που θα πει: Εμείς είμαστε σοβαροί, δεν είμαστε έλληνες»
Μην βιαστείτε να την κατηγορήσετε. Πρώτον είναι σύζυγος του Πρωθυπουργού που έβαλε την Ισπανία στον Πόλεμο του Ιρακ και προσπάθησε να χρεώσει την την τρομοκρατική επίθεση της 11 Μαρτίου με του 191 νεκρούς στην ΕΤΑ, και κατά δεύτερον, πολύ χειρότερα έχει πει ο πρώην εκλεγμένος με συντριπτική πλειοψηφία Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου.
Μέχρι στιγμής, αναρωτιούνται μόνον «τι έγινε;» Το «τι θα γίνει;» δεν το τολμούν ακόμα, ας πούμε φυσικό, όπως κάνουμε με όλα όσα δεν αναρωτιόμαστε γιατί ξέρουμε ότι η απάντηση θα μπουκάρει και θα καταπατήσει Ανεξάρτητες Ωστικές Ζώνες (άλλη ΑΩΖ αυτή, με Ω) προκαλώντας ανεπιθύμητες δονήσεις σε περιοχές που μια χαρά αναπαύεται ο Εφησυχασμός μας πως, ό,τι και να συμβεί, θα συμβεί στους άλλους. Είπε δεν είπε ο Αϊνστάιν ότι δεν μπορείς να κάνει το ίδιο πείραμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα, οι ισπανοί ελπίζουν. Φαίνεται ότι η ανθρώπινη φύση έχει ανάγκη να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων, κοινή λογική και ιδιοφυίες.
Δε θέλω να είμαι άδικος, κάποιοι τολμούν σιγά-σιγά, πολύ σιγά οι περισσότεροι (αλλά να μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι άλλοι, οι Πρώτοι Αγανακτισμένοι στην Ευρώπη) τολμούν και πάνω σε κάθε ρουφηξιά σκέπτονται, δεν το λένε ακόμα αλλά το σκέπτονται. (Πάλι καλά που έχω αυτό το χάρισμα το κληρονομικό απ’ τη γιαγιά και μαντεύω σκέψεις.)
Η πρώτη σκέψη όσων δεν είναι Αγανακτισμένοι ακόμα είναι:
Πώς γίνεται να χρωστάμε όλοι;
Και μετά:
Όλες οι χώρες χρέος;
Μικρές Μεγάλες;
Συγκρατημένες και χαλαρές;
Καλά οι Παλιμπαιδίζουσες,
αλλά και οι Χειραφετημένες
παλιές στο κουρμπέτι σαν την Αγγλία
χρέος;
(πόσες Θάτσερ τελικά υποτίθεται ότι χρειάζεται μια χώρα για να μη χρωστάει;)
Εμείς…
το 2007
-αφού είδα τα νούμερα-
Είχαμε το μισό,
ακριβώς το μισό χρέος από τη Γερμανία…
Μόλις το σκεφτούν κι αυτό, ανάβουν μηχανικά κι άλλο τσιγάρο και συνεχίζουν να σκέπτονται -οι μη Αγανακτισμένοι ακόμα ισπανοί. (ενθαρρυντικό που σκέπτεται ήδη και δεν περιμένει ν’ αρχίσει το «άθλημα» αφού αγανακτήσει πρώτα)
Ποιος παράγει τόσο πλούτο
και με ποιανού Ιδρώτα
για να μπορεί να δανείζει όλες τις χώρες του κόσμου;
Και ΠΑΦ, ντουμάνι ΕΞΩ απ’ τα μπαρ.
22 χρόνια μ’ ένα στριφτό στο στόμα εγώ, είπα να το κόψω. Λίγο ο νέος Νόμος που μ’ έκανε να νοιώθω «ο λεπρός», λίγο οι τύψεις να πρέπει να παρατάς την παρέα κάθε τόσο για να κάνεις γνωριμίας του τσιγάρου στην είσοδο, αλλά ΚΥΡΙΩΣ, η Άλμπα. Η Άλμπα και η γκρίνια-αγάπη της Αλάιτζ, μ’ έκαναν να πάρω την απόφαση.
«ΘΑ ΤΟ ΚΟΨΩ!» ανακοίνωσα.
Τον περασμένο Ιούλιο η ανακοίνωση. Ιούλιος του ’11 στην Πορτογαλία οι τρεις.
Μετά τα «Μπράβο» και τα «OLE», τα φιλιά και τις σφιχτές αγκαλιές λες και γύριζα απ’ τον πόλεμο…
«Όρισε μια ημερομηνία σημαντική για σένα» λέει η Αλάιτζ, σίγουρη ότι θα πω 13 Αυγούστου, στα γενέθλιά μου. (Την ίδια μέρα με τον Φιδέλ Κάστρο γεννήθηκα.)
«7 Ιανουαρίου, στη γιορτή μου» είπα εγώ. (Δεν το καταλαβαίνουν οι ισπανοί -οι καθολικοί γενικά - ότι για μας τους Έλληνες η γιορτή, του Αγίου μας η μέρα είναι –ήταν τουλάχιστον – σημαντικότερη απ’ τα γενέθλια. Μέχρι άθεοι φίλοι μου τον Άγιό τους γιορτάζουν).
«7 Ιανουαρίου είπα, στη γιορτή μου.» (Μεταξύ μας δεν ήταν μόνο για τον Άγιο, κανονικά, «του Αγίου…» ήθελα να πω εγώ γιατί μ’ αρέσει το τσιγάρο αλλά τέλος πάντων, για ν’ αυξήσω τις πιθανότητες να δω την Άλμπα Ενήλικη κι Ελεύθερη, να με σέβεται αλλά να μη με υπολογίζει.
«Ε αι στο διάολο, τον Ιούλιο μου λες ότι θα το κόψεις τον Ιανουάριο;» είπε η Αλάιτζ αλλά από μέσα της. Γιατί απ’ έξω της είπε «Vale». Τόσο απελπισμένη ήταν από την εξάρτηση μου, που και το Πάσχα στην Ανάσταση να ’λεγα (αυτή κι αν είναι Γιορτή) πάλι Θρίαμβο θα το θεωρούσε.
Δεν της εξήγησα ποτέ ότι απ’ την ώρα που γέννησε την Άλμπα, (σχεδόν «απ’ την ώρα») άλλαξε το Κέντρο Βάρους, η Σχέση μου με όλα εκτός από ένα, το βασικότερο, το φόβου του Θανάτου που είναι εκεί από τα τέσσερά μου.
Δε θέλω να μεγαλώσει η Άλμπα χωρίς πατέρα. Όχι ότι θα χάσει κάτι συγκλονιστικό, - ό,τι κάνουν όλοι κάνω, ό,τι μπορώ – αλλά θέλω να ’χει κάποιον να κατηγορεί για όσα δεν της παν καλά. Αλλιώς σηκώνεται το Βάρος όταν το μοιράζεσαι. Χώρια που δε βγάζει πουθενά να κατηγορείς έναν Απόντα. Θέλω να υπάρχω έστω και για να με κατηγορεί.
Το ’κοψα. 7 Ιανουαρίου ήπια τον πρώτο καφέ (τα ’παιξα όλα για όλα, δεν πήρα προφυλάξεις) μετά από 22 χρόνια χωρίς τσιγάρο. Μάλλον πρέπει να ντρέπομαι αλλά, θα το έβαζα στης μισής σελίδας το βιογραφικό μου ως το πιο δύσκολο που έχω καταφέρει.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην κρατήσω το λόγο μου. Είχα πει στην Άλμπα ότι 7 Ιανουαρίου τέρμα! Της έχω πει ότι της έτυχε ένας πατέρας που έχει όλα τα ελαττώματα του κόσμου πάνω του, ότι το Τέλειο και η Τελειομανία είναι για τον πατέρα της πηγή δυστυχίας αλλά ένα πράμα της το ζήτησα: να μην αθετεί το λόγο της.
Σχεδόν δυο μήνες κράτησε το θαύμα. 4 Μαρτίου ήρθα στην Ελλάδα. Βγήκα απ’ το σπίτι μου στη Μπουμπουλίνας (δρόμος με έξοχες αναμνήσεις για πολλούς), διέσχιζα το Προαύλιο του Αρχαιολογικού Μουσείου και είδα μια ηλικιωμένη γυναίκα να με κοιτάζει. Με το που διασταυρώθηκαν τα βλέμματα, χωρίς ν’ απλώσει το χέρι, με υπερηφάνεια άλλων εποχών μου ζήτησε λεφτά. Ήταν γύρω στα 80, εύσωμη, μάγουλα κατακόκκινα, μάτια μπλε και με βλέμμα εκείνων των ελληνίδων που δεν υπήρχε περίπτωση να φύγεις απ’ το σπίτι τους αν δε σου βάλουν πρώτα να φας. Στη Σμύρνη φαντάζομαι εγώ τέτοιες ελληνίδες αλλά και στη Λάρισα, τέτοια γιαγιά είχα. Με 7 παιδιά και 14 εγγόνια, δεν υπήρχε περίπτωση να ‘ρθει στο σπίτι κάποιος και να φύγει νηστικός. Όταν μικρός διάβασα τη Λωξάνδρα νόμιζα ότι είχε γραφτεί για τη γιαγιά την Κατίνα. Τέτοια ακριβώς ήταν η γυναίκα στην αυλή του Μουσείου που όταν έβγαλα και της έδωσα κάτι, μου το ξανάβαλε στο χέρι και μου είπε, «αν δε σε πειράζει, φέρε μου ένα σάντουιτς αγόρι μου, με πονάν τα πόδια.» Πήρα τηλέφωνο να πω ότι θ’ αργήσω, σιγά μην ήταν σημαντικότερο, ό,τι και να είχα…
Σα χορτάτη το έτρωγε το σάντουιτς, κομψά, πρώτα κατέβαζε, και μετά μιλούσε…
………….
…………………..
……………..
…Σκοτώθηκε με τη μηχανή ο εγγονός της,
ο γιος της και η νύφη της σαλτάρανε.
τους απέλυσαν απ’ τη δουλειά τους,
με τι κουράγια να είναι απ’ τους λίγους
τους Εκλεκτούς που θα υπηρετούν την
«Ευελφάλεια» της κ. Διαμαντοπούλου;
«Σφάζονταν αγόρι μου» μου λέει, «όλη μέρα σπίτι, άνεργοι, είχαν τον καημό τους με το μοναχοπαίδι τους, το παλικάρι μου…. εγώ τους έλειπα; Να ’χουν και μένα μες στα πόδια τους, να με ταΐζουν…
Αρχόντισσα όπως ήταν, Κυρία, έφυγε απ’ το σπίτι.
Όταν επέστρεψα στην Ισπανία και με είδε με τσιγάρο, εξήγησα στην Άλμπα όσο μπορούσα. Της τα λέω σχεδόν όλα. Για την κρίση, για την Ελλάδα, για όσα έρχονται, για τα παιδιά της Αφρικής που θα πάψουν να μονοπωλούν το σύμβολο των πεινασμένων, μιλήσαμε και για τον πόλεμο, –γενικά αυτό αλλά μιλήσαμε- της είπα ότι όταν λείπω σε ταξίδι είναι γιατί δε γίνεται αλλιώς, ότι όταν λείπει η μάνα της, είναι γιατί αν δε δουλέψουν κι οι δυο, δε θα έχουμε λεφτά να πάει στην Ελλάδα, στις κότες και στα γατάκια της «γιαγιούλας», της είπα ότι πια πρέπει να δουλεύουν όλοι σε κάθε οικογένεια, της είπα ότι ο προηγούμενος άνθρωπος που είχαν διαλέξει οι έλληνες είχε για όνειρό του να δουλεύει ένας σε κάθε μία…Ξέρει ότι ενώ εκείνη, 5 απογεύματα την εβδομάδα, αντί να πάμε στο πάρκο Ρετίρο και να παίξει, μένει σκυμμένη πάνω απ’ το τετράδιο με μένα από πάνω της να επαναλαμβάνουμε ότι όλα τα ρήματα που τελειώνουν σε ω γράφονται με Ω, ότι άλλο «ευφορία» κι άλλο «εφορία», άλλο «ιός» κι άλλο «υιός»… Δεν της είπα ότι ενώ αυτή χάνει το πάρκο και το παιχνίδι (γιατί και πάρκα υπάρχουν και παίζουν τα παιδιά ακόμα) για να μάθει ότι άλλο η «έκκληση» κι άλλο η «έκλυση» των ηθών, τα ελληνάκια στην Ελλάδα, παρακολουθούν μαζί με τη γιαγιά τους κυρίως, σειρές σε άπταιστα τουρκικά.
Στα σπίτια επιτρέπεται ακόμα το κάπνισμα. Δε θ’ απορήσω βέβαια αν σύντομα ανακοινωθεί ότι απαγορεύεται κι αυτό. Ότι ο καπνός, επειδή δεν υπακούει στο Νόμο της Βαρύτητας και πάει προς τα πάν, ενοχλεί του από πάνω, ότι οι από πάνω έχουν δικαίωμα στον καθαρό αέρα, ότι, ότι, ότι… Θα βρουν να πουν, κι επιχειρήματα και σοφιστείες. Αρκεί να μην πουν πως ο στόχος είναι το σπάσιμο του τσαμπουκά, η Επίδειξη Ισχύος, το Ποιος Κάνει Κουμάντο Εδώ. Ήδη, πολλοί, μετά Πάθους Υπερασπίζονται τα επιχειρήματα των Δημίων. Η Ελευθερία είναι το ζήτημα, όχι η Υγεία. Πώς είναι δυνατόν να «καίγονται» για τηνυγεία μας έστω κι απ’ την άποψη του κόστους της θεραπείας όταν καθολικά ταυτίζονται με τις Μεγάλες Φαρμακευτικές που μόνο αν αρρωστήσουμε κερδίζουν. Δεν κάνω αγώνα υπέρ του καπνίσματος. Κακό κάνει. Όμως το ζήτημα για τους Νομοθέτες δεν είναι η Υγεία. Μπορεί να είμαι σε παραλήρημα στερητικού συνδρόμου γιατί 2 ώρες τώρα δεν έχω καπνίσει αλλά ΑΠΟΚΛΕΙΩ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ Ή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΛΑΟΥ. Θα σταματήσω τώρα. Θέλω να κάνω ένα τσιγάρο. Όσο ακόμα επιτρέπεται στο σπίτι. Έστω και στο δωματιάκι που βγάζουμε τα σκουπίδια. Εκεί μόνο καπνίζω. Για την Άλμπα.
Να θυμίσω μόνο ότι στην Ισπανία από τη 2α Ιανουαρίου του 2011, απαγρεύεται το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς χώρους. Και το νόμο οι ισπανοί τον σεβάστηκαν. Δε θα δεις κανέναν να καπνίζει παράνομα «μέσα». Ένα έχω όμως να πω στον κύριο Γ. Παπανδρέου, τον κ. Αβραμόπουλο και όλους τους μεταπράτες που μηρυκάζουν δυτικότροπα: οι ισπανοί, πρώτα φτιάξαν το Σύστημα Υγείας και Παιδείας και μετά νομοθέτησαν εναντίον του τσιγάρου. Δεν πήραν τα πράματα απ’ το τέλος. Απ’ την Αρχή τα πήραν: Υγεία και Παιδεία πρώτα. Πρώτα έδωσαν και μετά ζήτησαν. Οι ισπανικές Κυβερνήσεις, με όλα τα λάθη και τις παραλήψεις τους, Κέρδισαν πρώτα το Σεβασμό. Γιατί πρώτα έδωσαν. Έδωσαν στους ισπανούς Πολίτες ένα άψογο Σύστημα Υγείας. Ένα Σύστημα Παιδείας που ετοιμάζει Πολίτες. Και κυρίως τους έδωσαν Αξιοπρέπεια μπροστά σε οποιονδήποτε πολίτη «Χειραφετημένης Παλιάς στο Κουρμπέτι Χώρας».
Αυτό το «Αξιοπρέπεια», με κάνει να εκτιμώ πως, όσο Καλά και Διεστραμμένα Ευφυές κι αν είναι το «ΣΧΕΔΙΟ», ο λαός της Ισπανίας, δεν θα υποστεί τον εξευτελισμό που υφίσταται ο ελληνικός λαός.
Πάω για τσιγάρο γιατί μ’ ανέβηκε πάλι ο κόμπος στο λαιμό.
Πάτε κι εσείς να κλείσετε το ταξίδι σας. Μην καθυστερείτεγια στα τουριστικά γραφεία γίνεται συνωστισμός. Λόγω ευημερίας, όχι σαν εκείνον της Σμύρνης.
Πάω για τσιγάρο. Βάζω στο youtube αυτό που μου ’ρχεται πάντα όταν μ’ ανεβαίνει αυτός ο κόμπος. Θα τ’ ακούω από δίπλα, απ’ το δωματιάκι με τα σκουπίδια.
Υ.Γ: Ο HITLER και ο FRANCO ήταν φανατικοί αντικαπνιστές. Για το καλό του λαού τους.
(Από το Περιοδικό Jueves που σημαίνει Πέμπτη και κυκλοφορεί κάθε τετάρτη.)
EL GRECO
No comments:
Post a Comment