Δημοσιεύω εδώ ένα κομμάτι της βραδιάς εκείνης που βρεθήκαμε με όσους βρεθήκαμε στο μαγαζί του Πετρολούκα Χαλκιά. Είναι το βίντεο, απόσπασμα της βραδιάς με τον μονόλογο "ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΓΛΑΡΟΣ", την κ. Βιβή Ζαφείρη )υπηρέτρια) και την κ. Νίκη Αποστολίδη (γκέισα) τις οποίες ευχαριστώ από καρδιάς και πάλι.
δημοσιεύω κι ένα απόσπασμα του προγράμματος που μοιράστηκε εκείνη τη βραδιά.
"(...) Είναι για μένα πολύ ιδιαίτερη στιγμή αυτή μιας κι αποφάσισα την 25χρονη εμπειρία στον Τουρισμό να την κάνω αφεντικό και δούλο μου. Πολύ ειρωνικά, -συνειδητοποιώ τελευταία- πως ποτέ δεν κατάφερα να συστηθώ ως ξεναγός. Έλεγα, “ασχολούμαι με το θέατρο”, έλεγα “...γράφω...”. Για να ζήσεις όμως απ' το θέατρο πρέπει πρώτα να πεθάνεις κι αφού αποφάσισα ν' αναλάβω την ευθύνη να φέρω κι ένα παιδί στον κόσμο, συνέχισα να βιοπορίζομαι απ' τον τουρισμό μέχρι που ήρθε η στιγμή που είπα να τα κάνω και τα δυο, μαζί, κι έφτιαξα τη Melodrakma, και κάνω όνειρα κι ελπίζω πως και με τη στήριξή σας θα γίνει Universal, Παγκόσμιος δηλαδή ο Τρόπος μας: Ταξίδι και Θέατρο Μαζί, Γνώση και Ψυχαγωγία και Χαρά Σχέσης.
Έτσι, απόψε, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας έναν μονόλογο εμπνευσμένο απ' τον αγαπημένο φίλο και Δάσκαλό μου, τον Anton Juan και βασισμένο σε μια είδηση κάποιας εφημερίδας, βασισμένο σε πραγματικό γεγονός. Απόψε θα δούμε τον “Κόκκινο Γλάρο”.
Απόψε η κυρία Βιβή Ζαφείρη, η Βιβή μου, θα γίνει Κόκκινος Γλάρος και θα μας πει την ιστορία της Κάρμεν, μιας Φιλιππινέζας, υπηρέτριας που νόμιζε ότι μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Και ξεκίνησε απ' τη Δικαιοσύνη. Πολύ θα ήθελε η Κάρμεν απλά να ξεσκονίζει, να πλένει τα πιάτα και ν' αλλάζει τα σεντόνια, να μην είναι δικιά της δουλειά και η απόδοση Δικαιοσύνης από πάνω, θα ήθελε πολύ να είχαν όλα ρυθμιστεί από έναν υπέρτατο Νομοθέτη όλα Δίκαια αλλά σκέφτομαι, κι έτσι να 'ταν, πάλι κάτι θα χάναμε. Πόσο θέατρο δε θα είχε γραφτεί... Σπουδαία έργα στο θέατρο και στη λογοτεχνία δε θα 'χαν γεννηθεί γιατί όλο από κάποιου Άδικου τη Μήτρα γεννιούνται.
Την Κάρμεν επί μήνες δεν την πληρώνουν. Δουλεύει και δεν την πληρώνουν τ' αφεντικά της, και γελάνε μαζί της από πάνω, και την κακοποιούν, η “κυρία της” της πετάει πράματα όταν εκνευρίζεται κι ο “κύριός της”, όταν τον τυφλώνει ο πόθος τη σπρώχνει βίαια στο δωμάτιο, κλειδώνει, την υποχρεώνει να ντυθεί γκέισα και να τον κάνει να νιώσει "σαμουράι"...Κάτω από τέτοιες συνθήκες αποφάσισε κι η Κάρμεν να μην περιμένει άλλο, να μην περιμένει τίποτα και κανέναν, ούτε θεία Δίκη ούτε ανθρώπινη επέμβαση...
Ερωτήσεις έχω πολλές, από απαντήσεις πάσχω και μ' αφορμή αυτόν το μονόλογο αναρωτιέμαι: είναι πιο σώφρον να είμαστε καλοί χριστιανοί και να συγχωρούμε ακόμα και τον δήμιό μας ή να ακολουθήσουμε τις συμβουλές των αρχαίων Ελλήνων και να πάμε και στα άκρα αν χρειαστεί προκειμένου να αποδοθεί Δικαιοσύνη;
(Το έχτισαν μέσα στο Ναό τον Παυσανία, εκεί που είχε ζητήσει άσυλο πιστεύοντας πως δε θα τον πειράξουν, τον έχτισαν μέσα να λιώσει απ' την πείνα... Και την πρώτη πέτρα λένε, την έβαλε η μάνα του!!!!!)
Όσες φορές στέκομαι μπροστά σε ζωές ανθρώπων που δε μοιάζουν καθόλου με τη δική μου, μπροστά σε πράξεις απ' αυτές που με ευκολία όσοι είμαστε απ' έξω τις λέμε “ακραίες”, “ακατανόητες”, σκέφτομαι μήπως απλά δεν έφτασε ακόμα η ώρα στη δική μας ζωή για το “ακραίο” και το “ακατανόητο”. Άλλοτε μιλάς ή γράφεις για κάτι που έζησες κι άλλοτε ζεις κάτι που νόμιζες πως είναι απλά αλλουνού ζωή, ότι τη δικιά σου δεν την αφορά, ότι μιλάς για βάσανα άλλων μόνο μέχρι που φτάνει μια στιγμή που συνειδητοποιείς πως τελικά κανένας δεν εξαιρείται από τίποτα, κοιτάζεις δίπλα τις ζωές των άλλων και ξαφνικά σα να προβάλλεται μπροστά σου τρέιλερ από τα “ΠΡΟΣΕΧΩΣ” της δικής σου ζωής. Απέκλειε κάθε βία η Κάρμεν μέχρι που πέρασαν κάποια Κόκκινη γραμμή της.
Δεδομένων των συνθηκών, η αγαπημένη μου Βιβή (Κάρμεν) ζει στη Μακρακώμη, η Νίκη Αποστολίδη. (Γκέισα) αυτό το έξοχο παιδί που θέλω να κάνουμε κι άλλα πράματα μαζί στα χρόνια που 'ρχονται, στην Αθήνα, εγώ στην Ισπανία, δεν είχαμε καιρό για πρόβες κι έτσι, δε θα είναι μια κανονική παράσταση αλλά κάτι σα Γενική Δοκιμή, σαν Πρόβα Τζενεράλε, θα είμαι και γω δηλαδή πάνω στη σκηνή, να βοηθώ κυρίωςτη Βιβή, όπου το χρειαστεί. Θα τη σκηνοθετώ μπροστά σε θεατές με άλλα λόγια, σα να κοιτάτε από μια κλειδαρότρυπα απόψε... Θα μοιραστούμε άλλο ένα Πείραμα σήμερα. Πρόβα Τζενεράλε μπροστά σε 400 ανθρώπους. (...)
Ευχαριστώ πολύ
El Greco
No comments:
Post a Comment