Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΣ

Ένα νέο εγχείρημα τής Melodrakma. Ξεκινάμε μια σειρά ταξιδιών-αφιερωμάτων σε ποιητές, σε δημιουργούς, σε όσους άφησαν ίχνη μέσα μας.

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Λόρκα. Το μοναχογιό της Γέρμας, τον πατέρα της Μπερνάρντα Άλμπα, τον αδερφό του Νταλί, τον εραστή της νύφης και του γαμπρού, τον εραστή της ζωής... Ένα ταξίδι ειδικά φτιαγμένο, κομμένο και ραμμένο στο μέγεθος ενός ποιητή: του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ταξίδι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στην Ανδαλουσία μόνο, στη Γρανάδα κυρίως, στο χωριό που γεννήθηκε, στην πόλη που αγάπησε, στους λόφους που τραγούδησε, στο σπίτι που έγραψε, στα σπίτια για τα οποία έγραψε, στο σπίτι που τον συνέλαβαν οι Φρανκικοί, , στο χωριό που τον εκτέλεσαν, ταξίδι σε μια εποχή ολόκληρη, την εποχή πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο. Θα πάμε κι ως τα καταφύγια της Αλμερίας, και μια νύχτα στο Γουαδαλκιβίρ, στη Σεβίλλη…

12-17 Ιουνίου 2020

Ευχαριστώ τη κα. Μαρία Χατζηεμμανουήλ που επέλεξε τη Melodrakma ν’ ανοίξει αυτόν το δρόμο και να κρατήσει σεμνά ένα φαναράκι, σαν αυτά που κρατούν τα παιδιά στην Ανάσταση και μ’ ένα τέτοιο αυτό να φωτίσει και ν’ αναστήσει έναν κόσμο ολόκληρο, τον Κόσμο του Φεδερίκο. Θπέατρο και Ταξίδι μαζί.

Γ.Λ.


«Το θέατρο είναι η ποίηση που το σκάει απ’ το χαρτί και παίρνει τους δρόμους για να γίνει Άνθρωπος… Κι όταν γίνει, κάνει όλα τα ανθρώπινα, μιλάει, ουρλιάζει, κλαίει, απελπίζεται… (…) Τα χωριά είναι βιβλία. Οι πόλεις περιοδικά εφήμερα γεμάτα ψεύτικες ειδήσεις. (…) Υπάρχουν κάτι ψυχές που σε κάνουν να θες να πλησιάσεις λες κι είναι παράθυρο κι από κει θα δεις το φως. (…) Κάθε στιγμή, κάθε άνθρωπος κάθε συμπεριφορά είναι το σπέρμα για ένα θεατρικό έργο. (…) Αυτό που απ’ όλα πιο πολύ με νοιάζει είναι να ζήσω»

                                                                 Federico García Lorca

Σημείωση: Αυτό το ταξίδι, εκτός από τον ξεναγό του, θα συνοδεύεται κι από την διακεκριμένη θεατρολόγο και μεταφράστρια θεατρικών έργων από την ισπανική γλώσσα κα. Μαρία Χατζηεμμανουήλ, η οποία με ομιλίες-διαλέξεις στις διαδρομές θα υποστηρίξει αυτή τη σχέση που θα επιχειρήσουμε να οικοδομήσουμε με τον Ισπανό Ποιητή.
Τέλος οι ταξιδιώτες-καλλιτέχνες (κάποιοι ηθοποιοί που χρόνια ζητούσαν να κάνουμε ένα τέτοιο ταξίδι) θα λάβουν κι αυτοί «λόγο» απ’ το Λόγο του Λόρκα.

ΤΟ ΣΟΓΚΟΥΝΑΤΟ ΤΗΣ MELODRAKMA!

35 γκέισες, 5 Σαμουράι, μία χώρα, 10 μέρες και 2 ξεναγοί έφτιαξαν την Αυτοκρατορία των Αισθήσεων!

Η Melodrakma βρήκε το σφυγμό και το DNA της Ιαπωνίας και το ταξίδι θα επαναληφθεί!!!!!

Κανένα ταξίδι δε μοιάζει μ’ αυτό! Τίποτα δε θυμίζει κάτι απ’ όσα είδαν τα μάτια.

Σαν 1^ο Έτος φοίτησης σε Άλλο Κόσμο, σαν περίπατος προθέρμανσης, σαν προετοιμασία για ταξίδια σε άλλους πλανήτες. Θα γίνει κι αυτό, θα πάμε και σ’ άλλους πλανήτες μια μέρα, φτάνει να το βάλει στόχο ο άνθρωπος αλλά ως τότε... στην Ιαπωνία κατοικεί το πιο κοντινό στο Μέλλον και στο Παρελθόν.

Ένας πλανήτης μόνος του αυτή η χώρα. Το παρελθόν της εμπνέει σιωπή και σεβασμό. Το παρόν της το βιώνεις σε κάθε διαγώνια διάβαση του Τόκιο και της Οσάκα. Το μέλλον είναι παντού,  γραμμένο με Νέον στους ουρανοξύστες και χαραγμένο με σπαθί στα ξύλινα πατώματα των κάστρων.

Η Ιαπωνία μπήκε μέσα μας. Η Ιαπωνία έχει κάτι μοναδικό να πει ακόμα και στον πιο δύσπιστο. Η Ιαπωνία έχει μυστήριο. Έχει κώδικες δικούς της. Γλώσσα και γραφή και νοήματα και υπονοούμενα και βλέμματα και νεύματα και κινήσεις, όλα με σφραγίδα αυθεντικότητας!

Πόλεις Matrix του 23^ου αιώνα και χωριά 2000 ετών, χωριά ξεχασμένα ακόμα κι απ’ τους τυφώνες, ψηλά βουνά, ακόμα ψηλότερα ηφαίστεια, λίμνες, ποτάμια, κήποι και δάση ανέτελλαν κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας.

Άνθρωποι ευγενείς, ουσιαστικά ευγενείς, γιατί η ευγένεια είναι ουσία στις σχέσεις των ανθρώπων. Απ’ την ειλικρίνεια της αγένειας χίλιες φορές ο τύπος μιας υπόκλισης που την υπαγορεύουν αιώνες παράδοσης.

Η Melodrakma τόλμησε να πάει σε μέρη που δεν είναι γραμμένα με φωτεινά γράμματα στις μαρκίζες των ταξιδιωτικών προσδοκιών. Αντί για Τόκιο-Κυότο-Οσάκα και ολίγα περίχωρα πήγε μέχρι τα ξεχασμένα χωριά...

Η  Melodrakma τόλμησε και γαστρονομικά. Αντί για σαλάτα και κοτόπουλο άντε και λίγα νούντελς με σπρινγκ ρολς για να παριστάνουμε τους κοσμοπολίτες, πως δήθεν σεβόμαστε την τοπική κουζίνα αλλά εκ του ασφαλούς μην και ταραχθεί το υποσυνείδητο της συνήθειας... τολμήσαμε! Η Melodrakma προετοίμασε σταδιακά όσους την εμπιστεύτηκαν, βήμα-βήμα οδήγησε τους ταξιδιώτες σε μια γαστρονομική ερωτική σχέση... Καβούρια κυρίως την πρώτη βραδιά, χοτ-ποτ τη δεύτερη, την 4^η στην Καναζάουα ρεσιτάλ σεφ με 6^ο πιάτο μοσχαρίσιο κόμπε κι αποκορύφωμα στο Κυότο μια βραδιά Έργο Τέχνης παρουσία γκέισας. Ο χώρος, μια έπαυλη του 1600, ο κήπος της, η κουζίνα, το σέρβις, η γκέισα, κέντημα στιγμών στη μνήμη...

Στο Σογκουνάτο τής Melodrakma το Τόκιο φώναζε «μη φεύγετε έχω κι άλλα να σας δείξω»,

«Έχουμε ραντεβού με το ηλιοβασίλεμα στο Φούτζι»» είπαμε εμείς.

Η Τακαγιάμα μας περιμένει για τσάι,

ολόκληρη τελετή κομψότητας,
σεμινάριο ευγενικής κίνησης και Μνήμης ετοίμασε για μας,

2^η ώρα έχουμε ποίηση,

Ένα χάικου ο καθένας για να βρει τον ποιητή μέσα του,

φτάνει να κοιτάξεις απ’ το παράθυρο για να γίνεις ποιητής εδώ,

άκου τη μουσική

Κοίτα έξω...

Οι στέγες των σπιτιών

σα χέρια που προσεύχονται να φτάσουμε και να σταθούμε

μην προσπεράσουμε και μεις όπως οι αιώνες,

μικρό ασήμαντο χωριό,

χρόνος διάφανος αφανής διψάει για φλας

αφόρτιστο κινητό φόρτιση ψυχής.

Η Καναζάουα  μαγείρεψε φύλλα χρυσού

κήποι στον ατμό, κάστρα ωμά

σαμουράι σερβίρει ιστορία στα κάρβουνα εμφυλίου αιώνων.

Το σπαθί λάμπει

ήλιος πέταξε ψηλά

στο λαιμό δράκος.

Το Κυότο φόρεσε το καλό του κιμονό,

άνθη προσδοκίας στο μανίκι

γκέισες και Σογκούν τατουάζ στα μάτια μας.

Η Οσάκα τίγρης στο μπράτσο

κοιτάζει κατάματα το Τόκιο

προκαλεί σε αερομαχία ο ουρανοξύστης...

Η Χιροσίμα στο στήθος,

στην καρδιά μανιτάρι

άλγος της ψυχής η σκιά στην πέτρα.

Μυστικό ραντεβού Πραγματικότητας κι Ονείρου αυτό το ταξίδι.

Ποτέ σ’ ένα ταξίδι δεν είδε κάποιος τόσες αποχρώσεις πάνω σ’ ένα φύλλο καστανιάς...

Το κόκκινο του ήλιου και του φεγγαριού

του αίματος και του πόθου

Τέσσερα κόκκινα κάθε φύλλο...

το άγουρο πράσινο δίπλα στου γήρατος

το πράσινο της ελπίδας χέρι-χέρι με της υγρασίας και της σήψης 

τέσσερα πράσινα πάνω σε κάθε κλαράκι

το κίτρινο και το πορτοκαλί και το μωβ του πένθους για κάθε τί που τελειώνει

και το λευκό για να ξαναρχίσουμε σαν άγραφο χαρτί καινούριο ταξίδι...

Είδαμε Φως να μπαίνει σε φόρμα κι αυτό.

Κι είδαμε να χάνουν τη φόρμα τους όλα τα στερεότυπα.

Είδαμε τον υπαινιγμό της άρνησης

τη βεβαιότητα της επιφύλαξης

είδαμε άνθρωπο να κάνει έρωτα με την ύλη στο Τόκιο

κι άνθρωπο εξαϋλωμένο πάνω στην πέτρα της Χιροσίμας,

τί άλλο να ζητήσω από ένα ταξίδι;

Ευχαριστώ τον Άγγελο που έγινε Ξεναγός-Σαμουράι και ηθοποιός του "No", και είπε ναι κι αφέθηκε να τον σκηνοθετήσω!

Ευχαριστώ τους 40 συνταξιδιώτες. Τις συνταξιδιώτισσες κυρίως ευχαριστώ, χάρη σ’ αυτές κρατιούνται ανοιχτά και θέατρα και σινεμά και τουριστικά γραφεία...  

Ευγνώμων πάντα

Γιάννης Λυμτσιούλης

ΙΑΠΩΝΙΑ: Άλλες Πραγματικότητες.

8-19 Νοεμβρίου, το Ταξίδι αυτό της Melodrakma Universal S.L  στην Ιαπωνία θα είναι από κάθε άποψη ένα ταξίδι ζωής, ένα ταξίδι αφορμή να ξαναδούμε μέσα κι έξω μας ένα σωρό πράματα...

Δεν είναι μόνον οι Γκέισες και οι Σαμουράι, είναι όλα διαφορετικά, ένας Άλλος Κόσμος.
Στη φωτό, υπάλληλοι της Japan Airlines ζητούν συγγνώμη για την καθυστέρηση πτήσης τους στο αεροδρόμιο Tan Son Nhat του Βιετνάμ.

El Greco

ΤΟ ΤΕΛΟΣ- 11η και 12η ΜΕΡΑ: ΟΣΑΚΑ – ΝΑΡΑ – ΝΤΟΥΜΠΑΙ - ΑΘΗΝΑ

Πάνω που νικήσαμε οριστικά το τζετ-λαγκ πρέπει να φύγουμε. Τελευταία μέρα ολόκληρη, σαν ένα ταξίδι μες στο ταξίδι ολόκληρη μέρα.
Πρωινό, φορτώνουμε αποσκευές, κάνουμε τσεκ άουτ κι αναχωρούμε για τη Νάρα. Μέχρι την τελευταία στιγμή κάτι σπουδαίο έχει να μας δείξει αυτή η χώρα.

(Στη φωτό η Θέμις Μπαζάκ το 1999 στο ρόλο της TUKO του θεατρικού έργου του Αντόν Χουάν που παίχτηκε στο Θέατρο Χώρα στην Αθήνα. Φωτό Κώστας Ορδόλης.)

Στο λεωφορείο η Sakurahime παίρνει το μικρόφωνο…

- Έχετε ακουστά για την Ναραγιάμα είμαι σίγουρη… Εκεί που νόμιμα σχεδόν πετούσαν τους γέρους γονείς τους οι Ιάπωνες όταν γινόταν βάρος. Τί κάνουν όμως οι γονείς αν το παιδί τους γίνει βράχος αβάσταχτος στο πνεύμα τους; Βάρος όχι μόνο για τους ίδιους αλλά για την Κοινωνία ολόκληρη, αν για παράδειγμα έγινε εγκληματίας… αν ξέπεσε κι έγινε ένας Γιάκουζα… αν έγινε ένα σκουπίδι μαφιόζος που εκπορνεύει την ανάγκη ανήλικων κοριτσιών… Πετάει το βάρος στη χαράδρα; Γκρεμοτσακίζει μια μάνα στα βράχια το τέρας που ‘βγαλε κάποτε απ’ τα σπλάχνα της ή μόνο το αντίθετο μπορεί να γίνει έργο;

Σιωπή.

- (Η Νέτα ψιθυριστά.) «Ο Φούτζιο του μυαλού μου είναι γιος σου;»

- Sakurahime: Με το μυαλό μου γίνομαι μάνα όποιου θέλω…

Φτάσαμε στη Νάρα.

Δεν είναι πόλη τυχαία η Νάρα, είναι πρώτη πρωτεύουσα της χώρας κι ακριβώς λόγω αυτού του ένδοξου παρελθόντος έχει πλήθος θησαυρών να δείξει σ’ όποιον αποφασίσει να πάει ως εκεί. Μεταξύ άλλων, κάποιους από τους μεγαλύτερους και παλαιότερους βουδιστικούς ναούς της χώρας.
Εμείς θα πάμε στο Ναό Todaiji, αυτόν διαλέξαμε μέσα πλήθος Οίκων θεού, Todaiji, το όνομά του σημαίνει «Μεγάλος Ανατολικός Ναός». Είναι ο πιο γνωστός και ιστορικά ο σπουδαιότερος ιαπωνικός ναός, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως για τον Ορθόδοξο Κόσμο, το Βατικανό για τον Καθολικό, η Μέκα των βουδιστών όλης της χώρας. Ναι, ως την τελευταία στιγμή έχει κάτι σπουδαίο πράγματι να μας δείξει αυτή η χώρα. Να φανταστείς, το κεντρικό κλίτος του ναού, το Daibutsuden, είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτίσμα στο κόσμο και φιλοξενεί ένα από τα μεγαλύτερα χάλκινα αγάλματα του Βούδα, 15 μέτρα θεός μπροστά μας.
Προσευχή κι εδώ. Σ’ ό,τι θέλει ο καθένας ας προσευχηθεί. Κι ύστερα υψώνουμε το κεφάλι μην τυχόν κι υπάρχει θεός να του πούμε ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που ήρθαμε ως εδώ,
Ευχαριστώ που 11 μέρες τώρα γίναμε κοινωνοί ενός άγνωστου και συναρπαστικού κόσμου.
Ευχαριστώ για όσα συνειδητοποίησα πως αγνοώ.
Ευχαριστώ για τα καινούρια δέντρα που άγγιξα, και τα πουλιά που μ’ έκαναν να σηκώσω το κεφάλι ψηλά χωρίς να παριστάνουν το θεό, και για τα νερά που με ξεδίψασαν, για όσα φαντάστηκα με αφορμή όσα έβλεπα αυτές τι μέρες, για όσα ονειρεύτηκα με αιτία αυτά που άγγιζα 11 μέρες τώρα… Ευχαριστώ…
Υψώνουμε το κεφάλι προς τον ουρανό και σκεπτόμαστε όσους θα ήθελαν να βρίσκονται εδώ αλλά για χίλιους λόγους δε μπορούν…
Με ευγνωμοσύνη στη  ψυχή μετά το ναό μπαίνουμε στο Πάρκο των ελαφιών τής Νάρα. Προσκύνημα και επαφή με τη θεά Φύση, περίπατος στο δάσος που είναι κατοικία χιλιάδων άγριων ελαφιών, άλλη μια ευκαιρία να θαυμάσουμε  τη μοναδική δεξιότητα των Ιαπώνων να φροντίζουν απαράμιλλα το φυσικό τοπίο.
Επιβίβαση στο πούλμαν και αναχώρηση για την Οσάκα.

Τελευταία πράξη.

Ναι φεύγουμε σήμερα αλλά όλη η μέρα  είναι δική μας. Το πρώτο που θέλω να δούμε στην Οσάκα είναι το κάστρο της, το Κάστρο Osaka, ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία τής Ιαπωνίας εξ αιτίας του ρόλου που έπαιξε κατά τη διάρκεια των εμφυλίων μεταξύ πολεμάρχων, πόλεμος εμφύλιος, κατάρα της υφηλίου ολόκληρης, με αίμα αδερφών ενώθηκε και τούτη η χώρα κι από «καπετανάτα» έγινε η σπουδαία Ιαπωνία.

Αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν,  διακτινιζόμαστε στο παρόν και στο μέλλον. Πάμε βόλτα στη Shinsekai, σχετικά σύγχρονη γειτονιά, λίγο πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μπήκε στο «χάρτη», πέρασε αίγλη ύστερα παρακμή και σήμερα είναι μια από τις πιο κακόφημες συνοικίες της Ιαπωνίας ολόκληρης, ναι, θα πάμε και κει, για όλα διψούν τα μάτια μας, και ψηλά θα κοιτάξουμε, στην καρδιά αυτής της συνοικίας βρίσκεται ο Πύργος   Tsutenkaku, 103 μέτρα ύψος, ψηλά το κεφάλι, ο Πύργος του Άιφελ, ναι ο Tsutenkaku είναι αντίγραφο του Άιφελ.

Μεγάλη πόλη, βιομηχανική και συγχρόνως υπερσύγχρονη ως φουτουριστική τη λες απίθανα αρχιτεκτονήματα γύρω μας…

Να και ο Πύργος Ουμέδα, του αρχιτέκτονα Χάρα Χιρόσι, πάμε ως την κορυφή του ν’ απολαύσουμε τη θέα της πόλης, να ο ποταμός  Γιόντο να η Οσάκα ολόκληρη από ψηλά…Για μια φορά και μεις ψηλά, πάνω απ’ όλα σα θεοί…

Μισό λεπτό να πάρουμε κάτι στο χέρι, η περιοχή φημίζεται για τα kushikatsu, καλαμάκια λαχανικών και κρεάτων μέχρι και καλαμάκια φρούτων και παγωτού έχουν!

Κι απ’ την κακόφημη Shinsekai, στη συνοικία Shinsaibashi, εδώ μαγαζιά 400 χρόνων πωλούν προϊόντα του μέλλοντος, μόνο σ’ αυτή τη χώρα μπορούν να συνυπάρχουν τόσο αρμονικά τέτοιες αντιθέσεις, χθες περπατούσε στο μυαλό μου με αργές νωχελικές κινήσεις η Tuko και σήμερα όλα γύρω μου τρέχουν πιο γρήγορα κι απ’ το χθεσινό τρένο bullet η καταναλωτική φρενίτιδα, άλλοι μπαίνουν άλλοι βγαίνουν όλοι αγοράζουν, εκατοντάδες καταστήματα ρούχων γνωστών σχεδιαστών δίπλα σε παραδοσιακά ραφεία κιμονό που ράβουν τα πάντα πάνω σου… Σαν πειραγμένο βιντεάκι που τρέχει σε η ιλιγγιώδεις ρυθμούς η στιγμή γύρω… Διασχίζουμε την Shinsaibashi-Suji, τον εμπορικότερο δρόμο της Οσάκα με τη σκεπαστή αψίδα του και συνειδητοποιώ πως όλα πια τρέχουν πιο γρήγορα από μένα.

Όχι, δε θα φύγουμε έτσι. Η Melodrakma φρόντισε να φάμε και σήμερα μαζί… Ένα αργοπορημένο λίγο γεύμα, ένα κάπως νωρίς δείπνο αλλά μαζί.

Στο Εστιατόριο.

Όλοι είναι στραμμένοι προς τη Sakurahime. Κανένας δεν ξέρει τί να κάνει μ’ όλα αυτά που τον πότισε ετούτη η χώρα. Ο χρόνος θα συναρμολογήσει αυτό το Lego μέσα μας…

Υψώνουμε όλοι τα ποτήρια…
Στην Ομορφιά του Κόσμου.
Στη δίψα της Ψυχής να γνωρίσει το Άγνωστο!
Στο Ωραίο ταξίδι.
Στη δίψα του Μυαλού να χτίσει ταξίδια μες στο ταξίδι.
Στην Τύχη που μας έφερε ως εδώ να γνωριστούμε και να χτίσουμε φιλία.
Στα ανεκπλήρωτα όνειρα που είναι αιτία για αγώνες.
Arigato Sakurahime.
Αλήθεια, υπάρχεις ή σ’ έφτιαξε άρον άρον το μυαλό μου;
Ό,τι και να ‘ναι σ’ ευχαριστώ.

Ευχαριστούμε και τη χώρα σου που είναι μάθημα παγκόσμιο, θέση διατριβής πως ναι, είναι εφικτό να ζεις τη ζωή κρατώντας στα χέρια σου τα πλέον υπερσύγχρονα επιτεύγματα της Τεχνολογίας, χωρίς να πρέπει να ξεχάσεις ποιος ήσουν για αιώνες.

Γεύμα/Δείπνο.

Επιβίβαση στο πούλμαν και μεταφορά στο αεροδρόμιο Κανσάι, πάνω σε τεχνητό νησί αυτό το κορυφαίο κατασκευαστικό επίτευγμα της Ιαπωνίας από όπου αναχωρούμε για την Ελλάδα.

 Επιστροφή στην Αθήνα μέσω Ντουμπάι.
Πίσω πάλι στις ζωές μας. Ο καθένας στη ζωή του αλλά για λίγο, μοιραστήκαμε ζωή πάλι.
Η Melodrakma σας ευχαριστεί για την Εμπιστοσύνη.

El Greco

Υ.Γ: Λόγω των πολλών και διαφόρων που έπρεπε να διαχειριστώ το τελευταίο εξάμηνο, μόλις μπόρεσα να ολοκληρώσω το πρόγραμμα της Ιαπωνίας. Ενώ είναι όλα έτοιμα και κανονισμένα εκεί, εγώ δεν είχα ακόμα αποτυπώσει στο χαρτί αυτό που είχα στο μυαλό μου ως σενάριο του ταξιδιού. Τώρα όλα είναι έτοιμα και η παράσταση αρχίζει. Για ευνόητους λόγους, προτίμησα να κρατήσω κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα, να τάξω λιγότερα και κει να βρούμε παραπάνω…
Αντί για 8 διανυκτερεύσεις που έχουν οι περισσότερες προτάσεις της αγορά επέλεξα μία παραπάνω γιατί μου επέτρεψε να ανεβούμε ως τα χωριά των Σαμουράι…
Και στη Χιροσίμα θα πάμε σφαίρα με το bullet.

Και ημιδιατροφή έκρινα πως πρέπει να ‘χουμε με τρόπο πολύ επιλεγμένο. Λόγω του ότι είναι μια ακριβή χώρα καλύτερα να έχουμε λύσει αυτό το θέμα στο μεγαλύτερό του μέρος.
Και μια βραδιά Μοναδική, φρόντισα να μοιραστούμε…
Πολύ τιμητικό το ότι υπάρχουν ήδη τόσες προκρατήσεις που αν ισχύουν σχεδόν sold out μπορώ να το πω. Λόγω πίεσης πια χρόνου, όποιος πραγματικά σκέπτεται να κάνει αυτό το ταξίδι ζωής να επικοινωνήσεις άμεσα με τα gr@melodrakma.com ή es@melodrakma.com (τηλ. 210 524 1960, κιν. 6985 66 2014 και 6980 99 23 23 )

Τιμή 2855 + 890 φόροι. Σύνολο 3.745

10η ΜΕΡΑ: ΚΥΟΤΟ – ΧΙΡΟΣΙΜΑ – ΟΣΑΚΑ

Τί νύχτα κι αυτή!!!

Δεν είμαι σίγουρος αν όλα όσα θυμάμαι έγιναν ή τα φαντάστηκα. Μόνη μου βεβαιότητα το κρουασάν αυτό κι ο καφές μπροστά μου.

Πρωινό. Ήδη από χθες κρατήσαμε μια μικρή χειραποσκευή και τις βαλίτζες μας τις στείλαμε να μας περιμένουν στο ξενοδοχείο στην Οσάκα.
Όλοι, απλά και μόνο με μια χειραποσκευή όλοι, σαν πιλότοι και αεροσυνοδοί, κινούμαστε προς το λεωφορείο το οποίο θα μας μεταφέρει στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κυότο. Άλλη σπουδαία μέρα ξεκίνησε, θα πάμε με το bullet train στη μαρτυρική Χιροσίμα… Μόνο στο θέατρο μπορεί να επιδιωχθεί η Κάθαρση; Στη ζωή; Στην Ιστορία; Υπήρξε Κάθαρση κι απονομή δικαιοσύνης της Χιροσίμας και του Ναγκσάκι. Να θυμάται ή να ξεχνάει ο άνθρωπος; Να συγχωρεί αφού πρώτα επιδιώξει Κάθαρση και Δικαιοσύνη ή να τα κουκουλώνει όλα μέσα του.

Χθες στο έργο τον υποτακτικό που κάποτε εξαπατήθηκε απ’ την αγάπη κι έπεσε και τσακίστηκε στα βράχια μόνος του, τον είδα να μην ησυχάζει χωρίς να εκδικηθεί. Ξαναγεννήθηκε…Έγινε Σαύρα ύστερα έγινε Γκέισα, έψαξε έψαξε μέχρι να εκδικηθεί και να γαληνέψει η ψυχή του…

Επιβιβαστήκαμε στο τρένο. Τρέχει αυτό πιο γρήγορα ή το μυαλό; Σφαίρα και το μυαλό, bullet mind,  θυμάται, ένα γυμνό παιδί να τρέχει στο Βιετνάμ, ένα μανιτάρι φυτρώνει στην καρδιά του μυαλού και τα θολώνει όλα, Ο Φούτζιο ήταν ο καμικάζι που βομβάρδιζε κάποτε, ο Φούτζιο ήταν και ο γέροντας που ήρθε και τον έπνιξε το μανιτάρι, ο Φούτζιο ήταν ο Ιερέας που πρόδωσε, είναι αυτός που χτες το βράδυ έγινε αυλάκι να περάσει η Κάθαρση, προσωπική ζωή χέρι-χέρι με την Ιστορία, bullet mind, τρέχει το μυαλό, θυμάται ή εφευρίσκει; Έγιναν όλα όσα θυμάμαι ή τα φαντάστηκα;;;

Ο Φούτζιο μπαίνει στο χώρο της Μνήμης, μπαίνει στο τρένο με το πιο εντυπωσιακό κιμονό που είδαν ποτέ ανθρώπου μάτια. Το ξεκουμπώνει και στο στήθος του…Πίνακας ολόκληρος από Τατού.
Στο βαγόνι του μυαλού ανεβαίνει και η Νέτα, είναι ντυμένη με ένα κλασικό κιμονό, ασημί, με λέπια σταμπαριστά που δε μοιάζουν ούτε με κύματα, ούτε με δέρμα φιδιού, πρόκειται για κάτι εκθαμβωτικό και τρομακτικό συγχρόνως. Είναι υπερβολικά μακιγιαρισμένη με κάτασπρο πρόσωπο κατακόκκινα χείλια και μια γυαλιστερή κόκκινη περούκα. Είναι εκθαμβωτική, μυστηριώδης και γοητευτική. Θα χορεύει ενώ θα μιλάει. Λάμπει μισοκρύβοντας το βλέμμα της πίσω απ’ τη βεντάλια.

NETA
Καμπάνα του εσπερινού
δυνατή και βαριά
μόλις σημάνει
εγώ μιλάω για προσφορές
για θυσίες,
για βιαστικά πήγαινε-έλα
Κι έπειτα...

ΦΟΥΤΖΙΟ
Κι έπειτα...;

ΝΕΤΑ
Έπειτα πάλι σιωπή...Μένω ξανά χωρίς μορφή. Κι ό,τι απέμεινε από μένα είναι η πιθανότητα ν’ αποχτήσω μορφή και πάλι... η πιθανότητα να με ξανακούσεις. Γίνομαι ένας πιθανός ήχος...

ΦΟΥΤΖΙΟ
Τότε να! Αυτός είναι ο λόγος που ήρθα σένα...Θα πρέπει να ήχησε στ’ αυτιά μου αυτή η πιθανότητα... Εξάλλου ποτέ μου δεν έχω κάνει έρωτα με καμπάνα.

ΝΕΤΑ
Για να κάνεις έρωτα με μια καμπάνα, πρέπει να μπεις μέσα της, να σκύψεις, να κουλουριαστείς σα σαύρα που κρύβεται και περιμένει. Κοιτάς ψηλά και βλέπεις την καμπάνα ακίνητη. Θέλεις ν' ακούσεις τον ήχο της, αλλά εκείνη...ακίνητη. Κι όμως, στ’ άδυτα του μυαλού σου, Αυτόν τον ήχο τον γνωρίζεις. Τον έχεις ακούσει στην ψυχή σου, σα μια ζωή που πέρασε κι απέμεινε μονάχα ένας ήχος της. Τον ακούς! Δε βγαίνει απ' το άψυχο σίδερο γύρω σου. Έρχεται κατ’ ευθείαν απ’ την ψυχή σου, χτυπά πένθιμα, ένας ήχος του χρόνου μέσα σου γίνεται επίμονος παρατείνεται...

(Ο Φούτζιο κοιτάζει Τη Νέτα με δέος και με μια συγκρατημένη επιθυμία να αιωρείται).

ΦΟΥΤΖΙΟ
Η τρέλα σου γοητεύει μέχρι και τους νεκρούς.

ΝΕΤΑ
Τι καρτερείς στ' αλήθεια, τη στιγμή που θα πεθάνεις ή το θάνατο; Ή μια άγρια έξαρση των αισθήσεων πριν το πνεύμα εγκαταλείψει το σώμα;  Ο θάνατος μπορεί να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Η τελευταία. Αυτό ήταν. Υπάρχει άραγε ανάμνηση μετά την τελευταία πράξη;

ΦΟΥΤΖΙΟ  
Γιατί να μιλάμε για μακάβρια πράγματα; Κοίτα. Τόσο γιορτινή νύχτα. Η μάικο σερβίρει τους συμπατριώτες σου και συ είσαι εδώ μόνο για μένα… Έλααα…

ΝΕΤΑ
Σε λίγο θα γυρίσω στην πατρίδα μου.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Μπορείς να διακρίνεις το φεγγάρι από κει που είσαι; Καίγεται.

ΝΕΤΑ
Ποτέ δεν ξανάδα φεγγάρι σαν κι αυτό!!!!!!!

ΦΟΥΤΖΙΟ
Κι όμως. Όταν σε πρωτοείδα στη γέφυρα, είχε πανσέληνο.

ΝΕΤΑ
Πράγματι. Δεν ήταν όμως σαν και τώρα. Καυτό, πορτοκαλί, μεγάλο σαν ήλιος.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Έλα… έλα κοντά μου...


ΝΕΤΑ
Αυτή είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε. Σύντομα θα 'χω βρει αυτό που έψαχνα.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Έλαααα. (Η Νέτα πλησιάζει). Φίλα με. Στο στόμα μου μπες και ψάξε. Το πρόσωπό σου, άσε με να το κοιτάξω από κοντά... Μάσκα είναι κι όχι πρόσωπο.

ΝΕΤΑ
Ναι.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Αστραφτερή και κρύα. Σαν παγωμένη λίμνη... Ακόμη και μ' αυτή τη ζέστη λίμνη παγωμένη το πρόσωπό σου...
(Η Νέτα γελάει γελάει.)
Βλέπεις; Τώρα μιλάω σαν ποιητής. Χάρη σε σένα. (Γελάει.) Πες μου, τι θα παίξουμε απόψε; “No"; "Kabuki"; "Μπουνράκου"; Ή θες καμιά τελετή απ’ τη χώρα σου, απ’ αυτές που σταυρώνετε το θεό σας;

ΝΕΤΑ
Όχι. Το μόνο που μ’ αρέσει σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι ίσως κάποτε έπαιξα την πόρνη που μετανόησε. Ίσως τότε να σε είχα συναντήσει, στην αμαρτία ή στη μετάνοια, δεν ξέρω... Όχι τίποτα απ’ τη χώρα μου, όλα δικά σου απόψε. Απόψε θα παίξουμε Bunraku!

ΦΟΥΤΖΙΟ
Α... αυτό είναι πολύ... δύσκολο... πολύ δύσκολο και... χρειαζόμαστε μαριονέτες
(Η Νέτα κοιτάζει έντονα τον Φούτζιο.)
Γιατί με κοιτάζεις έτσι;

ΝΕΤΑ
Εσύ... θα είσαι η μαριονέτα! Απόψε θα παίξουμε την «Πριγκίπισσα του φεγγαριού της σαύρας». Τη γνωρίζεις αυτή την ιστορία;

ΦΟΥΤΖΙΟ
Σαύρα; Φεγγάρι; Όχι. Ιδέα δεν έχω…

ΝΕΤΑ
Ναι! Ένας ιερέας ερωτεύεται τον υποτακτικό του. Έρωτας απαγορευμένος... και αναγκάζονται να φύγουν απ’ το χωριό. Οι χωρικοί όμως τους κυνηγάνε κι έτσι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν μαζί. Πλησιάζουν στην άκρη του βουνού, πλάϊ στον γκρεμό... Ο υποτακτικός αυτοκτονεί, τον ιερέα όμως τον κυριεύει ο φόβος του θανάτου. Δειλιάζει... Στην άλλη του ζωή, ο υποτακτικός παίρνει τη μορφή μιας γκέισας που τη φωνάζουν όλοι... Tuko ή «Η πριγκίπισα του φεγγαριού της σαύρας», γιατί με την ομορφιά της προκαλεί τρόμο. Όταν το απόγευμα πλαγιάζει με άντρες, όταν σημαίνουν οι καμπάνες του εσπερινού, ακούγεται η φωνή της: «Tuko! Tukoooo!» Ο ιερέας στο μεταξύ, ξεπέφτει, τριγυρνά στους δρόμους και στα  «σπίτια» με τις γκέϊσες  γυρεύοντας με πάθος γυναικεία κορμιά και αποπλανώντας νεαρά αγόρια. Μια νύχτα με πανσέληνο, φτάνει στο «σπίτι» όπου δουλεύει η Tuko-San. Μαγεύεται από την ομορφιά της... το πνεύμα εκείνης όμως τον αναγνωρίζει... 

ΦΟΥΤΖΙΟ
Πολύ... μπερδεμένο μου φαίνεται. Δεν γίνεται μόνο... απλώς να χορέψεις απόψε;

ΝΕΤΑ
Θα χορέψω. Μα κάνε υπομονή. Δε θέλεις να συνεχίσω;

ΦΟΥΤΖΙΟ
Κάνε μου το χατίρι, δώσε μου λίγο Sake, σε παρακαλώ.

ΝΕΤΑ
Όχι! Απόψε θα πιούμε... δυνατό κρασί απ’ την πατρίδα μου, στον ερχομό, στο αεροδρόμιο πήρα δυο μπουκάλια απ’ το πιο αγαπημένο... Είναι στ’ αλήθεια δυνατό. Θα σε μεθύσει, θα σε ιδρώσει και θα μυρίζεις ζάχαρη... Θυμάσαι κάποτε... Κάποτε χόρευα για σένανε το χορό της Θεάς του κρασιού που προσφέρει σπονδή για την αναγέννηση της γης... «Se - i - obou». Θυμάσαι;

(Ο Νέτα ανοίγει το μπουκάλι. Προσφέρει ένα ποτήρι στο Φούτζιο. Αυτός το πίνει, τρίζει τα δόντια του και παίρνει βαθιά ανάσα, που δείχνει ότι το ποτό είναι πολύ δυνατό.)

ΦΟΥΤΖΙΟ
Πολύ... δυνατό!

ΝΕΤΑ
Θα πιούμε απόψε... και θα ιδρώσεις. Και τη ζέστη του κορμιού σου με το δικό μου ψύχος θα τη σβήσεις.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Αυτό λέτε στη χώρα σου αντί για "στην υγειά μας";

ΝΕΤΑ
Όταν γυρίσω πίσω, τί θ' απογίνουν όσα μου ‘ μαθε η πατρίδα σου; Είμαι θλιμμένη απόψε. Φεύγω...

ΦΟΥΤΖΙΟ
Θλιμμένη που θα μ' αφήσεις; 

ΝΕΤΑ
Απλά που φεύγω. Είναι η τελευταία φορά.

(Η Νέτα ξεντύνει τελετουργικά τον Φούτζιο, του βγάζει αργά-αργά το κιμονό. Αρχίζει να χορεύει και να τραγουδάει.)

ΝΕΤΑ
Σα σκιά γλιστράς, με πλησιάζεις
νύχτα χωρίς φεγγάρι
νόμισα πως είδα
τα κοράκια σε ένα δέντρο μοναχό.
Σκοτεινό το πρόσωπό σου
στα μάτια σου όμως, ακτίνα από φως
νύχτα χωρίς φεγγάρι
κι όμως
Από που έρχεται;
Να 'ναι του χάρου το δρεπάνι που αστράφτει;
βαθιά στα πιο σκοτεινά πηγάδια 
Αυτός είναι.
Ήρθατε για μένα;
Σας περίμενα. 

ΦΟΥΤΖΙΟ
Νέτα… έλα.. ας προχωρήσουμε, έλα…

ΝΕΤΑ
Τuko! Είμαι η Τuko!

ΦΟΥΤΖΙΟ
ΤukoΤuko Τukotukotuko...χα..!(Γελάει κοροϊδευτικά). Έχω ανάψει. Καταραμένο κρασί.

ΝΕΤΑ
Γρήγορα ανάβει το μυαλό σου. Μη βιάζεσαι όμως γέρο μου.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Γέρος;

ΝΕΤΑ
Γέρος, γιατί έχεις γέρικη ψυχή. Ρυτιδιασμένη σαν γέρικη ελιά.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Έλα τότε. Έλα να κάνουμε έρωτα. Θα σου δείξω εγώ τι θα πει γέρος.

ΝΕΤΑ
Όχι. Έρωτα απόψε δε θα κάνουμε.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Mα πρέπει...

ΝΕΤΑ
Πάρτο απόφαση. Έλα. Σύνελθε. Πιες λίγο τσάι. Θέλω να ξέρεις... θέλω να έχεις συνείδηση  του τι συμβαίνει. (Του σερβίρει το τσάι τελετουργικά σαν γκέισα.)

ΦΟΥΤΖΙΟ
Τι είναι αυτό που σε κάνει να αρνείσαι; Γιατί δε θέλεις να κάνουμε έρωτα;

ΝΕΤΑ
Γιατί έχεις το διάβολο μέσα σου.
Γιατί κάθε φορά που τα κορμιά μας σμίγουν
Με πλημμυρίζουν σκιές
Μπαίνουν μέσα μου, κουλουριάζονται, σέρνονται, κατρακυλάνε
Τυλίγονται πονηρά και ζητάνε τα σπλάχνα μου.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Καθόλου δε μ' αρέσει αυτό που ακούω. Πότε το ένιωσες αυτό;

ΝΕΤΑ
Έχεις το διάβολο μέσα σου. Ομολόγησε.

ΦΟΥΤΖΙΟ 
Να ομολογήσω τι;
Ποτέ... πριν... δε μου είπες πως... νιώθεις έτσι.

ΝΕΤΑ
Στο λέω τώρα. Ομολογώ πως έτσι νιώθω, μόνο που πέρασε καιρός πριν μέσα μου οι σκιές θεριέψουν.
Τώρα μπορώ και εκφράζω τούτη την αποστροφή που νιώθω βαθιά μέσα μου.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Θα φταίει το φεγγάρι.

ΝΕΤΑ
Σε τίποτε δε φταίει το φεγγάρι.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Ένα ολόγιομο φεγγάρι σαν και το αποψινό...

ΝΕΤΑ
Στην ιστορία μου φεγγάρι δεν υπάρχει.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Αρχίζουμε;

ΝΕΤΑ
Μανιακέ τρελέ. (Εξακολουθεί να χορεύει.)
Πώς γεννήθηκε τέτοια σκιά χωρίς φεγγάρι;
Πώς να τη σβήσει το πιο ολόγιομο απ' όλα τα φεγγάρια;
(Σταματάει το χορό.)

Άστο το φεγγάρι. Ούτε φουσκώνουν, ούτε πέφτουν τα νερά μου απ' το φεγγάρι.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Φτάνει. Έλα να κάνουμε έρωτα. Φτάνουν πια αυτοί οι ρόλοι.

ΝΕΤΑ
Ρόλοι. Ίσως πράγματι να υποδύομαι κάποιον. Ποιος μπορεί να πει; Τι σημαίνει εξάλλου "υποδύομαι";
Το ρόλο που παίζεις όταν γυμνός το σώμα σου σε άντρα το προσφέρεις; Ποιος είναι άραγε ο ρόλος; Όταν ένα πνεύμα σε κυριεύει, εσύ είσαι το πνεύμα ή το πνεύμα εσύ;

(Χορεύει και πάλι ενώ μιλάει.)

Όταν το φεγγάρι βυθίζεται στο νερό, είναι ακόμη στον ουρανό; Όταν κάτι έχει συμβεί -στις ζωές μας... -  κι όταν το ίδιο έχει στο θέατρο παιχτεί, σε μια και μόνο πράξη... ποια είναι η αλήθεια: H Μορφή έρχεται πριν την Εμπειρία  Ή η Εμπειρία προηγείται της Μορφής;
ΦΟΥΤΖΙΟ
Δεν ξέρω. Με ζαλίζεις περισσότερο κι απ’ το κρασί… Για μένα ήταν μια... καινούργια ερωτικήπεριπέτυεια, αυτό όλο κι όλο... Λοιπόν, μπορείς να μου απαντήσεις; Τι ρόλο να παίξω τώρα;

ΝΕΤΑ
(Σταματάει το χορό.)
Κάνε τον ιερέα. Αλλά μείνε ο εαυτός σου.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Στην ιστορία, όταν η Τuko-San αναγνωρίζει τον ιερέα τι συμβαίνει;

ΝΕΤΑ
Τον οδηγεί στο στρώμα...και τον κάνει να την ποθήσει. (Η Νέτα οδηγεί το Φούτζιο στο στρώμα.) Θα σου κάνω έρωτα όμως πρώτα πρέπει να ομολογήσεις.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Ομολογώ πως ήμουν ο ιερέας.

ΝΕΤΑ
(Γελάει ειρωνικά). Ο ιερέας; Όχι. Ιερέας δεν υπήρξες ποτέ.
Ήσουν απλά ακόλουθος - ήσουν ο υποτακτικός.

ΦΟΥΤΖΙΟ
Νόμιζα πως εσύ ήσουν ο υποτακτικός στην ιστορία. Έχω αρχίσει και μπερδεύομαι. Με πιάνει πονοκέφαλος.
Τι τρελό παιχνίδι είναι αυτό; Ας το σταματήσουμε κι έλα να κάνουμε έρωτα. Έλα. (Τραβάει τη Νέτα σχεδόν βίαια.)

ΝΕΤΑ
Όχι! Πρώτα θα ομολογήσεις. Θα μαρτυρήσεις για αυτά που μου έκανες. (Αρχίζει να κάνει έρωτα στο Φούτζιο κι έπειτα τραβιέται.)

ΦΟΥΤΖΙΟ
Σε πήγα στο βουνό κι εκεί...κι εκεί σου ζήτησα να πέσεις στη χαράδρα, κάτω στο ποτάμι. Εγώ όμως έφυγα. Δεν τήρησα τη συμφωνία μας να αυτοκτονήσουμε μαζί.

ΝΕΤΑ
Τότε με σκότωσες.
Άλλη ιστορία αυτή. Τώρα ομολόγησε. Ομολόγησε για ό,τι φριχτό μου ’χεις κάνει, για όσα μ’ έκανες να υποφέρω. (Η Νέτα τον φιλάει βίαια. Ο Φούτζιο μένει απαθής.)

Ομολόγησε τι μου έκανες.

(Η Νέτα γίνεται πιο βίαιη στο χορό της. Αρχίζει να επαναλαμβάνει τη σκηνή των βασανιστηρίων μιας γυναίκας κι ο χορός περνάει από τον έρωτα στον τρόμο.)

Ναι! Σε μένα!

ΦΟΥΤΖΙΟ
Ποια είσαι εσύ;

ΝΕΤΑ
Με σκότωσες και δε με αναγνωρίζεις; Πες μου ποιος είσαι. Θα σε βοηθήσω εγώ να θυμηθείς τη μορφή σου. Στεκόσουνα φρουρός στην πόρτα μου. Άκου! Άκου τα βογγητά μου! (Κάνει ερωτικούς ήχους σαν πόρνη που προσποιείται ηδονή. Σιγά σιγά διαπιστώνουμε ότι οι ερωτικοί ήχοι μετατρέπονται σε προσευχή.) Όταν πια άλλο δεν μπορούσα την ηδονή να προσποιούμαι, σώπαινα. Τι άκουσες μέσα απ' τις κουρτίνες; Τους τα 'δωσα όλα. Έγινα ένα με το πάτωμα. Με καβάλησαν, βόγκηξαν, αλλά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Εσύ κοιτούσες πίσω απ’ τις κουρτίνες; Ξέρω πως ήσουν εκεί. Ομολόγησε. Ομολόγησε! (Αρχίζει και πάλι να χορεύει.)

Μια νύχτα ήρθε το φεγγάρι
Λεπτό σα χορτάρι
Ήθελα να πλυθώ
Εικοσιτέσσερις πήρα εκείνη τη μέρα.
Άνοιξα τις κουρτίνες. Βγήκα
Και πέρασα μπροστά σου. Το μανίκι μου ακούμπησε στο γόνατό σου
Μου το τράβηξες. Κατάλαβα.
Πλύσου καλά, μου είπες
Γύρισα πίσω. Σιωπηλή.
Έβγαλες το πουκάμισό σου.
Κύματα και φτερά στο στήθος σου
Να ζαρώνουν και να ιδρώνουν, ζάρωναν και ίδρωναν
Τατού το σώμα σου όλο

Το αίμα σα λουλούδι στα χείλη μου
στο κορμί μου
σαν μουλάρι
Μια μέρα θ' ανέβει πάνω μου ο Ιησούς
Στην Ιερουσαλήμ 
Αίμα στο κορμί μου

(Ο Νέτα τραβά το ξίφος του σαμουράι. Ο Φούτζιο αρπάζει τη λαβή με το γαντοφορεμένο χέρι του.)

Τι κρύβει αυτό το γάντι;
Χέρι ή νύχια αρπαχτικού;
Ντροπή ή δόξα;
Τον ανδρισμό, τη δύναμή σου;
Πες μου!

ΦΟΥΤΖΙΟ
Πάψε! Ποια είσαι!

ΝΕΤΑ
Με σκότωσες και δε με αναγνωρίζεις! Ομολόγησε!

Μες στο σκοτάδι
άστραψε το ξίφος του πολεμιστή
Σαν ακτίνα από φως
Το κρατούσες ψηλά όσο με καβαλούσες
Μέχρι που βόγκηξες και τελείωσες.
Ποια είναι αυτή η κοιλάδα;
Σπαρταρούσα.
Ούρλιαζα μη!
Λυπήσου με!
Λυπήσου τους δικούς μου!

Θυμήθηκα τους λόφους της χώρας μου
Τους καρπούς που πέφταν απ' τους κοκοφοίνικες
Σήκωσες ψηλά το σπαθί και
Το βύθισες
Το βύθισες
μέσα στη μήτρα μου.

ΦΟΥΤΖΙΟ
(Ξεσπά) Όχι! Πάψε πια.

ΝΕΤΑ
Ομολόγησε τότε! Ομολόγησε! Μίλα!

ΦΟΥΤΖΙΟ
Εντάξει! Εντάξει! Ομολογώ! Ομολογώ!

(Η Νέτα σταματάει το χορό το χορό του. Ο Φούτζιο στέκεται ακίνητος. Απ’ έξω ακούγεται θόρυβος πυροτεχνημάτων).

ΝΕΤΑ
Όπου να 'ναι θα έρθουν τα πνεύματα. Πρέπει να βιαστούμε. (Γδύνεται αφήνοντας μόνο ένα φαρδύ ζωνάρι γύρω από τους γοφούς). Τώρα που ομολόγησες μπορούν να σμίξουν τα κορμιά μας.

ΦΟΥΤΖΙΟ
(Γελάει ανακουφισμένος.) Τι τρομακτικό παιχνίδι. Αυτό είναι το Βunraku;

ΝΕΤΑ
Ναι. (Φιλάει το Φούτζιο τρυφερά αλλά με απάθεια στο πρόσωπο.)

ΦΟΥΤΖΙΟ
Είμαι έτοιμος. (Γδύνεται.)

(Το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Φωτίζεται μόνο από ένα λαμπερό φεγγάρι και τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων. Παρακολουθούμε δυο κορμιά να κινούνται μεταξύ παθιασμένου χορού και ερωτικής πάλης. Καθώς πλησιάζουν στο αποκορύφωμα, η Νέτα βγάζει ένα σπαθί σαμουράι. Το μόνο που διακρίνεται είναι η λάμψη του σπαθιού.)

ΝΕΤΑ
ΠΑΡΕ ΑΥΤΗ...!
(Το βυθίζει στο στήθος του Φούτζιο)

- είναι για τa κορίτσια που μόλυνες… ΚΙ ΑΥΤΗ...!

(Βυθίζει το ξίφος βαθιά, το γυρίζει κι έπειτα το τραβάει έξω απαλά)

- αυτή είναι για τις ζωές των γυναικών που κατέστρεψες ή πήρες...για τη Μαρία – Κρις..έτσι δεν την έλεγες;; Κρις… Και για τη Σίλβια, και για Τσέρρυ... πολλές είχαν δυο ή τρία ονόματα χαμένα στις προσευχές τους... Τα ξέρω όλα πια…Έταζες δουλειά σε φτωχά κορίτσια, τα ‘παιρνες απ’ την πατρίδα τους, και τις έριχνες σε μπουρδέλα, τις έκανες πόρνες… άμα βογκούσαν κάτω από τριάντα άντρες την ημέρα πάνω τους τις καβαλούσες εσύ με τους φίλους σου και μέσα στο βρώμικο μεθύσι σας μπήγατε το σπαθί στη μήτρα τους… Είστε δολοφόνοι, ξεπεσμένοι διεστραμμένοι σαμουράι… Μ’ ακούς; Μ’ ακούς ακόμα το ξέρω, το βλέπω αναπνέεις… Άκου λοιπόν να ξέρεις… Τη νύχτα που έμεινα μαζί σου, όταν κοιμήθηκες, έβγαλα το δάχτυλό σου από κει που το ‘χες χώσει πριν να κοιμηθείς και το ακούμπησα στο κινητό σου… και ξεκλείδωσε η κόλαση… τόση διαστροφή σ’  ένα μικρό μικρό κουτάκι… 8 άντρες βιάζατε 2 κορίτσια… κι αλλάζατε με τη σειρά… κι όταν ο ένας καβαλούσε ο άλλος έγραφε βίντεο στο κινητό ώσπου εσύ… έμπηξες το σπαθί στη μήτρα της… Μ’ ακούς;;; Κανένα έγκλημα δε θα μείνει ατιμώρητο!!!!

(Σκουπίζει το ξίφος τελετουργικά και με προσοχή)

Και όταν αύριο σε βρουν εδώ...

(Βάζει στο Φούτζιο, που κείται νεκρός στο πάτωμα, ένα μανίκι από το κουστούμι της Πριγκίπισσας του Φεγγαριού της Σαύρας και την περούκα. Στη χαλαρή παλάμη του Φούτζιο, η Νέτα βάζει το σπαθί και σα να κατευθύνει μια κούκλα, κινεί το ξίφος απ' το χέρι του Φούτζιο στη ματωμένη πληγή, σαν να επαναλαμβάνει μια σκηνή αυτοκτονίας.)

...θα πουν ότι το λόγο σου εκπλήρωσες. Αυτόν που έδωσες πριν καιρό κι έπεσες τελικά στα βράχια. Ή πάλι μπορεί να πουν ότι, την ώρα που σήμαναν οι καμπάνες, κατέβηκαν οι σαύρες όλες στη γη και σε κατασπάραξαν...Ήρθε όμως η ώρα να γυρίσω στο ποτάμι. Ποιος ήσουνα; Ποιο ήταν τ' όνομά σου; Τι θα πουν άραγε; Δε μου πες ποτέ ποιο ήταν το αληθινό σου όνομα. Θα σου δώσω εγώ ένα...

Φίλα το πάτωμα. Φίλησέ το! Στάσου. Άκου! οι καμπάνες του ναού! Φίλα το χώμα! Νάτη η βεντάλια. Πριγκίπισσα του Φεγγαριού της Σαύρας! (Ο ήχος από τις καμπάνες γίνεται ένα με αυτόν από τα πυροτεχνήματα Σηκώνεται ν' ανοίξει τις κουρτίνες).

Θα σου δώσω εγώ όνομα. Θα σε λένε: ΤUKOOOOO! Tukooooo!

Το τραίνο και το μυαλό σταματούν.

Φτάσαμε στη Χιροσίμα.


Η Ιστορία έγραψε: ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε 9 Μαίου του 1945, αυτό βάλαν και σε σχολικά βιβλία και σε βικιπαίδειες… Ένα μεγάλο ψέμα η Παγκόσμια Ιστορία. Αν τέλειωσε 9 Μαΐου γιατί τότε 3 μήνες μετά, τον Αύγουστο του ’45 ορθώθηκε το μανιτάρι πάνω από Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Τί Τέλος του Πολέμου είναι αυτό με δυο βόμβες ατομικές;

Το τρένο σταμάτησε. Το μυαλό είναι αδύνατον, συνεχίζει υπερταχεία, τρέχει σφαίρα, bullet το μυαλό, τρέχει πίσω, κάνει στάση στην 26η Απριλίου 1937. Γερμανικά ναζιστικά βομβαρδιστικά σηκώνονται από το Μπούργος τής Ισπανίας και ισοπεδώνουν τη Γκερνίκα. Το μεγάλο πάρτι των πειραμάτων πάνω σε αμάχους αρχίζει. 6 Αυγούστου 1945. Χιροσίμα. Ναγκασάκι. Αυλαία πειραμάτων για λίγο. Διάλειμμα Πολέμου. Ραντεβού στο Βιετνάμ.
Το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο προσπαθεί να συναρμολογήσει τις εικόνες που σαρώνονται σε μάτια και καρδιά με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Θυμάμαι, φαντάζομαι, ακούω βουβά ουρλιαχτά, βλέπω το 9χρονο κορίτσι ξανά να τρέχει γυμνό, βλέπω το 8χρονο αγόρι να κουβαλάει στην πλάτη τον 5χρονο αδερφό του με φόντο το μανιτάρι.

ΣΙΩΠΗ 

Κατεβαίνουμε απ’ το τρένο. Θα περπατήσουμε στο Πάρκο Ειρήνης κι ύστερα θα επισκεφτούμε το Μουσείο της Ειρήνης, της Ειρήνης ναι, γέμισε ο κόσμος πάρκα και μουσεία αφιερωμένα στη χάρη της, μνημείο μόνον η ειρήνη, μνημείο στη μνήμη της, μνημεία γίνονται όσα δεν υπάρχουν.
Το Μουσείο είναι αφιερωμένο στη ρίψη της ατομικής βόμβας.
Απ’ τα δημιουργήματα του ανθρώπου, το φριχτότερο. Επίσκεψη-ξενάγηση!
Αν η δημιουργία του Παρθενώνα είναι η συνάντηση με το θείο, η ρίψη της ατομικής βόμβας είναι η 24ωρη συνεύρεση με το διάβολο.
Προχωρούμε. Η δύναμη της ζωής είναι και πρέπει να είναι μεγαλύτερη από του θανάτου. Λουλούδια ξαναφύτρωσαν στη Χιροσίμα, άνθρωποι ξαναερωτεύτηκαν κι έφεραν τα παιδιά τους στον κόσμο, Συνεχίζουμε όπως η ακριβώς κι η ζωή, συνεχίζουμε με προορισμό το μικρό νησάκι Miyajima, εκεί βρίσκεται ένας απ’  τους ιερότερους τόπους του Σιντοϊσμού. Μπροστά μας η γιγαντιαία torii Πύλη η οποία με τη παλίρροια μοιάζει να επιπλέει στο νερό. Θεωρείται ένα από τα θαύματα της Ιαπωνίας. Μαζί με το Ναό Itsukushima αποτελούν τα κορυφαία αξιοθέατα του νησιού. Ο Ναός είναι χτισμένος σε ένα ορμίσκο και μοιάζει και αυτός να βγήκε βαρκάδα στην επιφάνεια της λίμνης. 30 σχεδόν μέτρα 5όροφης παγόδας ορθώνεται μπροστά στα μάτια μας… Ναι… σηκώνω το κεφάλι ψηλά να δω εσένα… κρύψε το μανιτάρι ομορφιά…

Χρόνος ελεύθερος για χαλάρωση και προσευχή. Ό,τι σημαίνει προσευχή για τον καθένα.

Αργά το απόγευμα θα ξαναγίνουμε καπνός και τυφώνας και σφαίρα… Επιβίβαση ξανά στο bullet train και αναχώρηση για Οσάκα.

Το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο, ιλιγγιώδη όλα, σα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι φόβοι στο μυαλό, η καρδιά είναι πιο γενναία, θέλει ν’ αγαπήσει ξανά…

Φτάσαμε στην Οσάκα.

Άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και ραντεβού στο εστιατόριο για το τελευταίο δείπνο.

Όπως κάθε βράδυ όλοι είναι μαζεμένοι γύρω απ’ την Sakurahime…

Τελευταία νύχτα απόψε κι έχω άλλη μία ιστορία να σας πω…

Ενώ σερβίρεται το δείπνο, κανείς δεν τρώει…ακούνε όλοι την τελευταία ιστορία Sakurahime…

Διανυκτέρευση.

El Greco

ΜΑΡΟΚΟ:ΜΕΡΑ ΜΕΡΑ ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ταξίδι στο Μαρόκο: WAHABIBI... ΜΑΡΟΚΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!

ΧΡΙΣΟΥΓΕΝΝΑ:19-28 Δεκεμβρίου!

και

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ:26 Δεκεμβρίου. - 4 Ιανουαρίου


Απ' ευθείας πτήσεις με Royal Air Marocco!

Ημιδιατροφή!

1η ΜΕΡΑ: ΑΘΗΝΑ - ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ

Στον δρόμο για το Ελ. Βενιζέλος, χαζεύω τα φωτάκια που αναβοσβήνουν σε δρόμους που υποδύονται τους γιορτινούς, -αλλού είναι η γιορτή, μέσα μου, - το μέσα μου γιορτάζει σήμερα, πάω στο Μαρόκο, θυμάμαι, -μ’ αναστατώνει και το κρύβω επιμελώς κάθε που το θυμάμαι - το μαγικό ταξίδι που έκαναν τα κορίτσια του «Sex and the City» εκεί που τώρα πάω εγώ, στο Μαρόκο, θυμάμαι τις υγρές στο μέσον της ερήμου εμπειρίες τους και σκέφτομαι πως… αυτές τις Γιορτές, αντί να είμαι η Νέτα, μπορεί να πέσει πάνω μου η μοίρα της Κάρι Μπράντσο και της Σαμάνθα Τζόουνς μαζί...

Είμαι ήδη στο αεροδρόμιο, στο γκισέ του ραντεβού με υποδέχεται ο εκπρόσωπος του γραφείου, αγκαλιές φιλιά κι ευχές μ’ αγαπημένους συνταξιδιώτες από άλλα ταξίδια μαγικά τής Melodrakma που τελικά δεν είναι ένα ακόμα ταξιδιωτικό γραφείο, είναι κυρίως τρόπος να ταξιδεύεις, είναι τρόπος να μοιράζεσαι και να σχετίζεσαι με ανθρώπους που δεν ταξιδεύουν για το βιογραφικό αλλά γιατί αυτόν τον τρόπο βρήκαν να κάνουν λίφτινγκ κάθε τόσο στην ψυχή.

Είμαστε ήδη στο αεροπλάνο, απ’ ευθείας πτήση για Καζαμπλάνκα με την Royal Air Maroc.
Ωραία η πτήση μας, αναστάτωση σε σώμα και ψυχή, το μυαλό άστο είναι αναστατωμένο απ’ τον Αύγουστο, μήνες προσμονής για όλα τα μαγικά που θα ζήσουμε μαζί, πάντα σε κάθε ταξίδι η ίδια γλυκιά συγκίνηση…

Φτάσαμε πια στη χώρα αυτή που τόσοι και τόσοι ύμνησαν την ομορφιά της, πατάει το πόδι μας στην Αφρική, είμαστε πια στην Καζαμπλάνκα, πόλη πρώτη, πρώτος σταθμός του ταξιδιού...

Γαλλόφωνη υποδοχή, μας χαιρετάνε όλοι γαλλιστί, Αραβικά τους απαντάμε εμείς, με το γνωστό Σαλάμ αλέκουμ για να τους στείλουμε μήνυμα αυτοπεποίθησης απέναντι στη σκιά των κάποτε αφεντάδων τους, Σαλάμ Αλέκουμ, άλλο δεν ξέρουμε, Αραβικά και Γαλλικά μιλάνε εδώ, άφησαν οι Γάλλοι τη γλώσσα τους σε τούτα τα μέρη απ’ τα χρόνια που ’χανε κοτζάμ Μαρόκο για παιχνιδάκι στα χέρια τους, απ’  τα χρόνια της Μεγάλης Μοιρασιάς έφτιαξαν αποικία εδώ κι ύστερα έφυγαν...  κι έγινε το Μαρόκο χώρα ελεύθερη…

Αλήθεια, έγινε;

Και τί δεν άφησαν πίσω τους οι Γάλλοι, όλα τους θυμίζουν…

Μισό λεπτό, εδώ στην έξοδο του αεροδρομίου, ανάμεσα στο πλήθος, μου φάνηκε πως είδα ζευγάρι γνώριμο πολύ, εκείνος ψηλός, γοητευτικός, με καμπαρντίνα κι εκείνη όμορφη κι ερωτευμένη δίπλα του, φαίνεται ο ερωτευένος άνθρωπος, λάμπει, το θυμάμαι από μένα παλιά, είναι ο Ρίκ και η Ιλσα, αιώνιο ζευγάρι αποχωρισμού, έσμιξαν και χωρίστηκαν για πάντα εδώ, στην Καζαμπλάνκα, Humphrey Bogart, Ingrid Bergman… λες να ‘ναι κι αυτοί μαζί μας, λες να ‘μαστε στο ίδιο γκρουπ; 

Στο λεωφορείο πια, στο δρόμο τώρα για το ξενοδοχείο, ματιές αχόρταγες στον πρώτο μας σταθμό, μεγάλη πόλη, σύγχρονη, θαρρείς πως είσαι και δεν είσαι στην Ευρώπη, ξέχνα τη την Ευρώπη, είσαι ήδη πια στην Αφρική, κόσμος πολύς στους δρόμους, φωνές, Ανατολή και Δύση μαζί, πλατείες μεγάλες - κοίτα - και στο βάθος θάλασσα, τη νοιώθεις στον αέρα...

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε αμέσως δωμάτια, ήταν όλα έτοιμα, οι πρώτοι ανεβαίνουν ήδη, δίνονται τα ραντεβού τα πρωινά, διευκρινίζονται ωράρια, η πόλη μοιράζει υποσχέσεις, μήπως να πιούμε ένα ποτό στο bar;

Δεν ήταν ιδέα μου, είχα δίκιο δηλαδή, κι αν δεν είναι στο γκρουπ μας, τουλάχιστον μένουμε σίγουρα στο ίδιο ξενοδοχείο, νάτος, ο Humprey είναι εδώ, πίνει μόνος το ποτό του και καπνίζει ενώ το τραγούδι συνοδεύει τη στιγμή νοσταλγικά όπως τότε:

«As time goes by…»

Καληνύχτα Ρικ...
Καληνύχτα Ιλσα ....

Bonne nuit   ...Lailah sa idah ....Καληνύχτα ..


2η ΜΕΡΑ: ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ – ΡΑΜΠΑΤ - ΤΑΓΓΕΡΗ


Ξημερώνει... Η Νέτα χαμένη μέσα στα παπλώματα ξυπνάει από ήχους μαγικούς Ανατολής...

Μήπως κοιμάμαι ακόμα; Ξύπνησα; Ακούω τη φωνή του μουεζίνη να καλεί για προσευχή... άρα δεν είναι όνειρο... είμαι στο Μαρόκο, η πόλη  ξυπνά νωχελικά και με καλεί να τη γνωρίσω, η Καζαμπλάνκα ξυπνά και με καλεί κοντά της...

Συνάντηση πάνω από βαρύ καφέ κι εξαίσια πρωινά, μπουφέδες ανυπόμονοι να εξαφανιστούν, γεύσεις πρωτόγνωρες κι άλλες γνωστές…

Πρωινό, ύστερα check out, φορτώνουμε αποσκευές και πάμε να γνωρίσουμε την Καζαμπλάνκα!

Νά η καρδιά της, η Place des Nations Unies, η Πλατεία των Ηνωμένων Εθνών κι από δω ξεκινούν όλοι οι μεγάλοι δρόμοι,  οι ξακουστοί τής πόλης...
Αυτή, η μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου, είναι το μοντέρνο πρόσωπο της Ανατολής, εντυπωσιακά λευκά αποικιακά κτίσματα, λίγα τσαντόρ εδώ, ρούχα δυτικά και ψηλοτάκουνα, άντρες και γυναίκες μαζί στα μαγαζιά, είναι το άλλο Μαρόκο εδώ το δυτικότροπο, φωνάζει από πόνο, του ξεσκίζει τα σωθικά το υπαρξιακό του δίλημμα... Τί θα γίνει όταν «μεγαλώσει»… Ανατολή ή Δύση;
Δρόμοι και παραλίες τής Καζαμπλάνκα μας κλείνουν το μάτι… είμαστε τώρα στη μεγάλη παραλιακή οδό, στην ξακουστή Κορνίς, πόλη ξαπλωμένη στα πόδια του Ατλαντικού, σωριασμένη στους αφρούς του, νευρωτική Δύση και ράθυμη Ανατολή στους δρόμους...

Και να μπροστά μας η Μεδίνα, να και το Τζαμί του Χασάν του Β' με θέα στον Ατλαντικό, είναι το τρίτο μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο στον κόσμο, κατεβαίνουμε να το επισκεφθούμε, 210 μέτρα μιναρές, ο ψηλότερος του κόσμου, ορατός από χιλιόμετρα μακριά, απίστευτο να το κοιτάς, μηχανές έτοιμες, τα κλικ βομβαρδίζουν το χώρο, πάμε να φωτογραφηθούμε με φόντο τη μεγάλη θάλασσα, πάμε όλοι μαζί, μια φωτογραφία είναι μεγάλο αποκούμπι όταν μια μέρα η μνήμη θα γελάει μαζί μας…

Εκείνοι πώς σκαρφάλωσαν εκεί πάνω;;; 210 μέτρα ύψος…

-Humphrey…
-Ingrid… να προσέχετε σας… κάθε τόσο στη ζωή μου σας χρειάζομαι… Μ’ ακούτε;;; Εμείς φεύγουμε από Καζαμπλάνκα, μ’  ακούτε;;; Φεύγουμε για Ραμπάαααατ...


Στο λεωφορείο.
Μουσική.
Λόγος και Μουσική.

Απ’ το παράθυρο εικόνες ανάμικτες, Ατλαντικός και κύματα και καμήλες,  κωμοπόλεις και χωριά βγαλμένα από ταινία ώσπου… νάτο μπροστά μας το Ραμπάτ, η πρωτεύουσα του Μαρόκου που στα Αραβικά σημαίνει «καταφύγιο».

Low profile η πρωτεύουσα, ήρεμη, γλυκιά, εδώ ναι, είναι Μαρόκο, εδώ είναι πια πούρα Ανατολή, δαιδαλώδη πανέμορφα σοκάκια, υπέροχη Μεδίνα,   εντυπωσιακή Κάσμπα, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco…

Ξεκινάμε την βόλτα μας στη γοητευτική πόλη που βρίσκεται κι αυτή στις όχθες του Ατλαντικού. Πάμε να περπατήσουμε στο Βασιλικό Παλάτι, υπέροχο είναι, λογικό θα μου πείτε, είναι η κατοικία του βασιλιά του Μαρόκου, τί να ‘ταν, φαβέλα;

Συνεχίζουμε προς τον Πύργο του Χασάν, έργο του ηγεμόνα Yiakoub Al Mansour λέει, που ονειρευόταν να φτιάξει ένα ξακουστό Τζαμί αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος και το άφησε στη μέση, πρόλαβε όμως κι άφησε πίσω του έργο περίτεχνο κι εντυπωσιακό, πολυτέλεια ανατολίτικη, σημείο αναφοράς στην καρδιά τής πόλης...

Δίπλα ακριβώς, το Μαυσωλείο του Μοχάμεντ Β' !  Τόπος ιερός, μάρμαρο και πηλός… κεραμίδι ροζ, εξαίσιο!

Κι ύστερα βουτιά στα σπλάχνα της υπέροχης Μεδίνα, εκεί που αλώνιζαν και γλένταγαν τις νύχτες Βερβερίνοι πειρατές, σκλαβοπάζαρα τότε οι δρόμοι της, πάθη και Ιστορία και τώρα είμαι εγώ εδώ, σκλάβα της ομορφιάς που αντικρίζουν τα μάτια μου, έτοιμη να χαθώ, στα σοκάκια της, μαγαζιά παντού, μπαχάρια, κεχριμπάρια, δερμάτινα, φωτιστικά περίτεχνα, παζάρι Ανατολίτικο και μυρωδιές ανάμικτες, κανέλα και γαρύφαλλο, πιπέρια και κάρδαμο, όσφρηση και όραση κάνουν πάρτι!

Στη μαγική Μεδίνα θα έχουμε χρόνο για να φάμε...

Τί να πρωτοδιαλέξω… Να πάρω για πρώτο ντόπια κρεατόσουπα, tangia τη λένε εδώ, σιγοβράζει για ώρα σε κεραμικό σκεύος… ή να πάρω φρέσκο τηγανητό ψαράκι Ατλαντικού με πράσινη σαλάτα και μπόλικο μαροκινό ψωμί;;;
Ή… μήπως τηγανητά αρνίσια μάγουλα που πολύ τα προτιμούν εδώ…
Ή…

Μετά σου λένε διάλεξε… «Πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η επιλογή σου;»

Ή να πάρω απλώς ένα επιδόρπιο και να φάω μία και καλή το βράδυ;

Θα πάρω harsha - σιμιγδαλένιες τηγανίτες με βούτυρο και μέλι ή amaloy - με τριμμένα αμύγδαλα, μέλι και λάδι Argan και πράσινο τσάι με μέντα… αυτό πίνουν όλοι οι ντόπιοι γύρω μου, αυτό θα κάνω και γω…

Λίγο αλλά μου γέμισε και την ψυχή και το στομάχι το Ραμπάτ. Αναχωρούμε. Γλυκιά ματιά αποχαιρετισμού και φύγαμε για την όμορφη Ταγγέρη.


Τοπία πια καθαρής Ανατολής στον δρόμο μας, άλλη ήπειρος, άλλος κόσμος αλλιώτικος, φοίνικες, άμμος και θάλασσα, άνθρωποι αλλιώτικοι με μακριά ομοιόμορφα λευκά ενδύματα, με καπελάκια ομοιόμορφα, τζαμιά και βρύσες να πλένουν χέρια, πόδια, πρόσωπο, έτοιμοι όλοι γύρω μου να σταθούν καθαροί απέναντι στο θεό τους για να προσευχηθούν...

Μπαίνουμε πια στη μαγική Ταγγέρη...

Άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και συγκέντρωση στο εστιατόριο για δείπνο.

Στο lobby, ένα ζευγάρι μας κοιτάζει επίμονα, μάτια σκούρα, διαπεραστικά, κόλ και χένα, ρούχα Ανατολής, ο Αμπντούλ και η Ζεχρά, λες και βγήκαν από παραμύθι…
Κάτι λένε…
Η Ζεχρά φεύγει… ο Αμπντούλ δεν κάνει τίποτα για να τη σταματήσει… με κοιτάζει… θα πάω να του μιλήσω… ή ν’  αφήσω να έρθει εκείνος;

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό!

Καληνύχτα ...

3η ΜΕΡΑ: ΤΑΓΓΕΡΗ – ΜΕΝΚΕΣ-ΦΕΣ

Ξημέρωμα γνώριμο πια  κι ας είναι μόνον το δεύτερό μας ξύπνημα εδώ, με τη φωνή του μουεζίνη πάλι, παντού αυτή η ηχώ του θεού… θεός ξυπνητήρι, πάω πάλι στο παράθυρο για την πρώτη εικόνα της πόλης στο φως της μέρας…
Καλημέρα Ταγγέρη, καλημέρα 3η ημέρα μαγικού ταξιδιού, παραδίνομαι στη φωτεινή αγκαλιά σου,  άσπρο και μπλε, θάλασσα κι ουρανός, κυκλαδίτικα θαρρείς τα σπίτια, εδώ στην κορυφή του Μαρόκου, στο πιο βορινό της άκρο, απ΄ τις ακτές της πόλης η θέα στον ορίζοντα… θέα τα Στενά του Γιβραλτάρ, εκεί που ενώνεται ο Ατλαντικός με τη δική μας τη Μεσόγειο, πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά… εκεί που σχεδόν ακουμπάνε δυο Ήπειροι, δίνει φιλί καυτό στην Ευρώπη η Αφρική, απλώνω το χέρι ν’ αγγίξω την Ισπανία, το Πέρασμα, αιώνες τώρα από δω περνούν άνθρωποι, τα όνειρα τους, τα έργα τους, πάμφτωχοι μετανάστες, πάμπλουτοι έμποροι, απελπισμένοι πρόσφυγες,  Ευρώπη και Αφρική, αιώνες και αιώνες, τόσες και τόσες επιρροές του ενός προς τον άλλο κι αντίστροφα, παζάρι Ανταλλαγής Πολιτισμού, εδώ, απέναντι απ’ τις Ηράκλειες Στήλες ημών των Ελλήνων…
Πρωινό εξαίσιο, καφές βαρύς να ξυπνήσει κορμιά και αισθήσεις, check out και φύγαμε…
Πανοραμική ξενάγηση με το πούλμαν πρώτα, να δουν τα μάτια μας, να νιώσει η ψυχή μας…

Η Ταγγέρη η όμορφη, η αριστοκρατική, με τα 800 καφενεία της, σήμα κατατεθέν της πόλης, μεράκι και καφές και καζάνια το τσάι μέντας… Σημείο συνάντησης των μποέμ καλλιτεχνών και κατασκόπων και σωματέμπορων και ποιητών, χαίρε Ταγγέρη με τα καφενεία σου, χαίρε Ποιητή, χαρά μεγάλη θα έβρισκες και δω, Κ.Π. Καβάφη έλα, επέστρεφε, αγαπημένη αίσθηση επέστεφε, φιλοσοφία και κουβέντα, έρωτες και κρυφές λαβωματιές και μυστικά, οι Rolling Stones έγραφαν τα τραγούδια τους στα τραπεζάκια ετούτων των μαγαζιών, ο Τένεσι Ουίλιαμς  έγραψε τη Μπλάνς εδώ κι ο Τζίμ Τζάρμους –σιγά που θα του ξέφευγε γύρισε εδώ το «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», εδώ, στην όμορφη Ταγγέρη… Και κει, κάνει ουρά η Ιστορία, ο ένας λατρεμένος πίσω απ’ τον άλλον, κάνουν ουρά να μυρίσουν τον τόπο, να αποκωδικοποιήσουν το DNA του, ο Μπέκετ, ο Ζενέ,  να και ο Μπόουλς ετοιμάζεται,
Acción… «Τσάι στη Σαχάρα»,
τί έχει αυτή η χώρα κι ήρθαν όλοι εδώ;

Κατεβαίνουμε, πάμε να περπατήσουμε και σε τούτη τη Μεδίνα, να δούμε το Μικρό και το Μεγάλο Σούκ, σεντέφια, κεχριμπάρια και χαλιά, μπαχάρια και αρώματα… Έλα λίγο… μου γνέφει ο Αμπντούλ, ο πειρασμός πάλι μπροστά μου… Αμπντούλ… έλα λίγο επιμένει, πάμε να δοκιμάσουμε ό,τι ετοίμασε η Μεδίνα, σήμερα κους-κους κι ύστερα ένα γλυκό σερμπέτι για επιδόρπιο…Αυτά είπε και χάθηκε πάλι μες στο πλήθος ο Αμπντούλ…
Είναι ώρα του ραντεβού με τους άλλους, φεύγουμε, αυτά είχε να μας δώσει η Ταγγέρη. Άλλα δεν έχει, μας τα δωσε όλα, τη χαρά, τα χρώματα τις μυρωδιές… Μια τελευταία ματιά στη γοητεία της και φύγαμε, μας περιμένει η Μεκνές !!
Αναχώρηση για Μενκές.
Λεωφορείο, Λόγος, Μουσική…
Άφιξη στη Μεκνές.
Άλλο και τούτο πάλι!!!!!
Παλιά Αυτοκρατορική πρωτεύουσα η ιστορική Μεκνές, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς την όρισε κι αυτή η Unesco, η ζώσα Ιστορία του Μαρόκου, η πόλη με τις 20 πύλες κι ανάμεσα τους η ομορφότερη με την εξαίσια την Πύλη Μπαμπ Αλ Μανσούρ, το γράφει άλλωστε στην κορυφή της «Είμαι η πιο όμορφη Πύλη του Μαρόκου» κλικ… Φωτογραφία 21ος Αιώνας!
Τι πόλη κι αυτή!!!! Μια από τις ωραιότερες του Αραβικού κόσμου, περίτεχνα στολίσματα και Μαυσωλεία βασιλιάδων, εδώ βρίσκεται κομμάτι της παλιάς ψυχής του Μαρόκου!!!!!
Ξενάγηση παντού, χρόνος για καφέ και συνεχίζουμε, φεύγουμε για τη Φες, τί έχουν να δουν τα μάτια μας και σήμερα, απ’ το παράθυρο του λεωφορείου γνώριμα τοπία κι άλλα πρωτόγνωρα, καμήλες όρθιες, καμήλες καθιστές που μασουλάνε, φοίνικες ιεροί που προστατεύονται -ούτε ένα κλαράκι δεν επιτρέπεται να κόψεις - φτάνουμε στη Φες την ιερή, στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα του Μαρόκου!

Άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση, λίγη ξεκούραση, δείπνο και μετά… Ας υπάρχει και μια πρόταση για όποιον θέλει να συνεχίσει, μια φορά είμαστε στο Μαρόκο, πάμε για διασκέδαση, σ’ ένα από τα πιο όμορφα Riad της Φες…
Τι είναι αυτά τα Riad;;;
Ο τόπος που διασκεδάζουν είναι, ναι, είναι παραδοσιακές Μαροκινές κατοικίες, -κτισμένες γύρω από μια αυλή- με παράθυρα που βλέπουν προς τα μέσα για να προστατεύεται η ιδιωτική ζωή… έφεραν κάποτε και στην Ανδαλουσία τον τρόπο τους και τον άφησαν για πάντα εκεί, Σ΄ ένα τέτοιο χώρο, θα γλεντήσουμε απόψε… βάλτα όλοι ό,τι πιο παραδοσιακό αραβικό έχετε στη βαλίτζα σας, απόψε θα γλεντήσουμε με λάγνα βλέμματα και λικνίσματα κορμιών, χορός και χαρά,  με φλερτ σιροπιαστό, ντόπια γλυκά και φερετζέδες και διάθεση γιορτινή, να δούμε ποια θα είναι η ντάμα του Αμπντούλ, ποια θα διαλέξει… να δούμε και ποιος ο καβαλιέρος της Ζεχρά , να στενάξουν τα Μαρόκα  !!!!!!!!

Μετά το γλέντι τα βήματα μας εύθυμα, τα γέλια μας ακούγονται σ’ όλη τη Φες που κάνει πως κοιμάται, πάμε στην αγκαλιά του κρεβατιού γιατί ο μουεζίνης δεν ξέρει από γλέντια, την ίδια πάντα ώρα θα αρχίσει πάλι το τραγούδι του…

 4η ΜΕΡΑ:ΦΕΣ

Ο μουεζίνης ξυπνητήρι στην ώρα του, ημέρα 4η ,κανονική αφύπνιση παραγγελία, ελβετικό ρολόι ο θεός εδώ, πρώτη ματιά στην πόλη απ΄ το παράθυρο, βαθιά ανάσα, πάμε για πρωινό …

Πρωινό και φύγαμε για ξενάγηση.

Άνετα παπούτσια για περπάτημα στη Φες, στην πόλη–εμπειρία, να τα δουν όλα τα μάτια μας, να καταλάβουν βερβέρικη ζωή, πνεύμα και σώμα, να μην χορταίνουν τόση ομορφιά… Κι εδώ, κι εκεί, παντού, βασιλικά παλάτια, κρήνες περίτεχνες, τζαμιά με μιναρέδες να σκίζουν ουρανό, κοίτα εκεί, το παλαιότερο Πανεπιστήμιο του κόσμου, κοίτα γνώση, κοίτα ομορφιά, εδώ αγρίευε η σκέψη, δίψα για όλα, ανακαλύψεις, Μαθηματικά κι Αστρονομία, Γράμματα και Τέχνες, είμαι εδώ που χτυπάει η πνευματική καρδιά του Μαρόκου!
Πάμε στη Μεδίνα, όλοι μιλάνε για την ομορφιά της, πάμε, δρομάκια στενά γεμάτα μαγαζιά, απ’ όλα, λίγο απ’  όλα, αυτή η εικόνα γύρω μας είναι εικόνα βγαλμένη από τη Βίβλο, τα μάτια δεν πιστεύουν, ταράζεται ο νους, ταξίδι σε άλλη εποχή, ταξίδι βαθιά μέσα στον χρόνο…
Σε λίγο θα σταθώ μπροστά στο γνωστότερο «κλικ» της Φες, το πιο φωτογραφημένο, τα βυρσοδεψεία Chouwara, εδώ που εργάτες χωμένοι μέχρι τη μέση σε πέτρινες λεκάνες γεμάτες από χρώματα βάφουν τα δέρματα κάτω από τον ήλιο, τότε θαρρείς και σε γελούν τα μάτια σου που αυτό υπάρχει και τώρα…ναι υπάρχει… και όλα μπροστά στα μάτια μου συμβαίνουν…
Ζαλισμένοι από μεθυστικά αρώματα, μπαχαρικά και βότανα, πάμε, αν θέλουμε, να φάμε να στυλώσουμε, πάμε, εδέσματα ντόπια εξαίσια, τάπας μαροκινά και ταμπουλέ και κέικ αμυγδάλου πορτοκάλι κι έναν καφέ βερβέρικο να πιούμε, ντόπιο καφέ με κάρδαμο, κανέλα και μυρωδικά, να πάρουμε μαζί μας, στο σπίτι να πίνουμε, να θυμόμαστε, να ξαναζούμε…
Όλη μέρα στη Φες.
Όλη μέρα εμπειρία!
Το βράδυ στο ξενοδοχείο δείπνο και ανάπαυση ή ό,τι άλλο θέλει ο νους ο εξεγερμένος πια!

5η ΜΕΡΑ: ΦΕΣ – ΙΦΡΑΝ – ΜΙΝΤΕΛΤ – ΕΡΑΣΙΝΤΙΑ – ΕΡΦΟΥΝΤ – ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ!

Ξημερώνει η 5η  ημέρα μαγικού ταξιδιού και τα καλύτερα είναι ακόμα μπροστά μας…
Allahu Akbar ξελαρυγγιάζεται πρωινός-πρωινός ο μουεζίνης της γειτονιάς, τον συνήθισα νομίζω, θα μου λείψει στην Αθήνα, ίσως υπάρχει σε εφαρμογή στο κινητό, δε θέλω βίαια να κόβονται οι συνήθειες, σίγουρα θα υπάρχει σε κάποιο app και θα κάνει τη δουλειά του στο Παγκράτι…
Πρωινό, αμέσως μετά check out και φύγαμε για τον Νότο, πάμε για τσάι στη Σαχάρα…
Αφήνουμε πίσω την κουλτουριάρα, τη μαγική τη Φες και τρέχουν τα χιλιόμετρα στα μάτια μας, τρέχουν, άγνωστα τοπία, κάθε κομμάτι του Μαρόκου κι ένας άλλος κόσμος, πρωτόγνωρος κόσμος μπροστά στα μάτια μας, εξαίσιες πόλεις, Βερβερίνικα χωριά του Μέσου Άτλαντα… Απέραντη η οροσειρά του Άτλαντα και τώρα σκαρφαλώνουμε στη ράχη του, ετούτο το βουνό απλώνει τα πλοκάμια του σε Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία χωρίζει Μεσόγειο κι Ατλαντικό απ΄ τη Σαχάρα, σκαρφαλώνουμε, σα σε καμήλα, καβάλα στη ράχη του Άτλαντα, αγγίζουμε ήδη τους κέδρους του, χωριά προβάλλουν ξαφνικά στο πουθενά, αυτό δεν είναι χώρα, είναι πλατό απέραντο για γύρισμα ταινίας εποχής, είναι μια χώρα Σκηνικό... Wahabibi… Σ’ αγαπάω Μαρόκο…αγάπη μου!
Η μια έκπληξη πάνω στην άλλη… Η ταμπέλα γράφει ΙΦΡΑΝ και μπροστά μας ξάφνου προβάλλει ένα χωριό Ελβετικό με τα όλα του, Ελβετικό ναι, σαλέ και χιονοδρομικό, κοίτα ο Άτλαντας εκπλήξεις, στάση, καφές με κάρδαμο να καρδαμώσουμε, είναι πολλά τα όμορφα, πρέπει να έχω τα μάτια μου ορθάνοιχτα, δεν πρέπει να με πάρει ο ύπνος, δε θέλω να χάσω ούτε λεπτό απ’  αυτό που ζω…

Συνεχίζουμε, τώρα περνάμε την όμορφη ΜΙΝΤΕΛΤ,  ίδια παραμύθι κι ύστερα την ωραία ΕΡΑΣΙΝΤΙΑ, ώσπου φτάνουμε στον σημερινό μας προορισμό στο ΕΡΦΟΥΝΤ…
Wahabibi Ερφούντ!!!
Μια πόλη όαση στην άκρη της ερήμου, πόλη-αφετηρία για την εξόρμηση που ο καθένας ονειρεύεται στη μαγική Σαχάρα… Ήρθε, να που έφτασε μια από τις πιο μαγευτικές στιγμές του ταξιδιού…
Ξενοδοχείο, δωμάτια, η ανυπομονησία κορυφώνεται...
Ανοίγω βαλίτσα, βγάζω από μέσα τα τυρμπάν και τις μαντήλες, τσάντα Τσάι στη Σαχάρα και παντελόνι στο χρώμα της άμμου, μποτάκια ενισχυμένα για τζιπ ή για καμήλα, δεν ξέρω τι μπορεί να συναντήσω σε μέρη που συχνάζουν Βεδουίνοι, πού να τρέχω με τη γόβα, κατεβαίνω στο lobby πρώτη και περιμένω… Νιώθω το βλέμμα του ρεσεψιονίστ  πάνω μου… είναι ίσως ο ωραιότερος άντρας που είδα ποτέ… Ναι, πιο ωραίος κι απ’ τον Αμπντούλ, τί να κάνω;;; Από στιγμή σε στιγμή θα κατέβουνε όλοι…
Ακούω που με φωνάζουν… Νέτα…Νέτα…
Όχι, δε με φωνάζουν… απ’ το μυαλό μου το βγαλα…
Τί να κάνω;;
Με κοιτάζει και μου χαμογελάει…;του χαμογελάω και γω…
Ουφφ…Ευτυχώς κατέβηκαν κάποιοι κι έσπασαν τα νερά, κι απέβαλε ο πόθος το σκοτάδι του…
 Είναι όλοι μεταμφιεσμένοι, περίπου σαν εσένα, μη αναγνωρίσιμοι σχεδόν, ξανασυστηνόμαστε και ανεβαίνουμε περιχαρείς στα τζίπ που μας έκλεισε η Melodrakma για να πάμε στους αμμόλοφους, να δούμε ηλιοβασίλεμα στην έρημο… Ναι…ηλιοβασίλεμα στην έρημο… Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον ρεσεψιονίστ και βλέπω στο βλέμμα Ανατολή Ήλιου Ολόκληρου και έκλειψη Σελήνης!

Δε θα κοιτάξω άλλο πίσω, σαν τη γυναίκα του Λωτ η ματιά του μπορεί να μου στερήσει το υπόλοιπο ταξίδι…
Φύγαμε…
Κάποιοι από μας διαλέγουνε καμήλα, τις ικετεύουμε να γονατίσουν και κάποιες υπακούν μασουλώντας κάτι απροσδιόριστο, ο καμηλιέρης Βέρβερος κανονικός, δυο σκούρα μάτια λάμπουν πίσω απ΄ τη μαντήλα, άλλοι βολεύονται στα τζιπ… φύγαμε για τη Merzuga με τους αμμόλοφους τους μαγικούς, τους πολυφωτογραφημένους …

Ταξίδι εμπειρία ζωής, αυτή τη διαδρομή πόσες φορές την ονειρεύτηκα, άμμος, Σαχάρα, απεραντοσύνη, είναι μαγεία η ζωή μας τελικά, είναι δώρο αυτό που μας δόθηκε…ζωή!
Φτάνουμε στους αμμόλοφους, κατεβαίνουμε, έτοιμο το ηλιοβασίλεμα, λες και στη σχάρα ροδοκοκκινισμένο έτοιμο σα να μας περίμενε, ο ήλιος χαμηλώνει, εμείς κρατάμε την ανάσα μας και τότε αρχίζουνε τα χρώματα χορό, μπροστά στα μάτια μας χορός χρωμάτων, πορτοκαλί και κίτρινο και η άμμος είναι τώρα πορφυρή, φωτιά, θάλασσα κόκκινη να μην τελειώσει αυτή η στιγμή...
Ο Ήλιος έσβησε πια και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής… Ο ουρανός σκοτεινιάζει τώρα κι αρχίζουνε να λάμπουνε τ’ αστέρια του… κι έχουν δίκιο όσοι το λένε, αλήθεια είναι, πουθενά δεν φαίνονται καλύτερα τ’ αστέρια, πουθενά στον κόσμο δεν λάμπουν τόσο μαγικά όσο εδώ… στην Έρημο!
Αμπντούλ, Ζεχρά, εσείς ήσασταν, σάς είδα κάτω απ’ τ’  αστέρια τής ερήμου… Ζεχρά συγνώμη… Αμντούλ… σ’ ευχαριστώ. Και συ κι η χώρα σου είναι μαγική!
Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας, στην ΕΡΦΟΥΝΤ, τί είναι αυτό στην ψυχή αν όχι γαλήνη; Αυτό νιώθουμε όλοι. Σπάνιο πράμα πια η γαλήνη, σπανιότερο η συλλογική… Θαύμα το λες, η ψυχή όλων μας γαλήνεψε…
Δείπνο και καληνύχτα… ή μάλλον…θα κατεβώ στη ρεσεψιόν… μήπως δε άλλαξε η βάρδια…

6η ΜΕΡΑ:ΕΡΦΟΥΝΤ – ΤΙΝΓΚΧΙ - ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΝΤΡΑ - ΟΥΑΡΖΑΖΑΤ

Ξημέρωμα της 6ης ημέρας …
Είναι αλλιώς να ξυπνάς στην άκρη της ερήμου, κάθε πρωί το ξύπνημα είναι διαφορετικό εδώ… Ούτε μουεζίνης, ούτε θεός, ούτε άνθρωπος με ξύπνησε σήμερα… Απλά γιατί δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα. Μπορεί να έχει έξτρα χρέωση αλλά έχει και τα καλά του το μονόκλινο. Κατέβηκα στη ρεσεψιόν ακριβώς τη στιγμή που άλλαζε η βάρδια και… ήταν έτοιμος να φύγει, μου ξαναχαμογέλασε κι αφέθηκα και γω στην ειλικρίνεια του πόθου μου…

Πρωινό ,check out κι έχουμε χρόνο να βολτάρουμε στην όμορφη την Κάσμπα της ΕΡΦΟΥΝΤ, λένε πως εδώ, στα δρομάκια της, πουλάνε τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα της ερήμου, λουλούδια πέτρινα που σχηματίζει αέρας και άμμος, τα πάντα έχει εδώ κι οι πιο γλυκιοί χουρμάδες σε τσαμπιά παντού, να αγοράσεις να γευτείς τη γλύκα της ψυχής τους…

Φεύγουμε με προορισμό την ΟΥΑΡΖΑΖΑΤ, μια πόλη ορεινό προπύργιο πάνω στον Άτλαντα, στάση παλιά καραβανιών…

Διαδρομή υπέροχη, ονείρου, όπως παντού, εξωπραγματική τόση ομορφιά μέσα σε λίγες μέρες…
Περνάμε μικρά Βερβερίνικα χωριά, κατευθυνόμαστε τώρα προς το ΤΙΝΓΚΧΙΡ, κάθε ταξίδι στο Μαρόκο πρέπει να κάνει μια στάση εδώ…
Φτάνουμε, πριν μπούμε στην πόλη που βρίσκεται στο κέντρο τής πιο εντυπωσιακής Όασης του Νότου αυτής της χώρας, wahabibi Μαρόκο, να, μπροστά μας το εντυπωσιακό ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΝΤΡΑ, θεόρατοι κόκκινοι βράχοι δίπλα στον ποταμό, από τα εντυπωσιακότερα φαράγγια του κόσμου κι ύστερα στην πόλη – όαση με τους τεράστιους φοίνικες για φαγητό σε ένα σπίτι παραδοσιακό μαροκινό, πάμε, ναι περάστε, κοπιάστε, να νοιώσουμε τις γεύσεις της ερήμου, εκλεκτά κρεατικά, υπέροχα ορεκτικά, ντόπιες συνταγές ενός άλλου κόσμου, μπαχάρια, σπάει η μύτη από τη μυρωδιές τις εξαίσιες…
Γλυκά για τη διαδρομή, κάποια σιροπιαστά, να μη χορταίνεις και τσάι πράσινο με μέντα να δροσερέψει η αναπνοή και φύγαμε για την πόλη με τα καραβάνια…
Φτάσαμε στην ΟΥΑΡΖΑΖΑΤ… wahabibi Μαρόκο… Τί ομορφιά αντικρίζουν πάλι τα μάτια μας!
Άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και δείπνο.
Γλυκιά η βραδιά, όπως η αίσθηση της μέρας όλης, γλυκιά… Κλείνω τα μάτια και ξαναζώ τη μέρα, επιστρέφω στα τόσα μαγικά… Καληνύχτα… Αύριο έχουμε γύρισμα, σαν ταινία η αυριανή μέρα, για λίγες μέρες, σα μια ταινία η ζωή μας…

7η ΜΕΡΑ: ΟΥΑΡΖΑΖΑΤ - ΚΑΣΜΠΑ ΤΑΟΥΡΙΡΤ – ATLAS STUDIOS - ΑΙΤ ΜΠΕΝ ΧΑΝΤΟΥ - ΜΑΡΑΚΕΣ

Φως μπαίνει από τις γρίλιες στο δωμάτιο… Ξημερώνει η ημέρα η 7η , μουεζίνη σήμερα δεν σ’ άκουσα, κοιμήθηκα βαθιά, χαλάρωσα κι ονειρεύτηκα την ευτυχία...
Καλημέρα, πρωινό, να έρθουν οι καφέδες, check out, φεύγουμε και η πυξίδα δείχνει ΜΑΡΑΚΕΣ !!!
Ξεκινήσαμε, ωραία διαδρομή, δεν ξέρω αν είμαι εγώ ή ο τόπος, όλα μοιάζουν μαγικά, στο δρόμο για το Μαρακές, με στάσεις στα πιο όμορφα...
Επισκεπτόμαστε τώρα την οχυρωμένη ΚΑΣΜΠΑ ΤΑΟΥΡΙΡΤ, άλλο και τούτο πάλι, θαύμα, σαν ένα κάστρο απόρθητο στην άμμο, καφέ και κόκκινο κάστρο, ώχρα, πηλός και πράσινο της φοινικιάς… κι ύστερα το απίστευτο… Atlas Studios!!!!! Φτάσαμε στα Κινηματογραφικά Στούντιο του Χόλυγουντ!!!
Μα είναι δυνατόν;;; Εδώ, στη μέση της ερήμου, μακριά από μεγάλες πόλεις, εδώ, τα μεγαλύτερα Κινηματογραφικά studios του κόσμου, ένα Χόλλυγουντ στην Αφρική, στη μέση του πουθενά… Πού είσαι τώρα μουεζίνη, έλα να δεις το θαύμα, άνθρωπος κάνει τα θαύματα τρέξε να δεις… Εδώ γυρίστηκε ο Λώρενς της Αραβίας, εδώ  κι η Βιβλική Κλεοπάτρα, κι ο πιο πρόσφατος, ο Μονομάχος εδώ κι αυτός, κατεβαίνουμε, πάμε… επίσκεψη στο Απίστευτο! Σα να ζούμε το making of μιας ολόκληρης ζωής, στα θερινά τα σινεμά φιλιά δροσερά κι ύστερα το χειμώνα καυτά τα χείλη τής Ελίζαμπεθ… κι ο Ρίτσαρντ εδώ, ξανά και ξανά μισιούνται κι αγαπιούνται, μαζί μ’ όλα τ’ άλλα και μένα αγαπώ, τώρα είμαι εδώ, πίσω απ’ την κάμερα, πριν το φιλί, πριν τόσα φιλιά στη μεγάλη οθόνη της ζωής μου…
Από μόνος του ο τόπος ένα Σκηνικό κι από πάνω Σκηνικά παντού, τί να φωτογραφίσεις πρώτο, τί να πρωτοθυμηθείς… κι ακόμα δεν είδαμε το πιο σπουδαίο…
Μια στάση εδώ… στην πόλη Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!!!
Στο μαγικό ΑΙΤ ΜΠΕΝ ΧΑΝΤΟΥ !!! Κοίτα καλά… Τοn γνωρίζω τον τόπο ετούτο… ναι, τον γνωρίζω πολύ καλά… είναι από όνειρο; Είναι από άλλη ζωή, είναι από σινεμά, δεν ξέρω αλλά, με καταπίνει αυτή η αίσθηση του οικείου…

Νάτος ο Λώρενς, να κι ο Μονομάχος, κι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, και το Διαμάντι του Νείλου, ποταμός, ξεχειλίζει μέσα μου η αίσθηση του οικείου… και το Game of Thrones εδώ, ναι… αφού στο σενάριο της σειράς, η πιο μεγαλειώδης πόλη που έχει υπάρξει ποτέ, η εξαίσια Qarth ήταν στην πραγματικότητα το ΑΙΤ ΜΠΕΝ ΧΑΝΤΟΥ !!!

Αφήνουμε πίσω studios και πόλεις μαγικές και το μυθικό ταξίδι κάνει απόψε στάση στην καρδιά του Μαρόκου, στην πόλη που έδωσε το όνομα της στη χώρα, στο ΜΑΡΑΚΕΣ που στη γλώσσα των ντόπιων σημαίνει: κόκκινη πόλη, η πόλη του Θεού!!!
Ξενοδοχείο, Δείπνο ,Διανυκτέρευση, ξεκούραση, όνειρα…
Η μέρα η αυριανή είναι μια στάση καρδιάς σε όλο αυτό που κάνει το Μαρόκο μαγικό... μια Προσευχή!

8η ΜΕΡΑ: ΜΑΡΑΚΕΣ

Μουεζίνη βγαίνεις…
Ξύπνημα γνώριμο πια, στο ΜΑΡΑΚΕΣ… μουεζίνης, προσευχή, πρώτη ματιά από το παράθυρο του δωματίου στην πόλη, καλημέρες, πρωινό, γαλλικά κρουασάν και φρέσκος χυμός πορτοκάλι, η μέρα ξεκινά και πάλι μαγική …
Ξενάγηση στην πόλη καρτ-ποστάλ, στην πόλη που φέρνει συνέχεια στον νου αυτό που λέμε Χίλιες και μια Νύχτες, Αλί Μπαμπά και χαρέμια, πειρατές και σκλαβοπάζαρα, αποικιοκράτες και αγώνες για Ανεξαρτησία…
Μαγική Μεδίνα, τα γνωστά δαιδαλώδη σουκ ,πολύβουα παζάρια, δερμάτινα, μπαχάρια και τσαμπιά με μέντα…
Αυτοκρατορικό Μαρακές!
Παλάτια όπως αυτό που βλέπουμε μπροστά μας, το παλάτι ΑΛ ΜΠΑΧΙΑ με τα ξακουστά χαρέμια του, τζαμιά με μιναρέδες που φαίνονται παντού στην πόλη… Γητευτές φιδιών και χαρτορίχτρες να σου λένε τη μοίρα σου να σου λεν το ριζικό σου κι ας μη μπόρεσε ποτέ κανείς να μαντέψει τη χαρά που νιώθει η ψυχή… χαρά… σπουδαία λέξη!
Επίσκεψη στους κήπους του Μαρακές, στον κήπο που χάρισε στην πόλη ο Yves Saint Lorrant που πέρασε εδώ μεγάλο μέρος της ζωής του, τον ξέρουν όλες οι υπαίθριες οι αγορές, κάθε σουκ έχει κάτι από κείνον…
Επίσκεψη στο Βερβέρικο Φαρμακείο με τα διάσημα καλλυντικά και βότανα ARGAN, παράγονται από τον καρπό Αργκάν, διάσημα για τις ιδιότητες τους σε όλο τον κόσμο… Χρόνος ελεύθερος στην πόλη, χρόνος, πολύς, από το μεσημέρι και μετά χρόνος ελεύθερος, τον χρειάζεται η ψυχή…
Βόλτα στη μεγαλύτερη πλατεία – υπαίθριο Θέατρο της Αφρικής, τη μοναδική JEMMA EL FNA, αυτοσχέδιες παραστάσεις, ζογκλέρ και φακίρηδες κι εξωτικά πουλιά, απίστευτη πόλη, να τη χαρείς και πιο πολύ το βράδυ, αλλάζει πρόσωπα, χάνεται το μυαλό σου… Εκείνος ο φακίρης είναι ίδιος ο ρεσεψιονίστ… και με τον Αμπντούλ μοιάζει λίγο… Θα πάω να του μιλήσω.
ΟΧΙ.
Πώς να τελειώσει η μέρα στο Μαρακές και πώς να ξεκολλήσεις απ’ τους δρόμους του;
Επιστροφή στο ξενοδοχείο, μαγεμένοι όλοι.
Δείπνο ,Διανυκτέρευση ,ξεκούραση, όνειρα… Ο νυχτερινός ο μουεζίνης θαρρείς σαλπίζει σιωπητήριο…
Αύριο μας περιμένει κάτι συγκλονιστικό… θα πάμε στην πόλη εκείνη που όλοι συστήνουν να μη χάσεις, θα πάμε ως την ακτή του Ατλαντικού…
Καληνύχτα Μαρακές…
Καλημέρα ΕΣΑΟΥΙΡΑ !!!

9η ΜΕΡΑ: ΜΑΡΑΚΕΣ – ΕΣΑΟΥΙΡΑ - ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ

Ξημέρωμα στο Μαρακές, προτελευταία μέρα του ταξιδιού, τελευταία ολόκληρη μέρα, με τη νύχτα της, τελευταία νοσταλγική ματιά στην πόλη, κατεβαίνουμε για πρωινό, ύστερα check out… κλείνουμε μυστικά το μάτι στο Μαρακές, φλερτ και υπόσχεση μαζί πως θα ξαναβρεθούμε σίγουρα, η ΕΣΑΟΥΙΡΑ είναι έτοιμη μέσα μου, με περιμένει…
Ξεκινήσαμε, μουσική…
Λόγος και Μουσική, πάντα όλα φροντισμένα με αγάπη και ειδικά για την περίσταση, μα πόσα τραγούδια πια έχουν γραφτεί για το Μαρόκο;
Κι αυτό;;;
Πώς αγαπιέται αυτή η χώρα από τους Καλλιτέχνες, πόσοι και πόσοι δημιουργοί αλλά και θαυμαστές της Τέχνης, μια χώρα ολόκληρη, έμπνευση… τώρα πια καταλαβαίνω το γιατί…
Εξαίσια διαδρομή… άλλα τοπία εδώ, πιο ήπια, πιο φωτεινά θαρρείς, σα δωρο-αντανάκλαση που δίνουν στη γη ο ουρανός κι η θάλασσα…
Φτάσαμε… Καλημέρα θρυλική ΕΣΑΟΥΙΡΑ, στα πόδια σου, εδώ η Ανατολή ακουμπά στη θάλασσα… Μια καστροπολιτεία ετούτη η πόλη, κτισμένη και προστατευμένη μέσα στα τείχη που πάνω του χτυπιούνται τα κύματα τα τεράστια του Ατλαντικού…
Λιθόστρωτα δρομάκια με άμμο που φέρνει ο αέρας ο δυνατός του μεγάλου Ωκεανού, Alizee τον λένε οι ντόπιοι κι ένας θρύλος λέει πως τους τρελαίνει τους ανθρώπους κι η καρδιά τους γίνεται αέρας και πετάει… Λένε πως ο δικός μας ο Αμπντούλ, που σα σκιά ακολουθεί το καραβάνι μας και μας προσέχει, λένε πως είναι αυτός ο τόπος του και πως ο αέρας ο δικός του λέγεται Ζεχρά, που κάποτε την είδε εδώ κι έχασε νου και λογική κι έσμιξαν οι ζωές τους, όμως την κλέψαν τη Ζεχρά του κι από τότε έγινε αέρας ο Αμπντούλ, γυρίζει μαζί με τους ταξιδιώτες το Μαρόκο και ψάχνει την ψυχή του που την έχασε...

Πάμε να περπατήσουμε στη νησιώτικη την πόλη με τα άσπρα σπίτια και τα μπλε παράθυρα κι έχει ψαράκι νόστιμο Ατλαντικού η βόλτα μας, ξεκίνησαν να τηγανίζουν, πάμε, σπάει τη μύτη η φρεσκάδα στο τηγάνι, πάμε να φάμε, εδώ στα παλιά τα ναυπηγεία…
Μετά το ψάρι το θέλω το γλυκό μου, - δεν πρέπει να ζυγιστώ τις πρώτες μέρες στο σπίτι, - θέλω τα ωραία τα αμυγδαλωτά τους, θέλω και τσάι, θέλω και βλέμμα ερωτικό πάνω για να μπορώ να φύγω…
Γλυκός αποχαιρετισμός στην ΕΣΑΟΥΙΡΑ, φιλιά αρμυρά, θαλασσινά...
«As time goes by»
Και τώρα οι δρόμοι όλοι οδηγούν πίσω στην Καζαμπλάνκα...

Αφήσαμε πίσω την καρδιά μας και τον Αμπντούλ με την αέρινη Ζεχρά του, χάνονται μες στο βλέμμα μου, υγρασία, όαση τα δακρυσμένα μάτια του αποχαιρετισμού, γεια σου Αμπντουλ, ξέρω, θα παραλάβεις άλλους, αλλού θ’ αναζητήσεις τη μικρή Ζεχρά, σε άλλο καραβάνι, φύσα Αμπντούλ, ανέμισε το μπλε μαντήλι μου, πάρε τα μαλλιά μου, την ψυχή μου στην έχω δώσει ήδη…
Όσο για μας που φτάσαμε ξανά στην Καζαμπλάνκα της αρχής, τίποτα δεν τέλειωσε, δεν είναι κύκλος για να κλείσει, σπιράλ είναι το ταξίδι μας, στην πόρτα του ξενοδοχείου μάς περιμένει ο Humphrey τζέντελμαν, με βοηθάει με τη βαλίτζα να μη σηκώσω βάρος, η Igrid, είναι στο μπαρ, έχουν φροντίσει την κάθε λεπτομέρεια της τελευταίας μας βραδιάς, να μας γλυκάνουν τον καημό, να μας παρηγορήσουν…

Ξενοδοχείο – Δείπνο Αποχαιρετιστήριο – Διανυκτέρευση – και πώς να κλείσεις μάτι….

10η ΜΕΡΑ: ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ - ΑΘΗΝΑ

Το ταξίδι σε χρόνο πραγματικό εδώ τελειώνει όμως τόσα ταξίδια κι ένας χρόνος άλλος έχουν διασταλεί μέσα μου. Κυοφορώ χαρά…

Μουεζίνη βγαίνεις για τελευταία φορά… ξύπνα με απ’ τ’ όνειρο…

Αποσκευές έτοιμες, ψυχή ανέτοιμη γι’ αυτόν τον αποχαιρετισμό, ανοίγω και πάλι τη βαλίτζα, τοποθετώ προσεκτικά τη Σχέση, μη σπάσει – εμπειρίες και  Σχέση με τον τόπο, - βαλίτζα το σώμα μου όλο, εικόνες εξαίσιες και μαγικές στιγμές, κλείνω μαλακά το φερμουάρ της ψυχής, μη γίνουν τζίνι οι αναμνήσεις της Ανατολής και πετάξουν μακριά μου…
Κατεβαίνουμε για πρωινό, check out, μελαγχολία για ό,τι τέλειωσε, χαρά για όσα μοιραστήκαμε… αναχώρηση για το αεροδρόμιο.

Είναι μεσημεράκι τώρα που το αεροπλάνο μας σηκώνεται πάνω απ΄ τη μαγική τη γη του Μαρόκου, οι άνθρωποι σιγά σιγά παύουν να φαίνονται, μόνον τον Humphrey ξεχωρίζω, τα σπίτια χάνονται απ’ το βλέμμα και μένει μόνο πια η θάλασσα η κοινή μας, η Μεσόγειος που μας ενώνει...
Απ’ ευθείας πτήση για Αθήνα.
Άφιξη.
Και τώρα, κάθε φορά που θα έρχονται ειδήσεις απ΄ το Μαρόκο, κάθε πλάνο ταινίας που γυρίστηκε εκεί, κάθε που θ’  ανοίγω ένα συρτάρι και θα αναστατώνουν τις αισθήσεις μου οι μαγικές οσμές που μου χάρισε το Ωραίο Ταξίδι, κάθε φωτογραφία κομμάτι της ζωής και της Ιστορίας μου πια…
Κι όταν θα στέκομαι αντίκρυ στις δικές μας θάλασσες και στρέφω τα μάτια μου στον Νότο, θα ‘ ναι σαν να στέλνω μυστικό χαιρετισμό σε όλους και όλα, φιλί στο μπουκάλι σ’  ότι μου χαρίστηκε αυτές τις μέρες, σ’  ό,τι μπήκε μέσα μου κι έγινε ζωή μου, με σώμα, με ψυχή με νου… wahabibi Μαρόκο!!!!

Έφτασα στο σπίτι, στο Παγκράτι. Δεν πιστεύω στα μάτια μου, ο Humphrey είναι εδώ, με βοηθάει πάλι με τη βαλίτζα, να μη σηκώσω βάρος, τζέντελμαν…
Τί είναι αυτό;;;
Φυσάει Αμπντούλ στα μαλλιά μου…

El Greco

Υ.Γ: Ευχαριστώ τον αγαπημένο φίλο Περικλή Μοσχολιδάκη, που σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για μένα, έβαλε πλάτη και χέρι και μυαλό και ψυχή για να φτιάξουμε ετούτο το ταξίδι στο χαρτί. Πέρι μου, απ’ την  καρδιά μου σ’ ευχαριστώ.

WAHABIBI ΜΑΡΟΚΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!... ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Ταξίδι στο Μαρόκο: WAHABIBI... ΜΑΡΟΚΟ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!

ΧΡΙΣΟΥΓΕΝΝΑ:19-28 Δεκεμβρίου!

και

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ:26 Δεκεμβρίου. - 4 Ιανουαρίου


Απ' ευθείας πτήσεις με Royal Air Marocco!


Ημιδιατροφή!

Το Μέσα Χρονικό μιας ταξιδιώτισσας. Κατάθεση/μαρτυρία λίγες μέρες πριν το Ταξίδι…

Γεια σας, είμαι η Νέτα, ας πούμε ότι είμαι καλά, είμαι 50 χρόνων (50 και...) και μες στο κατακαλόκαιρο πήρα αποφάσεις για το χειμώνα που ’ρχεται, μη με βρουν τα «κρύα» απροετοίμαστη. Πήρα ήδη απόφαση για το τί θα κάνω στις γιορτές, Χριστούγεννα / Πρωτοχρονιά θα πάω στο Μαρόκο…

Η απόφαση είχε παρθεί την ίδια μέρα που το είδα , μπορεί κι ακόμα πιο πριν, απ’ τον υπαινιγμό τής Melodrakma ότι κάποια στιγμή θα οργανώσει ταξίδι στο Μαρόκο, απ' τον περασμένο Ιανουάριο δηλαδή. Και καθώς ο χρόνος είναι στοιχείο υγρό, είναι νερό, κυλάει νεράκι, τίποτα δε μπορεί αν τον σταματήσει, απ’ τον Αύγουστο που δημοσιεύτηκε το πρόγραμμα έφτασε Δεκέμβρης, ευτυχώς έκλεισα αμέσως, την ίδια μέρα της δημοσίευσης κι έτσι αντί να το αποφασίζω 2-3 μήνες 3 και πλέον μήνες τώρα το ονειρεύομαι και το σχεδιάζω.

Δεκέμβρης.

Απ’ τα παράθυρα κι απ’ τα μπαλκόνια τα βλέπω όλα, έβαλαν τα γιορτινά τους,  η γαλοπούλα μετράει τις ώρες της, η βασιλόπιτα φέρνει δαιμονισμένα στροφές γύρω απ’ τον εαυτό της, -ούτε η ίδια δεν ξέρει πια που πέφτει το νόμισμα,- παραδοσιακά Χριστούγεννα, παραδοσιακή Πρωτοχρονιά γύρω μου παντού, Χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια έχουν κατεβεί απ’ τα πατάρια, εγώ όμως φέτος δε θ΄λω τίποτα τέτοιο, κακό είναι; Εγώ φέτος πήρα νωρίς τη μεγάλη απόφαση και χαμογελάω σαρδόνια κάθε φορά που με ρωτάνε : «τί θα κάνεις φέτος στις Γιορτές;»... όταν τους λέω πως έκλεισα με κοιτάζουν παράξενα, τώρα που τηλεφωνούν και δεν βρίσκουν θέση τους κοιτάζω εγώ με δήθεν συμπόνοια...

Έχω προθέσεις λάγνες φέτος, σχέδια όλο μυστήριο, το μυαλό μου λικνίζεται απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, απ’ τον Αύγουστο ως το Δεκέμβριο το μυαλό μήνες τώρα είναι κάτω από μία χουρμαδιά…

Πάει το έλατο, στόλισα χουρμαδιά μες στο μυαλό μου φέτος, απ’ το 15αύγουστο αναβοσβήνουν τα λαμπιόνια στην καρδιά μου,  το έλκηθρο του Αη Βασίλη το σέρνει καμήλα, ο Αμπντούλ, ο καμηλιέρης θα μου φέρει φέτος τα δώρα, αυτός θα είναι φέτος ο Αη Βασίλης, όλα αλλιώς φέτος, αντί για κουραμπιέδες που θ' άφηνα στον Αη Βασίλη,  θα του αφήσω σιροπιαστά γλυκά του Αμπντούλ, γεμισμένα σύκο, καρύδι και μαστίχα,  έχω τρεις και πλέον μήνες που φέρνω τσάρκες σε μυστηριακές κάσμπες, σε δαιδαλώδη σουκ του μυαλού, στα γλυκά βράδια μιας χώρας μαγικής που ζεσταίνει ανάλαφρα τους Χειμώνες όσων την επισκεφτούν και την αγαπήσουν, το αεράκι της ερήμου και η αλμύρα της θάλασσας, Μεσόγειος και Ατλαντικός μαζί…

Απ’ τον Αύγουστο το περιμένω κι έφτασε η μέρα επιτέλους…

Βαλίτζα έτοιμη, η μισή ανατολίτικα αξεσουάρ, με το ζόρι κρατήθηκα μη βάλω μέσα τη στολή της χανούμισας απ’ το περσινό πάρτυ μασκέ, μισή βαλίτζα με αραχνούφαντες πασμίνες και φουλάρια και σαλβάρια…

Wahabibi Μαρόκο αγάπη μου…

El Greco


Αύριο, Κυρακή 11 Αυγούστου, θα δημοσιευθεί το ημερήσιο πρόγραμμα.

Κρατήεις από σήμερα:

τηλ: 210 534 1960
6980 99 23 23
6985 66 2014
e-mail: es@melodrakma.com

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ

6 Αυγούστου 1945. Ακριβώς 74 χρόνια απ’ τη ρίψη της βόμβας στη Χιροσίμα. Διεστραμμένος επίλογος εκείνου τού διεστραμμένου προλόγου στη Γκερνίκα. 80 χρόνια απ’ τα "εγκαίνια" βομβαρδισμού αμάχων στη Gernika. 74 απ' τη μέρα που το "Μικρό αγόρι" κουβαλάει σαν Αινείας το νεκρό αδερφάκι του στην πλάτη.

Ετοιμάζοντας το ταξίδι στην Ιαπωνία, (8-19 Νοεμβρίου) προετοιμάζοντας όσα θα δούμε κι όσα θα πούμε, η μικρή φωτογραφία με τα μικρά παιδιά παίρνει διαστάσεις Γκερνίκα μέσα μου, τεράστιος πίνακας σαν οθόνη κινηματογραφική μπροστά μου η στιγμή. Προσπαθώ να κοιτάξω από μια κλειδαρότρυπα του χρόνου, να βρεθώ εκεί, να προσπαθήσω να καταλάβω και πιο πολύ να νιώσω την ψυχή αυτού του παιδιού, πού βρήκε τη δύναμη και φόρτωσε στην πλάτη του τον νεκρό αδερφό στις 6 Αυγούστου του 1945 όταν μάλιστα είχε βγάλει βρώμα η Ιστορία κι έτσι το γραψε κιόλας ότι δήθεν  ο πόλεμος τέλειωσε 9 Μαΐου.

Θα πάμε φέτος στη Χιροσίμα και θα είναι αφορμή για πολλά.

 Τιμή στο φωτογράφο κ. Ο' Ντόνελ.

El Greco

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ ΑΠΟ ΤΗ MELODRAKMA

Σπουδαία Νέα, μια ωραία, συλλεκτική στιγμή ετοιμάζεται για την Πολωνία.

Απ' τη Δωδώνη στο Άουσβιτς!

3 απ' τα 5 μέλη του θιάσου των Θεάτρων της Ηπείρου, ετοιμάζουν για το Άουσβιτς Αφιέρωμα Μνήμης με Κείμενα Μαρτυρίες του Ολοκαυτώματος και Μουσική!

Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης Περικλής Μοσχολιδάκης,  η Άλμπα μου και η Αγγελική μου θα είναι μαζί μας σ' αυτή την αναχώρηση του Αυγούστου και θα κάνουν ένα ταξίδι Διαμάντι ακόμα πιο αστραφτερό και κυρίως πιο κοφτερό!

Ραντεβού 26 Αυγ. με 1η Σεπτεμβρίου!!!

El Greco

ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΙΣΠΑΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ Φ.Ο.Ν.Ι

Η Βόρειος Ισπανία, από μόνος του ο προορισμός, μ’ αυτή τη φύση, την Ιστορία, τη γαστρονομία, έχει γίνει ένα ταξίδι που οφείλει να κάνει όποιος αγαπάει τα πολλαπλά ταξίδια, εκείνα σαν τις μπάμπουσκες, που ανοίγεις και ανοίγεις κι όλο και κάτι νέο ανακαλύπτεις, εκείνα που όσο πιο βαθιά μπαίνεις, τόσο πιο πολύτιμοι η θησαυροί που έχουν να σου δώσουν, προίκα το ταξίδι αυτό για τους «χειμώνες» που έρχονται.

Από μόνος του ο προορισμός, πολύ δε περισσότερο όταν κάποιος έχει τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων του τόπου, τότε μετατρέπεται σε βιωματική εμπειρία, αυτό έχει η Melodrakma, κρατάει με αγάπη στα χέρια της το DNA της περιοχής, τα βουνά της, την απεραντοσύνη του Ατλαντικού, των αγώνα των ανθρώπων για επιβίωση, των αγώνα των ανθρώπων για Δημοκρατία και Ελευθερία, το φόβο των γενναίων πριν υπακούσουν στην καρδιά και στη μοίρα, τη θλίψη των δέντρων όταν το τελευταίο φύλλο τους αφήσει…

Εκτιμήθηκε φαίνεται αυτή μας η σχέση με την περιοχή και φέτος, πραγματοποιήσαμε και τις 8 προγραμματισμένες αναχωρήσεις (συμπεριλαμβανομένων των δύο του Αυγούστου και μιας του Σεπτεμβρίου οι οποίες έχουν κλείσει).

Το τελευταίο πέρασμα απ’ την αγαπημένη αυτή περιοχή του κόσμου ήταν με 40 φυσιολάτρες του Φ.Ο.Ν.Ι, του Φυσιολατρικού Ομίλου Νέας Ιωνίας. Ωραίοι άνθρωποι, πολυταξιδεμένοι και γι’ αυτό απλοί, ευφυείς με χιούμορ και αγάπη για τη φύση, τον άνθρωπο και τους αγώνες του. Τί άλλο να ζητήσει κανείς;

Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στο Φ.Ο.Ν.Ι εκ μέρους όλης της ομάδας της Melodrakma για την εμπιστοσύνη και τη σχέση που πλέον οικοδομήσαμε.

Καλούμε όλους, Συλλόγους και μεμονωμένους ταξιδευτές να μας δώσουν το χέρι για να τους περπατήσουμε στο Camino, στο μονοπάτι της Melodrakma.

Ευχαριστούμε για την αγάπη και την εμπιστοσύνη.

El Greco