Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΥΡΕΝΤΖΗΣ στη Μαδρίτη: ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ

Έφτασα νωρίς στο μέγαρο Μουσικής τής Μαδρίτης για να επιβεβαιώσω ότι η θέση που είχα ήταν αυτή που πίστευα, μπροστά ακριβώς, απέναντι από τον Διευθυντή ορχήστρας, όχι στην πλάτη του κι έτσι ήταν.

Έκατσα στη θέση μου κι άρχισα να παρατηρώ γύρω μου. Είναι άλλο πράμα το φτάνεις νωρίς στο χώρο του θεάματος που πας να δεις κι άλλο εκείνο το κλασικό σχεδόν, το λαχανιασμένος, στην καλύτερη περίπτωση  ίσα-ίσα πριν σβήσουν τα φώτα. 

Όταν φτάνεις νωρίς παρατηρείς πράματα που ήταν πάντα εκεί αλλά που δεν  τα έβλεπες. Αμέτρητες φορές πήγα τα τελευταία χρόνια σ’ αυτόν το χώρο αλλά πρώτη φορά ένιωσα πως είναι τεράστιος. 9.500 θέσεις.  Με τον COVID ήρθε το «κούρεμα» και μπορεί να γεμίσει μόνο τα 2/3 του. Δηλαδή μέχρι 6.270 θέσεις. Τηρείται ευλαβικά αυτό κάπου τόσοι ήμασταν χθες. (Στην πώληση των εισιτηρίων σε υποχρεώνουν να αγοράσεις 2 θέσεις. Ώστε όσοι καθίσουν μαζί να είναι παρέα. Μετά, ακολουθεί μια θέση κενή και πάλι άλλες δύο. Και μόνος σου να είσαι πλήρωνε 2 θέσεις και φαντάσου ότι πήγες  ν’ ακούσεις τον Κουρεντζή με τη Μαρία Κάλλας, ποιος θα σ’ εμποδίσει στο μυαλό σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Έτσι κι αλλιώς τα δύο εισιτήρια τα πλήρωσες. )

Μπαίνοντας παρατήρησα τα γλυπτά που στολίζουν το χώρο, τους πίνακες ζωγραφικής, το όργανο, ούτε αυτό δεν είχα προσέξει, το τεράστιο επιβλητικό στολίδι το Όργανο του Μεγάρου με 15.600 αυλούς, είναι καλό να μην πάμε λαχανιασμένοι πουθενά, ανακαλύπτουμε άλλο κόσμο.

Οι μουσικοί είναι ήδη στη σκηνή και 7:30 ακριβώς άρχισαν να χαμηλώνουν τα φώτα. Στα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή που μας καλωσορίζει και μας ζητάει να κλείσουμε τα κινητά, παράλληλα, καθώς λόγω κόβιντ δε δίνονται έντυπα με πληροφορίες για τα κονσέρτα – η φωνή στα μεγάφωνα  δίνει 2-3 πληροφορίες για το τί θ’ ακούσουμε, ποια είναι η ορχήστρα, ποιος ο δημιουργός και διευθυντής της και πως αυτή είναι η πρώτη παράσταση από το 2019.

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΖΕΣΤΟ.

Δυναμώνει ακόμα περισσότερο όταν βγαίνει ο κος. Κουρεντζής.

Αυτό που ακολούθησε ήταν σα να πήγες να κοινωνήσεις κι ο ιερέας παίρνει απ’ το Άγιο Δισκοπότηρο σώμα και αίμα μουσικής, δημιουργία αιώνων και βρέχει τα χείλη σου.

Αυτό έκανε χθες ο κύριος Κουρεντζής με τις Συμφωνίες 40 και 41 του Μότσαρτ.

Μισός Ιερέας στο μυαλό μου κι ο άλλος μισός Φρέντυ Μέρκιουρυ τής Κλασικής Μουσικής, απόλυτος ροκ σταρ!

Δεν ανέβηκε ούτε μια στιγμή στο πόντιουμ. Κάτω, στο ίδιο επίπεδο με τους μουσικούς του με ό,τι αυτό σημαίνει σημειολογικά. Κινούνταν ανάμεσά τους όπως στρατηγός που πάνω στ’ άλογό επιθεωρεί τους πολεμιστές του και τους λέει είμαι εδώ, στην πρώτη γραμμή μαζί σας όχι στον απέναντι λόφο, με τα μάτια τους λέει είμαστε εδώ για το καλό των ανθρώπων, είμαστε εδώ για τη χαρά τής ζωής  και κείνοι με το δικό τους βλέμμα απαντούν «διατάξτε στρατηγέ, σας λατρεύουμε»!

Μουσικοί πολεμιστές, όργανα σπαθιά , νότες σφαίρες…

Ούτε μια νότα δεν έχει να παραπονεθεί για χθες, να πάει να πει στο Μότσαρτ "εμένα δε με παίξανε, εμένα δε με υπογραμμίσανε όπως ήθελες εσύ ΒΌλφγανγκ Αμαντέους..."

Αυτό που έχει καταφέρει ο κύριος Κουρεντζής είναι να σπείρει κατ’ αρχάς αγάπη για τη μουσική στους μουσικούς του. Κάνουν έρωτα στη σκηνή τα όργανα, όλα με όλα, όργιο οργάνων γιορτή μουσικής.

Αποθεώθηκε απ’ το κοινό στο τέλος. Όλοι όρθιοι και όλοι φωνάζοντας: BRAVO!

Πολύ ταλέντο

Πολλή δουλειά

Αλλά κυρίως πολλή αγάπη

Ο κος Κουρεντζής αγαπάει τους μουσικούς του.

Εκείνοι αγαπούν το Μαέστρο τους, κρέμονται απ’ τα χέρια του, απ’ τα μάτια του, απ’ τα χείλη του….

Κι όλοι μαζί αγαπούν τη μουσική.

Αυτό το θαύμα οφείλεται στην αγάπη. 

Σα να έδωσε φιλί ζωής σε νότες που είχαν πεθάνει αιώνες τώρα. Αυτό νιώθω πως κάνει ο κύριος Κουρεντζής κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή: γονατίζει, σαν πιετά παίρνει αγκαλιά μία-μία τις νότες και τους δίνει φιλί καινούριας ζωής.

Περάσαμε και περνάμε δυσκολίες με τον κόβιντ αλλά κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τον Τρότσκι και μια απ’ τις τελευταίες του φράσεις πριν να δολοφονηθεί: «Παρόλα αυτά, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ».

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τη δουλειά μου ως ξεναγός και ό,τι προσπαθούμε μέσω τής Melodrakma, να έχουν δηλαδή Τέχνη και Ψυχή τα Ταξίδια των ανθρώπων, τα τιμούν πολλοί άνθρωποι και μεταξύ άλλων και η κυρία Καίτη, η μητέρα του κυρίου Κουρεντζή. Από κοινή φίλη λοιπόν, την αγαπημένη Βαγγελιώ, έμαθε η κυρία Καίτη πως θα πάω στο μέγαρο μουσικής τής Μαδρίτης, τηλεφώνησε στο γιο της, του ‘πε πως θα πάω να τον ακούσω, εκείνος τής είπε να μου μηνύσει να πάω και να τον δω μετά κι έτσι έγινε και στη μικρή κουβέντα συμφωνήσαμε κάτι πολύ ωραίο. Θα μου στείλει τον προγραμματισμό του για το 2022, ό,τι κονσέρτο στον κόσμο έχει ήδη προγραμματίσει και θα οργανώνουμε για τους φιλόμουσους ταξίδια που θα συνδυάζουν τη γνωριμία με τον τόπο έχοντας εξασφαλισμένη και την είσοδο για τις παραστάσεις του. Οπότε φτιάξτε βαλίτσες. Καιρός είναι να σπείρουμε αγάπη για την αιώνια μουσική!

Υ.Γ-2: Λες και δεν έφτανε όλο το εσωτερικό γιγαντιαίο ανάστημά του, είναι και 2 μέτρα.

Υ.Γ-3:  Για όσους βλέπουν ή πιο σωστά δε βλέπουν τη μάσκα, είναι γιατί περάσαμε τον κόβιντ  κι οι δυο πρόσφατα και το επιτρέψαμε για κάποια δευτερόλεπτα.

El Greco

ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ ΔΥΟ ΥΠ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

Βλέποντας χθες ζωντανά το «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα σε Δένδια και Τσαβούσογλου, ομολογώ ότι μεταξύ άλλων πολλών, το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι η Εξωτερική Πολιτική τής Ελλάδος αυτή τη στιγμή είναι στα χέρια ενός ιδιαίτερα ευφυούς ανθρώπου. Όχι μόνο ευφυής. Ψύχραιμος, sangre fría λεν οι Ισπανοί, γρήγορος, χρησιμοποιώντας το μικρό όνομα τού «αντιπάλου» του, «Μεβλούτ μου… και Μεβλούτ μου» σκοπίμως και ευφυώς με τεχνητή φιλικότητα έβγαζε κάθε δέκα δευτερόλεπτα το βαμβάκι κι έκοβε, «Τούρκο» τον έκανε τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών.

Όχι μόνο ευφυής και ψύχραιμος αλλά και με συνδυαστικό νου επίσης, απαντούσε στον Τσαβούσογλου αλλά συγχρόνως κάθε λέξη απευθύνονταν  στη Διεθνή Κοινότητα, σε Θεσμούς και σε πρόσωπα,  με ευγένεια αλλά συγχρόνως κι αυτό που λένε οι Άγγλοι bitch, «σκύλα» που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και με χαμόγελο σου λέει πως μυρίζουν οι μασχάλες σου, το στόμα σου, και τα πόδια σου μυρίζουν, έχεις προγούλι και τα μπράτσα σου έχουν κρεμάσει... με την καλή έννοια γλυκέ μου/γλυκιά μου… (Που θα πει: και την Αγια Σοφιά τζαμί την κάνατε, και παράνομες παραβιάσεις-υπερπτήσεις πάνω από έδαφος, όχι μόνο από θάλασσα, από έδαφος κάνετε, και με πόλεμο απειλείτε, και απελπισμένους ανθρώπους, πρόσφυγες χρησιμοποιείτε φέρνοντας τους στα σύνορα, στον Έβρο μετατρέποντας ανθρώπους σε εργαλεία για να πιέσετε προς όφελός σας, και τη Σχολή τής Χάλκης κλείσατε... και άι σιχτίρ αλλά δε θα στο πω Μεβλούτ μου το "άι σιχτιρ"  γιατί είμαι ένας ευγενής άνθρωπος!)

Ακόμη και παράσταση να ήταν, έκανε έξοχα το ρόλο του ο κύριος Δένδιας. Ασφαλώς και το «παιχνίδι» παίζεται σε άλλα επίπεδα, ασφαλώς και δεν άλλαξε κάτι επί της ουσία όμως χάρηκα πολύ βλέποντας έναν ευφυή, μορφωμένο και καλά προετοιμασμένο άνθρωπο να μιλάει με επιχειρήματα και όχι με μαγκιές και τσαμπουκάδες εσωτερικής κατανάλωσης για ρεμάλια τής Φωκίωνος Νέγρη και τσιχλόμαγκες τής Πλατείας Κολωνακίου όλων των κομμάτων.

Είναι ένας πολύ καλός δικηγόρος ο κύριος Δένδιας. Αυτό είδα χθες. Κι αυτού του τύπου τον Λόγο ακούει (όταν ακούει) η Δύση στην οποία αποφασίσαμε να ανήκουμε, όχι τις κορώνες σοπράνο από φωνή βαρύτονου.

Η παρουσία του κυρίου Δένδια χθες μου φάνηκε ως ένας θρίαμβος των ανθρώπων χαμηλών τόνων, των λεγόμενων «μη χαρισματικών» που όπως πολύ καλά ξέρουμε είναι αυτοί που τελικά βγάζουν συνήθως τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Τα αυτονόητα βασικά έλεγε χθες ο κύριος Δένδιας, τίποτα παράξενο, καινούριο ή εντυπωσιακό αλλά μας έκανε εντύπωση γιατί πάει καιρός που το αυτονόητο πήγε «περίπατο» 

Ήταν σα μια παρτίδα σκάκι η χθεσινή συνέντευξη τύπου των δύο Υπ. Εξωτερικών. Και με πολλή χαρά είδα έναν άνθρωπο που ενώ φαίνονταν ότι αυτοσχεδίαζε στο απρόβλεπτο τής στιγμής, είχε δουλέψει πολύ κι είχε προβάρει την κάθε εξέλιξη τής παρτίδας, την κάθε εν δυνάμει κίνηση του άλλου παίχτη. 

Αυτό μου φάνηκε εμένα πως έγινε χθες μπροστά στις κάμερες. Ασφαλώς και τα σημαντικότερα έγιναν και γίνονται στα παρασκήνιο. Και είναι Παγκόσμιο το παρασκήνιο στην προκειμένη γι’ αυτό και δεν είναι πεδίο για κομματική αντιπαράθεση το θέμα αυτό. Ο κύριος Δένδιας είναι ένας πάρα πολύ ικανός άνθρωπος που όμως ίσως, ίσως λέω για ανεξήγητους λόγους περιπέσει σε δυσμένεια. Θα δείξει. 

Κύριε Δένδια, αν ω μη γένοιτο συμβεί αυτό και βρεθείτε εκτός Υπ. Εξωτερικών, αναλάβετε σας παρακαλώ πολύ το Υπ. Τουρισμού. 

Υ.Γ: Μια πολύ δυσάρεστη «υποψία». Φαίνεται πως έχει αρχίσει μια συζήτηση για την εδαφική κυριαρχία τής χώρας. Μακάρι να κλείσει σύντομα αλλά η Νέα Εποχή, η Γεωπολιτική η Ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο, το φλερτ και η άλλη παρτίδα σκάκι ανάμεσα σε Τουρκία και Δύση, δε λένε πως πάμε για κλείσιμο. Πάντα όμως υπάρχει ο αγαπημένος (πολλές φορές) απρόβλεπτος παράγοντας τής Ιστορίας.

El Greco

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ- Μια μέρα στο Μιλάνο: Ο Δάντης, η Μαρία, ο Μάηκ και τ' άλλα παιδιά!

Τέτοιο καιρό το 2018 ετοίμαζα το ταξίδι «Στα Δόντια του Δάντη» Ένα παιχνίδι με το «Δ», τής Δύναμης που προσφέρει η Ποίηση και η Μουσική. «Δόντια», «Δάντης», «Δύναμη», η δύναμη που  αποκτάει η ψυχή όταν βυθίζεται σε ποίηση και νότες σπουδαίων στιγμών τής ανθρώπινης δημιουργίας, τη χρειάζεται τη δύναμη αυτή η ψυχή να πορευτεί πότε στα δύσκολα και πότε στα τετριμμένα. 

Ταξίδεψα επί τούτου στην Ιταλία για την προετοιμασία του ταξιδιού, ξανά και ξανά και κάθε φορά κάτι άλλο άναβε, σαν αστέρι γήινο και μου φώτιζε περιοχές του μυαλού και αγωνίες ανθρώπινες.

Το ταξίδι άρχιζε απ’ τη Βερόνα και κατηφόριζε, Μπολόνια, Ραβέννα, Φλωρεντία, Σιένα, Σαν Τζιμινιάνο, Μονταλτσίνο, Μοντεπουλτσιάνο, θάλασσα η ομορφιά με τους λόφους και τα κυπαρίσσια να βγάζουν ρίζες στην καρδιά μας, μόνο το Αιγαίο είναι ωραιότερο απ’ την Τοσκάνη, adio  Τοσκάνη κι από κει περνούσαμε από Περούτζια και Ασίζη…

Πριν την αναχώρηση του Αυγούστου του 2018, κάποιες μέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι, πήγαμε οικογενειακώς στο Μιλάνο και κει θα έφτανε και το γκρουπ. 

Και πού δεν πήγαμε 5 μέρες.... 

Η μέρα που επισκεφτήκαμε τη Σκάλα,άφησε σφραγίδα. (Το έχουν αυτό κάποιες μέρες, ξεχωρίζουν απ’ τις άλλες, τις πολλές μας.)

Η Αλαιτζ η Άλμπα και γω περιφερόμαστε στους χώρους που έχουν ενέργεια ηφαιστειακή από μνήμες, πρεμιέρες, αποθεώσεις, δάκρυα, φωτογραφίες παντού, η Ιστορία του Λυρικού θεάτρου μπροστά στα μάτια μας, αστράφτει το βλέμμα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ένα ουράνιο τόξο τής φαντασίας μου επικάθεται σαν φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του Νουρέγιεφ, μια μινιατούρα του Μότσαρτ, στέκεται σα γίγαντας αυτοπεποίθησης, μουσικά όργανα σε προθήκες εκθέματα τώρα γιατί τ’ άγγιξαν χέρια θεϊκά, στέκομαι μπροστά σ’ ένα πορτραίτο του Μπελίνι… 

Ακούω μια φωνή πίσω μου, στρέφουμε κι οι τρεις… Είναι ένας κύριος, ίδια φιγούρα με τον μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, προς στιγμήν νόμιζα ότι πάει, αυτό ήταν, πέρασα κάπου «απέναντι» και βλέπω ό,τι θέλω, ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Μητρόπουλος, ήταν όμως ένας γηραιός κομψός κύριος 96 χρόνων… 

Buongiorno…

Ήθελε κουβέντα, και γω το ίδιο. Σε άπταιστα itañol, ιταλοισπανικά κάναμε μια απ’ τις πιο πολύτιμες κουβέντες τής ζωής μου. 

Ήταν ο archivero, ο copista τής Σκάλας του Μιλάνου κάποτε. Οι παρτιτούρες που έπαιζε το κάθε όργανο για δεκαετίες σ’ αυτό εδώ το θέατρο περνούσαν από τα χέρια του πριν τοποθετηθούν στο αναλόγιο του κάθε μουσικού. 

Ήθελε να μας ξεναγήσει.

Αυτό είναι το πιάνο του Τζιουζέπε Βέρντι μας λέει και καμάρωνε σα να ήταν δικό του.

Πάνω από 30 χρόνια που είχε βγει στη σύνταξη αλλά κάθε μέρα πήγαινε στη Σκάλα, στο χώρο που δούλευε μια ζωή αλλά φαίνεται πως πήρε άλλη θέση στην καρδιά του, όχι εκείνη τής δουλειάς που νιώθει κάποιος συνεχώς πως του  κλέβει χρόνο απ’ τη ζωή. 

30 χρόνια στη σύνταξη κι επέστρεφε κάθε μέρα εκεί.

Συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί στους ιερούς χώρους, γυρτός αυτός πολύ γυρτός, ο χρόνος είχε αρχίσει να αλλοιώνει την πεντακάθαρα ευθυτενή κάποτε κορμοστασιά του, συνεχίζουμε ξαφνικά το θαύμα… Είμαστε μπροστά στη Μαρία Κάλλας και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το κορμί του ίσιωσε και την κοίταζε, και την κοίταζε και καμάρωνε κι έλαμπε το πρόσωπό του κι άρχισε να λέει και να λέει και να λέει… Μιλούσε με στόμφο και με σιγουριά για ό,τι έλεγε!

Για κάποιο λόγο, ένα απ’ τα πολλά που μας είπε το θυμήθηκα σήμερα. 

Λα σινιόρα Μαρία ήταν η piu grande signora…  Grande, grande, grande!!!!

«Πραγματική ντίβα και buona persona!»

Για πρώτη φορά σ’ όλη αυτή την ώρα του μονολόγου του, πήρα απόφαση να τον διακόψω. Αυτό το «buona persona … το καλός άνθρωπος» είναι αυτό που απ’ όλα πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει και με συγκινεί ειδικά όταν πρόκειται για σπουδαίους καλλιτέχνες. 

Si si … molto buona persona… Γενναιόδωρη με όλους… Sempre έδινε παραγγελία και έφερναν panini per tutti per tutti che hanno lavorato … Για όλους τους εργαζόμενους παράγγελνε κάτι… Μην ακούτε που λένε πως ήταν δύσκολη. Ναι, θύμωνε πολύ αλλά μόνον μ’ ένα πράμα. Με τους τεμπέληδες! Μ’ αυτούς που δε είχαν στόχο κάθε μέρα να βγάλουν απ’ τον εαυτό τους όλο και κάτι καλύτερο. Η Σινιόρα Μαρία δούλευε ώρες και ώρες, για να είναι σωστά προετοιμασμένη και γι’ αυτή, και για το κοινό και για τους συνεργάτες της και μερικοί ερχόταν χωρίς να έχουν κάνει καν ζέσταμα στη φωνή τους… (Ανέβηκε ο τόνος του αποφασιστικά) ΟΧΙ! Η σινιόρα Μαρία αυτό δεν το επέτρεπε!

Πέρασαν τα χρόνια ήρθε ο κορωνοϊός, μπήκε το Νετφλιξ στη ζωή μου, είδα και το ένα είδα και το άλλο, ένιωσα και το χάσιμο χρόνου είπα κι ευχαριστώ που μου δόθηκε τόσος για να δω κάποια πράματα, πέφτω πάνω στον «Τελευταίο Χορό»! Ένα ντοκιμαντέρ για τον πιο μεγάλο απ’ όλους στο χώρο του, τον μαγικό Μάηκελ Τζιόρνταν. 

Κόκκινα τα μάτια του, το ουίσκι δίπλα του στο τραπεζάκι, ζουμάρει η κάμερα συνέχεια στο ουίσκι όσο διηγείται άνθρωπος τη ζωή ημίθεου, τη δική του ζωή. Στόχος του ήταν το κάθε μέρα καλύτερα, κάθε μέρα περισσότερο, κάθε μέρα πιο ψηλά. Μέχρι δακρύων η ανάγκη ορισμένων ανθρώπων να φτάσουν στην προσωπική τους κορυφή, όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα, μέχρι δακρύων ο πόθος να κάνεις τέλεια αυτό που κάνεις, κόκκινα τα μάτια τού Μάηκ όσο πετούσε στη ζωή του…

Κόκκινα και τα δικά μου μάτια… Όσο τον ακούω συνειδητοποιώ πως κάποια απ’ αυτά που βλέπω, κάποια απ’ αυτά που διηγείται τα έχω ξαναζήσει. Συνειδητοποιώ πως όσα μου είχε πει ο Ιταλός Γηραιός Κοπίστα στο Μιλάνο εκείνη την ημέρα για τη Γκραν Σινιόρα, τα ξαναζούσα τώρα με τον Μάηκ, το πώς είναι ένας άνθρωπος που κάθε μέρα θέλει να πάει στην κορυφή των ονείρων του, στην άκρη τής τελειότητας, πώς είναι να δουλεύεις πιο πολύ απ’ όλους ακριβώς επειδή είσαι ο καλύτερος!

Μαζί με τα κανονικά ταξίδια, είναι και τα ταξίδια του μυαλού, ο δρόμος που κόβει το μυαλό, οι γέφυρες που χτίζει και ενώνει κόσμους και στιγμές τής ίδια ζωής, τής δικής μας. Η Μαρία κι ο Μάηκ με σώζουν κάθε φορά που πέφτω πάνω σε όλο και περισσότερους, υποτίθεται επαγγελματίες, που μοναδικό τους στόχο έχουν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερο, να αποφύγουν τον κόπο και την κούραση, να αποφύγουν τη σκληρή δουλειά, να στρογγυλοκαθίσουν κατ’ ευθείαν κάπου όπου να ’ναι αρκεί να είναι αναπαυτικά. Μακριά απ’ αυτούς. Είναι πράκτορες τής Μετριότητας! 

Απ’ το Δάντη ως τη Μαρία Κάλλας, κι απ’ τη Γκραν Σινιόρα ως το Μάηκελ Τζιόρνταν έκανα ένα απολαυστικό ταξίδι, σε τόπο χλοερό με μόνη πανδημία αυτή που προκαλεί το μικρόβιο του να φτάσει κανείς στην κορυφή του.  

Κρατάω στο βελούδινο  κουτάκι τής μνήμης μου όλα τα πολύτιμα που μοιράστηκε μαζί μας εκείνη την ημέρα αυτός ο ιδιότυπος «ξεναγός» στη Σκάλα του Μιλάνου. Δε θυμάμαι τ’ όνομά του. Ούτε φωτογραφία βγήκαμε, μας πήρε ο λόγος του και το ανάστημά του κι ούτε μια στιγμή δε σκεφτήκαμε κάποιο «μετά» τής στιγμής που ζούσαμε. 

Τρία χρόνια μετά από κείνη την ημέρα, και δη μετά τον τελευταίο χρόνο λαίλαπας κορωνοϊού στη Βόρειο Ιταλία, εύχομαι να είναι όρθιος ο Κοπίστα μπροστά στη Μαρία και να διηγείται τη ζωή της που την έκανε και δική του ζωή. Κι αν πάλι ήρθε το τέλος και πήγε και τη βρήκε στον ουρανό, πάλι χαρούμενος θα είναι γιατί το μόνο που ήθελε ήταν μουσική και να μιλάει γι' αυτή! 

Υ.Γ: Καμιά φορά στα όνειρα που κάνω ξύπνιος, σκέφτομαι… «να μαζευτούν στη Melodrakma οι καλύτεροι, όσοι έχουν όνειρα και θέλουν να δουλέψουν γι’ αυτά, να μαζευτούν και να το κάνουν Scala και Chicago Bulls το μαγαζί! Και μετά ξυπνάω.

El Greco

Η ΕΝΟΧΗ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΠΑΣΧΑ

Πάσχα των Καθολικών σήμερα. . Δεν ξέρω τι έγινε απ’ το Σχίσμα και μέτα στις καρδιές των ανθρώπων, σχίστηκαν, ο τρόπος αντίληψης και εορτασμού αυτής τής γιορτής είναι εντελώς διαφορετικός. 

Είμαι στη Μαδρίτη, κοιτάζω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου το μεγάλο πάρκο μπροστά, το Madrid Rio και βλέπω έξω μια ακόμα συνηθισμένη Κυριακή. Πιο πολύ γιορτάζει η Άνοιξη παρά η Ανάσταση. Κόσμος πάνω κάτω αγκαζέ, χαρούμενα σκυλιά, χαρούμενοι έφηβοι (και μη) κουτάκια μπύρες κάνουν πικ νικ, βγήκα να περπατήσω με τον Haiku στο ποτάμι, γαύγισε τους πάντες από χαρά, χαρούμενοι ήταν κι αυτοί όλοι έτσι κι αλλιώς με τις μπύρες τους, φτάσαμε ως το μεγάλο πολυκατάστημα, το Plaza Rio, ανοιχτό.

Κυριακή του Πάσχα, πήραμε το δρόμο τής επιστροφής, περάσαμε απ’ το σούπερ-μάρκετ για κρασί, ανοιχτά, περάσαμε κι απ’ το φούρνο για ψωμί, ανοιχτά, άφησα τον Haiku στο σπίτι, πήγα στο γυμναστήριο, ανοιχτά… 

Δεν ξέρω τι έγινε στις καρδιές των ανθρώπων

απ’ το Σχίσμα και μετά αλλά το Πάσχα εδώ, είναι μια τυπική λειτουργία στη εκκλησία. Τίποτα στις καρδιές των ανθρώπων. 

Επιμένω χρόνια μέσα μου ότι είναι η ΕΝΟΧΗ. Επιμένω πως το Καθολικό Δόγμα επένδυσε σ’ αυτό, τα ρέστα του έπαιξε στο POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…

Τον απωθεί τον άνθρωπο ό,τι μόνιμα τον κάνει να νιώθει ένοχος. Και στη σχέση ενός ζευγαριού το ίδιο συμβαίνει. Όταν ο ένας επιβάλει στον άλλο να νιώθει μόνιμα πως κάνει λάθος, πως φταίει, πως εξ αιτίας του/της κάτι δε γίνεται σωστά, θα φύγει ο «κατηγορούμενος». Όσο πιο μακριά μπορεί θα φύγει. 

Το Καθολικό Πάσχα στην Ισπανία είναι σαν τα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπον. Αίμα παντού, να το δουν όλοι, να πιτσιλίσει στα πρόσωπα όλων, όλοι να νιώσουν πως γι’ αυτούς σταυρώθηκε, φταίμε όλοι, φταίω, φταίω, φταίω… POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…

20 χρόνια τώρα στην Ισπανία σήμερα βεβαιώνομαι. Ο Άνθρωπος δεν αντέχει να τον κατηγορούν συνέχεια. Δεν αντέχει επίκεντρο τής ζωής τους να είναι το Πάθος αντί για την Ανάσταση. 

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ ανάστησε το ισπανικό σινεμά αρνούμενος ακριβώς αυτό το Δόγμα τής μόνιμης ενοχής κι έβγαλε στο Φως όλους τους «αμαρτωλούς».

Ο «Εσταυρωμένος» στη φωτό, είνα

ι απ’ όλους όλους όλους, ο πιο αγαπημένος μου, του Βελάθκεθ, ο πιο σεμνός, ο πιο καλός Χριστός, αυτός που λιγότερο απ’ όλους σπέρνει την ενοχή διαφημίζοντας το μαρτύριό του. Πεθύμησα να ξεναγήσω στο ΠΡΑΔΟ. 

Χρόνια Πολλά σε όλους του φίλους μου τους Καθολικούς. 

Υ.Γ: Τηρουμένων των αναλογιών, μέχρι σε λοιμωξιολόγους και κυβερνήτες μπορεί να είναι χρήσιμο το συμπέρασμα. Δεν αντέχει ο άνθρωπος μόνιμα να τον κατηγορούν πως φταίει. Θα φύγει κι άντε να τον βρεις μετά. 

Υ.Γ-2: Η Mercedes Sosa στη "Misa Criolla" του Ariel Ramirez

El Greco

ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΕΛΛΑΔΑ: ΓΥΡΟΣ ΜΑΝΗΣ-ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ : «Αγέλαστος Θάλασσα» 5-8 Μαΐου

ΡΩΣΙΑ: ΜΟΣΧΑ – ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 15 -22 Μαΐου.

ΓΑΛΛΙΑ: ΚΑΣΤΡΑ ΛΙΓΗΡΑ-ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ 1-7 Ιουνίου

ΒΟΡΕΙΟΣ ΙΣΠΑΝΑ-ΧΩΡΑ ΒΑΣΚΩΝ: 12-20 Ιουνίου (Αγ. Πνεύματος)

ΙΤΑΛΙΑ: ΝΑΠΟΛΗ-ΠΟΜΠΗΙΑ-ΑΚΤΗ ΑΜΑΛΦΙ 18-23 Ιουνίου

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-ΔΥΤ. ΙΣΠΑΝΙΑ: 23 Ιουνίου – 2 Ιουλίου

Αυτά για το 2ο τρίμηνο του 21. 

Πρωταπριλιάτικα ναι. Ψέματα όχι. Το πολύ-πολύ να αποδειχθούν ευσεβείς πόθοι και όνειρα αλλά τα ταξίδια είναι εκεί, έτοιμα,  σωστά προετοιμασμένα και σας περιμένουν.

Κρατήσεις & περισσότερες πληροφορίες: es@melodrakma.com , 6980 99 23 23

Καλό Μήνα.

ΟΛΑ ΕΔΩ 

Υ.Γ: Ασφαλώς και δεν έχουν τελειώσει οι δυσκολίες αλλά ήδη υπάρχει όχι μόνο η θέληση αλλά και η δυνατότητα για ζωή κανονική, για κάτι δηλαδή πέρα απ’ το σαλόνι-κουζίνα-βεράντα (αν υπάρχει) , σούπερ-μάρκετ, πάρκο, πλατεία.

Ήδη η μία μετά την άλλη οι χώρες ανοίγουν για τα ταξίδια αναψυχής

El Greco