ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΒΑΤΑ: Μικρή συμμετοχή στο ασυνειδητοποίητο ακόμα Πένθος.

   
     Με αφορμή την ψήφιση του Προϋπολογισμού του 2013 και με αιτία την γενική Παρακμή των τελευταίων πολλών χρόνων θυμήθηκα ένα ποίημα της Κικής Δημουλά επίσης γενικό δεκανίκι μου των τελευταίων πολλών χρόνων. Χωρίς να είμαι σε κατάσταση transit και χωρίς κανένα κληρονομικό χάρισμα από καμία απ’ τις δυο γιαγιάδες προβλέπω Πένθος.

Βαρύ.

     Επειδή όπως λέει κι οBertrand Russell, «Δε θα πεθάνω για τα πιστεύω μου γιατί μπορεί να κάνω λάθος» σκέφτομαι συνέχεια: μήπως δεν έχω καταλάβει κάτι; Μήπως η μειωμένη μου αντίληψη με κάνει να υποφέρω άδικα; Μήπως οι 153 Βουλευτές που στις 7 Νοεμβρίου ψήφισαν τα μέτρα και στις 11 του ίδιου μήνα τον προϋπολογισμό, έχουν καταλάβει κάτι που εγώ αδυνατώ;

     Και κάθομαι και τους φέρνω στο μυαλό μου έναν έναν… Τον Άδωνη,  τον Μιλτιάδη (Βαρβιτσιώτη), τον Γιακουμάτο, την Τζάκρη αυτή του ΠΑΣΟΚ που λέει ότι διαφωνεί με όλα αλλά θα τα ψηφίσει όλα…


     Και μόνον αυτοί οι τέσσερις φτάνουν για να μην περάσουν τα μέτρα, πάμε στους 149.

     Αν υπήρχαν κριτήρια για να μπορεί να μπει ή όχι κανείς στη Βουλή. Εκτός από τις ψήφους που θα πάρει. Άλλα Κριτήρια, λίγο πιο Επιστημονικά.

     Όπως για παράδειγμα για να γραφτείς σε μια Δημόσια Πισίνα, εδώ στην Ισπανία τουλάχιστον, σου ζητούν ένα πιστοποιητικό από καρδιολόγο.

     Στην περίπτωση των Βουλευτών θα έπρεπε κάτι επιπλέον να απαιτείται, δε λέω από καρδιολόγο, από άλλη Ειδικότητα.

     Είναι δυνατόν το μέλλον ενός λαού, το όποιο μέλλον του όποιου λαού να εξαρτάται από μια γυναίκα που λέει ότι διαφωνεί με όλα αλλά θα τα ψηφίσει όλα και να μην επεμβαίνει Ψυχίατρος;

Υ.Γ.1: Τα ονόματα που αναφέρθηκαν, αναφέρθηκαν τυχαία, συμβολικά και με την «καλή έννοια» Σε κάθε περίπτωση είναι μια πρόχειρη αναφορά σε Ελαφριά Περιστατικά. Για τη ΔΗΜΑΡ για παράδειγμα ούτε λέξη. Εδώ η Πολιτική Επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, εγώ θα μιλήσω;

Υ.Γ.2: Δεν είναι για Πένθος και μόνον ότι μιλάμε πια εύκολα, καθημερινά, ελαφρά τη καρδία περί εμφυλίου πολέμου λες και μιλάμε για την παλαιά εκείνη σειρά «ΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΙ»; Και πρέπει τώρα εγώ να φανταστώ ως Τζιώρτζ Χάζαρντ τον Αλέξη και ως Όρυ Μέιν τον Σαμαρά; (Μαύροι στην παρανομία υπάρχουν πάντως για το conflict που πρέπει να έχει κάθε Δράμα. Και Κου Κλουξ Κλαν επίσης, πανέτοιμη έχουμε, και ούτε καν στα παρασκήνια, επί Σκηνής πια.)

Υ.Γ.3: "Κλαίω, γιατί ο φόβος βάζει τα καλά του και περιμένει..."

                                                                                                    Μαδρίτη  

                                                                                                              EL GRECO



ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΒΑΤΑ

Κική Δημουλά,

Από τη συλλογή: Το Λίγο του Κόσμου


Πότιζε συ τη γλάστρα
κι άσε να κλαίω.
Μόνο γράφε του λόγους,
μήπως κι οφείλω κι άλλη λύπη.
Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη
πως βασανίστηκα για όλα.

Γράψε πως κλαίω για έναν καθρέφτη.
Άλλοτε διακοσμητικό στοιχείο,
μαντείο τώρα.
Για την ξερή καληνύχτα
που λεν οι μικρές πιθανότητες
και ξοφλάνε.
Γράψε πως κλαίω για το παράθυρό σου,
κλειστό κι ακαλημέριστο
και μελαγχολικό εκ γενετής του.
Για τα πουλιά της τελευταίας δεκαετίας.
Τον τρόμο τους με τις κεραίες τηλεοψίας.
Για την προσαρμογή τους ύστερα,
και τα πετάγματά τους
σ’ αυτά τα σιδερένια δέντρα.
Που μάθανε να τραγουδούν σε σιδερένιους κλώνους.

Γράφε.

Γι’ αυτό το Σαββατόβραδο που θάφτηκε
ανάμεσα σε δύο κυπαρίσσια
Στη Φραγκόκλησα.
Για το φεγγάρι που πενθεί – φοράει
μαύρη γραβάτα σύννεφο,
γράψε πως κλαίει.
Κλαίω γιατί με ρώτησες
αν είδα την πανσέληνο.
Όχι, τίποτα ολόκληρο δεν είδα και δεν έζησα.
Κλαίω που τα παιδιά κρατούν τη σάκα τους
σαν τελειωμένη κιόλας γνώση,
και στων αγίνωτων ωρών
την τρυφερή καθησύχαση δεν πάνε
και δεν παίζουν.



Γράψε πως κλαίω για τις μητέρες.
Τις πιο παλιές μητέρες μου.
Τις λεπτές κι όμορφες,
των παραθύρων ερωμένες,
αρπίστριες του αγναντέματος,
που τις επήρε απρόφταστες ο θάνατος
κι αυτές μακροημερεύουν μητρικές
σε σαλονιού φωτογραφίες
και σε κεντήματα.

Κλαίω γιατί ανάψανε τα φώτα
κι η Κυριακή κουλουριασμένη γάτα
στο παράθυρό μου.
Ο φόβος βάζει τα καλά του
και περιμένει.

Γράφε.
Πως κλαίω για τους τυφώνες,
το λίγο φαΐ
το κάθε Λίγο,
για τους σεισμούς
χωρίς προειδοποίηση.
Κλαίω επειδή χαμένη πάει
η είδη που μου ’φερες
πως είδες χθες την πρώτη πεταλούδα.
Κλαίω γιατί δεν είδηση το εφήμερο.

Γράφε. Κλαίω
επειδή η τύχη κλείστηκε στο σπίτι της,
η αναβολή έφτασε στον δήμιο,
το παγούρι έχει φτάσει στην έρημο,
η νεότης έχει φτάσει στη φωτογραφία.
Κλαίω γιατί ποιος ξέρει ποιος θα κλείσει
των ημερών μου τα μάτια.

Πότιζε συ τη γλάστρα
κι άσε να κλαίω επειδή…

ΜΑΔΡΙΤΗ: "Γειτόνισσα, γειτόνισσα, δεν είσαι μόνη σου..."
"Γειτόνισσα, γειτόνισσα, δεν είσαι μόνη σου..."

Συμπτώματα της κρίσης... Ένα από το πολλά ενεχυροδανειστήρια χρυσού στην πλάτεια Πουέρτα Ντελ Σολ

Αποστολή, Κάκη Μπαλή

Ένα αποκαλυπτικό οδοιπορικό της "Αυγής" στη Μαδρίτη της κρίσης, της ανεργίας, των ενεχυροδανειστηρίων και των δικαστικών επιμελητών

     Μαδρίτη, Οκτώβριος. Πρωινό μποτιλιάρισμα στο Πασέο ντε λα Καστεγιάνα, την πιο όμορφη λεωφόρο της πόλης. Το μάτι κολλάει αναγκαστικά στους αντικριστούς πύργους της χρεωκοπημένης τράπεζας Bankia, που γέρνουν. Δεν είναι από τα πιο εμβληματικά κτήρια της αυτοκρατορικής πόλης, παλιότερα δεν τα πρόσεχε κανείς ιδιαίτερα, αλλά από τότε που ξέσπασε και στη γη των Ιβήρων η κρίση είναι μια εικόνα που αναγνωρίζεται αμέσως.
Κάποιος που είχε μερικά χρόνια να επισκεφτεί τη Μαδρίτη, μάταια αναζητά να εντοπίσει τα σημάδια της κρίσης με την πρώτη ματιά. Στις κεντρικές λεωφόρους η λάμψη του παλιού πλούτου παραμένει αμετάβλητη, παλάτια, πύργοι, μέγαρα, μουσεία και εκκλησίες ορθώνονται με την ίδια όπως πάντα μεγαλοπρέπεια και υπεροψία στον ηλιόλουστο ουρανό, ανάμεσα στα κομψά, μεγάλα πάρκα, βαμμένα στα χρυσοκόκκινα χρώματα του φθινοπώρου. Απο την πρώτη εικόνα λείπουν τα κλειστά μαγαζιά, οι τεράστιες ταμπέλες “Ξεπούλημα” ή “Εκπτώσεις τόσο %”.
Πουθενά σκουπίδια, πουθενά τα προφανή αποτυπώματα της νέας φτώχειας. Φαρδείς δρόμοι, γεμάτοι ακριβά καινούργια αυτοκίνητα. Φαρδιά πεζοδρόμια, γεμάτα καλοντυμένους ανθρώπους. Καλοδιατηρημένα κτήρια, κατασκευασμένα πριν από αιώνες με τον αρπαγμένο πλούτο από τις αποικίες, στην πρωτεύουσα μιας χώρας που έχει για εθνική της εορτή την ημέρα που ανακάλυψε ο Κολόμβος την Αμερική... Μόνο κάποιες λεπτομέρειες αποκαλύπτουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Στο ιστορικό κέντρο, εκεί που πριν από λίγους μήνες, κυριαρχούσαν οι μπουτίκ με τα χλιδάτα παπούτσια made in Spain, τον τόνο τώρα δίνουν μαγαζιά με τεράστιες ταμπέλες “compro oro”, “αγορά χρυσού” και με “κράχτες” που ψαρεύουν πελάτες.
Καταμεσίς στην Πουέρτα ντελ Σολ, τον κεντρικό κόμβο της πόλης, στο “χιλιόμετρο μηδέν” απ' όπου ξεκινούν δέκα δρόμοι, η πιο μεγάλη και εντυπωσιακή βιτρίνα ανήκει πλέον σε ενεχυροδανειστήριο! Η μαδριλένικη αστική τάξη ξεπουλάει το βιος της. Πρώτα τα κοσμήματα, μετά τα σπίτια. Οι ταμπελίτσες είναι διακριτικές στο κέντρο της πόλης, στις εξόδους προς τα προάστια γίνονται τερατώδεις: “Se vende”, “Πωλείται”. Πωλούνται διαμερίσματα και βίλες, ολόκληρα συγκροτήματα με γραφεία. Και πωλούνται σε όλο και πιο χαμηλές τιμές.

Η μεγάλη έξοδος...

     Το μεγάλο ξεπούλημα ξεκίνησε από τα ταπεινά διαμερίσματα, αυτά που "προξένευαν" οι τράπεζες με τα δάνειά τους στην καθαρίστρια από το Εκουαδόρ. “Γιατί να πληρώνετε ενοίκιο, με τα ίδια λεφτά αποπληρώνετε ένα στεγαστικό και σας μένει και το σπίτι”, ήταν το σύνθημα των τραπεζών όχι μόνο προς τους Ισπανούς, που ξεπερνούν κατά πολύ τους Έλληνες στη λατρεία τους για την ιδιοκατοίκηση, αλλά και προς τους μετανάστες από τη Λατινική Αμερική, που πλημμύρισαν τα προάστια της Μαδρίτης τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

     Κάθε σπίτι στη Λα Φλόριδα, στο Λας Ρόθας, στο Τορολοδόνες, στα βόρεια προάστια της Μαδρίτης, όπου κάποτε έφτιαχναν οι πλούσιοι τα εξοχικά τους και στη συνέχεια μετακόμισε η μεσαία τάξη, δούλευε κι ένας κηπουρός από την Κολομβία, μια γκουβερνάντα από τη Χιλή, μια καθαρίστρια από το Εκουαδόρ. Τα ταπεινά αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα στα περιποιημένα δρομάκια, έξω από τους ψηλούς τοίχους που κρύβουν τις βίλες, ανήκουν σ' αυτούς, οι Μερσεντές και οι Φεράρι των αφεντικών είναι κλεισμένες στα γκαράζ. Κι αυτοί είναι οι πρώτοι που φεύγουν. 365.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν το πρώτο εξάμηνο του 2012 την Ισπανία, σχεδόν ένα εκατομμύριο από τότε που ξέσπασε η κρίση, στις αρχές του 2011. Από τους "φευγάτους" μόνο ο ένας στους εννιά είναι Ισπανός, οι υπόλοιποι οκτώ είναι μετανάστες με άδεια παραμονής και εργασίας ή ακόμη συχνότερα με ισπανικό διαβατήριο.

     Κυρίως άνθρωποι από τη Λατινική Αμερική, που είτε έψαξαν πολύ αργά την τύχη τους στην Ισπανία, είτε... τόλμησαν να μοιραστούν το ισπανικό όνειρο της ιδιοκατοίκησης, και μαζί με τη δουλειά τους έχασαν και το σπίτι τους. Αυτοί τουλάχιστον έχουν μια πατρίδα για να επιστρέψουν και μέχρι πολύ πρόσφατα το ισπανικό Δημόσιο τους έδινε κι ένα κίνητρο. “Retorno productivo”, “παραγωγική επιστροφή”, λεγόταν το βοήθημα των 1.400 ευρώ ανά οικογένεια συν τα εισιτήρια, που χρησιμοποίησαν δεκάδες χιλιάδες μετανάστες από τη Λατινική Αμερική για να γυρίσουν στις πατρίδες τους και να ξεκινήσουν εκεί μια νέα ζωή, αφού στην Ισπανία είναι πια αδύνατον να βρουν μεροκάματο. Εκτός από εκείνους τους λίγους που παίζουν τους “κράχτες” έξω από τα ενεχυροδανειστήρια ή τις καθαρίστριες και τους κηπουρούς, που απασχολούνται ακόμη από τους κατοίκους των πλουσίων προαστίων με απεριόριστο “λίπος”...

...και το δράμα των κατασχέσεων.

     Βέβαια, το σπίτι με το στεγαστικό δάνειο δεν το έχασε μόνο η καθαρίστρια από το Εκουαδόρ. Η πιο καθημερινή εικόνα της κρίσης στη Μαδρίτη δεν είναι ο άνθρωπος που ψάχνει στα σκουπίδια, είναι οι απελπισμένες, αλλά και μαχητικές συναθροίσεις συγγενών και γειτόνων έξω από τα σπίτια που κατάσχονται. “Γειτόνισσα, γειτόνισσα, δεν είσαι μόνη σου”, είναι το κυρίαρχο σύνθημα, ενώ το κίνημα διαμαρτυρίας που έχει συγκροτηθεί στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων είτε βρίσκει εθελοντή δικηγόρο είτε κάνει έρανο για να πληρωθεί ο διαπραγματευτής με την τράπεζα, ώστε η γειτόνισσα να κερδίσει τουλάχιστον μια μικρή παράταση. Αλλά και η παράταση κάποτε τελειώνει. Δέκα οικογένειες την ημέρα ξεσπιτώνουν οι δικαστικοί επιμελητές στη Μαδρίτη, 159 σε όλη τη χώρα. Μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2012 έχασαν 150.000 οικογένειες τα σπίτια τους. Οι ιστορίες τους είναι σχεδόν πανομοιότυπες. Υπέγραψαν ένα δάνειο με κυμαινόμενο επιτόκιο, η δόση ήταν γύρω στα 800 ευρώ, δούλευαν και οι δύο στο ζευγάρι, είχαν την πολυτέλεια να φτιάξουν το διαμέρισμα των ονείρων τους. Η δόση μέσα σε χρόνο - ρεκόρ εκτινάχθηκε στα 1.500 - ακολουθώντας την εκτίναξη των επιτοκίων- κι ένας από τους δύο έχασε τη δουλειά του. Έπειτα από έναν χρόνο στάσης πληρωμών μπήκε ο δικαστικός επιμελητής. Κι επειδή η αξία του ακινήτου ήταν υπερτιμημένη, η οικογένεια δεν έχασε μόνο το σπίτι της στον πλειστηριασμό, αλλά επιπλέον χρωστάει ακόμη στην τράπεζα. Οι περισσότεροι βρίσκουν καταφύγιο σε φίλους και συγγενείς. Το δίχτυ αλληλεγγύης της οικογένειας ακόμη αντέχει στην Ισπανία. Ακόμη...

Η γενιά “Νι-νί” στους δρόμους.

     Την ονομάζουν γενιά “Νι-νί”. Στα ελληνικά ακούγεται χαριτωμένο, θυμίζει παιχνιδιάρικο, λαϊκό χαρακτηρισμό. Στα ισπανικά είναι ένα από τα πιο σκληρά αρκτικόλεξα: “Ni trabajan, ni estudian”, “oύτε δουλεύουν, ούτε σπουδάζουν”. Και περιγράφει ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες νέους ανθρώπους. Τη χαμένη γενιά της Ισπανίας. Όχι ότι οι υπόλοιποι νέοι, αυτοί που ακόμα σπουδάζουν, αυτοί που έχουν καταφέρει να βρουν μια δουλειά -λιγότεροι απ' το 50% όσων ψάχνουν- είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Ο “φιλόδοξος” προϋπολογισμός της δεξιάς κυβέρνησης του Μαριάνο Ραχόι -ο “πιο κοινωνικός από την αποκατάσταση της δημοκρατίας” όπως είχε το θράσσος να πει τις προάλλες στη Βουλή ο αρμόδιος υπουργός Κριστομπάλ Μοντόρο, εν μέσω γουχαϊσμάτων από την αντιπολίτευση- καταστρέφει ακόμη περισσότερο και τους νέους που δεν είναι “Νινί”. Περικοπές στην παιδεία, αυξήσεις των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, μείωση του διδακτικού προσωπικού.
Τρεις ολόκληρες μέρες διαδήλωναν τον Οκτώβριο μαθητές και φοιτητές σε 50 πόλεις στην Ισπανία, “τα λεφτά των τραπεζών για τα σχολεία των εργατών” ήταν το κυρίαρχο σύνθημα και η οργή τους έπεφτε κυρίως πάνω στον υπουργό Παιδείας Χοσέ Ιγνάσιο Βερτ. Τρεις ημέρες ήταν τα αμφιθέατρα άδεια, οι σχολικές τάξεις άδειες και οι νέοι στους δρόμους. Συχνά μαζί με τους γονείς τους - ο αγώνας ενάντια στην κρίση και την πολιτική της λιτότητας ενίοτε γεφυρώνει το χάσμα των γενεών. Στο γυμνάσιο της 15χρονης Φλορένθια στο κέντρο της Μαδρίτης, απολύθηκαν φέτος 7 καθηγητές, πέρσι είχαν φύγει άλλοι 16, οι περισσότεροι συνταξιοδοτήθηκαν, κανείς δεν αντικαταστάθηκε.

     Η Μαρία Λουίζα, η μαμά της Φλορένθια, ήταν μαζί με την κόρη της καθημερινά στις πορείες. Αγωνιά για το μέλλον του παιδιού της, αλλά έχει και τον χρόνο. Είναι εδώ και τέσσερις μήνες άνεργη - κι είναι από τους... τυχερούς. Χάρη στον υψηλό -πρώην- μισθό της σε εταιρεία θεαμάτων, δικαιούται σχεδόν 1.000 ευρώ τον μήνα από το ταμείο ανεργίας για δύο χρόνια, κι ελπίζει μέσα σ' αυτό το διάστημα να βρει μια καινούργια δουλειά. Όχι όμως εάν συνεχιστεί αυτή η καταστροφική πολιτική της λιτότητας. Η αύξηση του ΦΠΑ στο 21% -και η εξαίρεση των προϊόντων “πολιτισμού” απο τη χαμηλή κλίμακα- έχει κάνει το θέατρο, το σινεμά, ακόμη και μια επίσκεψη στο μουσείο πανάκριβα. Με την ανεργία πάνω από το 25%, οι κοινοί θνητοί δεν έχουν πια την πολυτέλεια να κλείσουν την τηλεόραση και να βγουν να... καλλιεργηθούν, ο κλάδος πεθαίνει. Αλλά η Μαρία Λουίζα δεν είναι διατεθειμένη να οδηγηθεί στην εξαθλίωση αδιαμαρτύρητα. Την περασμένη Τρίτη ήταν κι αυτή, μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους -οι περισσότεροι από τη γενιά “Νινί”- στις πλατείες της Μαδρίτης και στη συνέχεια έξω από το Κοινοβούλιο, το οποίο και περικύκλωσαν.

“Όποιος σπέρνει εξαθλίωση θα θερίσει οργή”

     Το δικό της ραντεβού ήταν στην Πλάθα ντε Νεπτούνο, στην πλατεία Ποσειδώνος. Μαζί με άλλα 1.500 άτομα, κυρίως άνδρες, κυρίως νέους, είχαν ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Coordinadora 25-S (συντονιστικό της 25ης Σεπτέμβρη - από την ημέρα της μαζικής διαδήλωσης που διαλύθηκε από την αστυνομία με σφαίρες καουτσούκ!) για να συζητήσουν για τον προϋπολογισμό του 2013, για τα μέτρα λιτότητας, τις περικοπές, το χρέος. “Όποιος σπέρνει εξαθλίωση θα θερίσει οργή”, έγραφε το κεντρικό πλακάτ, πλάι στο άγαλμα του Ποσειδώνα.
Στην αργή πορεία προς το κοινοβούλιο, όπου συνέκλιναν οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες, τα συνθήματα στρέφονταν ενάντια στη νυν δεξιά κυβέρνηση, στην πρώην σοσιαλιστική και στα αφεντικά της οικονομίας. “Οι προτάσεις που διαμόρφωσαν τον προϋπολογισμό δεν γεννήθηκαν εδώ (σ.σ.: στη Βουλή) αλλά στα κεντρικά γραφεία της Santander και της BBVA (σ.σ:. των δύο μεγάλων τραπεζών)”, λέει ο νεαρός Αλφόνσο, που έχει πάρει το μικρόφωνο λίγα μέτρα μακριά από το μπλόκο της αστυνομίας που “προστατεύει” το κοινοβούλιο.
Παραδόξως, αυτό το βράδυ η ισπανική αστυνομία δεν χτυπάει, η διαδήλωση δεν τελειώνει με τραυματίες και συλλήψεις. Οι διαδηλωτές ζητούν την παραίτηση των ηγετικών στελεχών και του Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) και των Σοσιαλιστών. “Δεν σέβονται καθόλου τους πολίτες, είναι ξεδιάντροποι. Κάνουν τις μεγαλύτερες περικοπές στην παιδεία και την υγεία. Χτυπάνε τους πιο ευάλωτους”, λέει η κοπελιά του Αλφόνσο, φοιτήτρια δημοσιογραφίας, που είδε τα δίδακτρά της να αυξάνονται φέτος στα 1.300 ευρώ, από 700 πέρσι.
Η νεαρή γυναίκα συμμετείχε στους “Αγανακτισμένους” από την αρχή, έστησε μαζί με την παρέα της, αλλά και με μεγαλύτερους στην ηλικία ανθρώπους την ομάδα παρέμβασης στη δική της γειτονιά- κι όλες αυτές οι ομάδες μαζί συντονίζουν τις κεντρικές διαδηλώσεις. Είναι οι “μη εκπροσωπούμενοι”, είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν να ληφθούν οι αποφάσεις ερήμην τους. Όπως ο Ραχόι είναι αποφασισμένος να τις πάρει με τη δική του στιβαρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

1,73 εκατομμύρια οικογένειες χωρίς έναν εργαζόμενο

     Η σύγκρουση κλιμακώνεται στην Ισπανία, την ώρα που το πακέτο λιτότητας στραγγαλίζει την οικονομία, οξύνει ακόμη περισσότερο την ανεργία. Από τα έδρανα της Βουλής, ο εκπρόσωπος της Ενωμένης Αριστεράς, ο Κάγιο Λάρα, ήταν αποστομωτικός: “Στη δική μου τετραμελή οικογένεια, οι τρεις είναι άνεργοι, και οι δύο από αυτούς τους τρεις έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο. Πόσο νομίζετε ότι μπορεί να αντέξει αυτή η κοινωνία;”. Μπορεί ο μισθός του Λάρα να φτάνει για να ταΐσει το δικό του σπίτι, αλλά το θέμα δεν είναι μόνο αυτό. Η δουλειά δεν είναι μόνο βιοπορισμός. Επιπλέον, ο Λάρα προσπαθεί να εκφράσει τις αγωνίες εκείνων των οικογενειών, που δεν έχουν πια κανέναν εργαζόμενο. Ο αριθμός τους αυξήθηκε κατά 300% από το 2008 μέχρι το 2012, κι έφτασε επισήμως τον Ιούλιο τα 1,73 εκατομμύρια νοικοκυριά. Αυτές οι οικογένειες, μόλις βγουν απ' το ταμείο ανεργίας -και το κοινωνικό βοήθημα των 400 ευρώ που δίνεται τον τρίτο χρόνο- βρίσκονται στο κενό. Αν δεν υπάρχει μέλος της οικογένειας με εισόδημα, δεν υπάρχει και κοινωνικό δίχτυ. Τα στοιχεία έδωσαν στην "Αυγή" δημοσιογράφοι από το Efe, το ισπανικό πρακτορείο ειδήσεων, αγχωμένοι οι περισσότεροι ότι μετά τις περικοπές αποδοχών που υπέστησαν, θα αρχίσει να χτυπάει και γι' αυτούς η καμπάνα των απολύσεων. “Νοστάλγησες την περινή Ελλάδα και ήρθες να μας δεις;” ρωτούσε με ένα βεβιασμένο χαμόγελο ο Χουάν Κάρλος, ενώ διόρθωνε το τελευταίο τηλεγράφημα για τις επόμενες προγραμματισμένες περικυκλώσεις του κοινοβουλίου της Μαδρίτης. Και στις περισσότερες καθημερινές κουβέντες με Ισπανούς, δύο ήταν τα μηνύματα που εισπράττει κανείς: η αλληλεγγύη στα δικά μας βάσανα και ο φόβος “μήπως γίνουμε κι εμείς Ελλάδα”...

Πηγή: "ΑΥΓΗ".

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΡΟΧΗ! Προσωπικά ψίχουλα συμμετοχής στη σημερινή διαμαρτυρία.Την Σωτήρια ημέρα του Τρίτου Σωτηρίου Μνημονίου

                       (Αφιερωμένο στις Επιτροπές που σχεδιάζουν τα Σωτήρια Νομοσχέδια.)

     Χθες μοιράστηκα με τους ισπανούς φίλους ένα ωραίο βίντεο της Ελλάδας μας, (όποιοι και να είμαστε αυτοί που αναφέρεται το «μας») με πλάνα παρμένα από ελικόπτερο, από ψηλά. Το πώς είναι από «χαμηλά», να μείνει μεταξύ μας, δε θα γίνουμε ρεζίλι σε ξένο κόσμο.

http://elgrecomadrid.blogspot.com.es/2012/11/el-agua-tambien-imagenes-de-grecia.html

     Το μόνο που τους λέω απ’ τα «Κάτω Μυστικά μας» είναι ένα απ’ τα άρθρα του Νέου Μνημονίου που καλείται να ψηφήσει Δημοκρατικά η Βουλή μας. Αυτό που αναφέρεται στο Νερό. Αυτό που λέει ότι η πρόσβαση του ελληνικού λαού στο Νερό, θα εξαρτάται από το πόσο εκπληρώνει τις υποχρεώσεις απέναντι στους Ευρωπαϊκούς Οικονομικούς Κανόνες.

     Αλήθεια, τίποτα άλλο δεν τους λέω. Όχι τόσο για να μη γίνουμε ρεζίλι στους ισπανούς αλλά περισσότερο για να μην τους τρομάξω με όσα τους περιμένουν. Γιατί μόνον ο Τρόμος θα τους μείνει, δεν είναι ότι θα είναι ενήμεροι κι έτσι θα ανατρέψουν κανέναν πεπρωμένο. Φαίνεται ότι αν δεν πάθουμε οι ίδιοι, δε μαθαίνουμε με τίποτα.

     Αξίζει τον κόπο να βγει κανείς στους δρόμους σήμερα έστω και μόνο για το νερό. Το Τρίτο Μνημόνιο που ψηφίζεται σήμερα, το περιλαμβάνει και αυτό. Μου φαίνεται απ’ όλα, το φριχτότερο σενάριο. Ίσως μιλάω προσωπικά, επειδή έχω πρόβλημα εγώ με τα νεφρά και το χρειάζομαι λίγο παραπάνω. Ίσως επειδή δε μου φαίνεται καθόλου σενάριο. Είναι πρακτικές ήδη δοκιμασμένες. Στη Βολιβία πρόσφατα είχαμε τον Πόλεμου του Νερού. Αλλά που να προλάβουμε να ενημερωθούμε για όλα. Έχουμε άλλους πολέμους πιο κοντινούς και εντυπωσιακότερους.

     Στη Βολιβία Ιδιωτικοποιήθηκε η Εταιρεία Νερού, ανέβασε –όπως είναι λογικό και αναμενόμενο απ’ τη «φύση» της» - τις τιμές σε επίπεδα που μόνον ελάχιστοι μπορούσαν να πληρώσουν. Το 1999, η Ιδιωτική Εταιρεία  BECHTEL, με «παραίνεση» και σε συνεργασία με την Παγκόσμια Τράπεζα υπέγραψε το συμβόλαιο ιδιωτικοποίησης του Νερού με τον πρώην δικτάτορα και εν συνεχεία «εκλεγμένο» πρόεδρο της Βολιβίας Hugo Banzer. Ο Λαός μιας χώρας, δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση στο Νερό διότι δεν πληρούσε οικονομικά κριτήρια. (Αυτό έγινε «πιλοτικά», έτσι το λένε το πείραμα τώρα, στην πόλη Cochabamba, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Βολιβίας.)

     Κι άρχισαν να ξεσπούν επεισόδια και ταραχές, τέτοιας διάστασης που ονομάστηκε ο Πόλεμος του Νερού. Όπως λέμε ο Πόλεμος των Έξι Ημερών ή ο Πόλεμος του Ιράκ, αυτός ήταν ο Πόλεμος του Νερού.

     Χιλιάδες οικογένειες βολιβιανών, διέκοψαν το σχολείο των παιδιών τους, «έκοψαν» τους γιατρούς και όλες αυτές τις πολυτέλειες διότι έπρεπε να διαλέξουν. Ή σχολείο και γιατρό, ή νερό. Όλα δε γίνονταν.

     Οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν. Κηρύχθηκε στρατιωτικός νόμος. Υπήρξαν θύματα και τραυματίες ώσπου η βολιβιανή κυβέρνηση αναγκάστηκε να αναστείλει το Συμβόλαιο με την Εταιρεία BECHTEL. Το 2001, η εν λόγο εταιρεία προσέφυγε στα Δικαστήρια ζητώντας αποζημιώσεις ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων. Είχε προλάβει βλέπεις να κάνεις επενδύσεις, λέει, για την καλυτέρευση της ποιότητας του νερού που θα έπιναν οι βολιβιανοί, για το καλό του κοινωνικού συνόλου.

     Το 2006, η BECHTEL καθώς και οι υπόλοιποι Διεθνής Συνεταίροι και Επενδυτές (γιατί ήταν Διεθνές το ενδιαφέρον να πίνουν καλύτερο νερό οι βολιβιανοί) απέσυρε τις μηνύσεις και τις προσφυγές διεκδίκησης αποζημιώσεων. Όχι επειδή συνειδητοποίησαν κάποιο λάθος τους. Επειδή οι βολιβιανοί ήταν μόνιμα σε επιφυλακή, σχεδόν μόνιμα στους δρόμους.

     Επειδή δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στη φύση μας, επειδή αν δεν πάθουμε οι ίδιοι μας είναι αδύνατον να μάθουμε απ’ τα παθήματα των άλλων κάθομαι αι σκέφτομαι εναλλακτικές. Επειδή απ’ ότι φαίνεται θα ψηφιστεί το Μνημόνιο, οι βουλευτές μας δεν έχουν τη δικιά μας ανωριμότητα, εκλεγμένοι βουλευτές είναι, πρέπει να είναι υπεύθυνοι θα ψηφίσουν ΝΑΙ στην Ιδιωτικοποίηση του Νερού, ψάχνω να βρω κι ένα δικό μας PLAN B. (Εκείνοι επειδή είναι πιο «Υπεύθυνοι», έχουν και B και C και D.)
Το μόνο που βρίσκω είναι οι Λιτανείες. Να βρέξει πολύ να μαζέψουμε νερό, να το βράσουμε και να ξεδιψάμε μια φορά τη μέρα.

     Αλλά ποιος -εγώ σίγουρα όχι- ποιος μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση μιας Κυβερνητικής Ανακοίνωσης που θα λέει: «Λόγω της επιδείνωσης της Παγκόσμιας ή της Εθνικής Οικονομίας και σε συνδυασμό με τις αυξημένες βροχοπτώσεις, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την επιβολή Ειδικού Φόρου Βροχής. (Συνήθως λένε για μια περίοδο 3 ετών μόνο). Η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι η δίκαιη κατανομή των οικονομικών βαρών. Όλοι οι πολίτες αντιλαμβάνονται το πόσο βοήθησαν οι φετινές βροχές στην αύξηση των εισοδημάτων τω αγροτών. (…..) »

     Το Κυβερνητικό Ανακοινωθέν μπορεί να συνεχίσει για λίγο ακόμα σε δύο άξονες: ο ένας είναι να «σπείρει» Ενοχή στους αγρότες που δεν ξεράθηκαν φέτος τα σπαρτά τους και ο δεύτερος άξονας να στρέψει τις άλλες κοινωνικές ομάδες ενάντια στους «ανάλγητους» αγρότες που δε θέλουν να φορολογηθεί η Βροχή τους.

     Και μετά, άιντε πάλι στους δρόμους. Όχι για αγώνες να αποσυρθεί το βάρβαρο μέτρο. Για λιτανείες να σταματήσουν οι Βροχές.

     Όλα αυτά με τη Βροχή δεν είναι ούτε Σενάρια Επιστημονικής Φαντασίας ούτε εξυπνάδες ενός εξυπνάκια. Επιχειρήθηκαν στη Βολιβία. Έχουν γίνει εκπομπές, ντοκυμαντέρ, (2003, THE CORPORATION, καναδέζικη παραγωγή) και μια ωραία ταινία της ισπανίδας Icíar Bollaín, με τίτλο «TAMBIÉN LA LLUVIA» (ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΡΟΧΗ).
Στη Βολιβία επιχείρησαν να φορολογήσουν τη Βροχή. Αλλά δεν ολοκληρώθηκε το Σχέδιο, έμεινε «πιλοτικό» γιατί ο Λαός αντιστάθηκε. Ήταν η τελευταία Ιδιωτικοποίηση. Όλα τ’ άλλα τα είχαν είδη ιδιωτικοποιηθεί: πετρέλαια, αεροπορικές εταιρείες, ηλεκτρική ενέργεια, τηλεπικοινωνίες… Όταν δίψασαν μόνον αντιστάθηκαν.
Ας το δω θετικά. Φαίνεται ότι είμαστε κοντά στην Αντίσταση.

     Στους ισπανούς χθες έγραψα μόνο για το νερό. Κι άφησα ν’ απολαύσουν το ωραίο βίντεο που δείχνει τις Ομορφιές της Ελλάδας από Ψηλά. Από ψηλά φαίνονται όλα ωραία. Αυτή την εικόνα της Ελλάδας μας θέλω να κρατήσουν. Τα ίδια δεν κάνουμε και στα μνήματα των δικών μας; Μια φωτογραφία ωραία βάζουμε, όχι έτσι όπως τους κατάντησε ο Χρόνος ο Καρκίνος και η Αιμοκάθαρση.

Υ.Γ.: Ώρες-ώρες δε θέλω να εμβαθύνω στην αναζήτηση των αιτιών της παρακμής και των δεινών μας. Δε θέλω να πάω πίσω στις «χωματερές», στην αποβιομηχανοποίηση της χώρας ακόμα πιο πίσω στο ένα και στο άλλο λάθος μας…
Λέω να ρίξω όλο το φταίξιμο στον Πάολο Κοέλιο και στον Αλχημιστή του. Απ’ την ώρα που είπε εκείνη τη «Μεγάλη Φιλοσοφία» του, (φιλοσοφία της παντόφλας κατά τη γνώμη μου) αράξαμε. Αράξαμε και περιμένουμε. Περιμένουμε το Σύμπαν να Συνωμοτήσει για να Πραγματοποιηθεί αυτό που εμείς επιθυμούμε. Άλλη δουλειά δεν είχε το Σύμπαν. (Το έρμο, που πρέπει να κινείται συνέχεια γιατί ό,τι δεν κινείται πεθαίνει.) Και μεις αραγμένοι.
Κι άιντε να πω ότι θα βρει χρόνο το Σύμπαν ν’ ασχοληθεί μαζί μας. Τι ακριβώς πρέπει να κάνει του είπαμε; Ξέρουμε τι ακριβώς Επιθυμούμε για να ’χει και το Σύμπαν έναν μπούσουλα στη Συνωμοσία του;

     Δεν πάει στο διάολο λέω εγώ κι ο Κοέλιο! Τώρα ξέρω, αυτός μας κατέστρεψε!

                                            Μαδρίτη

                                                                                                                ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ

¡EL AGUA TAMBIÉN!

     Un vídeo con imágenes de Grecia. De lo alto. Aunque hemos caído muy bajo, si se toman las distancias adecuadas, todo se ve en otra manera. Prefiero compartir hoy estas imágenes de Grecia. De lo Alto y así nadie verá lo que realmente quedó de mi país abajo.

     ¡Tener tanto Mar y quedarte sin agua! Sí, estas cosas tan «novedosas» no es que ocurren sólo en países lejanos, «exóticos» como Bolivia o en películas como "TAMBIÉN LA LLUVIA" de Icíar Bollaín. Ocurren También en países más cercanos y menos exóticos.

     En Grecia mañana se termina el «rodaje» del «corto» "El Agua Τambién". Muy corto porque anoche, 5 de Noviembre, han presentado el acuerdo con Tróika y mañana se tiene que firmar. No da tiempo ni a leer lo que tienen que votar. ¿Primera vez será que un político vota algo sin saber qué es?

     Uno de los párrafos del Nuevo Memorandum que Tróika pide que el parlamento griego apruebe mañana 7 de Noviembre, dice:

«El pueblo griego tendrá acceso al agua (con el mismo Memorandum se privatiza la compañía del Agua) en la medida en que se cumpla las Normas Económicas Europeas.»

     Y no digo más. Porque los demás párrafos, no son mejores. Cada uno de ellos no es de película, es una película. De Terror. Sólo quería comentar lo del Agua. Igual porque tengo piedras en los riñones y lo necesito más.

     Así que disfrutad el vídeo de Grecia desde lo Alto. Disfrutad desde donde se ve todo bonito. Total, ¿lo mismo no hacemos en las Tumbas de nuestros familiares? Una foto bonita ponemos, no como les dejó el Tiempo, el Cáncer y la Hemodiálisis.

                                                                                                               EL GRECO


El video es del  Gladiator33111.

ΜΗΔΕΙΑ-ΦΛΑΜΕΝΚΟ- Ballet Nacional de España

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ.

     Σάββατο βράδυ 3 Νοεμβρίου. Είδαμε την προτελευταία παράσταση της Μήδειας από το Ballet Nacional de España. Στο Teatro de la Zarzuela.

5 Νοεμβρίου σήμερα.
Δύο μέρες μετά, είμαι ακόμα εκεί στο Θέατρο Zarzuela.
Χρόνια ακούω και διαβάζω για μυθικές παραστάσεις. Από προχθές, έχω κι εγώ κάτι Μυθικό να θυμάμαι και να διηγούμαι.
Άλλο βιογραφικό μετά απ' αυτή τη Μήδεια!

 Επί 20 λεπτά, 1246 θεατές, -ούτε μια θέση δεν υπήρχε κενή- 1246 θεατές όρθιοι φώναζαν «ΜΠΡΑΒΟ».

Δεν ξεγελιούνται εύκολα 1246 θεατές.
Μη βγάζουμε συμπεράσματα απ’ το πώς ξεγελιούνται τόσα εκατομμύρια κάθε που πάνε να ψηφίσουν.
Στις Εκλογές δεν είναι το ίδιο.
Στις Εκλογές
ο θεατής γίνεται πρωταγωνιστής,
εκεί είναι που την πατάει.
Μας πάει καλύτερα του θεατή ο ρόλος.
Στη Σκηνή μη μας βγάλουν μόνο,
στην  καρέκλα του θεατή δεν μας ξεγελάει κανένας.

Έκλαψα σ' αυτή τη Μήδεια.
Και στη στιγμή που έκαναν Έρωτα,
-Μήδεια και Ιάσωνας-
και στη στιγμή που
 -ΕΚΤΟΣ χορογραφίας απ’ ό,τι ανακάλυψα-
 η LOLA GRECO (σύμπτωση το επίθετο της χορεύτριας-Μήδειας)
άρπαξε με τα δόντια σα λυσσασμένο σκυλί το φόρεμα που αποφάσισε να δηλητηριάσει και το έσυρε εκτός σκηνής.
Δαιμόνιο είχε μπει μέσα της και την έκανε τη χορογραφία "καινούρια"
ζωή πραγματική την έκανε.

Ποιος σοβαρός χορογράφος θα «βάλει χέρι» στον άνθρωπο που πάει τη χορογραφία του «παραπέρα»;

Κάτι μπήκε μέσα της και τα 'κανε όλα ΕΝΑ:
Ηθοποιό και Χορεύτρια και Ρόλο...


20 λεπτά χειροκροτούσαμε εμείς,
20 λεπτά έκλαιγε η Lola γιατί ήξερε ότι είχε γίνει «κάτι»
που θα μείνει Αβάφτιστο κι Αξέχαστο.
1246 άνθρωποι βάζαμε στο βιογραφικό μας κάτι Μοναδικό.

Έκανε έρωτα επί Σκηνής με τον Ιάσω(ο)να σα Μυστικό,
μπροστά στα Μάτια μας αλλά ήταν το Μυστικό τους,
όπως ακριβώς πρέπει να είναι ο Έρωτας: Μυστικό
Ήταν τόσο δικό τους αυτό που γίνονταν στη Σκηνή
που ένοιωθα ματάκιας,
ανάμεσα σ' άλλους 1200 τόσους ακόμα ματάκηδες,
διεστραμμένοι ματάκηδες της κλειδαρότρυπας κι αυτοί.
Ματάκηδες του Μοναδικού όλοι μας αυτό το βράδυ!

Έκανε Έρωτα η Μήδεια με την Ελπίδα στο Στόμα,
την Ελπίδα πως κάτι μπορεί να γίνει έστω και τελευταία στιγμή
κάτι,
όπως στις ταινίες
και να 'ρθουν τα πάνω-κάτω,
και ν' ανατραπούν και Δεδομένα και Πεπρωμένα,
και να μη χρειαστεί να κάνει αυτό που η Μοίρα Έγραψε
να 'χει ένα όνομα που κανένας δε θέλει να δώσει στα παιδιά του.

Μήδεια!

Ποιος να βαφτίσει το παιδί του Μήδεια;

Συμβαίνει και σε Ανθρώπους και σε Λαούς
να θέλουν και να μη Μπορούν να δραπετεύσουν
απ' το Πεπρωμένο Απόφαση να πάρουν υπό το καθεστώς Θυμού.

Από μακριά αγναντεύω την Ελλάδα, απ' την Ισπανία
και με παρηγορεί η ιδέα πως η απόσταση ίσως να θολώνει τη θέα
Άλλα Αντί Άλλων να βλέπω
να κάνω λάθος όταν περνάει  απ' το μυαλό μου που και που
Μήδεια-Πατρίδα.

Γιατί είναι Θυμωμένη.

Σαν τη LOLA GRECO, δεν το δείχνει,
ούτε που το φαντάστηκε ο Ιάσω(ο)νας...
 έμπαινε μέσα της
εκείνη ευτυχής του άνοιγε τα πόδια
κοντανάσαινε
έκλεινε τα πόδια κεφαλοκλείδωμα
ούτε που τη φαντάστηκε ο Ιάσω(ο)νας τέτοια Ανατροπή.
Πάλονταν πάνω της και κάθε τόσο τον έπνιγαν τσουνάμι οι οργασμοί της
πού να το φανταστεί ότι ανάμεσα σε δύο οργασμούς κρύβεται η Προδοσία
γέφυρα ο Πόθος για να περάσει η Διαστροφή ντυμένη Εκδίκηση.


Συμβαίνουν αυτά,
και σε ανθρώπους και σε λαούς.

Σε ερωτευμένους και σε απελπισμένους
όλα μπορούν να συμβούν.


Η παράσταση που είδαμε ανέβηκε για πρώτη φορά πέρυσι (2011).
Λόγω της φήμης που άφησε πίσω της αλλά νομίζω και λόγω Συλλογικής Ανάγκης για το Ωραίο, φέτος την επανέλαβαν έχοντας καλλιτέχνιδα «καλεσμένη», εκτός ομάδος του Εθνικού Μπαλέτου της Ισπανίας: Την Lola Greco.

Η μουσική γράφτηκε πέρυσι ειδικά γι’ αυτή την παράσταση από τον Manolo Sanlúcar. Και παίζεται ζωντανά από την Ορχήστρα της Αυτονομίας της Μαδρίτης, κάθε βράδυ, εκεί, προσπαθώντας να συντονιστούν ζωντανά στο ρυθμό της Εκδίκησης ένα σωρό άνθρωποι.

     Η χορογραφία από τον José Granero είναι απόδειξη ότι το Φλαμένκο δεν είναι είδος τουριστικό, φολκλόρ, «χρώμα» τοπικό για εμπειρία μιας φοράς.
Το Φλαμένκο είναι τρόπος να ερωτεύεσαι.
Η Μήδεια επίσης.

Ή τρόπος να εκδικείσαι.

(Η Frances Makil Ignacio στη Μήδεια σε Σκηνοθεσία του Anton Juan)

Υπάρχει όμως κι άλλος, εκείνς που πρότεινε η Κική. (Δημουλά.)
Όταν τη ρώτησαν κάποια στιγμή περί Προδοσίας και Εκδίκησης είπε:

«Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε όλοι τα παιδιά μας για να τιμωρήσουμε τον προδότη. Εγώ ως Προδοσία έχω συλλάβει την καλύτερη μορφή, να πάψεις ν’ αγαπάς κάποιον που αγαπάς χωρίς να το ξέρει.»

Χωρίς να το ξέρει.
Το Μυστικός μας.
Πολιτικά πια μιλώντας,
Το Μυστικό μας... στην κατάλληλη στιγμή...
Ενώ οι πολιτικοί μας νομίζουν ότι πάλι μας φέραν βόλτα
ότι ανοίξαμε πόδια και τσέπες και κοντανασαίνουμε και τους αφήσαμε πάλι να πάλονται πάνω μας...

Black Out και...

Και δε θα είναι Διαστροφή.
Απονομή Δικαιοσύνης θα το πουν.

Υ.Γ. Λίγα λεπτά από την περσινή Μήδεια. Το συγκεκριμένο απόσπασμα έχει 4 ενότητες:
Πίκρα
Συνεννόηση
Ασυνεννοησία
Έλξη!
Ίδια παράσταση με άλλους συντελεστές.
Όσο μπορεί να είναι ίδια μια παράσταση όταν αλλάζουν οι Ψυχές.

Υ.Γ.: (14-2-2014, Του των Ερωτευμένων.) 

Όλα καλά. Και τα ροζ, και τα τρυφερά. 
Όμως είναι κι ο Άλλος ο Έρωτας.


Μην πούμε κι ότι δεν ερωτεύτηκε η Μήδεια...

                                                                                                              El Greco

ΜΠΑΤΑΡΙΑ

     Σάββατο απόγευμα, ήπιαμε και καφέ μετά το φαΐ κι άνοιξα  τον υπολογιστή. Ας πούμε να δω τα νέα, να πάρω λίγο τη δόση μου.

     Για κάποιο λόγο, νομίζω από τσίπα απέναντι στο εαυτό μου θυμήθηκα ένα παλιό τραγούδι του Άσιμου, τη «ΜΠΑΤΑΡΙΑ». Σ’ αυτό το τραγούδι του ποίημα μεταξύ άλλων πολλών προφητικών λέει και:

«δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση γουστάρω ελευθερία.»

Ολόκληρο πάει έτσι:


"Εκπορνεύεσαι κουρέλι στην μπορντελοκοινωνία,
ξεπουλάς και την ψυχή σου για την υπεραφθονία,
στην καρδιά σου βάλαν φρένα, το μυαλό σου παίρνει βύσμα
για χιλιάδες σαν εσένα θα αρκέσει μια πρίζα.

Κι η πνευμονοκονίαση, κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Για κοιτάξτε με σακάτη
ένα έχω μόνο μάτι
μου ρουφήξατε το αίμα
μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.

Αποφασισμένος πάντα
στην προσωπικιά μου μπάντα
την ψυχή μου δεν πουλάω
και το δρόμο μου τραβάω.

Την πνευμονοκονίαση, την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
ρομποτανθρωπομήχανιση και ξυπνοπνευματύπνωση
δεν θέλω να την φάω.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, τροφή και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση, κορσέ και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία".

Απ’ το 1979 προειδοποιεί ο έρμο, δεν μπορούμε τώρα να κάνουμε τις παρθένες, ότι δεν ξέραμε.

    Παρότι μου 'ρθε στο μυαλό το συγκεκριμένο τραγούδι, δεν έκλεισα το υπολογιστή. (Ίσως υποσυνείδητα πιστεύω ότι ο Άσιμος με δικαιολογεί, έχει κατανόηση σε κάθε είδους έξη. Ο καθένας τη δικιά του.)

     Συνέχισα με το «ποντίκι» στην οθόνη και πιάστηκα στη φάκα. Είδηση ισπανική παγκόσμιας ακουστικής. Αλλά έτσι όπως γίναμε κι όπως τρέχουν τα πράματα, είδηση διάρκειας μιας ώρας.

«Πέθανε και το τέταρτο 17χρονο κορίτσι απ’ όσα ποδοπατήθηκαν στο Μεγάλο Πάρτι για το Χάλαουιν στη Μαδρίτη.»

Κατ’ αρχήν τί δουλειά έχει το Χάλαουιν στη Μαδρίτη;

Δε βρίσκω απάντηση και προχωρώ. Με το ποντίκι μου καβάλα πάω παρακάτω.

«Εκλογές στην Καταλονία.»

Πάω ένα Μπλογκ πιο κάτω, «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ»

     Έχω την αίσθηση, τη βεβαιότητα έχω ότι είναι μάταιη η προσπάθεια να είμαστε ενήμεροι. Τόνοι ειδησιογραφίας. Ωκεανοί απόψεων. Οροσειρές τα Blogs και τα Sides. Τείχη ανυπέρβλητα κάθε φορά οι «Ημερομηνίες». Λες και θα σταματήσει ο Χρόνος να τρέχει πιο γρήγορα απ’ όσο τρέχει.

6 και 7 Νοεμβρίου ΠΡΕΠΕΙ να ψηφιστούν τα Νέα Μέτρα στην Ελλάδα.

6 Νοεμβρίου διεξάγονται οι αμερικανικές εκλογές. (Αμήν και πότε! Μήπως μάθουμε κι εμείς το ριζικό μας αν όντος «ΟΛΑ» μπήκαν σε ελεγχόμενη ψύξη για να μην επηρεαστεί η Dorothy κι ο Jonathan ας πούμε δυο μέσοι αμερικανοί πολίτες.)

25 Νοεμβρίου διεξάγονται οι εκλογές στην Καταλονία. Το διακύβευμα είναι ΝΑ ΤΕΘΕΙ ή να ΜΗΝ ΤΕΘΕΙ ζήτημα ανεξαρτησίας της από την Ισπανία.

Αν ΤΕΘΕΙ, η Χώρα των Βάσκων θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια;

Και η Γαλικία;

Ή μήπως θα μείνει η Ισπανία; Ήδη οι Καταλανοί προειδοποιήθηκαν δια του «πλέον επισήμου στόματος» του «κυρίου» Μπαρόζο. «Αν οι Καταλονία επιλέξει-επιδιώξει Ανεξαρτησία, δεν θα ανήκει πλέον στη «Μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια» ούτε στην «Ασφάλεια του Ευρώ». (Όλα αυτά βέβαια τα είπε «με την καλή έννοια», καμία πρόθεση δεν έχει να ανακατευτεί. Απλώς ήθελε να ενημερώσει για τη συνέπεια της ψήφου για να μη λένε μετά «Α γιατί δε μας το είπατε;») 

Και η Ιταλία με το Βορά και το Νότο της σαν το Χοντρό και το Λιγνό;

Και το Βέλγιο με τόσες διαφορές στην απόχρωση του ξανθού «μελί» της Κρυστάλ Κολόρ;

Και η Κρήτη;

Και η Θράκη;

     Παρά τις προειδοποιήσεις τού Άσιμου, το βιολί μου εγώ, συνεχίζω να "ενημερώνομαι" και πέφτω πάντα πάνω σε «τρομερές», σε «καταληκτικές», Ημερομηνίες Ορόσημο.

     Μία μου λείπει μόνο. Των νέων εκλογών στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν ξέρει ακόμα την ακριβή ημερομηνία της διεξαγωγής των επόμενων εκλογών της. Θα τις κάνει Τέλος του 2012 ή αρχές τού '13. Δεν της το μαρτυράνε τα αδέρφια της, αυτά της Μεγάλης Ευρωπαϊκής Οικογένεια και ούτε η Θεία της απ’ το Σικάγο της λέει ακόμα τίποτα ξεκάθαρο.

     Λες και δε φτάνουν όλες αυτές οι προσδιορισμένες και μη προσδιορισμένες «Ημερομηνίες Ορόσημο», έχουμε να ετοιμαστούμε και για το Τέλος του Κόσμου που θα «Διεξαχθεί» στις 21 Δεκεμβρίου. (Εκτός κι αν τρελάθηκαν κι οι Μάγια σε καμιά προσπάθεια τους να είναι Ανταγωνιστικοί σε σχέση με τους Ίνκας κι άρχισαν να λένε ακατάληπτα κι αυτοί.)

     Δε θα αναφέρω άλλες Ημερομηνίες γιατί μπορεί να μας πάνε καροτσάκι μέχρι τις γερμανικές εκλογές τον Οκτώβριο του 2013.

Άσε που μπορεί να μη γίνει και τίποτα από τα παραπάνω. Ούτε Εκλογές, ούτε καν το Τέλος του Κόσμου. Πρώτη φορά θα είναι που θα ματαιωθούν και Εκλογές και Κόσμος.

     Κάθομαι κι ενημερώνομαι. Ανακρίβεια δε μου ξεφεύγει. Ούτε ένα ψέμα δεν έχω αφήσει χωρίς αρχειοθέτηση στο μυαλό μου.

«Αυτό θέλει ο άνθρωπος;» αναρωτιέμαι.

Και πού με βοήθησε σαββατιάτικα που έμαθα τα νέα, ότι πέθανε ένα κορίτσι 17 χρονών και δε θα μάθει ποτέ τα νέα τής δικής του ζωής. Ολόκληρης κιόλας, σχεδόν ολόκληρης ζωής νέα μπροστά του.

     Αυτό θέλει ο άνθρωπος για να ’ναι χαρούμενος; Χαρούμενος μόνο θέλει να ’ναι, αυτό νομίζω. Κι ας μη μάθει ποτέ σαν τη 17χρονη , αν ο Ομπάμα κέρδισε τελικά στο νήμα ή όχι. Μιλάω αποκλειστικά για Ανθρώπους, όχι για τους «κλώνους» που προέκυψαν απ’ αυτόν, για υπ-ανθρώπους, παλια-νθρώπους,  ανθρωποειδή, ανθρωπόμορφα κτλ.

Να είναι χαρούμενος όχι ενημερωμένος θέλει ο Άνθρωπος αλλά συνέχεια το ξεχνάει. Δεν ξέρω τι του ρίχνουνε στηνΚόκα-Κόλα και το ξεχνάει.

Κι όχι ότι είναι ευκολότερο να 'σαι χαρούμνος αλλά για κάποιο λόγο λες πάντα «είναι μέσα στις δυνατότητές μου, το ’χω» λες. «Τί χρειάζομαι για να ’μαι καλά, μια δουλειά, έναν Άνθρωπο να μ’ αγαπάει, αν συμπέσει και με τον Άνθρωπο που Μπορώ ν’ αγαπήσω εγώ ακόμα καλύτερα, μερικούς φίλους, κανένα γλέντι, καμιά εκδρομή και την Ησυχία μου». Αυτά πάνω κάτω θέλει ο Άνθρωπος μαζί με τα παράγωγά τους, τους «κλώνους» τους, λίγο κρασί λίγο θάλασσα…

     Αμ έλα που μόνον γι’ αυτά δεν προσπαθούμε πια. Μας τρέλαναν. Τρελαθήκαμε. Να καταλάβουμε Δείκτες Ντάουν Τζόουνς, να καταλάβουμε Δηλώσεις Αξιωματούχων και να τις Ερμηνεύσουμε από πάνω, να Καταλάβουμε το ελάχιστο εκατοστό Ελευθερίας που δεν υπερασπίστηκε ο σύντροφός μας, να καταβάλουμε φόρους, να καταβάλουμε υπερπροσπάθεια να είμαστε «ανταγωνιστικοί» με ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα αυτό… Μέχρι να Καταλάβουμε και να Καταβάλουμε τα πάντα εκτός από αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε πάει η Ζωή, πέρασε, έγινε είδηση μπαγιάτικη.

     Η μόνη Είδηση που θα ’πρεπε να μας καίει είναι: ποιος είμαι εγώ και τί θέλω. Κι ο μόνος τρόπος να φτάσουνε τα Νέα, είναι δίπλα σε άλλον Άνθρωπο. Αλλιώς, αλλιώς άστα να πάνε. Γιατί δεν είναι ποντίκι το Εγώ μας, Άλογο Κούρσας είναι και μάλιστα χρώματος πράσινου.

     Ωραίο ήταν το Σάββατο και οι καφέδες με την Αλάιτζ κι αυτά μ’ έκανε να σκεφτώ. Γιατί αν συνεχίσω να εξαρτώ τη χαρά μου από το πόσο αριστερός ξύπνησε σήμερα ο κύριος Κουβέλης, πόσο ΠΑΣΟΚ κυλάει στο αίμα του κυρίου Σαμαρά, και πόσο Αίμα και Τιμή έχουν απομείνει στον κύριο Βενιζέλο, μόνο καφέδες παρηγοριάς θα πίνω.

Υ.Γ.: Αν δεν υπάρχει Σύντροφος να λειτουργήσει ως Καθρέφτης, ψάξτε καλά, μπαούλα παλιά, συρτάρια κλειδωμένα, κάτω απ' το χαλί μήπως είναι τσαλαπατημένη η Τσίπα μας. Τσίπα απέναντι στον εαυτό μας τουλάχιστον. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Ούτε σ' αυτό είχε άδικο ο Καβάφης όταν στον εαυτό του έλεγε: «κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, μην την εξευτελίζεις…»

                                                                                                     EL GRECO

ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΘΕΡΒΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.

Σήμερα απλώς σας μεταφέρω μια είδηση, νομίζω ενδιαφέρουσα.

Από τις 8 Νοεμβρίου 60 φωτογραφίες του Λουίς Ραμόν Μαρίν

     Μία αντίσταση στη λήθη, στο χρόνο και στις συνθήκες, που συχνά επιδιώκουν να μας αποκόψουν την πρόσβαση στην Ιστορία, όπως συνέβη με τον Λουίς Ραμόν Μαρίν, τον πρωτοπόρο ισπανό φωτορεπόρτερ και έναν από τους μεγαλύτερους ευρωπαίους φωτογράφους του 20ού αιώνα, που η αφοσίωσή του στην καταγραφή του Εμφυλίου της Ισπανίας τον εξοβέλισε στη λήθη αποτελεί η έκθεση με έργα του, που θα παρουσιαστεί από τις 8 Νοεμβρίου στο Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας (Μητροπόλεως 23).

     Η έκθεση, οργανωμένη σε στενή συνεργασία με το Ιδρυμα Πάμπλο Ιγκλέσιας περιλαμβάνει εξήντα φωτογραφίες από το μεγάλο αρχείο του Μαρίν ως επί το πλείστον προερχόμενες από τη συνεργασία του με την εφημερίδα Informaciones και τον Εθνικό Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών της Ισπανίας (Telefónica).

     Φωτορεπόρτερ κοινωνικών θεμάτων όσο και βιομηχανικών αρχικώς ο Μαρίν έχει να μας δώσει φωτογραφίες από γαμήλια πορτρέτα και επίσημες φωτογραφήσεις ως στιγμιότυπα της βασιλικής οικογένειας, σκηνές από την πιο παραδοσιακή Μαδρίτη με έναν άπειρο αριθμό από διανοούμενους και καλλιτέχνες, ανθρώπους του θεάματος που ήταν είδωλα της εποχής, όλα δείγματα από μια φωτεινή Ισπανία που σύντομα θα την αντικαθιστούσε η πιο σκοτεινή ώρας της ιστορίας της.
Οταν ξέσπασε όμως ο εμφύλιος πόλεμος, οι επίδοξες νικήτριες των τίτλων ομορφιάς, οι μικρές πριγκίπισσες και οι πυγμάχοι δίνουν τη θέση τους στους φαντάρους, στους πρόσφυγες και στις κατεστραμμένες πόλεις. Η αρνητική έκβασή του για τις δημοκρατικές δυνάμεις απέβη σκληρή και για την καριέρα του Μαρίν, το έργο του οποίου έπεσε στη λήθη. Και μόνο χάρη στην επιμονή της συζύγου και κυρίως της κόρης του Λουθία Ραμόν Πλα, το αρχείο του δεν καταστράφηκε, αφού το κράτησαν μυστικό έως ότου σιγουρευτούν ότι δεν θα χανόταν. Ετσι με την μετάβαση της χώρας από το φασισμό στη Δημοκρατία αυτό το αρχείο περιήλθε στο Ιδρυμα Πάμπλο Ιγκλέσιας, που είναι υπεύθυνο πλέον για τη διατήρηση του. (Αεροφωτογραφία του Λούνα Παρκ στην Διεθνή  Εκθεση της Βαρκελώνης. 1929.)

     Οι φωτογραφίες αυτές ανέρχονται σε 18.296 ενώ στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αρνητικά σε γυάλινες πλάκες και οι υπόλοιπες σε αρνητικές διαφάνειες. Ο ίδιος μάλιστα είχε προνοήσει ώστε να χρονολογεί και να σημειώνει κάθε ένα αρνητικό, ίσως για να προσφέρει σ' αυτούς που θα ανακάλυπταν αργότερα το έργο του μια ερμηνεία σύμφωνη με την πραγματικότητα που συνέλαβε ο ίδιος με τη φωτογραφική του μηχανή.

     Ο Λουίς Ραμόν Μαρίν (1884-1944) άρχισε να δημοσιεύει συστηματικά τις φωτογραφίες του στον Τύπο το 1908. Ηταν δηλαδή το πρότυπο του νέου επαγγελματία φωτορεπόρτερ που έμελλε να φέρει την επανάσταση στα έντυπα μέσα ενημέρωσης. Επί τριάντα χρόνια δημοσίευε πάνω από χίλιες φωτογραφίες τον χρόνο μόνο στην Informaciones ενώ συνεργαζόταν με όλα τα εικονογραφημένα περιοδικά της εποχής. Στο τέλος αφοσιώθηκε στο να φωτογραφίζει τον Εμφύλιο Πόλεμο έχοντας βάση του την Μαδρίτη.

     Στις φωτογραφίες του Μαρίν διακρίνεται ο ρεπόρτερ, που δίνει την πιστή μαρτυρία του κόσμου που φωτογραφίζει, ταυτόχρονα όμως προστίθεται και η δική του ματιά μέσω κάποιας κίνησης, κάποιου συμπληρώματος, που παραπέμπουν στους μεγάλους ζωγράφους της ιστορίας της τέχνης. Γιατί αυτό που αναγνωρίζουν όλοι είναι η μοναδική αισθητική των φωτογραφιών του.

     Παράλληλα η οπτική του ντοκιμαντέρ που εφαρμόζει, επιτρέπει την ανασύνθεση σήμερα της ισπανικής κοινωνίας των αρχών του 20ού αιώνα: βασιλική οικογένεια, γάμοι γνωστών οικογενειών, πολιτική ζωή, φωτογραφίες προσωπικοτήτων αλλά και των νέων μηχανών, που θα έπαιζαν μεγάλη σημασία στο μέλλον (αεροπλάνα, μοτοσικλέτες, αυτοκίνητα), των δραματικών γεγονότων (τις δολοφονίες των πρωθυπουργών Καναλέχας και Εδουάρδο Δάτο), της εμφάνισης της σύγχρονης βιομηχανίας και τέλος της εθνικής τραγωδίας της Ισπανίας με τον εμφύλιο και την επικράτηση του Φράνκο.

Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 21 Δεκεμβρίου.

Πηγή: tovima

ΜΑΔΡΙΤΗ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ

 Επέστρεψα χθες στη Μαδρίτη κι ανεπιφύλακτα λέω ότι είναι Ωραία.

 Ο Νοέμβριος, αν και δεν είναι απ’ τους πιο ενδεδειγμένους μήνες για ταξίδι, είναι ιδανικός για λίγες μέρες στη Μαδρίτη. 

1) Τα ξενοδοχεία είναι πολύ πιο προσιτά. 

2) Τα πακέτα εκδρομών γενικά είναι πολύ φθηνότερα. (Έμαθα ότι τα ελληνικά τουριστικά γραφεία πωλούν γι’ αυτόν το μήνα την 8ήμερη εκδρομή Μαδρίτη-Ανδαλουσία 595 ευρώ. Φαίνεται ότι αρχίζουν να "επικοινωνούν" με τον εγκέφαλο.)

3) Έχει τόσο πράσινο, η Μαδρίτη, (είναι η τέταρτη πιο πράσινη πρωτεύουσα της Ευρώπης), που το Νοέμβριο, Φυσικό είναι να έχει και πολύ κίτρινο. Αν περπατήσεις το Νοέμβριο στη Μαδρίτη, ξεχνάς και τη Μέρκελ και όλη την αφύσικη προσπάθεια που βιώνουμε, να γίνουμε οπωσδήποτε επειγόντως «ανταγωνιστικοί».

     Είναι αργία σήμερα, Των Αγίων Πάντων και καθώς οι Πάντες μάλλον έβαλαν το χέρι τους ορίστηκε η μέρα ως Αργία. Ούτε σχολεία, ούτε δουλειές, Πεμπτιάτικα μια κανονική Κυριακή. Έτσι περπατήσαμε οι τρεις μαζί

στο Parque de Buen Retiro,

 στο Parque de Debod,

 στο Casa del Campo,

 στο Madrid Río

      Έχει και εκθέσεις αυτό το μήνα. Μεταξύ άλλων πολλών και εκτός από τις μόνιμες, στο Μουσείο Thyssen Bornemisza και στο Reina Sofia.



     Στο πρώτο μπορεί να δει κανείς μέχρι και τις 13 Ιανουαρίου έργα το Gauguien. 

      Ενώ στο δεύτερο, στο Reina Sofía, μέχρι και τη γιορτή μου, 7 Ιανουαρίου μπορεί να επισκεφθεί την Έκθεση «Συναντήσεις με τα χρόνια του ’30» με αφορμή τα 75 χρόνια από την πρώτη παρουσίαση της Γκουέρνικας του Πικάσο. 

      Πρωταγωνιστής τής «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ’30» είναι ο ίδιος ο Πικάσο δίπλα όμως σε 400 έργα διαφόρων άλλων ζωγράφων που συγκεντρώθηκα από διαφορετικά Μουσεία του Κόσμου για το σκοπό αυτής της Έκθεσης. (Centro Pompidou του Παρισιού, Nacional Gallery της Washington, Museum Puskin της Μόσχας, MOMA, GUGGENHEIM και Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης)

     Όμως επειδή άρχισε το κρύο, και μόνο για σοκολάτα με τσιούρος, αξίζει η Μαδρίτη τον Νοέμβριο. 

           Κι επειδή δε ζω στον κόσμο μου και γνωρίζω τις δυσκολίες, υπάρχουν κι άλλες οικονομικότερες λύσεις όπως: ο δικός μας τρόπος, του καθενός. Έχω κάνει εγώ ταξίδια «έτσι»... Με τη Ντίνα να βρίσκεται στον Άλλο Κόσμο, Λάρισα-Ανδαλουσία σε 5 λεπτά όργωσαμε. Είναι Ωραίο Άλογο, ανδαλουσιανό η Φαντασία του καθενός.  Σε κάθε περίπτωση, οπουδήποτε με κλειστή την τηλεόραση ωραία είναι.

                                                                                                                   EL GRECO

GRECIA, 28 DE OCTUBRE 1940: Un Fuego NO Artificial!

      Tal día como hoy, el 28 de Octubre de 1940 Benito Musolini siguiendo ordenes de Adolf Hitler envió un telegrama al gobierno griego exigiendo «colaboración».

     Rápido, casi inmediatamente Musolini tenía su respuesta: NO!

     Querían pasar y el 28 de Octubre de 1940 dijimos  nuestro:

                                                      ¡ NO PASARÁN!

     Y así entramos en la Segunda Guerra Mundial.

      Las pérdidas en vidas se calculan en unas 800.000 personas.(De unos 7.000.000 que éramos los griegos en aquel entonces.)

     La familia Lymtsioulis también «colaboró» para que ese número de víctimas se hiciera tan impresionante; murió más del 10% de la población. (Y no digo nada para los que sobrevivieron. Los españoles entendéis bien qué es una post guerra, lo pasa uno, fenomenal!)
Mi abuelo YIANNIS LYMTSIOULIS, de 21 años, murió en esta guerra dejando a mi padre huérfano bebé, con 10 MESES y a mi, directamente, me ha correspondido tener como abuelo a un eterno chaval en unas pocas fotografías.

     Conozco otras familias, todavía más generosas que han «colaborado» aún más. Incluso algunos ni si quiera hoy en día saben por que han muerto, simplemente seguían ordenes, y otros, un poco más románticos, murieron casi conscientemente (si es posible eso) porque supuestamente defendían algo: una bandera, una lengua, la dignidad, la Libertad… La Libertad de sus hijos o la Libertad en general.

 

    Hoy los griegos somos algo menos de 11.000.000.

     No sé cuantos sobrevivirán a esta crisis. Hoy día «festivo», paseando en Atenas he visto 7 personas recogiendo comida de las basuras. Lo he visto con mis ojos y a algunos de ellos les he hablado. No eran «unos inmigrantes ilegales que merecen lo que les está pasando por no quedarse en su país de mierda» como cada vez más gente dice y todavía más lo está pensando. No.Menos uno, los demás eran griegos.

     Tampoco sé cuantos griegos hoy irían a una guerra para defender cualquiera de las cosas que defendieron aquellos chicos en 1940. La Globalización como buen cirujano, ha hecho su operación delicadísima y ha quitado el valor de cualquier Valor como bandera, lengua, dignidad, libertad… Hasta gente inteligente y buena, considera que lo mejor que nos puede pasar es estar todos juntos en unión.

     Pero en ¿qué unión? ¿Tipo «Unión Europea»?

    ¿Existe todavía alguien que considera a esta cosa «Unión»?

     Algunos. por lo menos de los 800.000 griegos que murieron en 1940, no murieron porque querían una Europa Separada y Dividida. Simplemente no la querían Unida bajo aquel modelo de Globalización, bajo el Orden Alemán.

Ahora ya no sé.

      Nos hemos acostumbrado demasiado en «comodidades». La verdad es que han hecho un excelente trabajo los últimos 40 años. A través de la Adicción que no falla nunca. Temo que estamos dispuestos a ceder en todo mientras nos dejan una parte del sofá y un poco de comida.

     Y en la misma manera que estoy seguro de que las Globalizaciones seguirán sus intentos de imponer su  Sabor: «todos juntos en unión», no estoy nada seguro de que existan griegos, españoles y demás europeos que resistirán a la Pulverización. Que me parece el sinónimo más exacto a la Globalización. El sofá, y la «tranquilidad» son ya fundamentales en nuestras vidas.

P.S: Repito: Grecia es el único país que no ha cobrado la indemnización por la masacre que ejecutó  Alemania.

                                                                                                                       EL GRECO

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!

     Μετά από πολλά χρόνια τυγχάνει να γιορτάσω την 28^η Οκτωβρίου στην Ελλάδα κι αποφάσισα αυτή να είναι η Σημαία που θα βγάλω σήμερα στο μπαλκόνι μου: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ με το ΑΛΦΑΒΗΤΟ της.

ΛΟΓΩ ΚΕΚΤΗΜΕΝΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ; ΟΧΙ!

     Ο Πρίγκιπας Φίλiππος, (της Βασίλισσας Σοφίας) διάδοχος του ισπανικού θρόνου, μπερδεύτηκε και προσέφερε χειραψία -δεν ήταν καν θερμή - σε μια γυναίκα που είχε απλωμένο το χέρι για ευνόητους λόγους! Ζητιάνα ήταν, χειραψία ζητιάνευε;

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ

     Αυτό το δάχτυλο κυκλοφορεί ευρέως στην Ισπανία. Όχι όσο θα έπρεπε αλλά είναι ένα βήμα το να περνάς από τη στάση "Ανοιχτό Στόμα" στη στάση "Σηκωμένο Δάχτυλο". (Όχι στάση λεωφορείου, σώματος)

Μισοί με σηκμένο τον μέσο κι οι άλλοι μισοί με το στόμα ανοιχτό (ακόμα).

     Τείνει να εξαφανιστεί η Παλιά Καλή Κλασική εκείνη Στάση τής Επίκυψης. Για λόγους ανεξήγητους για την ώα, φαίνεται ότι εγκαταλείπεται σιγά-σιγά. Τραγική Ειρωνεία το ότι οι μόνοι που τη διατηρούν αμετανόητα είναι οι υποτιθέμενοι πολύ ανδρουά, οι πολύ macho iberico, οι διεθνώς και κοινώς αποκαλούμενοι straight. Στο Μεγάλο Κρεβάτι της Πολιτικής, Επίκυψη συνέχεια.

                                                                                                                  EL GRECO

Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ: ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ, ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΚΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

 Μετά από τόσες κηδείες λογικό είναι να έχω και μνημόσυνα. Πάλι καλά  γίνονται ακόμη, δεν τα κόψαμε κι αυτά. Όχι μόνο για λόγους οικονομίας. Στα πλαίσια του «εξευρωπαϊσμού» μας θα μπορούσαμε να το θεωρούμε ήδη «κιτς», ή

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ: GREECE-SPAIN--EL ACUERDO DEL SUR 

(Εδώ, ο Βασιλιάς Χουάν Κάρλος κάτι επισημαίνει στη μύτη του Ραχόι. Σχετικό με το μέγεθος.)

(Aquí, Mr. Samarás, justo después de su operación de catarata el junio pasado, tranquiliza el pueblo griego declarando que según los médicos, todo ha ido bien y no hay razón de preocuparse. Y por supuesto como el pueblo griego no tenía otra preocupación, desde entonces vive tranquilo y feliz.)

SINCERA PROPUESTA A SAMARAS Y A RAJOY--ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΕ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ RAJOY

     Pueda que suene chiste o ir de listillo pero de verdad creo que una medida como la que propongo a través de las fotos, está absolutamente dentro de la lógica de estos dos hombres. Por lo menos para España que tiene muchos parques y banquillos es ideal. Porque en Grecia, tal medida aunque Novedosa y Revolucionaria, no daría demasiados ingresos. Porque parques no tenemos y los banquillos que quedan, por lo menos los de madera, este invierno los usaremos. Dinero para la califacción, literalmente NO HAY.

     Ίσως με μια πρώτη ματιά ν' ακούγεται αστείο ή και εξυπνάδα αλλά, ειλικρινά πιστεύω ότι ένα τέτοιο Μέτρο, είναι απολύτως μέσα στη πολιτική λογική αυτών των δύο ανδρών. Τουλάχιστον για την Ισπανία είναι ιδανική λύση γιατί και πάρκα πολλά έχει και κατά συνέπεια πολλά παγκάκια. Σε μας, στην Ελλάδα, αν και Μέτρο Επαναστατικό, δε νομίζω ότι θα απέφερε σημαντικά έσοδα γιατί ό,τι πράσινο είχαμε το κάψαμε και τα παγκάκια που μείναν, τα ξύλινα τουλάχιστον, με τις τιμές τού πετρελαίου εκεί που πήγαν, θα τα κάψουμε αυτόν το χειμώνα.

P.S.: Este Blog está abierto en recibir propuestas para cualquiera Nueva Medida. Hace falta solo ser Inspiradas y Novedosas.

Υ.Γ.: Αυτό το Μπλογκ είναι ανοιχτό στο να δεχτεί προτάσεις για Νέα Μέτρα. Μόνη Προϋπόθεση οι προτάσεις να είναι Εμπνευσμένες και Πρωτότυπες.


                                                                                                                  EL GRECO