Αυτοί οι 33 άνθρωποι οι οποίοι απ’ τη μία τόλμησαν ν’ αποφασίσουν το Φεβρουάριο για το τί θα κάνουν το Μάιο, κι απ’ την άλλη εμπιστεύτηκαν εμένα για να κάνουμε το ταξίδι στη Ρωσία 15 Μαΐου, την πρώτη μέρα που άνοιγε ο Τουρισμός, οι 33 αυτοί άνθρωποι, όταν επέστρεψαν, έκανε τόσο θόρυβο μέσα τους όλο αυτό που είχαμε βιώσει που ακούστηκε ως τα παιδιά στη Lifo κι έτσι ήρθε μια συνέντευξή μου στον M. Hulot (ευχαριστώ Τάσο).
ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΟΥΣ
Κυριακή και Δευτέρα (Αγ. Πνεύματος) 20 και 21 Ιουνίου!
Εκείνες οι Συλλεκτικές ξεναγήσεις στην Αθήνα και στα πέριξ που ξεκινήσαμε πέρυσι το Φθινόπωρο είπαμε με την φίλη, ξεναγό-περφόμερ κα. Ειρήνη Δασκαλάκη να τα ξαναζωντανέψουμε. Αρχαία και Ρωμαϊκή Αγορά, Κεραμεικός, Μαραθώνας, Ραμνούντας, Μονή Καισαριανής, Μονή Δαφνίου, Ελευσίνα, άλλα που δεν προλάβαμε όπως Ακρόπολη, Σούνιο, Λαύριο... κι ένα πολύ αγαπημένο Λύκειο Αριστοτέλη-Ακαδημία Πλάτωνος κι ύστερα πάντα ανάλογη μουσική....
Ακριβώς αυτό το τελευταίο, Λύκειο κι Ακαδημία θα είναι η πρώτη ξενάγηση τής επανεκκίνησης στην Ελλάδα και θα επαναληφθεί 2 μέρες.
Κυριακή και Δευτέρα (Αγ. Πνεύματος) 20 και 21 Ιουνίου!
Φιλοσοφικός «περίπατος» στην Αθήνα. Από το Λύκειο του Αριστοτέλη στην Πλάκα και στην Ακαδημία Πλάτωνος με θέμα την Ιστορία της Φιλοσοφίας και την Φιλοσοφία της Ιστορίας.
Από τους κορυφαίους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους έως τα σύγχρονα ρεύματα. Μαζί μας οι Ίωνες και οι Ελεάτες, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης με τον Πλάτωνα κι τον Αριστοτέλη, ο Ζήνων και ο Επίκουρος, ο Ιερός Αυγουστίνος και ο Θωμάς Ακινάτης, ο Καρτέσιος, ο Λοκ και ο Χιουμ, ο Σπινόζα, ο Λαιμπνιτς, ο Καντ, ο Χέγκελ κι ο Μαρξ, ο Χάιντεγκερ, ο Βιτγκενστάιν, ο Λυστάρ, ο Αντόρνο, ο Ντεριντά κι ο Φουκώ, ο Σαρτρ αλλά και ο Σίμος ο υπαρξιστής.
ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: Η έξοδος του Μετρό του Ευαγγελισμού. στις 15:00, και ξεκινάμε μια μοναδική και εμπνευσμένη μέρα…
1.Πρώτα επίσκεψη, ξενάγηση και εισαγωγική διάλεξη περί Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Λύκειο του Αριστοτέλη.
2. Εν συνεχεία περίπατος στον Κήπο του Ζαππείου και ξενάγηση εκεί πάντα σχετική με το θέμα μας.
3. Τρίτο σκέλος της σημερινής καταπληκτικής μέρας η επίσκεψη-ξενάγηση στην Ακαδημία Πλάτωνος.
Κι ύστερα, η μέρα θα κλείσει ανθρώπινα στο Bar-Restaurant Harvest Coffee & Wine Bar με κρασί και μεζέ στον εξωτερικό του χώρο, στον πεζόδρομο Αιόλου & Ευριπίδου .
Εκεί, η ξεναγός θα βγάλει ανάμεσα απ' τα στήθη της όχι γαρύφαλλο αλλά την άλλη της ιδιότητα, αυτή τής perfomer και θα συνοδεύσει τις στιγμές με τραγούδια a capella (εφόσον ως τότε επιτραπεί θα έχει μαζί και την κιθάρα της, αλλιώς a capella) σ’ ένα ειδικά γι’ αυτές τις δυο βραδιές φτιαγμένο πρόγραμμα με τραγούδια «φιλοσοφημένα» αλλά και σχετικά με τη φιλοσοφία. Ίσως πολλοί να μην γνωρίζουν πως μεγάλοι φιλόσοφοι σαν τον Ρουσώ, τον Νίτσε, τον Αντόρνο, ήταν και διακεκριμένοι μουσικοί
Μιλώντας σήμερα με την Ειρήνη, μου είπε πως στο «μουσικοχορευτικό» της πρόγραμμα αυτή τη φορά λόγω τής γιορτής του Αγίου Πνεύματος, θέλει να ρίξει το βάρος, στο Πνεύμα, στη Φώτιση, στο Φως, στη Δίψα για Σοφία, Στον Έρωτα για τη Φιλοσοφία και για ό,τι μας αναβαθμίζει.
Κρατήσεις και περισσότερες πληροφορίες:
Τηλεφωνικά στα: 210-524 1960, κιν. 6980 99 23 23
• email: es@melodrakma.com
Τιμή 40 ευρώ. (Περιλαμβάνει: μεταφορές με ιδιωτικό πούλμαν, είσοδο όπου χρειάζεται, ξενάγηση, κρασί συνοδεία μεζέδων και ειδικό για την περίπτωση μουσικό πρόγραμμα.)
Άρθρο τής Σοφίας Εξάρχου στην Εφημερίδα "Ο Ταχυδρόμος τής Άρτας " μετά το ταξίδι μας στην Ρωσία
Η Μπέλκα και η Στρέλκα είναι δύο επίσης μικρόσωμα σκυλάκια που κατάφεραν να ταξιδέψουν σε τροχιά γύρω από τη Γη και να επιστρέψουν σώα και αβλαβή.
Μέσα στη βιτρίνα με τα ταριχευμένα σώματά τους υπάρχει η ρήση ενός διακεκριμένου ακαδημαϊκού:
«Ο Σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Αποδείχθηκε αληθές ότι το ίδιο ισχύει και για τους κοσμοναύτες. Τα αδέσποτα σκυλιά έκαναν το πρώτο βήμα και έδειξαν το δρόμο για την κατάκτηση του διαστήματος από τον άνθρωπο.»
Επιλέχθηκαν ανάμεσα από άλλα αδέσποτα σκυλιά της Μόσχας. Να είναι ημίαιμα για να είναι πιο δυνατοί οργανισμοί. Να είναι μαθημένα στο κρύο, στις ακραίες καιρικές συνθήκες και στις κακουχίες.
Η πορεία της Λάικα ήταν προδιαγεγραμμένη. Θα εκτοξευόταν, θα έφερνε κάποιες τροχιές γύρω από τη Γη για δέκα περίπου μέρες τρεφόμενη με ένα ειδικό τζελ. Στη συνέχεια θα δηλητηριαζόταν. Όμως το ταξίδι της αυτό έμελε ναι είναι ακόμη πιο σύντομο. Οι αισθητήρες που ήταν πάνω της έδειξαν ότι επιβίωσε της εκτόξευσης. Όμως οι παλμοί της ανέβηκαν κατά πολύ κι έφτασαν στο τριπλάσιο από το κανονικό λόγω του φόβου και επανήλθαν μετά από πολύ ώρα.
Μετά από την επιτυχή θέση του Σπούτνικ 2 σε τροχιά παρουσιάστηκε βλάβη στο σύστημα θερμομόνωσης και εξαερισμού. Η θερμοκρασία ανέβηκε και ξεπέρασε τους 40 βαθμούς Κελσίου. Ο οργανισμός των σκύλων δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια υπερθέρμανση. Έτσι η Λάικα πέθανε από τη θερμοπληξία σε συνδυασμό με το έντονο στρες και την καταπόνηση, αφού είχε συμπληρώσει 4 τροχιές γύρω από τη Γη.
Το έτος 1958 η Λάικα έγινε ο πρώτος ζωντανός οργανισμός που επιβίωσε έστω και για λίγο στο Διάστημα. Το πρώτο βήμα τού ανθρώπου για την κατάκτηση του Διαστήματος είχε γίνει. Η Λάικα έδωσε τα πρώτα στοιχεία για τη συμπεριφορά των έμβιων όντων στο Διάστημα. Βέβαια το έτος 1998 ο Όλεγκ Γκαζένκο δήλωσε ότι: «Όσο ο καιρός περνάει, μετανιώνω όλο και πιο πολύ γι' αυτό που έκανα. Αυτά που μάθαμε από αυτή την αποστολή δεν ήταν τόσα ώστε να δικαιολογούν το θάνατο του σκυλιού».
Η Λάικα ηρωοποιήθηκε έγινε γραμματόσημο και όλος ο κόσμος μιλούσε πια για αυτή.
Αργότερα, το 1960, άλλα δύο αδεσποτάκια της Μόσχας κατάφεραν με το Σπούτνικκ 5 να ταξιδέψουν στο διάστημα και να επιστρέψουν σώα και αβλαβή. Η Μπέλκα και η Στρέλκα ταριχευμένες πια σε καλωσορίζουν στο Μουσείο. Παρέμειναν σε διαστημική τροχιά 24 ώρες κάνοντας 17 πλήρεις περιστροφές γύρω από τη Γη. Μαζί τους ταξίδευαν μέσα στην κάψουλα ποντίκια, αρουραίοι, φύκια, σπόροι και άλλοι ζωντανοί οργανισμοί. Ταξίδεψαν όλα αυτά μαζί και επέστρεψαν ζωντανά. Το επόμενο βήμα στην κατάκτηση του Διαστήματος είχε γίνει πραγματικότητα!
Εκείνα τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι υπερδυνάμεις έπαιζαν το ρόλο τους στην παγκόμια πραγματικότητα. Ο Νικίτα Χρουτσόφ εκμεταλλεύτηκε αυτή την καταπληκτική πρωτοποριακή εγκαθίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης στον Κόσμο του Διαστήματος. Τα σκυλάκια έδιναν «συνεντεύξεις», φωτογραφιζόταν ως διασημότητες, πήγαιναν σε σχολεία και νηπιαγωγεία. Τα δύο σκυλάκια έγιναν οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας στο εξωτερικό. Η Στρέκλα έμεινε έγκυος. Έφερε απογόνους στον κόσμο. Τα κουταβάκια της έφτασαν μέχρι την προεδρική αυλή της Jacqueline Kennedy στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Οι προπομποί είχαν φέρει εις πέρας την αποστολή τους. Ένα χρόνο μετά ο Γιούρι Γκαγκάριν γίνεται ο πρώτος άνθρωπος, που ταξίδεψε στο Διάστημα.
Σοφία Εξάρχου
Στη 2η μόνο μέρα του ταξιδιού και είναι ήδη πεντακάθαρο μέσα μου ότι θέλω να επαναλάβω το ταξίδι! Πρέπει να το βιώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι! Η Ρωσία είναι ένας θησαυρός! Για το μυαλό, για την ψυχή, για τη χαρά που παράγεται δυο μέρες τώρα μέσα μας από την ομορφιά που αντικρύζουν τα μάτια κι από το πόσο παγκόσμια, οικουμενικά είναι όλα όσα έχει να πει η αυτή η χώρα.
Το λέω λοιπόν από τώρα: 17-24 ΙΟΥΛΙΟΥ ΜΟΣΧΑ – ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ!
Η Ζωή συνεχίζεται και για όποιον θέλει είμαστε εδώ να την κάνουμε ωραία.
Κρατήσεις: 6980 99 23 23 , 210 524 1960, es@melodrakma.com
El Greco
Έφτασε η ώρα για την πρεμιέρα τής Melodrakma στη μετά Covid εποχή! Το Σάββατο 15 Μαΐου, 33 ωραίοι άνθρωποι, 33 αδερφές (ψυχές) πάνε στη Μόσχα!
Μια τρομερή σύμπτωση αυτή η ημερομηνία μιας και αυτή ακριβώς τη μέρα ανοίγει ο Τουρισμός, που να το ξέραμε αυτό όταν πέρυσι τον Ιούνιο προγραμματίσαμε το ταξίδι.
Τρεις ξεναγοί, δυο από την Ελλάδα και μία επίσημη ελληνόφωνη Ρωσίδα εκεί θα εκτελέσουμε το σχέδιο που καταστρώσαμε εδώ και καιρό: το 8ήμερο αυτό να διασταλεί και να έχει υπεραξία τουλάχιστον διπλάσιας διάρκειας για την ψυχή και το μυαλό!
Το πρωί ξεναγήσεις σύμφωνα με το πρόγραμμα σε τόπους μυθικούς όπως το Κρεμλίνο και το Ερμιτάζ και το απόγευμα-βράδυ, ένα δεύτερο πλάνο ξεναγήσεων που φτιάξαμε, μια έκπληξη αντίδωρο εμπιστοσύνης. Ώστε όποιος θέλει ούτε μια στιγμή να μη νιώσει μόνος.
Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για ανθρώπους που μου λένε έμπρακτα: Στη Μόσχα αδερφέ μου. Στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη, και στην καρδιά του Τσέχωφ, και στο μυαλό του Ντοστογιέφσκι και στην αγωνία τού Τολστόι…
Ο Τουρισμός για τη Melodrakma επιστρέφει εμπράκτως χάρη στην εμπιστοσύνη ωραίων ανθρώπων που θέλουν να κάνουν ωραία ταξίδια με τον τρόπο που έχουμε εμείς. Τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Για μια βδομάδα, με τρόπο απλό, ναΐφ, του Σιαγκάλ και με χέρι άυλο, αγγελικό του Ρουμπλιώφ, θα προσπαθήσω να φτιάξουμε μια ζωγραφιά μέσα μας.
Υ.Γ-1: Την Κυριακή απ’ τη Ρωσία για συμβολικούς λόγους, θα ανακοινώσω ένα καινούργιο πολύ αγαπημένο ταξίδι!!!!!!
Υ.Γ-2: Ευχόμαστε σε όλα τα Ταξιδιωτικά Γραφεία, για το καλό των εργαζομένων και για το καλό όλων, καλή επιστροφή επίσης.
Φέτος τα καταφέραμε και ήρθαμε για τη σημαντικότερη ελληνική γιορτή και, λίγο τα εμβόλια λίγο οι μάσκες αγκαλιαστήκαμε κιόλας.
Καλή Ανάσταση σε όλους και Καλή αντάμωση με όλους.
Αυτή η Ανάσταση είναι σαν Πρωτοχρονιά. Μετά από πολλές δυσκολίες φαίνεται Φως και Νέα Αρχή.
Έφτασα νωρίς στο μέγαρο Μουσικής τής Μαδρίτης για να επιβεβαιώσω ότι η θέση που είχα ήταν αυτή που πίστευα, μπροστά ακριβώς, απέναντι από τον Διευθυντή ορχήστρας, όχι στην πλάτη του κι έτσι ήταν.
Έκατσα στη θέση μου κι άρχισα να παρατηρώ γύρω μου. Είναι άλλο πράμα το φτάνεις νωρίς στο χώρο του θεάματος που πας να δεις κι άλλο εκείνο το κλασικό σχεδόν, το λαχανιασμένος, στην καλύτερη περίπτωση ίσα-ίσα πριν σβήσουν τα φώτα.
Όταν φτάνεις νωρίς παρατηρείς πράματα που ήταν πάντα εκεί αλλά που δεν τα έβλεπες. Αμέτρητες φορές πήγα τα τελευταία χρόνια σ’ αυτόν το χώρο αλλά πρώτη φορά ένιωσα πως είναι τεράστιος. 9.500 θέσεις. Με τον COVID ήρθε το «κούρεμα» και μπορεί να γεμίσει μόνο τα 2/3 του. Δηλαδή μέχρι 6.270 θέσεις. Τηρείται ευλαβικά αυτό κάπου τόσοι ήμασταν χθες. (Στην πώληση των εισιτηρίων σε υποχρεώνουν να αγοράσεις 2 θέσεις. Ώστε όσοι καθίσουν μαζί να είναι παρέα. Μετά, ακολουθεί μια θέση κενή και πάλι άλλες δύο. Και μόνος σου να είσαι πλήρωνε 2 θέσεις και φαντάσου ότι πήγες ν’ ακούσεις τον Κουρεντζή με τη Μαρία Κάλλας, ποιος θα σ’ εμποδίσει στο μυαλό σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Έτσι κι αλλιώς τα δύο εισιτήρια τα πλήρωσες. )
Μπαίνοντας παρατήρησα τα γλυπτά που στολίζουν το χώρο, τους πίνακες ζωγραφικής, το όργανο, ούτε αυτό δεν είχα προσέξει, το τεράστιο επιβλητικό στολίδι το Όργανο του Μεγάρου με 15.600 αυλούς, είναι καλό να μην πάμε λαχανιασμένοι πουθενά, ανακαλύπτουμε άλλο κόσμο.
Οι μουσικοί είναι ήδη στη σκηνή και 7:30 ακριβώς άρχισαν να χαμηλώνουν τα φώτα. Στα μεγάφωνα ακούστηκε η φωνή που μας καλωσορίζει και μας ζητάει να κλείσουμε τα κινητά, παράλληλα, καθώς λόγω κόβιντ δε δίνονται έντυπα με πληροφορίες για τα κονσέρτα – η φωνή στα μεγάφωνα δίνει 2-3 πληροφορίες για το τί θ’ ακούσουμε, ποια είναι η ορχήστρα, ποιος ο δημιουργός και διευθυντής της και πως αυτή είναι η πρώτη παράσταση από το 2019.
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΖΕΣΤΟ.
Δυναμώνει ακόμα περισσότερο όταν βγαίνει ο κος. Κουρεντζής.
Αυτό που ακολούθησε ήταν σα να πήγες να κοινωνήσεις κι ο ιερέας παίρνει απ’ το Άγιο Δισκοπότηρο σώμα και αίμα μουσικής, δημιουργία αιώνων και βρέχει τα χείλη σου.
Αυτό έκανε χθες ο κύριος Κουρεντζής με τις Συμφωνίες 40 και 41 του Μότσαρτ.
Μισός Ιερέας στο μυαλό μου κι ο άλλος μισός Φρέντυ Μέρκιουρυ τής Κλασικής Μουσικής, απόλυτος ροκ σταρ!
Δεν ανέβηκε ούτε μια στιγμή στο πόντιουμ. Κάτω, στο ίδιο επίπεδο με τους μουσικούς του με ό,τι αυτό σημαίνει σημειολογικά. Κινούνταν ανάμεσά τους όπως στρατηγός που πάνω στ’ άλογό επιθεωρεί τους πολεμιστές του και τους λέει είμαι εδώ, στην πρώτη γραμμή μαζί σας όχι στον απέναντι λόφο, με τα μάτια τους λέει είμαστε εδώ για το καλό των ανθρώπων, είμαστε εδώ για τη χαρά τής ζωής και κείνοι με το δικό τους βλέμμα απαντούν «διατάξτε στρατηγέ, σας λατρεύουμε»!
Μουσικοί πολεμιστές, όργανα σπαθιά , νότες σφαίρες…
Ούτε μια νότα δεν έχει να παραπονεθεί για χθες, να πάει να πει στο Μότσαρτ "εμένα δε με παίξανε, εμένα δε με υπογραμμίσανε όπως ήθελες εσύ ΒΌλφγανγκ Αμαντέους..."
Αυτό που έχει καταφέρει ο κύριος Κουρεντζής είναι να σπείρει κατ’ αρχάς αγάπη για τη μουσική στους μουσικούς του. Κάνουν έρωτα στη σκηνή τα όργανα, όλα με όλα, όργιο οργάνων γιορτή μουσικής.
Αποθεώθηκε απ’ το κοινό στο τέλος. Όλοι όρθιοι και όλοι φωνάζοντας: BRAVO!
Πολύ ταλέντο
Πολλή δουλειά
Αλλά κυρίως πολλή αγάπη
Ο κος Κουρεντζής αγαπάει τους μουσικούς του.
Εκείνοι αγαπούν το Μαέστρο τους, κρέμονται απ’ τα χέρια του, απ’ τα μάτια του, απ’ τα χείλη του….
Κι όλοι μαζί αγαπούν τη μουσική.
Αυτό το θαύμα οφείλεται στην αγάπη.
Σα να έδωσε φιλί ζωής σε νότες που είχαν πεθάνει αιώνες τώρα. Αυτό νιώθω πως κάνει ο κύριος Κουρεντζής κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή: γονατίζει, σαν πιετά παίρνει αγκαλιά μία-μία τις νότες και τους δίνει φιλί καινούριας ζωής.
Περάσαμε και περνάμε δυσκολίες με τον κόβιντ αλλά κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τον Τρότσκι και μια απ’ τις τελευταίες του φράσεις πριν να δολοφονηθεί: «Παρόλα αυτά, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ».
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τη δουλειά μου ως ξεναγός και ό,τι προσπαθούμε μέσω τής Melodrakma, να έχουν δηλαδή Τέχνη και Ψυχή τα Ταξίδια των ανθρώπων, τα τιμούν πολλοί άνθρωποι και μεταξύ άλλων και η κυρία Καίτη, η μητέρα του κυρίου Κουρεντζή. Από κοινή φίλη λοιπόν, την αγαπημένη Βαγγελιώ, έμαθε η κυρία Καίτη πως θα πάω στο μέγαρο μουσικής τής Μαδρίτης, τηλεφώνησε στο γιο της, του ‘πε πως θα πάω να τον ακούσω, εκείνος τής είπε να μου μηνύσει να πάω και να τον δω μετά κι έτσι έγινε και στη μικρή κουβέντα συμφωνήσαμε κάτι πολύ ωραίο. Θα μου στείλει τον προγραμματισμό του για το 2022, ό,τι κονσέρτο στον κόσμο έχει ήδη προγραμματίσει και θα οργανώνουμε για τους φιλόμουσους ταξίδια που θα συνδυάζουν τη γνωριμία με τον τόπο έχοντας εξασφαλισμένη και την είσοδο για τις παραστάσεις του. Οπότε φτιάξτε βαλίτσες. Καιρός είναι να σπείρουμε αγάπη για την αιώνια μουσική!
Υ.Γ-2: Λες και δεν έφτανε όλο το εσωτερικό γιγαντιαίο ανάστημά του, είναι και 2 μέτρα.
Υ.Γ-3: Για όσους βλέπουν ή πιο σωστά δε βλέπουν τη μάσκα, είναι γιατί περάσαμε τον κόβιντ κι οι δυο πρόσφατα και το επιτρέψαμε για κάποια δευτερόλεπτα.
Βλέποντας χθες ζωντανά το «θερμό επεισόδιο» ανάμεσα σε Δένδια και Τσαβούσογλου, ομολογώ ότι μεταξύ άλλων πολλών, το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι η Εξωτερική Πολιτική τής Ελλάδος αυτή τη στιγμή είναι στα χέρια ενός ιδιαίτερα ευφυούς ανθρώπου. Όχι μόνο ευφυής. Ψύχραιμος, sangre fría λεν οι Ισπανοί, γρήγορος, χρησιμοποιώντας το μικρό όνομα τού «αντιπάλου» του, «Μεβλούτ μου… και Μεβλούτ μου» σκοπίμως και ευφυώς με τεχνητή φιλικότητα έβγαζε κάθε δέκα δευτερόλεπτα το βαμβάκι κι έκοβε, «Τούρκο» τον έκανε τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών.
Όχι μόνο ευφυής και ψύχραιμος αλλά και με συνδυαστικό νου επίσης, απαντούσε στον Τσαβούσογλου αλλά συγχρόνως κάθε λέξη απευθύνονταν στη Διεθνή Κοινότητα, σε Θεσμούς και σε πρόσωπα, με ευγένεια αλλά συγχρόνως κι αυτό που λένε οι Άγγλοι bitch, «σκύλα» που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και με χαμόγελο σου λέει πως μυρίζουν οι μασχάλες σου, το στόμα σου, και τα πόδια σου μυρίζουν, έχεις προγούλι και τα μπράτσα σου έχουν κρεμάσει... με την καλή έννοια γλυκέ μου/γλυκιά μου… (Που θα πει: και την Αγια Σοφιά τζαμί την κάνατε, και παράνομες παραβιάσεις-υπερπτήσεις πάνω από έδαφος, όχι μόνο από θάλασσα, από έδαφος κάνετε, και με πόλεμο απειλείτε, και απελπισμένους ανθρώπους, πρόσφυγες χρησιμοποιείτε φέρνοντας τους στα σύνορα, στον Έβρο μετατρέποντας ανθρώπους σε εργαλεία για να πιέσετε προς όφελός σας, και τη Σχολή τής Χάλκης κλείσατε... και άι σιχτίρ αλλά δε θα στο πω Μεβλούτ μου το "άι σιχτιρ" γιατί είμαι ένας ευγενής άνθρωπος!)
Ακόμη και παράσταση να ήταν, έκανε έξοχα το ρόλο του ο κύριος Δένδιας. Ασφαλώς και το «παιχνίδι» παίζεται σε άλλα επίπεδα, ασφαλώς και δεν άλλαξε κάτι επί της ουσία όμως χάρηκα πολύ βλέποντας έναν ευφυή, μορφωμένο και καλά προετοιμασμένο άνθρωπο να μιλάει με επιχειρήματα και όχι με μαγκιές και τσαμπουκάδες εσωτερικής κατανάλωσης για ρεμάλια τής Φωκίωνος Νέγρη και τσιχλόμαγκες τής Πλατείας Κολωνακίου όλων των κομμάτων.
Είναι ένας πολύ καλός δικηγόρος ο κύριος Δένδιας. Αυτό είδα χθες. Κι αυτού του τύπου τον Λόγο ακούει (όταν ακούει) η Δύση στην οποία αποφασίσαμε να ανήκουμε, όχι τις κορώνες σοπράνο από φωνή βαρύτονου.
Η παρουσία του κυρίου Δένδια χθες μου φάνηκε ως ένας θρίαμβος των ανθρώπων χαμηλών τόνων, των λεγόμενων «μη χαρισματικών» που όπως πολύ καλά ξέρουμε είναι αυτοί που τελικά βγάζουν συνήθως τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Τα αυτονόητα βασικά έλεγε χθες ο κύριος Δένδιας, τίποτα παράξενο, καινούριο ή εντυπωσιακό αλλά μας έκανε εντύπωση γιατί πάει καιρός που το αυτονόητο πήγε «περίπατο»
Ήταν σα μια παρτίδα σκάκι η χθεσινή συνέντευξη τύπου των δύο Υπ. Εξωτερικών. Και με πολλή χαρά είδα έναν άνθρωπο που ενώ φαίνονταν ότι αυτοσχεδίαζε στο απρόβλεπτο τής στιγμής, είχε δουλέψει πολύ κι είχε προβάρει την κάθε εξέλιξη τής παρτίδας, την κάθε εν δυνάμει κίνηση του άλλου παίχτη.
Αυτό μου φάνηκε εμένα πως έγινε χθες μπροστά στις κάμερες. Ασφαλώς και τα σημαντικότερα έγιναν και γίνονται στα παρασκήνιο. Και είναι Παγκόσμιο το παρασκήνιο στην προκειμένη γι’ αυτό και δεν είναι πεδίο για κομματική αντιπαράθεση το θέμα αυτό. Ο κύριος Δένδιας είναι ένας πάρα πολύ ικανός άνθρωπος που όμως ίσως, ίσως λέω για ανεξήγητους λόγους περιπέσει σε δυσμένεια. Θα δείξει.
Κύριε Δένδια, αν ω μη γένοιτο συμβεί αυτό και βρεθείτε εκτός Υπ. Εξωτερικών, αναλάβετε σας παρακαλώ πολύ το Υπ. Τουρισμού.
Υ.Γ: Μια πολύ δυσάρεστη «υποψία». Φαίνεται πως έχει αρχίσει μια συζήτηση για την εδαφική κυριαρχία τής χώρας. Μακάρι να κλείσει σύντομα αλλά η Νέα Εποχή, η Γεωπολιτική η Ενέργεια στην Ανατολική Μεσόγειο, το φλερτ και η άλλη παρτίδα σκάκι ανάμεσα σε Τουρκία και Δύση, δε λένε πως πάμε για κλείσιμο. Πάντα όμως υπάρχει ο αγαπημένος (πολλές φορές) απρόβλεπτος παράγοντας τής Ιστορίας.
El Greco
Τέτοιο καιρό το 2018 ετοίμαζα το ταξίδι «Στα Δόντια του Δάντη» Ένα παιχνίδι με το «Δ», τής Δύναμης που προσφέρει η Ποίηση και η Μουσική. «Δόντια», «Δάντης», «Δύναμη», η δύναμη που αποκτάει η ψυχή όταν βυθίζεται σε ποίηση και νότες σπουδαίων στιγμών τής ανθρώπινης δημιουργίας, τη χρειάζεται τη δύναμη αυτή η ψυχή να πορευτεί πότε στα δύσκολα και πότε στα τετριμμένα.
Ταξίδεψα επί τούτου στην Ιταλία για την προετοιμασία του ταξιδιού, ξανά και ξανά και κάθε φορά κάτι άλλο άναβε, σαν αστέρι γήινο και μου φώτιζε περιοχές του μυαλού και αγωνίες ανθρώπινες.
Το ταξίδι άρχιζε απ’ τη Βερόνα και κατηφόριζε, Μπολόνια, Ραβέννα, Φλωρεντία, Σιένα, Σαν Τζιμινιάνο, Μονταλτσίνο, Μοντεπουλτσιάνο, θάλασσα η ομορφιά με τους λόφους και τα κυπαρίσσια να βγάζουν ρίζες στην καρδιά μας, μόνο το Αιγαίο είναι ωραιότερο απ’ την Τοσκάνη, adio Τοσκάνη κι από κει περνούσαμε από Περούτζια και Ασίζη…
Πριν την αναχώρηση του Αυγούστου του 2018, κάποιες μέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι, πήγαμε οικογενειακώς στο Μιλάνο και κει θα έφτανε και το γκρουπ.
Και πού δεν πήγαμε 5 μέρες....
Η μέρα που επισκεφτήκαμε τη Σκάλα,άφησε σφραγίδα. (Το έχουν αυτό κάποιες μέρες, ξεχωρίζουν απ’ τις άλλες, τις πολλές μας.)
Η Αλαιτζ η Άλμπα και γω περιφερόμαστε στους χώρους που έχουν ενέργεια ηφαιστειακή από μνήμες, πρεμιέρες, αποθεώσεις, δάκρυα, φωτογραφίες παντού, η Ιστορία του Λυρικού θεάτρου μπροστά στα μάτια μας, αστράφτει το βλέμμα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ένα ουράνιο τόξο τής φαντασίας μου επικάθεται σαν φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του Νουρέγιεφ, μια μινιατούρα του Μότσαρτ, στέκεται σα γίγαντας αυτοπεποίθησης, μουσικά όργανα σε προθήκες εκθέματα τώρα γιατί τ’ άγγιξαν χέρια θεϊκά, στέκομαι μπροστά σ’ ένα πορτραίτο του Μπελίνι…
Ακούω μια φωνή πίσω μου, στρέφουμε κι οι τρεις… Είναι ένας κύριος, ίδια φιγούρα με τον μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, προς στιγμήν νόμιζα ότι πάει, αυτό ήταν, πέρασα κάπου «απέναντι» και βλέπω ό,τι θέλω, ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Μητρόπουλος, ήταν όμως ένας γηραιός κομψός κύριος 96 χρόνων…
Buongiorno…
Ήθελε κουβέντα, και γω το ίδιο. Σε άπταιστα itañol, ιταλοισπανικά κάναμε μια απ’ τις πιο πολύτιμες κουβέντες τής ζωής μου.
Ήταν ο archivero, ο copista τής Σκάλας του Μιλάνου κάποτε. Οι παρτιτούρες που έπαιζε το κάθε όργανο για δεκαετίες σ’ αυτό εδώ το θέατρο περνούσαν από τα χέρια του πριν τοποθετηθούν στο αναλόγιο του κάθε μουσικού.
Ήθελε να μας ξεναγήσει.
Αυτό είναι το πιάνο του Τζιουζέπε Βέρντι μας λέει και καμάρωνε σα να ήταν δικό του.
Πάνω από 30 χρόνια που είχε βγει στη σύνταξη αλλά κάθε μέρα πήγαινε στη Σκάλα, στο χώρο που δούλευε μια ζωή αλλά φαίνεται πως πήρε άλλη θέση στην καρδιά του, όχι εκείνη τής δουλειάς που νιώθει κάποιος συνεχώς πως του κλέβει χρόνο απ’ τη ζωή.
30 χρόνια στη σύνταξη κι επέστρεφε κάθε μέρα εκεί.
Συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί στους ιερούς χώρους, γυρτός αυτός πολύ γυρτός, ο χρόνος είχε αρχίσει να αλλοιώνει την πεντακάθαρα ευθυτενή κάποτε κορμοστασιά του, συνεχίζουμε ξαφνικά το θαύμα… Είμαστε μπροστά στη Μαρία Κάλλας και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το κορμί του ίσιωσε και την κοίταζε, και την κοίταζε και καμάρωνε κι έλαμπε το πρόσωπό του κι άρχισε να λέει και να λέει και να λέει… Μιλούσε με στόμφο και με σιγουριά για ό,τι έλεγε!
Για κάποιο λόγο, ένα απ’ τα πολλά που μας είπε το θυμήθηκα σήμερα.
Λα σινιόρα Μαρία ήταν η piu grande signora… Grande, grande, grande!!!!
«Πραγματική ντίβα και buona persona!»
Για πρώτη φορά σ’ όλη αυτή την ώρα του μονολόγου του, πήρα απόφαση να τον διακόψω. Αυτό το «buona persona … το καλός άνθρωπος» είναι αυτό που απ’ όλα πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει και με συγκινεί ειδικά όταν πρόκειται για σπουδαίους καλλιτέχνες.
Si si … molto buona persona… Γενναιόδωρη με όλους… Sempre έδινε παραγγελία και έφερναν panini per tutti per tutti che hanno lavorato … Για όλους τους εργαζόμενους παράγγελνε κάτι… Μην ακούτε που λένε πως ήταν δύσκολη. Ναι, θύμωνε πολύ αλλά μόνον μ’ ένα πράμα. Με τους τεμπέληδες! Μ’ αυτούς που δε είχαν στόχο κάθε μέρα να βγάλουν απ’ τον εαυτό τους όλο και κάτι καλύτερο. Η Σινιόρα Μαρία δούλευε ώρες και ώρες, για να είναι σωστά προετοιμασμένη και γι’ αυτή, και για το κοινό και για τους συνεργάτες της και μερικοί ερχόταν χωρίς να έχουν κάνει καν ζέσταμα στη φωνή τους… (Ανέβηκε ο τόνος του αποφασιστικά) ΟΧΙ! Η σινιόρα Μαρία αυτό δεν το επέτρεπε!
Πέρασαν τα χρόνια ήρθε ο κορωνοϊός, μπήκε το Νετφλιξ στη ζωή μου, είδα και το ένα είδα και το άλλο, ένιωσα και το χάσιμο χρόνου είπα κι ευχαριστώ που μου δόθηκε τόσος για να δω κάποια πράματα, πέφτω πάνω στον «Τελευταίο Χορό»! Ένα ντοκιμαντέρ για τον πιο μεγάλο απ’ όλους στο χώρο του, τον μαγικό Μάηκελ Τζιόρνταν.
Κόκκινα τα μάτια του, το ουίσκι δίπλα του στο τραπεζάκι, ζουμάρει η κάμερα συνέχεια στο ουίσκι όσο διηγείται άνθρωπος τη ζωή ημίθεου, τη δική του ζωή. Στόχος του ήταν το κάθε μέρα καλύτερα, κάθε μέρα περισσότερο, κάθε μέρα πιο ψηλά. Μέχρι δακρύων η ανάγκη ορισμένων ανθρώπων να φτάσουν στην προσωπική τους κορυφή, όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα, μέχρι δακρύων ο πόθος να κάνεις τέλεια αυτό που κάνεις, κόκκινα τα μάτια τού Μάηκ όσο πετούσε στη ζωή του…
Κόκκινα και τα δικά μου μάτια… Όσο τον ακούω συνειδητοποιώ πως κάποια απ’ αυτά που βλέπω, κάποια απ’ αυτά που διηγείται τα έχω ξαναζήσει. Συνειδητοποιώ πως όσα μου είχε πει ο Ιταλός Γηραιός Κοπίστα στο Μιλάνο εκείνη την ημέρα για τη Γκραν Σινιόρα, τα ξαναζούσα τώρα με τον Μάηκ, το πώς είναι ένας άνθρωπος που κάθε μέρα θέλει να πάει στην κορυφή των ονείρων του, στην άκρη τής τελειότητας, πώς είναι να δουλεύεις πιο πολύ απ’ όλους ακριβώς επειδή είσαι ο καλύτερος!
Μαζί με τα κανονικά ταξίδια, είναι και τα ταξίδια του μυαλού, ο δρόμος που κόβει το μυαλό, οι γέφυρες που χτίζει και ενώνει κόσμους και στιγμές τής ίδια ζωής, τής δικής μας. Η Μαρία κι ο Μάηκ με σώζουν κάθε φορά που πέφτω πάνω σε όλο και περισσότερους, υποτίθεται επαγγελματίες, που μοναδικό τους στόχο έχουν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερο, να αποφύγουν τον κόπο και την κούραση, να αποφύγουν τη σκληρή δουλειά, να στρογγυλοκαθίσουν κατ’ ευθείαν κάπου όπου να ’ναι αρκεί να είναι αναπαυτικά. Μακριά απ’ αυτούς. Είναι πράκτορες τής Μετριότητας!
Απ’ το Δάντη ως τη Μαρία Κάλλας, κι απ’ τη Γκραν Σινιόρα ως το Μάηκελ Τζιόρνταν έκανα ένα απολαυστικό ταξίδι, σε τόπο χλοερό με μόνη πανδημία αυτή που προκαλεί το μικρόβιο του να φτάσει κανείς στην κορυφή του.
Κρατάω στο βελούδινο κουτάκι τής μνήμης μου όλα τα πολύτιμα που μοιράστηκε μαζί μας εκείνη την ημέρα αυτός ο ιδιότυπος «ξεναγός» στη Σκάλα του Μιλάνου. Δε θυμάμαι τ’ όνομά του. Ούτε φωτογραφία βγήκαμε, μας πήρε ο λόγος του και το ανάστημά του κι ούτε μια στιγμή δε σκεφτήκαμε κάποιο «μετά» τής στιγμής που ζούσαμε.
Τρία χρόνια μετά από κείνη την ημέρα, και δη μετά τον τελευταίο χρόνο λαίλαπας κορωνοϊού στη Βόρειο Ιταλία, εύχομαι να είναι όρθιος ο Κοπίστα μπροστά στη Μαρία και να διηγείται τη ζωή της που την έκανε και δική του ζωή. Κι αν πάλι ήρθε το τέλος και πήγε και τη βρήκε στον ουρανό, πάλι χαρούμενος θα είναι γιατί το μόνο που ήθελε ήταν μουσική και να μιλάει γι' αυτή!
Υ.Γ: Καμιά φορά στα όνειρα που κάνω ξύπνιος, σκέφτομαι… «να μαζευτούν στη Melodrakma οι καλύτεροι, όσοι έχουν όνειρα και θέλουν να δουλέψουν γι’ αυτά, να μαζευτούν και να το κάνουν Scala και Chicago Bulls το μαγαζί! Και μετά ξυπνάω.
Πάσχα των Καθολικών σήμερα. . Δεν ξέρω τι έγινε απ’ το Σχίσμα και μέτα στις καρδιές των ανθρώπων, σχίστηκαν, ο τρόπος αντίληψης και εορτασμού αυτής τής γιορτής είναι εντελώς διαφορετικός.
Είμαι στη Μαδρίτη, κοιτάζω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου το μεγάλο πάρκο μπροστά, το Madrid Rio και βλέπω έξω μια ακόμα συνηθισμένη Κυριακή. Πιο πολύ γιορτάζει η Άνοιξη παρά η Ανάσταση. Κόσμος πάνω κάτω αγκαζέ, χαρούμενα σκυλιά, χαρούμενοι έφηβοι (και μη) κουτάκια μπύρες κάνουν πικ νικ, βγήκα να περπατήσω με τον Haiku στο ποτάμι, γαύγισε τους πάντες από χαρά, χαρούμενοι ήταν κι αυτοί όλοι έτσι κι αλλιώς με τις μπύρες τους, φτάσαμε ως το μεγάλο πολυκατάστημα, το Plaza Rio, ανοιχτό.
Κυριακή του Πάσχα, πήραμε το δρόμο τής επιστροφής, περάσαμε απ’ το σούπερ-μάρκετ για κρασί, ανοιχτά, περάσαμε κι απ’ το φούρνο για ψωμί, ανοιχτά, άφησα τον Haiku στο σπίτι, πήγα στο γυμναστήριο, ανοιχτά…
Δεν ξέρω τι έγινε στις καρδιές των ανθρώπων
απ’ το Σχίσμα και μετά αλλά το Πάσχα εδώ, είναι μια τυπική λειτουργία στη εκκλησία. Τίποτα στις καρδιές των ανθρώπων.
Επιμένω χρόνια μέσα μου ότι είναι η ΕΝΟΧΗ. Επιμένω πως το Καθολικό Δόγμα επένδυσε σ’ αυτό, τα ρέστα του έπαιξε στο POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…
Τον απωθεί τον άνθρωπο ό,τι μόνιμα τον κάνει να νιώθει ένοχος. Και στη σχέση ενός ζευγαριού το ίδιο συμβαίνει. Όταν ο ένας επιβάλει στον άλλο να νιώθει μόνιμα πως κάνει λάθος, πως φταίει, πως εξ αιτίας του/της κάτι δε γίνεται σωστά, θα φύγει ο «κατηγορούμενος». Όσο πιο μακριά μπορεί θα φύγει.
Το Καθολικό Πάσχα στην Ισπανία είναι σαν τα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπον. Αίμα παντού, να το δουν όλοι, να πιτσιλίσει στα πρόσωπα όλων, όλοι να νιώσουν πως γι’ αυτούς σταυρώθηκε, φταίμε όλοι, φταίω, φταίω, φταίω… POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…
20 χρόνια τώρα στην Ισπανία σήμερα βεβαιώνομαι. Ο Άνθρωπος δεν αντέχει να τον κατηγορούν συνέχεια. Δεν αντέχει επίκεντρο τής ζωής τους να είναι το Πάθος αντί για την Ανάσταση.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ ανάστησε το ισπανικό σινεμά αρνούμενος ακριβώς αυτό το Δόγμα τής μόνιμης ενοχής κι έβγαλε στο Φως όλους τους «αμαρτωλούς».
Ο «Εσταυρωμένος» στη φωτό, είνα
Χρόνια Πολλά σε όλους του φίλους μου τους Καθολικούς.
Υ.Γ: Τηρουμένων των αναλογιών, μέχρι σε λοιμωξιολόγους και κυβερνήτες μπορεί να είναι χρήσιμο το συμπέρασμα. Δεν αντέχει ο άνθρωπος μόνιμα να τον κατηγορούν πως φταίει. Θα φύγει κι άντε να τον βρεις μετά.
Υ.Γ-2: Η Mercedes Sosa στη "Misa Criolla" του Ariel Ramirez
ΕΛΛΑΔΑ: ΓΥΡΟΣ ΜΑΝΗΣ-ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ : «Αγέλαστος Θάλασσα» 5-8 Μαΐου
ΡΩΣΙΑ: ΜΟΣΧΑ – ΑΓΙΑ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 15 -22 Μαΐου.
ΓΑΛΛΙΑ: ΚΑΣΤΡΑ ΛΙΓΗΡΑ-ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ 1-7 Ιουνίου
ΒΟΡΕΙΟΣ ΙΣΠΑΝΑ-ΧΩΡΑ ΒΑΣΚΩΝ: 12-20 Ιουνίου (Αγ. Πνεύματος)
ΙΤΑΛΙΑ: ΝΑΠΟΛΗ-ΠΟΜΠΗΙΑ-ΑΚΤΗ ΑΜΑΛΦΙ 18-23 Ιουνίου
ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ-ΔΥΤ. ΙΣΠΑΝΙΑ: 23 Ιουνίου – 2 Ιουλίου
Αυτά για το 2ο τρίμηνο του 21.
Πρωταπριλιάτικα ναι. Ψέματα όχι. Το πολύ-πολύ να αποδειχθούν ευσεβείς πόθοι και όνειρα αλλά τα ταξίδια είναι εκεί, έτοιμα, σωστά προετοιμασμένα και σας περιμένουν.
Κρατήσεις & περισσότερες πληροφορίες: es@melodrakma.com , 6980 99 23 23
Καλό Μήνα.
Υ.Γ: Ασφαλώς και δεν έχουν τελειώσει οι δυσκολίες αλλά ήδη υπάρχει όχι μόνο η θέληση αλλά και η δυνατότητα για ζωή κανονική, για κάτι δηλαδή πέρα απ’ το σαλόνι-κουζίνα-βεράντα (αν υπάρχει) , σούπερ-μάρκετ, πάρκο, πλατεία.
Ήδη η μία μετά την άλλη οι χώρες ανοίγουν για τα ταξίδια αναψυχής
El Greco
Η Ρούλα και ο Μάκης είναι 2 έξοχα παιδιά απ’ την Κεφαλονιά που είχα τη χαρά να ταξιδέψω μαζί τους. Με τους 4, μαμά Ρούλα, μπαμπάς Μάκης, και τα παιδιά, Κυριάκος και Μπάμπης.
Δυο εντελώς διαφορετικά παιδιά μεταξύ τους αλλά και τα δύο χαρά να τα έχεις κοντά σου. Ειδικά όταν είσαι ξεναγός όπως εγώ, ξεναγός που λειτουργεί και μ’ όσα εισπράττει απ’ τους ανθρώπους που βρίσκονται μες στο λεωφορείο, χαίρεται η ψυχή σου που είναι εκεί αυτά τα δύο παιδιά. Νιώθεις τη δουλειά που έχουν κάνει οι γονείς σε δυο-τρία πράματα πολύ ουσιαστικά:
Α) Να ξέρουν ν’ ακούνε ακόμα κι όταν δεν είναι του απολύτου ενδιαφέροντός τους αυτό που λέγεται. Αν μη τί άλλο ν’ ακούνε από σεβασμό στον ομιλητή.
Β) Να είναι οι κεραίες σηκωμένες, έτοιμες να λάβουν το καλό και το απρόβλεπτο, να μη θεωρούν δεδομένο ότι αυτό που θα ειπωθεί ή θα συμβεί σίγουρα δεν τους αφορά, να μην είναι ανά χείρας η κλασική πια λύση που λέγεται τάμπλετ, «πάρε, κοίτα, αποβλακώσου, σκάσε αλλά άσε εμένα ήσυχο».
Γ) Να εκτιμούν το ότι οι γονείς τους δούλεψαν για να τους προσφέρουν ταξίδια που θα τους κάνουν ανθρώπους του κόσμου και καλύτερους ανθρώπους.
Είχα προσέξει πως μεταξύ άλλων πολλών η Ρούλα και ο Μάκης είχαν διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά τους με τρυφερότητα και ευαισθησία για τον κόσμο που ζουν.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, κρατήθηκε ζωντανή η αγάπη και η εκτίμηση με όλη την οικογένεια. Κάποια τηλεφωνήματα, μηνύματα, ευχές στις γιορτές και κυρίως μια γλύκα που έχει αφήσει η αύρα τεσσάρων ανθρώπων χωρίς να χρειάζεται καθημερινή επαφή.
Πέρυσι, Φεβρουάριο του 2020 μου γράφει η Ρούλα:
«Γιάννη μου ερχόμαστε Ιαπωνία»
«Κι οι 4;» απαντάω εγώ με πολλή χαρά.
«Μπα… Ο Κυριάκος θα πάει φανταράκι, παρουσιάζεται τώρα κι ο μικρός στην Ολλανδία για σπουδές»,
Φεβρουάριος του 2020 ήταν και τώρα πια ξέρουμε όλοι πως ούτε η Ιαπωνία το Νοέμβριο του ’20 έγινε ούτε χιλιάδες άλλα στη ζωή μας. Ο Κυριάκος όμως πήγε στο στρατό…
Πριν λιγότερο από 2 μήνες, 6 Φεβρουαρίου ξαναεπικοινωνήσαμε με τη Ρούλα.
Μπιπ-μπιπ μήνυμα στο viber.
«Γιάννη μου σε ποια Ιαπωνία θα είσαι φέτος; Έχεις προγραμματίσει δύο.
«Και στις δύο Ρούλα… Έρχεστε;;;»
Πήρε τηλέφωνο στο γραφείο, έκανε κράτηση, κομψά διακριτικά, χωρίς πολλά πολλά περιττά. απ’ τους ανθρώπους που χαίρεσαι την κάθε επαφή.
Τέλη Φεβρουαρίου 2021…
Πρωί, ανοίγω τα μάτια, παίρνω το τηλέφωνο, κοιτάζω τα μεηλ, ανοίγω και το Facebook…
Μου εμφανίζεται μια ανάρτηση τής Ρούλας.
Ευχαριστούσε για κάτι που αμέσως ο εγκέφαλός μου το απέρριψε, αυτόματα είπα «δεν κατάλαβες σωστά», δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση εκείνων των στιγμών που παλεύεις να διαψεύσεις αυτό που βλέπουν τα μάτια σου πεντακάθαρα.
Η Ρούλα κομψά και γενναιόδωρα ευχαριστούσε όλο τον κόσμο που τους συμπαραστάθηκε στο μεγαλύτερο χτύπημα που μπορεί να δεχτεί μια μάνα κι ένας πατέρας.
Ο Κυριάκος , στις 20 Φεβρουαρίου αυτοκτόνησε.
23 χρόνων παιδί, κάτι δεν άντεξε κι έδωσε τέλος στη ζωή του.
Κι εδώ είναι η αιτία αυτής τής δημοσίευσης. Γράφω για την Κοινωνική και Πολιτική διάσταση που έχει η αυτοκτονία του Κυριάκου. Η πιο σωστά για τη Δικαιοσύνη. Όχι για έναν δημόσιο αποχαιρετισμό, αλλά για να υποστηρίξω όσο μπορώ την προσπάθεια που κάνουν οι γονείς του να αποκαλυφθεί η αλήθεια γι’ αυτή την αυτοκτονία. «Να σωθούν άλλα παιδιά…» λέει ο Μάκης…
Ο Κυριάκος ήταν ένα παιδί δυσλεκτικό. Το τί σημαίνει αυτό μπορεί κανείς να το αναζητήσει, στο ινερνετ ή ρωτώντας κάποιον ειδικό. Πουθενά δε βρει και κανείς δε θα του πει πως ένα παιδί που πάσχει από δυσλεξία βλάπτει κάποιον. Ένα παιδί με δυσλεξία είναι μάλλον ένα παιδί πιο ευφυές και πιο ευαίσθητο και ίσως γι’ αυτό τα καλώδια τής έκφρασης παίρνουν φωτιά, όταν πάει να μιλήσει, τρέχει με χίλια το μυαλό, μην αυτό που πει πληγώσει κάποιον μην, μην μην…
Ο Κυριάκος, εξ αιτίας αυτού, κακοποιήθηκε ψυχολογικά στο στρατό.
Είναι ένα πράμα οι Ένοπλες Δυνάμεις τις οποίες τιμώ, και άλλο εντελώς διαφορετικό μια άρρωστη μειοψηφία κομπλεξικών αξιωματικών, οι οποία με τη δικαιολογία ότι έχουν αποστολή να ετοιμάσουν στρατιώτες για πόλεμο μετατρέπουν ανθρώπους σε κιμά και ψυχικά ράκη. Ελεεινά υποκείμενα, που επειδή δεν είχαν τα χρήματα ή το θάρρος να παν σε ψυχολόγο και κείνος να τους παραπέμψει σε ψυχίατρο, κακοποιούν όποιον μπορούν. ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ γιατί πιο θρασύδειλοι απ’ αυτούς δεν υπάρχουν. Βάζουν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και γλύφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, όλα όσα δε μπορούν να κακοποιήσουν τα γλύφουν.
Τα καψόνια και η ψυχολογική κακοποίηση είναι βία και στην προκειμένη περίπτωση μένει ατιμώρητη. Καψόνια, προσβολές, φυσική βία, ψυχολογική βία, φυλακές, απειλές για Στρατοδικείο, όπου μυριστεί αδυναμία ορμάει σαν άγριο ζώο ο φασίστας μέσα μας…
Γι’ αυτό αγωνίζονται οι γονείς του Κυριάκου, η κυρία Ρούλα Μαρκάτου και ο κύριος Γεράσιμος Ευαγγελάτος.
Γιατί αυτό που συνέβη στο Στρατό στο δικό τους παιδί δεν είναι κάτι πρωτάκουστο.
Ειδικά στο Λόχο Διοικήσεως ΚΕΤΧ Πατρών. Αυτό προκύπτει από την έρευνα που έχει ξεκινήσει με προσωπικό αγώνα των γονιών. Εκεί υπηρετούσε ο Κυριάκος.
Γράφει ο Μάκης: «… καλούμε όλους όσους έχουν υποστεί ψυχολογική & σωματική βία τα τελευταία δέκα χρόνια από το ΚΤΕΧ Πατρών να μη φοβούνται πλέον, να βρουν το θάρρος και την παρρησία, να έρθουν και να καταθέσουν αυτά που έχουν υποστεί, έτσι, ώστε να επιτύχουμε μια και για πάντα την εξυγίανση και σε αυτό το στρατόπεδο.»
Καλεί και τους γονείς ο Μάκης, τους γονείς εκείνους που τα παιδιά τους είχαν το ίδιο τέλος, ή κατέληξαν σε κάποιο ψυχιατρείο ή στην καλύτερη περίπτωση παραιτήθηκαν απ’ τη ζωή και είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, σε κάποιο δωμάτιο και σε κάποιο κόσμο που έφτιαξαν με το μυαλό τους.
Ο κος. Ευαγγελάτος, καλεί τους γονείς όλων αυτών των παιδιών που ίσως όταν συνέβησαν τα τραγικά στη ζωή τους να μην είχαν δυνάμεις να παλέψουν… Τώρα μπαίνει εκείνος μπροστά και τους καλεί.
Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αυτό του Κυριάκου.
Δεν είναι ζήτημα me too στο στρατό. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Για να διαπιστωθεί αν συστηματικά κάποιοι εκεί κακοποιούν ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ γιατί τους διασκεδάζει πολύ το να βλέπουν άνθρωπο να υποφέρει.
Οι Έλληνες γονείς δε στέλνουν τα παιδιά τους στο στρατό για να προετοιμαστούν για κάποια αρένα, να γίνουν άντρες σκληροί κι αδίστακτοι μονομάχοι σε κλασικό αγώνα «Ο θάνατός σου η ζωή μου».
Για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει κατατεθεί ερώτηση στη Βουλή, προς τον Υπ. Εθνικής Άμυνας για διερεύνηση των συνθηκών του θανάτου του Κυριάκου Ευαγγελάτου.
Κάτι γίνεται στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, δείτε το οι υπεύθυνοι! Υπάρχουν πολλές καταγγελίες και πολλά κουκουλώματα.
Όπως κάποτε καθολικό αίτημα ήταν να εκδημοκρατιστεί ο Στρατός, σήμερα είναι να εξανθρωπιστεί. Αυτόν τον αγώνα δίνουν οι γονείς οι γονείς του Κυριάκου.
Το ΠΣΚ εκείνο, 19-21 Φεβρουαρίου 2021, ο Κυριάκος πήρε άδεια και πήγε στην Κεφαλονιά. Τα είχε όλα σχεδιασμένα στο μυαλό του. Δεν ήθελε να φύγει έτσι, χωρίς ένα τελευταίο άγγιγμα όσων αγαπούσε.
Είδε τους γονείς, είδε την κοπέλα του, τους φίλους του κι αποχαιρέτησε τον αδερφό του κάνοντας υπαινιγμό για όσα θα ακολουθούσαν…
Πήρε μετά το αυτοκίνητο, δεν έβαλε ζώνη, ένα παιδί έως εμμονικό με τη ζώνη, έβαλε μπρος και ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι… Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021. Βουτιά στο γκρεμό κι από κει στη θάλασσα…
Ρούλα μου, Μάκη μου, δεν έχω λόγια παρηγοριάς, κάθε τόσο κλαίω μαζί σας και συγχρόνως θαυμάζω τη γενναιότητά σας να κρατάτε ανοιχτή την πιο μεγάλη πληγή που μπορεί ν’ αποχτήσει άνθρωπος. Με μόνο στόχο να μη θρηνήσουν κι άλλοι γονείς τα παιδιά τους επειδή κάποιοι άλλοι γονείς αντί για ανθρώπους ετοίμασαν βίαια άγρια θηρία.
Κυριάκο μου, φτιάξαμε έναν κόσμο που η ευγένεια και η ευαισθησία θεωρούνται αδυναμία.
Τι να σου πω; Όπου και να ‘σαι, κάνε τον κόπο να πας συχνά στον ύπνο των γονιών σου, να μπαίνεις στα όνειρά τους, αίσθηση και ψευδαίσθηση, σαν αεράκι τρυφερό, βρες έναν τρόπο να τους λες «υπάρχω, απλά υπάρχω αλλιώς», να ξεγελιέται λίγο η μέρα τους… Αυτό ελπίζουν όλο κι όλο τώρα, να περνούν οι μέρες.
Και στην κοπέλα σου εύχομαι δύναμη, γιατί σίγουρα θα έκανε όνειρα που τώρα τα ‘θαψε μαζί σου.
Στον αδερφό σου τέλος, εύχομαι, μια μέρα, ο γιος του που σίγουρα θα φέρει τ’ όνομά σου, να είναι τρυφερός με τους ευαίσθητους και κάθετος με τα καθίκια. Μπάμπη μου, να ζήσεις τη ζωή σου ολόκληρη και να βρεις χαρά. Μη νιώσεις τύψεις όταν θα τη βρεις. Αυτό θα βοηθήσει πολύ και τους γονείς σου.
Υ.Γ: Κυριάκο, η φωτογραφία που διάλεξα για τον αποχαιρετισμό, θα μπορούσε να είναι δικιά σου. Είναι ζωγραφική σε τάφο νεαρού που βρέθηκε στη Μεγάλη Ελλάδα, στη Νότιο Ιταλία. Ο «Βουτηχτής», δίνει ένα σάλτο, βουτιά και περνάει στην άλλη κατάσταση, αυτή που εσύ γνωρίζεις πια κι εμείς μόνο να φανταστούμε μπορούμε. Δεν είναι αναπηρία η ευγένεια και η ευαισθησία Κυριάκο μου. Να μην πεισθείς ποτέ γι’ αυτό!
Σε αποχαιρετώ μ’ αυτή τη Μελωδία.
200 χρόνια ακροβασίας ανάμεσα σ’ Ανατολή και Δύση.
200 χρόνια, με διχασμούς, με εμφύλιους σπαραγμούς αλλά και με θέληση να μην τα παρατήσουμε στη μέση.
200 χρόνια βαλκάνιου μεσαίωνα θεσμών αλλά και οικουμενικών Ποιητών.
200 χρόνια θάνατος και ανάσταση.
200 χρόνια στάχτες αλλά πάλι πρασινίζουν οι κάμποι.
200 χρόνια μετανάστες αλλά και αμφιτρύωνες φιλόξενοι στην απανταχού Εστία.
Πολλά πρέπει να γίνουν ακόμα, καλό είναι να γκρινιάζουμε που και που αλλά δεν έγιναν λίγα ως τώρα.
Υπάρχουν Σκιές πολλές αλλά και άλλο τόσο Φως. Ας κοιτάξει ο καθένας όπου επιλέξει.
Τα 200 χρόνια αυτά είναι ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Παλαμάς, ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Κάλβος, Εμπειρίκος, ο Σικελιανός κι ο Καζαντζάκης, είναι ο Μανώλης Ανδρόνικος, ο Σπυρίδων Μαρινάτος, ο Πέτρος Θέμελης, Γιάννης Τσαρούχης, ο Βασίλης Τσιτσάνης, η Παξινού, ο Ξαρχάκος, Θεοδωράκης, η Μελίνα, ο Χατζηδάκις, η Δημουλά, ο Ισίδωρος Ζουργός, η γενναία κα. Μπεκατώρου.
Είναι ο Θεόδωρος Κουρεντζής.
Είναι η Μαρία Κάλλας.
Είναι ο γιατρός Γεώργιος Παπανικολάου και μαζί του χιλιάδες σπουδαίοι επιστήμονες που διακόσια χρόνια δίνουν το δικό τους αγώνα.
Είναι οι λοιμωξιολόγοι που «σπέρνουν όνομα και καριέρα στα κανάλια για να θερίσουν κασέ μεγάλα όταν έρθει η «ξαστεριά» αλλά είναι και οι άλλοι, χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμοι, γυναίκες και άντρες που δίνουν καθημερινά αγώνα στην πρώτη γραμμή των νοσοκομείων μας για να μην πεθάνουμε μόνοι μας σε κάποια ΜΕΘ.
Είναι οι φιλέλληνες σαν τον Λόρδο Βύρωνα και τη Ζακλίν ντε Ρομιγί
Είναι οι νεοέλληνες σαν τον Ρος Ντέιλι
Είναι η Φωνή της Βέμπο, του Ξυλούρη της Χαρούλας, του Παπάζογλου.
Είναι οι γυναίκες των ναυτικών που διακόσια χρόνια τώρα κάνουν τη μάνα και τον πατέρα μαζί.
Είναι οι μανάδες που αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους για την Αυστραλία την Αμερική, τη Γερμάνια και πολλές δεν τα ξανάδαν ποτέ.
Είναι οι άντρες-πατεράδες που σιωπηλά δουλεύουν 200 χρόνια και δε βλέπουν ξύπνια τα παιδιά τους σχεδόν ποτέ, όταν γυρνούν κοιμούνται αυτά και κείνοι ξαναφεύγουν αξημέρωτα για τη δουλειά, για να έχουν εκείνα καλύτερη ευκαιρία στη ζωή, να μάθουν γράμματα, να ξεφύγουν, να γίνουν «χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία», έτσι το λέγανε 200 χρόνια τώρα.
Είναι όλα αυτά η Ελλάδα, κι ας είναι κι άλλα, γκρίζες σκιές και βαθιές πληγές. Ας αποφασίσει ο καθένας τι θέλει να δει, πού θέλει να ρίξει το βλέμμα του. Και Φως υπάρχει και σκοτάδι.
Μεγάλη ειρωνεία και παραφωνία μια μικρή μειοψηφία Ελλήνων που σαρκάζεται και γελάει μ’ όσους γιορτάζουν την επέτειο. Μεγάλη ειρωνεία, αυτοί που απαξιώνουν τον Αγώνα του 1821, είναι οι ίδιοι που μόνιμα προτείνουν «αγώνες». Αυτοί που τους φαίνεται κιτς το καρυοφύλλι μπροστά στο σιδηρολοστό και στη μολότοφ. Αυτοί που είναι σίγουροι πως η βιτρίνα του μαγαζιού στη γωνία και το παρκαρισμένο αυτοκίνητο του εργαζόμενου είναι ο μέγας εχθρός. Μεγάλη ειρωνεία η μικρή μειοψηφία, αυτοί που δακρύζουν με τον αγώνα του IRA στην Ιρλανδία και της ETA στην Ισπανία γελούν ειρωνικά με τον Αγώνα εκείνων των Ελλήνων στην Ελλάδα. Ευτυχώς πολύ μικρή μειοψηφία.
Τα 200 χρόνια είναι η Γκόλφω του Τάσου, η Γκόλφω του Περεσιάδη η Γκόλφω του Καραθάνου…
Είναι η Λωξάνανδρα με τις πίτες, τους μπακλαβάδες και τις ιστορίες της.
Είναι οι χιλιάδες πρόσφυγες Μικρασιάτες που με το θάνατο του τόπου που γεννήθηκαν έδωσαν ζωή στη Μάνα Ελλάδα.
Είναι οι χιλιάδες στρατιώτες που δε γύρισαν απ’ το Αλβανικό Μέτωπο.
Είναι ο Παναγούλης.
Είναι ο Λαμπράκης
Ο Γρήγορης αλλά και ο Χρήστος Λαμπράκης που με την αισθητική του έβαλε το δικό του λιθαράκι για να μην είμαστε απλώς Νότια Βαλκάνια και καψούρας γωνία.
Είναι ο Γκάλης που έκανε τα μικρά παιδιά να ρίξουν το βλέμμα ψηλά και να κάνουν όνειρα.
Είναι ο Αγγελόπουλος και το μετέωρο βήμα που έκανε ο Ελληνικός Κινηματογράφος χάρη σ’ αυτόν, η ματιά του που έγραψε Ιστορία μιλώντας γι’ αυτή.
Είναι όσοι ξεχνώ εγώ αυτή τη στιγμή κι όσοι θα προστεθούν στους αιώνες που έρχονται.
Είναι ο πελαργός τού χωριού πάνω στο καμπαναριό που δίπλα στη φωλιά του θα τινάξει τα φτερά τη στιγμή που ο πάπας θα πει Χριστός Ανέστη.
Ένας τσολιάς ρεμπέτης έφηβος, κάνει σκέιτινγκ, πηδάει το φράχτη των απάτριδων και προχωρεί ακάθεκτος στο Μέλλον.
Χρόνια Πολλά σε όλους όσους δε βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, κι εύχομαι όσοι γιορτάσουν τα 300 χρόνια, να ‘χουν άλλους τόσους παγκόσμιους Έλληνες να καμαρώνουν
Υ.Γ: Απ’ τα 200 αυτά χρόνια, τα 50 είναι δικά μου. Κι απ’ τα 50 τής ζωής μου, πάνω απ’ τα μισά τα έχω ζήσει εκτός Ελλάδος, εξ αποστάσεως, ίσως, για να μπορώ να την αγαπάω με τα ελαττώματά της.
Κάνοντας τον δικό μου απολογισμό με αφορμή αυτή την επέτειο, συνειδητοποιώ πως όταν έγινα πατέρας, με δεδομένο πως στη Μαδρίτη σχολείο ελληνικό δεν υπήρχε και δεν υπάρχει, εμμονικά προσπάθησα να μάθει η Άλμπα μου ελληνικά. Σα να ήταν ένα συμβόλαιο που είχα υπογράψει το ένιωθα μέσα μου. Θυμάμαι κάτι βράδια, πίσω στο 2008, ήταν 3 χρόνων μωρό η Άλμπα και τής διάβαζα την Αηδονόπιτα για ν’ ακούει ελληνικά με την κρυφή ελπίδα μια μέρα να τη διαβάσει μόνη της, και την Αηδονόπιτα κι όλο τον πλούτο που έχει γραφτεί στη γλώσσα την Ελληνική!
Το Σάββατο 6 Μαρτίου είχαμε στην Ισπανία την Τελετή Απονομής των Κινηματογραφικών Βραβείων, τα Βραβεία ΓΚΟΓΙΑ, τα ισπανικά Όσκαρ.
35 χρόνια λειτουργεί η Ακαδημία Κινηματογράφου 35 τελετές απονομής εκ των οποίων είδα τις 25. Ήταν η πιο παράξενη! Η αίσθηση ήταν παράξενη, άδεια αίθουσα, σχεδόν άδεια σκηνή, λίγοι οι καλεσμένοι που θα παρουσίαζαν τους υποψηφίους και τους βραβευμένους τής κάθε κατηγορίας, ο Πέδρο, η Πενέλοπε… αμήχανοι όλοι, χαμόγελο με το ζόρι μπροστά σε άδειες καρέκλες, ήταν πεντακάθαρο ότι αλλάζει η όψη των καλλιτεχνών μπροστά σε άδειες καρέκλες.
Η Τελετή Απονομής των Βραβείων Γκόγια γίνεται κάθε φορά και σε άλλη πόλη. Φέτος, έγινε στη Μάλαγα. Κι αφού δε ζει πια ο Πικάσο, το επόμενο διασημότερο παιδί τής πόλης αυτής στις Τέχνες, κατάλληλο για να παρουσιάσει την Τελετή είναι ο Αντόνιο, ο Αντόνιο Μπαντέρας.
Δυστυχώς, πρωταγωνιστής σε όλο αυτό που είδαμε το Σάββατο το βράδυ δεν ήταν το σινεμά. Ήταν η έλλειψη ανθρώπων στην αίθουσα, η έλλειψη της αγωνίας, τής χαρά και τής απογοήτευσης των υποψηφίων, πρωταγωνιστής ήταν όμως και ο κομψός τρόπος που γερνάει ο Μπαντέρας, η ποιητική νηφαλιότητα με την οποία παρουσίασε την παράξενη τελετή αλλά πάνω απ’ όλα, για μένα, πρωταγωνιστής ήταν η επιλογή του ανθρώπου που θα έδινε το σημαντικότερο βραβείο τής βραδιάς, αυτό τής Καλύτερης Ταινίας. Η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου επέλεξε μια νοσοκόμα, την Ana María Ruiz! Οι Ισπανοί ήθελαν να τιμήσουν στο πρόσωπό της όλο το υγειονομικό προσωπικό για όσα προσέφερε δουλεύοντας πολλές φορές 16 ώρες το 24ωρο σ’ αυτή την τρομερή χρονιά της πανδημίας.
Νικήτρια ταινία το «LAS NIÑAS», «ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ».
Διαδραματίζεται στο χρυσό 1992… Μια νοσταλγία εποχής παχέων αγελάδων για την Ισπανία. 1992!
Μια χρονιά που τα φώτα όλου το κόσμου ήταν στραμμένα στην πατρίδα του Γκόγια, Ισπανία, ήταν τα 500 χρόνια απ’ το ταξίδι του Κολόμβου και η Ισπανία διοργάνωσε την ΕΞΠΟ 92 στη Σεβίλλη, τους Ολυμπιακούς στη Βαρκελώνη, όλα φαίνονταν παραδεισένια εκείνη τη χρονιά, ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ είναι έφηβες σε μια χρυσή εποχή, ντίσκο, αλκοολ, ναρκωτικά, έρωτες μιας νύχτας, όνειρα για μια αιωνιότητα «μαζί»… Ποιος στη κορύφωση τής μεγάλης του χαράς σκέφτεται τα δύσκολα που θα ρθουν; Πού να φανταστούν εκείνα τα έφηβα κορίτσια του ’92, πόσες κρίσεις θα ρθουν; Πόσες φορές θα χρειαστεί να ψάξουν για δουλειά, πόσες φορές στη ζωή τους θα φύγουν με το κεφάλι σκυμμένο…
Αξίζει τον κόπο να τη δείτε κι ένας απ’ τους λόγους είναι για να διαπιστώσετε πόσο ρετρό είναι ήδη το χθεσινό για πολλούς από μας ’92.
Υ.Γ: Στις φωτό ο Αντόνιο στις πρόβες τής Τελετής και η νοσοκόμα, η κυρία Ana María Ruiz!
27 Μαρτίου στη Βαρκελώνη, στο, Palau Sant Jordi (εκεί που πριν 10 χρόνια ακριβώς, το 2011 ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει ένα απ’ τα Ευρωπαϊκά Κύπελα) θα γίνει η πρώτη μαζική συναυλία με 5.000 ανθρώπους και χωρίς να κρατιούνται αποστάσεις. Θα κάνουν όλοι, και οι 5000, ένα ράπιντ τεστ το πρωί και τρελό χορό μετά.
Είναι ένα πείραμα!!!
Η Βιομηχανία του Θεάματος σε συνεργασία με:
το Δήμο τής Βαρκελωνης,
την τοπική Κυβέρνηση τής Generalitat de Cataluña
την Επιστημονική Κοινότητα των γιατρών του Hospital Germans Trias i Pujol
και τις νέες Τεχνολογίες Εξαερισμού εσωτερικών Χώρων. (έχουν εγκατασταθεί ήδη ειδικά μηχανήματα για να εξαερίζεται ο χώρος.)
Όλα αυτά σε 3 εβδομάδες και ο στόχος λέει είναι να μπορέσουν σιγά-σιγά να επιστρέψουν στη ζωή μας και μεγάλα μουσικά γεγονότα με συνάθροιση χιλιάδων ανθρώπων. (Προσωπικά νομίζω ο στόχος είναι η κα. Παγώνη, θέλουν να την τρελάνουν. Η Επιστήμη δεν πρέπει να βασίζεται στο Πείραμα, στην Διαλεκτική και την Εμπειρία, όχι, πρέπει να πατάει στο Δόγμα Παγώνη: «ένας, ένας, στο μπαλκόνι (του).»
Τους συμμετέχοντες στη συναυλία θα παρακολουθούν μετά για κάποιες μέρες με καθημερινά τεστ και εξετάσεις οι γιατροί του Νοσοκομείου που συμμετέχει στο πείραμα.
Το τρομερό μέσα σ’ όλη αυτή την υπόθεση τής πρώτης μαζική συναυλίας στην Ισπανία είναι ότι τα «πειραματόζωα» θα πληρώσουν και εισιτήριο 23 ευρώ. (Φανταστείτε πόσο σκασμένοι είναι.)
Υ.Γ-1: Με κάτι τέτοια «προχώ» πειράματα, ώρες-ώρες σκέφτομαι ότι μόνο εμείς στην Ελλάδα τελικά θα σωθούμε και θα έχουμε ένα σωρό ιστορίες να διηγούμαστε μετά… Θα λέμε…
Μια φορά κι έναν καιρό η Ιβηρική κατοικούνταν αλλά οι κάτοικοί της ήταν πολύ γλεντζέδες και τους αφάνισε η βουλιμία για έξω, για χορό για φαΐ και για τραγούδι…
Θα βγούμε απ’ την καραντίνα σε 30 χρόνια (30,000 μίλια μακριά είναι αυτό ) και οπως στο Underground του Κουστουρίτσα, θα φοράμε μάσκα και θα τους κοιτάζουμε όλους τους αμασκοφόρετους παράξενα…και θα φαίνονται και τα προγούλια τους…Ενώ εμείς, θα κατεβάζουμε λίγο τη μάσκα προς το λαιμό, και θα είναι κι αυτό ένα κέρδος.
Υ.Γ-2: Εύχομαι το πείραμα να πετύχει. Κι αυτό και όλα όσα επιχειρεί ο Άνθρωπος ώστε να κατορθώσει να ζει κανονική ζωή.
Την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου στην Ιαπωνία γιορτάζουν τα ανύπαντρα κορίτσια, είναι η Γιορτή των Κοριτσιών, η Χίνα Ματσούρι
Στολίζουν τίς κούκλες τους, τις ντύνουν σαν αυτοκράτειρες αν είναι δυνατόν, το χτένισμά τους ένα έργο τέχνης, οι κούκλες των κοριτσιών σήμερα φοράνε τα καλά τους και μοιάζουν με πριγκίπισσες (τουλάχιστον ). Όλη η αυτοκρατορική αυλή στα σπίτια των απλών ανθρώπων.
Μ’ αυτό τον τρόπο πιστεύουν πως προδιαθέτουν θετικά τη Μοίρα, να καλοπαντρευτούν και σαν πριγκίπισσες να αντιμετωπιστούν από τους άντρες τους.
Κι όταν έρθει η μέρα, και το κορίτσι παντρευτεί και πάει στο νέο σπίτι του και η κούκλα ολοκληρώσει την αποστολή της, δεν πετιέται. Τίποτα δεν πετιέται στην Ιαπωνία. Καθώς οι Ιάπωνες πιστεύουν πως όλα έχουν ψυχή, πολύ δε περισσότερο οι κούκλες που έχουν και ανθρώπινη μορφή, ο δήμος τίς μαζεύει και τις εκθέτει, το εν δυνάμει σκουπίδι γίνεται μουσειακό κομμάτι και παντοτινή ανάμνηση.
Ένα Μουσείο Παραδόσεων, Εθίμων, Συνέχειας και Μνήμης είναι αυτή η χώρα και ανάμεσα στα θέματα που θα μιλήσουμε τις ημέρες του ταξιδιού καταλαμβάνει σημαντικό κομμάτι η υπόθεση αυτή! Η Παράδοση ορίζει το Μέλλον τους!
Όποιος προλάβει από τώρα. Κυριολεκτικά από τώρα και να μη χάσει κανείς μία απ’ τις δυο αναχωρήσεις τον Νοέμβριο του ‘21
6-17 και 13-24 Νοεμβρίου
Κρατήσεις: μέσω e-mail: es@melodrakma.com, και τηλεφωνικά : 6980 99 23 23 ή 210-524 1960, 6980
El Greco
Ένα καταπληκτικό σεξιστικό. Σεξιστικό και όχι μόνο.
Ο Πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Ιαπωνίας παραιτήθηκε την περασμένη εβδομάδα μετά το ντόρο που έγινε εξ’ αιτίας τής ακόλουθης δήλωσής του.
«Όταν σε μία συνεδρίαση της Ολυμπιακής Επιτροπής υπάρχουν γυναίκες, η συνεδρίαση κρατάει τριπλάσιο χρόνο»
Οι Ιάπωνες είναι το ίδιο σεξιστές με όλους τους σεξιστές του κόσμου. Μόνη διαφορά ότι αυτοί όταν βρεθούν εκτεθειμένοι, όταν δημιουργηθεί μια κοινή αίσθηση ότι είπαν (πολύ περισσότερο αν έκαναν) μαλακία, παραιτούνται (και κάποιοι αυτοκτονούν κιόλας.)
Ένα απ’ τα πολλά που αγαπάω στην Ιαπωνία.
Υ.Γ-1: Αδυνατώ να διανοηθώ γιαπωνέζα Υπουργό στη θέση τής κυρίας Μενδώνη που να μην παραιτηθεί 3 λεπτά μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου. (Χωρίς να αποκλείω καθόλου την αυτοκτονία)
Βίωσα πολλή χαρά και ομορφιά γράφοντάς το κι ελπίζω να φτάσει και σε σας.
Εδώ δημοσιεύω το concept του ταξιδιού, την βασική ιδέα δηλαδή πάνω στην οποία θα οικοδομηθούν οι μέρες και στο σύνδεσμο θα βρείτε το Ημερήσιο πρόγραμμα.
Είναι γραμμένο με πολλή αγάπη και για όσους μπορέσουν να κάνουν το ταξίδι αλλά και για όσους όχι, για όσους ταξιδεύουν πια μόνο διαβάζοντας. Και οι μεν και δε, ελπίζω αν μη τί άλλο να περάσουν μια στιγμή ευχάριστη μια Κυριακή ακόμα πανδημίας.
Καλή ανάγνωση. (αν και εφόσον δηλαδή γιατί τελευταία όλο και περισσότερο διαβάζω αυτό το τρομερό ξερό «Τιμή;;;; Πόσο;;;» και τρίζει αυτό στ’ αυτιά μου, σα γρατζουνιά μαχαιριού σε πιάτο…
Καλό Μήνα προκαταβολικά με γαλλικό κρασί σήμερα.
MENAGE A TROIS (DE LA BEAUTÉ)- To Concept:
Φτιάξαμε ένα ειδικό ερωτικό τρίγωνο-ταξίδι με 7 μέρες και 6 νύχτες στη Γαλλία. Η είσοδος και η έξοδος στη χώρα, θα γίνει απ’ CDG, το αεροδρόμιο του Παρισιού. Το Παρίσι ασφαλώς είναι ένα ταξίδι μόνο του και γι’ αυτό αποφασίσαμε να μην κάνουμε εύκολα, γρήγορα, συνοπτικά και επιπόλαια περάσματα ίσα-ίσα για λόγους εμπορικούς. Κάτι τέτοιο θα αδικούσε και την Πόλη του Φωτός και το υπόλοιπο ταξίδι.
Το Menage a Trois (de la Beauté) είναι ένα ταξίδι μιας εβδομάδας σε σχήμα τριγώνου. Ένα θεματικό Τρίγωνο μιας φημισμένης για το κάλος της περιοχής της Γαλλίας. Κάθε γωνία του Τριγώνου, είναι ένας Χρόνος Ιστορικός στον οποίο θα ταξιδέψουμε, περίοδοι τής Ιστορίας που θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε.
1η γωνία-χρόνος: ο Μεσαίωνας & Ανγέννηση. Μια εποχή ολόκληρη με εντυπωσιακά κάστρα χτισμένα πάνω στα ερείπια της ζωής των ανθρώπων. Σε κάποια κάστρα του Μεσαίωνα έβαλε το χέρι της και η Αναγέννηση και μπήκε λίγο φως.
Στην 2η γωνία θα βρούμε τα μέσα τού 20ου αιώνα, τη Μεγάλη Περιπέτεια της Οικουμένης, τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα σταθούμε εδώ και θα ξεφυλλίσουμε σελίδες τής Ιστορίας: η Γαλλία, η στάση της στον πόλεμο, πόσο πραγματικά αντιστάθηκε και πόσο όχι, η απόβαση στη Νορμανδία με όλα όσα αυτή σήμανε για την εξέλιξη του πολέμου, ο Πόλεμος ως Πατήρ Πάντων.
Τέλος στην κορυφή του Τριγώνου, από την 3η γωνία αποφασίσαμε ν’ αφήσουμε να μπει το Φως. Από τη χαραμάδα που λέγεται Τέχνη. Δεύτερο μισό του 19ου και αρχές του 20ου γωνία!
Εκεί, μια φωτογραφική μηχανή απειλεί την Ζωγραφική Τέχνη και το μόνο που καταφέρνει είναι να τη δυναμώσει. Θα σταθούμε εκεί που η αγωνία του Ανθρώπου να βρει καινούριους τρόπους να μιλήσει για τα παλιά, να εφεύρει νέα γλώσσα για να διηγηθεί ιστορίες χιλιοειπωμένες, εκεί, 19ου και 20ου αιώνα γωνία, μια γενιά καλλιτεχνών αποφασίζει να αναμετρηθεί με το Χρόνο και να δώσει Υπεραξία στην ελάχιστη Στιγμή και στο Φως που τη φωτίζει: ιμπρεσιονισμός!
Μεσαίωνας και κάστρα,
Β’ Παγκόσμιος και απόβαση στη Νορμανδία
και το Τρίο συμπληρώνει ο Ιμπρεσιονισμός!
Με το που θα προσγειωθούμε στο Παρίσι, ξεκινάει μια μοναδική εμπειρία!
Για μια ολόκληρη εβδομάδα θα γίνουμε, ρεπόρτερ, φωτογράφοι και ζωγράφοι τής ομορφιάς.
Μικρές αποστάσεις, πολλές στάσεις και ανάσες κομψότητας, σαν κλικ μηχανής, σαν αυθόρμητη πινελιά έμπειρου χεριού, οι πόλεις και τα χωριά και τα κάστρα και τα λιβάδια κι τ’ αμπέλια και τα τραγούδια…
Σαρτρ, Τουρ, Ρεν, Ρουέν, Καέν, , Μπλουά, Ονφλέρ, Ζιβανσύ-Αν – Γκοέλ, Σενονσώ,, Σαμπόρ, Αμπουάζ, Ανζέ, Mont Saint Michel, Beuvron-en-Auge Trouville, Deauville
Ένα ταξίδι σαν τρέιλερ σύντομων ονείρων που είδαμε κάποτε. Ένα τοπίο που δεν είδαν ποτέ τα μάτια μας κι όμως το θυμόμαστε. Μια μυρωδιά ολοκαίνουρια αλλά οικεία σαν να γείραμε σε ώμο αγαπημένο, σαν άρωμα σε λαιμό ανεκπλήρωτου έρωτα. Κάθε τρέιλερ μία ανάμνηση από κάτι που δε ζήσαμε και που όμως τώρα κινείται ολοζώντανο μέσα μας.
7 Μέρες-Στιγμές!
Αυτό το ταξίδι είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής.
Ιμπρεσιονιστής ζωγράφος εντόπισε στο λιβάδι κυρία κομψή με λευκό καπέλο πάνω σε άμαξα που τρέχει, τη σέρνουν δυο άλογα και τρέχει, τρέχει η άμαξα και μαζί τρέχει κι η στιγμή που περνάει και χάνεται.
Έχει πολύ Φως, πολλή Ομορφιά και πολλή χαρά αυτό το ταξίδι και το αφιερώνω στη Γαλλo-Μικρασιάτισσα αγαπημένη φίλη μου Katiá Aconaloglou.
Γ.Λ
40 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τελευταία απόπειρα του Φρανκισμού να επιστρέψει στα πράματα. Ένας γελοίος τύπος, ο Αντόνιο Τεχέρο, αξιωματικός της Guardia Civil με τη συνοδεία του μπήκαν ένοπλοι στο Ισπανικό κοινοβούλιο 18:23 το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου του 1981, άρχισαν να πυροβολούν, κι ένας απ’ αυτούς έβγαλε την περίφημη ιστορική πια κραυγή: “¡Quieto todo el mundo!” («Ακίνητοι οι πάντες!»)
Ήταν η απόπειρα πραξικοπήματος ΤΕΧΕΡΟ.
Ενώ ακούγονταν οι πυροβολισμοί, οι Βουλευτές μπήκαν κάτω από τα έδρανα, άλλοι έγιναν ένα με το πάτωμα.
Μια κάμερα της ισπανική τηλεόρασης έγραφε και κατέγραφε ζωντανά την στορία να εξελίσσεται.
25 μέρες πριν είχε παραιτηθεί ο Αδόλφος Σουάρεθ. Και κείνη τη μέρα, εκείνη τη στιγμή συνεδρίαζε η Βουλή και θα γίνονταν η ψηφοφορία ώστε Πρωθυπουργός της Χώρας να αναλάβει ο του Λεοπόλδο Κάλβο Σοτέλο
17 ώρες σε ομηρία μέσα στο Κοινοβούλιο όσοι βουλευτές βρέθηκαν εκεί, 17 ώρες η Ισπανία ολόκληρη κρέμονταν από μια κλωστή, όλα όσα έγινα εκείνες τις 17 ώρες , τα μαθαίνουμε σταδιακά και σταγόνα-σταγόνα 40 χρόνια τώρα…
Η απόπειρα αυτού του πραξικοπήματος ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι ενώ ο Φράνκο είχε πεθάνει το ’75, ο Φρανκισμός ήταν ολοζώντανος στις 23 Φεβρουαρίου του ‘81 και επιχειρούσε (με τη θέλησή του ή υποκινούμενος) να επιστρέψει στα πράματα.
Το 1981 συμπληρώνονταν πάνω από 100 χρόνια εθνικού διχασμού στην Ισπανία. Από τους Καρλικούς Πολέμους ακόμα στο 19ο. Τραγικότερη κορύφωση αυτού του Διχασμού ο Εμφύλιος 1936-1939.
Γι’ αυτή την περίοδο έγινε Πιλάρ η Κατίνα Παξινού στο «Για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα»
Υ.Γ: Η 17ωρη απαγωγή τής Δημοκρατίας, η απόπειρα εκείνη του Πραξικοπήματος του Τεχέρο έληξε άδοξα γι’ αυτόν και ένδοξα για τον τότε Βασιλιά Χουάν Κάρλος. Βγήκε σε τηλεοπτικό διάγγελμα εναντίον των πραξικοπηματιών κι έτσι «ξεπλύθηκε» για πολλά χρόνια. Σκέφτονται μερικοί καχύποπτοι σαν και μένα… «…χρειάζονταν η απόπειρα αυτού του πραξικοπήματος γιατί αλλιώς, πώς θα ξεπλένονταν η ντροπή τής στάσης του Χουάν Κάρλος κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας του Φράνκο. Μέχρι «πατέρα» τον είχε πει.
Υ.Γ/2: Στις φωτό η Παξινού ως Πιλάρ, ο Τεχέρο και τα τανκς που βγήκαν εκείνη τη νύχτα στη Μαδρίτη.
Με αφορμή την επέτειο των γενεθλίων του Μπρεχτ και τα αυριανά εγκαίνια του νέου μας λοκντάουν, είπα ν’ ανακοινώσω και γω κάτι. (με το λοκντάουν τουλάχιστον εντελώς άσχετο.)
ΓΥΡΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ:
12-18 Ιουλίου! (2021 ή 22, 23...
Στο πρόγραμμα του ταξιδού με τίτλο "Το Ταξίδι Ελευθερώνει" όπου είχαμε Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, Πότσνταμ, προσθέσαμε 2 νύχτες ακόμα, στην Ερφούρτη κι από κει εφόδους διάφορες κι έγινε πια Γύρος Ανατολικής Γερμανίας.
Σπουδαίο ταξίδι, σε μέρη που κάθε σπιθαμή τής κάθε πόλης που θα επισκεφτούμε, είναι σελίδα της Ιστορίας του 20ου αιώνα.