Από καρδιά σε καρδιά κατ’ ευθείαν η κάρτα που ήρθε χθες στο δωμάτιό μου.
«Γιάννη βρήκα τη ροκ θεία και μου έδωσε μια ροκ ζώνη για σένα. Να τη θυμάσαι και να σαι πάντα ανυπότακτος, να γεμίζεις τους ταξιδιώτες σου φως, μουσική τέχνη, ιστορία…
Μας πέταξες όπως η μάγισσα Μάρι σχίζοντας τον άνεμο που έρχεται απ’ την πατρίδα όλων μας, τον ορίζοντα, το χτένι του ανέμου και η μουσική μας… Θα φχαριστιόμαστε που γινόμαστε κάτι αντίθετο απ’ την απάτη κι αυτό είναι κάτι…
Βουλιάξαμε «κυριολεκτικά» στα κύματα του Ατλαντικού, ανασάναμε πάνω απ’ τις λίμνες, στις χιονισμένες κορυφές, παραστάσεις, Πασιονάρια, ΕΤΑ, Γκερνίκα…
«Καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός», βασκική γη και Ελευθερία, μουσική…κλάψαμε μαζί σου στη Γκερνίκα Γιάννη. Σ’ ευχαριστούμε.»
Αυλαία σήμερα για τη Φρεγάτα των ταξιδιών της Melodrakma!
Αυλαία και για την ΕΤΑ. 4 Μαΐου μαζεύτηκαν στη Γαλλία, να κλείσουν υποτίθεται οριστικά ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο της Ιστορίας και τα φερε έτσι η ζωή να τα ζήσουμε όλα από κοντά. Η ΕΤΑ ανακοίνωσε τη διάλυσή της μετά από 59 χρόνια. Ήμασταν και μεις εκεί με τον τρόπο μας. Και είδαμε πόσο μας μοιάζουν τα 59 χρόνια. Πως ο χρόνος μπορεί με όλα, πως εκφυλίζονται και άνθρωποι και Ιδέες και Αγώνες. Αυλαία και για την ΕΤΑ με επιλεκτικές συγνώμες και ιστορικές στιγμές. .
10 μέρες αυτό το ταξίδι, κάθε μέρα του κι ένα ραντεβού με μια στιγμή αιώνια.
Στο Πόρτο μας περίμενε ο Πεσσόα και σα να ήμασταν καλεσμένοι σε γάμο στην Κανά, μάς μάζεψε και μας πολλαπλασίασε γίναμε πολλοί και πολλά κι όλα έτοιμα μέσα μας για ταξίδι.
Στο Σαντιάγκο οι Άγιες Μαρίες τάισαν αναρχικούς γλάρους και μας πέταξαν ως τα γκρίζα χρόνια της Ισπανίας, γκρίζα όλα ώσπου ήρθε η Κορούνια κι άναψε το φάρο της έβαψε Μπλε το γκρι, έγχρωμα όλα μέσα μας κι η θάλασσα και οι λίμνες και τα βουνά, και τα δάση, κι όσα είπαμε, κι όσα τα πρόλαβε το αίσθημα, τα νιώσαμε και δε χρειάστηκε να πούμε, η Ελευθερία, η Φύση, η Χαρά για τη ζωή, το Πέφτω και ξανασηκώνομαι… Στην υγειά όλων αυτών πίναμε κάθε βράδυ μόνοι η παρέα, στην Ελευθερία, στη Φύση, στη Χαρά για ζωή μέχρι που φτάσαμε στην Γκερνίκα, που ισοπεδώθηκε κι ύστερα σιωπηλά ξανασηκώθηκε στα πόδια της για να γίνει σύμβολο και μήνυμα…
Την τελευταία μέρα του ταξιδιού πήγαμε στη Γκερνίκα.
Μέσα σ’ αυτή την πράσινη θάλασσα, μέσα στα απίθανα βασκικά δάση, λίγο πιο πέρα απ’ το περίφημο Δέντρο τής Γκερνίκα, προχθές φυτεύτηκε ένα δέντρο ακόμα. Παιδιά απ’ το Ναγκασάκι ήρθαν ως το βασκικό χωριό-σύμβολο και φύτεψαν δέντρο, για να μην ξεχάσουν κι αυτοί και μεις…
Τα δυο πειράματα της φρίκης, το 1ο και το τελευταίο: «Βόμβες σε άμαχους». Γκερνίκα-Ναγκασάκι κι ανάμεσα στα δυο 60.000.000 θύματα!
Το ταξίδι αυτό αποδεικνύεται ένα μεγάλο επίκαιρο Σχολείο.
Ευχαριστώ όλους όσους το μοιραστήκαμε κι αυτή τη φορά, όλους όσους εμπιστεύονται τον τρόπο τής Melodrakma για να γίνει το κάθε ταξίδι βίωμα.
El Greco
No comments:
Post a Comment