Αλήθεια, τί ώρα είναι;
Κοιτάζουμε μέσα μας… σκοτάδι και Μορφέας.
Κοιτάζουμε απ’ το παράθυρο του δωματίου μας… φως και γιαπωνέζοι κινούνται με σε ρυθμούς fast track και αγχωμένα κάπου πάνε.
Μάλλον είχε δίκιο ο Γαλιλαίος, η γη γυρίζει, ό,τι και να λέει το σώμα μας, εδώ και τώρα είναι πρωί, ξεκινάμε…
Φύγε…φύγε βγες από μέσα μου καταραμένο τζετ λαγκ!
Το κεφάλι μας κάνει 3 συνεχόμενες περιστροφές 360 μοιρών γύρω απ’ το σώμα μας, ακριβώς όπως της Λίντα Μπλερ στον Εξορκιστή, άλλες τρεις περιστροφές κι ύστερα το στόμα μας καθώς χασμουριέται ανοίγει σαν το στόμα της Κολάσεως, η γλώσσα μας σα φίδι βγαίνει απ’ την τρύπα της και κάνει κάτι σαν αυτό που στο μπαλέτο θα ήταν τριπλό τόλουπ, καθόμαστε στο κρεβάτι, ο δαίμονας μέσα μας, μας λέει να ξαπλώσουμε… να γείρουμε…λέει πως θα νιώσουμε σα θεοί αν κλείσουμε τα μάτια όμως… ένα απ’τα κοριτσια του γκρουπ αντιστέκεται… Η Νέτα!
-ΟΧΙ! Καταραμένο τζετ λαγκ βγες από μέσα μου!
Βγες, βγες, βγες!!!!!
Και εγένετο θαύμα! Το Πνεύμα επιβλήθηκε στο σώμα! (γιατί περί θαύματος πρόκειται όταν αυτό συμβαίνει) Η Δύναμη του Ανθρώπινου Μυαλού, η Νόηση επιβλήθηκε στην αδυναμία της σάρκας. Η Λογική νίκησε το ενστικτώδες…
-Δεν ήρθα στην Ιαπωνία να κοιμηθώ… Δε θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…
(Κραυγή της Νέτας) Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου!!!!
Ανοίγει η πόρτα… Ρεσεψιονίστ και αστυνομία μπαίνουν… Μαζί είναι και η Sakurahime… Απ’ τις φωνές και τα ουρλιαχτά… «Βγες τζετ λαγκ από μέσα μου βγες…», ήρθε η αστυνομία, η ρεσεψιόν σχεδόν σύσσωμη, η διεύθυνση του ξενοδοχείου, δυο καμαριέρες που περνούσαν τυχαία εκείνη την ώρα από κει, μια Βραζιλιάνα, (θεά σοκολατένια) μ’ έναν ηλικιωμένο κύριο με περουκίνι, για μια στιγμή νόμιζα πως ήταν ο Τραμπ αλλά η θεά δεν είχε τα χρώματα της Μελανίας, αμέσως μετά μπήκαν στο δωμάτιο 12 άντρες του στρατού, των ειδικών δυνάμεων πρέπει να ήταν γιατί ήταν ψηλοί πάνω από 1,40 όλοι τους, τους ειδοποίησαν γιατί δεν είχαν ξανακούσει τέτοια φασαρία, πίσω απ’ αυτούς φάνηκε ο Τζιωρτζ Κλούνεη με την Αμάλ που έμεναν στο διπλανό δωμάτιο, μετά εγώ και δε θυμάμαι ποιος άλλος…
Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι για να χωρέσει τόσος κόσμος, το δωμάτιο ήταν μεγάλο.
Μεγαλύτερο ακόμα όμως ήταν το σοκ! Τέτοιο το σοκ απ’ την πολυκοσμία που νομίζω η Νέτα γλίτωσε απ’ το τζετ λαγκ για πάντα.
Κατεβαίνουμε όλοι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας για πρωινό.
Πρωινό λοιπόν και φύγαμε για την πρώτη γνωριμία μας με τη πρωτεύουσα της Ιαπωνίας… Τρόπος του λέγειν πρώτη γιατί τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά τους σε ότι δε θεωρούν κανονικό το γνωρίσαμε πρωί-πρωί.
Στο λεωφορείο…
Ακόμα και πίσω απ’ τα τζάμια του λεωφορείο νιώθεις έξω την ατμόσφαιρα να σφύζει από ενέργεια!
Πρώτα θα πάμε στην Ασάκουσα, μια απ’ τις πιο αυθεντικές γειτονιές του Τόκιο και κει θα επισκεφτούμε το Ναό Sensōji, τον παλαιότερο και δημοφιλέστερο βουδιστικό Ναό, αφιερωμένο στη θεότητα Κάννον.
Περνώντας από τη κεντρική Πύλη του Ναού θα περπατήσουμε κατά μήκος της Νακαμίσε-Ντόρι πως σ’ ένα δρομάκι 250μ χωράνε αιώνες σουβενίρ και γαστρονομίας… κιμονό, μάσκες No, σπαθιά Σαμουράι, γκραβούρες, το παρελθόν λεπτοκαμωμένο από πενάκι, κούκλες μπουνράκου, κι ανάμεσα καντίνες με yakitori, σουβλάκι δηλαδή γιαπωνέζικο, tempura, πιο δίπλα αραδιασμένες στη σειρά πιατέλες με takoyaki…
-Μη!!!! Μη αυτό! Δεν τρώγεται είναι μαγνητάκι!
-Απ’ τη νύστα το πρωί δε μπόρεσα να φάω τίποτα…
- Κι είναι λόγος αυτός να φας τώρα ένα μαγνητάκι… Θα μας τα πει η Sakurahime στο λεωφορείο, δεν είναι ανάγκη να γνωρίσουμε το σύστημα υγεία της Ιαπωνίας και εμπειρικά…
-Αλήθεια… Ο Τζωρτζ Κλούνεη ήταν αυτός ή κοιμόμουν και τον είδα στο όνειρο…
Ποιος;;;
Τίποτα…
Προχώρα μείναμε πίσω…
Λοιπόν… ακούστε με όλοι, θα δώσουμε λίγο χρόνο εδώ για να τσιμπήσουν κάτι όσοι το πρωί δεν… Ευκαιρία ν’ απολαύσουμε Tabearuki, φαγητό στο χέρι και στο πόδι είν’ αυτό, έχουν και οι Γιαπωνέζοι τα βρώμικά τους κι ας λάμπουν όλα γύρω.
Μετά από μισή ώρα ελεύθερου χρόνου…
Φύγαμε για τους τους Κήπους του Αυτοκρατορικού Παλατιού… Περίφημος ο τρόπος των γιαπωνέζων να διαμορφώνουν τους κήπους τους, σα να σμιλεύουν το ψυχογράφημά τους είναι, πρώτα το πρακτικό και λειτουργικό κι ύστερα το φανταχτερό, άλλη πραγματικότητα, άλλος κόσμος, καλά κάναμε και ήρθαμε ψιθυρίζεται παντού, απίθανοι οι ρυθμοί της πόλης αλλά εδώ όλα μοιάζουν να έχουν γίνει τελετουργικά, κανένα χέρι βιαστικό δεν άγγιξε άνθρωπο ή φυτό εδώ… Κοιτάξτε… Απολαύστε ομορφιά…
Ελάτε και για μια φωτογραφία όλοι μαζί με φόντο τους κήπους των Ανακτόρων και φύγαμε… Μπορεί να είναι ιστορική η φωτό μας, μπορεί η νέα Αυτοκράτειρα να τ’ αλλάξει όλα…
Η ξενάγηση συνεχίζεται…
Πάμε τώρα για «φωτογράφιση» σ’ έναν ακόμα θαύμα, πάμε να ξεναγηθούμε στον καταπληκτικό Ναό που είναι αφιερωμένος στον αυτοκράτορα Μειτζί, τον άνθρωπο που έθεσε έναν μεγάλο στόχο, να εκσυγχρονιστεί η Ιαπωνία χωρίς να χάσει την ψυχή της, κιμονό και κινητό μαζί… Και τα κατάφερε γι’ αυτό και αναφέρεται στην ιαπωνική Ιστορία ως Μειτζί ο Μέγας!
Και μετά απ’ αυτό τί;;; Κάτι καταπληκτικό!!!!
Συνεχίζουμε με μια μοναδική επίσκεψη στο Μουσείο EDO.
Unique!
Πρόκειται για το Μουσείο ιστορίας της πόλης του Τόκυο. Στους χώρους που θα κινηθούμε, θ’ αποκτήσουμε πραγματική εμπειρία, θα γνωρίσουμε εικόνες από το παρελθόν της πόλης, τη καθημερινότητα των κατοίκων, την αρχιτεκτονική… Η ιστορία τής κάθε πόλης είναι η ιστορία των ανθρώπων της.
Εντυπωσιακό!
Κι από κει, μετά από τόση Ανατολή πάμε και λίγο πίσω, στον παλιό καλό Δυτικό μας εαυτό, πάμε στην περιοχή Ακίχαμπάρα, πάμε αυτή είναι η πιο digital περιοχή του κόσμου, πάμε να δούμε μήπως βγήκε το κάποιο καινούριο μοντέλο κινητού σαν ασπιρίν, μήπως γεννήθηκε καμιά εγγονή τής τάμπλετ… πάμε και στην Odaiba, εκεί παν όλοι για ψώνια, πάμε αλλά με μέτρο, στην επιστροφή μην ξεχνάτε «πρέπει» να ψωνίσουμε και στο Ντουμπάι, άλλο ύφος ετούτη η γειτονιά, ψώνια και διασκέδαση, πάνω σε τεχνητό νησάκι, πάμε στο δρόμο τον εμπορικό της Γκίνζα με τα ακριβά καταστήματα και τα κομψά καφέ…
Ξέρετε ότι από σήμερα μπορούμε να βάλουμε στο βιογραφικό μας πως πατήσαμε στον ακριβότερο δρόμο του κόσμου;;;
Ναι… μπορούμε να προχωρήσουμε στο update του C.V μας άφοβα. Ο ακριβότερος δρόμος του κόσμου είναι αυτός που πατάμε αυτή τη στιγμή, η οδός Γκίνζα!!!!
(Ένα νέο μπλοκάκι επιταγών ξεπροβάλει δειλά από κάθε τσάντα.)
Ελεύθερο απόγευμα για να ελευθερωθεί ο Δυτικός μας Εαυτός ίσως στο πιο δυτικότροπο σημείο της Άπω Ανατολής.
Το βράδυ έχουμε το δείπνο, μην ξεχνάτε… Αλλά αν θέλετε πρώτα, πάμε μια βόλτα με το μετρό μέχρι την αριστοκρατική συνοικία της Ακασάκα…
(Αργά το απόγευμα στο μετρό.)
-Κρατήσου, τρέχει σα σφαίρα το μετρό τους…
-Ξέρεις ποιος είναι πίσω σου;
-Ο τύπος με το Τατουάζ…
-Θα του μιλήσω…
-Κι αν είναι απ’ αυτούς… της γιαπωνέζικης μαφίας… Αν είναι Γιάκουζα;
-Εγώ θα του μιλήσω… Πρώτη φορά είδα γιαπωνέζο πιο όμορφο κι απ’ τον Ρίτσαρντ Γκιρ, θα του μιλήσω…
-Hai.
-Hai…
-My name is Neta… comes from Marneta… I am from Zakynthos…Greece…
-Me Futzio. Japan (ευγενική υπόκλιση)
Πολύ ψηλός δεν είσαι για γιαπωνέζος…; Και πολύ όμορφος… Model model???
What?
(Μοιάζει μαγνητισμένη, έως αποβλακωμένη) Nothing, nothing Φούτζιο… το λέω καλά;
What?
Το μετρό σταματάει, όλοι κατεβαίνουμε εκτός από τη Neta κι τον Φούτζιο που μένουν και συνεχίζουν προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πόθος τυφλώνει. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίγο βαλέτω.
Οι υπόλοιποι πάμε για δείπνο.
Στο τραπέζι συζητάμε για την υπέροχη μέρα, για την πρώτη αυτή επαφή απ’ το πρωί ως το βράδυ μ’ έναν λαό που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις.
- Θέλω να ρωτήσω κάτι τη Sakurahime.
-Εδώ είναι…ελεύθερα…
-Sakurahime… ήταν σύμπτωση που ο ίδιος άντρας με το τατουάζ ήταν χθες στο μπαρ του εστιατορίου και σήμερα στο μετρό ακριβώς στο βαγόνι που ήμασταν εμείς…;;;
Σιωπή.
-Μην πιείτε πολύ γιατί αύριο έχουμε τον ημιτελικό του Karaoke!
Ναι, για αύριο κλείσαμε το δείπνο σε εστιατόριο Karaoke… θέλω οι ελληνικές συμμετοχές να είναι δυνατές.
-Sakurahime… σε ρώτησα κάτι, δεν απαντάς;
Διανυκτέρευση
El Greco
No comments:
Post a Comment