Κουράστηκα για να σε αποκτήσω
αρχόντισσά μου μάγισσα τρελή…
Πολλές φορές βάζουμε στόχους χωρίς να ξέρουμε συνειδητά τι ακριβώς είναι αυτό που επιδιώκουμε, το ένστικτο μάς οδηγεί. Στόχος αυτή τη φορά ήταν η χαρά. Ένα τριήμερο-χάπι αντικαταθλιπτικό.
Μετά από δύο χρόνια πανδημίας δύσκολα, εγκλεισμός, φόβος, ματαιώσεις, απώλειες, πάνω που πήγαμε να πούμε «βλέπω φως», ήρθε και πόλεμος. Και ο αρχικός στόχος έγινε ακόμα πιο επιτακτικός. Τριήμερο-χάπι αντικαταθλιπτικό, τριπλή δόση.
Στο προσκλητήριο ανταποκρίθηκαν 120 άνθρωποι, πολλοί, πάρα πολλοί απ’ αυτούς «πρωτάκια» του τρόπου μου, πρώτη φορά έρχονταν σ’ ένα ταξίδι μαζί μας, σ’ ένα ταξίδι που έχει υποχρεωτικές ώρες επαφής με τον Πολιτισμό και την Τέχνη… Κάτι είχαν ακούσει από κάποιους φίλους και μάλλον είπαν, «ας δοκιμάσουμε εδώ κοντά μαζί τους, ας πάμε ως τη Θεσσαλία… να ‘ναι μικρό το ρίσκο μας…»
Κάπως έτσι μετά από μία πανδημία και μεσούντος ενός πολέμου γίναμε 120 και ξεκινήσαμε ένα ταξίδι που κατηγορηματικά μπορώ να βάλω στο κουτάκι που βάζω όλα τα πολύτιμα γιατί βρήκε το στόχο του: την καρδιά.
Παντού όπου φτάναμε μας περίμενε η μάνα όλων μας, η Μουσική. Και μια φωνή καθαρή σαν το νερό που τρέχει απ’ τον Όλυμπο, η φωνή τής Βικτωρίας Ταγκούλη πότιζε κατ’ ευθείαν την καρδιά κοιτάζοντας που και που τρυφερά το σύντροφό της, τον πιανίστα και συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου. Και πάνω στις νότες, απλώνονταν ο Λόγος, απλώνονταν και πότιζε σαν κόκκινο κρασί πάνω σε λευκό γιορτινό τραπεζομάντηλο ο Λόγος του φίλου μου Περικλή Μοσχολιδάκη που έφτιαξε μια ταπισερί κεντημένη στο χέρι με κλώστες Θεσσαλούς αιώνιους, Μύθους κι Ανθρώπους, τίποτα εφήμερο, Έλληνες-Κλωστές Μίτος Αριάδνης, Δάφνη παντοτινή, Παπαδιαμάντης, Ρήγας, Τσιτσάνης…
Η Λάρισα, να το μάθουν όλοι, έχει ένα σπουδαίο Μουσείο, το Διαχρονικό κι εκεί μας υποδέχτηκε μία σπουδαία κυρία, η Έφορος Αρχαιοτήτων Λάρισας, η κα. Σδρόλια, η οποία δούλεψε πολύ για να χει αυτό το μουσείο η πόλη. Κλασική περίπτωση, η σιωπηλή δουλειά κάποιων ανθρώπων, που ακριβώς επειδή δεν είναι κενοί δεν κάνουν φασαρία κι ίσως δε μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους αλλά είναι αυτοί οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που πάνε κάθε φορά την πατρίδα μας ένα βήμα πιο κοντά σ’ αυτό που θα θέλαμε να είναι.
Τα Τρίκαλα να το μάθουν όλοι, εκτός απ’ τα Παγκόσμια Μετέωρα που τους τα χάρισε η φύση, παράγουν από μόνα τους Πολιτισμό. Η Δύναμη της Λαϊκής Σοφίας, σαν πίνακας του Θεόφιλου τα Τραγούδια του Τσιτσάνη, τρεις μέρες πότιζαν την ψυχή μας, σα μικρά παιδιά αφεθήκαμε και δώσαμε το χέρι στο Μάνο Χατζιδάκι, τον εμπιστευτήκαμε, ακούσαμε τη συμβουλή του και κάναμε κομματάκια τον μικροαστισμό μέσα μας και τραγουδήσαμε χωρίς φόβο και με πάθος τις ζωγραφιές του Βασίλη Τσιτσάνη. Κι εκεί, στο Μουσείο που φτιάχτηκε γι’ αυτόν, μας υποδέχτηκε άλλος ένας απ’ αυτούς τους σπουδαίους αθόρυβους ωραίους Έλληνες. Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μουσείου, ο κος. Καραγιώργος που μας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες κι εκεί φτιάξαμε άλλη μια ταπισερί, σαν τις πάντες τις παλιές εκείνες, που στα χωριά της Ελλάδας ακουμπάς την πλάτη, ζεσταίνεσαι και ξεκουράζεσαι και νιώθεις «σπίτι», «…είμαι στο σπίτι μου τώρα» με όλα όσα σημαίνει αυτό.
Και το Πήλιο, ποιος δεν το ξέρει αυτό, ποιος δεν ξέρει το εξοχικό των θεών και τώρα των ανθρώπων, θεοί, Κένταυροι και Άνθρωποι, αιώνες φτιάχνουν φάρμακα απ’ τη φύση, βότανα γιατρικά, αφορμές βάλσαμο, στιγμές-αντισώματα, ομορφιά ελληνική, βουνό με θέα τη θάλασσα που μοιάζει μ’ έναν απέραντο μπλε κάμπο.
Αυτή είναι η Θεσσαλία μου. Αυτό κάναμε τρεις μέρες. Σεβαστήκαμε τον εαυτό μας και του δώσαμε την ευκαιρία να χαρεί με ό,τι μπορεί και στην ίδια στιγμή τη χαρά να δακρύσει από εκείνη τη μαγική αίσθηση που λέγεται Εφήμερη Αλήθεια και Ειλικρίνεια της Στιγμής!
Κι αρχίζουν οι ευχαριστίες με την προκαταβολική συγνώμη προς όσους δεν αναφερθούν ονομαστικά.
Ευχαριστίες στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας και τον κο. Λιούπα καθώς και στο Πνευματικό Κέντρο Μηλεών Πηλίου και την κα. Ηρώ Μανέ και Πανταζή Γιαννιό.
Από καρδιάς ευχαριστώ τη Βάνια Τλούπα που μοιράστηκε μαζί μας το φωτογραφικό αρχείο του πατέρα της.
Ευχαριστώ στους συνεργάτες μου όλους, όλους όσους εργάζονται για τη Melodrakma, στο γραφείο στην Αθήνα κι εκτός αυτού.
Ευχαριστώ και γραπτώς τους ξεναγούς, είμαστε σαν τα σκυλιά των τυφλών οι ξεναγοί, ο ασφαλής τρόπος να φτάσουμε κάπου.
Ευχαριστώ την Ελένη, την Ελένη Παναγιώτου η οποία από τη δική της θέση και στάση κρατάει ως Καρυάτιδα το βάρος ενός οικοδομήματος σε δύσκολους καιρούς.
Ευχαριστώ τον Περικλή, τον Περικλή Μοσχολιδάκη που δέχτηκε ν’ ανέβει στο άρμα του Οράματός μου, το ταξίδι δηλαδή να έχει κι άλλα Ταξίδια μέσα του κι ας είναι ως τη Λάρισα.
Τέλος να πω πως νιώθω πολύ τυχερός διότι οι άνθρωποι που έρχονται να ταξιδέψουν σε ότι προτείνω, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, φαίνεται πως είναι άνθρωποι που έχουν έτοιμο μέσα τους το Καλό και τη Δίψα να ταξιδέψουν Αλλιώς.
Ευχαριστώ από καρδιάς όσους ήσασταν εκεί και μπόρεσα εγώ να κάνω άλλο ένα μικρό όνειρο μεγάλη πραγματικότητα: ένα ταξίδι αναγέννησης εκεί που γεννήθηκα.
Καλή αντάμωση όπου μπορέσουμε
No comments:
Post a Comment