Τα 5 χρόνια που έζησα στις Φιλιππίνες σα να έκανα 5 σχολές Πανεπιστημίου ήταν.
Και τι δε μου δωσαν,
και τα χρόνια κι ο τόπος.
Στο 1ο Έτος είχα κάνει κυρίως Δίκαιο.
Συνειδητοποίηση δηλαδή του Άδικου που Κυβερνάει τον Κόσμο.
Πρακτική έκανα στο δρόμο, με τα εκατομμύρια φιλιππινεζάκια που ζουν όπως-όπως κι όπου να 'ναι, κυριολεκτικά όπου να 'να και κυριολεκτικά εκατομμύρια.
Στο 2ο Έτος έμαθα
ν' αγαπάω χωρίς να πνίγω.
Στο 3ο Να αγαπιέμαι χωρίς να νιώθω το Κέντρο του Κόσμο.
Στο 4ο είχαμε πάλι πολλά πρακτικά μαθήματα. Κάθε μέρα έπρεπε να συγκρίνω το πρόβλημά μου, το όποιο πρόβλημά μου, με των άλλων γύρω μου πριν αρχίσω να γκρινιάζω.
Είχε και 5ο Έτος,
σ' αυτό, στο Πτυχίο,
έμαθα το βασικότερο: πως στον Αγώνα του ο καθένας Μόνος του είναι.
Και κάπου-κάπου,
μπορεί να βγει ο Μόνος απ' τη Μοναξιά του,
να πάει να συναντήσει άλλες,
λόγω Έρωτος ή για έναν απλό καφέ,
μπορεί να πιάσουν την κουβέντα οι Μοναξιές
-ό,τι μπορούν κάνουν κι αυτές όταν συναντηθούν-,
μπορεί να πιάσουν μία Πένα,
μπορεί με τα Πινέλα τους να βάψουν τα Έτη να φαίνονται Έτη Πολλά,
χρώμα ένα Χρόνος 3D
λάδι σε καμβά χρόνος τρισδιάστατος
λαδωμένος Χρόνος αναμνήσεις που γλιστράν και παν να φύγουν
και γω μόνος,
χέρι-χέρι με κάθε μου Απώλεια
περιμένοουμε στη γωνία σιωπηλά,
σαν κατάσκοποι περιμένουμε μην κι ο Χρόνος κάνει στάση,
και κατεβεί απ' το ποδήλατο,
να πάρει μια Ανάσα
και κει ακριβώς,
στην Ανάσα πάνω,
ή,
εκεί που θα σκύβει να πιει Νερό και θα κοιτάζει αυτάρεσκα το πως γερνάμε όλοι,
εκεί ακριβώς εκεί
φλας
να τον φωτογραφήσουμε,
με κινητό ή με ό,τι,
παπαράτσι του Χρόνου,
άβαφο με κολάν και ποδήλατο
να τον κρατάμε πια στο χέρι,
υπάρχουν φωτογραφίες σας Χρόνε που είχατε στατήσει να πιείτε νερό,
γιατί λέτε ψέματα ότι ποτέ δε σταματάτε,
εμείς τρέχουμε συνέχεια όχι εσείς,
εμείς περνάμε μπροστά απ' τα μάτια σας και σεις γελάτε
υπάρχουν φωτογραφίες σας Χρόνε,
ντοκουμέντα,
φυλακισμένος στη Στιγμή
σταματημένος,
αλυσοδεμένο θα σε πιάσουμε απ' την Ουρά, αυτήν που λες εσύ Αιωνιότητα,
-όλα τα τέρατα έχουν ουρά, δε μπορεί να μη δεν έχει ο Χρόνος-
κρατώντας την Ουρά σου με τα δυο,
με δύναμη
θα τη χώσουμε μες στην Αγωνίας μας
να Γονιμοποιηθεί ο Καημός για Λίγο Παραπάνω.
Κι αν μπορείς ας βγεις απ' τη φωτογραφία,
αν δεν είσαι σαν και μας
βγες,
ανέβα στο ποδήλατο,
και τρέξε πάλι,
είναι το μόνο που ξέρεις να κάνεις τελικά,
να τρέχεις,
και μεις το μόνο που προλάβαμε είναι να μένουμε πίσω,
σε κάτι παλιές φωτογραφίες.
Α ρε Χρόνε Αλήτη!
Σ' έναν τέτοιο περίπατο της Μοναξιάς μου γνώρισα τον Αντόν Χουάν. Και σε μια Στροφή,
μού σύστησε ένα σωρό αγαπημένους φίλους και δασκάλους.
Τον Ismael,
τον Oggi
την Mss Epistola,
τη Beth...
Σήμερα, πήγε να τους βρει όλους αυτούς (ιδέα δεν έχω πού) ο Roy.
Roy Álvarez.
Τζέντλεμαν και Γενναιόδωρος στη Σκηνή,
τα ίδια και στη Ζωή,
τα ίδια σήμερα και στο Θάνατο.
Δεν Ταλαιπώρησε κανέναν.
Μπαμ και κάτω!
Καρδιά λέει.
Μπαμ και κάτω!
Πολύ νωρίς όμως Roy,
63 χρόνων δεν είναι πολύ νωρίς για μπαμ και κάτω;
Καλό Ταξίδι.
Και επειδή είσαι σίγουρα κάπου κοντά ακόμα κι Ακούς,
θέλω να σου υποσχεθώ ένα πράμα:
θα γράψω ένα έργο για τη χήρα σου πια,
την αγαπημένη μου Nieves,
που απ' όλες όσες ηθοποιούς γνώρισα ζωντανά στη Σκηνή
είναι η πιο Σπουδαία!
Τώρα που την εφοδίασες με Καλές Δόσεις Πόνου
θα δεις τί θα κάνουμε μαζί στη Σκηνή.
Στο Υπόσχομαι,
σήμερα,
σήμερα μάλιστα στο υπόσχομαι,
αποκλείεται να ξεχάσεις εσύ τουλάχιστον αυτήν εδώ τη μέρα,
την τελευταία σου.
Στο Υπόσχομαι,
κι άιντε τώρα να μην κρατήσεις το Λόγο σου
σε πεθαμένο.
Εννοείται είσαι καλεσμένος στην Πρεμιέρα. Κι αν έχω δίκιο και φαίνεται από κει που είσαι κάτι εδώ,
τράβα μας μια φωτογραφία.
Υ.Γ: (12-2-2016): Δυο χρόνια από τότε κι ακόμα δεν εκπλήρωσα την υποσχεσή μου Roy, δεν πήγα στις Φιλιππίνες, δε βρέθηκα με τη Nieves, δεν έγραψα το έργο... Αλλά βλέπεις, τουλάχιστον δεν ξεχνάω τις υποσχέσεις μου.
(Με τη Νιέβες)
El Greco (Ο Γιάννης είμαι Roy αλλά έτσι υπογράφω εδώ.)
Ακολουθεί το γραμμα του Αντόν στον Roy. Πάσχει απ' το ίδιο πρόβλημα όπως και γω ο ο Αντόν αλλά σε πιο βαριά μορφή. Αυτός πιστεύει, είναι σίγουρος ότι οι Νεκροί Διαβάζουν κιόλας.
(Επειδή ήσουν και πατέρας)
A homage to Roy:
What will I say dear Friend? Between the sleeping and the waking and the sleeping again, a friend passes from this world to that world of spirits? And leave us all to remembrances and remembering. Just yesterday how strange is this that I take the stack of photos of THE PRICE OF REDEMPTION, and recalled you as the great Aurelio Tolentino, whose gentleness and gentlemanliness and heroic spirit only you could play, because you are bigger than yourself in life. Your generosity with your vision of a cleaner world and advocacy for the environment and equality and balance of this earth's elements, was exactly the signal of your urgent vision for a better earth to live in. This sense of urgency is what you showed onstage and on screen, small or big roles, of equal intensity - but always, always, with an arch of intelligence and sensitivity and true love for the art of theatre and screen, I was thinking of you now ready and ripe doing great roles, but hey, I guess the greatest - perhaps most difficult - role to play is that of a seeing, liberated spirit as you are now. Like spirits you used to see...once you gave me a piece of wood with a duende marked in it. And yes, duende is the spirit that comes from the underground, that trembles in us and pulsates in us, the spirit that keeps us creating and dancing and generating life. You are that spirit, always triggering a laughter, sometimes with a joke that could have been corny BUT always a germ of laughter in our painful lives, a spirit of love that Nieves and only Nieves knew, as you would know her spirit and only hers, a spirit of fatherhood and grandfather hood your children and grandchildren who will take from you your staunchness and your joy for all that Life has to offer, in this realm or the realm of spirits and loving daemons and anima. I am happy we got together after a long long time last new year's with Nieves, and it was just a continuum, of our lives and happinesses shared in art and life, and I wish to thank you again for all you have shared and thank you again for coming back from Canada to share your talents with our people and our NGO's, and a for that vibrant spirit that all of us who shared you in life, will always remember you for, Go to your moon and embed yourself there, and I truly know, and I know your loved ones know as truly and deeply as I do, that we are here protected by you kindness in continuum, by your third eye that reaches the stars, till we too join you in the firmament. Be our star, and our whispering voice that helps us in times when we need a voice...I still hear you and that deep deep voice, and promise to tell me again and again so I can laugh how you as a young soldier shot me in MOTHER COURAGE long ago, and I died with pointed toes, and how you kept from laughing...because now I am laughing in my sorrow, trying to understand, both the magic and the mystery of passing...crossing spaces...with love --- and sharing all that this moment is with all of us, so so many of us who cherish you,
Geia Sou!
Anton Juan
Και τι δε μου δωσαν,
και τα χρόνια κι ο τόπος.
Στο 1ο Έτος είχα κάνει κυρίως Δίκαιο.
Συνειδητοποίηση δηλαδή του Άδικου που Κυβερνάει τον Κόσμο.
Πρακτική έκανα στο δρόμο, με τα εκατομμύρια φιλιππινεζάκια που ζουν όπως-όπως κι όπου να 'ναι, κυριολεκτικά όπου να 'να και κυριολεκτικά εκατομμύρια.
Στο 2ο Έτος έμαθα
ν' αγαπάω χωρίς να πνίγω.
Στο 3ο Να αγαπιέμαι χωρίς να νιώθω το Κέντρο του Κόσμο.
Στο 4ο είχαμε πάλι πολλά πρακτικά μαθήματα. Κάθε μέρα έπρεπε να συγκρίνω το πρόβλημά μου, το όποιο πρόβλημά μου, με των άλλων γύρω μου πριν αρχίσω να γκρινιάζω.
Είχε και 5ο Έτος,
σ' αυτό, στο Πτυχίο,
έμαθα το βασικότερο: πως στον Αγώνα του ο καθένας Μόνος του είναι.
Και κάπου-κάπου,
μπορεί να βγει ο Μόνος απ' τη Μοναξιά του,
να πάει να συναντήσει άλλες,
λόγω Έρωτος ή για έναν απλό καφέ,
μπορεί να πιάσουν την κουβέντα οι Μοναξιές
-ό,τι μπορούν κάνουν κι αυτές όταν συναντηθούν-,
μπορεί να πιάσουν μία Πένα,
μπορεί με τα Πινέλα τους να βάψουν τα Έτη να φαίνονται Έτη Πολλά,
χρώμα ένα Χρόνος 3D
λάδι σε καμβά χρόνος τρισδιάστατος
λαδωμένος Χρόνος αναμνήσεις που γλιστράν και παν να φύγουν
και γω μόνος,
χέρι-χέρι με κάθε μου Απώλεια
περιμένοουμε στη γωνία σιωπηλά,
σαν κατάσκοποι περιμένουμε μην κι ο Χρόνος κάνει στάση,
και κατεβεί απ' το ποδήλατο,
να πάρει μια Ανάσα
και κει ακριβώς,
στην Ανάσα πάνω,
ή,
εκεί που θα σκύβει να πιει Νερό και θα κοιτάζει αυτάρεσκα το πως γερνάμε όλοι,
εκεί ακριβώς εκεί
φλας
να τον φωτογραφήσουμε,
με κινητό ή με ό,τι,
παπαράτσι του Χρόνου,
άβαφο με κολάν και ποδήλατο
να τον κρατάμε πια στο χέρι,
υπάρχουν φωτογραφίες σας Χρόνε που είχατε στατήσει να πιείτε νερό,
γιατί λέτε ψέματα ότι ποτέ δε σταματάτε,
εμείς τρέχουμε συνέχεια όχι εσείς,
εμείς περνάμε μπροστά απ' τα μάτια σας και σεις γελάτε
υπάρχουν φωτογραφίες σας Χρόνε,
ντοκουμέντα,
φυλακισμένος στη Στιγμή
σταματημένος,
αλυσοδεμένο θα σε πιάσουμε απ' την Ουρά, αυτήν που λες εσύ Αιωνιότητα,
-όλα τα τέρατα έχουν ουρά, δε μπορεί να μη δεν έχει ο Χρόνος-
κρατώντας την Ουρά σου με τα δυο,
με δύναμη
θα τη χώσουμε μες στην Αγωνίας μας
να Γονιμοποιηθεί ο Καημός για Λίγο Παραπάνω.
Κι αν μπορείς ας βγεις απ' τη φωτογραφία,
αν δεν είσαι σαν και μας
βγες,
ανέβα στο ποδήλατο,
και τρέξε πάλι,
είναι το μόνο που ξέρεις να κάνεις τελικά,
να τρέχεις,
και μεις το μόνο που προλάβαμε είναι να μένουμε πίσω,
σε κάτι παλιές φωτογραφίες.
Α ρε Χρόνε Αλήτη!
μού σύστησε ένα σωρό αγαπημένους φίλους και δασκάλους.
Τον Ismael,
τον Oggi
την Mss Epistola,
τη Beth...
Σήμερα, πήγε να τους βρει όλους αυτούς (ιδέα δεν έχω πού) ο Roy.
Roy Álvarez.
Τζέντλεμαν και Γενναιόδωρος στη Σκηνή,
τα ίδια και στη Ζωή,
τα ίδια σήμερα και στο Θάνατο.
Δεν Ταλαιπώρησε κανέναν.
Μπαμ και κάτω!
Καρδιά λέει.
Μπαμ και κάτω!
Πολύ νωρίς όμως Roy,
63 χρόνων δεν είναι πολύ νωρίς για μπαμ και κάτω;
Καλό Ταξίδι.
Και επειδή είσαι σίγουρα κάπου κοντά ακόμα κι Ακούς,
θέλω να σου υποσχεθώ ένα πράμα:
θα γράψω ένα έργο για τη χήρα σου πια,
την αγαπημένη μου Nieves,
που απ' όλες όσες ηθοποιούς γνώρισα ζωντανά στη Σκηνή
είναι η πιο Σπουδαία!
Τώρα που την εφοδίασες με Καλές Δόσεις Πόνου
θα δεις τί θα κάνουμε μαζί στη Σκηνή.
Στο Υπόσχομαι,
σήμερα,
σήμερα μάλιστα στο υπόσχομαι,
αποκλείεται να ξεχάσεις εσύ τουλάχιστον αυτήν εδώ τη μέρα,
την τελευταία σου.
Στο Υπόσχομαι,
κι άιντε τώρα να μην κρατήσεις το Λόγο σου
σε πεθαμένο.
Εννοείται είσαι καλεσμένος στην Πρεμιέρα. Κι αν έχω δίκιο και φαίνεται από κει που είσαι κάτι εδώ,
τράβα μας μια φωτογραφία.
Υ.Γ: (12-2-2016): Δυο χρόνια από τότε κι ακόμα δεν εκπλήρωσα την υποσχεσή μου Roy, δεν πήγα στις Φιλιππίνες, δε βρέθηκα με τη Nieves, δεν έγραψα το έργο... Αλλά βλέπεις, τουλάχιστον δεν ξεχνάω τις υποσχέσεις μου.
A homage to Roy:
What will I say dear Friend? Between the sleeping and the waking and the sleeping again, a friend passes from this world to that world of spirits? And leave us all to remembrances and remembering. Just yesterday how strange is this that I take the stack of photos of THE PRICE OF REDEMPTION, and recalled you as the great Aurelio Tolentino, whose gentleness and gentlemanliness and heroic spirit only you could play, because you are bigger than yourself in life. Your generosity with your vision of a cleaner world and advocacy for the environment and equality and balance of this earth's elements, was exactly the signal of your urgent vision for a better earth to live in. This sense of urgency is what you showed onstage and on screen, small or big roles, of equal intensity - but always, always, with an arch of intelligence and sensitivity and true love for the art of theatre and screen, I was thinking of you now ready and ripe doing great roles, but hey, I guess the greatest - perhaps most difficult - role to play is that of a seeing, liberated spirit as you are now. Like spirits you used to see...once you gave me a piece of wood with a duende marked in it. And yes, duende is the spirit that comes from the underground, that trembles in us and pulsates in us, the spirit that keeps us creating and dancing and generating life. You are that spirit, always triggering a laughter, sometimes with a joke that could have been corny BUT always a germ of laughter in our painful lives, a spirit of love that Nieves and only Nieves knew, as you would know her spirit and only hers, a spirit of fatherhood and grandfather hood your children and grandchildren who will take from you your staunchness and your joy for all that Life has to offer, in this realm or the realm of spirits and loving daemons and anima. I am happy we got together after a long long time last new year's with Nieves, and it was just a continuum, of our lives and happinesses shared in art and life, and I wish to thank you again for all you have shared and thank you again for coming back from Canada to share your talents with our people and our NGO's, and a for that vibrant spirit that all of us who shared you in life, will always remember you for, Go to your moon and embed yourself there, and I truly know, and I know your loved ones know as truly and deeply as I do, that we are here protected by you kindness in continuum, by your third eye that reaches the stars, till we too join you in the firmament. Be our star, and our whispering voice that helps us in times when we need a voice...I still hear you and that deep deep voice, and promise to tell me again and again so I can laugh how you as a young soldier shot me in MOTHER COURAGE long ago, and I died with pointed toes, and how you kept from laughing...because now I am laughing in my sorrow, trying to understand, both the magic and the mystery of passing...crossing spaces...with love --- and sharing all that this moment is with all of us, so so many of us who cherish you,
Geia Sou!
Anton Juan
No comments:
Post a Comment