Ανυπόφορο κρύο σήμερα στη Μαδρίτη. (πριν δυο χρόνια που γράφτηκε θα κανε κρύο γιατί σήμερα είναι κατακαλόκαιρο)
Και πριν 12 χρόνια τον ίδιο ακριβώς καιρό έκανε. (14 πια χρόνια)
Αργό πολύ το ιντερνετ τότε, τα κατάφερα, είχα υπομονή τότε, μπήκα...
Διαβάζω: ΠΕΘΑΝΕ Η ΜΑΛΒΙΝΑ!
Δε ντρέπομαι καθόλου να γράψω ότι πλάνταξα στο κλάμα.
Ανεξήγητο να θλίβομαι τόσο πολύ για άγνωστό μου άνθρωπο.
Ανεξήγητο να θλίβομαι ακόμα.
Κι όμως, φαίνεται πως,
άγνωστοι καταληψίες χώρου απροσδιόριστου,
είναι στνη καρδιά;
είναι στο μυαλό;
άγνωστος ο χώρος που κατέλαβαν οι Άγνωστοι,
σύντροφοι πιο πολύ ονείρων παρά αγώνων,
Μαλβίνες μας συντροφεύουν τους χαμένους "χειμώνες",
Μαλβίνες,
άνθρωποι που σου είναι αδιάφορο αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί τους γιατί σου δίνουν κάτι ανεκτίμητο,
χαρά,
τη χαρά να βλέπεις άνθρωπο να συμπεριφέρεται σα θεός χωρίς να 'ναι βλάσφημος,
χωρίς ύβρη,
Μαλβίνες ξεσκουριάζουν το μυαλό,
του κάνουν ασκήσεις,
γυμνάσια,
καψώνια,
του δίνουν ταχύτητα, νεύρο, τσαγανό
το ηρεμούν μετά ξαπλώνοντάς το ανάσκελα σε στάση κλασικής ταβανοσκόπησης,
Μαλβίνες φορείς χαράς,
σα χελιδόνια που δεν έφυγαν και προκαλούν το χειμώνα και την τύχη τους,
Μαλβίνες (αν υπάρχει δεύτερη που επιτρέπει τον πληθυντικό)
σε κάνουν να κλαις που έφυγαν, που πέταξαν μακριά,
να κλαις για άγνωστο με τόσους γνωστούς που 'χεις για κλάματα.
Κι ενώ μερικές μέρες δε λεν να ξεκουμπιστούν και να φύγουν, τα χρόνια τρέχουν.
12 (14) χρόνια απ' το θάνατό τή Μαλβίνας.
Όταν τυχαία σε φέισμπουκ και τέτοια περνάει κανένα βίντεο δικό της μπροστά μου,
από κείνα που έλεγε τις ειδήσεις όπως εκείνη τις καταλάβαινε,
από κείνα που σ' έκανε να νιώθεις καλεσμένος στο γάμο της Ποίησης με το Πεζοδρόμιο...
Δήμαρχος δια βοής που υπέγραψε 1ο Σύμφωνο Συμβίωσης ανάμεσα
σε γέρους νέους και παιδιά,
όλοι μπροστά στην τηλεόραση,
για σένα Μαλβίνα,
μέχρι μπροστά στην τηλεόραση άξιζε τον κόπο να κάτσουμε.
σα να έχασα τη μεγάλη μου αδερφή νιώθω,
σα να ξενιτεύτηκε η μεγάλη αδερφή λόγω των δυσκολιών που μας βρήκαν
κι όποτε μπορεί παίρνει τηλέφωνο,
και μου λέει ψέματα ότι όλα παν καλά...
αλλά την ξέρω,
αδερφή μου είναι,
ξέρω πότε λέει ψέματα.
Hasta Siempre Μαλβίνα καταληψία! Μ' ένα τραγούδι που σου πάει, τόσο που έδωσες προτεραιότητα στον Έρωτα χωρίς φανάρια και STOP...
El Greco
Η Μαλβίνα σε 20 ατάκες & 6 video
«Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές την χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον… διαφορετικά είσαι βλάκας» έλεγε η Μαλβίνα Κάραλη.
«Ο άντρας θέλει να πάει με άλλη για να αυξήσει τις εντάσεις του απέναντι στη δική του νόμιμη γυναίκα»
«Άντρας είναι ένας. Ο άντρας μου»…. «Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μην ανησυχήσει»
Αμέτρητες φράσεις της Μαλβίνας Κάραλη για τον έρωτα. Το αγαπημένο της θέμα. Αν ζούσε σήμερα, 3 Φεβρουαρίου, θα γινόταν 60 ετών. 12 χρόνια μετά υπάρχει παντού.
Λόγια που θυμάμαι από μικρούλα να διαβάζω στα βιβλία της, να βλέπω σε εκπομπές και συνεντεύξεις και να την λατρεύω. Γκρούπι κανονική…. Άλλωστε την Μαλβίνα ή την λάτρευες ή την μισούσες. Δεν της ταίριαζαν τα ενδιάμεσα.
«Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα»
«Είμαι πάνω από όλους και κάτω από αυτόν»
«Σπάστηκα με την ατάκα σου “Κοίτα να διασκεδάσεις”. Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. – γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς»
«Δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ με έναν οικοδόμο ή γιατρό ή πολιτικό μηχανικό. Θα μπορούσα να είμαι μόνο με έναν άνθρωπο που εκφράζεται…. Πρέπει κάτι να τον τρώει, να του καίει τα σπλάχνα»
«Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο»
«-Γιατί τα κάνεις αυτά; -Γιατί είμαι αδύναμη, κακομαθημένη και σ’ αγαπάω»
«Θα ευχηθώ αυτό που εύχομαι πάντα. Να γίνει το καλύτερο για σένα και να είμαι κι εγώ εκεί κοντά. Και πιο κοντά να μη γίνεται»
«Μία μέρα πριν χωρίσουν τους βλέπουμε στα περιοδικά να διαφημίζουν την ερωτική ευτυχία τους. Το θεωρούν πως είναι προϊόν προς διαφήμιση»
«Αυτό που επιζητεί μία γυναίκα από τη σχέση με έναν άντρα είναι η άλωση… Το να χαθεί μέσα σε άλλον. Που σημαίνει ότι αν μία γυναίκα πάει με άλλον άντρα έχει χαθεί ο προηγούμενος»
«Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.»
«Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα.»
«Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι απλώς κομπάρσοι»
«Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες;»
«Ο ταλαντούχος άνθρωπος, ότι κι αν κάνει, το κάνει εμπνευσμένα. Και η Κόλαση να σε περιμένει μαζί του, θα είναι μια παραδεισένια Κόλαση. Ενώ από τον ατάλαντο άνθρωπο να μην περιμένεις τίποτα καλό. Και ο Παράδεισός του ανούσιος»
«Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα»
«Στην καψούρα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου»
«..Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες; Μην απαντάς: Άντρες. Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας; Άντρας είναι ένας, ο άντρας μου, λέω. Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
-Τον άντρα δεν τον πιάνουν κότσο εκεί που πιάνουν εσένα. Σου λέει: "Άσε θα πάω εγώ να τους μιλήσω". Ακόμα και αν είναι ενάμιση μέτρο άντρας, πρέπει να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα πως μπορεί και να τους δείρει για σένα στην εφορία.
...Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι και κάνεις νύχι. Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου λέει: "Εδώ υπόγραψε. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε τυχαία). Εκείνη την ώρα -καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις- σαν να σου δίνει ένα υποχθόνιο σήμα, ώστε να αρχίσεις να κάνεις γυναικεία: "πού να υπογράψω; Εδώ; Κάτσε να στεγνώσει πρώτο το νύχι".
Τότε ο σωστός άντρας θα πει: "Άσε καλύτερα. Υπογράφω εγώ. Και θα γίνει πλαστογράφος... Το κάνει για να μην χαλάσεις το πεντικιούρ; Επειδή σε περνάει για ηλίθια; Επειδή αταβιστικά κάτι τον σπρώχνει;
Το συμπέρασμα είναι: αυτή η κατάσταση σε βολεύει. Άρα ο άντρας είναι ο σωστός. Βεβαίως, να μη σε ξεγελάω, όλα αυτά τα πρακτικά μπορώ να τα κάνω και μόνη μου. Αλλά είναι αυτή η άχαρη διανομή, η διανομή που ονειρεύτηκα; "Που προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανείς δεν σε φροντίζει;" Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει»
Αποσπάσματα από συνέντευξη:
-Εγώ και στον εχθρό μου που λένε, το χέρι θα του το ‘σφιγγα.
- Ακόμα κι αν ο εχθρός σου ήταν η γυναίκα που φλερτάρει τον άντρα σου;
- Η γυναίκα που φλερτάρει τον άντρα μου δεν είναι εχθρός μου. Υπάρχει μια παρανόηση.(γελάει) Έτσι και διαβάλλεις ένα τρίτο πρόσωπο έχεις στρώσει έδαφος να πάει καλά η αντίζηλος. Δεν έχω ποτέ ασχοληθεί με τρίτους στη σχέση μου εξευτελιστικά. Έχω κάνει βέβαια αηδίες μπροστά στα μάτια του άντρα μου, αλλά στα μάτια μιας τρίτης δεν νομίζω ποτέ να έχω εξευτελιστεί. Όσο πιο πολύ ασχολείσαι με το να διαβάλλεις μια τρίτη στα μάτια ενός άντρα, τόσο πιο πολύ τον καψουρεύεις μαζί της.
- Υπάρχουν συνταγές στον έρωτα;
- Πλάκα μου κάνεις; Πως δεν υπάρχουν. Οι οποίες κι απαιτούν επιθετικότατη
ακρίβεια στην εκτέλεση.
- Ποια είναι η χειρότερη ώρα ενός ανθρώπου;
- Το είπε η Αναγνωστάκη « Η χειρότερη ώρα, είναι η ώρα που ενδέχεται να
ανακαλύψεις την ομοιότητα αυτών που αγαπάς, με τους ανθρώπους που τους
περιβάλλουν»
-Αγαπάς την ομορφιά;
-Ποιος δεν την αγαπάει! Ιδίως όταν απορυθμίζει τους επικριτές της
Πηγή: www.athensvois.gr
Το θέμα επιμελήθηκε η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ. Από τη δουλειά της λείπουν τρία βίντεο που δεν μπόρεσα να αναρτήσω.
Προσέθεσα αυτό, ένα κλασικό της που από μια άποψη κάνει για δυο.
El Greco
Με αφορμή τα παραπάνω, μια φίλη η Ρόρη έψαξε, βρήκε τα παρακάτω, τα "συμάζεψε" και με ειδοποίησε. Την Ευχαριστώ.
" Η Μελίτα Κάραλη μίλησε δημόσια μόνο μια φορά για τη μητέρα της, με αυτό το κείμενο
ΜΕΛΙΤΑ ΚΑΡΑΛΗ
Είμαστε οι δυο μας. Λέει «θα τα πάμε μια χαρά», λέω «ανησυχεί». «Το πιστεύεις ότι θα τα καταφέρουμε, ε;» «Φυσικά και το πιστεύω», λέω -είναι μικρή αλλά δε φοβάμαι. Κάθε μεσημέρι περιμένει στη γωνία το σχολικό: πολύ αδύνατη, μακριά μαλλιά, τεράστια τσάντα. Μετά μαζί, παντού μαζί. Δουλεύουμε στο δρόμο για το ρεπορτάζ και το βράδυ εφημερίδα, κακόηχη αίθουσα με καπνό, άνθρωποι που καπνίζουν λαχανιασμένοι χτυπώντας γραφομηχανές. Όταν έρχεται ο διευθυντής κρύβομαι πίσω απ’ την πόρτα, δεν πρέπει να μάθει ότι δουλεύω κι εγώ εκεί.
Είμαι έξι. Είναι μόλις τριάντα. Έκοψε τα μαλλιά της κοντά, τελείως κοντά. Απορρυθμίστηκε, «ένα κορίτσι πρέπει να ξέρει που πάει ακόμη κι αν δε θυμάται το όνομα του». Έχουμε οικογένεια και τα μωρά ντυμένα σαν τις κούκλες μας. Εκείνη όλη την ώρα διαβάζει, μαγειρεύει, καπνίζει. Εγώ δεν τη φωνάζω πια με το όνομα της, μόνο μαμά. Μου υπαγορεύει κείμενα, χωρίς διορθώσεις. Μερικά πρωινά λέει, μην πας σχολείο, κάνε μου παρέα σήμερα. Δεν έχει βρει το δρόμο της ακόμη.
Μεγαλώνουμε χώρια. Μαθαίνουμε να κολυμπάμε, θα βρεθούμε στην εξέδρα. Παντρεύεται, πάλι. Της αρέσουν οι λεμονιές, τα τακτοποιημένα συρτάρια, τα κλειστά παραθυρόφυλλα, να περπατάει ξυπόλητη στο σπίτι χειμώνα-καλοκαίρι. Της αρέσουν οι γάμοι, να γελάει, να μιλάει με τον εαυτό της την ώρα που μαγειρεύει. Δεν της αρέσουν οι αποτυχίες. Φοβάται τις αρρώστιες, την κανονικότητα, τις δυσάρεστες συζητήσεις.
Προσπαθεί να είναι στα καλύτερά της. Αδύνατη, με μαλλιά που μακραίνουν και πάλι μετά από πολλά χρόνια. Στο δρόμο της λένε σ’ αγαπάμε, αλλά στην κανονική ζωή συνεχίζει να προσπαθεί σαν κουτσό, ανεπιθύμητο κουτάβι. Τι τα θες, υπολογίζει τον εαυτό της για ορφανό.
Μερικές μέρες με ήλιο, θυμάται πως είναι η ζωή που θες να τη ζήσεις, με παίρνει να βγούμε έξω. Κρέμεται από πάνω μου, με κρατάει και με τα δυο της χέρια, χέρια παιδιού δέκα χρονών, χέρια που τα κοιτάει και θυμάται πόσο δεν έμοιασε στη μάνα της. Μετά από λίγο παύει η κατατονία, γελάμε υστερικά στο δρόμο. Της χαϊδεύω το χεράκι, με ρωτάει «το πίστευες ότι θα τα καταφέρναμε, ε;».
Άλλες μέρες δε θέλει να μένει καθόλου μόνη. Όταν γράφει καθόμαστε δίπλα της, ένας ένας ή και όλοι μαζί, Μαριανίνα, Αλίκη, Άντα, Μαργαρίτα, φίλοι, περαστικοί- σαν παιδί που κάθεσαι δίπλα του για να διαβάσει. Μου λέει να μείνουμε μαζί. Δε γίνεται, είμαστε μεγάλες πια, εντάξει, ίσως για λίγο. Τα βράδια όταν κοιμόμαστε, εκείνη μιλάει στα τηλέφωνα. Εάν καθυστερούμε να επιστρέψουμε, στέλνει μηνύματα «Αγαπώ, φιλί». Δεν αντέχει ούτε τις αναμονές.
Στο δωμάτιο της, κουρτίνες κλειστές, και θα καπνίζει μισοξαπλωμένη ανάμεσα σε βιβλία. Αν μου πει να ανέβω στο κρεβάτι, σημαίνει αγάπες και όλα καλά. Αν ακούει Αλεξίου μόνη, σημαίνει πρέπει να μπω μέσα, και να καθίσω στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, το πρόσωπο μου κοντά στο δικό της, η φωνή της ίσα ίσα που θα ακούγεται. Τις κανονικές μέρες γελάει και μιλάει ακατάπαυστα έως ότου να μη μπορεί να σκεφτεί άλλο. Στο τέλος λέει, «πες κάτι ευχάριστο», την παίρνει ο ύπνος.
Κακά νέα. «Το ‘χα δει όνειρο», της λέω. «Κι εγώ» λέει, «το ‘χα δει όνειρο για τη μάνα μου». Γύρισε από την Αμερική. Της είπαν είναι καλά. Θέλει να τη βγάζω έξω κάθε βράδυ. Προσπαθεί. «Είναι ωραία η ζωή» λέει, «αλλά όχι κάθε μέρα», και κλαίει και γελάει μαζί. Οι γιατροί τη φοβούνται. Κατάλαβαν. Όσο την πιέζουν τόσο το χειρότερο γι’ εκείνη. Ξέρω, νιώθει αδικημένη, κανείς δεν πρέπει να παθαίνει αυτό που φοβάται περισσότερο. Κάθομαι ήσυχη όπως όταν ήμουν μικρή στην εφημερίδα. Κάθομαι ήσυχη, σχεδόν αόρατη. Πες κάτι ευχάριστο, πες κάτι. Δεν έχω τίποτε ευχάριστο να πω, δεν έχω τίποτε να πω, άχρηστη είμαι.
Λέει να παντρευτείς, λέει μου μοιάζεις, κάνεις τα δικά μου λάθη, μαμά σαν όλες τις άλλες. Θέλει να δει την «Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων» στην τηλεόραση τώρα, να πάω σπίτι στο μικρό, είναι αργά. Άρωμα λεμόνι, «αγαπώ πολύ, φιλί».
Κι όμως, θα μπορούσαμε να τα έχουμε καταφέρει. Τώρα πρέπει να κάψω τα ημερολόγια της, μην πάθω τίποτα και τα βρει κανείς.
(Γράφτηκε για το αφιέρωμα Μαλβίνα Κάραλη σε επιμέλεια του Πέτρου Μπιρμπίλη (εκδ. Οδός Πανός)
και...
απόσπασμα από το βιβλίο της "Σαβατογεννημένη"
ΣΟΥΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗ
Βλέπω ειδήσεις καμιά φορά-πάντα από το προσφιλέστατο ALPHA,που δείχνει να εκτιμά,ακριβώς όπως εγώ,τα δράματα κωμικών αξιώσεων και τον υπερρεαλισμό.Διαχωρίζω φυσικά τη θέση μου από όσους προσάπτουν,με επιτιμητική διάθεση,σουρεαλισμό στα δελτία ειδήσεων.Πρόκειται για ανθρώπους που αγνοούν πως ο σουρεαλισμός αποδεικνύει ότι το υπερπραγματικό είναι η ίδια η ανυπότακτη πραγματικότητα απαλλαγμένη από το κοινότοπο.
Σαν φρέσκο παρισινό αέρα και σαν άρωμα Blonde του Βερσάτσε υποδέχτηκα στην τηλεόρασή μου το θέμα για τους δυο νεκρούς που τους μπέρδεψαν και τους έστειλαν σε λάθος παραλήπτες.Και τι εξαίσιας ιονεσκικότητας η ατάκα του συγγενούς πρώτου βαθμού:"Δεν είναι δικός μας αυτός ο νεκρός,ο δικός μας φορούσε παντοφλέ,ο νεκρός που μας έστειλαν φόραγε παπούτσια με κορδόνια".Να μη θυμάσαι τον προσωπικό σου νεκρό παρά μόνο από τα παπούτσια του.Τι σύλληψη! Ο Μπέκετ θα σκύλιαζε από το κακό του.....
No comments:
Post a Comment